schuldgevoel ivm lichamelijke beperkingen

Herkennen jullie dit? Door ziekte lukt het me niet om volledig in eigen onderhoud te voorzien, en het lukt me niet alle verjaardagen af te lopen en de sociale contacten die ik heb in die mate te onderhouden zoals ik zou willen. Vaak lukt het me niet mijn huis op orde te hebben, vooral niet op de momenten dat ik mijn energie moet sparen voor een verjaardag, of net voor een deadline zit waar ik al mijn energie in moet (wil?) steken. Ik heb steeds het gevoel ontoereikend te zijn en voel me de laatste dagen ineens weer schuldiger dan anders naar mijn omgeving toe, omdat het hun probleem niet zou moeten zijn dat ik een chronische ziekte heb. Objectief gezien maak ik het hun probleem ook niet, het is alleen zo dat ik ziek in bed blijf als ik te ziek ben om iets anders te doen, en er op dat moment dus niet voor anderen ben.

Het laatste - dat mijn ziekte andermans probleem niet zo moeten zijn - is ook de reden dat ik (bijna nooit) hulp van anderen aanneem, ook niet als het me wordt aangeboden.

Tsja, toch heb ik het idee dat ik mijn leven op het moment onnodig zuur maak door dit schuldgevoel, ik denk dat ik het in extreme mate heb, ik stel torenhoge eisen aan mezelf waar ik maar voor een deel aan kan voldoen. In plaats van blij te zijn dat ik er voor een deel wél aan kan voldoen, verwijt ik het mezelf dat ik niet alles haal. Ik weet niet hoe ik dit kan keren.



Ik was vandaag in zo'n dramaqueenbui dat ik me bedacht dat ik maar beter kan breken met familie en vrienden, hoef ik me er nooit meer druk over te maken dat ik ze tekort doe. Maar waarschijnlijk knap ik daar uiteindelijk ook niet van op. (en waarschijnlijk zou dit voor hen als donderslag bij heldere hemel komen, ik denk niet dat ze van mijn schuldgevoel weten, en dat het misschien niet eens in hun is opgekomen om het me kwalijk te nemen dat ik een chronische ziekte heb.)



Ik weet denk ik wel waar deze hardheid voor mezelf vandaan komt, maar ik zou ook graag willen weten hoe ik ervan af kom.



Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen (of juist niet) en die er beter mee omgaan dan ik? Ben heel benieuwd.

Bedankt voor de reacties. Ik lees dingen waar ik veel aan heb, ook dingen die me behoorlijk raken. Ik ga er vanavond uitgebreider op reageren.

@Bumper, ik maakte het nog bonter. Ik ben 5 jaar niet op vakantie gegaan omdat ik overdag vaak moet slapen en dat vervelend vind voor mijn vakantiegezelschap. Soms is het maar een uurtje, maar er zijn ook dagen dat een halve dag ziek ben en pas tegen de avond wat bij mijn positieven kom. Soms gaat het zomaar een paar dagen achter elkaar helemaal goed.

Ik ga volgende maand voor het eerst weer op vakantie, met drie familieleden. Ik denk dat ik het nu aandurf doordat als ik een paar dagen me niet goed voel ze in ieder geval lekker met zijn drieën op stap kunnen.



De eerste jaren van mijn ziekte kon ik zo goed als niets, en toen vroeg een goede vriend me of ik een weekend met hem weg wilde, eruit. Ik zei dat dat niet kon omdat ik haast niets kon. Vond hij niet erg zei hij (meerdere keren...) Hij zou lekker het hele weekend tv kijken en mij laten slapen. HIj vond het al gezellig als ik er alleen maar wás, al dan niet snurkend. Ik wilde heel graag mee, maar bleef erbij dat ik hem niet tot last wilde zijn, ik heb hem gewoon haske afgewezen. Verschillende plannen om samen eens een paar weken te relaxen aan een strand, of waar dan ook, zijn om die reden ook nooit verwezenlijkt. De stukjes van @pemberly en @krengiserweer raakten me vanmiddag in dat opzicht. Ik heb de afgelopen vijf jaar halsstarrig de naar mij uitgestoken handen genegeerd. Sinds december vorig jaar begint mijn houding pas wat te veranderen.



Bovengenoemde vriend heeft me vorig jaar trouwens ook een paar keer de liefde verklaard, en het enige wat ik erop kon zeggen was "Hmm", terwijl ik stilletjes dacht: zoek het alstjeblief verderop, ik ben je liefde niet waard, ben alleen maar lastig want heb chronische ziekte. (ik weet het, een afschuwelijke houding van me). Een uurtje geleden dacht ik: lieve lieve vriend, sorry dat ik gewoon niet genoeg van mezelf hield om te kunnen accepteren dat je zoveel om me gaf. (inclusief tranen, heb heel wat afgejankt vandaag ). Nu moet ik het nog eens tegen hem durven zeggen...



Sinds ongeveer een week begin ik iets in te zien. Ik ben opgevoed met het idee dat ik mijn prestaties was, niet meer en niet minder. En een negen op school was niet genoeg, nee, het moest een tien zijn. Waarschijnlijk goed bedoeld van mijn vader, hij wilde graag dat zijn kinderen goede kansen zouden hebben. Denk ik. Bij mij leidde dat tot het gevoel nooit goed genoeg te zijn (want die eisen waren irreëel hoog.) Mijn conclusie was dat ik weinig waarde had. Ook al was ik een kind dat goed kon leren en andere talenten had, het was gewoon nooit goed genoeg. Mijn ouders waren niet makkelijk bereikbaar in emotioneel opzicht, ik had het idee te falen en in de weg te lopen. Ik ben weggelopen toen ik dertien was. Het is nooit in me opgekomen dat mijn vader me zou missen, die paar keer dat ik me nog even liet zien schold hij me verrot. Vele jaren later begreep ik pas dat hij het afschuwelijk vond dat ik weg was gelopen, en dat hij daar 's nachts om lag te huilen. Maar iets laten blijken naar mij toe? Nooit.

Nu besef ik dat ik precies hetzelfde doe als 25 jaar geleden. Ik bepaal voor mezelf dat ik niet aan "de eisen" voldoe, en dat ik vast alleen maar in de weg loop, en daarom trek ik me terug. Ik besef nu pas dat ik anderen daar net zoveel pijn mee kan doen als ik mezelf doe.



Er is nóg iets dat ik nu pas besef, sinds een week ongeveer. Namelijk, dat het waarschijnlijk niet vanwege mijn prestaties is dat bepaalde mensen graag bij me zijn, en ook niet vanwege het feit dat ik me zo kranig hou en mensen niet lastigval als er iets is. Ik denk ineens dat het om andere eigenschappen moet gaan . Van de mensen die graag bij me waren/zijn, hoorde ik wel eens dat ik een goed hart heb, zorgzaam, inlevend, grappig, origineel, etc was. Op de een of andere manier begreep ik vorige week ineens dat het om dát soort eigenschappen moet zijn dat mensen om me geven, terwijl ik me altijd blind staarde op mijn prestaties omdat ik dacht dat ik net zoveel waard was als mijn laatste prestatie. Ik heb het dus 39 jaar lang verkeerd begrepen, denk ik...



De opmerking die werd gegeven dat familie en vrienden er ook wel eens van zullen balen dat ik dingen niet kan vanwege mijn ziekte, maar dat dat niet persé zegt dat ze van mij als persoon balen, is ook een goede. Raar is dat, zelf ken ik het heel goed: balen van iemands gedrag maar evenveel om die persoon blijven geven. Maar andersom ben ik snel bang dat ik als persoon heb afgedaan. Ik meet met twee maten. Net zoals ik de mensen waar ik om geef/ van hou, vooral waardeer om hun menszijn en niet vanwege prestaties, maar andersom zag ik dat niet.



O ja, @tangerine, je zegt dat een mens zijn ziekte niet zelf uitkiest en daar heb je gelijk in. Maar ik verwijt het mezelf wél dat ik een ziekte heb, ik denk dat dat ook een punt is, Als je het gevoel hebt dat je ziekte je is overkomen (en dat is denk ik een reëel idee) zul je je anders opstellen dan wanneer je gevoel voor zelfverantwoording zó irreëel hoog is dat je het jezelf kwalijk neemt als je lichaam ziek wordt.



@Bumper, bedankt voor je uitnodiging, ik zal binnenkort eens een kijkje nemen bij de kreupele eenheid.



Oeps, sorry voor de lengte van mijn posting.

@Fame, dat is het probleem dus... ik heb de (waarschijnlijk irreëele overtuiging) dat mijn gezondheid mijn verantwoording is en dat het mijn schuld is dat het me niet is gelukt beter te worden, Alsof ik een soort Almachtige zou zijn over eigen lichaam, maar dan een falende

Het is een stroming van tegenwoordig dat ziekzijn eigen verantwoording is. Aan de ene kant een prettig gevoel, het geeft je het idee de regie te hebben, aan de andere kant zwaar frustrerend als je alles al hebt gedaan wat je mogelijkerwijs kón doen, maar nog steeds ziek bent.



@Labyrint, ik weet het topic weer. Vind je het moeilijk om hier je ervaringen neer te zetten? Ik zou best willen weten hoe je heb geleerd ermee om te gaan.

mik25 schreef op 13 maart 2008 @ 21:40:

Voor mij voelt vooral hulp vragen als falen. Heel irrationeel, maar zo voelt het wel.

.

Ik heb jarenlang liever mijn tong afgebeten dan toegeven dat ik steun kon gebruiken. Het was bij mij een mengelmoes van angst de controle te verliezen, angst anderen tot last te zijn, bang mijn vrienden kwijt te raken, etc.

Ik ben nu sinds oktober een en ander aan het verwerken. In december heb ik voor het eerst zomaar aan een dierbare toegegeven dat ik wel wat steun zou kunnen gebruiken. Ze stond direct voor me klaar trouwens. Een vriend gebeld voor iets anders, hij zei voor de zoveelste keer dat ik altijd kon bellen, zelfs midden in de nacht.

Weet je dat het deze keer niet als falen voelde maar juist als een overwinning? Omdat ik ook besefte dat ik doordat ik liever mijn tong afbeet dan hulp accepteren, de mensen die me dierbaar waren/zijn heel ver van me afduwde.



Maar ja, vanmorgen voelde het ineens weer anders. Vond ik ineens weer dat ik de steun, aandacht, en/of liefde van anderen niet waard kon zijn. Het zal nog flink oefenen zijn voor me.



Bedankt trouwens ook voor je hartelijke uitnodiging.

Hé Setter, lieve vriendin Bedankt voor je lieve woorden.



@So much, bedankt voor de link. Het lukt me wel steeds beter aan anderen uit te leggen hoe het voelt om mij met mijn beperkingen te zijn. Dat niets meer vanzelfsprekend is. Dat je als je opstaat vaak niet weet op welk tijdstip van de dag je instort.Ik sta daar vaak al niet meer bij stil, maar ik neem het wel mee in mijn keuzes. Als ik iets zeker moet doen, plan ik het bijvoorbeeld 's morgens, dan kan ik 's middags instorten en 's avonds weer verdergaan. Of ik slaap langer uit zodat ik 's middags zeker weet dat ik door kan gaan, maar dan kan ik de volgende dag geen afspraak hebben omdat als ik een dag 's middags niet rust, ik de volgende dag kapot kan zijn. Soms word ik aangenaam verrast en kan ik ineens twee dagen wél alles wat ik wilde, maar dat zijn uitzonderingen en daar moet ik niet vanuit gaan als ik dingen inplan.



Ik heb wel al uitgelegd aan vrienden en familie hoe onzeker het voelt om niet van tevoren te weten hoe lang je die dag volhoudt, en dat mijn vermoeidheid niet te vergelijken is met vermoeidheid, maar meer op totale uitputtingsverschijnselen lijken, en dat als ik evengoed stug doorzet ik diezelfde avond meestal al een virus en/of infectie te pakken heb omdat mijn weerstand daalt als ik over mijn grenzen ga. nou ja, de mensen in mijn nabije omgeving respecteren het wel, dat ik nu eenmaal keuzes te maken heb. Ze proberen me niet over een grens te trekken godzijdank. Degenen die het wel probeerden, daar kap ik snel mee, want dat is niet goed voor mijn gezondheid. Dus in dat opzicht heb ik wel al stappen gemaakt.



Waar ik nu tegenaanloop komt denk ik juist doordat het iets beter met me gaat. Ik heb dus heel lang het allemaal zelf op willen lossen, ook al ging dat helemaal niet. Ik heb het overleefd, maar dat is alles, zeg maar. Ach, in de tussentijd ook wel weer wat opgebouwd, weer gaan sporten (wanneer het gaat, soms lukt het me bijvoorbeeld een halfjaar twee keer in de week banen te trekken, en soms drie maanden niet omdat al mijn pezen verrekken.) En ik heb een nieuwe carrière opgestart waarin ik zelf mijn uren mag bepalen als zelfstandige. Het is dus niet alleen kommer, kwel en verlies.



Maarrr ik ben nu zover dat ik bijna hulp durf aan te nemen van familie en vrienden, maar merk dat ik het mezelf ten eerste niet waard vind omdat ik mezelf door de lichamelijke berperkingen die ik heb minder vind dan toen ik nog gezond was. (ik schaam me hier diep voor, het is namelijk nooit in me opgekomen iemand met een ziekte als minder te zien, ik keek altijd juist enorm op tegen mensen met een handicap, - of dat nu terecht was of niet, want mensen met een handicap hebben eenvoudig niet eens een andere keuze dan roeien met de riemen die ze hebben.- Ook nu meet ik met twee maten, bij een ander vind ik het sterk als diegene met een ziekte toch doorgaat, en mezelf vind ik minder door mijn ziekte. Ik moet die zelfkastijding eens afleren.)



Wat ik nu moeilijk vind is ontvangen zonder dat ik weet of ik evenredig kan teruggeven. Als je gezond bent sta je daar ook niet zo bij stil, want geven en nemen gaat over en weer: ik hielp mijn vrienden met plezier als ze bijvoorbeeld wilden verhuizen, ik sjouwde hun spullen trappen op en trappen af, sausde muren, etc. - Shit, nu bedenkt ik me ineens dat ik meestal vergat hetzelfde terug te verwachten. Ik denk dat ik makkelijker gaf dan ontving. Tsja, en nu wil ik zelf bijvoorbeeld verhuizen, en vind het moeilijk aangeboden hulp te accepteren, want hoe kan ik het ooit teruggeven? Zoiets.



O ja, en waar ik me soms ook schuldig over voel; ik vind dat ik zoveel mogelijk mijn eigen inkomen moet verwerven. Daarnaast voelt het ook wel goed om ondanks mijn lichamelijke klachten toch iets van een carrière te hebben, ik heb het nodig om me te ontwikkelen, toen ik te ziek was iets te kunnen doen miste ik het enorm. Nu voel ik me soms schuldig dat ik dan niet naar een verjaardag kan omdat ik een onverwachtse deadline moet halen, bijvoorbeeld, Ik vind het egoïstisch van mezelf dat ik mijn werk dan voor laat gaan. Maar als ik mijn deadline op het laatste nippertje afzeg, zal ik binnenkort geen deadlines/werk meer hebben. Kan ik me daar weer schuldig over voelen...



Tsja, ik maak het mezelf nogal onmogelijk, hè?



Misschien is de sleutel wel dat de mensen die om me geven, om me geven omdat ik uiteindelijk best een goed hart heb en het allemaal haske goed bedoel enzo, in plaats van dat ze pas om me zouden geven wanneer ik een supervrouw zou zijn (die mensen vallen vanzelf wel af in mijn vriendenkring, omdat ik daar eenvoudigweg niet aan kan voldoen ) . Mensen die echt om me geven gunnen het me vast ook dat ik wat werk kan doen, en begrijpen het misschien ook dat dat belangrijk voor me is.

Nu ik dit schrijf denk ik ineens, stel dat de mensen die om me geven iets denken in de trant van: wat fijn voor Pink dat ze weer kan werken, want dat maakt haar blij en het is fijn als ze blij is, in plaats van mijn scenario, dat ze alleen maar teleurgesteld in me zijn.



Ik denk trouwens dat ik te vaak mensen op mijn pad heb gehad die vooral aan zichzelf dachten. Ik heb in scheve verhoudingen gezeten, o.a. vijf jaar een relatie gehad met een man die zichzelf als middelpunt van het universum zag, en degenen die hij in zijn leven wilde hebben, dienden slechts als figuranten. Nu besef ik pas dat hij er (bijna?) geen moer om gaf hoe ik me voelde. Zijn mening telde, hij gaf er geen fuck om wat mijn mening was. We hadden wel altijd ruzie overigens. Ik dacht - denkik - dat de relatie waarin ik zat vrij normaal was. Ik kende niets anders. In de periode voor hem heb ik ook vooral met mensen te maken gehad die erg van zichzelf uitgingen en respectloos naar anderen toe waren. Dat versterkte mijn idee dat ik met mijn gevoeligheden vrij lastig was - het kwam hen immers niet uit. Tegelijkertijd waren het wel mensen die mij graag in hun leven wilden houden, zolang ik mijn eigen menszijn maar wat onderdrukte.



Misschien is dit nu wel een kans om te ontdekken dat het ook anders kan, en dat de mensen die ik inmiddels in mijn leven heb toegelaten écht mensen zijn die erom geven hoe het met mij gaat. Stiekem geloof ik dat wel, maar het is harstikke eng om dat uit te gaan vinden.



@Labirynt, ik begrijp wat je schrijft over herkenning enzo, maar niet hoe je het schuldgevoel hebt verminderd. Je zegt overtuigend "nee", maar houdt toch het gevoel dat je je moet verdedigen. is dat jouw schuldgevoel, of is het het idee wat je krijgt door de houding van anderen?



Sorry trouwens voor mijn slechte zinsbouw, ben aan mijn middagdut toe, maar wilde dit toch alvast allemaal typen.



Ook sorry voor mijn ge-sorry

Wat ben ik blij dat ik dit topic heb geopend en met de reacties. Nijn en Tangerine, jullie reacties zijn ook weer leerzaam voor me, ik laat het bezinken en reageer er later op.



Ik wilde even snel kwijt aan Kira: ik heb er ook wel eens aan gedacht eruit te stappen omdat ik maar niet echt beter werd. Omdat het psychisch (en lichamelijk) zo'n pijn deed dat ik de Pink niet kon zijn die ik wás. (Maar hé, wie weet word ik binnenkort zelfs wel een veel leukere.)

Toch heb ik beseft dat ook al kon het mensen pijn doen te weten dat ik met mijn eenzame worsteling bezig was, en ze me in die periode niet konden bereiken, ik ze veel meer pijn zou doen als ik zonder overleg/uitleg, eruit zou stappen. Ik weet niet precies waarom ik dat zo voelde, want zoveel waarde kende ik mezelf niet toe, maar toch.

Of misschien weet ik wel waarom. Ik zei het nooit op momenten dat ik ermee rondliep, dat ik ermee rondliep, maar soms wel achteraf. Niet als schreeuw om hulp want op dat moment speelde het niet meer, meer om mijn hart even te luchten, denk ik. Nou ja de geschrokken reactie over hoe afschuwelijk diegene het zou vinden als ik die keuze gemaakt zou hebben, zei me dan genoeg. Ik heb het daarna ook nooit meer durven zeggen.



Dan denk ik toch, dat áls ik een keuze zou moeten maken tussen strontvervelend voor mijn omgeving zijn óf eruit stappen en mensen met allerlei vragen en pijn achterlaten, ik toch nog voor het eerste zou kiezen. Ik hoop Kira dat je het ook zo gaat voelen. Dat je ook desnoods liever je omgeving tot last bent dan dat je eruit stapt. Nou ja, je begrijpt wat ik bedoel. Ik weet zeker dat je vrienden en je familie niet over het gemis heen zullen komen.