Psyche
alle pijlers
Schematherapie en de onthechte beschermer
woensdag 17 november 2021 om 15:43
Bedankt voor reactie! Denk dat ook bij het kwetsbare kind komen nog een uitdaging wordt. De straffende ouder is zo diepgeworteld, ik geloof het, altijd. Maar ik doe m’n best te vertrouwen op therapie.Homesweethome schreef: ↑17-11-2021 14:58Complimenten voor hoe je dit omschreven hebt! Hier sluit ik mij helemaal bij aan. Ze zijn héél begrijpelijk geweest, vroeger, maar nu minder handig en fijn. Of sterker nog: belemmeren ze je. Je hoeft ze niet los te laten, ze zijn onderdeel van jou maar je kunt ze wel minder naar voren laten treden door je GV te laten spreken (en ook vooral je kwetsbare kind te voelen). Bij mij speelt hij nog wel eens op in sociale situaties. Dan voel ik me ineens weer zes en hoor ik er niet bij en sluit ik me af van de groep. Maar mijn GV
staat daar bij stil, bij dat gevoel van er niet bij horen, het distancieren, en zegt vervolgens dat ook ik er bij hoor. (Als voorbeeld)
zaterdag 20 november 2021 om 14:27
Ik vind het ook fijn om de andere reacties hier te lezen, staan goede tips tussen.
Ik ken mijn gekwetste kinddeel nu beter en kan er als gv beter rekening mee houden. En inderdaad het liefdevol toespreken. En daarmee ook een mooi tegenwicht voor de straffende ouder, die me anders echt gestresst en somber kan maken.
Blije kind weet ik echter nog steeds weinig raad mee. Ik durf hier niet goed ruimte aan te geven. Alsof ik bang ben voor mijn wensen, behoeftes, verlangens. Het lijkt makkelijker om ze niet te hebben. Maar dat voelt tegelijkertijd wel als een gemis. Ik ken die kant van mezelf daardoor nog steeds niet goed, terwijl die zo belangrijk is.
Hoe gaat het met jou TO?
Herkenbaar dit.Homesweethome schreef: ↑17-11-2021 14:58Complimenten voor hoe je dit omschreven hebt! Hier sluit ik mij helemaal bij aan. Ze zijn héél begrijpelijk geweest, vroeger, maar nu minder handig en fijn. Of sterker nog: belemmeren ze je. Je hoeft ze niet los te laten, ze zijn onderdeel van jou maar je kunt ze wel minder naar voren laten treden door je GV te laten spreken (en ook vooral je kwetsbare kind te voelen). Bij mij speelt hij nog wel eens op in sociale situaties. Dan voel ik me ineens weer zes en hoor ik er niet bij en sluit ik me af van de groep. Maar mijn GV
staat daar bij stil, bij dat gevoel van er niet bij horen, het distancieren, en zegt vervolgens dat ook ik er bij hoor. (Als voorbeeld)
Ik ken mijn gekwetste kinddeel nu beter en kan er als gv beter rekening mee houden. En inderdaad het liefdevol toespreken. En daarmee ook een mooi tegenwicht voor de straffende ouder, die me anders echt gestresst en somber kan maken.
Blije kind weet ik echter nog steeds weinig raad mee. Ik durf hier niet goed ruimte aan te geven. Alsof ik bang ben voor mijn wensen, behoeftes, verlangens. Het lijkt makkelijker om ze niet te hebben. Maar dat voelt tegelijkertijd wel als een gemis. Ik ken die kant van mezelf daardoor nog steeds niet goed, terwijl die zo belangrijk is.
Hoe gaat het met jou TO?
