Psyche
alle pijlers
Reflectie; zelfgekozen loneliness? Herkenning?
dinsdag 10 maart 2009 om 00:19
Ik wist eerst niet zo goed waarom ik dit topic begon. Maar besefte dat ik benieuwd ben of iemand dit herkent, hoe ik in elkaar zit. En hoe die dat dan ervaart en er mee omgaat.
Aan de ene kant voel ik me tevreden, voel ik me prettiger alleen. Aan de andere kant voel ik me eenzaam. Niet omdat er zo weinig mensen om mij heen zijn, maar ook omdat er maar zo weinig mensen zijn die mij lijken te begrijpen.
De kloof tussen mij en de rest is nog groter geworden dan die al was.
Ik run mijn eigen business, ik cope met een depressieve partner, ik dop mijn eigen boontjes en raak niet snel over de zeik van iets. Ja, soms ben ik gestressed over mijn bedrijf of iets anders, maar juist omdat mensen in mijn omgeving hier geen ervaring mee hebben, zien of snappen ze niet wat er in mij omgaat.
Ik zie mijn enige en goede vriendin zich druk maken over een vent die niks van zich laat horen. Ik krijg haar niet aan het verstand gepeuterd dat dit 'm niet is. Ik zie haar hunkeren naar bevestiging, maar ik kan haar niet uitleggen dat het niet gaat om wat je krijgt, maar om de liefde die je geeft. Aan jezelf en/of een ander.
Ik zie mijn zus en moeder in een oud soort ruzie terecht komen en denk: hebben jullie dan niets geleerd?
Ik hou van mijn partner, door dik en dun en schijn - behalve de psycholoog - de enige te zijn die hem begrijpt en hem in zijn waarde laat.
Ja, ik heb soms stress, maar ik kan relativeren. Ja, ik pieker soms, maar ik kan het weer loslaten. Ja, ik maak me druk, maar ik kan het "parkeren".
Ik heb er moeite mee te zien dat anderen dit niet kunnen. Dat zij energie steken in boosheid, wrok en jaloezie of oude koeien. En over koeien gesproken: dat zij de koe niet bij de horens pakken als er issues zijn.
De keerzijde: wanneer anderen verdriet of problemen hebben, raakt het me zo dat ik er liever niet van hoor. Ik voel me machteloos als ik niets kan doen. Ik kan mijn problemen wel aan - ik wilde soms dat ik die van anderen over kon nemen, om een stukje van de pijn te dragen.
Maar zo werkt het niet, dus blijf ik liever wat op mezelf. Het voordeel van weinig vrienden is dat je weinig "lijden" ziet.
Dus daar sta je dan met je goede fatsoen: fully in control, op gebied van zelfredzaamheid scoor ik hoog, empathie, ook niks mis mee. Heb alleen het gevoel dat het eenzaam is als je vanuit je helicopterview veel dingen wel door hebt, die anderen niet zien. En ik bespaar mezelf de pijn van anderen dichtbij laten komen; want hun pijn is mijn pijn. Ja, en ik bespaar mezelf de ergernis van hen zien opgaan in de slachtofferrol.
Weet ook niet zo goed of wat ik ervaar ook deels arrogantie is. Of dat het gewoon klopt dat ik inmiddels voldoende levenservaring heb, dat ik afstand kan nemen van dingen, kan relativeren en bepaalde dingen doorzie.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Of anderen die hier op willen reageren?
Aan de ene kant voel ik me tevreden, voel ik me prettiger alleen. Aan de andere kant voel ik me eenzaam. Niet omdat er zo weinig mensen om mij heen zijn, maar ook omdat er maar zo weinig mensen zijn die mij lijken te begrijpen.
De kloof tussen mij en de rest is nog groter geworden dan die al was.
Ik run mijn eigen business, ik cope met een depressieve partner, ik dop mijn eigen boontjes en raak niet snel over de zeik van iets. Ja, soms ben ik gestressed over mijn bedrijf of iets anders, maar juist omdat mensen in mijn omgeving hier geen ervaring mee hebben, zien of snappen ze niet wat er in mij omgaat.
Ik zie mijn enige en goede vriendin zich druk maken over een vent die niks van zich laat horen. Ik krijg haar niet aan het verstand gepeuterd dat dit 'm niet is. Ik zie haar hunkeren naar bevestiging, maar ik kan haar niet uitleggen dat het niet gaat om wat je krijgt, maar om de liefde die je geeft. Aan jezelf en/of een ander.
Ik zie mijn zus en moeder in een oud soort ruzie terecht komen en denk: hebben jullie dan niets geleerd?
Ik hou van mijn partner, door dik en dun en schijn - behalve de psycholoog - de enige te zijn die hem begrijpt en hem in zijn waarde laat.
Ja, ik heb soms stress, maar ik kan relativeren. Ja, ik pieker soms, maar ik kan het weer loslaten. Ja, ik maak me druk, maar ik kan het "parkeren".
Ik heb er moeite mee te zien dat anderen dit niet kunnen. Dat zij energie steken in boosheid, wrok en jaloezie of oude koeien. En over koeien gesproken: dat zij de koe niet bij de horens pakken als er issues zijn.
De keerzijde: wanneer anderen verdriet of problemen hebben, raakt het me zo dat ik er liever niet van hoor. Ik voel me machteloos als ik niets kan doen. Ik kan mijn problemen wel aan - ik wilde soms dat ik die van anderen over kon nemen, om een stukje van de pijn te dragen.
Maar zo werkt het niet, dus blijf ik liever wat op mezelf. Het voordeel van weinig vrienden is dat je weinig "lijden" ziet.
Dus daar sta je dan met je goede fatsoen: fully in control, op gebied van zelfredzaamheid scoor ik hoog, empathie, ook niks mis mee. Heb alleen het gevoel dat het eenzaam is als je vanuit je helicopterview veel dingen wel door hebt, die anderen niet zien. En ik bespaar mezelf de pijn van anderen dichtbij laten komen; want hun pijn is mijn pijn. Ja, en ik bespaar mezelf de ergernis van hen zien opgaan in de slachtofferrol.
Weet ook niet zo goed of wat ik ervaar ook deels arrogantie is. Of dat het gewoon klopt dat ik inmiddels voldoende levenservaring heb, dat ik afstand kan nemen van dingen, kan relativeren en bepaalde dingen doorzie.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
Of anderen die hier op willen reageren?
dinsdag 10 maart 2009 om 06:16
Die anderen zien misschien het zelfde bij jou, wat jijzelf weer niet ziet. Het is altijd makkelijker om de dingen die fout gaan bij 'n ander te herkennen. Jij schrijft dat je zelf bij 'n depressieve partner blijft, misschien denken jouw naasten ook wel dat jij stom bezig bent en beter voor jezelf kunt kiezen.
dinsdag 10 maart 2009 om 06:42
Vind dat je erg makkelijk met je vinger wijst naar mensen in je omgeving die in jouw ogen zgn verkeerd bezig zijn. En dat heeft weinig tot niets te maken met hebben van levenservaring maar meer met mensen hun eigen leven laten leiden en in hun waarde laten. Als jij je leven leidt op een manier die voor jou voldoending schenkt prima, als jij er voor kiest om mensen op een afstand te houden omdat je mensen hun pijn niet wil ervaren ook prima maar iedereen gaat anders met dingen om en dat heeft meer te maken met acceptatie dat iedereen anders in elkaar steekt.
dinsdag 10 maart 2009 om 07:29
Dank voor de eerste reacties!
Tja, wijs ik makkelijk naar anderen?
Misschien, ik heb niet voor niets het woord arrogantie erbij vermeld. Aan de andere kant: het is een universeel gegeven dat boos zijn en oud zeer niets oplost.
Cappi, ik zeg niet dat mijn manier van leven voldoening schenkt. Ik zeg ook dat ik me op een bepaalde manier eenzaam voel. En ook dat ik niet tegen pijn van anderen kan.
Ja Elninjoo, het is makkelijker om bij anderen te herkennen wat er "mis" gaat.
Overigens "blijf" ik niet bij mijn partner en wordt mijn partner niet veroordeeld - zo leek het misschien uit mijn posting. Ik ben stapelgek op hem, accepteer hem zoals hij is - en hij houdt van mij. Dat is waarom ik met hem ben.
Tja, wijs ik makkelijk naar anderen?
Misschien, ik heb niet voor niets het woord arrogantie erbij vermeld. Aan de andere kant: het is een universeel gegeven dat boos zijn en oud zeer niets oplost.
Cappi, ik zeg niet dat mijn manier van leven voldoening schenkt. Ik zeg ook dat ik me op een bepaalde manier eenzaam voel. En ook dat ik niet tegen pijn van anderen kan.
Ja Elninjoo, het is makkelijker om bij anderen te herkennen wat er "mis" gaat.
Overigens "blijf" ik niet bij mijn partner en wordt mijn partner niet veroordeeld - zo leek het misschien uit mijn posting. Ik ben stapelgek op hem, accepteer hem zoals hij is - en hij houdt van mij. Dat is waarom ik met hem ben.
dinsdag 10 maart 2009 om 09:07
Je kan mij niet vertellen dat jij nooit pijn, verdriet, boosheid etc ervaart, kortom, dat jij geen emoties ervaart. Dat alles in je leven op rolletjes loopt, je nooit issues hebt, alles perfect is en je alles onder controle hebt. Dat je met je issues kan handelen, ja dat is natuurlijk mogelijk, maar daar zijn nog meer mensen van op deze wereld. Ik vraag me af met wie jij je pijn deelt ? Maar misschien zeg je wel volmondig ja op mijn eerste stelling en ben je emotie -en probleemloos .
Dat je niet tegen pijn van andere mensen kan, lijkt me vrij menselijk. Kan ik ook niet tegen. De vraag is , hoe ga je hiermee om, en ik heb het idee bij jou dat je jezelf compleet afsluit voor je vrienden of is dit niet zo?
Ik zoek altijd naar een balans wat dat betreft, van afsluiten en me open stellen. Als het goede vrienden betreft stel ik me zeker wel open, ook al gaat het om issues die ik al eeuwen aan hoor. Het is toch vrij normaal dat mensen in een patroon zitten ? De een doet er wat langer over dan de ander om die te doorbreken. Zonder mezelf totaal in andermans problemen te storten kan ik er toch zijn voor degene wanneer dat nodig is. Ook dat is vriendschap en het gaat erom hoe je met andermans pijn omgaat andersom staan mensen ook voor mij klaar maar ook ik zit soms in patronen waar ik soms moeilijk uit kan stappen. Naar een ander toe vind ik het erg makkelijk te vertellen wat hij/zij moet doen hoor dat is niet ingewikkeld. Voor mezelf kan ik het soms niet en dan voel ik me toch gezegend met goede vrienden om me heen die mij soms een helder licht op de dingen kunnen geven. ( waardoor ik dus soms tot een doorbraak kom)
Ik kan me voorstellen dat je je eenzaam voelt als je je zo afsluit heb je ook weinig echt contact met andere mensen. Alleen de lusten niet de lasten in vriendschappen komt op mij wat oppervlakkig over en zou ik voor mezelf nooit willen. Ik wil graag in contact zijn met mijn vrienden/innen, deel uit maken van hun leven en zij met mij. Op een prettige manier waarin ieder elkaar vrij laat natuurlijk.
Maar ik begrijp dat jij een man hebt, weliswaar een depressieve, ik heb geen man, dus misschien heb jij gewoon wel genoeg aan je man alleen in je leven.
Dat je niet tegen pijn van andere mensen kan, lijkt me vrij menselijk. Kan ik ook niet tegen. De vraag is , hoe ga je hiermee om, en ik heb het idee bij jou dat je jezelf compleet afsluit voor je vrienden of is dit niet zo?
Ik zoek altijd naar een balans wat dat betreft, van afsluiten en me open stellen. Als het goede vrienden betreft stel ik me zeker wel open, ook al gaat het om issues die ik al eeuwen aan hoor. Het is toch vrij normaal dat mensen in een patroon zitten ? De een doet er wat langer over dan de ander om die te doorbreken. Zonder mezelf totaal in andermans problemen te storten kan ik er toch zijn voor degene wanneer dat nodig is. Ook dat is vriendschap en het gaat erom hoe je met andermans pijn omgaat andersom staan mensen ook voor mij klaar maar ook ik zit soms in patronen waar ik soms moeilijk uit kan stappen. Naar een ander toe vind ik het erg makkelijk te vertellen wat hij/zij moet doen hoor dat is niet ingewikkeld. Voor mezelf kan ik het soms niet en dan voel ik me toch gezegend met goede vrienden om me heen die mij soms een helder licht op de dingen kunnen geven. ( waardoor ik dus soms tot een doorbraak kom)
Ik kan me voorstellen dat je je eenzaam voelt als je je zo afsluit heb je ook weinig echt contact met andere mensen. Alleen de lusten niet de lasten in vriendschappen komt op mij wat oppervlakkig over en zou ik voor mezelf nooit willen. Ik wil graag in contact zijn met mijn vrienden/innen, deel uit maken van hun leven en zij met mij. Op een prettige manier waarin ieder elkaar vrij laat natuurlijk.
Maar ik begrijp dat jij een man hebt, weliswaar een depressieve, ik heb geen man, dus misschien heb jij gewoon wel genoeg aan je man alleen in je leven.
dinsdag 10 maart 2009 om 10:26
Ik denk dat je eigenlijk juist heel gevoelig bent, maar je wel moet afsluiten van de pijn van anderen, juist omdat het je anders teveel raakt en misschien zelfs wel met je op de loop gaat. En juist door je gevoeligheid zie je de valkuilen en processen van een ander, en je zou ze ervoor willen behoeden, maar.... het is hun eigen verantwoordelijkheid, ieder maakt zijn eigen 'fouten', jij hoeft niets voor een ander op te lossen. Dat kun je loslaten. (Gemakkelijker gezegd dan gedaan, trouwens.)
En je voelt je eenzaam, omdat je niet gelukkig bent achter die muur van veiligheid. Verbinding met anderen, raken, geraakt worden, voelen; een mens is een sociaal wezen en kan niet zonder contact. Maar een middenweg vinden is een hele opgave. Hoe voel je je in je relatie, wat dit alles betreft?
En je voelt je eenzaam, omdat je niet gelukkig bent achter die muur van veiligheid. Verbinding met anderen, raken, geraakt worden, voelen; een mens is een sociaal wezen en kan niet zonder contact. Maar een middenweg vinden is een hele opgave. Hoe voel je je in je relatie, wat dit alles betreft?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 10 maart 2009 om 11:07
Hoi,
Er zit iets dubbels in je post voor mijn gevoel.
Aan de ene kant zeg je:
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 00:19:
De keerzijde: wanneer anderen verdriet of problemen hebben, raakt het me zo dat ik er liever niet van hoor.
En ik bespaar mezelf de pijn van anderen dichtbij laten komen; want hun pijn is mijn pijn.
Iets later schrijf je dat je afstand kunt nemen van dingen en kunt relativeren.
Het komt op mij over alsof je heel verzorgend bent en graag alles onder controle hebt en dat het mis gaat in contacten op het moment dat je geen controle kunt uitoefenen op de beslissingen van anderen. Klopt dit?
In dat geval zou je kunnen overwegen om jezelf wat kwetsbaarder op te stellen naar anderen toe zodat je mensen ook de kans geeft om zich meer te herkennen in je, op die momenten dat jij het moeilijk hebt. Ik denk dat de enzaamheid die jij ervaart voor een gedeelte zit in het feit dat je voor je gevoel altijd 'de sterkste' bent. De kans is groot dat dit weer mensen aantrekt die behoefte hebben aan een sterk persoon en juist die mensen zijn vaak wat meer met zichzelf bezig waardoor er minder ruimte over blijft voor jouw gevoelens. Hier is niks mis mee, zolang je er zelf geen last van krijgt. Maar uit jouw post lees ik tussen de regels door dat je daar soms juist wel last van hebt.
Er zit iets dubbels in je post voor mijn gevoel.
Aan de ene kant zeg je:
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 00:19:
De keerzijde: wanneer anderen verdriet of problemen hebben, raakt het me zo dat ik er liever niet van hoor.
En ik bespaar mezelf de pijn van anderen dichtbij laten komen; want hun pijn is mijn pijn.
Iets later schrijf je dat je afstand kunt nemen van dingen en kunt relativeren.
Het komt op mij over alsof je heel verzorgend bent en graag alles onder controle hebt en dat het mis gaat in contacten op het moment dat je geen controle kunt uitoefenen op de beslissingen van anderen. Klopt dit?
In dat geval zou je kunnen overwegen om jezelf wat kwetsbaarder op te stellen naar anderen toe zodat je mensen ook de kans geeft om zich meer te herkennen in je, op die momenten dat jij het moeilijk hebt. Ik denk dat de enzaamheid die jij ervaart voor een gedeelte zit in het feit dat je voor je gevoel altijd 'de sterkste' bent. De kans is groot dat dit weer mensen aantrekt die behoefte hebben aan een sterk persoon en juist die mensen zijn vaak wat meer met zichzelf bezig waardoor er minder ruimte over blijft voor jouw gevoelens. Hier is niks mis mee, zolang je er zelf geen last van krijgt. Maar uit jouw post lees ik tussen de regels door dat je daar soms juist wel last van hebt.
dinsdag 10 maart 2009 om 12:56
quote:Stoeptegel schreef op 10 maart 2009 @ 09:07:
Alleen de lusten niet de lasten in vriendschappen komt op mij wat oppervlakkig over en zou ik voor mezelf nooit willen. Ik wil graag in contact zijn met mijn vrienden/innen, deel uit maken van hun leven en zij met mij. Op een prettige manier waarin ieder elkaar vrij laat natuurlijk.
En alleen de lusten, waar lees je dat?
Ik geloof dat ik het meer had over eenzaamheid, de pijn niet willen zien bij anderen - dat soort dingen.
Alleen de lusten niet de lasten in vriendschappen komt op mij wat oppervlakkig over en zou ik voor mezelf nooit willen. Ik wil graag in contact zijn met mijn vrienden/innen, deel uit maken van hun leven en zij met mij. Op een prettige manier waarin ieder elkaar vrij laat natuurlijk.
En alleen de lusten, waar lees je dat?
Ik geloof dat ik het meer had over eenzaamheid, de pijn niet willen zien bij anderen - dat soort dingen.
dinsdag 10 maart 2009 om 13:01
Elmervrouw slaat de spijker op de kop. Feitelijk ben ik veel te gevoelig. Dat kan ik niet handelen, dus sluit ik mezelf maar af.
Maar dat is ook geen oplossing...
Wat Rosylla zegt, klopt ook helemaal. Ik denk ook dat ik inderdaad mensen aantrek die meer met hun eigen issues bezig zijn dan andersom. Dat verwijt ik hen niet; want ik straal ook niet bepaald uit dat ik ook wel eens aandacht of hulp nodig heb.
(Zelfs hier op dit topic niet, waardoor ik bij sommige de indruk wek een ijskonijn te zijn).
Hoe ik dat in mijn eigen relatie zie/doe?
Aan de ene kant heb ik met hem heel erg geleerd om het los te laten en de genezing aan hem en zijn psycholoog over te laten. Aan de andere kant voel ik me erg nodig omdat ik hem die ruimte geef en zorg dat de rest blijft draaien. En inderdaad, in de rol "nodig" zijn, voel ik me thuis.
Dus nogmaals; wat Rosylla zegt, klopt ook heel erg.
Maar het is niet bevredigend, of althans, slechts ten dele.
Maar dat is ook geen oplossing...
Wat Rosylla zegt, klopt ook helemaal. Ik denk ook dat ik inderdaad mensen aantrek die meer met hun eigen issues bezig zijn dan andersom. Dat verwijt ik hen niet; want ik straal ook niet bepaald uit dat ik ook wel eens aandacht of hulp nodig heb.
(Zelfs hier op dit topic niet, waardoor ik bij sommige de indruk wek een ijskonijn te zijn).
Hoe ik dat in mijn eigen relatie zie/doe?
Aan de ene kant heb ik met hem heel erg geleerd om het los te laten en de genezing aan hem en zijn psycholoog over te laten. Aan de andere kant voel ik me erg nodig omdat ik hem die ruimte geef en zorg dat de rest blijft draaien. En inderdaad, in de rol "nodig" zijn, voel ik me thuis.
Dus nogmaals; wat Rosylla zegt, klopt ook heel erg.
Maar het is niet bevredigend, of althans, slechts ten dele.
anoniem_82511 wijzigde dit bericht op 10-03-2009 13:11
Reden: typo, cursief
Reden: typo, cursief
% gewijzigd
dinsdag 10 maart 2009 om 13:09
quote:Rosylla schreef op 10 maart 2009 @ 11:07:
Het komt op mij over alsof je heel verzorgend bent en graag alles onder controle hebt en dat het mis gaat in contacten op het moment dat je geen controle kunt uitoefenen op de beslissingen van anderen. Klopt dit?
Mja, ik ervaar het niet echt als "mis gaan".
Soms neem ik al afstand als ik denk dat iemand gekwetst zal gaan raken en ik hier niet te zeer betrokken bij wil raken (dit geldt niet voor mensen die ik goed ken, maar mensen die ik wat oppervlakkiger ken - want juist mensen die ik wel goed ken, daar ben ik dan wel heel verzorgend voor).
Waar ik wel moeite mee heb, is als ik mensen keer op keer dezelfde 'fout' zie maken, die daar in blijven hangen - waar ik geen vooruitgang zie. Dan heb ik het niet over een paar maanden, maar dat ik ze wel een paar jaar lang dezelfde 'looping' zie maken elke keer. Ja... dat is moeilijk om los te laten. Want ik ben ook wel weer van de diepzinnige gesprekken, maar raak gefrustreerd als het telkens over hetzelfde gaat.
Nou kan ik wel van mezelf zeggen dat dat 'fout' is, maar voor nu ben ik gewoon even heel eerlijk dat het voor mij zo voelt.
Het komt op mij over alsof je heel verzorgend bent en graag alles onder controle hebt en dat het mis gaat in contacten op het moment dat je geen controle kunt uitoefenen op de beslissingen van anderen. Klopt dit?
Mja, ik ervaar het niet echt als "mis gaan".
Soms neem ik al afstand als ik denk dat iemand gekwetst zal gaan raken en ik hier niet te zeer betrokken bij wil raken (dit geldt niet voor mensen die ik goed ken, maar mensen die ik wat oppervlakkiger ken - want juist mensen die ik wel goed ken, daar ben ik dan wel heel verzorgend voor).
Waar ik wel moeite mee heb, is als ik mensen keer op keer dezelfde 'fout' zie maken, die daar in blijven hangen - waar ik geen vooruitgang zie. Dan heb ik het niet over een paar maanden, maar dat ik ze wel een paar jaar lang dezelfde 'looping' zie maken elke keer. Ja... dat is moeilijk om los te laten. Want ik ben ook wel weer van de diepzinnige gesprekken, maar raak gefrustreerd als het telkens over hetzelfde gaat.
Nou kan ik wel van mezelf zeggen dat dat 'fout' is, maar voor nu ben ik gewoon even heel eerlijk dat het voor mij zo voelt.
dinsdag 10 maart 2009 om 13:20
Ik dacht dat ik best wat herkende, maar na het lezen van je laatste reacties toch niet.
Ik voel me namelijk ook prettiger alleen. dat "alleen" is niet zo letterlijk natuurlijk want ik ben erg gelukkig getrouwd en heb een beste vriendin en af en toe wat contacten met kennissen. Maar ten opzichte van mijn omgeving ben ik erg op mezelf, en dat is een bewuste keuze.
Omdat ik de meeste mensen en hun sores niet begrijp en zij mij ook niet. Dat gedeelte herken ik dus, de problemen die de meeste mensen hebben en die constant de behoefte voelen hetzelfde gesprek te voeren over die ellende, heb ik niet. En ik zie de oplossingen ook al snel liggen.
Maar ik ben juist weer niet gevoelig voor andermans ellende en over het algemeen interesseert het me ook niet. Tenzij het van een heel goede bekende is. Maar dan nog kan ik het snel loslaten.
Omdat ik nauwelijks een klik ervaar met mensen kies ik er dus voor om alleen te zijn. Maar zelfs als ik nu mensen zou leren kennen waar het wél mee klikt, dan nog heb ik gewoon veel tijd voor mezelf nodig. Ik ben graag alleen.
Dus eigenlijk begrijp ik je topic niet geloof ik. Ben je nu graag alleen of trek je contacten gewoon niet omdat je je het allemaal teveel aantrekt? Of omdat je onzeker bent?
Ik voel me namelijk ook prettiger alleen. dat "alleen" is niet zo letterlijk natuurlijk want ik ben erg gelukkig getrouwd en heb een beste vriendin en af en toe wat contacten met kennissen. Maar ten opzichte van mijn omgeving ben ik erg op mezelf, en dat is een bewuste keuze.
Omdat ik de meeste mensen en hun sores niet begrijp en zij mij ook niet. Dat gedeelte herken ik dus, de problemen die de meeste mensen hebben en die constant de behoefte voelen hetzelfde gesprek te voeren over die ellende, heb ik niet. En ik zie de oplossingen ook al snel liggen.
Maar ik ben juist weer niet gevoelig voor andermans ellende en over het algemeen interesseert het me ook niet. Tenzij het van een heel goede bekende is. Maar dan nog kan ik het snel loslaten.
Omdat ik nauwelijks een klik ervaar met mensen kies ik er dus voor om alleen te zijn. Maar zelfs als ik nu mensen zou leren kennen waar het wél mee klikt, dan nog heb ik gewoon veel tijd voor mezelf nodig. Ik ben graag alleen.
Dus eigenlijk begrijp ik je topic niet geloof ik. Ben je nu graag alleen of trek je contacten gewoon niet omdat je je het allemaal teveel aantrekt? Of omdat je onzeker bent?
dinsdag 10 maart 2009 om 14:29
quote:Reflectie_nu schreef op 10 maart 2009 @ 00:19:
Aan de ene kant voel ik me tevreden, voel ik me prettiger alleen. Aan de andere kant voel ik me eenzaam. Niet omdat er zo weinig mensen om mij heen zijn, maar ook omdat er maar zo weinig mensen zijn die mij lijken te begrijpen.
Ik run mijn eigen business, ik cope met een depressieve partner, ik dop mijn eigen boontjes en raak niet snel over de zeik van iets. Ja, soms ben ik gestressed over mijn bedrijf of iets anders, maar juist omdat mensen in mijn omgeving hier geen ervaring mee hebben, zien of snappen ze niet wat er in mij omgaat.
Ik zie mijn enige en goede vriendin zich druk maken over een vent die niks van zich laat horen. Ik krijg haar niet aan het verstand gepeuterd dat dit 'm niet is. Ik zie haar hunkeren naar bevestiging, maar ik kan haar niet uitleggen dat het niet gaat om wat je krijgt, maar om de liefde die je geeft. Aan jezelf en/of een ander.
[....]
De keerzijde: wanneer anderen verdriet of problemen hebben, raakt het me zo dat ik er liever niet van hoor. Ik voel me machteloos als ik niets kan doen.
[...]
Dus daar sta je dan met je goede fatsoen: fully in control, op gebied van zelfredzaamheid scoor ik hoog, empathie, ook niks mis mee. Heb alleen het gevoel dat het eenzaam is als je vanuit je helicopterview veel dingen wel door hebt, die anderen niet zien. En ik bespaar mezelf de pijn van anderen dichtbij laten komen; want hun pijn is mijn pijn. Ja, en ik bespaar mezelf de ergernis van hen zien opgaan in de slachtofferrol.
Weet ook niet zo goed of wat ik ervaar ook deels arrogantie is.
Zie je jezelf als God ofzo? Jij hoeft andermans problemen niet op te lossen, andere mensen niet te redden uit hun slachtofferschap en andere mensen niet dingen aan hun verstand te peuteren. Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven, niet voor dat van een ander.
Is het zorgen voor andere mensen niet een afleiding van jezelf?
Voel je je pas goed over jezelf als je andere mensen kunt redden?
Kun jij behalve "zelfredzaam" ook gewoon zijn, dus eens zwak zijn en andere mensen om hulp vragen?
Heb jij in het verleden in een vervelende situatie gezeten waarin je geen hulp kreeg en jezelf moest redden en erger je je daarom zo aan mensen die wel die hulp krijgen of vragen?
Aan de ene kant voel ik me tevreden, voel ik me prettiger alleen. Aan de andere kant voel ik me eenzaam. Niet omdat er zo weinig mensen om mij heen zijn, maar ook omdat er maar zo weinig mensen zijn die mij lijken te begrijpen.
Ik run mijn eigen business, ik cope met een depressieve partner, ik dop mijn eigen boontjes en raak niet snel over de zeik van iets. Ja, soms ben ik gestressed over mijn bedrijf of iets anders, maar juist omdat mensen in mijn omgeving hier geen ervaring mee hebben, zien of snappen ze niet wat er in mij omgaat.
Ik zie mijn enige en goede vriendin zich druk maken over een vent die niks van zich laat horen. Ik krijg haar niet aan het verstand gepeuterd dat dit 'm niet is. Ik zie haar hunkeren naar bevestiging, maar ik kan haar niet uitleggen dat het niet gaat om wat je krijgt, maar om de liefde die je geeft. Aan jezelf en/of een ander.
[....]
De keerzijde: wanneer anderen verdriet of problemen hebben, raakt het me zo dat ik er liever niet van hoor. Ik voel me machteloos als ik niets kan doen.
[...]
Dus daar sta je dan met je goede fatsoen: fully in control, op gebied van zelfredzaamheid scoor ik hoog, empathie, ook niks mis mee. Heb alleen het gevoel dat het eenzaam is als je vanuit je helicopterview veel dingen wel door hebt, die anderen niet zien. En ik bespaar mezelf de pijn van anderen dichtbij laten komen; want hun pijn is mijn pijn. Ja, en ik bespaar mezelf de ergernis van hen zien opgaan in de slachtofferrol.
Weet ook niet zo goed of wat ik ervaar ook deels arrogantie is.
Zie je jezelf als God ofzo? Jij hoeft andermans problemen niet op te lossen, andere mensen niet te redden uit hun slachtofferschap en andere mensen niet dingen aan hun verstand te peuteren. Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven, niet voor dat van een ander.
Is het zorgen voor andere mensen niet een afleiding van jezelf?
Voel je je pas goed over jezelf als je andere mensen kunt redden?
Kun jij behalve "zelfredzaam" ook gewoon zijn, dus eens zwak zijn en andere mensen om hulp vragen?
Heb jij in het verleden in een vervelende situatie gezeten waarin je geen hulp kreeg en jezelf moest redden en erger je je daarom zo aan mensen die wel die hulp krijgen of vragen?
dinsdag 10 maart 2009 om 17:03
quote:straal schreef op 10 maart 2009 @ 14:29:
[...]
Zie je jezelf als God ofzo? Jij hoeft andermans problemen niet op te lossen, andere mensen niet te redden uit hun slachtofferschap en andere mensen niet dingen aan hun verstand te peuteren. Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven, niet voor dat van een ander.
Ik kom later op de rest terug, maar ik heb even een tegenvraag m.b.t. bovenstaande. Is dit als kritiek bedoeld of een vraag met een serieuze invalshoek?
Dan weet ik alvast hoe ik het moet interpreteren.
[...]
Zie je jezelf als God ofzo? Jij hoeft andermans problemen niet op te lossen, andere mensen niet te redden uit hun slachtofferschap en andere mensen niet dingen aan hun verstand te peuteren. Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven, niet voor dat van een ander.
Ik kom later op de rest terug, maar ik heb even een tegenvraag m.b.t. bovenstaande. Is dit als kritiek bedoeld of een vraag met een serieuze invalshoek?
Dan weet ik alvast hoe ik het moet interpreteren.
dinsdag 10 maart 2009 om 17:04
dinsdag 10 maart 2009 om 18:46
quote:straal schreef op 10 maart 2009 @ 14:29:
Is het zorgen voor andere mensen niet een afleiding van jezelf?Ja, soms wel, maar naar mijn idee tegenwoordig minder dan vroeger.quote:straal schreef :
Voel je je pas goed over jezelf als je andere mensen kunt redden?
Kun jij behalve "zelfredzaam" ook gewoon zijn, dus eens zwak zijn en andere mensen om hulp vragen?Jawel, maar dat zal ik niet snel doen. Bij mijn partner geef ik het wel aan en vraag ik een luisterend oor af en toe.quote:straal schreef :
Heb jij in het verleden in een vervelende situatie gezeten waarin je geen hulp kreeg en jezelf moest redden en erger je je daarom zo aan mensen die wel die hulp krijgen of vragen?Het eerste 'ja', het tweede 'nee', zoals ik eerder al aangaf.
Is het zorgen voor andere mensen niet een afleiding van jezelf?Ja, soms wel, maar naar mijn idee tegenwoordig minder dan vroeger.quote:straal schreef :
Voel je je pas goed over jezelf als je andere mensen kunt redden?
Kun jij behalve "zelfredzaam" ook gewoon zijn, dus eens zwak zijn en andere mensen om hulp vragen?Jawel, maar dat zal ik niet snel doen. Bij mijn partner geef ik het wel aan en vraag ik een luisterend oor af en toe.quote:straal schreef :
Heb jij in het verleden in een vervelende situatie gezeten waarin je geen hulp kreeg en jezelf moest redden en erger je je daarom zo aan mensen die wel die hulp krijgen of vragen?Het eerste 'ja', het tweede 'nee', zoals ik eerder al aangaf.
dinsdag 10 maart 2009 om 18:54
quote:Evidenza schreef op 10 maart 2009 @ 13:20:
Dus eigenlijk begrijp ik je topic niet geloof ik. Ben je nu graag alleen of trek je contacten gewoon niet omdat je je het allemaal teveel aantrekt? Of omdat je onzeker bent?
Dank voor je reactie.
Nee, we hebben wel wat overeenkomsten, maar niet alles dus.
Ik trek me dingen zeker wel aan van andere mensen.
Het komt er denk ik op neer dat ik graag alleen ben omdat ik me dingen teveel aantrek. Onzeker ben ik in elk geval niet... (nee, mijn vermeende arrogantie is geen cover up voor onzekerheid )
Hmm, om het gecompliceerder te maken; maar is allemaal zelfde kant van die ene medaille: ik voel me ook nogal makkelijk schuldig (dat ik niet genoeg heb gedaan) en ook dan is "minder contacten" rustgevend. Ja, ik weet het, daar zit een kromme redenering achter, maar die kronkel zit wél in mijn hoofd.
Overigens, als ik besef dat ik gewoon super gevoelig ben, dan is het ook allemaal wel logisch hoe ik het voel en beleef. Alleen hoe kan ik een beetje balans aanbrengen? Want zo schiet het in elk geval ook niet op.
Dus eigenlijk begrijp ik je topic niet geloof ik. Ben je nu graag alleen of trek je contacten gewoon niet omdat je je het allemaal teveel aantrekt? Of omdat je onzeker bent?
Dank voor je reactie.
Nee, we hebben wel wat overeenkomsten, maar niet alles dus.
Ik trek me dingen zeker wel aan van andere mensen.
Het komt er denk ik op neer dat ik graag alleen ben omdat ik me dingen teveel aantrek. Onzeker ben ik in elk geval niet... (nee, mijn vermeende arrogantie is geen cover up voor onzekerheid )
Hmm, om het gecompliceerder te maken; maar is allemaal zelfde kant van die ene medaille: ik voel me ook nogal makkelijk schuldig (dat ik niet genoeg heb gedaan) en ook dan is "minder contacten" rustgevend. Ja, ik weet het, daar zit een kromme redenering achter, maar die kronkel zit wél in mijn hoofd.
Overigens, als ik besef dat ik gewoon super gevoelig ben, dan is het ook allemaal wel logisch hoe ik het voel en beleef. Alleen hoe kan ik een beetje balans aanbrengen? Want zo schiet het in elk geval ook niet op.
dinsdag 10 maart 2009 om 19:58
quote:Stoeptegel schreef op 10 maart 2009 @ 19:04:
Misschien ook een tip voor je: met mensen omgaan waar je plezier mee hebt en stabiel in het leven staan?
Precies!
Nou vind ik ze moeilijk te vinden en zoals ik al zei, zelfs als ik ze vind heb ik nog veel tijd voor mezelf nodig, maar dit is een erg belangrijk punt.
Misschien ook een tip voor je: met mensen omgaan waar je plezier mee hebt en stabiel in het leven staan?
Precies!
Nou vind ik ze moeilijk te vinden en zoals ik al zei, zelfs als ik ze vind heb ik nog veel tijd voor mezelf nodig, maar dit is een erg belangrijk punt.
dinsdag 10 maart 2009 om 21:52
Heeft het veel afstand nemen van dingen, het relativeren en de pijn niet willen zien misschien te maken met de depressie van je partner?
Dat is iets waar je dagelijks mee geconfronteerd word. En waarbij ik me kan voorstellen dat het moeilijk is met hem 'mee' te gaan. Logisch ook, maar heb je daardoor niet teveel je eigen emoties afgesloten? Voel je je machteloos naar hem toe? Of heb je dat in het verleden gevoeld en is dit nu jouw manier om er mee om te gaan?
Misschien zit je daarom 'vol', kan je er niet meer bij hebben omdat je nu al alles op alles zet om niet in de belevingswereld van je partner te komen. Niet dat je niet meeleeft, maar als je de wereld zou zien zoals hij het ziet word jij ook depressief. Even heel simpel gezegd.
Herken je hier iets in, of is het uit de lucht gegrepen?
Dat is iets waar je dagelijks mee geconfronteerd word. En waarbij ik me kan voorstellen dat het moeilijk is met hem 'mee' te gaan. Logisch ook, maar heb je daardoor niet teveel je eigen emoties afgesloten? Voel je je machteloos naar hem toe? Of heb je dat in het verleden gevoeld en is dit nu jouw manier om er mee om te gaan?
Misschien zit je daarom 'vol', kan je er niet meer bij hebben omdat je nu al alles op alles zet om niet in de belevingswereld van je partner te komen. Niet dat je niet meeleeft, maar als je de wereld zou zien zoals hij het ziet word jij ook depressief. Even heel simpel gezegd.
Herken je hier iets in, of is het uit de lucht gegrepen?
dinsdag 10 maart 2009 om 22:25
quote:Soundpost schreef op 10 maart 2009 @ 21:52:
Heeft het veel afstand nemen van dingen, het relativeren en de pijn niet willen zien misschien te maken met de depressie van je partner?
Dat is iets waar je dagelijks mee geconfronteerd word. En waarbij ik me kan voorstellen dat het moeilijk is met hem 'mee' te gaan. Logisch ook, maar heb je daardoor niet teveel je eigen emoties afgesloten? Voel je je machteloos naar hem toe? Of heb je dat in het verleden gevoeld en is dit nu jouw manier om er mee om te gaan?
Misschien zit je daarom 'vol', kan je er niet meer bij hebben omdat je nu al alles op alles zet om niet in de belevingswereld van je partner te komen. Niet dat je niet meeleeft, maar als je de wereld zou zien zoals hij het ziet word jij ook depressief. Even heel simpel gezegd.
Herken je hier iets in, of is het uit de lucht gegrepen?Ja, dat vraag ik me ook wel eens af. Maar dan eerder dat ik een soort burn out verschijnsel heb waardoor je ook afstandelijker reageert dan gebruikelijk. Dus niet zozeer om niet meegezogen te worden in de depressie van mijn vriend, maar inderdaad wel omdat zijn depressie veel me energie heeft gekost - naast andere dingen.
Heeft het veel afstand nemen van dingen, het relativeren en de pijn niet willen zien misschien te maken met de depressie van je partner?
Dat is iets waar je dagelijks mee geconfronteerd word. En waarbij ik me kan voorstellen dat het moeilijk is met hem 'mee' te gaan. Logisch ook, maar heb je daardoor niet teveel je eigen emoties afgesloten? Voel je je machteloos naar hem toe? Of heb je dat in het verleden gevoeld en is dit nu jouw manier om er mee om te gaan?
Misschien zit je daarom 'vol', kan je er niet meer bij hebben omdat je nu al alles op alles zet om niet in de belevingswereld van je partner te komen. Niet dat je niet meeleeft, maar als je de wereld zou zien zoals hij het ziet word jij ook depressief. Even heel simpel gezegd.
Herken je hier iets in, of is het uit de lucht gegrepen?Ja, dat vraag ik me ook wel eens af. Maar dan eerder dat ik een soort burn out verschijnsel heb waardoor je ook afstandelijker reageert dan gebruikelijk. Dus niet zozeer om niet meegezogen te worden in de depressie van mijn vriend, maar inderdaad wel omdat zijn depressie veel me energie heeft gekost - naast andere dingen.
dinsdag 10 maart 2009 om 22:34
quote:Stoeptegel schreef op 10 maart 2009 @ 19:04:
Misschien ook een tip voor je: met mensen omgaan waar je plezier mee hebt en stabiel in het leven staan?
Ja, maar die loop je ook niet zomaar tegen het lijf...
Uitproberen wat werkt qua balans zoeken, da's iets te vaag voor mij.
Het enige dat ik mezelf richting een paar naasten heb aangeleerd is om te zeggen wanneer ik me schuldig voel, als ik het gevoel heb dat er dingen van me verwacht worden (wat lang niet altijd zo is) - en aan te geven dat ik er niet aan tegemoet kan komen. Dat is dan de manier om weer rust in mijn hoofd te creeren.
Misschien ook een tip voor je: met mensen omgaan waar je plezier mee hebt en stabiel in het leven staan?
Ja, maar die loop je ook niet zomaar tegen het lijf...
Uitproberen wat werkt qua balans zoeken, da's iets te vaag voor mij.
Het enige dat ik mezelf richting een paar naasten heb aangeleerd is om te zeggen wanneer ik me schuldig voel, als ik het gevoel heb dat er dingen van me verwacht worden (wat lang niet altijd zo is) - en aan te geven dat ik er niet aan tegemoet kan komen. Dat is dan de manier om weer rust in mijn hoofd te creeren.
woensdag 11 maart 2009 om 07:42
Wat ik bedoel met balans proberen te vinden door te experimenteren, is dat je kijkt waar je grenzen liggen door idngen te ondernemen. Dus leuke mensen opzoeken, leuke activiteiten ondernemen die jou positieve energie geven.
Erop uit gaan , ipv jezelf zo af te sluiten en thuis te blijven bij je depressieve man. Want ik kan me voorstellen dat daar niet veel positieve energie uit te halen is. Als ik het zo lees sluit je je af voor de mensen in je omgeving, omdat je dat niet kan handelen , als hun problemen hebben. Heel logisch allemaal maar het alternatief, thuis bij je man zijn is denk ik niet echt ideaal. Je schrijft dat jij de enige bent die hem begrijpt, naast zijn psycholoog. Dat lijkt me best een zware verantwoording want ik lees hieruit dat jij de enige bent voor hem om mee om te gaan, te praten etc. ( naast zijn psych) Dat je op randje van burnout staat is dus begrijpelijk en ik snap nu ook beter je issue nav je laatste stukje.
Leuke positieve mensen loop je inderdaad niet zomaar tegen het lijf, maar als jij jezelf een leuk leven bezorgd door leuke dingen te doen en jezelf gelukkig te maken komen die vanzelf in je leven, wanneer je goed in je vel zit.
In je eerste stukjes heb je je probleem vooral bij externe factoren neergelegd ( bij andere mensen, je trekt hun problemen niet dus trek je je terug) ik denk dat je het echt bij jezelf moet gaan zoeken, aangezien je ook aangeeft dat je geen positieve leuke mensen in je omgeving hebt. Je kan je weleens gaan afvragen hoe dat dan komt. Dus meid werk aan jezelf geef jezelf plezier en vreugde dan komen de leuke mensen vanzelf op je pad.
Erop uit gaan , ipv jezelf zo af te sluiten en thuis te blijven bij je depressieve man. Want ik kan me voorstellen dat daar niet veel positieve energie uit te halen is. Als ik het zo lees sluit je je af voor de mensen in je omgeving, omdat je dat niet kan handelen , als hun problemen hebben. Heel logisch allemaal maar het alternatief, thuis bij je man zijn is denk ik niet echt ideaal. Je schrijft dat jij de enige bent die hem begrijpt, naast zijn psycholoog. Dat lijkt me best een zware verantwoording want ik lees hieruit dat jij de enige bent voor hem om mee om te gaan, te praten etc. ( naast zijn psych) Dat je op randje van burnout staat is dus begrijpelijk en ik snap nu ook beter je issue nav je laatste stukje.
Leuke positieve mensen loop je inderdaad niet zomaar tegen het lijf, maar als jij jezelf een leuk leven bezorgd door leuke dingen te doen en jezelf gelukkig te maken komen die vanzelf in je leven, wanneer je goed in je vel zit.
In je eerste stukjes heb je je probleem vooral bij externe factoren neergelegd ( bij andere mensen, je trekt hun problemen niet dus trek je je terug) ik denk dat je het echt bij jezelf moet gaan zoeken, aangezien je ook aangeeft dat je geen positieve leuke mensen in je omgeving hebt. Je kan je weleens gaan afvragen hoe dat dan komt. Dus meid werk aan jezelf geef jezelf plezier en vreugde dan komen de leuke mensen vanzelf op je pad.
woensdag 11 maart 2009 om 08:55
Ow, ehm. Lastig blijft dat dus, communiceren met alleen lettertjes. Even alvast iets rechtzetten, kom ik op de rest later wel terug.
Ik zit niet thuis te kniezen hoor, ik heb mijn eigen bedrijf - dus retedruk. En ook vriend heeft wel andere contacten (gelukkig!) maar zijn vrienden begrijpen niet goed wat er met hem aan de hand is - hoeft ook niet, want is juist ontspanning. (maar goed, topic gaat niet over depressie, dus voert te ver om uit te leggen verder).
Het is niet dat ik helemaal niet lekker in mijn vel zit, zo erg is het ook weer niet. Maar ik voel gewoon een isolement, en dat komt ook door omstandigheden: druk, eigen bedrijf (heeft niemand in mijn omgeving, dus men begrijpt issues niet goed), partner depressief en IK die het inderdaad al in haar karakter heeft om zich terug te trekken bij stress, andermans leed er dan niet bij kan hebben etc.
Ik type het even zoals ik het nu denk hoor - lees even niks over (haast.
Bedankt weer voor het meedenken en luisteren!
Ik zit niet thuis te kniezen hoor, ik heb mijn eigen bedrijf - dus retedruk. En ook vriend heeft wel andere contacten (gelukkig!) maar zijn vrienden begrijpen niet goed wat er met hem aan de hand is - hoeft ook niet, want is juist ontspanning. (maar goed, topic gaat niet over depressie, dus voert te ver om uit te leggen verder).
Het is niet dat ik helemaal niet lekker in mijn vel zit, zo erg is het ook weer niet. Maar ik voel gewoon een isolement, en dat komt ook door omstandigheden: druk, eigen bedrijf (heeft niemand in mijn omgeving, dus men begrijpt issues niet goed), partner depressief en IK die het inderdaad al in haar karakter heeft om zich terug te trekken bij stress, andermans leed er dan niet bij kan hebben etc.
Ik type het even zoals ik het nu denk hoor - lees even niks over (haast.
Bedankt weer voor het meedenken en luisteren!
