Psyche
alle pijlers
Schreeuwen bij/tegen baby en schuldgevoel
dinsdag 13 april 2021 om 09:16
Ook ik heb dit weleens gedacht hoor, stond ik boven de tuintrap en dacht als ik je laat vallen dan is het voorbij. Van extreem slaapgebrek word je echt licht psychotisch.Arequipa schreef: ↑13-04-2021 09:02Ik durfde t niet te zeggen maar ik heb het ook gehad dat ik dacht ‘als ik je nu in een doos onder de trap zet dan hoor ik je niet meer’. Begreep in een klap wat mensen bedoelen met doordraaien door slaap tekort.
Mijn kraamverzorgster heeft het er echt ingeramd: gaat het niet, geeft niks, leg je kind ergens veilig neer en stap uit de situatie. Het is niet schadelijk als een baby even huilt, wel als een moeder het niet meer aankan.
Vergeet niet, het geluid van een huilende baby zorgt voor een acute stressreactie bij de moeder. Laat staan dus wat er gebeurt als die baby een tijdje huiltLogisch dat je een keer uit je slof schiet.
dinsdag 13 april 2021 om 09:25
Ik herken dit soort lugubere gedachtes inderdaad ook....Sjaantje37 schreef: ↑13-04-2021 09:16Ook ik heb dit weleens gedacht hoor, stond ik boven de tuintrap en dacht als ik je laat vallen dan is het voorbij. Van extreem slaapgebrek word je echt licht psychotisch.
het is zo'n rare periode, die eerste paar maanden. Slaapgebrek en hormonen doen echt hele gekke dingen met je.
dinsdag 13 april 2021 om 09:33
dinsdag 13 april 2021 om 09:34
dinsdag 13 april 2021 om 09:50
Lieve Zoë1,
Ik herken dit zo enorm goed. Ik was 17 toen mijn oudste zoon geboren werd, na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen met HELLP, kwam ik gebroken en nog doodziek thuis. Die eerste nacht lukte het aanleggen niet; in het ziekenhuis hoefde ik maar op de knop te drukken en de verpleegster stond naast me om te helpen.
Na 4 uur lang proberen en een baby die maar bleef huilen, mijn vriend die er gewoon doorheen sliep, begon ik ook uit pure vermoeidheid en frustratie te schreeuwen, Tegen mijn vriend dat hij het maar fijn uit mocht zoeken met de baby en dat ik op de bank ging slapen. Mijn zoon schrok toen ook en begon nóg harder te huilen. Dan voel je je rot als moeder, want het laatste was je wil is je kindje verdriet doen.
Ik ben toen inderdaad op de bank huilend in slaap gevallen.
En uiteindelijk is het helemaal goed gekomen! Dit gaat nog wel vaker voorkomen!
Zoals die keer dat mijn zoon 6/7 was en treuzelde bij het oversteken op straat, waardoor hij bijna onder een auto kwam. Toen begon ik ook te schreeuwen : Luister dan verdorie ook eens!!!! En ik schrok van mezelf. Dat was pure paniek.
Er liep een klasgenootje+zijn moeder naast ons en die vrouw zei: Goh ik ben blij dat ik niet de enige ben die weleens uit haar slof schiet
.
Ik herken dit zo enorm goed. Ik was 17 toen mijn oudste zoon geboren werd, na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen met HELLP, kwam ik gebroken en nog doodziek thuis. Die eerste nacht lukte het aanleggen niet; in het ziekenhuis hoefde ik maar op de knop te drukken en de verpleegster stond naast me om te helpen.
Na 4 uur lang proberen en een baby die maar bleef huilen, mijn vriend die er gewoon doorheen sliep, begon ik ook uit pure vermoeidheid en frustratie te schreeuwen, Tegen mijn vriend dat hij het maar fijn uit mocht zoeken met de baby en dat ik op de bank ging slapen. Mijn zoon schrok toen ook en begon nóg harder te huilen. Dan voel je je rot als moeder, want het laatste was je wil is je kindje verdriet doen.
Ik ben toen inderdaad op de bank huilend in slaap gevallen.
En uiteindelijk is het helemaal goed gekomen! Dit gaat nog wel vaker voorkomen!
Zoals die keer dat mijn zoon 6/7 was en treuzelde bij het oversteken op straat, waardoor hij bijna onder een auto kwam. Toen begon ik ook te schreeuwen : Luister dan verdorie ook eens!!!! En ik schrok van mezelf. Dat was pure paniek.
Er liep een klasgenootje+zijn moeder naast ons en die vrouw zei: Goh ik ben blij dat ik niet de enige ben die weleens uit haar slof schiet
.
dinsdag 13 april 2021 om 12:27
Heel erg bedankt voor de lieve en steunende berichten! 
Vooral fijn om te horen dat meerderen zich hierin herkennen. Online zag ik niet zoveel verhalen van mama’s die wel eens tegen hun baby hebben geschreeuwd.
De lugubere gedachten heb ik niet echt gehad, maar misschien komt dat ook nog. Ben ik er in elk geval op voorbereid. Je leest over slapeloosheid, vermoeidheid etc bij zwangerschap en bevalling. Maar dit zijn nou net de dingen waar je niet standaard over leest.
Mijn man zegt eigenlijk vaker dat ik tijd voor mijzelf moet nemen en probeert mij nog net niet de deur uit te schoppen om even iets anders te doen. Ik was telkens in ontkenning, maar zie in jullie reacties hetzelfde terug. Ik mis de ontspanning en even iets anders indd wel in de afgelopen 5 weken. Misschien toch wat vaker luisteren naar manlief
Vooral fijn om te horen dat meerderen zich hierin herkennen. Online zag ik niet zoveel verhalen van mama’s die wel eens tegen hun baby hebben geschreeuwd.De lugubere gedachten heb ik niet echt gehad, maar misschien komt dat ook nog. Ben ik er in elk geval op voorbereid. Je leest over slapeloosheid, vermoeidheid etc bij zwangerschap en bevalling. Maar dit zijn nou net de dingen waar je niet standaard over leest.
Mijn man zegt eigenlijk vaker dat ik tijd voor mijzelf moet nemen en probeert mij nog net niet de deur uit te schoppen om even iets anders te doen. Ik was telkens in ontkenning, maar zie in jullie reacties hetzelfde terug. Ik mis de ontspanning en even iets anders indd wel in de afgelopen 5 weken. Misschien toch wat vaker luisteren naar manlief
dinsdag 13 april 2021 om 12:29
Wat heftig dat je het HELLP syndroom hebt gehad en je was nog pas 17 ook! Heb je toch knap gedaan!Nikelover schreef: ↑13-04-2021 09:50Lieve Zoë1,
Ik herken dit zo enorm goed. Ik was 17 toen mijn oudste zoon geboren werd, na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen met HELLP, kwam ik gebroken en nog doodziek thuis. Die eerste nacht lukte het aanleggen niet; in het ziekenhuis hoefde ik maar op de knop te drukken en de verpleegster stond naast me om te helpen.
Na 4 uur lang proberen en een baby die maar bleef huilen, mijn vriend die er gewoon doorheen sliep, begon ik ook uit pure vermoeidheid en frustratie te schreeuwen, Tegen mijn vriend dat hij het maar fijn uit mocht zoeken met de baby en dat ik op de bank ging slapen. Mijn zoon schrok toen ook en begon nóg harder te huilen. Dan voel je je rot als moeder, want het laatste was je wil is je kindje verdriet doen.
Ik ben toen inderdaad op de bank huilend in slaap gevallen.
En uiteindelijk is het helemaal goed gekomen! Dit gaat nog wel vaker voorkomen!
Zoals die keer dat mijn zoon 6/7 was en treuzelde bij het oversteken op straat, waardoor hij bijna onder een auto kwam. Toen begon ik ook te schreeuwen : Luister dan verdorie ook eens!!!! En ik schrok van mezelf. Dat was pure paniek.
Er liep een klasgenootje+zijn moeder naast ons en die vrouw zei: Goh ik ben blij dat ik niet de enige ben die weleens uit haar slof schiet
Hoewel ik het natuurlijk niemand gun, wel ontzettend fijn dat je herkenning hoort in mijn verhaal.
dinsdag 13 april 2021 om 12:47
Vermoeidheid doet echt gekke dingen met je. Ook ik herken de gedachte toen ik met krijsende baby bovenaan de trap stond, als ik je nu laat vallen heb ik mijn rust weer terug.
Slaat nergens op, maar zegt wel hoe slopend een baby is, als het zo herkenbaar is. En volgens mij zijn al die baby’s uit dit topic nog in leven. Mijne ook, bijna tien inmiddels
Komt goed, en voel je niet schuldig. Het wordt makkelijker, echt...
Slaat nergens op, maar zegt wel hoe slopend een baby is, als het zo herkenbaar is. En volgens mij zijn al die baby’s uit dit topic nog in leven. Mijne ook, bijna tien inmiddels
Komt goed, en voel je niet schuldig. Het wordt makkelijker, echt...
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
dinsdag 13 april 2021 om 14:53
Ook hier iemand die het herkent. Dochterlief heeft de eerste 3.5e maand alleen maar gehuild. Achteraf gezien reageerde ze op mijn stress. Maar herinner me nog goed dat ik op een gegeven moment dacht "als ze nu niet stopt met huilen dan geef ik haar af aan de eerste de beste die voorbij loopt en ben ik er mooi van af". En geloof me, met een puberende dochter komt dat gevoel nog wel eens voorbij 
Ik denk dat de allerbeste tip al is gegeven; neem wat afstand als je voelt dat het teveel wordt, bel opa's of oma's, bel aan bij je buren.... Echt! Iedereen met kinderen weet hoe heftig de eerste weken/maanden kunnen zijn. Schaam je niet en voel je niet schuldig wanneer het soms toch niet gaat zoals je zou willen.
Ik denk dat de allerbeste tip al is gegeven; neem wat afstand als je voelt dat het teveel wordt, bel opa's of oma's, bel aan bij je buren.... Echt! Iedereen met kinderen weet hoe heftig de eerste weken/maanden kunnen zijn. Schaam je niet en voel je niet schuldig wanneer het soms toch niet gaat zoals je zou willen.
dinsdag 13 april 2021 om 15:23
Labello1985 schreef: ↑13-04-2021 14:53Ook hier iemand die het herkent. Dochterlief heeft de eerste 3.5e maand alleen maar gehuild. Achteraf gezien reageerde ze op mijn stress. Maar herinner me nog goed dat ik op een gegeven moment dacht "als ze nu niet stopt met huilen dan geef ik haar af aan de eerste de beste die voorbij loopt en ben ik er mooi van af". En geloof me, met een puberende dochter komt dat gevoel nog wel eens voorbij
Ik denk dat de allerbeste tip al is gegeven; neem wat afstand als je voelt dat het teveel wordt, bel opa's of oma's, bel aan bij je buren.... Echt! Iedereen met kinderen weet hoe heftig de eerste weken/maanden kunnen zijn. Schaam je niet en voel je niet schuldig wanneer het soms toch niet gaat zoals je zou willen.
hoe vaak ik de kids al wel niets op MP heb willen zetten in de 13 jaar dat ik moeder ben en dan moet de echte puberteit nog komen 
dinsdag 13 april 2021 om 15:31
Precies dat! Wanneer anderen aan me vragen hoe het gaat (na een dag vol discussies) zeg ik wel eens "ik denk dat ik ga kijken of ik haar nog terug gepropt krijg"
dinsdag 13 april 2021 om 15:50
Labello1985 schreef: ↑13-04-2021 15:31Precies dat! Wanneer anderen aan me vragen hoe het gaat (na een dag vol discussies) zeg ik wel eens "ik denk dat ik ga kijken of ik haar nog terug gepropt krijg"
"ze past niet meer in het vondelingenluikje"
dinsdag 13 april 2021 om 15:58
HahahahLabello1985 schreef: ↑13-04-2021 15:31Precies dat! Wanneer anderen aan me vragen hoe het gaat (na een dag vol discussies) zeg ik wel eens "ik denk dat ik ga kijken of ik haar nog terug gepropt krijg"
dinsdag 13 april 2021 om 16:07
Voor veel mensen is dit onderwerp echt een taboe. Er wordt vaak gezegd "je moet blij zijn dat je kinderen hebt kunnen krijgen, er zijn zoveel kindloze mensen die graag met je zouden willen ruilen". Of ouders die met moeite kinderen ter wereld hebben kunnen brengen die er niet voor uit durven te komen dat ouderschap soms zo verrekte zwaar is. En dat is wat dit onderwerp zo onnodig zwaar beladen maakt en er voor zorgt dat sommige ouders niet aan de bel durven te trekken met in het slechtste geval het Shaken Baby Syndroom als gevolg.
Daarom mijn tip; trek aan de bel, praat er over, voel je even schuldig wanneer je toch niet hebt gereageerd zoals je zou willen maar bedenk je vooral dat een heel groot percentage van de ouders door dezelfde periodes heen zijn gegaan!
woensdag 14 april 2021 om 07:46
En luister inderdaad vaker naar je man. Ik stond nog maanden strak van de horrormonen. Die maakten dat ik het zweet op de rug kreeg als ik lang huilen hoorde en ook dat ik er Altijd Voor Mijn Baby Moest Zijn.
Wat natuurlijk niet helemaal waar is was want de baby heeft ook een liefhebbende vader die het net zo goed kan.
En slapen hielp, dat kwam er in het begin niet zo van. Voor mij was een logeerbed uitkomst, omdat ik daar vrij had en alles uit handen kon geven.
Wat natuurlijk niet helemaal waar is was want de baby heeft ook een liefhebbende vader die het net zo goed kan.
En slapen hielp, dat kwam er in het begin niet zo van. Voor mij was een logeerbed uitkomst, omdat ik daar vrij had en alles uit handen kon geven.
