Psyche
alle pijlers
restverschijnselen burn-out/overspanneheid na jaren??
donderdag 7 augustus 2008 om 20:28
Wie kan mij wat vertellen over de restverschijnselen van een burn-out/overspannenheid? Met andere woorden: Als je 6 jaar gelden zwaar overspannen/burn-out en depressief bent geweest, zou je daar nog wat van mogen merken?
Mijn ervaring is dat ik nu na zes jaar nog steeds minder energie heb dat ervoor. Ik ben toen twee jaar écht slecht geweest, maar nu is de geestelijke rek er nog steeds uit lijkt het wel. Na een dagje werken ben ik geestelijk al aardig moe en 'overprikkeld'. Als ik dan 's avonds nog een feestje heb gaat dit soms net, maar het gebeurt ook wel eens dat ik gek wordt van de geluiden stemmen en alles om me heen, dat ik de rust op moet zoeken om geen paniekaanval te krijgen en om niet van mijn stokje te gaan. Na z'on dag voel ik me de dagen er na uitgeput en leeggezogen.
Ik heb mijn leven verder aardig op de rit, ben 5 jaar getrouwd, heb één dochter van 3, werk twee dagen en heb één avond in de week mijn eigen vertier. Rustig stabiel leven en zo blijft het ook. Verder gebruik ik een halve tablet seroxat om alles uberhaubt te trekken, tweede kind komt er niet om dit alles.
Wat zijn jullie ervaringen? Hou je hier altijd last van? Is er blijvend iets beschadigd in mijn hoofd? Hier krijg ik namelijk sterk de indruk van...
Mijn ervaring is dat ik nu na zes jaar nog steeds minder energie heb dat ervoor. Ik ben toen twee jaar écht slecht geweest, maar nu is de geestelijke rek er nog steeds uit lijkt het wel. Na een dagje werken ben ik geestelijk al aardig moe en 'overprikkeld'. Als ik dan 's avonds nog een feestje heb gaat dit soms net, maar het gebeurt ook wel eens dat ik gek wordt van de geluiden stemmen en alles om me heen, dat ik de rust op moet zoeken om geen paniekaanval te krijgen en om niet van mijn stokje te gaan. Na z'on dag voel ik me de dagen er na uitgeput en leeggezogen.
Ik heb mijn leven verder aardig op de rit, ben 5 jaar getrouwd, heb één dochter van 3, werk twee dagen en heb één avond in de week mijn eigen vertier. Rustig stabiel leven en zo blijft het ook. Verder gebruik ik een halve tablet seroxat om alles uberhaubt te trekken, tweede kind komt er niet om dit alles.
Wat zijn jullie ervaringen? Hou je hier altijd last van? Is er blijvend iets beschadigd in mijn hoofd? Hier krijg ik namelijk sterk de indruk van...
donderdag 7 augustus 2008 om 21:20
Hoi Christie,
Ik heb zo'n 5 jaar geleden een heftige burn out gehad. Ben ook 1 jaar compleet van de wereld geweest en heb het 2e jaar nodig gehad om de boel weer op de rit te krijgen.
Mijn ervaring is dat het lijntje dun blijft. Je moet zo op je tellen blijven passen. Zodra er weer wat aan de hand is, zowel psychisch als gewoon keidruk, dan voel ik het in m'n hoofd.
Maaaaar, het blijkt nu dat het probleem waardoor ik m'n burn out heb gekregen, weer de kop op steekt. Ik dacht dat het aan mijn perfectionistische houding lag, geen nee kunnen zeggen, keihard werken, een tweeling, noem maar op. Maar wat ik toen niet in de gaten had, komt nu naar boven. Oftewel relatieproblemen! Met als gevolg nu dat we (voorlopig) uit elkaar gaan. Maar dat is een heel ander verhaal.
Wat ik bedoel, weet je zeker dat de problemen waardoor je burn out raakte, allemaal bij de kop heb gehad? Want het is een zwaar gelag dat je denkt alles gehad te hebben en nu ineens het hoofdprobleem ziet, je echtgenoot.....
Sterkte
Ik heb zo'n 5 jaar geleden een heftige burn out gehad. Ben ook 1 jaar compleet van de wereld geweest en heb het 2e jaar nodig gehad om de boel weer op de rit te krijgen.
Mijn ervaring is dat het lijntje dun blijft. Je moet zo op je tellen blijven passen. Zodra er weer wat aan de hand is, zowel psychisch als gewoon keidruk, dan voel ik het in m'n hoofd.
Maaaaar, het blijkt nu dat het probleem waardoor ik m'n burn out heb gekregen, weer de kop op steekt. Ik dacht dat het aan mijn perfectionistische houding lag, geen nee kunnen zeggen, keihard werken, een tweeling, noem maar op. Maar wat ik toen niet in de gaten had, komt nu naar boven. Oftewel relatieproblemen! Met als gevolg nu dat we (voorlopig) uit elkaar gaan. Maar dat is een heel ander verhaal.
Wat ik bedoel, weet je zeker dat de problemen waardoor je burn out raakte, allemaal bij de kop heb gehad? Want het is een zwaar gelag dat je denkt alles gehad te hebben en nu ineens het hoofdprobleem ziet, je echtgenoot.....
Sterkte
donderdag 7 augustus 2008 om 21:23
Oh 'grappig' Christie, dat ik je hier ook tegenkom. Niet grappig om het onderwerp, maar wel om de herkenning. Ik denk zeker dat je moet leren leven met de restschade. Dat is nl. ook waar er bij mij op het GGZ zo op gehamerd wordt. Ik kan maar moeilijk leven met de beperkingen die ik voel, omdat het woord het al zegt, het beperkt me zo ten opzichte van wat ik denk dat een normaal en gemiddeld leven is. Maar goed, doe ik dit niet, dan loop ik binnen no time tegen de lamp en kun je me wegdragen en heeft dochter alles behalve een leuke moeder (eerder een verschrikkelijke moeder en dat wil ik niet).
Dit is mijn grootste en misschien wel belangrijkste sleutelpunt binnen de GGZ, namelijk het na jaren leren accepteren van mijn belastbaarheid.
Maar het zuigt wel big time om het maar even plat uit te drukken.
Dit is mijn grootste en misschien wel belangrijkste sleutelpunt binnen de GGZ, namelijk het na jaren leren accepteren van mijn belastbaarheid.
Maar het zuigt wel big time
om het maar even plat uit te drukken.
donderdag 7 augustus 2008 om 22:14
Christie,
Heftig verhaal wat je hebt meegemaakt. Ik ben zelf weer uit een dal omhoog aan het klimmen na een (bijna) burnout afgelopen voorjaar. Ik heb vrij veel boeken gelezen en ben er onder andere achter gekomen dat ik veel raakvlakken heb met hooggevoeligheid. Heb jij daar wel eens aan gedacht?
Ik heb een goed boek gelezen, wat mij enorm heeft geholpen:
'Voluit leven met hooggevoeligheid' van Susan Marletta-Hart.
Misschien herken je er bepaalde dingen van jezelf in...
Voor de rest heb ik geleerd, mijn eigen grenzen veel beter aan te geven. Energie-slurpers elimineren doet wonderen.
Hou een dagboek bij en noteer wat je doet overdag en hoe je je 's avonds voelt. Misschien kun je dan ontdekken wat je energie-vreters en -gevers zijn.
En sport je? Hoe raar en tegenstrijdig het ook kan klinken, dat heeft mij enorm sterk gemaakt en geholpen er bovenop te komen. Hardlopen... Ik krijg er bakken vol energie van!
Sterkte!
Quinty
Heftig verhaal wat je hebt meegemaakt. Ik ben zelf weer uit een dal omhoog aan het klimmen na een (bijna) burnout afgelopen voorjaar. Ik heb vrij veel boeken gelezen en ben er onder andere achter gekomen dat ik veel raakvlakken heb met hooggevoeligheid. Heb jij daar wel eens aan gedacht?
Ik heb een goed boek gelezen, wat mij enorm heeft geholpen:
'Voluit leven met hooggevoeligheid' van Susan Marletta-Hart.
Misschien herken je er bepaalde dingen van jezelf in...
Voor de rest heb ik geleerd, mijn eigen grenzen veel beter aan te geven. Energie-slurpers elimineren doet wonderen.
Hou een dagboek bij en noteer wat je doet overdag en hoe je je 's avonds voelt. Misschien kun je dan ontdekken wat je energie-vreters en -gevers zijn.
En sport je? Hoe raar en tegenstrijdig het ook kan klinken, dat heeft mij enorm sterk gemaakt en geholpen er bovenop te komen. Hardlopen... Ik krijg er bakken vol energie van!
Sterkte!
Quinty
vrijdag 8 augustus 2008 om 08:29
IKWEETNIETSMEER: Heftig dat je er nu pas achter bent dat het aan je relatie ligt. lijkt me heel erg. Ik denk niet zozeer dat ik een probleem had destijds, maar dat ik 5 jaar heb geprobeerd twee dagen in één dag te leven en uitgeput raakte, en inderdaad wat QUINTY zegt, dat ik in combinatie met dat feit ook hooggevoelig ben zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen,
QUINTY misschien idd een idee om bij te houden wat de energieslurpers zijn. Van een paar dingen weet ik dat wel, maar om alles te elimineren, is soms ook niet te doen helaas.
INTIEM inderdaad grappig jou hier ook tegen te komen. Ja dit probleem heeft veel raakvlakken met het verhaal op de andere topic. Dus de GGz geeft min of meer toe dat je toch er mee moet leren leven, dat het niet echt helemaal over hoeft te gaan? Grappig... Ik was eens bij mijn huisarts voor de evaluatie van de seroxat, en ik legde hem mijn klachten voor. Over wat ik wel en niet trek, met en zonder medicijnen enz. Zei hij een keer dat een jonge meid als ik wel bijna twee banen aan moest kunnen. Ik voelde me zo onbegrepen.
Vandeweek een discussie met mijn vriendin, die toch ook een en ander mee heeft gemaakt... We hadden pas een feestje gehad en ik was twee dagen van slag. Ik ga op andere avonden normaal vroeg naar bed en volgens haar wen je je lichaam daar aan en kun je het dan niet meer aan om een avond om 1.30 uur naar bed te gaan. Dat ik die andere avonden op tijd in bed lig omdat ik het anders geestelijk niet trek met de prikkels en het energieslurpen van mijn dochter en werk en dat slapen dan de enige manier is om mijn hoofd leeg te krijgen begreep ze eerst niet. Want ik heb zelfs een paar keer per week gesport voor een jaar terug nog. Ik kreeg er wel een betere l;ichamelijke conditie van (en die is nu ook niet slecht) maar als er iets was dat geestelijk slurpte was ik ook tot niks in staat de dag er na.
Het is zo moeilijk om uit te leggen en zo moeilijk om zelf te accepteren. Dan doet het gewoon pijn als zelfs je vriendin denkt dat het wel te trainen is...
QUINTY misschien idd een idee om bij te houden wat de energieslurpers zijn. Van een paar dingen weet ik dat wel, maar om alles te elimineren, is soms ook niet te doen helaas.
INTIEM inderdaad grappig jou hier ook tegen te komen. Ja dit probleem heeft veel raakvlakken met het verhaal op de andere topic. Dus de GGz geeft min of meer toe dat je toch er mee moet leren leven, dat het niet echt helemaal over hoeft te gaan? Grappig... Ik was eens bij mijn huisarts voor de evaluatie van de seroxat, en ik legde hem mijn klachten voor. Over wat ik wel en niet trek, met en zonder medicijnen enz. Zei hij een keer dat een jonge meid als ik wel bijna twee banen aan moest kunnen. Ik voelde me zo onbegrepen.
Vandeweek een discussie met mijn vriendin, die toch ook een en ander mee heeft gemaakt... We hadden pas een feestje gehad en ik was twee dagen van slag. Ik ga op andere avonden normaal vroeg naar bed en volgens haar wen je je lichaam daar aan en kun je het dan niet meer aan om een avond om 1.30 uur naar bed te gaan. Dat ik die andere avonden op tijd in bed lig omdat ik het anders geestelijk niet trek met de prikkels en het energieslurpen van mijn dochter en werk en dat slapen dan de enige manier is om mijn hoofd leeg te krijgen begreep ze eerst niet. Want ik heb zelfs een paar keer per week gesport voor een jaar terug nog. Ik kreeg er wel een betere l;ichamelijke conditie van (en die is nu ook niet slecht) maar als er iets was dat geestelijk slurpte was ik ook tot niks in staat de dag er na.
Het is zo moeilijk om uit te leggen en zo moeilijk om zelf te accepteren. Dan doet het gewoon pijn als zelfs je vriendin denkt dat het wel te trainen is...
vrijdag 8 augustus 2008 om 08:39
Wat heet normaal en gemiddeld? Ik ben nooit burnt-out geweest maar ben na een dag werken ook echt moe, moet er niet aan denken om 's avonds nog naar een feestje te gaan. Ik probeer nooit iets af te spreken op vrijdag, omdat de energie dan echt op is. Als ik om 1.30 naar bed zou gaan, wat ik niet doe, heb ik daar twee dagen last van, en met ''last'' bedoel ik dan zo moe dat je er misselijk van bent. Die vriendin van je kletst echt uit haar nek. Ik zou daar persoonlijk heel kwaad om worden... maar ja, kost ook weer energie.
vrijdag 8 augustus 2008 om 09:43
Nou ja, in die zin is het te trainen, dat als je een zeer regelmatig leven leidt (wat ik uit mezelf best moeilijk vind, maar doordat mijn dochter natuurlijk een vast ritme heeft en mijn vriend ook nogal ritmisch is ingesteld, word ik daar automatisch in meegezogen, dus da's wel goed) je een vrij goed zicht krijgt op je eigen functioneren. En dat zicht op functioneren maakt het ook mogelijk om voorspelbaar bezig te zijn. Je kunt dan veel beter van te voren inschatten wat haalbaar is en wat niet. Of wat haalbaar kan zijn, mits je bijvoorbeeld in het voren al weinig afspraken plant en daarna ook om bij te tanken. Dan is bijvoorbeeld een feestje weer wel meer mogelijk.
Ik heb dat ook hoor, dat ik vaak dingen noodgedwongen moet laten schieten, ook al heb ik er in theorie heel veel zin in. Vanavond ga ik bijvoorbeeld met een vriendin eten (en zij is bepaald geen energieslurper). Maar het gegeven eten met een vriendin vind ik al een beste uitdaging op zichzelf. Nu zijn wij (vriend en ik) morgenavond uitgenodigd voor een feestje met vrienden en BBQ en ik heb echt erg veel zin om die vrienden na lange tijd weer te zien en bij te kletsen. Maar ik trek dat gewoon niet. Het is kiezen of delen en die vriendin stond al langer gepland, dus dan gaat het feestje gewoon niet door en gaat vriend maar alleen. Ik vind het echt jammer, maar tis gewoon zo.
Tja, wat is normaal? Moeilijke vraag. Ik vergelijk mezelf vaak een beetje met leeftijdsgenoten (ben 31) en ik heb dit echt al heel lang, dus ook toen ik begin twintig was. En misschien hebben de mensen in mijn omgeving een actiever leven dan gemiddeld. Ik zou het niet weten. Maar voor de meeste kleine dingen draaien zij hun hand niet om en daar doe ik echt uren over met heel veel stress. Vroeger schaamde ik me heel erg voor mezelf en deed ik me beter voor dan ik was, met als gevolg dat ik er volledig doorheen ging (burnout). Tegenwoordig ligt het accent dus op accepteren. Mijn behandelaar hamert er bij mij iig op dat ik een kwetsbare persoonlijkheid heb (door mijn achtergrond wellicht) waar ik rekening mee moet gaan leren houden.
Ter illustratie: ik woon bijvoorbeeld niet samen met mijn vriend (tevens vader van dochter) om de simpele reden dat ik de input qua prikkels gewoon niet trek. Ik vind dus wel degelijk dat mijn leven op een bepaalde manier beperkt wordt. Ik ben zeker niet zielig, maar voel me daarom wel eens zielig haha. En dan baal ik weer zo erg van beperkingen dat ik net doe alsof het er niet is en negeer het lekker om mee te kunnen komen met de rest en dan ga ik bijvoorbeeld op vakantie en tadaaa, dan moet ik notabene seresta slikken om de vakantie uit te kunnen zingen omdat ik compleet op flippen sta. Ik vind dat echt geen lolletje hoor.
Ik heb dat ook hoor, dat ik vaak dingen noodgedwongen moet laten schieten, ook al heb ik er in theorie heel veel zin in. Vanavond ga ik bijvoorbeeld met een vriendin eten (en zij is bepaald geen energieslurper). Maar het gegeven eten met een vriendin vind ik al een beste uitdaging op zichzelf. Nu zijn wij (vriend en ik) morgenavond uitgenodigd voor een feestje met vrienden en BBQ en ik heb echt erg veel zin om die vrienden na lange tijd weer te zien en bij te kletsen. Maar ik trek dat gewoon niet. Het is kiezen of delen en die vriendin stond al langer gepland, dus dan gaat het feestje gewoon niet door en gaat vriend maar alleen. Ik vind het echt jammer, maar tis gewoon zo.
Tja, wat is normaal? Moeilijke vraag. Ik vergelijk mezelf vaak een beetje met leeftijdsgenoten (ben 31) en ik heb dit echt al heel lang, dus ook toen ik begin twintig was. En misschien hebben de mensen in mijn omgeving een actiever leven dan gemiddeld. Ik zou het niet weten. Maar voor de meeste kleine dingen draaien zij hun hand niet om en daar doe ik echt uren over met heel veel stress. Vroeger schaamde ik me heel erg voor mezelf en deed ik me beter voor dan ik was, met als gevolg dat ik er volledig doorheen ging (burnout). Tegenwoordig ligt het accent dus op accepteren. Mijn behandelaar hamert er bij mij iig op dat ik een kwetsbare persoonlijkheid heb (door mijn achtergrond wellicht) waar ik rekening mee moet gaan leren houden.
Ter illustratie: ik woon bijvoorbeeld niet samen met mijn vriend (tevens vader van dochter) om de simpele reden dat ik de input qua prikkels gewoon niet trek. Ik vind dus wel degelijk dat mijn leven op een bepaalde manier beperkt wordt. Ik ben zeker niet zielig, maar voel me daarom wel eens zielig haha. En dan baal ik weer zo erg van beperkingen dat ik net doe alsof het er niet is en negeer het lekker om mee te kunnen komen met de rest en dan ga ik bijvoorbeeld op vakantie en tadaaa, dan moet ik notabene seresta slikken om de vakantie uit te kunnen zingen omdat ik compleet op flippen sta. Ik vind dat echt geen lolletje hoor.
vrijdag 8 augustus 2008 om 10:06
p.s. Christie, je bent je toch wel bewust dat seresta verslavend werkt he? Want ik maak een beetje uit jouw verhaal op dat jij dagelijks/meerdere keren per week standaard seresta slikt?
Ik heb het alleen voor zo nodig en ten tijde van vakantie heb ik het wel 3 x daags moeten slikken, omdat ik anders weer terug naar huis had gemoeten zo slecht als het ging. Maar goed, dat was maar tijdelijk. Pas wel op met die middelen hoor!
Ik heb het alleen voor zo nodig en ten tijde van vakantie heb ik het wel 3 x daags moeten slikken, omdat ik anders weer terug naar huis had gemoeten zo slecht als het ging. Maar goed, dat was maar tijdelijk. Pas wel op met die middelen hoor!
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:54
Ik slik geen seresta maar seroxat, een anti-depressiva die ook prikkels ed remt. Zonder dat kan ik gewoon nog minder, ik gebruik elke ochtend een halve tablet en dat nu al 6 jaar met de periode van zwangerschap uitgesloten en ooit ben ik ook een half jaar eraf geweest. Maar dan kom ik al snel weer kei en keihard mezelf tegen en trek ik niks... Ik ben 29 trouwens.
vrijdag 8 augustus 2008 om 23:29
Oh sorry Christie, dna heb ik niet goed gelezen. Nee, da's inderdaad andere koek. Ik neem aan dat je zonder die AD weer een depressie inschiet oid? Als het jou goed bevalt, gewoon blijven gebruiken natuurlijk. Is inderdaad niet verslavend sorry.
Da's wat ik heb voorgeschreven gekregen (gewone ordinaire kalmeringstabletten) dus wel en daarom ook alleen bedoelt voor soort 'nood'situaties.
Da's wat ik heb voorgeschreven gekregen (gewone ordinaire kalmeringstabletten) dus wel en daarom ook alleen bedoelt voor soort 'nood'situaties.
zondag 10 augustus 2008 om 09:03
Intiem, het is niet eens zo zeer de depressie waar ik inschiet, maar meer de hoeveelheid prikkels die ik zonder de seroxat niet trek. Dit helpt bij mij heel goed. Hebben ze jou daar nooit op willen zetten? Ik geloof dat de klachten bij jou ook dusdanig heftig zijn, als ik het zo lees. Lijkt me niet tof als je het niet eens trekt om samen te wonen met je vriend en de vader van je kind. Zou je het wel willen dan? Heb je wel ooit eerder met hem samengewoond?
zondag 10 augustus 2008 om 18:18
Hai Christie, ik heb afgelopen vakantie voor het eerst te maken gehad met het gebruik van oxazepam. Dat wil niet zeggen dat de reden die ik voelde om het te gaan gebruiken nog nooit eerder aanwezig geweest is. Ik heb alleen nooit bedacht dat ik dan daarvoor iets zou kunnen nemen. Zelf heb ik lange tijd AD afgeweerd (vooral vanwege de bijwerkingen en ik alleen een noodzaak zie als het echt niet anders kan). Maar toen ik op vakantie niet meer wist hoe ik de dagen moest doorkomen én daarbovenop ook nog 'gevangen' zat in een tent (10 m2) met peuterdochter en vriend en dus geen afstand kon nemen van de situatie (wat ik thuis dus theoretisch nog wel kan vanwege niet samenwonen en een creche-indicatie voor dochter), was de noodzaak dus wel duidelijk aanwezig.
Eenmaal terug thuis heb ik bij mijn behandelaar medicatie aangekaart, omdat ik toch niet zoveel heil zag in de huidige gang van zaken. Maar zij is helemaal niet voor en denkt dat ik het moet oplossen door te praten. Punt is dat ik al zowat mijn hele leven in therapie zit (vanaf mijn 12e), waarvan de afgelopen 5 jaar intensief en doorlopend. Dus ben onderhand erg benieuwd of praten en praten wel de weg is. Maar ik ben en blijf erg benauwd voor de bijwekringen en wil bijvoorbeeld pertinent niet dikker worden.
Ik wist niet dat AD ook bedoelt was voor prikkels. Want toen ik eht een tijd geleden met een psychiater erover had, kwamen we meer uit op anti-psychoticum (die dus de onrust en geagiteerdheid meer op zou vangen). Maar goed, ik heb binnenkort weer een gesprek met peut en dan gaan we hoop ik unberhaupt eens de koppen bij elkaar steken wat het nou gaat worden, want het lijkt me toch wel zinnig om een (eind)doel te gaan bepalen.
Als ik het zou kunnen, zou ik geloof ik best graag willen samen wonen met vriend, want het scheelt een hoop stress, geregel, reistijd en ook financieel is het duur om twee huizen en dubbele kosten te hebben. Maar ik zie mezelf in de praktijk alleen maar verzuipen (in de drukte en de prikkels) en zolang dat gevoel niet verandert, begin ik er no way aan!
Ik weet uberhaupt niet of dit alles wel valt onder de noemer restverschijnselen burn out (waar je het topic mee begon). Ik weet alleen wel dat mijn leven een aantal jaar geleden heel anders was en ik toch best wat flexibeler op een bepaalde manier. Alleen is dat voor mij heel moeilijk te categoriseren, omdat ik toen nog geen kind had en wel slechte (veel slechtere) perioden kende dan nu, maar daarnaast ook veel betere. En als ik die betere perioden voorhou en bedenk dat ik nu soms echt best matig scoor, ondanks dat er relatieve rust is, dan is dat vreemd. Ik heb erg veel gewonnen met alle therapie, maar ook best veel 'verloren' voor mijn gevoel. Toen studeerde ik nog en had ik nog een 'toekomst'. Nu zit ik afgekeurd thuis, zonder diploma's en red ik het met alleen een kind enkele dagen per week net niet/net wel en da's een heel ander gevoel dat tijdens mijn studie toen alles nog open lag.
Ik voel me niet afgeschreven voor de rest van mijn levn hoor. Gelukkig niet, want ik blijf goeie hoop houden. Alleen mijn hoop vraagt zich soms af of ik wel realistisch ben of dat ik struisvogelpolitiek speel. Ik weet niet hoe jij wat dat betreft naar jezelf en je situatie kijkt?
Eenmaal terug thuis heb ik bij mijn behandelaar medicatie aangekaart, omdat ik toch niet zoveel heil zag in de huidige gang van zaken. Maar zij is helemaal niet voor en denkt dat ik het moet oplossen door te praten. Punt is dat ik al zowat mijn hele leven in therapie zit (vanaf mijn 12e), waarvan de afgelopen 5 jaar intensief en doorlopend. Dus ben onderhand erg benieuwd of praten en praten wel de weg is. Maar ik ben en blijf erg benauwd voor de bijwekringen en wil bijvoorbeeld pertinent niet dikker worden.
Ik wist niet dat AD ook bedoelt was voor prikkels. Want toen ik eht een tijd geleden met een psychiater erover had, kwamen we meer uit op anti-psychoticum (die dus de onrust en geagiteerdheid meer op zou vangen). Maar goed, ik heb binnenkort weer een gesprek met peut en dan gaan we hoop ik unberhaupt eens de koppen bij elkaar steken wat het nou gaat worden, want het lijkt me toch wel zinnig om een (eind)doel te gaan bepalen.
Als ik het zou kunnen, zou ik geloof ik best graag willen samen wonen met vriend, want het scheelt een hoop stress, geregel, reistijd en ook financieel is het duur om twee huizen en dubbele kosten te hebben. Maar ik zie mezelf in de praktijk alleen maar verzuipen (in de drukte en de prikkels) en zolang dat gevoel niet verandert, begin ik er no way aan!
Ik weet uberhaupt niet of dit alles wel valt onder de noemer restverschijnselen burn out (waar je het topic mee begon). Ik weet alleen wel dat mijn leven een aantal jaar geleden heel anders was en ik toch best wat flexibeler op een bepaalde manier. Alleen is dat voor mij heel moeilijk te categoriseren, omdat ik toen nog geen kind had en wel slechte (veel slechtere) perioden kende dan nu, maar daarnaast ook veel betere. En als ik die betere perioden voorhou en bedenk dat ik nu soms echt best matig scoor, ondanks dat er relatieve rust is, dan is dat vreemd. Ik heb erg veel gewonnen met alle therapie, maar ook best veel 'verloren' voor mijn gevoel. Toen studeerde ik nog en had ik nog een 'toekomst'. Nu zit ik afgekeurd thuis, zonder diploma's en red ik het met alleen een kind enkele dagen per week net niet/net wel en da's een heel ander gevoel dat tijdens mijn studie toen alles nog open lag.
Ik voel me niet afgeschreven voor de rest van mijn levn hoor. Gelukkig niet, want ik blijf goeie hoop houden. Alleen mijn hoop vraagt zich soms af of ik wel realistisch ben of dat ik struisvogelpolitiek speel. Ik weet niet hoe jij wat dat betreft naar jezelf en je situatie kijkt?
maandag 11 augustus 2008 om 21:32
Hoe ik tegen mijn situatie aankijk...? Moeilijk want eigenlijk weet ik zelf niet zo goed wat ik er van moet vinden. Klinkt raar nietwaar?
Ik kan me gelukkig prijzen dat ik wel kan samenwonen met man en dochter. Ik woon ook al 10 jaar samen en de problemen zijn eigenlijk pas echt begonnen z'on zes a zeven jaar geleden. Mijn man heeft twee jaar een hele zware dobber aan mij gehad, maar onze relatie heeft het wel overleefd. We zijn zelfs nog getrouwd ergens aan het eind van die rottijd. We hebben er samen onze weg in gevonden. Hij accepteert het als ik af en toe tijd voor mijzelf opeis. Een aantal avonden ga ik echt vroeg naar bed om bij te tanken. Af en toe trekt hij bij mij aan de rem, als ik meer wil dan ik kan. Ik hoop dat jij ook ooit daar je weg in kunt vinden met je vriend.
Ik heb al die tijd gedacht dat het wel beter zou gaan en dat het wel over zou gaan. Het eerste jaar zat ik in de ziektewet, het tweede jaar in de wao. Het derde jaar werd ik goedgekeurd, maar meer dan halve dagen werken lukte absoluut niet. Ik had geen zin in die strijd. Ik heb mijn contract aangepast naar halve dagen omdat het financieel kon voor ons, dan maar iets minder geld.
Toen besloten we dat het toch echt tijd werd voor een kind, want bij mij in de familie zit vervroegde overgang, dus we moesten haast maken als we wat wilden. Ook nog steeds in de veronderstelling dat het alleen maar steeds beter zou gaan. Ik stopte met de ad, dat was heel zwaar. Ik was vrij snel zwanger en tijdens de zwangerschap ging het wel redelijk, behalve de laatste maanden en de maanden na de bevalling, gauw weer aan de AD.
AD remt wel degelijk prikkels. Het vlakt alles wat af, alle gevoelens, dus ook prikkels, het gevoel dat je overweldigd wordt door alles. Toen ik zo overspannen was, waren alle prikkels mij te veel. Ik kon nog geen geluid verdragen, geen mensen niks... Ik kreeg paniekaanvallen als alles me overweldigde, daar is die AD wel écht een uitkomst voor geweest, en nog steeds. Ik gebruik zo min mogelijk, een halve tablet, want natuurlijk zijn er bijwerkingen; het remt je gevoel iets af, ook je libido Maar door zo weinig te gebruiken kan ik in het dagelijkse leven nog net alles 'trekken' als ik er maar rekening mee houd. Als ik meer zou nemen zou het waarschijnlijk nog beter gaan maar dan voel ik me een robot, dat wil ik ook niet voor mijzelf en mijn relatie. Dik worden??? Ik merk geen verschil, ik heb altijd een normaal eetpatroon gehad en die nooit veranderd. Ik gebruik paroxetine trouwens. Anti-psychoticum, hmmm... Overleg toch eens met je arts.
Ik ben inmiddels wel op een punt dat ik denk dat het zo blijft, anders was het al wel over geweest. Ik zal altijd op moeten letten dat ik niet te veel belast wordt. Wel eens frustrerend. Eigenlijk ben ik best slim, ik kon goed leren, maar het komt er niet uit omdat ik die andere klachten heb. Ik heb mijn opleiding af moeten breken en ik trek het er nog steeds niet bij om het op te pakken, das best jammer... Idd een ander gevoel dan tijdens mij studie. Ook het beeld wat je hebt gehad van je toekomst, valt anders uit, o.a. dat verhaal over kinderen.
Ondanks dit alles ben ik best gelukkig, gelukkiger dan voor die tijd hoe raar het ook mag klinken, hoewel de frustratie soms behoorlijk de kop op steekt. Waarom lijkt bij een ander alles makkelijker te gaan, studie, werk kinderen etc. Maar het gras bij een ander is altijd groener, en dan prijs ik mijzelf toch maar gelukkig. Ik héb een man, héb een prachtkind en toch wel een leuk baantje, wat zeur ik dan Toch???
Ik kan me gelukkig prijzen dat ik wel kan samenwonen met man en dochter. Ik woon ook al 10 jaar samen en de problemen zijn eigenlijk pas echt begonnen z'on zes a zeven jaar geleden. Mijn man heeft twee jaar een hele zware dobber aan mij gehad, maar onze relatie heeft het wel overleefd. We zijn zelfs nog getrouwd ergens aan het eind van die rottijd. We hebben er samen onze weg in gevonden. Hij accepteert het als ik af en toe tijd voor mijzelf opeis. Een aantal avonden ga ik echt vroeg naar bed om bij te tanken. Af en toe trekt hij bij mij aan de rem, als ik meer wil dan ik kan. Ik hoop dat jij ook ooit daar je weg in kunt vinden met je vriend.
Ik heb al die tijd gedacht dat het wel beter zou gaan en dat het wel over zou gaan. Het eerste jaar zat ik in de ziektewet, het tweede jaar in de wao. Het derde jaar werd ik goedgekeurd, maar meer dan halve dagen werken lukte absoluut niet. Ik had geen zin in die strijd. Ik heb mijn contract aangepast naar halve dagen omdat het financieel kon voor ons, dan maar iets minder geld.
Toen besloten we dat het toch echt tijd werd voor een kind, want bij mij in de familie zit vervroegde overgang, dus we moesten haast maken als we wat wilden. Ook nog steeds in de veronderstelling dat het alleen maar steeds beter zou gaan. Ik stopte met de ad, dat was heel zwaar. Ik was vrij snel zwanger en tijdens de zwangerschap ging het wel redelijk, behalve de laatste maanden en de maanden na de bevalling, gauw weer aan de AD.
AD remt wel degelijk prikkels. Het vlakt alles wat af, alle gevoelens, dus ook prikkels, het gevoel dat je overweldigd wordt door alles. Toen ik zo overspannen was, waren alle prikkels mij te veel. Ik kon nog geen geluid verdragen, geen mensen niks... Ik kreeg paniekaanvallen als alles me overweldigde, daar is die AD wel écht een uitkomst voor geweest, en nog steeds. Ik gebruik zo min mogelijk, een halve tablet, want natuurlijk zijn er bijwerkingen; het remt je gevoel iets af, ook je libido
Maar door zo weinig te gebruiken kan ik in het dagelijkse leven nog net alles 'trekken' als ik er maar rekening mee houd. Als ik meer zou nemen zou het waarschijnlijk nog beter gaan maar dan voel ik me een robot, dat wil ik ook niet voor mijzelf en mijn relatie. Dik worden??? Ik merk geen verschil, ik heb altijd een normaal eetpatroon gehad en die nooit veranderd. Ik gebruik paroxetine trouwens. Anti-psychoticum, hmmm... Overleg toch eens met je arts. Ik ben inmiddels wel op een punt dat ik denk dat het zo blijft, anders was het al wel over geweest. Ik zal altijd op moeten letten dat ik niet te veel belast wordt. Wel eens frustrerend. Eigenlijk ben ik best slim, ik kon goed leren, maar het komt er niet uit omdat ik die andere klachten heb. Ik heb mijn opleiding af moeten breken en ik trek het er nog steeds niet bij om het op te pakken, das best jammer... Idd een ander gevoel dan tijdens mij studie. Ook het beeld wat je hebt gehad van je toekomst, valt anders uit, o.a. dat verhaal over kinderen.
Ondanks dit alles ben ik best gelukkig, gelukkiger dan voor die tijd hoe raar het ook mag klinken, hoewel de frustratie soms behoorlijk de kop op steekt. Waarom lijkt bij een ander alles makkelijker te gaan, studie, werk kinderen etc. Maar het gras bij een ander is altijd groener, en dan prijs ik mijzelf toch maar gelukkig. Ik héb een man, héb een prachtkind en toch wel een leuk baantje, wat zeur ik dan
Toch???
