Psyche
alle pijlers
Schematherapie en de onthechte beschermer
woensdag 3 november 2021 om 15:10
Je onthechte beschermer zou je ook niet loslaten omdat dat mechanisme geen gelijk heeft. Het klopt, je hebt altijd de kans om verlaten te worden in het leven door mensen die je liefhebt, ook onverwacht. Dat kun je niet controleren. Als je het langzaamaan los zou willen laten, zou je dat doen omdat de onthechting fijne nabijheid en warmte in de weg staat en eenzaamheid in stand houdt. Want verlating is een risico, maar nooit een zekerheid.
En, met het nodige lef, het risico accepteren op pijn en verlating en daarmee ruimte creëren voor echt contact en hechting, is uiteindelijk misschien minder pijnlijk is dan de zekerheid van eeuwige afstand.
En, met het nodige lef, het risico accepteren op pijn en verlating en daarmee ruimte creëren voor echt contact en hechting, is uiteindelijk misschien minder pijnlijk is dan de zekerheid van eeuwige afstand.
woensdag 3 november 2021 om 15:13
Niet direct met de onthechte beschermer (is bij mij niet sterk aanwezig) maar herken dat gevoel nog wel van toen ik zelf aan het traject begon. Het is tenslotte een manier van copen wat je al van jongs af aan hebt geleerd en nu af gaat leren. Dat voelt ook oncomfortabel, dat is heel normaal. Gaandeweg leer je hoe je je schema’s kunt omzetten naar de Gezonde Volwassene of Blije Kind. Dan zul je merken dat je daarop leert vertrouwen en dan je oude schema’s kunt loslaten.
Maar hé, je begint net, geef het zeker wat tijd! En vergeet niet dat een groot deel van je schematherapie ook doorgaat ná de behandeling.
Veel succes!
Maar hé, je begint net, geef het zeker wat tijd! En vergeet niet dat een groot deel van je schematherapie ook doorgaat ná de behandeling.
Veel succes!
woensdag 3 november 2021 om 15:14
Oh en nog een toevoeging: besef ook dat mensen zonder het schema dat jij beschrijft ook verlaten kunnen worden, en dat kunnen dragen. Ja, het doet pijn, maar pijn is te doorvoelen en verwerken. Je bent niet reddeloos verloren zonder onthechte beschermer, het creëert ruimte om écht met gevoelens te leren omgaan.
woensdag 3 november 2021 om 16:05
woensdag 3 november 2021 om 16:17
woensdag 3 november 2021 om 16:26
Heel herkenbaar dit. Hier ook cptss door gebeurtenissen in kindertijd.
Na jaren therapie heb ik meer vooruitgang weten te boeken met de neiging tot onthechting/bindingsangst dan met het bestraffende. Wat voor mij hielp was steeds maar blijven herhalen dat je geen - of nu ja, beperkt - invloed hebt op dat soort dingen (of iemand om je geeft of niet, je verlaat of niet) dus tot diegene weggaat kun je er maar beter van genieten, cynisch gezegd. Better to have loved and lost than to not have loved at all.
Klinkt heel makkelijk nu ik het zo opschrijf maar het is een enorme worsteling geweest, en nog steeds.
Na jaren therapie heb ik meer vooruitgang weten te boeken met de neiging tot onthechting/bindingsangst dan met het bestraffende. Wat voor mij hielp was steeds maar blijven herhalen dat je geen - of nu ja, beperkt - invloed hebt op dat soort dingen (of iemand om je geeft of niet, je verlaat of niet) dus tot diegene weggaat kun je er maar beter van genieten, cynisch gezegd. Better to have loved and lost than to not have loved at all.
Klinkt heel makkelijk nu ik het zo opschrijf maar het is een enorme worsteling geweest, en nog steeds.
woensdag 3 november 2021 om 17:14
Zolang jij nog niet kunt voelen wat je eigenlijk nodig hebt, maar niet krijgt doordat je die beschermer gebruikt, ga je die beschermer niet loslaten.
Jij hebt nu nog het gevoel (of het rationele idee) dat die onthechte beschermer verdomd handig is. En dat is hij soms vast ook. Of dat wás hij in ieder geval.
Maar je gaat daarin pas durven te experimenteren als je weet wat je mist, als je voelt dat je meer nodig hebt dan alleen zijn of lekker niks voelen.
Maar het goede nieuws is dat je deze modus eigenlijk al een beetje aan het loslaten bent. Door te voelen dat het eng is om het te laten gaan, oefen je al met voelen. En dan ben je al niet volledig je gevoelens aan het vermijden. Top toch?!?
Wat je beschrijft zijn trouwens modi, geen schema’s.
En geef het tijd, veel tijd. En oefening.
Die modus gaat zich echt niet zomaar gewonnen geven. Strijden zal die, voor z’n bestaan! Zo zijn ze, die beschermers
Jij hebt nu nog het gevoel (of het rationele idee) dat die onthechte beschermer verdomd handig is. En dat is hij soms vast ook. Of dat wás hij in ieder geval.
Maar je gaat daarin pas durven te experimenteren als je weet wat je mist, als je voelt dat je meer nodig hebt dan alleen zijn of lekker niks voelen.
Maar het goede nieuws is dat je deze modus eigenlijk al een beetje aan het loslaten bent. Door te voelen dat het eng is om het te laten gaan, oefen je al met voelen. En dan ben je al niet volledig je gevoelens aan het vermijden. Top toch?!?
Wat je beschrijft zijn trouwens modi, geen schema’s.
En geef het tijd, veel tijd. En oefening.
Die modus gaat zich echt niet zomaar gewonnen geven. Strijden zal die, voor z’n bestaan! Zo zijn ze, die beschermers
woensdag 3 november 2021 om 17:29
Ik denk niet dat het zozeer de pijn is van het verlaten zelf waarvoor ik bang ben dat ik het niet aan zou kunnen, maar de pijn van de bevestiging dat ik inderdaad niet goed genoeg ben, geen toegevoegde waarde heb, anderen alleen maar tot last ben, etc.Koffiehagedis schreef: ↑03-11-2021 15:14Oh en nog een toevoeging: besef ook dat mensen zonder het schema dat jij beschrijft ook verlaten kunnen worden, en dat kunnen dragen. Ja, het doet pijn, maar pijn is te doorvoelen en verwerken. Je bent niet reddeloos verloren zonder onthechte beschermer, het creëert ruimte om écht met gevoelens te leren omgaan.
Dit schema staat inderdaad ook veel moois in de weg, daar ben ik mij van bewust. Ik heb ook de voor- en nadelen op een rijtje moeten zetten maar nog niet mijzelf kunnen overtuigen dat de voordelen niet opwegen tegen de nadelen.
Nou ja, dit zal verder uiteraard in therapie besproken worden. Ik ben verder eigenlijk gewoon heel benieuwd of iemand zich in deze struggle herkent maar hier tóch uit losgekomen is. Misschien dat dit mij wat hoop en vertrouwen kan geven dat het goed kan komen.
woensdag 3 november 2021 om 17:43
Dankjewel! Fijn om te lezen dat je het gevoel herkent. Vind het op dit moment nog heel moeilijk, of eigenlijk onmogelijk, om een toekomst te schetsen waarin het beter wordt. Maar je bericht geeft me een beetje hoop.StevieNicks schreef: ↑03-11-2021 15:13Niet direct met de onthechte beschermer (is bij mij niet sterk aanwezig) maar herken dat gevoel nog wel van toen ik zelf aan het traject begon. Het is tenslotte een manier van copen wat je al van jongs af aan hebt geleerd en nu af gaat leren. Dat voelt ook oncomfortabel, dat is heel normaal. Gaandeweg leer je hoe je je schema’s kunt omzetten naar de Gezonde Volwassene of Blije Kind. Dan zul je merken dat je daarop leert vertrouwen en dan je oude schema’s kunt loslaten.
Maar hé, je begint net, geef het zeker wat tijd! En vergeet niet dat een groot deel van je schematherapie ook doorgaat ná de behandeling.
Veel succes!
woensdag 3 november 2021 om 17:46
Bedankt, dat heb je heel mooi verwoordvanlippebiesterveld schreef: ↑03-11-2021 16:17Je bent pas een paar weken bezig. Dit punt heeft gewoon langer nodig. Geef het even rust. Is al heel lang onderdeel van je leven. Geef het tijd.
Zie het als de herfst, zoals de bladeren van de bomen vallen en wegwaaien, kan dat ook hiermee.
Gaat je lukken, alleen niet direct.
woensdag 3 november 2021 om 17:50
Wat fijn om te lezen dat je met behulp van de therapie vooruitgang hebt kunnen boeken. Ik hecht veel waarde aan jullie persoonlijke ervaringen, want misschien kan ik het dan ooit ook.tortelduif schreef: ↑03-11-2021 16:26Heel herkenbaar dit. Hier ook cptss door gebeurtenissen in kindertijd.
Na jaren therapie heb ik meer vooruitgang weten te boeken met de neiging tot onthechting/bindingsangst dan met het bestraffende. Wat voor mij hielp was steeds maar blijven herhalen dat je geen - of nu ja, beperkt - invloed hebt op dat soort dingen (of iemand om je geeft of niet, je verlaat of niet) dus tot diegene weggaat kun je er maar beter van genieten, cynisch gezegd. Better to have loved and lost than to not have loved at all.
Klinkt heel makkelijk nu ik het zo opschrijf maar het is een enorme worsteling geweest, en nog steeds.
woensdag 3 november 2021 om 18:39
Komt zeker goed Mariposa! Ik zag het destijds aan de groepsleden ook. Een tijdje stond iedereen op losse schroeven, realiseerden ze zich dat de oude patronen niet meer dienden, maar waar is die nieuwe houvast? En na een tijdje kwam er die klik en zat iedereen er een stuk ontspannender bij. Was mooi om te zien!
Als je open blijft staan voor de materie en je ogen open houd dan zie je dat straks die klik er voor jou ook komt. Jij kunt dit ook!
woensdag 3 november 2021 om 19:14
To ik herken veel in je bericht. Ik had/heb ook een sterk aanwezige onthechte beschermer. Wat mij denk ik het meest heeft geholpen is mijn sterke wens tot verbinding met andere mensen. En het besef dat als ik geen verdriet of angst toelaat, ik ook nooit échte geluk en blijdschap kan voelen.
Ik kan nu, na jaren therapie, in de meeste situaties sturen of ik wel of niet in de onthechte beschermer kom/zit. En als ik merk dat ik onthecht ben, kies ik er altijd voor om mijn emoties te gaan voelen. Hoe pijnlijk die emoties ook zijn, het alternatief is erger voor mij.
Succes met schematherapie!
P.s. ik heb veel gehad aan de boeken van Brene Brown
Ik kan nu, na jaren therapie, in de meeste situaties sturen of ik wel of niet in de onthechte beschermer kom/zit. En als ik merk dat ik onthecht ben, kies ik er altijd voor om mijn emoties te gaan voelen. Hoe pijnlijk die emoties ook zijn, het alternatief is erger voor mij.
Succes met schematherapie!
P.s. ik heb veel gehad aan de boeken van Brene Brown
woensdag 3 november 2021 om 20:39
Ik heb ook schematherapie gehad, wekelijks en voor 1,5 jaar in totaal. Bij mij ging/lukte het de eerste maanden redelijk, daarna een paar maanden heel erg slecht en toen klikte het ineens en ging het heel snel bergopwaarts. Ik pluk er nu nog de vruchten van. Dus to ik zou je willen adviseren echt door te zetten!
En wat een poster hierboven aangaf klopt ook: je moet eerst beter met je gevoel in verbinding staan (kwetsbare kind) voordat je de straffende ouder en andere modi aan kan.
En wat een poster hierboven aangaf klopt ook: je moet eerst beter met je gevoel in verbinding staan (kwetsbare kind) voordat je de straffende ouder en andere modi aan kan.
You’re not ugly, you’re just not your type
donderdag 4 november 2021 om 00:11
Zo had ik het nog niet bekeken, bedankt voor dit inzicht! En is inderdaad een hardnekkige, het belooft een slagveld te worden..helena2 schreef: ↑03-11-2021 17:14Zolang jij nog niet kunt voelen wat je eigenlijk nodig hebt, maar niet krijgt doordat je die beschermer gebruikt, ga je die beschermer niet loslaten.
Jij hebt nu nog het gevoel (of het rationele idee) dat die onthechte beschermer verdomd handig is. En dat is hij soms vast ook. Of dat wás hij in ieder geval.
Maar je gaat daarin pas durven te experimenteren als je weet wat je mist, als je voelt dat je meer nodig hebt dan alleen zijn of lekker niks voelen.
Maar het goede nieuws is dat je deze modus eigenlijk al een beetje aan het loslaten bent. Door te voelen dat het eng is om het te laten gaan, oefen je al met voelen. En dan ben je al niet volledig je gevoelens aan het vermijden. Top toch?!?
Wat je beschrijft zijn trouwens modi, geen schema’s.
En geef het tijd, veel tijd. En oefening.
Die modus gaat zich echt niet zomaar gewonnen geven. Strijden zal die, voor z’n bestaan! Zo zijn ze, die beschermers
donderdag 4 november 2021 om 00:13
Ik hoop dat dit voor mij ook zo zal gaan. Momenteel heb ik nog 1 op 1 therapie, misschien in het nieuwe jaar naar een groep. Ik had in dit laatste ook weinig vertrouwen maar lees er toch wel fijne dingen over. Bedankt voor het delen van je ervaring!StevieNicks schreef: ↑03-11-2021 18:39Komt zeker goed Mariposa! Ik zag het destijds aan de groepsleden ook. Een tijdje stond iedereen op losse schroeven, realiseerden ze zich dat de oude patronen niet meer dienden, maar waar is die nieuwe houvast? En na een tijdje kwam er die klik en zat iedereen er een stuk ontspannender bij. Was mooi om te zien!
Als je open blijft staan voor de materie en je ogen open houd dan zie je dat straks die klik er voor jou ook komt. Jij kunt dit ook!
donderdag 4 november 2021 om 00:19
Wat fijn dat je er zoveel vooruitgang mee hebt geboekt! Het doet me echt goed om deze verhalen te lezen, het geeft me toch weer een beetje hoop (en die is de laatste tijd zo ver te zoeken). Dankjewel!Bint-el-nas schreef: ↑03-11-2021 20:39Ik heb ook schematherapie gehad, wekelijks en voor 1,5 jaar in totaal. Bij mij ging/lukte het de eerste maanden redelijk, daarna een paar maanden heel erg slecht en toen klikte het ineens en ging het heel snel bergopwaarts. Ik pluk er nu nog de vruchten van. Dus to ik zou je willen adviseren echt door te zetten!
En wat een poster hierboven aangaf klopt ook: je moet eerst beter met je gevoel in verbinding staan (kwetsbare kind) voordat je de straffende ouder en andere modi aan kan.
donderdag 4 november 2021 om 00:36
martje55 schreef: ↑03-11-2021 19:14To ik herken veel in je bericht. Ik had/heb ook een sterk aanwezige onthechte beschermer. Wat mij denk ik het meest heeft geholpen is mijn sterke wens tot verbinding met andere mensen. En het besef dat als ik geen verdriet of angst toelaat, ik ook nooit échte geluk en blijdschap kan voelen.
Ik kan nu, na jaren therapie, in de meeste situaties sturen of ik wel of niet in de onthechte beschermer kom/zit. En als ik merk dat ik onthecht ben, kies ik er altijd voor om mijn emoties te gaan voelen. Hoe pijnlijk die emoties ook zijn, het alternatief is erger voor mij.
Succes met schematherapie!
P.s. ik heb veel gehad aan de boeken van Brene Brown
Bedankt voor je tip, in zal eens kijken naar de boeken.
En wat fijn om te horen dat de therapie je zoveel gebracht heeft en je grip hebt kunnen krijgen op je modi. Dat geeft hoop!
donderdag 4 november 2021 om 17:56
Geen zorgen, je hoeft je onthechte zelfbeschermer niet los te laten. Deze heeft zo veel voor je gedaan en zal er altijd zijn om op terug te vallen. In therapie ga je werken aan ervaringen opdoen als gezonde volwassene, en een deel kind-zijn weer ervaren. Hoe meer je als gezonde volwassene in het leven staat, hoe minder je een beroep zal hoeven te doen op de onthechte zelfbeschermer. Tot die tijd mag deze er ook gewoon zijn, en daarna ook nog steeds.
Voor mij werkt het erg goed om er zo in te staan. Ik ben mijn zelfbeschermende mechanismen dankbaar dat ze er altijd voor me zijn en nog altijd direct willen ingrijpen om me te beschermen. En dat is helemaal ok. Het is meer een uitbreiding van mezelf waardoor ik nu ook een ander soort ervaringen opdoe, waarbij ik wel met mijn gevoel ergens in geïnvesteerd ben. De hoeveelheid pijn die je daarbij oploopt is echt zo minimaal. Ik kwam tot het besef dat alles wat mij echt pijn doet, al dubbel en dwars is gebeurd (verlaten worden door ouders, angst, etc.). In het heden kan die pijn enkel getriggerd worden. Maar ik ken deze pijn, die is van mij, dus ik kan er nu vaak wel bij blijven. Net als hierboven beschreven is bij mij de straffende ouder eigenlijk moeilijker. Zelfsabotage vind ik moeilijk te herkennen, het vermomt zich in alle mogelijke vormen.
Voor mij werkt het erg goed om er zo in te staan. Ik ben mijn zelfbeschermende mechanismen dankbaar dat ze er altijd voor me zijn en nog altijd direct willen ingrijpen om me te beschermen. En dat is helemaal ok. Het is meer een uitbreiding van mezelf waardoor ik nu ook een ander soort ervaringen opdoe, waarbij ik wel met mijn gevoel ergens in geïnvesteerd ben. De hoeveelheid pijn die je daarbij oploopt is echt zo minimaal. Ik kwam tot het besef dat alles wat mij echt pijn doet, al dubbel en dwars is gebeurd (verlaten worden door ouders, angst, etc.). In het heden kan die pijn enkel getriggerd worden. Maar ik ken deze pijn, die is van mij, dus ik kan er nu vaak wel bij blijven. Net als hierboven beschreven is bij mij de straffende ouder eigenlijk moeilijker. Zelfsabotage vind ik moeilijk te herkennen, het vermomt zich in alle mogelijke vormen.
woensdag 17 november 2021 om 14:58
Complimenten voor hoe je dit omschreven hebt! Hier sluit ik mij helemaal bij aan. Ze zijn héél begrijpelijk geweest, vroeger, maar nu minder handig en fijn. Of sterker nog: belemmeren ze je. Je hoeft ze niet los te laten, ze zijn onderdeel van jou maar je kunt ze wel minder naar voren laten treden door je GV te laten spreken (en ook vooral je kwetsbare kind te voelen). Bij mij speelt hij nog wel eens op in sociale situaties. Dan voel ik me ineens weer zes en hoor ik er niet bij en sluit ik me af van de groep. Maar mijn GVAvage schreef: ↑04-11-2021 17:56Geen zorgen, je hoeft je onthechte zelfbeschermer niet los te laten. Deze heeft zo veel voor je gedaan en zal er altijd zijn om op terug te vallen. In therapie ga je werken aan ervaringen opdoen als gezonde volwassene, en een deel kind-zijn weer ervaren. Hoe meer je als gezonde volwassene in het leven staat, hoe minder je een beroep zal hoeven te doen op de onthechte zelfbeschermer. Tot die tijd mag deze er ook gewoon zijn, en daarna ook nog steeds.
Voor mij werkt het erg goed om er zo in te staan. Ik ben mijn zelfbeschermende mechanismen dankbaar dat ze er altijd voor me zijn en nog altijd direct willen ingrijpen om me te beschermen. En dat is helemaal ok. Het is meer een uitbreiding van mezelf waardoor ik nu ook een ander soort ervaringen opdoe, waarbij ik wel met mijn gevoel ergens in geïnvesteerd ben. De hoeveelheid pijn die je daarbij oploopt is echt zo minimaal. Ik kwam tot het besef dat alles wat mij echt pijn doet, al dubbel en dwars is gebeurd (verlaten worden door ouders, angst, etc.). In het heden kan die pijn enkel getriggerd worden. Maar ik ken deze pijn, die is van mij, dus ik kan er nu vaak wel bij blijven. Net als hierboven beschreven is bij mij de straffende ouder eigenlijk moeilijker. Zelfsabotage vind ik moeilijk te herkennen, het vermomt zich in alle mogelijke vormen.
staat daar bij stil, bij dat gevoel van er niet bij horen, het distancieren, en zegt vervolgens dat ook ik er bij hoor. (Als voorbeeld)
woensdag 17 november 2021 om 15:38
Was vergeten te reageren, sorry. Je omschrijving geeft mij een veilig gevoel, ik was zo gefocust op het loslaten, dat ik mij niet realiseerde dat ik een andere manier is: er een nieuwe manier (gezonde volwassene) naast laten bestaan. Realiseer mij nu ook dat de straffende ouder misschien hardnekkiger wordt om aan te pakken, dit is vaak de reden waarom ik in de onthechte beschermer terecht kom. Ik ken eigenlijk geen momenten zonder de straffende ouder, die is er gewoon altijd..Avage schreef: ↑04-11-2021 17:56Geen zorgen, je hoeft je onthechte zelfbeschermer niet los te laten. Deze heeft zo veel voor je gedaan en zal er altijd zijn om op terug te vallen. In therapie ga je werken aan ervaringen opdoen als gezonde volwassene, en een deel kind-zijn weer ervaren. Hoe meer je als gezonde volwassene in het leven staat, hoe minder je een beroep zal hoeven te doen op de onthechte zelfbeschermer. Tot die tijd mag deze er ook gewoon zijn, en daarna ook nog steeds.
Voor mij werkt het erg goed om er zo in te staan. Ik ben mijn zelfbeschermende mechanismen dankbaar dat ze er altijd voor me zijn en nog altijd direct willen ingrijpen om me te beschermen. En dat is helemaal ok. Het is meer een uitbreiding van mezelf waardoor ik nu ook een ander soort ervaringen opdoe, waarbij ik wel met mijn gevoel ergens in geïnvesteerd ben. De hoeveelheid pijn die je daarbij oploopt is echt zo minimaal. Ik kwam tot het besef dat alles wat mij echt pijn doet, al dubbel en dwars is gebeurd (verlaten worden door ouders, angst, etc.). In het heden kan die pijn enkel getriggerd worden. Maar ik ken deze pijn, die is van mij, dus ik kan er nu vaak wel bij blijven. Net als hierboven beschreven is bij mij de straffende ouder eigenlijk moeilijker. Zelfsabotage vind ik moeilijk te herkennen, het vermomt zich in alle mogelijke vormen.
Bedankt voor je waardevolle reactie!
woensdag 17 november 2021 om 15:40
