schuldgevoel ivm lichamelijke beperkingen

Herkennen jullie dit? Door ziekte lukt het me niet om volledig in eigen onderhoud te voorzien, en het lukt me niet alle verjaardagen af te lopen en de sociale contacten die ik heb in die mate te onderhouden zoals ik zou willen. Vaak lukt het me niet mijn huis op orde te hebben, vooral niet op de momenten dat ik mijn energie moet sparen voor een verjaardag, of net voor een deadline zit waar ik al mijn energie in moet (wil?) steken. Ik heb steeds het gevoel ontoereikend te zijn en voel me de laatste dagen ineens weer schuldiger dan anders naar mijn omgeving toe, omdat het hun probleem niet zou moeten zijn dat ik een chronische ziekte heb. Objectief gezien maak ik het hun probleem ook niet, het is alleen zo dat ik ziek in bed blijf als ik te ziek ben om iets anders te doen, en er op dat moment dus niet voor anderen ben.

Het laatste - dat mijn ziekte andermans probleem niet zo moeten zijn - is ook de reden dat ik (bijna nooit) hulp van anderen aanneem, ook niet als het me wordt aangeboden.

Tsja, toch heb ik het idee dat ik mijn leven op het moment onnodig zuur maak door dit schuldgevoel, ik denk dat ik het in extreme mate heb, ik stel torenhoge eisen aan mezelf waar ik maar voor een deel aan kan voldoen. In plaats van blij te zijn dat ik er voor een deel wél aan kan voldoen, verwijt ik het mezelf dat ik niet alles haal. Ik weet niet hoe ik dit kan keren.



Ik was vandaag in zo'n dramaqueenbui dat ik me bedacht dat ik maar beter kan breken met familie en vrienden, hoef ik me er nooit meer druk over te maken dat ik ze tekort doe. Maar waarschijnlijk knap ik daar uiteindelijk ook niet van op. (en waarschijnlijk zou dit voor hen als donderslag bij heldere hemel komen, ik denk niet dat ze van mijn schuldgevoel weten, en dat het misschien niet eens in hun is opgekomen om het me kwalijk te nemen dat ik een chronische ziekte heb.)



Ik weet denk ik wel waar deze hardheid voor mezelf vandaan komt, maar ik zou ook graag willen weten hoe ik ervan af kom.



Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen (of juist niet) en die er beter mee omgaan dan ik? Ben heel benieuwd.

@Tangerine, ja ik neem het mezelf eigenlijk wel kwalijk dat ik de oorzaak van mijn ziekte heb laten gebeuren, als je snapt wat ik bedoel. Er is me iets overkomen wat mijn ziekte heeft getriggerd, ik heb het me laten overkomen. Tsja ik ga daar heel ver in, ik ben denk ik een ster in het mezelf van alles kwalijk nemen! Je hebt gelijk dat ik dat los mag laten, maar het lukt me nog niet direct.



@Wurmpje, ik heb niet het idee dat als het psychisch is het meer je schuld zou zijn dan wanneer de klachten lichamelijk zijn. Psychische klachten hebben toch ook vaak een biochemische oorzaak? Maw, je kunt er niet zomaar invloed op hebben. Misschien voor een deel, net als ik, hoe je ermee omgaat, maar voor een groot deel is het overmacht, net als bij mij.



@Nijntje, door wat je zegt leer ik er ook anders naar kijken, inderdaad, als je om iemand geeft, graag ziet vanwege bepaalde kwaliteiten, is het 's middags slapen een futiliteit. Ik merkte het de laatste tijd ook aan reacties van anderen, maar je gaat het pas zien als je het doorhebt.

Ik zou het een vriendin niet kwalijk nemen als ze niet alles kan wat een gezond, gemiddeld mens kan, maar het zou wel een koude douche voor me zijn als ik daardoor word buitengesloten omdat ze het in haar uppie wil dragen.





Ik denk dat ik door de manier waarop ik ben opgegroeid, haast "voorbestemd" was om in bepaalde relaties terecht te komen. En dat bevestigde dan weer mijn beeld. Dat zie ik nu allemaal pas!

Omdat ik er niet van uitging dat anderen mij als compleet mens met (on)mogelijkheden en gevoeligheden konden accepteren, trok ik juist die mensen aan die dat inderdaad niet accepteerden, en voelde ik me bij hen op een bepaalde manier mijn gemak, omdat het was wat ik kende. Waarschijnlijk heb ik een en ander nog versterkt door mezélf niet te accepteren en niet te verwachten dat een ander mijn gekkigheden accepteerde. Waardoor verhoudingen alleen maar schever konden groeien. Dus mijn aandeel erin was net zo groot, natuurlijk.



Ik heb het idee dat ik de afgelopen tijd wezenlijk aan het veranderen ben. Ik moet er wel bij zeggen dat ik juist door mijn ziekte en mijn ontwikkelingen de afgelopen jaren geen mensen in mijn leven heb gekregen die mij als apparaat zagen, omdat dat sowieso niet meer voegde.

De afgelopen jaren heb ik wel wat steun geaccepteerd, maar tot nu toe in situaties die redelijk veilig voor mij voelden, doordat er een bepaalde afstand was. Toevallig waren het ook personen die supervoorzichtig met mij en mijn grenzen omgingen, iets wat ik ook helemaal nog niet gewend was!

Een van mijn opdrachtgevers is bijvoorbeeld vanaf het begin dat ik voor hem ging werken een grote morele steun voor me, ik denk dat hij niet eens beseft hoeveel. En er is een therapeut die ik zomaar altijd kan bellen als ik steun of feedback nodig heb. Ik heb hem nog niet eerder genoemd omdat hij hier meeleest, maar hij weet - hoop ik - hoeveel ik hem waardeer. En, ik moest helaas af en toe naar een advocaat om advies in te winnen, hij wilde me nooit rekeningen sturen omdat hij vond dat ik genoeg stress had. Ik dacht toen nog even dat het misschien standaard bij hem was dat hij niets rekende voor losse consulten, maar kwam er toevallig achter dat hij normaalgesproken al een bedrag voor een eerste consult rekent en niet te weinig ook.

Ik belde hem vanmorgen vanwege een vraagje over particulier huren en huursubsidie, en ik vertelde erbij dat ik misschien naar de andere kant van het land ga verhuizen. Toen zei hij nog eens dat áls ik hier blijf ik hem altijd kan bellen, en dat ik dat weet. Maar hij wilde ook even zeggen dat ik hem natuurlijk nog steeds altijd kan bellen als aan de andere kant van het land zit. Mijn (innerlijke) standaardreactie was: waar verdien ik zoiets in godesnaam nu weer aan? Maar die werd ineens vervangen door dat HIJ blijkbaar vindt dat ik dat wel verdien, en dat ik dan verder niezo moet zeuren . Alweer een ahamoment.



Van het weekend kan ik oefenen met familie, ik ga naar broer en schoonzus, uren reizen hiervandaan en mijn moeder wil graag met me mee. Ineens klonk ze een beetje sipjes aan de telefoon, omdat ze er zo tegenop ziet om in haar uppie naar de andere kant van het land te reizen (ze is erg onzeker omdat ze 70 jaar lang doof is geweest). Ze leert dat treinreizen wel, maar het is een roteind met veel overstappen. Ik stelde voor dat ik wel samen met haar wil reizen, maar dan wel een dag van tevoren bij haar wil zijn, omdat zij weer een andere kant opwoont dan broer en schoonzus. Het hele land twee keer doorreizen in een dag is wat teveel voor mijn reserves. En en en ik zei dat ik, als ik zaterdag bij haar ben, 's middags even moet slapen omdat ik anders niet de hele zondag volhoud. Er schiet me nu iets te binnen over de manke helpt de blinde. Anyway, zij blij, ik blij.

Nu draai ik de boel eens om en zou ik me in haar plaats, als ik mezelf zou zijn en niet haar, geraakt zijn door het feit dat mijn dochter helemaal naar me toekomt om samen te reizen omdat ik (mijn moeder) het nog niet alleen aandurft. Dat bedoel ik dus met twee maten meten en dat bedoelen jullie dus met af en toe de boel omkeren. Oké, ik vind het fijn om het voor haar te doen, omdat ik weet dat het haar blij maakt!



Over een paar weken kan ik veelheelveel oefenen. Een broer betaalt mijn vakantie naar het buitenland (o, schuldgevoel...). Toen ik hem bedankte zei hij dat hij daar niets van merkt op zijn bankrekening, en dat is waar. Eerst zou hij niet meegaan, maar ik met twee familieleden (hij niet mee omdat hij al dat gereis eens zat is). Nu wilde hij toch mee om alle tijd te hebben mijn hele verhaal aan te horen over mijn immuundefitcientie en mijn ptss, om te kijken wat nu het slimst is. Godallemachtig, hij gaat mee om mijn hele verhaal aan te horen en met me mee te kunnen denken! (nu ook weer tranen... wow, ik word een huilie). Het is heel eng om het gevoel toe te laten dat ik dat allemaal misschien wel waard ben, zónder dat ik - tot nu toe in ieder geval nog niet - zes bestsellers op mijn naam heb, zonder dat ik een goedlopende winkelketen uit de grond heb gestampt, maar gewoon, als Pink11, als mensch.



Het oefenen betreft voor mij ook het met een groep op vakantie zijn en dan gewoon accepteren dat ik wel kan als ik wel kan en niet kan als ik niet kan (naar het strand, mee winkelen of wat dan ook) en me dan niet druk maak over wat de anderen daarvan vinden. Waarschijnlijk vinden ze er veel minder van dan ikzelf denk.



Mezelf leren accepteren betekent ook dat ik me niet excuseer voor mijn ellenlange posting. Hoewel een excuus misschien wel op zijn plaats zou zijn want ik heb zelfs mezelf overtroffen. Als jullie balen van de lengte ervan, wil dat nog niet zeggen dat jullie van mij als persoon balen. Zeker niet als jullie tot hier zijn gekomen met lezen



Ik leer

Bedankt voor de reacties en het meedenken.

Ik merk dat er veel aan het veranderen is de laatste weken, het lijkt alsof ik langzamerhand erop durf te vertrouwen als anderen tegen me zeggen dat ze blij met me zijn zoals ik ben, ze het ook menen (vooral als ze zich er ook nog eens naar gedragen ).

Ik houd het nu even kort want moet even energie sparen voor morgen, dan zit ik opzeminst weer 7 uur in treinen en bussen .

Ik reageer over een paar dagen graag weer uitgebreider(der).

Weer een kort berichtje. Het is teveel chaos in mijn hoofd en in mijn gevoel om te typen wat er nu allemaal in me omgaat. Het punt is dat ik nooit heb beseft dat ik als mens waardevol was, en ben. De afgelopen weken begon het besef te komen. Dankzij de psychologe die me behandelt voor mijn ptss, dankzij de feedback van de therapeut die ik nog af en toe spreek, dankzij dit topic, en dankzij de mensen om me heen die het al weetikveelhoelang mij dat proberen te duidelijk te maken. Het drong nog niet helemaal door. Tot nu toe.



Het is een soort van cultureshock zegmaar, waar ik nu doorheen ga Verdorie, het was er dus al die tijd al, maar ik heb het nooit gezien! Ik heb alle signalen verkeerd opgevat en het steeds zo proberen te draaien dat ik waardevol was omdat... maar nooit dat ik waardevol was omdat ik mezelf ben, dus. Zoiets. Meestal gedacht dat de mensen die zeiden dat ze van me hielden en/of me waardeerden zomaar wat zeiden (@Setter, dit geldt niet voor jou hoor. (f) ).

Ik houd het vandaag even hierbij, want ben vanwege de chaos in mijn hoofd bang dat ik wartaal uit ga slaan.

Fuck zeg... ik ben niet alleen maar mijn prestaties. Ik ben het waard om echt van gehouden te worden!

Ik heb de laatste reacties gelezen en door mijn hoofd laten gaan en ze ook stuk voor stuk beantwoord (in mijn hoofd ). Binnenkort kom ik erop terug. Ik ben bang dat het dan wel weer een heel erg lange mail wordt. Tot later.

Dank je Tangerine. Had wel sinds gisteren weer een terugval, maar terugvallen horen bij vooruitgang, denk ik. Twee stappen vooruit, eentje achteruit, etc.



Wat Nijn zegt, over dat het je verbaasde om te lezen dat ik zo weinig eigenwaarde heb, vat ik op als een compliment. Maar het is al sinds mijn 16e dat ik in twee werelden lijk te leven, realiseer ik me sinds kort. Dat klinkt dramatischer dan dat het is, maar: ik werd sinds die tijd regelmatig bevestigd door mijn omgeving, dat ik intelligent zou zijn, dat ik een mooie meid was, dat ik leuk was. Maar van binnen heeft het nooit zo gevoeld, mijn "eigenwaarde" haalde ik uit de bevestiging die ik kreeg. Daardoor ging ik steeds meer zelfvertrouwen uitstralen, ik leefde voor de buitenwereld alsof ik tevreden was met mezelf. Het enige vertrouwen dat ik had, was te weten dat ik door het meerendeel van de mensen die ik tegenkwam werd geaccepteerd en soms zelfs gewaardeerd, dus ging ik met opgeheven hoofd door het leven, zegmaar. Maar vaak deed het zelfs pijn als ik complimenten kreeg (maar ga vooral door hoor ) - omdat het zo anders was dan hoe ik mezelf zag.



De oorzaak ligt waarschijnlijk in een vader die erg op prestaties gericht was, en een familielid dat me structureel de grond in trapte. Inmiddels weet ik allang dat dat familielid dat nooit zo heeft bedoeld, dat diegene ook maar frustraties kwijt moest en ik vanwege mijn jonge leeftijd het makkelijkste slachtoffer was.



Maar toen vervreemdde ik al van mezelf, want: ik haalde goede cijfers op school, maar het familielid waar ik erg tegenop keek, zei dagelijks dat ik oliedom was. Zelfs na een IQtest die nogal hoog uitviel geloofde ik nog niet dat ik niet dom was. Ik was er nogal hardnekkig in te geloven dat ik niet deugde, dus.

Door haar hersenspoeling dacht ik ook dat ik walgelijk dik was, en als ik dan op school een tractatie oversloeg omdat ik zo dik was, werd ik uitgelachen omdat ik een normaal figuur had. Ik heb er jaren naar gestreefd graatmager te zijn, want ik had van familielid geleerd dat ik walgelijk dik was als een normaal figuur had. Als graatmagere was ik tenminste uit die gevarenzone. (vreselijke term trouwens: walgelijk dik. Bestaat zoiets? )

Tsja, in combinatie met een vader die me niet zag staan en voor wie zelfs negens op school nog onder de maat waren. Het is voor mij nogal verwarrend geweest om op die manier op te groeien. Maar toen is toen en nu is nu. Nú kan ik ermee aan de slag. Naast een minderwaardigheidscomplex ben ik ook altijd overtuigd geweest van mijn lelijkheid (of hoort dat erbij?), ook al had ik altijd de nodige -en de onnodige - sjans en werd ik regelmatig zelfs een mooie meid genoemd. Ook het idee van lelijkheid had mijn familielid erin gestampt, ik deugde volgens haar woorden gewoon niet, van top tot teen, van binnen en van buiten was ik mismaakt. En ik, ik heb me nooit maar dan ook nooit afgevraagd of deze persoon wel gelijk zou hebben, maar altijd getwijfeld aan degenen die me complimenteerden. Sinds ongeveer een jaar begrijp ik pas wat voor impact het structurele getrap van dit familielid op me heeft gehad. Begrijp me niet verkeerd, ik neem het haar niet eens kwalijk, ik kijk vooral naar wat ik er nu zelf mee kan.

Korenwolf, ha ik denk dat mijn moeder wel blij met me is! Ze is de 70 gepasseerd en regelmatig toe aan een middagdut, in mij heeft ze een lotgenoot . En inderdaad, voor sommigen is het misschien haske prettig om niet continu in touw te hoeven zijn. Wie weet méénde die vriend het wel toen hij zei dat hij het geen probleem zou vinden als ik de hele dag zou liggen slapen, dat dat wel een relaxed voor hem zou zijn ook.



Wat je zegt over die biochemie, dat herken ik ook. Als ik niet moe ben, ben ik een anders mens. Dan ben ik mezelf, denk ik. Dan kan ik haast de hele wereld aan. Natuurlijk zijn er dan ook tegenslagen en complexen om mee te dealen, maar het lijkt allemaal zoveel makkelijker te gaan!

Toch zijn de schuldgevoelens ivm ziekte niet biochemisch, denk ik. Het staat er los van.



@Cajaen, ik raakte twee "vrienden" kwijt tijdens mijn ziekte. Ze vonden - onafhankelijk van elkaar - dat ik gewoon wat vaker met hen moest gaan stappen, wat nachten door moest halen, dan zou ik vast weer gauw opknappen! Ik heb zelf deze vriendschappen verbroken, en heb gezegd dat er in mijn ogen allang geen sprake was van een vriendschap, als er zoveel onbegrip was. Ze waren het er nog mee eens ook.

Eén van hen kwam er later op terug, toen het weer beter met me ging en ik weer af en toe leuke dingen kon doen. Maar sorry, ik kon het diegene niet vergeven.

Voor de rest had ik mijn vriendenkring al goed gekozen, denk ik. Ze zijn me trouw gebleven, en stonden voor me klaar als ik eens een wat betere dag had en iets leuks wilde doen. Ik denk wel dat ik in mijn handen mag knijpen met zulke vrienden. (en natuurlijk heb ik me - a la Pink - veelvuldig afgevraagd waar ik ze in godsnaam aan heb verdiend.



Vrienden die je kwijtraakt tijdens een periode van ziekte, zie ik niet als vrienden en het verlies is geen verlies. Hoewel ik ook weet dat het op het moment zelf verdomd veel pijn doet.