Psyche
alle pijlers
Rouwen: het doet zo'n pijn, wanneer wordt het beter?
vrijdag 17 mei 2024 om 16:34
Poosje geleden is mijn moeder overleden. Na een kort maar heel hevig ziekbed. Gelukkig heb ik er de laatste periode voor haar kunnen zijn, al weet ik niet of ze dat zelf heeft meegekregen. En dan na het overlijden ga je door: er moet zoveel geregeld worden in betrekkelijk korte tijd. Omdat ik degene was die het dichtst bij haar stond was het logisch dat ik dit op me nam. Wilde ik ook graag om er zeker van te zijn dat alles goed zou verlopen. Je krijgt geen tweede kans. Tijdens ziekteperiode heb ik van werk vrij kunnen krijgen. Ik ben paar dagen na de uitvaart weer aan het werk gegaan. Het lijkt alsof ik alles tijdens de ziekteperiode en tot de uitvaart kon, voelde geen vermoeidheid kon de hele wereld aan. Wel toen ook al met veel emoties en huilen. En nu lijkt het of de pijn pas echt binnenkomt. We hadden een erg goede band, belden elkaar geregeld. En nu bij iets wat ik meemaak denken: dat moet ik haar even vertellen... Om er dan achter te komen dat ze er niet meer is. Ik verwijt mezelf of ik wel genoeg gedaan heb voordat ze ziek werd. Had ik alerter moeten zijn op haar klachten, had ik haar vaker moeten bezoeken, was ik er wel genoeg voor haar? Ik kan de hele dag wel huilen en heb nergens meer zin in. Wie heeft dit ook meegemaakt en hoe heb je het een plek kunnen geven.
dinsdag 18 juni 2024 om 09:31
Een maand verder en het verdriet is zeker niet minder geworden. Spontaan komen de tranen, zo uit het niets. Het lijkt zelfs of ik steeds dieper weg zak. Ik heb nergens meer zin aan en kom tot weinig. Alles voelt zinloos. Zelfs eten koken is een te grote opgave, ik leef op kant & klaar maaltijden of brooddagen. Ik merk dat de omgeving vindt dat het nu wel klaar moet zijn, het is al 2 maanden geleden. Voor mij is het nog maar 2 maanden geleden en lijkt het alsof ik nu pas alles wat er is gebeurd en wat er na die tijd allemaal op je af komt begin te beseffen en nu pas aan een soort van verwerking toekom. Iemand opperde om een rouwtherapeut te zoeken. Heeft iemand hier ervaring mee?
dinsdag 18 juni 2024 om 09:52
Gecondoleerd met je moeder, wat verdrietig.
Ik heb zelf vorig jaar mijn vader verloren en zit momenteel even ziek thuis (er speelde meer, maar dit was wel een belangrijke factor).
Heel eerlijk: na twee maanden begint het rouwen voor veel mensen eigenlijk pas, als je uit de regelstand en de verdoving komt. Er is dus geen sprake van verstoorde rouw, dit schrijnende gevoel is wat rouw ís.
Ik zou vooral heel veel liever voor mezelf zijn en proberen te accepteren dat de komende tijd vooral in het teken zal staan van verdriet en gemis. Een therapeut zou ik eerder inschakelen als die gevoelens zich niet aandienen of als je ook na langere tijd niet kan genieten van de mooie dingen die het leven ook biedt.
Ik heb zelf vorig jaar mijn vader verloren en zit momenteel even ziek thuis (er speelde meer, maar dit was wel een belangrijke factor).
Heel eerlijk: na twee maanden begint het rouwen voor veel mensen eigenlijk pas, als je uit de regelstand en de verdoving komt. Er is dus geen sprake van verstoorde rouw, dit schrijnende gevoel is wat rouw ís.
Ik zou vooral heel veel liever voor mezelf zijn en proberen te accepteren dat de komende tijd vooral in het teken zal staan van verdriet en gemis. Een therapeut zou ik eerder inschakelen als die gevoelens zich niet aandienen of als je ook na langere tijd niet kan genieten van de mooie dingen die het leven ook biedt.
dinsdag 18 juni 2024 om 10:19
De mooie dingen in het leven zie ik op het moment niet. Maar zoals jij zegt: de eerste tijd word je geleefd, er moeten zo veel dingen in korte tijd geregeld worden. Dan is er geen plaats voor rouw en toegeven aan je verdriet. Ik denk ook dat het een opeenstapeling is van meerdere dingen. Zelf gezondheidsproblemen hebben, een vriendin die paar maanden geleden alle contact heeft verbroken (niet alleen met mij ook met anderen) en zelfs nu nog geen kaartje heeft gestuurd terwijl ze ook mijn moeder kende, door personeelsproblemen veel werken etc. Ik ben al een poosje "op" en dit was de genadeklap.
dinsdag 18 juni 2024 om 11:36
Ach Lotje 
Zelf ben ik ruim 7 maanden verder en heb wel eens dagen dat het goed gaat maar nog steeds veel verdriet . Ik vind het pittig vaak komt het ineens opzetten .
Net terug van vakantie en het eerste wat ik dan normaal deed was naar mama nu naar het kerkhof geweest .
Geef het tijd, neem je tijd niemand voelt wat jij voelt .
Zelf ben ik ruim 7 maanden verder en heb wel eens dagen dat het goed gaat maar nog steeds veel verdriet . Ik vind het pittig vaak komt het ineens opzetten .
Net terug van vakantie en het eerste wat ik dan normaal deed was naar mama nu naar het kerkhof geweest .
Geef het tijd, neem je tijd niemand voelt wat jij voelt .
dinsdag 18 juni 2024 om 15:52
Vooral dit dus. De dingen die je anders samen met haar deed: even samen naar het tuincentrum, na de vakantie als eerste bij haar langs, de dagelijkse telefoontjes. Steeds weer de harde werkelijkheid dat dat er niet meer is en niet weer komt. En de vele vragen die nooit meer beantwoord gaan worden. Dingen die ik op den duur misschien minder belangrijk ga vinden maar nu erg mee worstel.Yildizlar2 schreef: ↑18-06-2024 11:36Ach Lotje
Zelf ben ik ruim 7 maanden verder en heb wel eens dagen dat het goed gaat maar nog steeds veel verdriet . Ik vind het pittig vaak komt het ineens opzetten .
Net terug van vakantie en het eerste wat ik dan normaal deed was naar mama nu naar het kerkhof geweest .
Geef het tijd, neem je tijd niemand voelt wat jij voelt .
dinsdag 18 juni 2024 om 16:19
Lieve Lotje,
Mijn ouders stierven toen ik 20 en 22 was. Inmiddels ben ik 40 jaar. Rouw is een bijzonder iets, wat iedereen in zijn leven meemaakt of gaat meemaken. En het gaat ook niet meer weg, maar je leert hoe het een plekje krijgt in je leven.
Ik weet nog dat ik in het eerste jaar amper functioneerde, alles voelde anders zonder mijn moeder (zij overleed het laatste). Het tweede jaar was echter confronterender, omdat je je dan realiseert dat het WEER anders is en dat het definitief anders is. Mijn psych zei me destijds dat ik 'actief moest rouwen'. Dat wil zeggen: maak er tijd voor. Een vast moment in je dag of week, waarop je actief aandacht besteedt aan je verdriet of boosheid. Schrijf, wandel, luister, praat. Wat bij jou past. Dan kan je daarbuiten ook iets beter de rest aan.
Wat mij heeft geholpen bij het rouwen: veel lezen, praten en schrijven. De laatste jaren lees ik ook veel over wat rouw precies is en hoe het in je hoofd werkt. Dat helpt mij bij het verwerken en het begrijpen. Ik vind de podcast 'Dag voor Dag' van Liesbeth Rasker erg goed. Zie https://www.dagvoordag.nl/. Het helpt enorm om lotgenoten te horen en hoe zij met verlies en rouw zijn omgegaan. Iedere aflevering voelde voor mij als een uurtje therapie. Lees ook eens de artikelen van Gijs van der Sanden, die zijn ouders verloor: https://www.ad.nl/binnenland/gijs-34-ve ... %20gekomen. Hij schreef ook dit boek: https://www.bol.com/nl/nl/f/de-dingen-d ... 003444227/.
Heel veel sterkte
Mijn ouders stierven toen ik 20 en 22 was. Inmiddels ben ik 40 jaar. Rouw is een bijzonder iets, wat iedereen in zijn leven meemaakt of gaat meemaken. En het gaat ook niet meer weg, maar je leert hoe het een plekje krijgt in je leven.
Ik weet nog dat ik in het eerste jaar amper functioneerde, alles voelde anders zonder mijn moeder (zij overleed het laatste). Het tweede jaar was echter confronterender, omdat je je dan realiseert dat het WEER anders is en dat het definitief anders is. Mijn psych zei me destijds dat ik 'actief moest rouwen'. Dat wil zeggen: maak er tijd voor. Een vast moment in je dag of week, waarop je actief aandacht besteedt aan je verdriet of boosheid. Schrijf, wandel, luister, praat. Wat bij jou past. Dan kan je daarbuiten ook iets beter de rest aan.
Wat mij heeft geholpen bij het rouwen: veel lezen, praten en schrijven. De laatste jaren lees ik ook veel over wat rouw precies is en hoe het in je hoofd werkt. Dat helpt mij bij het verwerken en het begrijpen. Ik vind de podcast 'Dag voor Dag' van Liesbeth Rasker erg goed. Zie https://www.dagvoordag.nl/. Het helpt enorm om lotgenoten te horen en hoe zij met verlies en rouw zijn omgegaan. Iedere aflevering voelde voor mij als een uurtje therapie. Lees ook eens de artikelen van Gijs van der Sanden, die zijn ouders verloor: https://www.ad.nl/binnenland/gijs-34-ve ... %20gekomen. Hij schreef ook dit boek: https://www.bol.com/nl/nl/f/de-dingen-d ... 003444227/.
Heel veel sterkte
dinsdag 18 juni 2024 om 16:23
2 maanden is echt nog niks.
Het wordt beter maar dat kost echt tijd.
Mijn laatste ouder heb ik ruim 3 jaar geleden verloren en het blijft heel pijnlijk maar is wel draaglijk. Maar het eerste jaar was loodzwaar en het tweede nog steeds. Pas in het derde jaar kreeg ik echt weer meer lucht voor dingen.
Daarvoor ook wel korte gelukkige momentjes hoor, het is ook weet niet helemaal zwart-wit.
Sterkte!
Het wordt beter maar dat kost echt tijd.
Mijn laatste ouder heb ik ruim 3 jaar geleden verloren en het blijft heel pijnlijk maar is wel draaglijk. Maar het eerste jaar was loodzwaar en het tweede nog steeds. Pas in het derde jaar kreeg ik echt weer meer lucht voor dingen.
Daarvoor ook wel korte gelukkige momentjes hoor, het is ook weet niet helemaal zwart-wit.
Sterkte!
dinsdag 18 juni 2024 om 17:06
Het is ook voor iedereen verschillend. Mijn vader is 2 jaar geleden overleden en soms heb ik daar een periode meer verdriet over, maar op veel momenten ook niet en ik heb ook grotendeels normaal gefunctioneerd in de afgelopen 2 jaar. Mijn moeder heeft Alzheimer en dat is ook een rouwproces met ups en downs voor mij. Ik heb dus echt niet 2 loodzware jaren ervaren na het overlijden van mijn vader. En er zijn wellicht ook mensen die er nog veel meer jaren mee worstelen. Maar dat het met tijd beter wordt lijkt wel redelijk algemeen.
dinsdag 18 juni 2024 om 17:54
Dat wisselt zeker. Het ligt er bijv aan hoe oud je ouders waren, hoe gemakkelijk je er vrede mee kunt hebben. Mijn ouders hebben niet bepaald de leeftijd gehaald waarop je normaliter Alzheimer krijgt bijvoorbeeld.
In de week waarin mijn vader overleed, overleed ook de vader van een collega. Detail: die collega was zelf bijna 10 jaar ouder dan mijn vader.
Ik moet nu ook ff denken aan Henny Huisman die vond dat Joost Klein maar niet zo moest zeuren over het verlies van zijn ouders want hij had ook pas zijn vader van 95 verloren en had gewoon doorgewerkt, dus.
En de band die je met je ouders hebt (hebt! Niet had. Die is niet weg met de dood) speelt natuurlijk ook mee.
In de week waarin mijn vader overleed, overleed ook de vader van een collega. Detail: die collega was zelf bijna 10 jaar ouder dan mijn vader.
Ik moet nu ook ff denken aan Henny Huisman die vond dat Joost Klein maar niet zo moest zeuren over het verlies van zijn ouders want hij had ook pas zijn vader van 95 verloren en had gewoon doorgewerkt, dus.
En de band die je met je ouders hebt (hebt! Niet had. Die is niet weg met de dood) speelt natuurlijk ook mee.
dinsdag 18 juni 2024 om 22:19
Gecondoleerd Lotje.
Een rouwtherapeut kan zeker helpend zijn om je verlies te leren dragen. Zelf heb ik veel gehad aan een haptonome in combinatie met een psychologe. Het is fijn om een professionele steun in de rug te hebben, iemand die er puur voor jou is en die weet wat 'normaal' is en wat niet. Ik zou zeggen, gun jezelf dat.
Voor jou begint het echte rouwen nu pas. Voor je omgeving is het 'al' twee maanden geleden. Mij heeft het geholpen open te zijn over mijn rouwproces. Het gaf mezelf ruimte, en mijn omgeving leek ook iets beter te snappen waar ik doorheen ging. Praat erover. Lees erover.
En, hoe cliché ook, maar het is in mijn ogen echt waar: het kost gewoon tijd om dit verlies te leren dragen. Ik heb zelf niets met het woord 'verwerken', dat is niet hoe het voor mij werkt. Maar je kunt het verdriet en het gemis wel leren dragen, waardoor het op den duur minder scherp wordt.
Gun jezelf de tijd. Dan maar even kantenklaarmaaltijden, het zij zo. Het wordt draaglijker, en dat heeft tijd nodig. Veel sterkte lieve Lotje!
Een rouwtherapeut kan zeker helpend zijn om je verlies te leren dragen. Zelf heb ik veel gehad aan een haptonome in combinatie met een psychologe. Het is fijn om een professionele steun in de rug te hebben, iemand die er puur voor jou is en die weet wat 'normaal' is en wat niet. Ik zou zeggen, gun jezelf dat.
Voor jou begint het echte rouwen nu pas. Voor je omgeving is het 'al' twee maanden geleden. Mij heeft het geholpen open te zijn over mijn rouwproces. Het gaf mezelf ruimte, en mijn omgeving leek ook iets beter te snappen waar ik doorheen ging. Praat erover. Lees erover.
En, hoe cliché ook, maar het is in mijn ogen echt waar: het kost gewoon tijd om dit verlies te leren dragen. Ik heb zelf niets met het woord 'verwerken', dat is niet hoe het voor mij werkt. Maar je kunt het verdriet en het gemis wel leren dragen, waardoor het op den duur minder scherp wordt.
Gun jezelf de tijd. Dan maar even kantenklaarmaaltijden, het zij zo. Het wordt draaglijker, en dat heeft tijd nodig. Veel sterkte lieve Lotje!
woensdag 19 juni 2024 om 12:14
Bedankt voor de lieve reacties. Vooral de herkenbaarheid doen me goed. Van mijn omgeving: zus, die geen traan laat, collega's die vinden dat ik gewoon weer meer dan mijn contracturen moet gaan werken mis ik het begrip en de erkenning. Alsof ik me aanstel en mezelf een schop onder mijn kont moet geven en verder moet gaan alsof er niets gebeurd is. En zo ver ben ik nu nog niet. Het heeft zo'n impact, het gemis, schuldgevoel maar ook boosheid naar mijn moeder dat ze me zo in de steek heeft gelaten. En voor dat laatste schaam ik me dan weer. Mijn gevoelens gaan alle kanten op compleet met flinke huilbuien. Ik ga de hier genoemde boeken eens zoeken, hoop dat ik daar weer iets verder mee kom.
woensdag 19 juni 2024 om 12:31
Die podcast van Liesbeth Rasker kan ik ook aanbevelen. Er is ook een Engelstalige podcast die Griefcast heet, waarin de podcaster elke keer met een comedian praat over rouw. De podcaster heeft zelf al jong haar ouders verloren.
Boosheid komt veel voor bij rouw. Ik hoop dat je jezelf wat kunt toestaan boos te mogen zijn, want dat moet je denk ik toch ook verwerken. Welk gevoel je nu ook hebt, je moeder merkt daar niets van, dus geef jezelf die ruimte om te voelen.
Misschien helpt het ook om een tijdje een dagboek bij te houden zodat je alles van je af kunt schrijven?
Boosheid komt veel voor bij rouw. Ik hoop dat je jezelf wat kunt toestaan boos te mogen zijn, want dat moet je denk ik toch ook verwerken. Welk gevoel je nu ook hebt, je moeder merkt daar niets van, dus geef jezelf die ruimte om te voelen.
Misschien helpt het ook om een tijdje een dagboek bij te houden zodat je alles van je af kunt schrijven?
woensdag 19 juni 2024 om 12:56
Ik heb 1,5 jaar in de ziektewet gezeten toen bekend werd dat mijn moeder binnen zeer korte tijd zou komen te overlijden.
Het was een enorm heftige periode: moeder had al jaren een vorm van kanker, 2x binnen 3 jaar tijd chemo behandeling die beide geslaagd leken en toch na de laatste behandeling was het binnen no time mis en erg snel overleden.
Het schuldgevoel, het zien van de eenzame strijd en de onzekerheid bij mijn moeder te zien vond ik ondraaglijk en maakt me nu nog na 2 jaar emotioneel.
Ik schoot tekort voor mijn gevoel ook al wist en weet ik verstandelijk wel dat ik ook het maximale heb gegeven.
Mijn moeder is gecremeerd, hebben allemaal een urn in huis in de vorm van mooi beeldje, as-sieraad(die we eigenlijk niet dragen) en na 1,5 jaar op haar verjaardag een groot deel van het as in zee uitgestrooid. Helemaal afstand doen van alle as durven mijn zus en ik niet, dus er staat nog restantje bij mijn zus ergens achter een schot.
Neem vooral tijd voor beslissingen, in diepe rouw liever geen beslissingen maken die uitgesteld kunnen worden.
De rouw is nu na 2 jaar echt anders. Het eerste jaar vond ik hel, alle eerste gebeurtenissen zonder haar. Daarna raak je er een soort aan gewend, zonder dat het af doet aan het gemis/verdriet. Maar het is wel dragelijker geworden.
Het was een enorm heftige periode: moeder had al jaren een vorm van kanker, 2x binnen 3 jaar tijd chemo behandeling die beide geslaagd leken en toch na de laatste behandeling was het binnen no time mis en erg snel overleden.
Het schuldgevoel, het zien van de eenzame strijd en de onzekerheid bij mijn moeder te zien vond ik ondraaglijk en maakt me nu nog na 2 jaar emotioneel.
Ik schoot tekort voor mijn gevoel ook al wist en weet ik verstandelijk wel dat ik ook het maximale heb gegeven.
Mijn moeder is gecremeerd, hebben allemaal een urn in huis in de vorm van mooi beeldje, as-sieraad(die we eigenlijk niet dragen) en na 1,5 jaar op haar verjaardag een groot deel van het as in zee uitgestrooid. Helemaal afstand doen van alle as durven mijn zus en ik niet, dus er staat nog restantje bij mijn zus ergens achter een schot.
Neem vooral tijd voor beslissingen, in diepe rouw liever geen beslissingen maken die uitgesteld kunnen worden.
De rouw is nu na 2 jaar echt anders. Het eerste jaar vond ik hel, alle eerste gebeurtenissen zonder haar. Daarna raak je er een soort aan gewend, zonder dat het af doet aan het gemis/verdriet. Maar het is wel dragelijker geworden.
woensdag 19 juni 2024 om 13:13
Ik heb steun gehad aan "Steun bij rouw" van Humanitas. Dit is gratis en zit wellicht ook bij jou in de buurt?Lotje2000 schreef: ↑18-06-2024 09:31Voor mij is het nog maar 2 maanden geleden en lijkt het alsof ik nu pas alles wat er is gebeurd en wat er na die tijd allemaal op je af komt begin te beseffen en nu pas aan een soort van verwerking toekom. Iemand opperde om een rouwtherapeut te zoeken. Heeft iemand hier ervaring mee?
https://www.humanitas.nl/programmas/steun-bij-rouw/
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
