Psyche
alle pijlers
Schematherapie - kletstopic
donderdag 29 augustus 2024 om 21:21
Ik heb even een nieuw account aangemaakt ivm herkenning, ondanks dat ik vind dat je open moet/mag zijn over mentale issues voel ik me toch kwetsbaar.
Een tijd geleden was er een schematherapie-kletstopic. Ik volg zelf schematherapie en vraag me af of er anderen zijn die dit ook volgen en of er behoefte is om hierover te delen.
Een tijd geleden was er een schematherapie-kletstopic. Ik volg zelf schematherapie en vraag me af of er anderen zijn die dit ook volgen en of er behoefte is om hierover te delen.
vrijdag 30 augustus 2024 om 11:15
Ik volg ook schematherapie, en ik vind het heel pittig soms, dus ik snap de behoefte om erover te praten heel goed!
Ik zit hier nu nog met mijn gewone account, misschien dat ik op een gegeven moment wissel als het te prive zou voelen.
Ik zit hier nu nog met mijn gewone account, misschien dat ik op een gegeven moment wissel als het te prive zou voelen.
stokbootje wijzigde dit bericht op 05-09-2024 08:11
46.41% gewijzigd
vrijdag 30 augustus 2024 om 12:27
Wat fijn dat er mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten!
Ik heb ook sinds 4 maanden ofzo schematherapie. 1x per week. En meeen wat vind ik het heftig. Ik heb er veel baat bij en een ontzettend kundige en fijne therapeut, dat wel!
Momenteel zit ik vol in een schema. En ik voel me zo niet oké(Kritische ouder) De gevoelens razen door me heen zonder kop of staart. Mijn partner triggert heel veel in me, en dat is heel intens. We doen enorm ons best om alles enigszins in goede banen te leiden maar soms lukt het gewoon niet.
Ik heb ook sinds 4 maanden ofzo schematherapie. 1x per week. En meeen wat vind ik het heftig. Ik heb er veel baat bij en een ontzettend kundige en fijne therapeut, dat wel!
Momenteel zit ik vol in een schema. En ik voel me zo niet oké(Kritische ouder) De gevoelens razen door me heen zonder kop of staart. Mijn partner triggert heel veel in me, en dat is heel intens. We doen enorm ons best om alles enigszins in goede banen te leiden maar soms lukt het gewoon niet.
vrijdag 30 augustus 2024 om 12:49
Mijn therapeute werkt veel met het visualiseren van mijn schema's, door het op kaartjes op te schrijven die ik dan op een bepaalde manier moet neerleggen, of bijvoorbeeld door ze allemaal een stoel te geven en dat ik dan van de een naar de ander moet en de woorden die daarbij horen hardop moet uitspreken. Doen jullie dat soort oefeningen ook?
stokbootje wijzigde dit bericht op 05-09-2024 08:12
35.58% gewijzigd
vrijdag 30 augustus 2024 om 13:00
Stokbootje, ja, hier ook vaak visualiseren. In het begin altijd zelf op zo'n stoel gaan zitten en dan in die rol gaan. Tegenwoordig is het zien en benoemen van de rol van die stoel vaak al voldoende. In het begin vond ik dat zo stom, maar ben blij dat ik me daar op een gegeven moment toch overheen heb kunnen zetten.
vrijdag 30 augustus 2024 om 14:31
Mag ik vragen wat jullie zouden willen van naasten als je schematherapie volgt? Wat kan je doen om er te zijn voor degene die best een intensief traject volgt?
Ik ben me ervan bewust dat ik zelf mogelijk ook - zijdelings - een rol heb in de ontstane schema’s. Hoe kan ik me steunend opstellen?
(Als ik die vraag hier mag stellen)
Ik ben me ervan bewust dat ik zelf mogelijk ook - zijdelings - een rol heb in de ontstane schema’s. Hoe kan ik me steunend opstellen?
(Als ik die vraag hier mag stellen)
ravintola wijzigde dit bericht op 30-08-2024 17:30
1.04% gewijzigd
vrijdag 30 augustus 2024 om 17:15
Ik vind het fijn als mijn vriend mij niet uithoort over wat ik doe bij therapie, maar wel heel aandachtig luistert op het moment dat ik er wel over praat.
En verder dat hij me helpt met praktische zaken als ik even helemaal leeg ben na een therapiesessie.
Bij mij is het ook zo dat mijn vriend inderdaad ook echt wel triggers uitzendt en waarschijnlijk voor mij juist ooit ook wel een aantrekkelijke keuzes was doordat hij perfect bij mijn schema's paste. Dat ik nu anders leer reageren, is voor hem best wel wennen. Daar proberen we soms rustig over te praten tijdens bijvoorbeeld een wandeling.
En verder dat hij me helpt met praktische zaken als ik even helemaal leeg ben na een therapiesessie.
Bij mij is het ook zo dat mijn vriend inderdaad ook echt wel triggers uitzendt en waarschijnlijk voor mij juist ooit ook wel een aantrekkelijke keuzes was doordat hij perfect bij mijn schema's paste. Dat ik nu anders leer reageren, is voor hem best wel wennen. Daar proberen we soms rustig over te praten tijdens bijvoorbeeld een wandeling.
vrijdag 30 augustus 2024 om 19:48
Mijn vriend gaat regelmatig mee naar therapie. Om de triggers te bespreken waar hij een rol in heeft.
We zijn nu 1,5 jaar samen dus best heftig. Maar juist omdat hij zo dichtbij mij komt triggert hij ook veel. In mijn vorige relatie triggerde er nooit wat.
Het helpt mij inderdaad om niet gelijk na een sessie te hoeven praten, maar het is wel heel fijn als de ander er later nog een keer naar vraagt. Liefst niet een te open vraag maar echt iets concreets.
We zijn nu 1,5 jaar samen dus best heftig. Maar juist omdat hij zo dichtbij mij komt triggert hij ook veel. In mijn vorige relatie triggerde er nooit wat.
Het helpt mij inderdaad om niet gelijk na een sessie te hoeven praten, maar het is wel heel fijn als de ander er later nog een keer naar vraagt. Liefst niet een te open vraag maar echt iets concreets.
vrijdag 30 augustus 2024 om 20:05
Mooie vraag, Ravintola. Ik krijg de indruk dat het niet (specifiek) om je partner gaat, dat maakt wellicht ook nog verschil. Vanuit mijn ervaringen gesproken zou ik denken: open staan voor eventueel een gesprek over het verleden en eventuele heden, maar dat vanuit de ander laten komen. Gedurende het traject zal zich wellicht een moment voordoen waarin je naaste dit met diens therapeut bespreekt en afspreekt om te doen. Mijn therapeut lijkt er wel voor te zijn dat ik nog eens met mijn moeder ga praten, maar ik ben er nog niet uit of ik dat wil. Verder ben ik niet zo delerig over mijn therapie, zeker niet met mensen met wie ik een triggerende dynamiek ervaar. Niet uit boosheid of verwijt, maar omdat ik dat heel kwetsbaar vind. Voor mezelf maar misschien ook wel voor de ander. Ook hierin zou ik het prettig vinden als de ruimte er is (dat zou evt. benoemd kunnen worden), maar dat er niet actief naar gevraagd wordt à la "Hoe was je therapie vandaag?"
Maar ik denk wel dat het per persoon verschilt en ook wat voor schema's en modi er bij iemand spelen. Ik ben eerder onthecht dan dat ik me aan iemand vastklamp, bijvoorbeeld.
Maar ik denk wel dat het per persoon verschilt en ook wat voor schema's en modi er bij iemand spelen. Ik ben eerder onthecht dan dat ik me aan iemand vastklamp, bijvoorbeeld.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 31 augustus 2024 om 15:05
Ravintola, ik moest even nadenken over je vraag. Omdat je zo specifiek benoemt dat je zelf een rol hebt gespeeld bij de creatie van de schema's, denk ik steeds aan wat ik zo mooi vind aan schematherapie: het gaat niet over een schuldvraag.
Een kind hoort bij het opgroeien van alles om zich heen en maakt daar zelf een soort van regels van. Dit moet zo, ik moet zo zijn, dit is niet goed, etc. En of hetgeen gezegd is nu van een pestkop komt of van een heel aardige tante, dat maakt eigenlijk niet uit. Wat het kind gehoord heeft, heeft zich vastgezet in het hoofd en is een regel geworden. Soms nog benadrukt door wat anderen hebben gezegd. Maar het gaat niet om de persoon die het gezegd heeft, noch om wat er gezegd is, het gaat meer om hoe het kind het heeft geïnterpreteerd en dat het een patroon is geworden, een soort regel voor het leven.
Een heel simpel voorbeeld. Als kind kreeg ik vaak te horen dat ik zo lang was voor mijn leeftijd. Dat is een opmerking zonder oordeel, vind je niet? Maar in mijn hoofd was dat verkeerd, want ik leerde ook dat het het beste was om niet op te vallen, doe maar gewoon, etc. Dus als wéér iemand zei dat ik erg lang was voor mijn leeftijd, voelde dat als negatief. En zo ging ik steeds krommer lopen.
Als iemand die een rol heeft gehad in het ontstaan van mijn schema's mij nu vroeg hoe die mij kon steunen, zou ik niet weten hoe ik dat moest beantwoorden. Is diegene een pestkop geweest, dan is erkenning en excuses een beetje fijn. Maar is het die leuke tante die een keer zei dat ik al zo groot werd, dan is er niks eigenlijk.
Nou ja, ik hoop dat het een beetje overkomt wat ik wil zeggen.
Een kind hoort bij het opgroeien van alles om zich heen en maakt daar zelf een soort van regels van. Dit moet zo, ik moet zo zijn, dit is niet goed, etc. En of hetgeen gezegd is nu van een pestkop komt of van een heel aardige tante, dat maakt eigenlijk niet uit. Wat het kind gehoord heeft, heeft zich vastgezet in het hoofd en is een regel geworden. Soms nog benadrukt door wat anderen hebben gezegd. Maar het gaat niet om de persoon die het gezegd heeft, noch om wat er gezegd is, het gaat meer om hoe het kind het heeft geïnterpreteerd en dat het een patroon is geworden, een soort regel voor het leven.
Een heel simpel voorbeeld. Als kind kreeg ik vaak te horen dat ik zo lang was voor mijn leeftijd. Dat is een opmerking zonder oordeel, vind je niet? Maar in mijn hoofd was dat verkeerd, want ik leerde ook dat het het beste was om niet op te vallen, doe maar gewoon, etc. Dus als wéér iemand zei dat ik erg lang was voor mijn leeftijd, voelde dat als negatief. En zo ging ik steeds krommer lopen.
Als iemand die een rol heeft gehad in het ontstaan van mijn schema's mij nu vroeg hoe die mij kon steunen, zou ik niet weten hoe ik dat moest beantwoorden. Is diegene een pestkop geweest, dan is erkenning en excuses een beetje fijn. Maar is het die leuke tante die een keer zei dat ik al zo groot werd, dan is er niks eigenlijk.
Nou ja, ik hoop dat het een beetje overkomt wat ik wil zeggen.
dinsdag 3 september 2024 om 09:19
Ravintola, sorry dat ik niet had gezien dat je niet specifiek om de rol van een partner vroeg! Ik vind het zelf erg lastig nog om te praten over mijn therapie met bijv. mijn ouders. Daar zit voor mij nog een grote drempel.
tienrozenageltjes, hoe is het voor jou om je vriend erbij te hebben? Mijn therapeute heeft ook gezegd dat mijn vriend mee kan, maar ik heb dat steeds afgehouden. Voor mij voelt de therapieruimte als mijn veilige plek, en ik ben bang dat dat afbrokkelt als ik mijn vriend mee naar binnen neem. Hoe was het voor jou om daarmee te beginnen?
En de anderen hier, hebben jullie wel eens een iemand meegenomen naar een sessie?
Hoe gaat bij jullie de opzet van de sessies? Is er een vooraf bepaalde lijn in waar sessies over zullen gaan, of bespreken jullie dingen die in je leven voorbij zijn gekomen of waar je mee zit?
tienrozenageltjes, hoe is het voor jou om je vriend erbij te hebben? Mijn therapeute heeft ook gezegd dat mijn vriend mee kan, maar ik heb dat steeds afgehouden. Voor mij voelt de therapieruimte als mijn veilige plek, en ik ben bang dat dat afbrokkelt als ik mijn vriend mee naar binnen neem. Hoe was het voor jou om daarmee te beginnen?
En de anderen hier, hebben jullie wel eens een iemand meegenomen naar een sessie?
Hoe gaat bij jullie de opzet van de sessies? Is er een vooraf bepaalde lijn in waar sessies over zullen gaan, of bespreken jullie dingen die in je leven voorbij zijn gekomen of waar je mee zit?
stokbootje wijzigde dit bericht op 05-09-2024 08:13
7.79% gewijzigd
dinsdag 3 september 2024 om 09:43
Ik heb ongeveer twee jaar schematherapie gevolgd en ben sinds juni ‘klaar’.
Ik vond het een geweldige therapie waardoor ik echt inzichten kreeg en de vertaalslag kon maken. Ik heb in het verleden ook andere therapieën gevolgd, maar schematherapie pakt het bij de bron aan.
Ik heb het eerst individueel gevolgd en de laatste 8 maanden in een groep. Ik had geweldige therapeuten en ook een fijne groep. Zo’n groep vond ik een geweldige toevoeging omdat je met elkaar in gesprek kunt, herkenning vindt en kunt oefenen met elkaar. Ook de veiligheid vond ik fijn. Alles kunnen zeggen zonder veroordeeld te worden.
Drie maanden geleden heb ik de therapie afgerond en ik moet zeggen dat ik het soms wel mis. Ik mis het om met gelijkgestemden op regelmatige basis te kunnen praten en ik merk ook dat ik soms moeite heb met bepaalde technieken toepassen, hoewel ik zeker veranderd ben en heel veel heb geleerd.
Ik was daar van te voren ook bang voor. Ik heb die stok achter de deur nodig. De therapeuten hebben aangegeven dat het goed is om op een gegeven moment naar een afronding te gaan omdat je het ook alleen moet kunnen en op dat punt ben ik nu.
Ik vond het een geweldige therapie waardoor ik echt inzichten kreeg en de vertaalslag kon maken. Ik heb in het verleden ook andere therapieën gevolgd, maar schematherapie pakt het bij de bron aan.
Ik heb het eerst individueel gevolgd en de laatste 8 maanden in een groep. Ik had geweldige therapeuten en ook een fijne groep. Zo’n groep vond ik een geweldige toevoeging omdat je met elkaar in gesprek kunt, herkenning vindt en kunt oefenen met elkaar. Ook de veiligheid vond ik fijn. Alles kunnen zeggen zonder veroordeeld te worden.
Drie maanden geleden heb ik de therapie afgerond en ik moet zeggen dat ik het soms wel mis. Ik mis het om met gelijkgestemden op regelmatige basis te kunnen praten en ik merk ook dat ik soms moeite heb met bepaalde technieken toepassen, hoewel ik zeker veranderd ben en heel veel heb geleerd.
Ik was daar van te voren ook bang voor. Ik heb die stok achter de deur nodig. De therapeuten hebben aangegeven dat het goed is om op een gegeven moment naar een afronding te gaan omdat je het ook alleen moet kunnen en op dat punt ben ik nu.
donderdag 3 oktober 2024 om 18:59
Hoe gaat het met jullie?
Hier gisteren een dag gehad waar ik weer in het oude schema verviel van me aan mezelf ergeren en niks gedaan krijgen omdat alle energie gaat zitten in vechten met mezelf. Vandaag gelukkig wel weer beter. Aan de ene kant zullen zulke dagen er misschien bij horen, aan de andere kant vind ik dat moeilijk te accepteren.
Hier gisteren een dag gehad waar ik weer in het oude schema verviel van me aan mezelf ergeren en niks gedaan krijgen omdat alle energie gaat zitten in vechten met mezelf. Vandaag gelukkig wel weer beter. Aan de ene kant zullen zulke dagen er misschien bij horen, aan de andere kant vind ik dat moeilijk te accepteren.
donderdag 3 oktober 2024 om 19:22
Da's twee keer de veeleisende oudermodus...hagelslagjes schreef: ↑03-10-2024 18:59Hoe gaat het met jullie?
Hier gisteren een dag gehad waar ik weer in het oude schema verviel van me aan mezelf ergeren en niks gedaan krijgen omdat alle energie gaat zitten in vechten met mezelf. Vandaag gelukkig wel weer beter. Aan de ene kant zullen zulke dagen er misschien bij horen, aan de andere kant vind ik dat moeilijk te accepteren.
donderdag 3 oktober 2024 om 19:38
Sorry ik val er even in. Niet om je de put in te praten, maar 12 jaar na afronden schematherapie had ik dit nog steeds heel vaak. Vind het ook moeilijk te accepteren dat je als mens je voet tussen je eigen spaken zou steken, waarom nou toch, en toch gebeurt dat.hagelslagjes schreef: ↑03-10-2024 18:59Hoe gaat het met jullie?
Hier gisteren een dag gehad waar ik weer in het oude schema verviel van me aan mezelf ergeren en niks gedaan krijgen omdat alle energie gaat zitten in vechten met mezelf. Vandaag gelukkig wel weer beter. Aan de ene kant zullen zulke dagen er misschien bij horen, aan de andere kant vind ik dat moeilijk te accepteren.
Eveneens 12 jaar later heb ik nog regelmatig allerlei beproevingen die op mijn pad komen.
Maar ergens was er ook een bepaald kantelpunt waarna ik niet meer telkens in de neerwaartse spiraal raakte. Heel soms zelfs een voorzichtige opwaartse spiraal.
Ook beangstigend hoor vind ik, hoe mooi het leven kan zijn, en soms een glimp daarvan opvangen maakt me totaal ongecontroleerd emotioneel incontinent. Dat vind ik ook lastig, bang dat ik mensen laat schrikken of dat ze me zielig zouden vinden.
donderdag 3 oktober 2024 om 20:38
Ik volg al heel lang schematherapie, met tussenposes meer dan tien jaar, en het heeft mij heel veel gebracht. De weg was lastig, zeker niet makkelijk.
Groepsgerichte schematherapie werkte voor mij niet. Ik zie nu dat mijn schema's effectieve deelname aan de groep tegenwerkte, maar dat zag ik toen niet in. Alleen maar nog meer mislukking...
Doordat daarna de weg vooral naar beneden doorzette, had ik genoeg van schematherapie. Überhaupt therapie, in wat voor vorm ook.
Die weg naar beneden heeft er voor gezorgd dat ik een tijdje opgeslagen werd, zo voel ik het althans. Ik mocht even geen eigen beslissingen meer nemen.
De weg ging langzaam omhoog. Maar mijn psychiater kon geen psycholoog vinden die met mij aan de slag wilde. Het komt doordat de verzekering ze maar een aantal behandelingen willen betalen, dus het liefst eenvoudige gevallen. Maak ik mijzelf maar wijs.
In ieder geval verzuchtte hij een keer 'wat moet ik toch met je aan', en besloot me door te verwijzen naar de psycholoog van het ziekenhuis. Die is in principe voor kortdurende behandeling, en zijn taak was om te kijken wat passend was.
Hij heeft mij doorverwezen naar een psychologe in het ziekenhuis. En wat zij gedaan heeft is fantastisch. Ze begon niet gelijk met schematherapie, maar liet me eerst vertrouwen opbouwen, begon daarna mij aan te leren wat ik eigenlijk voelde, om daarna te leren dat gevoelens komen en gaan.
Pas toen ik dat kon ervaren, en ook ontdekte dat er meerdere gevoelens waren begon ik open te staan voor schematherapie. Ik begon het te begrijpen, te voelen. Dat begon een enorm positieve invloed te hebben, vooral op mijn werk.
Helaas vertrok zij na twee jaar. Dat vond ik vreselijk. Omdat we het beiden eens waren dat ik al veel bereikt had, maar nog niet genoeg heeft zij mij doorverwezen naar een andere psycholoog.
Gelukkig was ik al een stuk beter, en kon gelijk door met schematherapie. Ik was ook erg gemotiveerd omdat ik bij mijzelf merkte hoe goed het mij nu hielp. We zijn nu ook alweer twee jaar verder.
Als ik nu kijk hoe ik nu leef, wat ik nu doe, en dat vergelijk met hoe het in het verleden was dan is het verschil echt enorm. Ik herken mijzelf eigenlijk niet terug, en toch ben ik nog precies dezelfde persoon, maar dan eentje waar de Gezonde Volwassene en het Blije Kind de voornaamste modi zijn.
Toch.... waar ik nu weer een stuk van mijzelf aan het ontwikkelen ben loop ik toch weer aan tegen een aantal modi, schema's en coping mechanismes. Vooral van de Schuldinducerende Ouder heb ik momenteel last. Ik ben al heel blij dat ik dat herken en erken.
Al een aantal jaar denk ik na elke sessie dat ik de komende sessie weinig in te brengen zal hebben, en al die tijd heb ik een week later toch weer genoeg gespreksstof.
Gaat het dus goed? Jazeker, vergeleken met vroeger gaat het fantastisch! Ik ben een veel leuker persoon. Ik leef het leven, en ben ver weg van de klif waarop ik ooit stond.
Is er nog een stuk te winnen? Ook dat. Nu denk ik dat het het laatste stuk is, dat zou fijn zijn.
Groepsgerichte schematherapie werkte voor mij niet. Ik zie nu dat mijn schema's effectieve deelname aan de groep tegenwerkte, maar dat zag ik toen niet in. Alleen maar nog meer mislukking...
Doordat daarna de weg vooral naar beneden doorzette, had ik genoeg van schematherapie. Überhaupt therapie, in wat voor vorm ook.
Die weg naar beneden heeft er voor gezorgd dat ik een tijdje opgeslagen werd, zo voel ik het althans. Ik mocht even geen eigen beslissingen meer nemen.
De weg ging langzaam omhoog. Maar mijn psychiater kon geen psycholoog vinden die met mij aan de slag wilde. Het komt doordat de verzekering ze maar een aantal behandelingen willen betalen, dus het liefst eenvoudige gevallen. Maak ik mijzelf maar wijs.
In ieder geval verzuchtte hij een keer 'wat moet ik toch met je aan', en besloot me door te verwijzen naar de psycholoog van het ziekenhuis. Die is in principe voor kortdurende behandeling, en zijn taak was om te kijken wat passend was.
Hij heeft mij doorverwezen naar een psychologe in het ziekenhuis. En wat zij gedaan heeft is fantastisch. Ze begon niet gelijk met schematherapie, maar liet me eerst vertrouwen opbouwen, begon daarna mij aan te leren wat ik eigenlijk voelde, om daarna te leren dat gevoelens komen en gaan.
Pas toen ik dat kon ervaren, en ook ontdekte dat er meerdere gevoelens waren begon ik open te staan voor schematherapie. Ik begon het te begrijpen, te voelen. Dat begon een enorm positieve invloed te hebben, vooral op mijn werk.
Helaas vertrok zij na twee jaar. Dat vond ik vreselijk. Omdat we het beiden eens waren dat ik al veel bereikt had, maar nog niet genoeg heeft zij mij doorverwezen naar een andere psycholoog.
Gelukkig was ik al een stuk beter, en kon gelijk door met schematherapie. Ik was ook erg gemotiveerd omdat ik bij mijzelf merkte hoe goed het mij nu hielp. We zijn nu ook alweer twee jaar verder.
Als ik nu kijk hoe ik nu leef, wat ik nu doe, en dat vergelijk met hoe het in het verleden was dan is het verschil echt enorm. Ik herken mijzelf eigenlijk niet terug, en toch ben ik nog precies dezelfde persoon, maar dan eentje waar de Gezonde Volwassene en het Blije Kind de voornaamste modi zijn.
Toch.... waar ik nu weer een stuk van mijzelf aan het ontwikkelen ben loop ik toch weer aan tegen een aantal modi, schema's en coping mechanismes. Vooral van de Schuldinducerende Ouder heb ik momenteel last. Ik ben al heel blij dat ik dat herken en erken.
Al een aantal jaar denk ik na elke sessie dat ik de komende sessie weinig in te brengen zal hebben, en al die tijd heb ik een week later toch weer genoeg gespreksstof.
Gaat het dus goed? Jazeker, vergeleken met vroeger gaat het fantastisch! Ik ben een veel leuker persoon. Ik leef het leven, en ben ver weg van de klif waarop ik ooit stond.
Is er nog een stuk te winnen? Ook dat. Nu denk ik dat het het laatste stuk is, dat zou fijn zijn.
natsuro wijzigde dit bericht op 03-10-2024 20:40
Reden: Kleine verduidelijking.
Reden: Kleine verduidelijking.
0.83% gewijzigd
donderdag 3 oktober 2024 om 22:09
Dat aspect van verschillende schema's/modi/mechanismen in verschillende fasen van je leven vind ik juist wel mooi in schematherapie: voor mijn gevoel loopt het een soort met me mee. Enerzijds zijn er dingen die ik in het algemeen kan inzetten zoals manieren die ik heb gevonden om mildheid te betrachten naar mezelf. Anderzijds kun je op een moment dat je tegen andere dingen aanloopt de therapie weer oppakken. Bij mij hebben nu ook andere schema's en modi de overhand dan pak 'm beet zeven of acht jaar geleden. Ik vind het ook niet verwonderlijk. In de eerste periode ging het vooral over mijn liefdesrelaties of pogingen daartoe, nu veel meer over mijn familie, o.a. vanwege de kwetsbaarheid van ouder wordende ouders en in het geval van een van mijn ouders een verdomd ingewikkelde partner die bij mij onbedoeld het alom aanwezige schuldgevoel verder aanwakkert. Daar kan ik me heel machteloos in voelen en tegelijkertijd is dat nu blijkbaar de fase waar ik in zit en laat de benadering van schematherapie mooi zien wat er bij mij gebeurt. Het ook aanpakken is natuurlijk vers twee 
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 9 oktober 2024 om 11:53
@Canis, dat is ook lastig, iemand die je per ongeluk steeds triggert. Ik probeer dat dan als mogelijkheid tot oefenen te zien, maar ja, daarvoor ben je niet altijd in de stemming natuurlijk.
@Bijtie. M'n psychloog zegt ook dat een slechte dag of terugkomende oude schema's er nou eenmaal bij horen. Dat iedereen dat heeft. Nou ja, qua acceptatie daarvan ben ik er nog niet, zullen we maar zeggen.
@Magpie, heel scherp gezien! (als ekster wel logisch ook)
@Natsuro: knap hoor. Fijn dat schematherapie ook individueel kan.
@Bijtie. M'n psychloog zegt ook dat een slechte dag of terugkomende oude schema's er nou eenmaal bij horen. Dat iedereen dat heeft. Nou ja, qua acceptatie daarvan ben ik er nog niet, zullen we maar zeggen.
@Magpie, heel scherp gezien! (als ekster wel logisch ook)
@Natsuro: knap hoor. Fijn dat schematherapie ook individueel kan.
zaterdag 26 oktober 2024 om 19:52
zaterdag 26 oktober 2024 om 20:06
@tienrozenageltjes, herken je wel welk coping mechanisme je gebruikt, en welke dysfunctionele oudermodi je hebben getriggerd?
Gisteren ben ik getriggered in al mijn schema's, en dit was zo heftig dat ik ook volledig voor de foute coping ben gegaan. Ik was mij er wel bewust van toen ik het deed, maar het was sterker dan ik. Komt nog weinig voor, maar als het gebeurt is het toch weer heftig.
Gisteren ben ik getriggered in al mijn schema's, en dit was zo heftig dat ik ook volledig voor de foute coping ben gegaan. Ik was mij er wel bewust van toen ik het deed, maar het was sterker dan ik. Komt nog weinig voor, maar als het gebeurt is het toch weer heftig.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
