Psyche
alle pijlers
Reflectie; zelfgekozen loneliness? Herkenning?
dinsdag 10 maart 2009 om 00:19
Ik wist eerst niet zo goed waarom ik dit topic begon. Maar besefte dat ik benieuwd ben of iemand dit herkent, hoe ik in elkaar zit. En hoe die dat dan ervaart en er mee omgaat.
Aan de ene kant voel ik me tevreden, voel ik me prettiger alleen. Aan de andere kant voel ik me eenzaam. Niet omdat er zo weinig mensen om mij heen zijn, maar ook omdat er maar zo weinig mensen zijn die mij lijken te begrijpen.
De kloof tussen mij en de rest is nog groter geworden dan die al was.
Ik run mijn eigen business, ik cope met een depressieve partner, ik dop mijn eigen boontjes en raak niet snel over de zeik van iets. Ja, soms ben ik gestressed over mijn bedrijf of iets anders, maar juist omdat mensen in mijn omgeving hier geen ervaring mee hebben, zien of snappen ze niet wat er in mij omgaat.
Ik zie mijn enige en goede vriendin zich druk maken over een vent die niks van zich laat horen. Ik krijg haar niet aan het verstand gepeuterd dat dit 'm niet is. Ik zie haar hunkeren naar bevestiging, maar ik kan haar niet uitleggen dat het niet gaat om wat je krijgt, maar om de liefde die je geeft. Aan jezelf en/of een ander.
Ik zie mijn zus en moeder in een oud soort ruzie terecht komen en denk: hebben jullie dan niets geleerd?
Ik hou van mijn partner, door dik en dun en schijn - behalve de psycholoog - de enige te zijn die hem begrijpt en hem in zijn waarde laat.
Ja, ik heb soms stress, maar ik kan relativeren. Ja, ik pieker soms, maar ik kan het weer loslaten. Ja, ik maak me druk, maar ik kan het "parkeren".
Ik heb er moeite mee te zien dat anderen dit niet kunnen. Dat zij energie steken in boosheid, wrok en jaloezie of oude koeien. En over koeien gesproken: dat zij de koe niet bij de horens pakken als er issues zijn.
De keerzijde: wanneer anderen verdriet of problemen hebben, raakt het me zo dat ik er liever niet van hoor. Ik voel me machteloos als ik niets kan doen. Ik kan mijn problemen wel aan - ik wilde soms dat ik die van anderen over kon nemen, om een stukje van de pijn te dragen.
Maar zo werkt het niet, dus blijf ik liever wat op mezelf. Het voordeel van weinig vrienden is dat je weinig "lijden" ziet.
Dus daar sta je dan met je goede fatsoen: fully in control, op gebied van zelfredzaamheid scoor ik hoog, empathie, ook niks mis mee. Heb alleen het gevoel dat het eenzaam is als je vanuit je helicopterview veel dingen wel door hebt, die anderen niet zien. En ik bespaar mezelf de pijn van anderen dichtbij laten komen; want hun pijn is mijn pijn. Ja, en ik bespaar mezelf de ergernis van hen zien opgaan in de slachtofferrol.
Weet ook niet zo goed of wat ik ervaar ook deels arrogantie is. Of dat het gewoon klopt dat ik inmiddels voldoende levenservaring heb, dat ik afstand kan nemen van dingen, kan relativeren en bepaalde dingen doorzie.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Of anderen die hier op willen reageren?
Aan de ene kant voel ik me tevreden, voel ik me prettiger alleen. Aan de andere kant voel ik me eenzaam. Niet omdat er zo weinig mensen om mij heen zijn, maar ook omdat er maar zo weinig mensen zijn die mij lijken te begrijpen.
De kloof tussen mij en de rest is nog groter geworden dan die al was.
Ik run mijn eigen business, ik cope met een depressieve partner, ik dop mijn eigen boontjes en raak niet snel over de zeik van iets. Ja, soms ben ik gestressed over mijn bedrijf of iets anders, maar juist omdat mensen in mijn omgeving hier geen ervaring mee hebben, zien of snappen ze niet wat er in mij omgaat.
Ik zie mijn enige en goede vriendin zich druk maken over een vent die niks van zich laat horen. Ik krijg haar niet aan het verstand gepeuterd dat dit 'm niet is. Ik zie haar hunkeren naar bevestiging, maar ik kan haar niet uitleggen dat het niet gaat om wat je krijgt, maar om de liefde die je geeft. Aan jezelf en/of een ander.
Ik zie mijn zus en moeder in een oud soort ruzie terecht komen en denk: hebben jullie dan niets geleerd?
Ik hou van mijn partner, door dik en dun en schijn - behalve de psycholoog - de enige te zijn die hem begrijpt en hem in zijn waarde laat.
Ja, ik heb soms stress, maar ik kan relativeren. Ja, ik pieker soms, maar ik kan het weer loslaten. Ja, ik maak me druk, maar ik kan het "parkeren".
Ik heb er moeite mee te zien dat anderen dit niet kunnen. Dat zij energie steken in boosheid, wrok en jaloezie of oude koeien. En over koeien gesproken: dat zij de koe niet bij de horens pakken als er issues zijn.
De keerzijde: wanneer anderen verdriet of problemen hebben, raakt het me zo dat ik er liever niet van hoor. Ik voel me machteloos als ik niets kan doen. Ik kan mijn problemen wel aan - ik wilde soms dat ik die van anderen over kon nemen, om een stukje van de pijn te dragen.
Maar zo werkt het niet, dus blijf ik liever wat op mezelf. Het voordeel van weinig vrienden is dat je weinig "lijden" ziet.
Dus daar sta je dan met je goede fatsoen: fully in control, op gebied van zelfredzaamheid scoor ik hoog, empathie, ook niks mis mee. Heb alleen het gevoel dat het eenzaam is als je vanuit je helicopterview veel dingen wel door hebt, die anderen niet zien. En ik bespaar mezelf de pijn van anderen dichtbij laten komen; want hun pijn is mijn pijn. Ja, en ik bespaar mezelf de ergernis van hen zien opgaan in de slachtofferrol.
Weet ook niet zo goed of wat ik ervaar ook deels arrogantie is. Of dat het gewoon klopt dat ik inmiddels voldoende levenservaring heb, dat ik afstand kan nemen van dingen, kan relativeren en bepaalde dingen doorzie.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Of anderen die hier op willen reageren?
woensdag 11 maart 2009 om 09:29
Ik stel ook niet dat je thuis zit te kniezen. En dat het heel erg met je gesteld is evenmin.
Je stelt zelf dat je een burnoutverschijnsel vertoont en je in een isolement voelt.
In je eerste post vraag je je af of mensen jou herkennen in zichzelf en hoe zij daar mee om gaan. Ik herken wat en daarop geef ik mijn reactie. Ik geef hierbij aan hoe ik daarmee omga, maar ieder heeft zijn eigen manier daarin natuurlijk. Ik kan me alleen maar proberen in te leven in jou en dan kijken hoe los ik dat zelf op. En dan zeg ik , zoek de plezierige mensen en activiteiten op in je leven, wat jou goed doet voelen. Hoe of wat en wie dat is voor iedereen verschillend natuurlijk.
Het is sowieso altijd fijn als je met mensen omgaat die op het zelfde level zitten wat dat betreft.
Ik herken het erg druk zijn met werk, en dat herken ik ook bij mijn vrienden. Op die manier kunnen we bij elkaar terecht, elkaar stimuleren, elkaar even afremmen etc. Dat is gewoon erg prettig. Ik kan me voorstellen dat als je niemand in je omgeving hebt die in een zelfde soort situatie zit het lastig is je ei kwijt te kunnen, het even te kunnen ventileren.
Er zijn echt meer mensen zoals jij die schipperen tussen zichzelf terugtrekken, naar buiten komen, weer terugtrekken. Heel normaal als je een druk eigen bedrijf hebt, daarom denk ik belangrijk om naast die drukte ontspannings en plezier tijd te creeeren voor jezelf.
Je stelt zelf dat je een burnoutverschijnsel vertoont en je in een isolement voelt.
In je eerste post vraag je je af of mensen jou herkennen in zichzelf en hoe zij daar mee om gaan. Ik herken wat en daarop geef ik mijn reactie. Ik geef hierbij aan hoe ik daarmee omga, maar ieder heeft zijn eigen manier daarin natuurlijk. Ik kan me alleen maar proberen in te leven in jou en dan kijken hoe los ik dat zelf op. En dan zeg ik , zoek de plezierige mensen en activiteiten op in je leven, wat jou goed doet voelen. Hoe of wat en wie dat is voor iedereen verschillend natuurlijk.
Het is sowieso altijd fijn als je met mensen omgaat die op het zelfde level zitten wat dat betreft.
Ik herken het erg druk zijn met werk, en dat herken ik ook bij mijn vrienden. Op die manier kunnen we bij elkaar terecht, elkaar stimuleren, elkaar even afremmen etc. Dat is gewoon erg prettig. Ik kan me voorstellen dat als je niemand in je omgeving hebt die in een zelfde soort situatie zit het lastig is je ei kwijt te kunnen, het even te kunnen ventileren.
Er zijn echt meer mensen zoals jij die schipperen tussen zichzelf terugtrekken, naar buiten komen, weer terugtrekken. Heel normaal als je een druk eigen bedrijf hebt, daarom denk ik belangrijk om naast die drukte ontspannings en plezier tijd te creeeren voor jezelf.
woensdag 11 maart 2009 om 12:17
Lees ook mee.
Toch krijg ik het gevoel dat je niet goed kan omgaan met contact, je dus inderdaad open stellen voor gevoelens, jezelf eens kwetsbaar laten zien, en dat je een helicopterview hebt omdat je dus alles op afstand houd, een veilige afstand en vandaar ook anderen in hun kringetje ziet lopen, maar je voelt het niet, is het niet zo dat je je dus eigenlijk afsluit voor je eigen gevoelens ?? Omdat je anders misschien tegen dingen/gevoelens oploopt bijjezelf die je zelf te groot vind?
Toch krijg ik het gevoel dat je niet goed kan omgaan met contact, je dus inderdaad open stellen voor gevoelens, jezelf eens kwetsbaar laten zien, en dat je een helicopterview hebt omdat je dus alles op afstand houd, een veilige afstand en vandaar ook anderen in hun kringetje ziet lopen, maar je voelt het niet, is het niet zo dat je je dus eigenlijk afsluit voor je eigen gevoelens ?? Omdat je anders misschien tegen dingen/gevoelens oploopt bijjezelf die je zelf te groot vind?
woensdag 11 maart 2009 om 13:22
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 17:03:
[...]
-
Zie je jezelf als God ofzo? Jij hoeft andermans problemen niet op te lossen, andere mensen niet te redden uit hun slachtofferschap en andere mensen niet dingen aan hun verstand te peuteren. Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven, niet voor dat van een ander.
-
Ik kom later op de rest terug, maar ik heb even een tegenvraag m.b.t. bovenstaande. Is dit als kritiek bedoeld of een vraag met een serieuze invalshoek?
Dan weet ik alvast hoe ik het moet interpreteren.
Het was inderdaad een provocerend gestelde reactie en een kritiekpunt, omdat ik uit je post het idee kreeg dat jij je verantwoordelijk voelt voor andermans daden en gevoelens.
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 17:04:
[...]
Ik erger me absoluut niet aan mensen die hulp krijgen of vragen.
Dat heb ik ook nergens geschreven. Zelfs niet geimpliceerd.quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 00:19:
ik bespaar mezelf de ergernis van hen zien opgaan in de slachtofferrol
Kan ik zeggen dat je je niet ergert aan mensen die terecht hulp krijgen of vragen, maar dat je je ergert aan mensen die onterecht hulp vragen of niks met herhaaldelijk aangeboden adviezen doen?
Zou het een optie zijn om niet je te irriteren aan de vraag en steeds weer oplossingen aan te dragen, maar de andere mensen aan te spreken op hun eigen verantwoordelijkheid en hun eigen probleemoplossend vermogen?
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 13:09:
Waar ik wel moeite mee heb, is als ik mensen keer op keer dezelfde 'fout' zie maken, die daar in blijven hangen - waar ik geen vooruitgang zie. Dan heb ik het niet over een paar maanden, maar dat ik ze wel een paar jaar lang dezelfde 'looping' zie maken elke keer. Ja... dat is moeilijk om los te laten. Want ik ben ook wel weer van de diepzinnige gesprekken, maar raak gefrustreerd als het telkens over hetzelfde gaat.
Nou kan ik wel van mezelf zeggen dat dat 'fout' is, maar voor nu ben ik gewoon even heel eerlijk dat het voor mij zo voelt.
Dit bedoelde ik eerder met de uitspraak "zie je jezelf als God? " Waarom moet jij ideaal reageren en altijd luisteren? Verdien je pas waardering als je lijdt en jezelf opoffert?
Je bent mens en je mag je grenzen aangeven.
Bijvoorbeeld de verantwoordelijkheid terugleggen:
Inderdaad een vervelende situatie, wat zou je er concreet aan kunnen doen?
Of grens aangeven als als iemand herhaaldelijk over hetzelfde klaagt:
Ik heb je vorige keer dit en dat advies gegeven, heb je daar over nagedacht? Wat heb je ermee gedaan?
En dit nog duidelijker aangeven als het geen effect heeft:
Ik heb herhaaldelijk naar je geluisterd en je adviezen gegeven, maar je zit na een jaar nog steeds met hetzelfde probleem. Ik zou je willen vragen of iets met mijn adviezen te doen, of het met iemand te bespreken die je wel verder kan helpen, je kunt het over niets anders meer hebben en dat maakt onze vriendschap stuk.
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 18:54:
ik voel me ook nogal makkelijk schuldig (dat ik niet genoeg heb gedaan)
Wederom, jij hoeft andermans problemen niet op te lossen.
Leg de verantwoordelijkheid terug waar hij hoort, niet bij jou, maar bij de ander.
quote:Reflectie_nu schreef op 11 maart 2009 @ 08:55:
En ook vriend heeft wel andere contacten (gelukkig!) maar zijn vrienden begrijpen niet goed wat er met hem aan de hand is - hoeft ook niet, want is juist ontspanning. (maar goed, topic gaat niet over depressie, dus voert te ver om uit te leggen verder).
Waarom mag je vriend bij jou wel al zijn issues droppen, maar speelt hij naar buitenshuis mooi weer? Ben jij minder waard om zijn best voor te doen dan zijn vrienden?
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 18:46:
-
Voel je je pas goed over jezelf als je andere mensen kunt redden?
Kun jij behalve "zelfredzaam" ook gewoon zijn, dus eens zwak zijn en andere mensen om hulp vragen?
-
Jawel, maar dat zal ik niet snel doen. Bij mijn partner geef ik het wel aan en vraag ik een luisterend oor af en toe.
Door aan te geven dat je zelf soms ook hulp nodig hebt, geef je ook aan dat je geen superwoman bent. Dit heeft twee voordelen. Ten eerste zien mensen dat ze niet eindeloos hun issues bij jou kunnen dumpen, omdat jij zelf ook je issues hebt. Ten tweede zien mensen dat ze jou kunnen helpen op jouw zwakke plekken, en is je partner bijvoorbeeld niet alleen depressieve partner, maar een man die naast zijn depressie ook competenties heeft waarmee hij jou kan helpen.
quote:Stoeptegel schreef op 11 maart 2009 @ 07:42:
In je eerste stukjes heb je je probleem vooral bij externe factoren neergelegd ( bij andere mensen, je trekt hun problemen niet dus trek je je terug) ik denk dat je het echt bij jezelf moet gaan zoeken, aangezien je ook aangeeft dat je geen positieve leuke mensen in je omgeving hebt. Je kan je weleens gaan afvragen hoe dat dan komt. Dus meid werk aan jezelf geef jezelf plezier en vreugde dan komen de leuke mensen vanzelf op je pad.
Eens met stoeptegel (mooie post!)
quote:Reflectie_nu schreef op 11 maart 2009 @ 08:55:
Het is niet dat ik helemaal niet lekker in mijn vel zit, zo erg is het ook weer niet. Maar ik voel gewoon een isolement, en dat komt ook door omstandigheden: druk, eigen bedrijf (heeft niemand in mijn omgeving, dus men begrijpt issues niet goed), partner depressief en IK die het inderdaad al in haar karakter heeft om zich terug te trekken bij stress, andermans leed er dan niet bij kan hebben etc.Is er een beroepsvereniging waar je je bij aan kan sluiten voor contacten met mensen in het werkveld?
[...]
-
Zie je jezelf als God ofzo? Jij hoeft andermans problemen niet op te lossen, andere mensen niet te redden uit hun slachtofferschap en andere mensen niet dingen aan hun verstand te peuteren. Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven, niet voor dat van een ander.
-
Ik kom later op de rest terug, maar ik heb even een tegenvraag m.b.t. bovenstaande. Is dit als kritiek bedoeld of een vraag met een serieuze invalshoek?
Dan weet ik alvast hoe ik het moet interpreteren.
Het was inderdaad een provocerend gestelde reactie en een kritiekpunt, omdat ik uit je post het idee kreeg dat jij je verantwoordelijk voelt voor andermans daden en gevoelens.
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 17:04:
[...]
Ik erger me absoluut niet aan mensen die hulp krijgen of vragen.
Dat heb ik ook nergens geschreven. Zelfs niet geimpliceerd.quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 00:19:
ik bespaar mezelf de ergernis van hen zien opgaan in de slachtofferrol
Kan ik zeggen dat je je niet ergert aan mensen die terecht hulp krijgen of vragen, maar dat je je ergert aan mensen die onterecht hulp vragen of niks met herhaaldelijk aangeboden adviezen doen?
Zou het een optie zijn om niet je te irriteren aan de vraag en steeds weer oplossingen aan te dragen, maar de andere mensen aan te spreken op hun eigen verantwoordelijkheid en hun eigen probleemoplossend vermogen?
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 13:09:
Waar ik wel moeite mee heb, is als ik mensen keer op keer dezelfde 'fout' zie maken, die daar in blijven hangen - waar ik geen vooruitgang zie. Dan heb ik het niet over een paar maanden, maar dat ik ze wel een paar jaar lang dezelfde 'looping' zie maken elke keer. Ja... dat is moeilijk om los te laten. Want ik ben ook wel weer van de diepzinnige gesprekken, maar raak gefrustreerd als het telkens over hetzelfde gaat.
Nou kan ik wel van mezelf zeggen dat dat 'fout' is, maar voor nu ben ik gewoon even heel eerlijk dat het voor mij zo voelt.
Dit bedoelde ik eerder met de uitspraak "zie je jezelf als God? " Waarom moet jij ideaal reageren en altijd luisteren? Verdien je pas waardering als je lijdt en jezelf opoffert?
Je bent mens en je mag je grenzen aangeven.
Bijvoorbeeld de verantwoordelijkheid terugleggen:
Inderdaad een vervelende situatie, wat zou je er concreet aan kunnen doen?
Of grens aangeven als als iemand herhaaldelijk over hetzelfde klaagt:
Ik heb je vorige keer dit en dat advies gegeven, heb je daar over nagedacht? Wat heb je ermee gedaan?
En dit nog duidelijker aangeven als het geen effect heeft:
Ik heb herhaaldelijk naar je geluisterd en je adviezen gegeven, maar je zit na een jaar nog steeds met hetzelfde probleem. Ik zou je willen vragen of iets met mijn adviezen te doen, of het met iemand te bespreken die je wel verder kan helpen, je kunt het over niets anders meer hebben en dat maakt onze vriendschap stuk.
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 18:54:
ik voel me ook nogal makkelijk schuldig (dat ik niet genoeg heb gedaan)
Wederom, jij hoeft andermans problemen niet op te lossen.
Leg de verantwoordelijkheid terug waar hij hoort, niet bij jou, maar bij de ander.
quote:Reflectie_nu schreef op 11 maart 2009 @ 08:55:
En ook vriend heeft wel andere contacten (gelukkig!) maar zijn vrienden begrijpen niet goed wat er met hem aan de hand is - hoeft ook niet, want is juist ontspanning. (maar goed, topic gaat niet over depressie, dus voert te ver om uit te leggen verder).
Waarom mag je vriend bij jou wel al zijn issues droppen, maar speelt hij naar buitenshuis mooi weer? Ben jij minder waard om zijn best voor te doen dan zijn vrienden?
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 18:46:
-
Voel je je pas goed over jezelf als je andere mensen kunt redden?
Kun jij behalve "zelfredzaam" ook gewoon zijn, dus eens zwak zijn en andere mensen om hulp vragen?
-
Jawel, maar dat zal ik niet snel doen. Bij mijn partner geef ik het wel aan en vraag ik een luisterend oor af en toe.
Door aan te geven dat je zelf soms ook hulp nodig hebt, geef je ook aan dat je geen superwoman bent. Dit heeft twee voordelen. Ten eerste zien mensen dat ze niet eindeloos hun issues bij jou kunnen dumpen, omdat jij zelf ook je issues hebt. Ten tweede zien mensen dat ze jou kunnen helpen op jouw zwakke plekken, en is je partner bijvoorbeeld niet alleen depressieve partner, maar een man die naast zijn depressie ook competenties heeft waarmee hij jou kan helpen.
quote:Stoeptegel schreef op 11 maart 2009 @ 07:42:
In je eerste stukjes heb je je probleem vooral bij externe factoren neergelegd ( bij andere mensen, je trekt hun problemen niet dus trek je je terug) ik denk dat je het echt bij jezelf moet gaan zoeken, aangezien je ook aangeeft dat je geen positieve leuke mensen in je omgeving hebt. Je kan je weleens gaan afvragen hoe dat dan komt. Dus meid werk aan jezelf geef jezelf plezier en vreugde dan komen de leuke mensen vanzelf op je pad.
Eens met stoeptegel (mooie post!)
quote:Reflectie_nu schreef op 11 maart 2009 @ 08:55:
Het is niet dat ik helemaal niet lekker in mijn vel zit, zo erg is het ook weer niet. Maar ik voel gewoon een isolement, en dat komt ook door omstandigheden: druk, eigen bedrijf (heeft niemand in mijn omgeving, dus men begrijpt issues niet goed), partner depressief en IK die het inderdaad al in haar karakter heeft om zich terug te trekken bij stress, andermans leed er dan niet bij kan hebben etc.Is er een beroepsvereniging waar je je bij aan kan sluiten voor contacten met mensen in het werkveld?
woensdag 11 maart 2009 om 13:53
Ik zit met interesse dit topic te lezen.
Wat ik nog niet gelezen heb is het thema respect. Een beetje in het verlengde van: je bent God niet.
Een ander heeft het recht zijn eigen leven te leven met alle fouten en kringetjes die daar bij horen. Als je bezig bent om het leven van de ander te 'verbeteren' sta je eigenlijk niet naast de persoon maar er soort van boven.
Je kunt -niet altijd trouwens- aangeven wat jouw mening is, maar ook niet meer dan dat. In hoeverre is je liefde voorwaardelijk? Dat is een serieuze vraag.
De les die ik het afgelopen jaar heb geleerd is dat ik dingen niet af kan dwingen bij een ander. Dat dat ook een vorm van veroordelen van iemand is, en dat me dat niet siert. De kunst is idd om de pijn bij de ander te laten en invulling aan je eigen leven te geven. Zodat jouw leven voor jou centraal staat en niet het welzijn van een ander.
De tip om naar hobbies, sport en mede-ondernemers op zoek te gaan vind ik daarom ook een goeie.
Ga je met iemand om omdat diegene je nodig heeft, of omdat jij dan een fijne tijd hebt? Dat kan een goede vraag zijn om te beantwoorden, en om de contacten plezierig in het hier en nu te houden.
Wat ik nog niet gelezen heb is het thema respect. Een beetje in het verlengde van: je bent God niet.
Een ander heeft het recht zijn eigen leven te leven met alle fouten en kringetjes die daar bij horen. Als je bezig bent om het leven van de ander te 'verbeteren' sta je eigenlijk niet naast de persoon maar er soort van boven.
Je kunt -niet altijd trouwens- aangeven wat jouw mening is, maar ook niet meer dan dat. In hoeverre is je liefde voorwaardelijk? Dat is een serieuze vraag.
De les die ik het afgelopen jaar heb geleerd is dat ik dingen niet af kan dwingen bij een ander. Dat dat ook een vorm van veroordelen van iemand is, en dat me dat niet siert. De kunst is idd om de pijn bij de ander te laten en invulling aan je eigen leven te geven. Zodat jouw leven voor jou centraal staat en niet het welzijn van een ander.
De tip om naar hobbies, sport en mede-ondernemers op zoek te gaan vind ik daarom ook een goeie.
Ga je met iemand om omdat diegene je nodig heeft, of omdat jij dan een fijne tijd hebt? Dat kan een goede vraag zijn om te beantwoorden, en om de contacten plezierig in het hier en nu te houden.
zondag 15 maart 2009 om 12:30
Nogmaals bedankt voor de reacties.
Mijn hoofd zit momenteel te vol om hier verder van gedachten te wisselen. Het was niet voor niets dat ik er deze week over begon door er een topic over te openen: ik moet actie ondernemen.
De tips om meer stabiele mensen om me heen te verzamelen zijn prima.
Nog even over het God-zijn. Misschien is het voor mensen die het niet zelf hebben ervaren, moeilijk om te snappen hoe het is. Als je van kindsaf aan de verantwoordelijkheid op je schouders gelegd krijgt om het gezin en de mensen in het gezin staande te houden, dan ontwikkel je vanzelf een overdreven gevoel van verantwoordelijkheid. Dan is het een tweede natuur geworden om je schuldig en machteloos te voelen als het in een ander zijn of haar leven slecht gaat. En ja, dan is jezelf terug trekken ook het eerste overlevingsmechanisme dat je leert. Van te jong die verantwoordelijkheid krijgen, word je ook supergevoelig voor de behoeftes en gevoelens van anderen. Dat heeft niets met grootheidswaanzin of iets dergelijks te maken.
Mijn hoofd zit momenteel te vol om hier verder van gedachten te wisselen. Het was niet voor niets dat ik er deze week over begon door er een topic over te openen: ik moet actie ondernemen.
De tips om meer stabiele mensen om me heen te verzamelen zijn prima.
Nog even over het God-zijn. Misschien is het voor mensen die het niet zelf hebben ervaren, moeilijk om te snappen hoe het is. Als je van kindsaf aan de verantwoordelijkheid op je schouders gelegd krijgt om het gezin en de mensen in het gezin staande te houden, dan ontwikkel je vanzelf een overdreven gevoel van verantwoordelijkheid. Dan is het een tweede natuur geworden om je schuldig en machteloos te voelen als het in een ander zijn of haar leven slecht gaat. En ja, dan is jezelf terug trekken ook het eerste overlevingsmechanisme dat je leert. Van te jong die verantwoordelijkheid krijgen, word je ook supergevoelig voor de behoeftes en gevoelens van anderen. Dat heeft niets met grootheidswaanzin of iets dergelijks te maken.
zondag 15 maart 2009 om 13:02
hey relfectie_nu,
je verhaal komt me bekend voor, als kind was ik ook al erg vroeg volwassen door de gezinsomstandigheden... en zelfs nu, als het leven van mijn familieleden weer eens tegenzit, voel ik mij verantwoorlijk en wil ik er alles aan doen om daar verandering in te brengen..
echte vrienden heb ik niet, een relatie ook niet... ik heb veel moeite om mijn grenzen aan te geven... als ik nieuwe mensen leer kennen is het leuk, maar vaak wordt beetje bij beetje steeds meer mijn grenzen overschreden tot ik het punt heb bereikt dat ik er geen zin meer in heb, en dan het contact vebreek of dood laat bloeden... Achteraf zijn het bijna nooit onoverkomelijke kwesties, en als ik het uit had gesproken had de ander er meer rekening mee kunnen houden en was er misschien niks aan de hand geweest...
de opmerkingen over het god-zijn kwamen op mij in eerste instantie ook kwetsend over, je interpretatie van grootheidswaanzin snap ik heel goed... maar door de uitgebreide post van straal snap ik wel beter hoe het bedoeld wordt:
jij (en ik ook) voelt je verantwoordelijk voor dingen waar je maar heel weinig invloed op hebt... doe wat je kunt en probeer het dan los te laten... meer kan je niet doen, en door je druk te maken verpest je alleen je eigen leven op dat moment...
je hoeft niet perfect te zijn... je mag best anderen lastig vallen met jouw zorgen of jouw pesthumeur, ook mag je best eens zeggen dat er ergens geen zin in hebt of dat je het ergens niet eens mee bent... kortom je eigen grenzen beter aangeven en zoek ook de grenzen van andere mensen eens op... geen betere manier om er achter te komen wie je echte vrienden zijn en wie niet
wel grappig, voor een ander zie ik precies hoe het anders moet... (en als ik zo heel analytisch naar mezelf kijk weet ik ook hoe ik het zou moeten doen), maar om het vervolgens zelf in de praktijk te brengen is helemaal niet zo makkelijk...
je verhaal komt me bekend voor, als kind was ik ook al erg vroeg volwassen door de gezinsomstandigheden... en zelfs nu, als het leven van mijn familieleden weer eens tegenzit, voel ik mij verantwoorlijk en wil ik er alles aan doen om daar verandering in te brengen..
echte vrienden heb ik niet, een relatie ook niet... ik heb veel moeite om mijn grenzen aan te geven... als ik nieuwe mensen leer kennen is het leuk, maar vaak wordt beetje bij beetje steeds meer mijn grenzen overschreden tot ik het punt heb bereikt dat ik er geen zin meer in heb, en dan het contact vebreek of dood laat bloeden... Achteraf zijn het bijna nooit onoverkomelijke kwesties, en als ik het uit had gesproken had de ander er meer rekening mee kunnen houden en was er misschien niks aan de hand geweest...
de opmerkingen over het god-zijn kwamen op mij in eerste instantie ook kwetsend over, je interpretatie van grootheidswaanzin snap ik heel goed... maar door de uitgebreide post van straal snap ik wel beter hoe het bedoeld wordt:
jij (en ik ook) voelt je verantwoordelijk voor dingen waar je maar heel weinig invloed op hebt... doe wat je kunt en probeer het dan los te laten... meer kan je niet doen, en door je druk te maken verpest je alleen je eigen leven op dat moment...
je hoeft niet perfect te zijn... je mag best anderen lastig vallen met jouw zorgen of jouw pesthumeur, ook mag je best eens zeggen dat er ergens geen zin in hebt of dat je het ergens niet eens mee bent... kortom je eigen grenzen beter aangeven en zoek ook de grenzen van andere mensen eens op... geen betere manier om er achter te komen wie je echte vrienden zijn en wie niet
wel grappig, voor een ander zie ik precies hoe het anders moet... (en als ik zo heel analytisch naar mezelf kijk weet ik ook hoe ik het zou moeten doen), maar om het vervolgens zelf in de praktijk te brengen is helemaal niet zo makkelijk...
zondag 15 maart 2009 om 23:50
Hoi Reflectie,
Ik las net je topic en het eerste wat bij mij opkomt is dat jij ontzettend sterk bent en heel goed hebt geleerd hoe je problemen in het leven moet aanpakken en dat je wat teveel verantwoordelijkheidsgevoel hebt. Dat laatste is logisch als je ouders niet zorgen maar jij. Je zet alleen het patroon voort, jij bent sterk en de mensen om je heen...
Is het wat om je aan te sluiten bij een ondernemersvereniging? Doe een hobby, of een cursus persoonlijke ontwikkeling (voor de lol) dan kom je wat mensen tegen die wel goed op eigen benen kunnen staan.
Maar bedenk wel dat je als je je omringt met sterke mensen je voor uitdagingen komt te staan waarvoor je nu onbewust terug kunt schrikken.
Veel succes
Ik las net je topic en het eerste wat bij mij opkomt is dat jij ontzettend sterk bent en heel goed hebt geleerd hoe je problemen in het leven moet aanpakken en dat je wat teveel verantwoordelijkheidsgevoel hebt. Dat laatste is logisch als je ouders niet zorgen maar jij. Je zet alleen het patroon voort, jij bent sterk en de mensen om je heen...
Is het wat om je aan te sluiten bij een ondernemersvereniging? Doe een hobby, of een cursus persoonlijke ontwikkeling (voor de lol) dan kom je wat mensen tegen die wel goed op eigen benen kunnen staan.
Maar bedenk wel dat je als je je omringt met sterke mensen je voor uitdagingen komt te staan waarvoor je nu onbewust terug kunt schrikken.
Veel succes
maandag 16 maart 2009 om 00:06
quote:Elmervrouw schreef op 10 maart 2009 @ 10:26:
Ik denk dat je eigenlijk juist heel gevoelig bent, maar je wel moet afsluiten van de pijn van anderen, juist omdat het je anders teveel raakt en misschien zelfs wel met je op de loop gaat. En juist door je gevoeligheid zie je de valkuilen en processen van een ander, en je zou ze ervoor willen behoeden, maar.... het is hun eigen verantwoordelijkheid, ieder maakt zijn eigen 'fouten', jij hoeft niets voor een ander op te lossen. Dat kun je loslaten. (Gemakkelijker gezegd dan gedaan, trouwens.)
En je voelt je eenzaam, omdat je niet gelukkig bent achter die muur van veiligheid. Verbinding met anderen, raken, geraakt worden, voelen; een mens is een sociaal wezen en kan niet zonder contact. Dit is waar ik nu oa mee worstel.....Erg helder omschreven. Ik heb hier veel aan thanks!
Ik denk dat je eigenlijk juist heel gevoelig bent, maar je wel moet afsluiten van de pijn van anderen, juist omdat het je anders teveel raakt en misschien zelfs wel met je op de loop gaat. En juist door je gevoeligheid zie je de valkuilen en processen van een ander, en je zou ze ervoor willen behoeden, maar.... het is hun eigen verantwoordelijkheid, ieder maakt zijn eigen 'fouten', jij hoeft niets voor een ander op te lossen. Dat kun je loslaten. (Gemakkelijker gezegd dan gedaan, trouwens.)
En je voelt je eenzaam, omdat je niet gelukkig bent achter die muur van veiligheid. Verbinding met anderen, raken, geraakt worden, voelen; een mens is een sociaal wezen en kan niet zonder contact. Dit is waar ik nu oa mee worstel.....Erg helder omschreven. Ik heb hier veel aan thanks!
maandag 16 maart 2009 om 00:14
quote:hanke321 schreef op 11 maart 2009 @ 13:53:
Wat ik nog niet gelezen heb is het thema respect. Een beetje in het verlengde van: je bent God niet.
Een ander heeft het recht zijn eigen leven te leven met alle fouten en kringetjes die daar bij horen. Als je bezig bent om het leven van de ander te 'verbeteren' sta je eigenlijk niet naast de persoon maar er soort van boven.
Je kunt -niet altijd trouwens- aangeven wat jouw mening is, maar ook niet meer dan dat. In hoeverre is je liefde voorwaardelijk? Dat is een serieuze vraag.
De les die ik het afgelopen jaar heb geleerd is dat ik dingen niet af kan dwingen bij een ander. Dat dat ook een vorm van veroordelen van iemand is, en dat me dat niet siert. De kunst is idd om de pijn bij de ander te laten en invulling aan je eigen leven te geven. Zodat jouw leven voor jou centraal staat en niet het welzijn van een ander.
Ook dit stukje....jemig jullie zetten me echt weer aan het denken...
Wel op een goed manier
Want idd het is een vorm van veroordeling, dat inzicht had ik nog niet..dáár was me ik absoluut niet bewust van. Ik begrijp de wisselwerking die daardoor kan ontstaan nu wél veel beter.
En een goede vraag: In hoeverre is je liefde voorwaardelijk?
Daar zal ik ook vaker over na gaan denken....
Wat ik nog niet gelezen heb is het thema respect. Een beetje in het verlengde van: je bent God niet.
Een ander heeft het recht zijn eigen leven te leven met alle fouten en kringetjes die daar bij horen. Als je bezig bent om het leven van de ander te 'verbeteren' sta je eigenlijk niet naast de persoon maar er soort van boven.
Je kunt -niet altijd trouwens- aangeven wat jouw mening is, maar ook niet meer dan dat. In hoeverre is je liefde voorwaardelijk? Dat is een serieuze vraag.
De les die ik het afgelopen jaar heb geleerd is dat ik dingen niet af kan dwingen bij een ander. Dat dat ook een vorm van veroordelen van iemand is, en dat me dat niet siert. De kunst is idd om de pijn bij de ander te laten en invulling aan je eigen leven te geven. Zodat jouw leven voor jou centraal staat en niet het welzijn van een ander.
Ook dit stukje....jemig jullie zetten me echt weer aan het denken...
Wel op een goed manier
Want idd het is een vorm van veroordeling, dat inzicht had ik nog niet..dáár was me ik absoluut niet bewust van. Ik begrijp de wisselwerking die daardoor kan ontstaan nu wél veel beter.
En een goede vraag: In hoeverre is je liefde voorwaardelijk?
Daar zal ik ook vaker over na gaan denken....
