Psyche
alle pijlers
Rouwen: het doet zo'n pijn, wanneer wordt het beter?
vrijdag 17 mei 2024 om 16:34
Poosje geleden is mijn moeder overleden. Na een kort maar heel hevig ziekbed. Gelukkig heb ik er de laatste periode voor haar kunnen zijn, al weet ik niet of ze dat zelf heeft meegekregen. En dan na het overlijden ga je door: er moet zoveel geregeld worden in betrekkelijk korte tijd. Omdat ik degene was die het dichtst bij haar stond was het logisch dat ik dit op me nam. Wilde ik ook graag om er zeker van te zijn dat alles goed zou verlopen. Je krijgt geen tweede kans. Tijdens ziekteperiode heb ik van werk vrij kunnen krijgen. Ik ben paar dagen na de uitvaart weer aan het werk gegaan. Het lijkt alsof ik alles tijdens de ziekteperiode en tot de uitvaart kon, voelde geen vermoeidheid kon de hele wereld aan. Wel toen ook al met veel emoties en huilen. En nu lijkt het of de pijn pas echt binnenkomt. We hadden een erg goede band, belden elkaar geregeld. En nu bij iets wat ik meemaak denken: dat moet ik haar even vertellen... Om er dan achter te komen dat ze er niet meer is. Ik verwijt mezelf of ik wel genoeg gedaan heb voordat ze ziek werd. Had ik alerter moeten zijn op haar klachten, had ik haar vaker moeten bezoeken, was ik er wel genoeg voor haar? Ik kan de hele dag wel huilen en heb nergens meer zin in. Wie heeft dit ook meegemaakt en hoe heb je het een plek kunnen geven.
vrijdag 17 mei 2024 om 19:35
Lieve TO,
Veel nabestaanden blijven zitten met een soort vergelijkbaar schuldgevoel. Probeer niet hard voor jezelf te zijn. Je hebt zoveel gedaan als je kon en het was genoeg. Je moeder zal dat zeker op een bepaald niveau hebben gevoeld. Het gemis en het verdriet, hoe pijnlijk ook, mag er zijn. Geef het de ruimte. Met de tijd zal het verlies een ander soort plaats innemen, en bij de één duurt dit langer dan bij de ander. Wees lief voor jezelf.
Sterkte
Veel nabestaanden blijven zitten met een soort vergelijkbaar schuldgevoel. Probeer niet hard voor jezelf te zijn. Je hebt zoveel gedaan als je kon en het was genoeg. Je moeder zal dat zeker op een bepaald niveau hebben gevoeld. Het gemis en het verdriet, hoe pijnlijk ook, mag er zijn. Geef het de ruimte. Met de tijd zal het verlies een ander soort plaats innemen, en bij de één duurt dit langer dan bij de ander. Wees lief voor jezelf.
Sterkte
vrijdag 17 mei 2024 om 19:48
Hier zo’n vijf maanden geleden mijn moeder verloren . Vrij onverwacht hersenbloeding en volgende dag overleden .
Ik mis haar nog elke dag en vind het erg tegenvallen het gemis . Nooit verwacht dat het zo’n rauw verdriet zou zijn het raakt me tot in mijn kern . Het overvalt me ook vaak ineens en op de vreemdste momenten
Ik zag haar echt vaak maar ook ik denk had ik maar vaker gegaan waarom belde ik niet elke dag .
In het begin veel geregel maar nu is alles gedaan . En voelt het leeg . Ik loop wel vaak naar haar graf dat is hier vlakbij .
Maar wat zou ik haar graag knuffelen en haar hand vast houden zoals we vaak deden .
En terwijl ik dit typ stromen de tranen ook weer …
Veel sterkte to maar antwoord op je vraag heb ik helaas niet .
Ik mis haar nog elke dag en vind het erg tegenvallen het gemis . Nooit verwacht dat het zo’n rauw verdriet zou zijn het raakt me tot in mijn kern . Het overvalt me ook vaak ineens en op de vreemdste momenten
Ik zag haar echt vaak maar ook ik denk had ik maar vaker gegaan waarom belde ik niet elke dag .
In het begin veel geregel maar nu is alles gedaan . En voelt het leeg . Ik loop wel vaak naar haar graf dat is hier vlakbij .
Maar wat zou ik haar graag knuffelen en haar hand vast houden zoals we vaak deden .
En terwijl ik dit typ stromen de tranen ook weer …
Veel sterkte to maar antwoord op je vraag heb ik helaas niet .
vrijdag 17 mei 2024 om 19:49
Schuldgevoel, leegte en gemis zijn normale dingen voor iemand die rouwt.
Geef het even de tijd. Het is nog niet zo lang geleden. Ooit gelezen: ieder mens heeft in beginsel alles in zich om rouw en verlies aan te kunnen. Vond ik een hele mooie uitspraak en ben ik nooit vergeten.
Als je geen langzame verbetering ziet, trek dan wel aan de bel. Rouw is verleden en toekomst : verleden : met gemis terugkijken, verdriet doorleven en behoefte aan nieuwe plannen en toekomst maken. Het ene wordt langzaam steeds kleiner en het andere steeds groter. Een plekje geven= je leert ermee leven, steeds weer opnieuw en steeds op een dieper niveau.
Geef het even de tijd. Het is nog niet zo lang geleden. Ooit gelezen: ieder mens heeft in beginsel alles in zich om rouw en verlies aan te kunnen. Vond ik een hele mooie uitspraak en ben ik nooit vergeten.
Als je geen langzame verbetering ziet, trek dan wel aan de bel. Rouw is verleden en toekomst : verleden : met gemis terugkijken, verdriet doorleven en behoefte aan nieuwe plannen en toekomst maken. Het ene wordt langzaam steeds kleiner en het andere steeds groter. Een plekje geven= je leert ermee leven, steeds weer opnieuw en steeds op een dieper niveau.
vrijdag 17 mei 2024 om 19:54
Lieve TO het is zwaar. Ik ben twee jaar geleden mijn vader verloren en dacht dat ik nooit meer zou kunnen ademenen zonder een steen op mn borst.
Je hebt er niks aan maar tijd helpt echt en er ook gewoon doorheen. Heb het een tijdje geprobeerd te ‘parkeren’ maar het verdriet komt er toch uit en dat is oke.
Ik probeerde het te zien als golven, het overspoelt je en ebt weer even weg. Heb veel boeken gelezen over mensen die dood gingen, geen idee of het jou helpt maar vond het troostend dat een ander hetzelfde had gevoeld. Bijvoorbeeld van Lisanne van Saldelhoff, je bent jong en je rouwt wat.
De herkenning dat je soms gewoon in elkaar stort en je dat mag laten gebeuren.
Verder veeel wandelen, veel in een waas leven en doen wat goed voor je voelt en ineens merk je dat het iets lichter wordt om vervolgens weer te kunnen huilen over iets kleins en zo krabbel je een beetje weer op elke keer wat meer.
Sterkte! Schrijf van je af als dat goed voelt.
Je hebt er niks aan maar tijd helpt echt en er ook gewoon doorheen. Heb het een tijdje geprobeerd te ‘parkeren’ maar het verdriet komt er toch uit en dat is oke.
Ik probeerde het te zien als golven, het overspoelt je en ebt weer even weg. Heb veel boeken gelezen over mensen die dood gingen, geen idee of het jou helpt maar vond het troostend dat een ander hetzelfde had gevoeld. Bijvoorbeeld van Lisanne van Saldelhoff, je bent jong en je rouwt wat.
De herkenning dat je soms gewoon in elkaar stort en je dat mag laten gebeuren.
Verder veeel wandelen, veel in een waas leven en doen wat goed voor je voelt en ineens merk je dat het iets lichter wordt om vervolgens weer te kunnen huilen over iets kleins en zo krabbel je een beetje weer op elke keer wat meer.
Sterkte! Schrijf van je af als dat goed voelt.
vrijdag 17 mei 2024 om 20:08
vrijdag 17 mei 2024 om 20:20
Wat vreselijk verdrietig TO. Ik heb het zelf helaas meegemaakt. Binnen 2 weken was ze weg.
Het slijt echt, maar dat heeft gewoon tijd nodig. Mijn eigen ervaring was dat vooral het eerste jaar echt klote was. Het ligt dan net achter je en je moet alle eerste keren zonder je moeder doorstaan. Na dat eerste jaar begon het leven langzaam weer wat normaler te worden, al zijn er nog vaak genoeg momenten dat het even keihard binnenkomt(ik ben een keer helemaal van slag geraakt omdat ‘haar auto’ opeens voorbij kwam rijden bijv).
Bij mij is het inmiddels ruim 12 jaar geleden, en er is inmiddels een heel leven opgebouwd waar zij nooit deel van uit heeft kunnen maken. Het gat zelf is niet kleiner geworden, mijn wereld(gelukkig) wel groter.
De periode waar je nu doorheen gaat vond ik zelf het zwaarst. Tijdens het ziekbed en uitvaart wordt je geleefd, heb je eigenlijk geen tijd om te landen in de situatie. Nu t stof is neergedaald komt het besef pas wat dit allemaal betekent. En dat doet flink zeer, dat is ook niet gek. Rouw is liefde hield ik mezelf altijd voor, en dat was ze waard. Dus verdriet is oké. Er komt vanzelf een moment dat het voorzichtig begint te slijten. En op een dag is het ‘het nieuwe normaal’. Dat is allemaal oké.
Het slijt echt, maar dat heeft gewoon tijd nodig. Mijn eigen ervaring was dat vooral het eerste jaar echt klote was. Het ligt dan net achter je en je moet alle eerste keren zonder je moeder doorstaan. Na dat eerste jaar begon het leven langzaam weer wat normaler te worden, al zijn er nog vaak genoeg momenten dat het even keihard binnenkomt(ik ben een keer helemaal van slag geraakt omdat ‘haar auto’ opeens voorbij kwam rijden bijv).
Bij mij is het inmiddels ruim 12 jaar geleden, en er is inmiddels een heel leven opgebouwd waar zij nooit deel van uit heeft kunnen maken. Het gat zelf is niet kleiner geworden, mijn wereld(gelukkig) wel groter.
De periode waar je nu doorheen gaat vond ik zelf het zwaarst. Tijdens het ziekbed en uitvaart wordt je geleefd, heb je eigenlijk geen tijd om te landen in de situatie. Nu t stof is neergedaald komt het besef pas wat dit allemaal betekent. En dat doet flink zeer, dat is ook niet gek. Rouw is liefde hield ik mezelf altijd voor, en dat was ze waard. Dus verdriet is oké. Er komt vanzelf een moment dat het voorzichtig begint te slijten. En op een dag is het ‘het nieuwe normaal’. Dat is allemaal oké.
vrijdag 17 mei 2024 om 20:27
Bedankt voor de reacties. Schuldgevoel maar soms ook, en daar schaam ik me voor, boosheid. Hoe kon ze me zo in de steek laten? Zo ineens weg. Zonder nog een teken van haar te krijgen of een paar woorden van haar te horen... Kan het niet goed uitleggen, slaat ook nergens op, maar spookt steeds door mijn hoofd.
Wat ook niet helpt is dat ik graag een plekje wil waar ik naar toe kan, haar kan bezoeken terwijl zus dat niet wil. Maar dat voelt voor mij, nu in elk geval nog, als een te definitief afscheid.
Wat ook niet helpt is dat ik graag een plekje wil waar ik naar toe kan, haar kan bezoeken terwijl zus dat niet wil. Maar dat voelt voor mij, nu in elk geval nog, als een te definitief afscheid.
vrijdag 17 mei 2024 om 20:54
Mijn moeder is 16 maanden geleden overleden na een ziekbed van minder dan 2 maanden.
2023 was een ontzettend donker kutjaar met veel verdriet.
Sinds een paar maanden voelt het allemaal weer wat lichter gelukkig. Maar het blijft een gemis en bij vlagen heel moeilijk.
Ik hoop voor jou dat je verdriet dragelijk wordt/is/blijft.
Rouw is kut en je zult er doorheen moeten.
Sterkte!
Ik ben niet altijd sarcastisch. Soms slaap ik.
vrijdag 17 mei 2024 om 21:44
Wat wil zus dan?
Een plekje om naartoe te gaan vind ik wel prettig in ieder geval. Je hebt zoveel keus tegenwoordig.
vrijdag 17 mei 2024 om 22:04
Mijn moeder is inmiddels bijna 13 jaar geleden overleden en het rouwen heeft me veel tijd gekost. Veel meer tijd dan ik dacht en ook meer tijd dan ik het wilde geven. Ik werkte, studeerde en had twee jonge kinderen en dacht dat ik wel kon rouwen in het weekend. Dat bleek een misvatting. Het eerste jaar was ik vooral ontzettend boos op haar, daarna vooral verdrietig. Ik heb het graf lang nodig gehad om naartoe te gaan maar inmiddels hoeft dat bijna niet meer. Ik had nooit gedacht dat het zo zou gaan. Destijds begreep ik nog niet dat iemand die zo’n belangrijke plaats heeft (gehad) in je leven in feite altijd met je meegaat. Ik ontdekte haar in mezelf en leerde er zo beter mee omgaan. Als ik ziek ben ofzo ook, dan wil ik mijn moeder. Het wordt nooit meer zoals het was maar het wordt echt beter. Veel liefs en sterkte.
vrijdag 17 mei 2024 om 22:10
Bij mij werd het niet minder, maar het rouwen werd anders.
Ik ging mijn vader juist meer missen. Niet erger, maar naar verloop van tijd werd het verdriet anders. Tijd heelt niet alle wonden, maar het wordt wel iets minder heftig.
Praten hielp mij heel erg. Met mijn familie die hetzelfde voelde.
Ik weet hoe veel zeer rouwen doet en ik wil je echt alle sterkte toewensen.
Ik ging mijn vader juist meer missen. Niet erger, maar naar verloop van tijd werd het verdriet anders. Tijd heelt niet alle wonden, maar het wordt wel iets minder heftig.
Praten hielp mij heel erg. Met mijn familie die hetzelfde voelde.
Ik weet hoe veel zeer rouwen doet en ik wil je echt alle sterkte toewensen.
vrijdag 17 mei 2024 om 22:23
Mijn moeder is al ruim 20 jaar geleden overleden na een lang ziekbed en nu ik jouw bericht lees herinner ik me dat ik destijds gewoon door ben gegaan na de begrafenis, en na ongeveer een maand of 5 ben ingestort. Ben toen een paar maanden ziek thuis geweest. Ik herken het schuldgevoel van niet genoeg gedaan te hebben.
Ik heb echt nog heel lang momenten gehad waarop ik een fractie van een seconde dacht: ik ga haar even bellen.
De pijn slijt echt, maar dat kost tijd en je kunt het niet versnellen
. Over haar praten heeft mij altijd wel geholpen.Hoe zit dat met een plekje waar je heen kunt gaan, wat wil je zus en wat is de situatie nu?
vrijdag 17 mei 2024 om 22:24
Oh lieve TO, wat naar. Veel sterkte!
Ik heb hier helaas ook ervaring mee en kan je zeggen dat het diepe verdriet echt minder wordt met de tijd. Ik ben inmiddels zelf een paar jaar ‘wees’ en hoewel ik echt weer gewoon een fijn leven heb en gelukkig ben, ervaar ik helaas wel een soort diep gevoel van leegte/eenzaamheid dat nooit meer weg is gegaan. Dus het slijt, en tegelijk zal het je blijvend veranderen op een bepaalde manier…
Ik heb hier helaas ook ervaring mee en kan je zeggen dat het diepe verdriet echt minder wordt met de tijd. Ik ben inmiddels zelf een paar jaar ‘wees’ en hoewel ik echt weer gewoon een fijn leven heb en gelukkig ben, ervaar ik helaas wel een soort diep gevoel van leegte/eenzaamheid dat nooit meer weg is gegaan. Dus het slijt, en tegelijk zal het je blijvend veranderen op een bepaalde manier…
vrijdag 17 mei 2024 om 22:39
Vader is na crematie bijgezet in een urngraf. Destijds met de bedoeling dat moeder daar ook in bijgezet zou worden. Toen moeder het urngraf zelf niet meer kon onderhouden en wij dit overnamen zei ze wel eens dat na haar overlijden ze beiden maar uitgestrooid moesten worden. Puur om ons later geen extra werk te bezorgen. Ik vind dit voor nu te rigoreus, ik wil graag een plekje om naar toe te kunnen gaan. Nu beiden uitstrooien voelt voor mij als uitwissen van het verleden, alsof ze er nooit zijn geweest.
lotje2000 wijzigde dit bericht op 17-05-2024 22:45
0.10% gewijzigd
vrijdag 17 mei 2024 om 22:42
Wil je een plekje op een begraafplaats of zou het ook een speciaal plekje van je ouders kunnen zijn?
Wij hebben er destijds voor gekozen een levensboom te planten en daar het as uit te strooien. Zo hebben we een plekje om naartoe te gaan zonder het statige van een graf. Voor mij werkt dit in ieder geval.
Wij hebben er destijds voor gekozen een levensboom te planten en daar het as uit te strooien. Zo hebben we een plekje om naartoe te gaan zonder het statige van een graf. Voor mij werkt dit in ieder geval.
zaterdag 18 mei 2024 om 06:31
Ik begrijp je wens heel goed. Staat je zus er wel voor open om het urngraf aan te houden als jij het onderhoudt, of wil zij echt graag uitstrooien?
Je kunt op strooiplekken op begraafplaatsen vaak wel een gedenkteken plaatsen, maar misschien is dat niet voldoende voor jou. De levensboom van het bericht hierboven is wellicht ook een mooi idee.
Lastig hoor, als je niet op één lijn zit.
Je kunt op strooiplekken op begraafplaatsen vaak wel een gedenkteken plaatsen, maar misschien is dat niet voldoende voor jou. De levensboom van het bericht hierboven is wellicht ook een mooi idee.
Lastig hoor, als je niet op één lijn zit.
zaterdag 18 mei 2024 om 07:16
Dat je nog meer voor haar had willen doen terwijl je al zoveel gedaan hebt, zegt alleen maar dat je heel veel van haar gehouden hebt. Rouw is rauw en ook ingewikkeld met zoveel emoties, verdriet, wanhoop, boosheid, schuld. Een schrale troost, dit is normaal en niet iets om je voor te schamen Het is ongelofelijk pijnlijk en kost veel energie. Dus wees lief voor jezelf, neem voldoende rust en ontspanning. Jij doet dit in jouw tempo, op jouw manier. Het verdriet blijft voor altijd maar wordt dragelijker.
zaterdag 18 mei 2024 om 08:05
Ik denk dat ondanks dat je moeder verliezen altijd een grote impact heeft, de omstandigheden het voor mij nog moeilijker maken. Ik heb altijd veel voor haar gedaan en we ondernamen na het overlijden van vader veel dingen samen. Hebben de jaren dat ze het nog kon en wilde een hele mooie tijd gehad. De laatste maanden heb ik wat minder voor haar gedaan, door allerlei omstandigheden: druk op het werk maar ook door eigen lichamelijke klachten lukte het me niet meer. Daar maakte ze wel eens een opmerking over, zeker niet verwijtend meer een constatering. En toen werd ze in het ziekenhuis opgenomen wat een hele heftige periode is geweest. Meerdere keren dachten de artsen dat het zo was gebeurd en toch krabbelde ze dan weer op. Ik ben al die tijd bijna dag en nacht bij haar geweest. Op verzoek van de verpleging omdat ze erg verward was geraakt. Bij vlagen was ze boos, ook naar de familie toe. Ik weet dat dat bij de verwardheid hoorde, de onmacht, het niet begrijpen hoe ziek ze was en dus uit bed wilde wat ze niet meer kon. Ik heb met alle liefde toen voor haar gezorgd, maar toen kon ik dus wel opeens alles laten vallen... Door haar verwardheid weet ik niet in hoeverre ze alles heeft meegekregen ondanks dat er ook heldere momenten waren. De artsen spraken hun bewondering uit dat de familie er zo voor haar was. Maar ik had zo graag van haar willen horen dat het goed was. En dat zal nooit meer gebeuren.
zaterdag 18 mei 2024 om 08:36
Ik begrijp nu pas dat je beide ouders verloren hebt. Mag ik vragen hoe oud je ongeveer bent? Wees worden is heftig en wees worden op een leeftijd dat de meeste mensen om je heen hun ouders nog hebben is nog heftiger.
Heel naar ook dat je bang bent dat het niet genoeg was..
Heb je iemand, bijvoorbeeld een therapeut, met wie je over je gevoelens kan praten?
Heel naar ook dat je bang bent dat het niet genoeg was..
Heb je iemand, bijvoorbeeld een therapeut, met wie je over je gevoelens kan praten?
zaterdag 18 mei 2024 om 08:46
Gecondoleerd.
Mijn vader is nu 17 jaar dood. Mijn hemel, ik schrik ervan als ik het tik en er even over ma moest denken.
Maar goed, ik was 24 toen hij stierf. Ik kon het niet bevatten. Was zo boos op hem! Hoe kan je me nu alleen laten? Ik kan de wereld nog niet aan alleen. Verdriet heb ik lang niet toegelaten. Veel te eng, ik was bang dat ik erin zou blijven.
Mijn toenmalige vriend zei: zoiets is ook niet te bevatten. Je moet er mee leren omgaan.
Nu, 17 jaar later dus, kan ik zeggen dat het verdriet niet minder is, sorry. Heel soms zie ik hem nog in een andere kale man die voorovergebogen met opbollende jas fietst. 'Pa!' Ohnee shit.
Het vedriet wordt wel minder frequent. Dus nu heb ik eens in een half jaar/jaar een huilbui, echt zo'n lelijke met uithalen. Inmiddels ben ik ze gewend en laat ik het zijn. Precies zoals mijn ex toen zei.
Geef er maar aan toe, alle emoties mogen er zijn. Ze moeten er toch uit. Is het niet nu, dan halen ze je wel in over een x aantal jaar.
Sterkte.
Mijn vader is nu 17 jaar dood. Mijn hemel, ik schrik ervan als ik het tik en er even over ma moest denken.
Maar goed, ik was 24 toen hij stierf. Ik kon het niet bevatten. Was zo boos op hem! Hoe kan je me nu alleen laten? Ik kan de wereld nog niet aan alleen. Verdriet heb ik lang niet toegelaten. Veel te eng, ik was bang dat ik erin zou blijven.
Mijn toenmalige vriend zei: zoiets is ook niet te bevatten. Je moet er mee leren omgaan.
Nu, 17 jaar later dus, kan ik zeggen dat het verdriet niet minder is, sorry. Heel soms zie ik hem nog in een andere kale man die voorovergebogen met opbollende jas fietst. 'Pa!' Ohnee shit.
Het vedriet wordt wel minder frequent. Dus nu heb ik eens in een half jaar/jaar een huilbui, echt zo'n lelijke met uithalen. Inmiddels ben ik ze gewend en laat ik het zijn. Precies zoals mijn ex toen zei.
Geef er maar aan toe, alle emoties mogen er zijn. Ze moeten er toch uit. Is het niet nu, dan halen ze je wel in over een x aantal jaar.
Sterkte.
zaterdag 18 mei 2024 om 09:02
Staat je zus er wel voor open als jij de kosten op je neemt en het bijhoudt ?
Hier iets soortgelijks broers en zus hadden geen behoefte aan een urnengraf maar ik wel . Mijn moeder had ook zoiets van is meer werk voor jullie maar kiezen jullie maar . Mijn broers en zus zeggen dat ze er niet naar toe gaan maar delen wel de kosten met mij . Ik had het ook alleen gedaan hoor maar vind het lief dat ze mijn behoefte erkennen .
Mijn vader is trouwens al meer dan 30 jaar geleden overleden en die is op zee uitgestrooid samen met zijn broer .
Daar heb ik ook veel verdriet van gehad maar ik ken mijn moeder langer zonder mijn vader dan met en onze band is daarna veel hechter geworden . Vandaar dat dit veel harder binnenkomt .
Hier iets soortgelijks broers en zus hadden geen behoefte aan een urnengraf maar ik wel . Mijn moeder had ook zoiets van is meer werk voor jullie maar kiezen jullie maar . Mijn broers en zus zeggen dat ze er niet naar toe gaan maar delen wel de kosten met mij . Ik had het ook alleen gedaan hoor maar vind het lief dat ze mijn behoefte erkennen .
Mijn vader is trouwens al meer dan 30 jaar geleden overleden en die is op zee uitgestrooid samen met zijn broer .
Daar heb ik ook veel verdriet van gehad maar ik ken mijn moeder langer zonder mijn vader dan met en onze band is daarna veel hechter geworden . Vandaar dat dit veel harder binnenkomt .
zaterdag 18 mei 2024 om 09:18
Herkenbaar. Overlijden vader hakte er ook wel in maar heb na overlijden van vader veel met moeder ondernomen. Zijn daardoor heel erg hecht geworden. Daarom komt dit inderdaad veel harder binnen. En zoals ze dat zo mooi zeggen: je bent geen kind meer. Met het overlijden van de ouders zie je vaak ook dat de verbinding in de familie wegvalt. Ook dat besef komt hard binnen. En ik ben alleenstaand, bij de anderen slokt het gezinsleven ze weer gewoon op en gaat het leven verder als voor die tijd. Wat ik heel goed begrijp overigens. De hechte band, het "alleen" achterblijven, het allemaal anders hebben beleefd dan zus maken dat ik het er extra moeilijk mee heb. En ik weet dat de reden is dat moeder heeft gezegd strooi alles na mijn overlijden maar uit is dat ze niet wil dat wij er werk van hebben. Niet dat ze er principieel op tegen is want dan had ze ook niet toegestemd in een urngraf voor vader. Dus zelf betalen en onderhouden ga ik zeker doen als zus er verder geen behoefte aan zegt te hebben.Yildizlar2 schreef: ↑18-05-2024 09:02Staat je zus er wel voor open als jij de kosten op je neemt en het bijhoudt ?
Hier iets soortgelijks broers en zus hadden geen behoefte aan een urnengraf maar ik wel . Mijn moeder had ook zoiets van is meer werk voor jullie maar kiezen jullie maar . Mijn broers en zus zeggen dat ze er niet naar toe gaan maar delen wel de kosten met mij . Ik had het ook alleen gedaan hoor maar vind het lief dat ze mijn behoefte erkennen .
Mijn vader is trouwens al meer dan 30 jaar geleden overleden en die is op zee uitgestrooid samen met zijn broer .
Daar heb ik ook veel verdriet van gehad maar ik ken mijn moeder langer zonder mijn vader dan met en onze band is daarna veel hechter geworden . Vandaar dat dit veel harder binnenkomt .
zaterdag 18 mei 2024 om 16:05
Dat vind ik echt een hele wijze opmerking!A-ha schreef: ↑18-05-2024 08:46Gecondoleerd.
Mijn vader is nu 17 jaar dood. Mijn hemel, ik schrik ervan als ik het tik en er even over ma moest denken.
Maar goed, ik was 24 toen hij stierf. Ik kon het niet bevatten. Was zo boos op hem! Hoe kan je me nu alleen laten? Ik kan de wereld nog niet aan alleen. Verdriet heb ik lang niet toegelaten. Veel te eng, ik was bang dat ik erin zou blijven.
Mijn toenmalige vriend zei: zoiets is ook niet te bevatten. Je moet er mee leren omgaan.
Nu, 17 jaar later dus, kan ik zeggen dat het verdriet niet minder is, sorry. Heel soms zie ik hem nog in een andere kale man die voorovergebogen met opbollende jas fietst. 'Pa!' Ohnee shit.
Het vedriet wordt wel minder frequent. Dus nu heb ik eens in een half jaar/jaar een huilbui, echt zo'n lelijke met uithalen. Inmiddels ben ik ze gewend en laat ik het zijn. Precies zoals mijn ex toen zei.
Geef er maar aan toe, alle emoties mogen er zijn. Ze moeten er toch uit. Is het niet nu, dan halen ze je wel in over een x aantal jaar.
Sterkte.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
