Psyche
alle pijlers
Schaamte
zaterdag 19 juli 2008 om 17:17
Ik schaam me heel erg voor dingen die ik in het verleden heb gedaan en/of toegelaten, vooral voor mijn familie bij wie ik toch altijd bekend stond/staat als een liefdevol iemand die gul en hartelijk is en veel heeft te geven. Iemand die bovendien zeer intelligent is en veel in haar mars heeft, zo werd er altijd over mij gesproken en als er visite was, werd er bewonderend naar mij gekeken en de teleurstelling moet voor een ieder dan groot zijn dat ik nu juist in een wanhopige bui gekke dingen heb gedaan.
Dingen die mij een lange tijd intens hebben beschadigd en waarvan de gevolgen vreselijk waren.
Ik heb niemand vermoord of zo,maar iemand heeft mij wel bijna vermoord. Ik had een relatie met een grote crimineel, een illegale allochtoon en dat wist ik niet, in ieder geval niet dat ie zo slecht was dat ie anderen pijn wilde doen en leed wilde berokkenen om er zelf beter van te worden. Ik dacht dat hij gewoon zielig was en hulp nodig had en ik wilde hem wel helpen, want ik was op dat moment ook alleen, omdat ik een sekte waartoe ik 4 jaar had behoord, de rug had toegekeerd en ik richte me dus mede uit wanhoop en pure eenzaamheid op hem en omdat ik uit die sekte kwam, was ik zodanig gehersenspoeld dat ik dacht als ik iemand maar help met behulp van God en liefde, dan komt het wel goed, want door die sekte had ik 4 jaar geen contact gehad met gewone mensen, alleen maar met mensen uit de kerk, dus ik wist eigenlijk niet (meer) hoe de echte wereld eruit zag, want daar was ik 4 jaar lang voor gewaarschuwd en nu gebeurde er juist waar ik zo voor gewaarschuwd was: ik kreeg een relatie met iemand die niet tot die desbetreffende geloofsgemeenschap behoorde, een schande.
Dingen die mij een lange tijd intens hebben beschadigd en waarvan de gevolgen vreselijk waren.
Ik heb niemand vermoord of zo,maar iemand heeft mij wel bijna vermoord. Ik had een relatie met een grote crimineel, een illegale allochtoon en dat wist ik niet, in ieder geval niet dat ie zo slecht was dat ie anderen pijn wilde doen en leed wilde berokkenen om er zelf beter van te worden. Ik dacht dat hij gewoon zielig was en hulp nodig had en ik wilde hem wel helpen, want ik was op dat moment ook alleen, omdat ik een sekte waartoe ik 4 jaar had behoord, de rug had toegekeerd en ik richte me dus mede uit wanhoop en pure eenzaamheid op hem en omdat ik uit die sekte kwam, was ik zodanig gehersenspoeld dat ik dacht als ik iemand maar help met behulp van God en liefde, dan komt het wel goed, want door die sekte had ik 4 jaar geen contact gehad met gewone mensen, alleen maar met mensen uit de kerk, dus ik wist eigenlijk niet (meer) hoe de echte wereld eruit zag, want daar was ik 4 jaar lang voor gewaarschuwd en nu gebeurde er juist waar ik zo voor gewaarschuwd was: ik kreeg een relatie met iemand die niet tot die desbetreffende geloofsgemeenschap behoorde, een schande.
zaterdag 19 juli 2008 om 17:20
Ik mocht ook nooit naar andere mannen kijken en sexuele gevoelens en gedachten en zeker de daad waren voor het huwelijk verboden. Nu was ik ook zeker niet overactief op dat gebied, ik was niet zo'n mannenverslindster, ik had daar eerder negatieve ervaringen mee en daarom was ik juist naar de kerk gegaan, om daar van te genezen.
Maar de meeste mensen gaan niet naar de kerk om Liefde te vinden, genegenheid, aandacht etc, maar ze gaan echt voor God, maar ik ging meer voor de mensen, om me niet zo vreselijk alleen te voelen en toen die behoefte niet werd bevredigd, ben ik maar uit de kerk wegggegaan en ontmoette ik mijn ex.
Maar de meeste mensen gaan niet naar de kerk om Liefde te vinden, genegenheid, aandacht etc, maar ze gaan echt voor God, maar ik ging meer voor de mensen, om me niet zo vreselijk alleen te voelen en toen die behoefte niet werd bevredigd, ben ik maar uit de kerk wegggegaan en ontmoette ik mijn ex.
zaterdag 19 juli 2008 om 17:38
Waar schaam je je precies voor? Je had een relatie met deze man terwijl je niet wist wat voor een man het echt was. Dan heb je toch niets misdaan? Bovendien was je misschien wat naïef door de jaren die je bij die sekte had doorgebracht waardoor je dingen hebt gedaan waar je spijt van hebt. Daar leer je van, je pakt je leven weer op en je bent er wijzer en sterker door geworden. Waarom moet je je blijven schamen?
Zit jouw familie trouwens ook bij die sekte?
Zit jouw familie trouwens ook bij die sekte?
zondag 20 juli 2008 om 12:50
Mijn familie is streng kerkelijk, dus daar mag je niet zo snel wat fout van doen, dus vandaar. Die gaat er van uit dat je gewoon een man vindt in de kerk en dat je daar netjes mee trouwt. Aangezien ik zo'n man niet in de kerk kon vinden, vond ik er een op straat, met alle gevolgen van dien.
Ik heb er inderdaad van geleerd, ben er sterker en wijzer van geworden, maar ik heb het idee dat het beeld van het perfecte meisje bij mjn familie nu bevlekt is en dat ze me daarom zo mijden, hun gevoel van veiligheid is ook weg wat mij betreft, ik denk dat ze het hele verhaal niet hadden verwacht, want ik had het jarenlang voor hen verborgen gehouden om de schijn op te houden dat ik wel gelukkig zou zijn met deze persoon, want ik had nog nooit eerder een relatie gehad.
Toen heb ik gewoon alles eerlijk tegen ze verteld en ik heb wel begrip en steun gekregen van ze, maar toch zit ik nog steeds met het idee dat ik het heb verknald, dat ze dit nooit en te nimmer van me hadden verwacht. Mijn vader zei altijd: Josefientje komt er wel, daar is niets mee aan de hand, maar dat leek altijd zo van de buitenkant, omdat ik mijn kwetsbaarheden en mijn angsten altijd maar verborg onder een laag stoerheid en een grote mond.
Mijn zus was en is anders, die trekt zich eerder terug als ze zich niet goed voelt, aan haar kan je veel eerder zien als ze niet lekker in d'r vel zit, maar het komt in principe op hetzelfde neer. We zitten allebei met dezelfde angsten en onzekerheden, de een uit het nu eenmaal anders dan de ander.
En juist omdat er een heleboel dingen in ons gezin, vroeger al niet goed gingen, werd er veel en veel teveel van ons kinderen geeist. Wij moesten eigenljk goed maken wat mijn ouders niet hadden gekend: liefde, veiligheid, etc, omdat zij niet lekker in hun vel zaten en absoluut niet stabiel en safe overkwamen, moesten wij dat wel, want door hun situatie konden ze ook niet verdragen dat hun kinderen ook nog eens zich onveilig, druk en rusteloos zouden gedragen, ze hadden zelf immers genoeg aan hun hoofd.
Maar daarmee beseften ze niet, dat wat je als ouder uitstraalt, dit weerslag heeft op je kinderen. Ouders zijn het voorbeelde voor de kinderen en als ouders angstig zijn, hun kwetsbaarheden niet durven tonen, woede-aanvallen hebben, dan gaan de kinderen dat automatisch overnemen, hoe je het ook wendt of keert.
Ik heb er inderdaad van geleerd, ben er sterker en wijzer van geworden, maar ik heb het idee dat het beeld van het perfecte meisje bij mjn familie nu bevlekt is en dat ze me daarom zo mijden, hun gevoel van veiligheid is ook weg wat mij betreft, ik denk dat ze het hele verhaal niet hadden verwacht, want ik had het jarenlang voor hen verborgen gehouden om de schijn op te houden dat ik wel gelukkig zou zijn met deze persoon, want ik had nog nooit eerder een relatie gehad.
Toen heb ik gewoon alles eerlijk tegen ze verteld en ik heb wel begrip en steun gekregen van ze, maar toch zit ik nog steeds met het idee dat ik het heb verknald, dat ze dit nooit en te nimmer van me hadden verwacht. Mijn vader zei altijd: Josefientje komt er wel, daar is niets mee aan de hand, maar dat leek altijd zo van de buitenkant, omdat ik mijn kwetsbaarheden en mijn angsten altijd maar verborg onder een laag stoerheid en een grote mond.
Mijn zus was en is anders, die trekt zich eerder terug als ze zich niet goed voelt, aan haar kan je veel eerder zien als ze niet lekker in d'r vel zit, maar het komt in principe op hetzelfde neer. We zitten allebei met dezelfde angsten en onzekerheden, de een uit het nu eenmaal anders dan de ander.
En juist omdat er een heleboel dingen in ons gezin, vroeger al niet goed gingen, werd er veel en veel teveel van ons kinderen geeist. Wij moesten eigenljk goed maken wat mijn ouders niet hadden gekend: liefde, veiligheid, etc, omdat zij niet lekker in hun vel zaten en absoluut niet stabiel en safe overkwamen, moesten wij dat wel, want door hun situatie konden ze ook niet verdragen dat hun kinderen ook nog eens zich onveilig, druk en rusteloos zouden gedragen, ze hadden zelf immers genoeg aan hun hoofd.
Maar daarmee beseften ze niet, dat wat je als ouder uitstraalt, dit weerslag heeft op je kinderen. Ouders zijn het voorbeelde voor de kinderen en als ouders angstig zijn, hun kwetsbaarheden niet durven tonen, woede-aanvallen hebben, dan gaan de kinderen dat automatisch overnemen, hoe je het ook wendt of keert.
zondag 20 juli 2008 om 12:54
Mijn ouders zochten hun gevoel van veiligheid, net zoals zoveel mensen in het geloof, in de kerk, maar ik vond dat niets, ik vond en vind nog steeds dat je je van binnen goed moet voelen en dat je gevoel van welbevinden niet afhankelijk moet zijn van het gaan naar de kerk en het beleven van een geloof.
Ik ben daar zelf ook een hele lange tijd mee meegegaan, om al mijn angsten te verbergen en mee te roepen in die kerk, die sekte dat als je eenmaal bij Jezus bent, een gelovige bent, dat al je ellende van vroeger dan over is. Dan heb je geen angst meer, je doet (zoals zij dat noemen) geen zonde meer, je leeft niet meer in hoererij etc.
Nu deed ik dat laatste toch al niet, maar ik heb mezelf wel 4 jaar lang voor de gek laten houden door hen, door hun gepreek en elke keer als ik me niet lekker voelde, dan lag dat aan mijn gebrek aan geloof en ik heb dat 4 jaar lang over me heen laten komen, en toen was ik al die leugens en onwaarheden van hun zat, omdat ik zag dat dit in de praktijk totaal niet werkte.
Ik ben daar zelf ook een hele lange tijd mee meegegaan, om al mijn angsten te verbergen en mee te roepen in die kerk, die sekte dat als je eenmaal bij Jezus bent, een gelovige bent, dat al je ellende van vroeger dan over is. Dan heb je geen angst meer, je doet (zoals zij dat noemen) geen zonde meer, je leeft niet meer in hoererij etc.
Nu deed ik dat laatste toch al niet, maar ik heb mezelf wel 4 jaar lang voor de gek laten houden door hen, door hun gepreek en elke keer als ik me niet lekker voelde, dan lag dat aan mijn gebrek aan geloof en ik heb dat 4 jaar lang over me heen laten komen, en toen was ik al die leugens en onwaarheden van hun zat, omdat ik zag dat dit in de praktijk totaal niet werkte.
zondag 20 juli 2008 om 13:00
Als ik geen geld van mijn WW- uitkering kreeg, dan lag dat aan mij, want ik had God verlaten, zo zei ooit iemand tegen mij die ook uit die sekte is gestapt, maar daarna gelijk weer naar een andere kerk is gegaan. Ik stond echt met een mond vol tanden, want ik dacht dat zij wel te vertrouwen was, dat zij mij wel zou helpen als ik niet lekker zat of krap in m'n geld, maar nee, hoor praktische en liefdevolle hulp was er bij deze mensen niet bij, integendeel, ze reageerden echt op een keiharde manier als er leed en/of onheil in je leven was.
Dan lag het aan jezelf. en ipv een luisterend oor en begrip, dan kreeg je een preek dat je in zonde leefde en dat het daarom niet goed met je ging, maar zoals runner84 al schreef, ieder mens kan fouten maken, maar in het christendom mag je dat blijkbaar niet, daar wordt elke fout uitvergroot en in de krant gezet, zoals die dominee uit Numansdorp die vreemdging, dat is voor christenen een schande en daar wordt nog jarenlang over doorgesproken, gewoon vanwege het simpele feit dat ze gewoon niets hebben om over te praten.
Zonde van mensen wordt enrom uitvergroot terwijl het daar in het leven helemaal niet om gaat, het gaat erom dat je met jezelf kan leven en daar horen foutjes nu eenmaal bij en wie zegt dat je niet vreemd MAG gaan, daar zijn toch geen wetten voor? Daar kiest toch iemand immers zelf voor, met alle gevolgen van dien, en misschien doet hij of zij dat in overeenstemming met zijn of haar partner, maar de kerk doet net alsof zij alle wijsheid in pacht heeft en dat zij de mensen de wet mag voorschrijven, maar die zgn wet is al eeuwen oud, wie zegt dat die nog geldt, net zoals de Bijbel, die is ook jarenlang geleden geschreven en je moet wel erg ouderwets en krampachtig zijn als je je aan die regels houdt, want geen gezond mens kan zich aan die lood- en loodzware wet houden, dat is gewoon onmogelijk.
Dan lag het aan jezelf. en ipv een luisterend oor en begrip, dan kreeg je een preek dat je in zonde leefde en dat het daarom niet goed met je ging, maar zoals runner84 al schreef, ieder mens kan fouten maken, maar in het christendom mag je dat blijkbaar niet, daar wordt elke fout uitvergroot en in de krant gezet, zoals die dominee uit Numansdorp die vreemdging, dat is voor christenen een schande en daar wordt nog jarenlang over doorgesproken, gewoon vanwege het simpele feit dat ze gewoon niets hebben om over te praten.
Zonde van mensen wordt enrom uitvergroot terwijl het daar in het leven helemaal niet om gaat, het gaat erom dat je met jezelf kan leven en daar horen foutjes nu eenmaal bij en wie zegt dat je niet vreemd MAG gaan, daar zijn toch geen wetten voor? Daar kiest toch iemand immers zelf voor, met alle gevolgen van dien, en misschien doet hij of zij dat in overeenstemming met zijn of haar partner, maar de kerk doet net alsof zij alle wijsheid in pacht heeft en dat zij de mensen de wet mag voorschrijven, maar die zgn wet is al eeuwen oud, wie zegt dat die nog geldt, net zoals de Bijbel, die is ook jarenlang geleden geschreven en je moet wel erg ouderwets en krampachtig zijn als je je aan die regels houdt, want geen gezond mens kan zich aan die lood- en loodzware wet houden, dat is gewoon onmogelijk.
zondag 20 juli 2008 om 13:08
Niemand is zo heilig dat ie nooit steelt, niemand denkt ooit eens aan een ander om daar een flink potje mee te vrijen, we hebben allemaal onze behoeften en verlangens, het is maar hoe je daar mee omgaat, het gaat om vrijheid, om keuzes maken, om pure vrijheid, niemand kan jou de wet opleggen, want je leeft in vrijheid.
Iedere cultuur kent weer andere leefregels en gebruiken en het is aan ieder mens afzonderlijk hoe men daarmee omgaat, hoe met daartussen kan laveren, door zich aan de ene kant aan de wel of niet officieel opgestelde regels te houden en aan de andere kant zichzelf te blijven. Gelukkig kent Nederland veel vrijheden, misschien is dat wel de reactie geweest op ons zwaar calvinistische verleden, waar je als mens toch zwaar gebukt onder kan gaan.
Ik kan me niet voorstellen dat je als mens kan groeien als je elke dag hoort: dit mag niet en dat mag niet en als je dat doet, dan krijg je die straf etc, als kind kan je daarin gehersenspoeld worden en misschien hou je je daaraan uit angst of uit pure weerzin, terwijl je het vanbinnen totaal niet mee eens bent, met de regels en met degenen die die regels proberen uit te voeren, de zgn gezagsdragers, zoals ouders, dominee en ouderlingen, mede-kerkgangers en leraren op school, maar je houdt je eraan omdat je op dat moment geen andere keus hebt, net zoals ik dat 17 jaar lang netjes heb gedaan, maar bij mij gaf het helaas wel conflicten, ik was niet zo'n lief, braaf meisje die precies deed wat de leraar en/of ouder zei, ik ging er juist kei- en keihard tegenin, om te kijken hoever ik kon gaan, want ik wist dat, wanneer ik me zou schikken naar die verstikkende regels, ik niets meer te vertellen zou hebben in het leven, ik zou geknecht zijn en dat wilde ik koste wat het kost voorkomen, dus ik ging de strijd aan met alle gevolgen van dien.
Ik werd vaak de les uitgestuurd, ik werd van school gestuurd, mijn moeder verbood me om uit te gaan, om bepaalde kleren te dragen, om make-up te dragen en ik deed het allemaal toch, dan maar stiekem, ik had geen zin om hetzelfde beperkte, saaie en harde leven zonder liefde en vrijheid te leven als mijn ouders, dus ik verzette me daar al op jonge leeftijd tegen. Ik had liever ruzie etc en ik ging daar heel erg ver in, dan dat ik me zou laten knechten door die schijnheilige gereformeerden met hun strakke, zwarte, depressieve gezichten en daarom ben ik al op jonge leeftijd het huis uit gegaan, omdat ik me niet meer met deze mensen wilde conformeren.
Iedere cultuur kent weer andere leefregels en gebruiken en het is aan ieder mens afzonderlijk hoe men daarmee omgaat, hoe met daartussen kan laveren, door zich aan de ene kant aan de wel of niet officieel opgestelde regels te houden en aan de andere kant zichzelf te blijven. Gelukkig kent Nederland veel vrijheden, misschien is dat wel de reactie geweest op ons zwaar calvinistische verleden, waar je als mens toch zwaar gebukt onder kan gaan.
Ik kan me niet voorstellen dat je als mens kan groeien als je elke dag hoort: dit mag niet en dat mag niet en als je dat doet, dan krijg je die straf etc, als kind kan je daarin gehersenspoeld worden en misschien hou je je daaraan uit angst of uit pure weerzin, terwijl je het vanbinnen totaal niet mee eens bent, met de regels en met degenen die die regels proberen uit te voeren, de zgn gezagsdragers, zoals ouders, dominee en ouderlingen, mede-kerkgangers en leraren op school, maar je houdt je eraan omdat je op dat moment geen andere keus hebt, net zoals ik dat 17 jaar lang netjes heb gedaan, maar bij mij gaf het helaas wel conflicten, ik was niet zo'n lief, braaf meisje die precies deed wat de leraar en/of ouder zei, ik ging er juist kei- en keihard tegenin, om te kijken hoever ik kon gaan, want ik wist dat, wanneer ik me zou schikken naar die verstikkende regels, ik niets meer te vertellen zou hebben in het leven, ik zou geknecht zijn en dat wilde ik koste wat het kost voorkomen, dus ik ging de strijd aan met alle gevolgen van dien.
Ik werd vaak de les uitgestuurd, ik werd van school gestuurd, mijn moeder verbood me om uit te gaan, om bepaalde kleren te dragen, om make-up te dragen en ik deed het allemaal toch, dan maar stiekem, ik had geen zin om hetzelfde beperkte, saaie en harde leven zonder liefde en vrijheid te leven als mijn ouders, dus ik verzette me daar al op jonge leeftijd tegen. Ik had liever ruzie etc en ik ging daar heel erg ver in, dan dat ik me zou laten knechten door die schijnheilige gereformeerden met hun strakke, zwarte, depressieve gezichten en daarom ben ik al op jonge leeftijd het huis uit gegaan, omdat ik me niet meer met deze mensen wilde conformeren.
zondag 20 juli 2008 om 13:13
Ik ben van pleeggezin naar pleeggezin gegaan, maar daar kwam ik hetzelfde domme en bekrompen geloof tegen, nog erger en dommer als bij mijn ouders, maar ik werd ouder, ik dacht± ik hou het nog even vol, totdat ik mijn diploma heb en daarna ga ik feesten.
Maar van dat feesten kwam weinig. 1 pleegmoeder wilde mij in een inrichting stoppen en zij kwam heel erg machtig en dominant op mij over en ik was niet tegen haar opgewassen, ze behandelde mij als de rest van haar pleegkinderen± keihard en vreselijk confronterend, waar iedereen bij was, alsof je iets vreselijks had gedaan en bij mij werkte die aanpak dus echt niet, het werkte averechts.
Toen heb ik me al die misere toch maar op laten nemen in een woonboerderij, maar dat was op christeljke grondslag, dus niet echt een succes en daarna ben ik naar Rotterdam verhuisd en in die sekte terechtgekomen.
Ik dacht zo het geloof met het gevoel te kunnen combineren, maar helaas ging die vlieger niet op. Deze mensen waren dan wel van de pinkstergemeente en die staat erom bekend zich meer te uiten, maar deze mensen waren ook van Surinaamse afkomst en erg streng in de leer.
Maar van dat feesten kwam weinig. 1 pleegmoeder wilde mij in een inrichting stoppen en zij kwam heel erg machtig en dominant op mij over en ik was niet tegen haar opgewassen, ze behandelde mij als de rest van haar pleegkinderen± keihard en vreselijk confronterend, waar iedereen bij was, alsof je iets vreselijks had gedaan en bij mij werkte die aanpak dus echt niet, het werkte averechts.
Toen heb ik me al die misere toch maar op laten nemen in een woonboerderij, maar dat was op christeljke grondslag, dus niet echt een succes en daarna ben ik naar Rotterdam verhuisd en in die sekte terechtgekomen.
Ik dacht zo het geloof met het gevoel te kunnen combineren, maar helaas ging die vlieger niet op. Deze mensen waren dan wel van de pinkstergemeente en die staat erom bekend zich meer te uiten, maar deze mensen waren ook van Surinaamse afkomst en erg streng in de leer.
zondag 20 juli 2008 om 15:33
Ik snap dat je je schaamt voor hoe leven is gelopen. Maar laat je schaamte niet tegenover mensen zijn. Als het leven van iedereen een open boek zou zijn, zal je ontdekken dat wel meer mensen weleens verkeerde keuzes hebben gemaakt. Misschien kan je je gevoel van schaamte 'omzetten' in een drive om nog wat moois van je leven te maken.
Even een vraag: Hoe heet deze door jouw benoemde sekte? Misschien handig voor anderen om te weten. Legden ze je daar allemaal regels op dan?
Even een vraag: Hoe heet deze door jouw benoemde sekte? Misschien handig voor anderen om te weten. Legden ze je daar allemaal regels op dan?
zondag 20 juli 2008 om 15:49
Het verbaast me niet dat als je lang in een sekte hebt geleefd, je wanneer je je ervan losmaakt en de wijde wereld intrekt, je bepaalde fouten maakt. Ik bedoel, ehm... volgens mij word je binnen de sekte nogal wereldvreemd gehouden. Hoe kun je dan de vaardigheden ontwikkelen die je nodig hebt om je in de wereld staande te houden? Door deze verkeerde inschatting te maken op gebied van relatie, zul je in ieder geval hebben geleerd. Misschien kon het niet op een andere manier.
Wat het schaamtegevoel betreft: (bijna) ieder mens kent een gevoel van schaamte achteraf als er een verkeerde inschatting is gemaakt, maar ik denk (?) dat er als je binnen een sekte leeft er bewust op ingespeeld wordt, om je klein te houden. Een manipulatietechniek dus.
Wat het schaamtegevoel betreft: (bijna) ieder mens kent een gevoel van schaamte achteraf als er een verkeerde inschatting is gemaakt, maar ik denk (?) dat er als je binnen een sekte leeft er bewust op ingespeeld wordt, om je klein te houden. Een manipulatietechniek dus.
zondag 20 juli 2008 om 16:16
Ik denk dat je je met deze instelling ook erg kwetsbaar hebt gemaakt. Je stelt je blijkbaar snel afhankelijk van andere mensen...Niet meer doen! Vertouw op je eigen intuitie! Herontdek deze. En verwar God niet met datgeen wat mensen doen of zeggen uit naam van God. Door de eeuwen heen heeft dat voor trouwbles gezorgd.
Ben je het type wat zich snel gemanipuleerd voelt? Weet je wat dan helpt, gewoon rust en stilte. Niet zo'n massakerk waar je mee wordt gesleurd in een bepaalde golf.
Ik hoop dat je echt tot jezelf komt.
(Trouwens als ik op de website van die kerk/sekte kijk zie ik vrolijk ogende mensen met een bepaalde vrolijke cultuur. Waren het een paar mensen die je daar manipuleerden of echt iedereen ?)
zondag 20 juli 2008 om 17:08
Je hoeft je niet te schamen. Jij hebt niet gekozen voor het leven in een sekte. Of in de gereformeerde kerk voor mijn part (vind ik ook al een sekte). Zoals ik in je andere topic ook zei, maak wat van je leven. Dat kun je, je bent los van al dat vreemde gedoe en nu ben je op jezelf teruggeworpen. Da's eng, maar nog altijd beter dan waar je eerst zat. Babystapjes maken. Niet alles in 1 keer. Komt goed!
maandag 21 juli 2008 om 22:22
Dat is nu echt het misleidende van die kerk, die mensen lijken heel erg vrolijk, daar voelde ik me in het begin ook tot aangetrokken, maar de realiteit is helaas anders.
De dominee en zijn vrouw manipuleerden de hele gemeenschap en de rest van de kerkleiding ging/gaat daarin mee. Ik vind dat een machtsspelletje, waarbij ik het gevoel had (idd voor de zoveelste keer in mijn leven, dat klopt) dat mijn mening er niet toe deed en dat mijn aanwezigheid alleen maar gewenst was om de kerkbanken en hun portemonnee te vullen en ik pikte dat niet, ik had telkens het gevoel, die 4 jaar lang dat ik veel moest inleveren om naar die kerk te gaan, zoals mijn vrijheden, ik moest echt 5 keer per week naar de kerk, anders werd ik niet als een oprecht christen gezien. En ik mocht alleen maar omgaan met kerkgangers, dus niet-kerkgangers meed ik en ik heb daarbij heel wat leuke en opbouwende contacten laten liggen, waardoor ik na 4 jaar sekte er helemaal alleen voor stond en ik m'n hele (sociale) leven weer moest opbouwen, wat me niet lukte in m'n eentje, vandaar die impulsieve keuze voor die ex.
Bedankt voor de belangstelling, dat doet me goed, ik voel me wat dit onderwerp betreft vaak alleen staan, vaak heb ik het gevoel dat mensen die niet naar de kerk gaan niet veel begrip hebben voor een afvallige gelovige, want er wordt heel erg slecht gepraat door mensen in de kerk over ongelovigen, die moeten we mijden en ervoor zorgen dat ze zsm in de kerk komen, dus als een christen belangstelling voor je heeft, pas dan een beetje op, vaak is het zo dat ze je zo op deze manier voor hun geloof willen winnen.
Het is allemaal zo dubbel en dat maakte me op een gegeven moment echt gek. Alles, echt werkelijk alles was doordrenkt van het geloof, tv kijken mocht niet meer, die moest ik inleveren, sexuele gemeenschap voor het huwelijk was uit den boze, heel het leven moest uit het geloof bestaan, moest daarop gericht zijn en dat is best extreem en ik heb in die 4 jaar meer verloren aan geestelijke en emotionele opbouw, aan sociale, emotionele en maatschappelijke ontwikkeling dan wanneer dan ook.
Ik heb alleen maar ingeleverd, gegeven, gegeven en nog eens gegeven. Ik was er elke kerkdienst, ik was een vrij fanatiek christen, ik ging echt voor God, voor mij bestond er niets anders dan god alleen, tenminste zo "vurig", (zo noemen ze dat) was ik in het begin, toen moest alles nog wijken voor het geloof, maar dat heb je als je pas tot bekering bent gekomen, dan ben je nog enthousiast en 'vers' en dan denk je dat dat zo blijft, dat noemen ze de eerste liefde, maar helaas gaat die vurige liefde voor god over, als je er zelf niet beter van wordt, dat is in elke relatie zo en ook zo in mijn relatie tot God.
maandag 21 juli 2008 om 22:38
Ik werd op een gegeven moment overspannen, omdat er zoveel van mij werd geeist en omdat er elke kerkdienst zoveel informatie op me afkwam waar ik op een gegeven moment niets meer mee kon, alles werd groter en moeilijker gemaakt dan het in werkelijkheid was, terwijl het geloof zo eenvoudig was.
Ik moest ook gaan evangeliseren, dat hoorde erbij, maar daar had ik helemaal geen zin in, ik had helemaal geen zin om mijn ervaringen met God aan anderen door te geven, dat ligt bij een ieder anders, omdat elk mens nu eenmaal anders reageert op eenzelfde ervaring.
Wat dat betreft ben ik misschien best wel hoogmoedig, maar mijn ervaringen met God, met het Allerhoogste was en is de beste ervaring die ik tot nu toe in mijn leven heb gehad. Die Liefde die ik voelde, was en is zo puur en echt en zo onvoorwaardelijk, dat voelde echt heerlijk, het was en is de liefdesrelatie waar ik echt mijn hele leven naar had verlangd, naar iemand die mij zo puur en oprecht kon en wilde liefhebben, zonder voorwaarden, zonder dat Hij zich op mijn fouten en gebreken concentreerde, zoals veel mensen dat kunnen doen.
Maar die liefdeservaring wilde ik in beginsel wel met anderen delen, maar zoals ik al zei, geen 2 mensen beleven 1 ding hetzelfde en zo is het ook in een kerkgemeenschap, ik beleefde mijn geloof totaal anders dan de andere mensen in de kerk, die beleefden het op een meer temperamentvolle manier, ik hield het liever binnen en ik geloof nu ook niet meer dat ik naar een kerk moet gaan om te groeien in God, dat kan thuis ook, daar voel ik me veel lekkerder en vrijer dan in een kerk, daar wordt je geloof toch gestuurd en dat wil ik echt niet meer, nooit meer, ik ga niet mijn tienden geven om elke zondag in een kerk rond te kunnen hupsen, dat past ook niet bij mijn karakter.
Ik moest ook gaan evangeliseren, dat hoorde erbij, maar daar had ik helemaal geen zin in, ik had helemaal geen zin om mijn ervaringen met God aan anderen door te geven, dat ligt bij een ieder anders, omdat elk mens nu eenmaal anders reageert op eenzelfde ervaring.
Wat dat betreft ben ik misschien best wel hoogmoedig, maar mijn ervaringen met God, met het Allerhoogste was en is de beste ervaring die ik tot nu toe in mijn leven heb gehad. Die Liefde die ik voelde, was en is zo puur en echt en zo onvoorwaardelijk, dat voelde echt heerlijk, het was en is de liefdesrelatie waar ik echt mijn hele leven naar had verlangd, naar iemand die mij zo puur en oprecht kon en wilde liefhebben, zonder voorwaarden, zonder dat Hij zich op mijn fouten en gebreken concentreerde, zoals veel mensen dat kunnen doen.
Maar die liefdeservaring wilde ik in beginsel wel met anderen delen, maar zoals ik al zei, geen 2 mensen beleven 1 ding hetzelfde en zo is het ook in een kerkgemeenschap, ik beleefde mijn geloof totaal anders dan de andere mensen in de kerk, die beleefden het op een meer temperamentvolle manier, ik hield het liever binnen en ik geloof nu ook niet meer dat ik naar een kerk moet gaan om te groeien in God, dat kan thuis ook, daar voel ik me veel lekkerder en vrijer dan in een kerk, daar wordt je geloof toch gestuurd en dat wil ik echt niet meer, nooit meer, ik ga niet mijn tienden geven om elke zondag in een kerk rond te kunnen hupsen, dat past ook niet bij mijn karakter.
maandag 21 juli 2008 om 22:45
Eerst vond ik die Surinaamse cultuur echt geweldig!!!! Ik hield van die mensen, wilde mijn leven geven voor hen en ik dacht echt dat ik het paradijs had gevonden.
De Surinamers waren vrolijk, maakten muziek en dansten en dat vond ik fantastisch, maar ik ben en blijf een Nederlander en ik ben dan ook af en toe flink kritisch op wat ik hoor en zie en dat mocht dan niet, dan stond ik God in de weg, maar ik heb gelukkig ook m'n gezonde verstand, anders kan je als mens niet functioneren, ik denk dan ook dat het mijn naar warmte, liefde, gezelligheid en gevoelsbeleving zoekende impulsieve aard was die mij naar die kerk dreef, naar een doel in m'n leven.
Ik ging in Rotterdam wonen en toen ik die mensen zag in die grote stad, werd ik een beetje depressief, ik miste de vrolijkheid, de lichtjes in de ogen van de mensen en ik dacht die vrolijkheid, dat doel in het leven in het geloof te vinden.
Daarom ging ik voor die mensen bidden dat ze tot het geloof zouden komen, ik vond dat de hele stad Rotterdam bekeerd moest worden, er moest een opwekking komen en de hele stad Rotterdam zou op hun knieen gaan, tenminste dat geloofde men, ze hadden daar visioenen van en ik dacht ook dat het zou kunnen, maar toen ik een tractaat (een evangelisatieblaadje) aan iemand gaf in de metro, toen begon ik te twijfelen, want die persoon leek helemaal niet te wachten op een aanraking van God, integendeel, ik merkte dat het geven van een tractaatje weerstand opriep bij mensen, net zoals dat bij mij gebeurt als er 2 Jehovah-getuigen voor de deur stonden, maar volgens de mensen in de kerk kwam dat omdat god met hen bezig was, dus ik moest maar doorgaan en me niet laten afleiden door mijn gevoel, maar zo bot kon ik niet zijn, ik kon mensen toch niets opdringen, wat ze in principe niet wilden, dat zou ik zelf ook niet willen, maar ze zeiden: dwing ze om in te gaan, maar ik heb ook geleerd dat echte liefde niet dwingt, dus ik zat met een dillema.
De Surinamers waren vrolijk, maakten muziek en dansten en dat vond ik fantastisch, maar ik ben en blijf een Nederlander en ik ben dan ook af en toe flink kritisch op wat ik hoor en zie en dat mocht dan niet, dan stond ik God in de weg, maar ik heb gelukkig ook m'n gezonde verstand, anders kan je als mens niet functioneren, ik denk dan ook dat het mijn naar warmte, liefde, gezelligheid en gevoelsbeleving zoekende impulsieve aard was die mij naar die kerk dreef, naar een doel in m'n leven.
Ik ging in Rotterdam wonen en toen ik die mensen zag in die grote stad, werd ik een beetje depressief, ik miste de vrolijkheid, de lichtjes in de ogen van de mensen en ik dacht die vrolijkheid, dat doel in het leven in het geloof te vinden.
Daarom ging ik voor die mensen bidden dat ze tot het geloof zouden komen, ik vond dat de hele stad Rotterdam bekeerd moest worden, er moest een opwekking komen en de hele stad Rotterdam zou op hun knieen gaan, tenminste dat geloofde men, ze hadden daar visioenen van en ik dacht ook dat het zou kunnen, maar toen ik een tractaat (een evangelisatieblaadje) aan iemand gaf in de metro, toen begon ik te twijfelen, want die persoon leek helemaal niet te wachten op een aanraking van God, integendeel, ik merkte dat het geven van een tractaatje weerstand opriep bij mensen, net zoals dat bij mij gebeurt als er 2 Jehovah-getuigen voor de deur stonden, maar volgens de mensen in de kerk kwam dat omdat god met hen bezig was, dus ik moest maar doorgaan en me niet laten afleiden door mijn gevoel, maar zo bot kon ik niet zijn, ik kon mensen toch niets opdringen, wat ze in principe niet wilden, dat zou ik zelf ook niet willen, maar ze zeiden: dwing ze om in te gaan, maar ik heb ook geleerd dat echte liefde niet dwingt, dus ik zat met een dillema.
dinsdag 22 juli 2008 om 23:02
Hoi josefientje.
Wat een triest verhaal.
Ik weet niet of je hulp hebt of wilt hebben maar misschien heb je iets aan deze link:
http://werkwijze.counsellingsjoukjedrenthbruintjes.nl/Wat%20is%20exitcounselling.htm
groetjes Claire
Wat een triest verhaal.
Ik weet niet of je hulp hebt of wilt hebben maar misschien heb je iets aan deze link:
http://werkwijze.counsellingsjoukjedrenthbruintjes.nl/Wat%20is%20exitcounselling.htm
groetjes Claire
zaterdag 2 augustus 2008 om 16:02
Ik dacht ooit begrepen te hebben dat de kern van het evangelie juist de 'vrije keus' is. Geen dwang of manipulatie. Maar een vrijwillig gebeuren vanuit een eigen ovetuiging.
Heb je ooit wel eens de het nieuwe testament er op nageslagen of dit zo is? de boel getoetst zeg maar? Dit klinkt namelijk meer als een zelfverzonnen menselijke regel. Ik heb eens gelezen in dat Jezus zei:" Alle geboden van het oude testament zijn in twee geboden samen te vatten. Heb God lief met heel je hart en je naaste als jezelf."
Ofwel: Wat nou vijf keer per week naar een kerk! Ik krijg echt kippenvel van deze dwangmatige verzinsels van mensen.
Sprak Jezus ook niet met prostituees en tollenaars? Weer zo'n regel vanuit angst vanuit die sekte waar je bij zat. Heeft totaal niets meer te maken met liefde.
Het woord christen is een veramelnaam voor de meest uiteenlopende soorten mensen. Ik ken ook mensen die zich christen noemen. En binnen die groep zitten zoveel verschillende stromingen, typen, etc. Daarom zou ik jou niet aanraden om je evntuele relatie met God via welke christen dan ook te laten bestaan. Hou het , nogmaals, persoonlijk.
Weer geen vrije keus?Echt te gek voor woorden dit soort regeltjes in naam van een God. Alsof regels van buiten de innerlijke toestand van de mens raken?
Liefde is ook vrijlaten. De mening en keus van de ander respecteren. Jij moet als geen ander het verhaal kennen van 'de verloren zoon':
Deze zoon vroeg de erfenis van zijn vader en verbraste het aan onzin. De vader liet de zoon zijn gang gaan. Hij verbood hem niet om het geld te verbruiken. Hij liet hem los in de liefde die hij voor die zoon had. Er was geen manipulatie en dwang. Okay, de zoon eindigde tussen de varkens, hun voer etende, omdat hij aan lager wal was geraakt door het verbrassen van de erfenis...Maar hij mocht aan het eind van zijn rit gewoon terugkomen naar zijn vader. Zijn vader ontving hem zelfs met open armen en gaf een feest toen hij thuis kwam. Dat noem ik nou onvoorwaardelijke liefde. Dat dwing je niet af met regels.
zaterdag 2 augustus 2008 om 16:08
Laat je inderdaad nooit meer je eigen identiteit afnemen. Wees wie je werkelijk bent. En wordt geen menselijk geformeerde kloon. Blijf trouw aan wie je van nature bent. Dat je oprecht streeft naar zelfverbetering is al goed genoeg! Die hartsinstelling , daar bereik je uiteindelijk wat zinnigs mee. Daar kunnen geen tradities en regeltjes tegen op.
