Schaamte

Ik schaam me heel erg voor dingen die ik in het verleden heb gedaan en/of toegelaten, vooral voor mijn familie bij wie ik toch altijd bekend stond/staat als een liefdevol iemand die gul en hartelijk is en veel heeft te geven. Iemand die bovendien zeer intelligent is en veel in haar mars heeft, zo werd er altijd over mij gesproken en als er visite was, werd er bewonderend naar mij gekeken en de teleurstelling moet voor een ieder dan groot zijn dat ik nu juist in een wanhopige bui gekke dingen heb gedaan.

Dingen die mij een lange tijd intens hebben beschadigd en waarvan de gevolgen vreselijk waren.

Ik heb niemand vermoord of zo,maar iemand heeft mij wel bijna vermoord. Ik had een relatie met een grote crimineel, een illegale allochtoon en dat wist ik niet, in ieder geval niet dat ie zo slecht was dat ie anderen pijn wilde doen en leed wilde berokkenen om er zelf beter van te worden. Ik dacht dat hij gewoon zielig was en hulp nodig had en ik wilde hem wel helpen, want ik was op dat moment ook alleen, omdat ik een sekte waartoe ik 4 jaar had behoord, de rug had toegekeerd en ik richte me dus mede uit wanhoop en pure eenzaamheid op hem en omdat ik uit die sekte kwam, was ik zodanig gehersenspoeld dat ik dacht als ik iemand maar help met behulp van God en liefde, dan komt het wel goed, want door die sekte had ik 4 jaar geen contact gehad met gewone mensen, alleen maar met mensen uit de kerk, dus ik wist eigenlijk niet (meer) hoe de echte wereld eruit zag, want daar was ik 4 jaar lang voor gewaarschuwd en nu gebeurde er juist waar ik zo voor gewaarschuwd was: ik kreeg een relatie met iemand die niet tot die desbetreffende geloofsgemeenschap behoorde, een schande.

cajean schreef op 02 augustus 2008 @ 19:41:

@leefnu: ik had het niet mooier kunnen zeggen! ben het helemaal met je eens.

Ja, ik ben het ook helemaal met je eens, leefnu.