Rouwen, hoort dit er bij?

"We gaan gewoon dapper door.. Ik zal wel moeten". Ik hoor het mezelf regelmatig zeggen. Tegen die paar mensen die nog af en toe vragen hoe het met me gaat, want eerlijk is eerlijk, mensen gaan door met hun leven en hoe ik me voel is gewoon niet echt een gezellig onderwerp.

Afgelopen augustus is mijn moeder overleden. Ze was 54 jaar en we hebben na de diagnose uitgezaaide borstkanker (na dat ze ruim een jaar eerder een amputatie en chemo's had gehad waar ik heel eerlijk gezegd nog van aan het bij komen was) nog 5 weken met elkaar gehad. Een heftige periode waarin ik elke dag met mijn dochtertje van toen 4 maanden die kant op liep, om bij haar te zijn en haar (hopelijk) te laten voelen dat ze het goed heeft gedaan. Dat wij het wel gaan redden. Ik ben blij dat haar ziekbed niet langer heeft geduurd. We hebben een prachtig afscheid voor haar geregeld en als ze dan toch dood moest gaan, dan was het goed zo...

Eigenlijk was ik daarna weer vrij snel in mijn gewone doen. Het verplaatste zich naar de achtergrond, was er op momenten dat het er was. Nou ben ik toch al niet zo'n huilerd, dus bleef ik mijn nuchtere zelf en was druk met de zorg voor mijn dochter, werken, verkoop van ons huis, etc. Het ging eigenlijk gewoon best wel goed met me.

En toen begon mijn vader (51, kwam nooit bij een dokter en fietste daarvoor makkelijk 120 kilometer op een dag) in februari te kwakkelen met zijn gezondheid. Hij kreeg pijn in zijn rug die maar niet over leek te gaan, hij verloor ongewild (maar hij kon het missen...) in 6 weken tijd 15 kilo, had bloed bij de ontlasting. De huisarts vond het ook zorgwekkend en liet bloed prikken. Niks aan de hand. Begin april kon hij terecht voor een maag-/darmonderzoek. Ondertussen zat ik elke dag bij hem omdat hij zelf geen boterham meer kon smeren en alleen maar zittend kon douchen (ik moest hem dan zittend afdrogen). Dat ging natuurlijk niet! Hup, ziekenhuis in België gebeld waar hij de volgende dag terecht kon. Tot onze verbazing kwam ook hier niks uit de onderzoeken. En toen die rare bult in zijn nek. Daarvoor kon hij een week later terecht voor een echo en is het balletje gaan rollen. En dat balletje werd al snel een enorme lawine. Slechte cellen in zijn lymfen en longen. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis voor verder onderzoek en de dagen er na kwam er steeds meer bij... Waar het vandaan kwam hebben ze niet kunnen achterhalen, maar er waren uitzaaiingen in de lymfen, longen en bijna al zijn ruggenwervels waren aangetast. Op dinsdag was er een gesprek over 'hoe nu verder' maar daar werd al snel duidelijk dat er geen hoe nu verder meer was. U mag naar huis meneer, dan kunt u uw laatste tijd daar invullen zoals u wil. We hebben even flink gejankt met z'n allen en daarna terug in de nuchtere praktische modus. Mijn vader was heel duidelijk: "Die laatste fase, dat wil ik niet! Bel de huisarts maar want ik zoek wel een mooie zondagmiddag uit en dan ga zelf wel...". Op vrijdag kwam hij thuis. Op zondagmiddag is hij overleden. Het was een prachtige zondagmiddag, zo een waar op iedereen verbaasd is dat je al weer in je shirtje op het terras kan zitten. Wij stonden er bij en keken er naar. Vol ongeloof ("is hij nou gewoon aan het dood gaan?!"). Gelukkig hadden we thuiszorg die heel begripvol en adequaat heeft gehandeld. Hij heeft zijn mooie zondagmiddag gehad, maar dat dat al zo snel zou zijn had niemand rekening mee gehouden.

De vrijdag dat hij thuis kwam hebben we een nieuw huis gekocht, die zaterdag zijn we bij hem ingetrokken (dat was al zo afgesproken). We zijn inmiddels bijna drie maanden verder, zijn twee weken geleden (eindelijk) verhuisd en hier zit ik dan. Met mijn geweldige dreumes zonder opa en oma en mijn ziel onder mijn arm. Nouja, eigenlijk niet...Ik functioneer prima. Misschien dat mensen daarom niet begrijpen dat sommige dingen gewoon niet lukken? Ik werk nog niet, ben constant moe en ik merk aan mezelf dat ik emotioneel verre van stabiel ben. Ik ben onrustig, onzeker. Als mijn telefoon trilt is het eerste wat ik denk: "wat ben ik vergeten? Heb ik iets verkeerd gedaan?".

En dan het feit dat mensen waarvan je dacht dat ze dicht bij je staan er gewoon overheen walsen. Schoonvader's reactie op mijn bericht dat ik na de zomervakantie na drie jaar toch wil gaan proberen af te gaan studeren: "niks proberen, gewoon doen! Ja, dan ben ik even streng hoor...". Snapt zo iemand dan echt niet dat ik momenteel niet eens de concentratie (en motivatie) heb om boodschappen te gaan doen, laat staan in een studie te duiken waar ik al drie jaar uit ben?
Of de beste vriend van man: "ben je nog niet aan het werk? Je rug is tich weer beter. Je vindt het zeker wel lekker makkelijk zo thuis de hele dag?". Pardon...

Mijn man is er voor me. Maar hij snapt me niet. Als hij ergens mee zit gaat hij fysiek aan de gang. Ik ga op de bank liggen. Daar heeft hij weinig begrip voor. Hij kènt dat gevoel ook gewoon echt niet. Je kunt toch wel even de vaatwasser inruimen of de badkamer poetsen? Nou, schijnbaar niet dus.

Hoort dit er allemaal bij? Moet ik hier iets mee? Ik herken mezelf zo helemaal niet. Ik ben nuchter, weet wat ik voel, hou van een discussie op z'n tijd en ben een echte kartrekker. En mensen behandelen mij dus ook zo...

(Sorry voor de enorme lap tekst, het zit me schijnbaar hoog )

Toch fijn dat de lieve reacties van vreemde dan even voor tranen zorgen (zoals ik al zei, ik huil eigenlijk nooit... niet omdat ik het weg stop, maar omdat dat schijnbaar gewoon niet mijn natuurlijke reactie is).

Gelukkig heb ik twee broers waar ik enorm close mee ben en die veel herkennen. En mijn man is een enorme lieverd hoor, 9 van de 10 keer gaat hij na een lange dag werken zonder gemopper de vaatwasser inruimen. Hij zit gewoon een beetje anders in elkaar

Al die verwarrende gevoelens begin ik me deze week eigenlijk pas bewust van te worden en ik ben ook zeker van plan om er iets mee te gaan doen, maar hier schrijven en op die manier wat dingen voor mezelf op een rijtje zetten vind ik wel fijn voordat ik allerlei echte gesprekken moet gaan voeren... Soms zou ik willen dat ik bij alles moest huilen. Dan was het in ieder geval duidelijk waar het aan lag

Wel net (voor het openen van dit topic) alvast mijn man bijgepraat over deze rare emotionele wending... En misschien moet ik inderdaad wel te veel van mezelf. Al probeer ik ook heel bewust naar mezelf te luisteren (ik werk bijvoorbeeld nog niet), al is dat soms ook wel een uitdaging. En dan zit je bij de bedrijfsarts ineens te huilen en zegt de beste man: "ik zie dat je geëmotioneerd bent, hoe komt dat?". Nou beste man, wat denkt u zelf?! Misschien omdat u dadelijk gaat beslissen of ik weer moet gaan werken terwijl ik Zo.Enorm.MOE.Ben|-)

Frankies schreef: ↑

26-07-2017 23:58

Wat een hartverscheurend verhaal. Helaas heel herkenbaar. Ik ben beide ouders ook snel achter elkaar verloren. En had ook een jong kindje.

Ik herken veel van wat je beschrijft. Het doorgaan en op het oog prima functioneren en tegelijk vanalles voelen en niet begrijpen. Ook het onbegrip. Bijna alle familie en vrienden hebben hun ouders nog en ik kan ook eigenlijk niet verlangen dat ze het precies onvoelen. Hoe ongrijpbaaf rouw is en het het je compleet onverwachts kan lam leggen.

De uitwerking is denk ik voor iedereen anders. De eerste periode ging ik als een speer. Ik deed vanalles en meer. Dat is nog steeds deels zo, als ik stilsta ben ik bang dat alles me bereikt en ik echt niks meer kan. Ik ben net bevallen en zou verlof moeten hebben, maar dagen niks (ik heb een rustige baby) trek ik gewoon niet. Tegelijk heb ik soms dagen dat er niks uit mijn handen komt. Dan moet ik al huilen bij het idee dat ik de vaatwasser moet inruimen. Ook dat herken ik dus.

Wat me ook zo tegenvalt; dat mijn ouders zo weinig worden genoemd. Er is eigenlijk maar 1 persoon die er naar vraagt en waarmee ik het er over kan hebben. Ik wil niet steeds mensen belasten met verdrietige verhalen en merk dat als ik wel een keer noem "dat had mijn moeder ook" oid, dat het dan gelijk stilvalt. Terwijl ik er juist zo'n behoefte heb wél over te praten en ze levend te houden op die manier.

Nu ik net weer ben bevallen komt het me extra hard binnen weer. Mijn partner snapt het niet (of zegt er in ieder geval eigenlijk nooit iets over). Maar helemaal nu mis ik vooral mijn moeder weer extra hevig. En dat voelt best eenzaam.

Of het allemaal normaal is weet ik niet. Ik doe het ermee . Ik was al in therapie voordat dit gebeurde en dat heb ik nog een tijd gedaan. Niet speciaal gericht op rouwverwerking, maar het kwam natuurlijk wel aan bod. Ik vond het een verademing om soms even te horen dat ik niet gek was. En om vrijuit mijn beleving en onzekerheden daarbij te delen. Dat zou ik je wel kunnen aanraden. Helemaal als je weinig steun ervaart van je omgeving. Gewoon, om dat dan zo te genereren. En toch ook kijken wie je hebt die het wel begrijpt of met je over kan hebben.

Maar ach, uiteindelijk doe ik ook maar wat en benauwt het me soms enorm. Nu (ook nog onder de hormonen) bijvoorbeeld heel erg dat ik bang ben zelf ook jong dood te gaan. En mijn kinderen achter te moeten laten. In het begin had ik veel last van "wat heeft het nou allemaal voor zin, uiteindelijk ga je uitgemergeld dood in een thuiszorgbed" maar dat ben ik wel kwijtgeraakt ondertussen. De tijd doet ook veel, al maakt de tijd het niet minder zwaar of rauw. Gewoon anders.

Mmmmm beetje lange post en wellicht ook wat onsamenhangend, misschien heb je er iets aan. Ik vond het zo herkenbaar dat ik wel moest reageren. Hoop dat ik je niet belast met mijn verhaal, zo is het niet bedoeld, maar zoals gezegd heb ik ook geen sloten aan mensen die dit snappen.

Je bent niet gek in ieder geval. Of ik net zo gek .

Bedankt voor je verhaal! Ook jij gecondoleerd Ik herken er veel in... Ik wil graag een tweede kindje maar mocht dat gebeuren zal dat vast weer een compleet nieuw blik met emoties open trekken (in mijn eerste zwangerschap was ik mega stabiel, niks geen zwangerschapshormonen hier, dus ik ben benieuwd). Heb me oprecht al afgevraagd of ik niet gewoon zwanger ben en dat ik me daarom zo wankel voel (de test en menstruatie afgelopen weekend zeggen van niet ).

Gelukkig worden mijn ouders nog heel vaak erkend en genoemd. Ons koor stond er zelfs op om ons laatste concertje aan hen op te dragen, "ze zijn toch een soort familie...". Super lief! Wat dat betreft kan ik er gelukkig altijd over praten. Mensen vinden het hooguit lastig als ik dat op mijn eigen nuchtere manier doe

Ik zal later nog uitgebreider reageren. Als ik meer batterij heb dan 2%. Allemaal alvast bedankt voor de lieve reactie! Doet me enorm goed

Enn schreef: ↑

27-07-2017 00:38

Dus binnen een jaar is dit gebeurd: Je bent moeder geworden, je hebt jouw moeder verloren, daarna jouw vader, vervolgens ben je tijdelijk verhuisd en daarna definitief in het nieuwe huis getrokken.

Jup! De script-schrijvers van GTST zouden bij dit voorstel waarschijnlijk zeggen dat het dan wel érg ongeloofwaardig wordt Maar ik heb inderdaad wat mensen normaal misschien in 10 jaar (en later in hun leven) doen in een jaar voor m'n kiezen gekregen.

Bedankt voor het advies van de onpartijdige professional. Ik denk dat ik inderdaad maar eens met de huisarts moet gaan praten (ook los van mijn werksituatie is een rouwtherapeut nooit verkeerd denk ik).

Bestaardigopzich schreef: ↑

27-07-2017 05:31

Allereerst gecondoleerd met het verlies van je ouders.
En gefelictiteerd met je kindje en huis, idd raar om zo op te schrijven.

Er viel me iets op waarvan ik denk: zou het kunnen dat je je zó sterk loopt te houden dat je mensen per ongeluk op het verkeerde been zet?
Bij de bedrijfsarts zit je te huilen van de zenuwen -heel begrijpelijk, echt!!- maar het lijkt alsof je zou willen dat hij zelf zegt: ik snap precies wat er mis is, natuurlijk kan je nog een poosje thuisblijven na dit alles.
Maar hij wil dat je het zelf benoemd denk ik, tranen kunnen van alles betekenen. Als je had gezegd wat je hier opschrijft had hij mss wel gedacht ja, snap ik, en je wat advies mee kunnen geven of adressen/tel.nrs. van hulpverleners. Als je zo op je tandvlees loopt als jij nu maar mensen zien het niet omdat je je rug en je schouders recht houdt denken ze mss dat je hormonen af en toe opspelen en alle jonge ouders zijn chronisch moe.... dus moet je wel laten zien dat het meer dan dat is.

Het was na mijn hele verhaal dat de tranen kwamen. Op het moment dat ik uit ging leggen dat naast het emotionele gemis mijn ouders ook diegene waren die voor mijn dochter zorgde als ik moest werken (invalkracht en zeer onregelmatig waardooe kinderopvang eigenlijk geen optie is). Ik heb dus wel gezegd wat ik hier zei, maar zijn vragen waren vooral gericht op of ik al dan niet depressief was geloof ik. En ja, waarschijnlijk had het wel geholpen als hij had gezegd dat mijn emoties begrijpelijk waren in deze situatie. Maar schijnbaar is hij daar niet voor...

Bedenk ook dat sommige mensen zo'n slechte band met hun ouders hebben dat hun overlijden ze helemaal niet zo raakt.. die zullen niet begrijpen dat je je moeder mist als ze zelf 1x per jaar op bezoek bij hun ouders met tegenzin wel genoeg vonden.

Of wat je hier zegt:
'En dan het feit dat mensen waarvan je dacht dat ze dicht bij je staan er gewoon overheen walsen. Schoonvader's reactie op mijn bericht dat ik na de zomervakantie na drie jaar toch wil gaan proberen af te gaan studeren: "niks proberen, gewoon doen! Ja, dan ben ik even streng hoor...". Snapt zo iemand dan echt niet dat ik momenteel niet eens de concentratie (en motivatie) heb om boodschappen te gaan doen, laat staan in een studie te duiken waar ik al drie jaar uit ben?'

Echt goed bedoelt -ik ben mijn ouders ook heel jong verloren, ook vlak na elkaar- maar zou het niet kunnen dat je met zo'n opmerking de indruk wekt dat je energie voor tien hebt, want je bent zelfs van plan je studie op te pakken/alsnog af te ronden..?
Het lijkt of dat herken ik een beetje alsof je iets roept waarvan je zelf denkt: dat lukt me nooit en dat je hoopt dat een ANDER dat tegen je zegt.
Dat je liever had gehoord: je studie oppakken, nu?? rust liever nog een poosje uit, die studie kan volgend jaar toch ook, of anders het jaar dáárop?
Ik voelde me erg alleen en kwetsbaar maar kon dat niet laten zien. Vond ik ook eng want ik was toch een beetje 'alleen op de wereld'.

Daarom snap ik wel dat je dan zoiets zegt want andersom kan ik me voorstellen dat als je schoonvader dit leest hij zou denken: nou breekt mijn klomp... ze begon er zelf over en ik wilde haar juist motiveren, moed inspreken, aansporen weetikveel... Ik dacht goed plan, heeft ze veel afleiding na alles wat er gebeurd is.
Wie weet heeft hij later wel gezegd: 'neemt ze niet een beetje veel hooi op haar vork? ik ga dat niet tegen haar zeggen, zo demotiverend..'

Ja. Dat is misschien wel zo... Ik ben altijd diegene die voor iedereen zorgt, die eten gaat brengen als iemand het moeilijk heeft, die dan gewoon wat extra werk doet. Misschien wil ik nu wel gewoon heel graag dat iemand nu voor mij zorgt, uit zichzelf, zonder dat ik daar om hoef te vragen. Mijn schoonvader is van de oude stempel (wie niet luisteren wil moet maar voelen en zo). Er doorheen zitten is voor hem een totaal onbekend (en onbegrepen) fenomeen ben ik bang...

Ik bedoel maar: soms zet je een masker op om te overleven en werkt dat tegen je. Omdat ik elke dag de wekker vroeger zette om zorgvuldig make-up aan te brengen zag niemand mijn bleke wangen, kringen om mijn ogen. Dat was mijn eer te na, als ik er goed uitzag, gezond uitzag voelde ik me ook echt sterker.
Ik was nog zo jong dat ik wel min of meer moest bewijzen dat ik zelfstandig kon wonen, anders moest ik nog even naar een tehuis en dat wilde ik voor geen prijs!! Dus deed ik me ook sterker voor dan ik eigenlijk was. Was dus ook wel nodig voor een jaar of 2, daarna had niemand nog wat over me te vertellen, tot die tijd hield ik me dus sterk.
Maar zomaar weg is het natuurlijk niet...

Niemand zag letterlijk dat het niet goed met me ging tot ik álles eruitgooide bij de bedrijfsarts en bleek dat ze bijna niets over me wist. Ik heb toen alles verteld en kreeg toen wel hulp. Een therapeut en toen pas zagen ze dat ik gewoon te hard had moeten werken om alleen te kunnen wonen en alles te betalen, huur, boodschappen, kleding enz. dat ik gewoon nog niet aan rouwen was toegekomen.

Jeetje, dat lijkt me ook enorm heftig! Je klinkt erg sterk (maar datis dus ook niet altijd een conpliment )...

Maar beter probeer je te vertellen dat je van alles zou willen maar echt niet meer kan na deze tropenjaren, dat de koek op is nu. Vaak bedoelen mensen het niet slecht maar zien ze letterlijk niet hoe zwaar het voor je is. Sterkte

Ik ben bang dat dat laatste heel erg waar, maar ook mijn grootste uitdaging is... In kleine stapjes ga ik het toch maar proberen te doen. Dankje!

-NummerZoveel- schreef: ↑

27-07-2017 07:35

Och lieve GSleutel toch...

Het is niet zo gek dat je juist nu even helemaal onderuit gaat. Tot de verhuizing zat je helemaal in de "moeten-modus". Je moest er voor je moeder zijn, je moest voor de baby zorgen, je moest er voor je vader zijn, je moest verhuizen, je moest voor de dreumes zorgen en je moest nog eens verhuizen. Dat soort "afleiding" helpt je in standje "niet lullen maar poetsen" omdat je simpelweg geen keuze hebt.

En dan opeens zit je in het nieuwe en laatste huis en gaat de druk van de ketel. En dus komt er mentaal ruimte voor alles waar je eerder niet aan toe kwam. Dat is een heel natuurlijk verloop van emoties bij rouw. Ze zaten er natuurlijk al die tijd al, maar je had eerder simpelweg geen ruimte om ze echt te voelen en te verwerken.

Gun jezelf dus nu even de tijd om niets te moeten en weer echt op adem te komen.

Dankje! Dat weet ik ook eigenlijk wel. Ik heb het ook steeds gezegd als mensen zeiden "straks na de verhuizing dan heb je meer rust". Ja, klopt. Maar dan kan het zomaar zijn dat de klap pas gaat komen... Ik had alleen liever tranen of fysieke klachten gehad, dan was er tenminste iets concreets. Ik vind het zo raar om mezelf zo anders te voelen, zo ken ik mezelf niet Pubertijd, zwangerschap, ik ben er allemaal heel stabiel en nuchter doorheen gegaan. Dus dit is even wennen