Psyche
alle pijlers
Schematherapie: hoe verander ik mijn gedachten/gedrag?
maandag 23 juli 2018 om 11:03
In verband met herkenbaarheid heb ik een nieuw account aangemaakt. Ik heb een moeilijke relatie met mijn vader gehad en tot op heden heb ik hierdoor problemen in mijn liefdesrelaties met mannen. Ik heb ruim een jaar lang schematherapie hiervoor gehad en ik heb hier veel inzichten opgedaan. Ik moet nu echter concluderen dat alleen inzichten opdoen niet voldoende is. Ik snap hoe mijn schema’s werken, maar het lukt mij niet om vervolgens mijn gedrag ook daadwerkelijk te veranderen. Ik schaam me heel erg voor mijn gedrag, maar omdat ik even geen andere oplossing zie ga ik hier met de billen bloot. Hopelijk kan iemand advies geven.
Achtergrondschets:
Ik ben opgegroeid met een dominante, emotioneel onbereikbare vader, een lieve, maar onderdanige moeder en een oudere broer. Mijn vader verkeerde in criminele kringen, waardoor er thuis altijd wel wat bijzonders gebeurde. Mijn vader stond hierdoor altijd onder veel spanning en is uiteindelijk een aantal jaar geleden aan een hartaanval.
Mijn vader vertoonde manisch depressief gedrag. Als hij de kamer binnenkwam, wisten wij direct hoe hij zich voelde en hoe wij ons moesten gedragen. Mijn vader bepaalde alles, alle praktische dingen, maar dus ook hoe de sfeer in huis was. Als hij niet thuis was, waren we allemaal opgelucht en was het gezellig thuis. Mijn vader was niet echt betrokken bij het gezin en besteedde niet veel tijd en aandacht aan zijn kinderen. Mijn broer en ik wilden ondanks alles wel altijd graag zijn aandacht. Mijn broer kreeg dit doordat hij druk en ook dominant was. Ik was echter een heel verlegen kind. Als ik wel eens aandacht probeerde te krijgen (door een grapje te maken of iets te laten zien) wimpelde mijn vader mij af als een vervelend insect.
Huidige situatie:
Ik ben nu achter in de twintig. Ik heb sinds 3 jaar een relatie, dit is de tweede lange en serieuze relatie in mijn leven. In mijn huidige en vorige relatie loop ik tegen dezelfde problemen aan. Ik vertoon raar gedrag wat voor veel onbegrip en spanning zorgt. Ik test mijn partner en ik zoek naar bewijzen dat ik niet belangrijk voor hem ben. Dit doe ik eigenlijk de hele dag door op subtiele manieren en dit gaat helemaal onbewust. Mijn partner hoeft niets fout te doen, ik vind namelijk altijd wel wat. Als ik wat heb gevonden, krijg ik dus het gevoel “ik ben niet belangrijk” en vervolgens ga ik afstandelijk doen en ik laat hem (nogmaals, dit gaat op dat moment onbewust) voelen dat hij wat fout heeft gedaan, zonder dit te bespreken. Mijn partner voelt dit natuurlijk en neemt daardoor ook weer afstand, want hij begrijpt er niets van. Hierdoor krijg ik de bevestiging dat ik niet belangrijk ben, want “zie je wel, hij neemt afstand”.
Dit is mijn verknipte gedachtegang en ik schaam me hier ontzettend voor. Dit is uitgebreid besproken tijdens de therapie en ook met mijn partner. Mijn partner is een heel rationeel persoon en snapt niets van dit rare, destructieve gedrag. Het ging een tijdje wat beter, maar gister was het weer helemaal mis. Ik raakte in een draaikolk van negatieve gedachten, ik kon wel 20 dingen bedenken die hij “fout” gedaan had en ik heb de hele dag verpest.
Ik vind dit zo erg. Ik wil dit echt niet, maar op het moment dat het gebeurd kan ik niet bedenken dat mijn gedachten niet de waarheid zijn. Het voelt zo echt op dat moment. Pas later, als ik aan de slag ga met G-schema’s invullen, dan kan ik inzien in welke foute gedachtenkronkel ik terecht ben gekomen.
Ik snap dus goed hoe deze situaties ontstaan, maar het lukt me niet om in te grijpen en hiervan af te komen. Volgens de therapeut weet ik het allemaal heel goed en is het nu aan mij om dit gedrag ook daadwerkelijk te veranderen, daarom is de therapie gestopt.
Het lukt me niet zelf en ik maak mijn relatie helemaal kapot. Mijn lieve vriend verdient dit niet. Wie heeft er de gouden tip om ingesleten gedachten/ gevoelens/ gedrag te veranderen?
Achtergrondschets:
Ik ben opgegroeid met een dominante, emotioneel onbereikbare vader, een lieve, maar onderdanige moeder en een oudere broer. Mijn vader verkeerde in criminele kringen, waardoor er thuis altijd wel wat bijzonders gebeurde. Mijn vader stond hierdoor altijd onder veel spanning en is uiteindelijk een aantal jaar geleden aan een hartaanval.
Mijn vader vertoonde manisch depressief gedrag. Als hij de kamer binnenkwam, wisten wij direct hoe hij zich voelde en hoe wij ons moesten gedragen. Mijn vader bepaalde alles, alle praktische dingen, maar dus ook hoe de sfeer in huis was. Als hij niet thuis was, waren we allemaal opgelucht en was het gezellig thuis. Mijn vader was niet echt betrokken bij het gezin en besteedde niet veel tijd en aandacht aan zijn kinderen. Mijn broer en ik wilden ondanks alles wel altijd graag zijn aandacht. Mijn broer kreeg dit doordat hij druk en ook dominant was. Ik was echter een heel verlegen kind. Als ik wel eens aandacht probeerde te krijgen (door een grapje te maken of iets te laten zien) wimpelde mijn vader mij af als een vervelend insect.
Huidige situatie:
Ik ben nu achter in de twintig. Ik heb sinds 3 jaar een relatie, dit is de tweede lange en serieuze relatie in mijn leven. In mijn huidige en vorige relatie loop ik tegen dezelfde problemen aan. Ik vertoon raar gedrag wat voor veel onbegrip en spanning zorgt. Ik test mijn partner en ik zoek naar bewijzen dat ik niet belangrijk voor hem ben. Dit doe ik eigenlijk de hele dag door op subtiele manieren en dit gaat helemaal onbewust. Mijn partner hoeft niets fout te doen, ik vind namelijk altijd wel wat. Als ik wat heb gevonden, krijg ik dus het gevoel “ik ben niet belangrijk” en vervolgens ga ik afstandelijk doen en ik laat hem (nogmaals, dit gaat op dat moment onbewust) voelen dat hij wat fout heeft gedaan, zonder dit te bespreken. Mijn partner voelt dit natuurlijk en neemt daardoor ook weer afstand, want hij begrijpt er niets van. Hierdoor krijg ik de bevestiging dat ik niet belangrijk ben, want “zie je wel, hij neemt afstand”.
Dit is mijn verknipte gedachtegang en ik schaam me hier ontzettend voor. Dit is uitgebreid besproken tijdens de therapie en ook met mijn partner. Mijn partner is een heel rationeel persoon en snapt niets van dit rare, destructieve gedrag. Het ging een tijdje wat beter, maar gister was het weer helemaal mis. Ik raakte in een draaikolk van negatieve gedachten, ik kon wel 20 dingen bedenken die hij “fout” gedaan had en ik heb de hele dag verpest.
Ik vind dit zo erg. Ik wil dit echt niet, maar op het moment dat het gebeurd kan ik niet bedenken dat mijn gedachten niet de waarheid zijn. Het voelt zo echt op dat moment. Pas later, als ik aan de slag ga met G-schema’s invullen, dan kan ik inzien in welke foute gedachtenkronkel ik terecht ben gekomen.
Ik snap dus goed hoe deze situaties ontstaan, maar het lukt me niet om in te grijpen en hiervan af te komen. Volgens de therapeut weet ik het allemaal heel goed en is het nu aan mij om dit gedrag ook daadwerkelijk te veranderen, daarom is de therapie gestopt.
Het lukt me niet zelf en ik maak mijn relatie helemaal kapot. Mijn lieve vriend verdient dit niet. Wie heeft er de gouden tip om ingesleten gedachten/ gevoelens/ gedrag te veranderen?
maandag 30 juli 2018 om 18:53
Alweer een tijdje geleden dat ik gereageerd heb. Moet eerlijk zeggen dat ik in een soort emotionele achtbaan ben beland sinds ik dit topic geopend heb. Iedereen bedankt voor ook weer de nieuwe waardevolle reacties. In het bijzonder wil ik Tu1nhek bedanken voor de tijd die je genomen hebt om zo uitgebreid te reageren. Ik heb enorm veel gedacht aan wat je geschreven hebt .....
en de eerste resultaten heb ik dankzij jullie al geboekt! Ten eerste heb ik veel met mijn vriend gepraat. Maar het belangrijkste: ik heb al twee keer mezelf kunnen corrigeren! Ik zal een van de situaties beschrijven, misschien heeft iemand hier iets aan.
Vrienden van ons gaan komend weekend trouwen. Ik was al langere tijd op zoek naar de perfecte jurk voor de bruiloft en ik had hem afgelopen weekend eindelijk gevonden. Vol trots liet ik hem aan mijn vriend zien, maar hij zei (op een hele normale en vriendelijke toon) dat hij hem eigenlijk niet zo heel mooi vond en dat hij die andere jurk die ik al maanden in de kast heb hangen zo prachtig vindt. Normaal zou dit een ultiem "hij houdt niet van me en vindt me niet belangrijk" moment zijn. Ik dacht namelijk gelijk " hij waardeert niet hoeveel moeite ik doe om er voor hem mooi uit te zien" en meer van dat soort onzin. Gelijk voelde ik ook die typische heftige emoties. Maar in plaats van in de 'mokkende kleine kind" stand te schieten, dacht ik bij mezelf " prima, dan breng ik de jurk terug. Doe ik die andere aan die hij mooier vindt (en waar ik me eigenlijk ook wel prettiger ik voel) en bespaar ik geld. Hij blij, ik blij, iedereen blij. En zo simpel was het. Ik heb de jurk teruggebracht zonder wrokgevoelens.. EN IK WAS ZO TROTS!
Ik heb het met mijn vriend gedeeld later in een heel eerlijk en open gesprek en dat was ook heel fijn. Ik heb me voorgenomen om hem deelgenoot van mijn proces (gevecht) tegen die oude pijn te maken. Ik dacht eerst dat ik het zelf moest doen omdat het mijn probleem is, maar dat is niet zo. Het is ook zijn probleem (door mij veroorzaakt) en ik kan het niet in mijn eentje. We hebben allebei afzonderlijk een lijst gemaakt van situaties de afgelopen periode waarin mijn 'oude pijn' opspeelde. Het heeft me enorm geraakt om te zien dat mijn vriend exact de situaties op kan noemen, zonder dat we er ooit eerder over gesproken hebben. Hij voelt me dus schijnbaar feilloos de momenten dat ik er last van heb aan. Tot nu toe reageerde hij op deze momenten heel afstandelijk en kil naar mij toe, omdat hij het oneerlijk vindt. Ik heb hem gevraagd of hij kan proberen om juist liefdevol tegen mij te zeggen dat hij merkt dat ik last heb van 'de oude pijn', zodat ik me er nog eerder bewust van kan worden, zonder me afgewezen te voelen. Hij is ook heel benieuwd (en hoopvol) dat dit positief effect heeft, dus we gaan experimenteren.
Ik besef me dat ik er nog lang niet ben, maar dit voelt al als zo'n enorme doorbraak. Alles is ineens zo duidelijk geworden, het voelt alsof er een soort sluier voor mijn ogen is weggehaald. Ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden. Als iemand geinteresseerd is, wil ik hier wel mijn vorderingen bijhouden. Voor nu nogmaals bedankt voor alle feedback iedereen!
en de eerste resultaten heb ik dankzij jullie al geboekt! Ten eerste heb ik veel met mijn vriend gepraat. Maar het belangrijkste: ik heb al twee keer mezelf kunnen corrigeren! Ik zal een van de situaties beschrijven, misschien heeft iemand hier iets aan.
Vrienden van ons gaan komend weekend trouwen. Ik was al langere tijd op zoek naar de perfecte jurk voor de bruiloft en ik had hem afgelopen weekend eindelijk gevonden. Vol trots liet ik hem aan mijn vriend zien, maar hij zei (op een hele normale en vriendelijke toon) dat hij hem eigenlijk niet zo heel mooi vond en dat hij die andere jurk die ik al maanden in de kast heb hangen zo prachtig vindt. Normaal zou dit een ultiem "hij houdt niet van me en vindt me niet belangrijk" moment zijn. Ik dacht namelijk gelijk " hij waardeert niet hoeveel moeite ik doe om er voor hem mooi uit te zien" en meer van dat soort onzin. Gelijk voelde ik ook die typische heftige emoties. Maar in plaats van in de 'mokkende kleine kind" stand te schieten, dacht ik bij mezelf " prima, dan breng ik de jurk terug. Doe ik die andere aan die hij mooier vindt (en waar ik me eigenlijk ook wel prettiger ik voel) en bespaar ik geld. Hij blij, ik blij, iedereen blij. En zo simpel was het. Ik heb de jurk teruggebracht zonder wrokgevoelens.. EN IK WAS ZO TROTS!
Ik heb het met mijn vriend gedeeld later in een heel eerlijk en open gesprek en dat was ook heel fijn. Ik heb me voorgenomen om hem deelgenoot van mijn proces (gevecht) tegen die oude pijn te maken. Ik dacht eerst dat ik het zelf moest doen omdat het mijn probleem is, maar dat is niet zo. Het is ook zijn probleem (door mij veroorzaakt) en ik kan het niet in mijn eentje. We hebben allebei afzonderlijk een lijst gemaakt van situaties de afgelopen periode waarin mijn 'oude pijn' opspeelde. Het heeft me enorm geraakt om te zien dat mijn vriend exact de situaties op kan noemen, zonder dat we er ooit eerder over gesproken hebben. Hij voelt me dus schijnbaar feilloos de momenten dat ik er last van heb aan. Tot nu toe reageerde hij op deze momenten heel afstandelijk en kil naar mij toe, omdat hij het oneerlijk vindt. Ik heb hem gevraagd of hij kan proberen om juist liefdevol tegen mij te zeggen dat hij merkt dat ik last heb van 'de oude pijn', zodat ik me er nog eerder bewust van kan worden, zonder me afgewezen te voelen. Hij is ook heel benieuwd (en hoopvol) dat dit positief effect heeft, dus we gaan experimenteren.
Ik besef me dat ik er nog lang niet ben, maar dit voelt al als zo'n enorme doorbraak. Alles is ineens zo duidelijk geworden, het voelt alsof er een soort sluier voor mijn ogen is weggehaald. Ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden. Als iemand geinteresseerd is, wil ik hier wel mijn vorderingen bijhouden. Voor nu nogmaals bedankt voor alle feedback iedereen!
maandag 30 juli 2018 om 21:45
Wat goed, DeRodeSchoentjes. Je mag echt trots op jezelf zijn dat het nu lukt om het te herkennen en anders te reageren!
Ik volg zelf momenteel ook schematherapie en wat mij heel goed helpt is, als ik merk dat ik 'overtrokken' reageer, dus heftiger dan je zou verwachten in een bepaalde situatie, te bedenken hoe een gezonde volwassene of liefdevolle ouder zou reageren.
Tijdens therapie heb ik een hele lijst met liefdevolle ouderboodschappen gekregen die ik regelmatig doorlees. Door ze elke keer door te lezen blijft er elke keer een stukje hangen en lukt het af en toe ook om niet teveel door te schieten naar het gekwetste kind of de veeleisende volwassene (of een combinatie van beiden).
Zelf volg ik schematherapie in een groep. Ik was hier eerst geen fan van maar inmiddels merk ik dat ik er veel profijt van heb, juist omdat je ook problemen ervaart in de interactie met anderen, is het heel fijn om in een veilige situatie te kunnen oefenen met andere mensen die ook hun eigen schema's en modi's hebben, waardoor je soms flink met elkaar botst, maar dit maakt het juist ook zo extra leerzaam, vind ik. Misschien een idee om het ook in een groep op te lossen?
Ik volg zelf momenteel ook schematherapie en wat mij heel goed helpt is, als ik merk dat ik 'overtrokken' reageer, dus heftiger dan je zou verwachten in een bepaalde situatie, te bedenken hoe een gezonde volwassene of liefdevolle ouder zou reageren.
Tijdens therapie heb ik een hele lijst met liefdevolle ouderboodschappen gekregen die ik regelmatig doorlees. Door ze elke keer door te lezen blijft er elke keer een stukje hangen en lukt het af en toe ook om niet teveel door te schieten naar het gekwetste kind of de veeleisende volwassene (of een combinatie van beiden).
Zelf volg ik schematherapie in een groep. Ik was hier eerst geen fan van maar inmiddels merk ik dat ik er veel profijt van heb, juist omdat je ook problemen ervaart in de interactie met anderen, is het heel fijn om in een veilige situatie te kunnen oefenen met andere mensen die ook hun eigen schema's en modi's hebben, waardoor je soms flink met elkaar botst, maar dit maakt het juist ook zo extra leerzaam, vind ik. Misschien een idee om het ook in een groep op te lossen?
dinsdag 31 juli 2018 om 00:11
Super gedaan! Wat klinkt dit goed.
Ik heb in een ver verleden schematherapie gehad. Maar kan er niet veel van terughalen.
Ik ben mezelf wel echt aan het analyseren merk al vaak dat ik overdreven reageer, maar weet nog niet zo goed hoe ik dat om moet buigen en dan juiste keuzes kan maken.
Voor nu ben ik tevreden als ik herken dat iets wat ik zeg of doe, niet als gezonde volwassene is, aangezien ik de afgelopen jaren met mijn kop in mn kont heb gelopen wat dat betreft..
Ik heb in een ver verleden schematherapie gehad. Maar kan er niet veel van terughalen.
Ik ben mezelf wel echt aan het analyseren merk al vaak dat ik overdreven reageer, maar weet nog niet zo goed hoe ik dat om moet buigen en dan juiste keuzes kan maken.
Voor nu ben ik tevreden als ik herken dat iets wat ik zeg of doe, niet als gezonde volwassene is, aangezien ik de afgelopen jaren met mijn kop in mn kont heb gelopen wat dat betreft..
dinsdag 31 juli 2018 om 07:16
Ik blijf dit ook volgen! Wat een geweldig succes, en zo snel al! Dit belooft veel goeds voor de toekomst.
Niet al te boos worden op jezelf als het een keer minder goed lukt hoor! Het is een proces, en daar hoort bij dat het af en toe ook niet loopt zoals je zelf graag zou willen.
Maar ik gok zomaar dat dit niet vaak gaat gebeuren, je doet het fantastisch!
Niet al te boos worden op jezelf als het een keer minder goed lukt hoor! Het is een proces, en daar hoort bij dat het af en toe ook niet loopt zoals je zelf graag zou willen.
Maar ik gok zomaar dat dit niet vaak gaat gebeuren, je doet het fantastisch!
dinsdag 31 juli 2018 om 08:27
Ik zal hem hier even plaatsen, misschien heeft TO er ook iets aan.... (En ik heb er geen bestandje van, dus moet het dan toch overtypen)
- Je bent goed zoals je bent
- Je mag zijn zoals je bent
- Ik vind je bijzonder
- Fouten maken is niet erg
- Wat fijn dat je .... zo leuk vindt
- Superleuk om je te zien ....
- Je bent veilig
- Je doet het goed
- Ik ben trots op je
- Je mag trots zijn op jexelf
- Ik vind je lief
- Je bent lief
- Je bent waardevol
- Ik zie dat je je best doet
- Je bent goed bezig
- Wat heb je nodig?
- Ik ben blij met je
- Probeer het maar, als het niet lukt kun je om hulp vragen
- Je doet goed je best
- Je bent een mooi en lief mens
- Je bent het waard
- Je bent niet alleen
- Ik ben er voor je
- Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen
- Je mag goed voor jezelf zorgen
- Goed is goed genoeg
- Je mag boos of verdrietig zijn
- Je doet zo hard je best en dat is het belangrijkste
- Je hoeft niet alles goed te doen, fouten maken mag
- Wat fijn dat je zo je best doet, het hoeft echt niet perfect
- Jouw mening telt voor mij
Klinkt misschien gek, maar dit lees ik dus elke dag door (en probeer ookelke keer te bedenken wat ik als liefdevolle ouder tegen een kind zou zeggen als ik in een bepaalde situatie zit) Het helpt echt!
dinsdag 31 juli 2018 om 12:03
Wat een mooi topic 
wij zitten in een beetje eenzelfde soort situatie, alleen is de achtergrond net wat anders.
Ik volg ook schematherapie in combi met EFT sinds een aantal weken. Ben nog niet zover dus, maar ik word echt blij van jouw post waarin je vertelt dat je het gevoel hebt dat het de goede kant op gaat rodeschoentjes!
Heb ook een paar reacties "opgeslagen", zo fijn om te lezen! Geeft ook mij inzicht. Bedankt dus iedereen!
wij zitten in een beetje eenzelfde soort situatie, alleen is de achtergrond net wat anders.Ik volg ook schematherapie in combi met EFT sinds een aantal weken. Ben nog niet zover dus, maar ik word echt blij van jouw post waarin je vertelt dat je het gevoel hebt dat het de goede kant op gaat rodeschoentjes!
Heb ook een paar reacties "opgeslagen", zo fijn om te lezen! Geeft ook mij inzicht. Bedankt dus iedereen!
dinsdag 31 juli 2018 om 12:24
Wat goed dat je ervoor gekozen hebt om er echt werkt van te maken TO, dat is zeker niet makkelijk maar uiteindelijk wel heel erg waardevol!
Ik ben ook bezig met schematherapie en heb er enorm veel aan gehad, ivm zwangerschap staat het nu op pauze. Het is voor mij vooral heel erg herkenbaar dat ik het bagatelliseerde, "elk huis heeft z'n kruis" was mijn idee en ik ben niet fysiek mishandeld dus stel ik me niet gewoon aan? Door de groepssessies kwam ik er achter dat er nog zoveel pijn en verdriet in mij zit wat mij in het heden in de weg staat. Mijn grootste "valkuil" is dat ik de lat veeeeel te hoog voor mijzelf (en mijn omgeving) leg en enorm kritisch ben.
Wat mij het meest helpt is terugdenken aan dat kind, als ik me bedenk dat mijn dochter hetzelfde zou mee moeten maken voel ik een intens verdriet en een beetje woede, op die manier lukt het mij om bij het verdriet te komen wat ik zo diep heb weggestopt.
Met periodes lukt het me om beter voor mijzelf te zorgen en er zijn ook periodes dat het minder goed gaat of ik neig door te slaan naar de andere kant. Voor mijn man is het soms ook lastig maar hij is enorm lief voor mij.
De reacties hier zijn zeer waardevol dus deze post is ook een ordinaire tvp
Wat is EFT trouwens?
Ik ben ook bezig met schematherapie en heb er enorm veel aan gehad, ivm zwangerschap staat het nu op pauze. Het is voor mij vooral heel erg herkenbaar dat ik het bagatelliseerde, "elk huis heeft z'n kruis" was mijn idee en ik ben niet fysiek mishandeld dus stel ik me niet gewoon aan? Door de groepssessies kwam ik er achter dat er nog zoveel pijn en verdriet in mij zit wat mij in het heden in de weg staat. Mijn grootste "valkuil" is dat ik de lat veeeeel te hoog voor mijzelf (en mijn omgeving) leg en enorm kritisch ben.
Wat mij het meest helpt is terugdenken aan dat kind, als ik me bedenk dat mijn dochter hetzelfde zou mee moeten maken voel ik een intens verdriet en een beetje woede, op die manier lukt het mij om bij het verdriet te komen wat ik zo diep heb weggestopt.
Met periodes lukt het me om beter voor mijzelf te zorgen en er zijn ook periodes dat het minder goed gaat of ik neig door te slaan naar de andere kant. Voor mijn man is het soms ook lastig maar hij is enorm lief voor mij.
De reacties hier zijn zeer waardevol dus deze post is ook een ordinaire tvp
Wat is EFT trouwens?
zaterdag 4 augustus 2018 om 15:35
Helaas is het vandaag helemaal fout gegaan. We hebben een hele goede week gehad met heel veel liefde en goeie gesprekken. Ik vond dat hij gister gestresst was door werksituatie en hij vond dat ik chagrijnig was. We gingen op mijn initiatief toch wat leuks doen. Ik reed in de auto, hij zat naast me en hij had commentaar op mijn rijstijl. Dit is een terugkerend punt van ruzie, dus ik vroeg hem heel rustig (dacht ik) of hij gewoon even kon genieten van het ritje in plaats van zo gestresst te zijn. Hij werd hierop heel kwaad, ik kan volgens hem niet tegen kritiek en vat alles negatief op. Het werd een enorme ruzie, we zijn weer naar huis gereden. We hebben het daar uiteindelijk uitgepraat en zijn alsnog gegaan en het werd een ok avond.
Vandaag waren we weer onderweg naar een leuk uitje. Hij vertelt me dat hij een bepaalde beslissing heeft genoten. Vorige week hebben we nog hierover gesproken en toen heb ik hem geadviseerd om dit beslissing a te nemen, waarop hij zei dat hij dat inderdaad ging doen. Hij vertelde nu dus ineens uit het niets dat hij beslissing b heeft genomen. Ik raakte een beetje geergerd (beslissing heeft indirect ook op mij invloed) en probeerde hem uit te leggen waarom ik het niet eens was met de beslissing. Hij werd opnieuw heel kwaad, want ik zie alles negatief en klaag alleen maar.
Zelfde patroon als altijd... hij zegt nu dat ik alles verpest en dat ik ernstige moodswings heb die alles verpesten. Ik ben inderdaad gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis, maar ik voelde me vandaag eigenlijk best goed. Ik zit nu alleen thuis en voel me zo enorm verdrietig en waardeloos. Wat is er mis met me? Is dit weer mijn schema?? Ik overzie het niet meer en weet even niet meer wat te doen. Sorry voor de ego post.
Vandaag waren we weer onderweg naar een leuk uitje. Hij vertelt me dat hij een bepaalde beslissing heeft genoten. Vorige week hebben we nog hierover gesproken en toen heb ik hem geadviseerd om dit beslissing a te nemen, waarop hij zei dat hij dat inderdaad ging doen. Hij vertelde nu dus ineens uit het niets dat hij beslissing b heeft genomen. Ik raakte een beetje geergerd (beslissing heeft indirect ook op mij invloed) en probeerde hem uit te leggen waarom ik het niet eens was met de beslissing. Hij werd opnieuw heel kwaad, want ik zie alles negatief en klaag alleen maar.
Zelfde patroon als altijd... hij zegt nu dat ik alles verpest en dat ik ernstige moodswings heb die alles verpesten. Ik ben inderdaad gediagnostiseerd met een dysthyme stoornis, maar ik voelde me vandaag eigenlijk best goed. Ik zit nu alleen thuis en voel me zo enorm verdrietig en waardeloos. Wat is er mis met me? Is dit weer mijn schema?? Ik overzie het niet meer en weet even niet meer wat te doen. Sorry voor de ego post.
zondag 5 augustus 2018 om 07:58
Wat jammer, Rode Schoentjes.
Weet je, als ik deze twee situaties zo lees, dan denk ik eigenlijk dat het in beide situaties toch echt niet alleen aan jou ligt. Je vriend wordt ook wel snel boos, hoor!
Bijvoorbeeld commentaar op de rijstijl. Tsja, dan kun je zeggen dat jij misschien niet goed omgaat met kritiek, maar aan de andere kant: waarom zou hij uberhaupt commentaar leveren op jouw rijstijl?
En met die keuze maken: hij kan wel boos worden dat jij er iets van vindt, maar zo raar is het toch ook niet dat jij ook een mening hebt over keuzes waar jij ook iets mee van doen hebt?
Dit is dus ook een van de redenen waarom ik eerder in het topic groeps-schematherapie aanraadde: je gaat dan ook meer herkennen dat andere mensen óók schema's en modi hebben, en leert ook hoe je dus met die schema's van andere mensen om kunt gaan...
Ik hoop in elk geval dat jullie het nog rustig hebben kunnen uitpraten.
Weet je, als ik deze twee situaties zo lees, dan denk ik eigenlijk dat het in beide situaties toch echt niet alleen aan jou ligt. Je vriend wordt ook wel snel boos, hoor!
Bijvoorbeeld commentaar op de rijstijl. Tsja, dan kun je zeggen dat jij misschien niet goed omgaat met kritiek, maar aan de andere kant: waarom zou hij uberhaupt commentaar leveren op jouw rijstijl?
En met die keuze maken: hij kan wel boos worden dat jij er iets van vindt, maar zo raar is het toch ook niet dat jij ook een mening hebt over keuzes waar jij ook iets mee van doen hebt?
Dit is dus ook een van de redenen waarom ik eerder in het topic groeps-schematherapie aanraadde: je gaat dan ook meer herkennen dat andere mensen óók schema's en modi hebben, en leert ook hoe je dus met die schema's van andere mensen om kunt gaan...
Ik hoop in elk geval dat jullie het nog rustig hebben kunnen uitpraten.
zondag 5 augustus 2018 om 11:30
Hoi RodeSchoentjes,
Wat goed om te lezen dat je al nieuwe, positieve ervaringen hebt opgedaan! En ja...natuurlijk gaat het soms nog (flink) mis, maar dat zal de komende tijd te verwachten zijn. Je begint nu aan een nieuwe stap in dit proces en dat gaat met vallen en opstaan, waarbij het vallen de eerste tijd meer zal zijn, maar hopelijk in de loop van de tijd steeds minder. Dus haal jezelf juist niet onderuit als het misgaat, maar wees extralief en opbouwend naar jezelf toe zodat je niet in die negatieve (kleine kind) rol blijft, maar juist weer energie hebt om verder te gaan. Wat zou de volwassen vrouw doen en zeggen voor een kind dat iets geprobeerd heeft, maar het is niet gelukt?
Op een forum is het wel erg lastig om te bepalen wat er precies gebeurt in jullie contact. Wij zien de dynamiek tussen jou en je vriend niet. Ligt er een groot deel bij jou? Of ligt er ook een aardig deel bij hem? En dat laatste kan heel goed, want je partner heb je uitgezocht in een tijd waarin je emotioneel nog volop in je oude patronen zat. Aan de andere kant, kan je ook een prima emotioneel stabiel en gezonde vriend hebben. Ik kan me heel goed voorstellen dat jij extragevoelig bent voor wat anderen zeggen/vinden en het snel als kritiek ervaart, dat is niet meer dan logisch met deze problematiek. Dat betekent alleen niet dat het automatisch allemaal aan jou deel van de interactie ligt. Maar goed, dat is allemaal heel lastig te bepalen zonder jullie te kennen.
Wat me wel opvalt aan je beide posts is dat je eigen behoeftes nog erg verweven lijken te zijn met je vriend en wat hij wel/niet doet/vindt/zegt. Je schrijft bijvoorbeeld over de jurk in de eerste plaats over hoe veel moeite je doet om er voor hem mooi uit te zien en dat je de jurk terugbrengt omdat hij het niet mooi vindt. Pas daarna schrijf je dat jij je zelf ook iets minder fijn voelde in die jurk. Het lijkt mij (persoonlijk) dat jouw gevoel en mening in de eerste plaats belangrijk zijn over die jurk en daarna wat hij ervan vindt, als aanvulling. Voel jij je goed? Voel jij je mooi? Voel jij je prettig in de jurk? Daarna, wat vindt hij?
Dat met die auto is wel heel makkelijk op te lossen en een 'probleem' dat voorkomt bij heel veel stellen (niet alleen mensen met problematiek
): wie rijdt gaat over de rijstijl. Wie passagier is houdt zijn/haar mond over de rijstijl tenzij gevaar. Ik heb wel het idee dat jij al snel in de emotie (afwijzing?) gaat zitten wanneer je op hem reageert, bijvoorbeeld of hij niet gewoon kan genieten van de rit in plaats van gestresst te zijn. Misschien kun je nagaan wat maakt dat je die opmerking maakt en niet, bijvoorbeeld, "Ik snap dat jij anders rijdt, ik heb zelf mijn rijbewijs en nu rij ik, dus ik wil geen commentaar horen over mijn rijstijl. Als jij rijdt, doe je het op jouw manier." Ik bedoel hiermee niet dat de ene reactie fout is en de andere goed, maar bij jullie mondt dit uit in een enorme discussie. Als je kunt nagaan wat je voelt op zo'n moment en wat je wil bereiken met jouw opmerking kun je beter voelen wat je behoefte is en of dat iets is wat je dan bij hem uitbesteedt op zo'n moment en waar je eigenlijk eerst zelf iets mee moet. Ik weet niet of dit te volgen is wat ik schrijf
Het voorbeeld met de beslissing die ook (indirect) invloed op jou heeft is lastiger en zal genuanceerder liggen. Een rode draad hierin lijkt toch een soort emotionele onzelfstandigheid waarbij je nog erg op hem leunt (niet negatief bedoeld, dit is juist de stap die je nu aan het zetten bent!) Natuurlijk wil je dat je partner je steunt door je proces, ik heb echter het idee dat je nog wat te veel op hem leunt door het proces heen. Daarmee leg je toch nog veel van je behoeftes bij hem in plaats van eerst zelf in de rol van 'gezonde volwassene' te komen en eerst zelf die behoeftes te zien, erkennen en er iets mee te doen al vóór de interactie met hem.
Ik vind dat je het goed doet hoor
je komt er wel, maar dit is oefenen en vallen en opstaan.
De tip voor groepstherapie is een hele goeie, dat levert je veel meer interactie, veel meer uitwisseling (zowel over je eigen situaties als die van anderen waar je ook van kan leren) en veel meer concrete oefenmomenten dan samen met 1 therapeut 45 minuten per week praten.
Maar goed, nu zit je alleen thuis je verdrietig en waardeloos te voelen. Nu heb je een klein meisje dat het wéér niet goed heeft gedaan. Ga je haar nog op haar kop geven of heeft zij iets anders nodig?
Wat goed om te lezen dat je al nieuwe, positieve ervaringen hebt opgedaan! En ja...natuurlijk gaat het soms nog (flink) mis, maar dat zal de komende tijd te verwachten zijn. Je begint nu aan een nieuwe stap in dit proces en dat gaat met vallen en opstaan, waarbij het vallen de eerste tijd meer zal zijn, maar hopelijk in de loop van de tijd steeds minder. Dus haal jezelf juist niet onderuit als het misgaat, maar wees extralief en opbouwend naar jezelf toe zodat je niet in die negatieve (kleine kind) rol blijft, maar juist weer energie hebt om verder te gaan. Wat zou de volwassen vrouw doen en zeggen voor een kind dat iets geprobeerd heeft, maar het is niet gelukt?
Op een forum is het wel erg lastig om te bepalen wat er precies gebeurt in jullie contact. Wij zien de dynamiek tussen jou en je vriend niet. Ligt er een groot deel bij jou? Of ligt er ook een aardig deel bij hem? En dat laatste kan heel goed, want je partner heb je uitgezocht in een tijd waarin je emotioneel nog volop in je oude patronen zat. Aan de andere kant, kan je ook een prima emotioneel stabiel en gezonde vriend hebben. Ik kan me heel goed voorstellen dat jij extragevoelig bent voor wat anderen zeggen/vinden en het snel als kritiek ervaart, dat is niet meer dan logisch met deze problematiek. Dat betekent alleen niet dat het automatisch allemaal aan jou deel van de interactie ligt. Maar goed, dat is allemaal heel lastig te bepalen zonder jullie te kennen.
Wat me wel opvalt aan je beide posts is dat je eigen behoeftes nog erg verweven lijken te zijn met je vriend en wat hij wel/niet doet/vindt/zegt. Je schrijft bijvoorbeeld over de jurk in de eerste plaats over hoe veel moeite je doet om er voor hem mooi uit te zien en dat je de jurk terugbrengt omdat hij het niet mooi vindt. Pas daarna schrijf je dat jij je zelf ook iets minder fijn voelde in die jurk. Het lijkt mij (persoonlijk) dat jouw gevoel en mening in de eerste plaats belangrijk zijn over die jurk en daarna wat hij ervan vindt, als aanvulling. Voel jij je goed? Voel jij je mooi? Voel jij je prettig in de jurk? Daarna, wat vindt hij?
Dat met die auto is wel heel makkelijk op te lossen en een 'probleem' dat voorkomt bij heel veel stellen (niet alleen mensen met problematiek
): wie rijdt gaat over de rijstijl. Wie passagier is houdt zijn/haar mond over de rijstijl tenzij gevaar. Ik heb wel het idee dat jij al snel in de emotie (afwijzing?) gaat zitten wanneer je op hem reageert, bijvoorbeeld of hij niet gewoon kan genieten van de rit in plaats van gestresst te zijn. Misschien kun je nagaan wat maakt dat je die opmerking maakt en niet, bijvoorbeeld, "Ik snap dat jij anders rijdt, ik heb zelf mijn rijbewijs en nu rij ik, dus ik wil geen commentaar horen over mijn rijstijl. Als jij rijdt, doe je het op jouw manier." Ik bedoel hiermee niet dat de ene reactie fout is en de andere goed, maar bij jullie mondt dit uit in een enorme discussie. Als je kunt nagaan wat je voelt op zo'n moment en wat je wil bereiken met jouw opmerking kun je beter voelen wat je behoefte is en of dat iets is wat je dan bij hem uitbesteedt op zo'n moment en waar je eigenlijk eerst zelf iets mee moet. Ik weet niet of dit te volgen is wat ik schrijf Het voorbeeld met de beslissing die ook (indirect) invloed op jou heeft is lastiger en zal genuanceerder liggen. Een rode draad hierin lijkt toch een soort emotionele onzelfstandigheid waarbij je nog erg op hem leunt (niet negatief bedoeld, dit is juist de stap die je nu aan het zetten bent!) Natuurlijk wil je dat je partner je steunt door je proces, ik heb echter het idee dat je nog wat te veel op hem leunt door het proces heen. Daarmee leg je toch nog veel van je behoeftes bij hem in plaats van eerst zelf in de rol van 'gezonde volwassene' te komen en eerst zelf die behoeftes te zien, erkennen en er iets mee te doen al vóór de interactie met hem.
Ik vind dat je het goed doet hoor
je komt er wel, maar dit is oefenen en vallen en opstaan.De tip voor groepstherapie is een hele goeie, dat levert je veel meer interactie, veel meer uitwisseling (zowel over je eigen situaties als die van anderen waar je ook van kan leren) en veel meer concrete oefenmomenten dan samen met 1 therapeut 45 minuten per week praten.
Maar goed, nu zit je alleen thuis je verdrietig en waardeloos te voelen. Nu heb je een klein meisje dat het wéér niet goed heeft gedaan. Ga je haar nog op haar kop geven of heeft zij iets anders nodig?
zondag 5 augustus 2018 om 11:37
Ik wilde reageren dat ik het zo knap van je vond, van die jurk... ook omdat ik vrijwel exact dezelfde situatie herken (en wel uit mijn slof ben geschoten). Boos als ik was dat de moeite die ik deed niet werd erkend. Achteraf kon ik bedenken dat de moeite die ik deed mijn eigen keus was... voor hem hoefde ik niet zo nodig een nieuwe jurk te kopen voor dat feest.
Ik vind het tweede voorbeeld van vriend's werk – wat helaas niet zo goed afliep – hier erg op lijken. Je vriend heeft een beslissing gemaakt w.b. zijn werk. Iets waar hij lang over heeft nagedacht, met jou over heeft gepraat... en ergens kan hij het er dan niet bij hebben dat je die beslissing dan in twijfel trekt. Net zoals jij je voelde toen hij aangaf dat je net zo goed die andere jurk had kunnen aantrekken...
Ben het wel met snorriemorrie eens dat je vriend hierin ook een aandeel heeft. Het is natuurlijk ook altijd een interactie tussen mensen! De situatie is misschien een stuk minder duidelijk, maar hij zat in zijn maag met z'n werk, waardoor hij geïrriteerd reageerde op je rijstijl. Alleen met 'onze' problematiek heb je de neiging om dat naar jezelf toe te trekken. Terwijl je moet kunnen denken 'dat is iets van hem'. Tja, daar worstel ik zelf ook behoorlijk mee. Ik reageer vaak als het kleine kind, heel impulsief boos omdat ik onrechtvaardig behandeld wordt... waarbij het dan daarna om mijn reactie gaat, in plaats van de reden waaróm.
Ik vind het tweede voorbeeld van vriend's werk – wat helaas niet zo goed afliep – hier erg op lijken. Je vriend heeft een beslissing gemaakt w.b. zijn werk. Iets waar hij lang over heeft nagedacht, met jou over heeft gepraat... en ergens kan hij het er dan niet bij hebben dat je die beslissing dan in twijfel trekt. Net zoals jij je voelde toen hij aangaf dat je net zo goed die andere jurk had kunnen aantrekken...
Ben het wel met snorriemorrie eens dat je vriend hierin ook een aandeel heeft. Het is natuurlijk ook altijd een interactie tussen mensen! De situatie is misschien een stuk minder duidelijk, maar hij zat in zijn maag met z'n werk, waardoor hij geïrriteerd reageerde op je rijstijl. Alleen met 'onze' problematiek heb je de neiging om dat naar jezelf toe te trekken. Terwijl je moet kunnen denken 'dat is iets van hem'. Tja, daar worstel ik zelf ook behoorlijk mee. Ik reageer vaak als het kleine kind, heel impulsief boos omdat ik onrechtvaardig behandeld wordt... waarbij het dan daarna om mijn reactie gaat, in plaats van de reden waaróm.
zondag 5 augustus 2018 om 15:42
To, ik herken hier zóveel in. Tuinhekje haar post vind ik weer ijzersterk!
Wat ik je nog mee wil geven is dit: de afgelopen jaren dacht ik ook altijd als wij ruzie hadden, dat de hele schuld bij mij lag... Combi van veeleisende en straffende ouder.
Ik heb letterlijk afstand genomen van mijn man en nu ik een half jaar mijn emotionele steun gezocht heb bij vriendinnen en veel meer nog bij mezelf. Nu kan ik zien en voelen dat hij ook een aandeel in onze ruzies heeft, hij reageert ook vanuit zijn patronen.
Succes met voelen met wat jij echt wilt!
O en snorriemorrie, dat lijstje is heel mooi!
Wat ik je nog mee wil geven is dit: de afgelopen jaren dacht ik ook altijd als wij ruzie hadden, dat de hele schuld bij mij lag... Combi van veeleisende en straffende ouder.
Ik heb letterlijk afstand genomen van mijn man en nu ik een half jaar mijn emotionele steun gezocht heb bij vriendinnen en veel meer nog bij mezelf. Nu kan ik zien en voelen dat hij ook een aandeel in onze ruzies heeft, hij reageert ook vanuit zijn patronen.
Succes met voelen met wat jij echt wilt!
O en snorriemorrie, dat lijstje is heel mooi!
maandag 6 augustus 2018 om 12:28
TO, ik wil je topic niet kapen, maar wilde wel als dat mag hier ook een vraag stellen over schematherapie.
Ik merk dat ik momenteel helemaal wegschiet in de modi "onthechte zelfsusser". Ik voel me gestresst over de aankomende vakantie en alles wat nog geregeld moet worden, ik kan er momenteel niks mee, dus ben ik de hele godganse dag hier maar op het forum aan het rondhangen om me af te sluiten voor mijn onbehagelijke gevoelens.
Iemand tips hoe ik hier anders mee om kan gaan? Want ik voel me eigenlijk nog steeds even ellendig en ik moet straks hartstikke stressen om alles op het laatste moment te doen, terwijl er wel degelijk dingen zijn die ik nu zou kunnen doen, maar dan moet ik wel kunnen dealen met mijn stress op een betere manier.
Ik merk dat ik momenteel helemaal wegschiet in de modi "onthechte zelfsusser". Ik voel me gestresst over de aankomende vakantie en alles wat nog geregeld moet worden, ik kan er momenteel niks mee, dus ben ik de hele godganse dag hier maar op het forum aan het rondhangen om me af te sluiten voor mijn onbehagelijke gevoelens.
Iemand tips hoe ik hier anders mee om kan gaan? Want ik voel me eigenlijk nog steeds even ellendig en ik moet straks hartstikke stressen om alles op het laatste moment te doen, terwijl er wel degelijk dingen zijn die ik nu zou kunnen doen, maar dan moet ik wel kunnen dealen met mijn stress op een betere manier.
dinsdag 7 augustus 2018 om 13:16
Het klopt dat mijn vriend de laatste tijd snel boos wordt. Ik denk dat hij een beetje genoeg heeft van deze situaties iedere keer. Het feit dat hij zo snel boos wordt werkt alleen maar als olie op vuur. Ik voel me dan nog meer afgewezen en "het kleine stoute kind wat niet lief is".
Mijn vriend reageert heel sterk op onrechtvaardigheid. Als hij het idee heeft dat ik hem oneerlijk behandel, dan kan hij echt uit zijn slof schieten. Door jullie reacties zie ik nu dat dit zijn schema is. Dit weekend heeft voor ons beide wel heel duidelijk gemaakt hoe snel een situatie kan escaleren.
@ Tu1nhek, mijn partner heb ik absoluut uitgezocht op basis van mijn oude patronen. Mijn partner is ontzettend lief en heel zorgzaam, maar tegelijk ook extreem rationeel, dominant en onafhankelijk. Ik denk dat een zachtaardige man beter bij mij zou passen, maar daar word ik dan weer nooit verliefd op. Ik hou van 'spannende' mannen (die op mijn vader lijken
).
Je schijft "Een rode draad hierin lijkt toch een soort emotionele onzelfstandigheid waarbij je nog erg op hem leunt (niet negatief bedoeld, dit is juist de stap die je nu aan het zetten bent!) Natuurlijk wil je dat je partner je steunt door je proces, ik heb echter het idee dat je nog wat te veel op hem leunt door het proces heen. Daarmee leg je toch nog veel van je behoeftes bij hem in plaats van eerst zelf in de rol van 'gezonde volwassene' te komen en eerst zelf die behoeftes te zien, erkennen en er iets mee te doen al vóór de interactie met hem. Bedoel je daarmee dat ik te veel erkenning en bevestiging van hem nodig heb?
@ Martje55, wat goed dat afstand nemen van je partner je geholpen heeft. Bedoel je hiermee hetzelfde als wat Tuinhek in haar post omschrijft? Ik heb erg moeite met grenzen bepalen en aangeven naar mijn vriend toe (niet naar andere mensen). Omdat hij dominant is 'wint' hij het al snel. Als ik wel achter mijn standpunt blijf staan voel ik me al snel slecht over mezelf. Gisteravond bijvoorbeeld. Mijn vriend en ik wonen niet samen. Hij had bij mij gegeten en wilde graag bij mij blijven slapen. Ik moest vandaag heel vroeg op en slaap dan liever alleen, zodat ik zeker weet dat ik een goeie nachtrust heb. Vriend vond dit onzin en begon argumenten aan te voeren om me over te halen. Ik heb hem uiteindelijk bijna letterlijk de deur uit moeten zetten en het was dus niet een heel gezellig afscheid. Aan de ene kant dacht ik "dit is mijn huis, ik mag het zelf bepalen als ik alleen wil slapen", maar zodra hij de deur uit was voelde ik me zo schuldig en egoïstisch. Ik heb er uiteindelijk alsnog slecht van geslapen haha. Er was niet zoveel aan de hand, want vanmorgen stuurde mijn vriend uit zichzelf een lief berichtje, maar ik heb het in mijn hoofd dan alweer heel erg gemaakt.
@ Snorriemorrie, ga gerust je gang en stel alle vragen die je hebt. Wat je zegt klinkt herkenbaar. Is dit niet gewoon ordinair uitstelgedrag?
Mijn vriend reageert heel sterk op onrechtvaardigheid. Als hij het idee heeft dat ik hem oneerlijk behandel, dan kan hij echt uit zijn slof schieten. Door jullie reacties zie ik nu dat dit zijn schema is. Dit weekend heeft voor ons beide wel heel duidelijk gemaakt hoe snel een situatie kan escaleren.
@ Tu1nhek, mijn partner heb ik absoluut uitgezocht op basis van mijn oude patronen. Mijn partner is ontzettend lief en heel zorgzaam, maar tegelijk ook extreem rationeel, dominant en onafhankelijk. Ik denk dat een zachtaardige man beter bij mij zou passen, maar daar word ik dan weer nooit verliefd op. Ik hou van 'spannende' mannen (die op mijn vader lijken
).Je schijft "Een rode draad hierin lijkt toch een soort emotionele onzelfstandigheid waarbij je nog erg op hem leunt (niet negatief bedoeld, dit is juist de stap die je nu aan het zetten bent!) Natuurlijk wil je dat je partner je steunt door je proces, ik heb echter het idee dat je nog wat te veel op hem leunt door het proces heen. Daarmee leg je toch nog veel van je behoeftes bij hem in plaats van eerst zelf in de rol van 'gezonde volwassene' te komen en eerst zelf die behoeftes te zien, erkennen en er iets mee te doen al vóór de interactie met hem. Bedoel je daarmee dat ik te veel erkenning en bevestiging van hem nodig heb?
@ Martje55, wat goed dat afstand nemen van je partner je geholpen heeft. Bedoel je hiermee hetzelfde als wat Tuinhek in haar post omschrijft? Ik heb erg moeite met grenzen bepalen en aangeven naar mijn vriend toe (niet naar andere mensen). Omdat hij dominant is 'wint' hij het al snel. Als ik wel achter mijn standpunt blijf staan voel ik me al snel slecht over mezelf. Gisteravond bijvoorbeeld. Mijn vriend en ik wonen niet samen. Hij had bij mij gegeten en wilde graag bij mij blijven slapen. Ik moest vandaag heel vroeg op en slaap dan liever alleen, zodat ik zeker weet dat ik een goeie nachtrust heb. Vriend vond dit onzin en begon argumenten aan te voeren om me over te halen. Ik heb hem uiteindelijk bijna letterlijk de deur uit moeten zetten en het was dus niet een heel gezellig afscheid. Aan de ene kant dacht ik "dit is mijn huis, ik mag het zelf bepalen als ik alleen wil slapen", maar zodra hij de deur uit was voelde ik me zo schuldig en egoïstisch. Ik heb er uiteindelijk alsnog slecht van geslapen haha. Er was niet zoveel aan de hand, want vanmorgen stuurde mijn vriend uit zichzelf een lief berichtje, maar ik heb het in mijn hoofd dan alweer heel erg gemaakt.
@ Snorriemorrie, ga gerust je gang en stel alle vragen die je hebt. Wat je zegt klinkt herkenbaar. Is dit niet gewoon ordinair uitstelgedrag?
woensdag 15 augustus 2018 om 08:14
.DeRodeSchoentjes schreef: ↑07-08-2018 13:16@ Tu1nhek, mijn partner heb ik absoluut uitgezocht op basis van mijn oude patronen. Mijn partner is ontzettend lief en heel zorgzaam, maar tegelijk ook extreem rationeel, dominant en onafhankelijk. Ik denk dat een zachtaardige man beter bij mij zou passen, maar daar word ik dan weer nooit verliefd op. Ik hou van 'spannende' mannen (die op mijn vader lijken
Je schijft "Een rode draad hierin lijkt toch een soort emotionele onzelfstandigheid waarbij je nog erg op hem leunt (niet negatief bedoeld, dit is juist de stap die je nu aan het zetten bent!) Natuurlijk wil je dat je partner je steunt door je proces, ik heb echter het idee dat je nog wat te veel op hem leunt door het proces heen. Daarmee leg je toch nog veel van je behoeftes bij hem in plaats van eerst zelf in de rol van 'gezonde volwassene' te komen en eerst zelf die behoeftes te zien, erkennen en er iets mee te doen al vóór de interactie met hem. Bedoel je daarmee dat ik te veel erkenning en bevestiging van hem nodig heb?
Hoi RodeSchoentjes,
Hoe gaat het inmiddels?
Ja, ik denk dat dat er wel (deels) in zit, te veel erkenning en bevestiging bij hem zoeken. Al zou ik zeggen, te veel bij hem leggen. Het gebeurt heel vaak natuurlijk dat we partners uitzoeken die op belangrijke figuren uit onze geschiedenis lijken. Dat hoeft niet problematisch te zijn, maar wel als je die persoon (onbewust) alsnog in de rol van die ander wil plaatsen. Als jouw vriend op moet draaien voor de erkenning en bevestiging die je van je vader had willen/moeten krijgen bijvoorbeeld. Of gestraft wordt voor alles waar je vader tekort in is geschoten. Ik denk dat het niet alleen om erkenning en bevestiging gaat, maar die dat wel een belangrijk deel van uitmaken.
Ten eerste is het een gebed zonder eind en ten tweede komt het zeker niet ten goede aan je (volwassen) relatie. En, zeker niet in de laatste plaats, het houdt jou in de kindrol en belemmert jou erin een volwassen, emotioneel zelfstandige vrouw te worden.
Dit klinkt misschien een beetje negatief, omdat er nu wordt ingezoomd op momenten die nog niet goed lopen, maar je bent echt al een eind met je inzicht en je reflectie. Het kan alleen vrij complex zijn om te zien hoe (diep) patronen in onze (intieme) relaties verweven zitten. Ik denk dat het goed is dat jullie nog niet samenwonen, dat geeft je wat meer ruimte om op jezelf te focussen, alleen met jezelf te zijn, en niet continu getriggerd te worden door interactie. Dat maakt het ook wat makkelijker om je te herpakken, of goed te voelen wat jij wil of voelt.
zondag 9 december 2018 om 09:32
Hallo Allemaal,
Inmiddels heb ik grote delen van dit 'topic' doorgelezen, omdat ik erg benieuwd ben of schematherapie werkzaam kan zijn in geval van een paniekstoornis.
Vanaf mijn 14 jaar heb ik te kampen met een paniekstoornis met dwanggedachten.
Zelf heb ik sterk het vermoeden dat deze paniekstoornis zijn oorsprong heeft in de hieraan voorafgaande jaren van mijn jeugd; onveilig gezin, ouders die veelal ruzie maken, niet mogen praten over problemen/gevoelens/emoties.
Kent iemand van jullie een voorbeeld van een persoon (in geval er sprake is van groeps schematherapie) met een paniekstoornis bij wie schematherapie succesvol is?
Alvast dank voor je reactie,
Hans.
Inmiddels heb ik grote delen van dit 'topic' doorgelezen, omdat ik erg benieuwd ben of schematherapie werkzaam kan zijn in geval van een paniekstoornis.
Vanaf mijn 14 jaar heb ik te kampen met een paniekstoornis met dwanggedachten.
Zelf heb ik sterk het vermoeden dat deze paniekstoornis zijn oorsprong heeft in de hieraan voorafgaande jaren van mijn jeugd; onveilig gezin, ouders die veelal ruzie maken, niet mogen praten over problemen/gevoelens/emoties.
Kent iemand van jullie een voorbeeld van een persoon (in geval er sprake is van groeps schematherapie) met een paniekstoornis bij wie schematherapie succesvol is?
Alvast dank voor je reactie,
Hans.
