Psyche
alle pijlers
Schuldgevoel naar ouders toe
maandag 4 april 2022 om 22:08
Hoi hoi allemaal,
Ik denk dat velen het wel herkennen; een schuldgevoel naar je ouders toe.
Ik ben halverwege de twintig, en woon zo'n 2 uur bij mijn ouders vandaan. Sinds kort werk ik fulltime en doe ik daarnaast nog wat online werk dat ik een paar uur per dag in het weekend doe.
Tijdens mijn studie ging ik heel regelmatig een weekend naar mijn ouders toe, maar sinds ik fulltime werk eigenlijk nog maar heel weinig.
Vaak heb ik wat te doen in de weekenden, of vind ik het gewoon fijn om in mijn eigen huis te zijn waar ik eigenlijk niet zoveel ben doordeweeks.
Nu zie ik mijn ouders zeker 1 keer per maand (tegenwoordig meer bij mij, soms in mijn ouderlijk huis) en bellen we minstens 1 keer per week, met wat Whatsapp contact tussendoor.
Soms voel ik me er echter zo schuldig over dat ik nog maar weinig in mijn ouderlijk huis kom; dan zijn er ineens 2 maanden voorbij dat ik er voor het laatst was en dan snap ik niet waar de tijd is gebleven. Deels is het ook een soort nostalgie, nu ik toch echt zelf "volwassen" ben geworden (tussen aanhalingstekens omdat het niet echt zo voelt
).
De meeste van mijn vriendinnen zien hun ouders nog minder, maar die houden er geen schuldgevoel aan over dus daar kan ik er minder makkelijk over praten.
Als iemand tips heeft of het herkent, hoor ik het graag...!
Ik denk dat velen het wel herkennen; een schuldgevoel naar je ouders toe.
Ik ben halverwege de twintig, en woon zo'n 2 uur bij mijn ouders vandaan. Sinds kort werk ik fulltime en doe ik daarnaast nog wat online werk dat ik een paar uur per dag in het weekend doe.
Tijdens mijn studie ging ik heel regelmatig een weekend naar mijn ouders toe, maar sinds ik fulltime werk eigenlijk nog maar heel weinig.
Vaak heb ik wat te doen in de weekenden, of vind ik het gewoon fijn om in mijn eigen huis te zijn waar ik eigenlijk niet zoveel ben doordeweeks.
Nu zie ik mijn ouders zeker 1 keer per maand (tegenwoordig meer bij mij, soms in mijn ouderlijk huis) en bellen we minstens 1 keer per week, met wat Whatsapp contact tussendoor.
Soms voel ik me er echter zo schuldig over dat ik nog maar weinig in mijn ouderlijk huis kom; dan zijn er ineens 2 maanden voorbij dat ik er voor het laatst was en dan snap ik niet waar de tijd is gebleven. Deels is het ook een soort nostalgie, nu ik toch echt zelf "volwassen" ben geworden (tussen aanhalingstekens omdat het niet echt zo voelt
).De meeste van mijn vriendinnen zien hun ouders nog minder, maar die houden er geen schuldgevoel aan over dus daar kan ik er minder makkelijk over praten.
Als iemand tips heeft of het herkent, hoor ik het graag...!
dinsdag 5 april 2022 om 08:49
Bedankt voor je tip, ik ga ernaar kijken!Due-scimmie schreef: ↑05-04-2022 08:36Misschien is een familieopstelling iets voor je. Kan helpen bij familierelaties onderling helder te krijgen.
Toevallig heb ik er gisteren een gehad bij therapie ivm burnout. Mijn struikelblok is dat ik alles zelf wel oplos en verantwoordelijkheden op me neem die ik niet zou moeten nemen zeg maar. Ik denk dat je schuldig voelen naar je ouders er daar ook een van is.
Sterkte met je burnout❤
dinsdag 5 april 2022 om 10:26
Heb je dit ook met je ouders besproken? Misschien is die schuldgevoel iets wat jij jezelf aanpraat maar vinden je ouders het contact wel prima zo. Ik lees nergens in jouw verhaal terug dat je ouders vinden dat zij van jou te weinig aandacht krijgen. Zo te lezen heb jij regelmatig contact met ze. Ik neem aan dat zij ook wel begrijpen dat vanwege de afstand veelvuldig fysiek contact moeilijker is. Ik woon zelf ook op anderhalf uur rijden van mijn ouders, heb mijn eigen gezin etc. Ik zie mijn ouders dus ook niet vaak maar er is wel contact via Whatsapp etc, we spelen WordFeud tegen elkaar. Ik voel mij totaal niet schuldig. In mijn studietijd was ik ook nagenoeg ieder weekend thuis. Tijden veranderen.
dinsdag 5 april 2022 om 10:48
Ik zie mijn ouders ook om praktische redenen niet heel vaak, maar we vinden het allemaal prima hoe het nu gaat. Dat anderen het contact misschien weinig vinden, dat kan. Alleen het telt dat wij er allemaal tevreden mee zijn en dat dit voor ons werkt.
Er zijn ook periodes geweest dat de band minder was , dus nu waardeer ik al enorm dat het altijd leuk en gezellig is als we elkaar zien. Als dit de balans is die werkt voor mij en mijn ouders, prima.
Er zijn ook periodes geweest dat de band minder was , dus nu waardeer ik al enorm dat het altijd leuk en gezellig is als we elkaar zien. Als dit de balans is die werkt voor mij en mijn ouders, prima.
dinsdag 5 april 2022 om 12:16
Ik denk dat het voor iedereen verschillend is hoe en hoe vaak het contact is met je ouders. Voel je je schuldig omdat je denkt meer contant te moeten hebben omdat het ‘hoort’ of mis je contact? Of krijg je signalen van je ouders?
Hier een hele knusse familie en wonen allemaal zo dicht bij elkaar dat we meerdere keren per week samen eten. Zeker afgelopen jaren met een aantal single personen wel zo gezellig. Inclusief ouders.
Laatst gelezen van iemand die het bekeek met het aantal keer wat je, je ouders nog zou zien voor het niet meer zou kunnen, in je huidige patroon. Dat was voor sommige mensen best wel relativerend, zeker als je echt ver weg woont/elkaar weinig ziet.
Hier een hele knusse familie en wonen allemaal zo dicht bij elkaar dat we meerdere keren per week samen eten. Zeker afgelopen jaren met een aantal single personen wel zo gezellig. Inclusief ouders.
Laatst gelezen van iemand die het bekeek met het aantal keer wat je, je ouders nog zou zien voor het niet meer zou kunnen, in je huidige patroon. Dat was voor sommige mensen best wel relativerend, zeker als je echt ver weg woont/elkaar weinig ziet.
dinsdag 5 april 2022 om 13:50
Verwar je je schuldgevoelens niet met de gevoelens die het loslaten van je ouders en je jeugd met zich meebrengt? Je bent nu een volwassene met een eigen leven.
En daar hoort bij dat je je eigen keuzes maakt, je zelf verantwoordelijk bent, en je je niet meer kan 'verschuilen' achter je ouders en hun verwachtingen.
Geef het tijd... Het went
En daar hoort bij dat je je eigen keuzes maakt, je zelf verantwoordelijk bent, en je je niet meer kan 'verschuilen' achter je ouders en hun verwachtingen.
Geef het tijd... Het went
woensdag 6 april 2022 om 07:23
Ah, hier heeft mijn schoonmoeder een handje van als we niet minimaal 3 x per week op de stoep staan. "Straks kan het niet meer" (geen sprake van ziekte of heel oud zijn ofzo). Ik vind dat juist een heel slechte drijfveer. Contact obv angst. Hoe moet dat voor mensen die in het buitenland wonen? Daar zijn ze dan gelukkig, maar vanwege "stel dat" toch maar weer terug naar NL want je ouders kunnen zomaar het loodje leggen en je weet nooit hoe lang je nog hebt?Orbifolia schreef: ↑05-04-2022 12:16Ik denk dat het voor iedereen verschillend is hoe en hoe vaak het contact is met je ouders. Voel je je schuldig omdat je denkt meer contant te moeten hebben omdat het ‘hoort’ of mis je contact? Of krijg je signalen van je ouders?
Hier een hele knusse familie en wonen allemaal zo dicht bij elkaar dat we meerdere keren per week samen eten. Zeker afgelopen jaren met een aantal single personen wel zo gezellig. Inclusief ouders.
Laatst gelezen van iemand die het bekeek met het aantal keer wat je, je ouders nog zou zien voor het niet meer zou kunnen, in je huidige patroon. Dat was voor sommige mensen best wel relativerend, zeker als je echt ver weg woont/elkaar weinig ziet.
Kwaliteit gaat voor mij sowieso boven kwantiteit.
