Psyche
alle pijlers
Seksueel misbruik
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:16
Nee geen aangifte gedaan.
Het heeft jaren invloed op me gehad. Maar ik heb het nu een plaatsje kunnen geven. Zo nu en dan steekt het nog de kop op maar het wordt steeds minder. Ik ben lange tijd boos geweest dat iemand zo'n negatieve manier invloed op andermans leven kan hebben. Totdat ik er achter kwam dat ik toestond dat die persoon een negatieve invloed op mijn leven had. Nu zie ik alleen nog een zielige oude man en sta ik er boven. Iemand schreef ooit op het forum dat de beste wraak zorgen is dat je een goed leven hebt. En dat goede leven heb ik nu.
Het heeft jaren invloed op me gehad. Maar ik heb het nu een plaatsje kunnen geven. Zo nu en dan steekt het nog de kop op maar het wordt steeds minder. Ik ben lange tijd boos geweest dat iemand zo'n negatieve manier invloed op andermans leven kan hebben. Totdat ik er achter kwam dat ik toestond dat die persoon een negatieve invloed op mijn leven had. Nu zie ik alleen nog een zielige oude man en sta ik er boven. Iemand schreef ooit op het forum dat de beste wraak zorgen is dat je een goed leven hebt. En dat goede leven heb ik nu.
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:19
Ik wil eerst weten waarom jij dit topic opent en misschien dat je iets over je eigen ervaringen kunt vertellen voordat anderen jou hun verhalen gaan vertellen. Ik vind het vreemd dat je zonder informatie over jezelf en jouw ervaringen vraagt naar iets wat zó ontzettend gevoelig en emotioneel zwaar ligt bij veel mensen.
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:23
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:28
Ik weet niet in wat voor relatie die persoon staat tot jou. Maar misschien kan je negatieve reakties van je omgeving verwachten. Maar misschien juist ook heel positieve reakties.
Ik bedoel zowel hulp uit je naaste omgeving, als professioneel. Dit soort dingen kan je niet alleen. Of je nu wel of niet aangifte wil doen, zorg voor hulp.
Het is te heftig om alleen te verwerken. Zorg voor hulp.
Ik bedoel zowel hulp uit je naaste omgeving, als professioneel. Dit soort dingen kan je niet alleen. Of je nu wel of niet aangifte wil doen, zorg voor hulp.
Het is te heftig om alleen te verwerken. Zorg voor hulp.
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:29
Samarel, ok, blij dat je jouw verhaal ook even neergezet hebt.
Ga naar de politie, als je dat wil, en geeft het aan. Voordat het verjaart.
Inderdaad is professionele hulp een aanrader als je dat gaat doen, aangifte dus. Want ze willen álles weten, de politie. Ook de dingen die je moeilijk vindt.
Het zijn wel fijne mensen doorgaans, die van zedendelicten. Maar ze moeten wel doorvragen, het fijne weten van wat jou is overkomen, dat kan heel heftig zijn. Hulp van ouders, familie, vrienden maar ook van een professional is dus geen overbodige luxe, vooral omdat het je nog zo aangrijpt.
Ga naar de politie, als je dat wil, en geeft het aan. Voordat het verjaart.
Inderdaad is professionele hulp een aanrader als je dat gaat doen, aangifte dus. Want ze willen álles weten, de politie. Ook de dingen die je moeilijk vindt.
Het zijn wel fijne mensen doorgaans, die van zedendelicten. Maar ze moeten wel doorvragen, het fijne weten van wat jou is overkomen, dat kan heel heftig zijn. Hulp van ouders, familie, vrienden maar ook van een professional is dus geen overbodige luxe, vooral omdat het je nog zo aangrijpt.
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:31
Samarel,
Ik neem even aan dat je Christen bent ( nav het andere topic ) heb je het er bij jouw in de kerk over gehad met bijv iemand van het pastorale team ?
Je kan hulp zoeken via bijv. een maatschappelijk werker, maar er zijn ook christelijke instellingen die hierbij kunnen helpen.
Sterkte ermee
Ik neem even aan dat je Christen bent ( nav het andere topic ) heb je het er bij jouw in de kerk over gehad met bijv iemand van het pastorale team ?
Je kan hulp zoeken via bijv. een maatschappelijk werker, maar er zijn ook christelijke instellingen die hierbij kunnen helpen.
Sterkte ermee
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:32
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:40
Ik vind het knap van je dat je aangifte gaat doen. Dat is al een hele grote stap in de goede richting. De eerste stap, dat je weer controle over je leven wilt. Echt heel knap van je.
Ik ben er echt van overtuigd dat je hulp moet zoeken. Ook professioneel. Het wegstoppen in een hoekje helpt ook niet. Er over praten wel, hoe moeilijk ook. Dat betekent niet altijd dat je hoeft te praten over wat er gebeurd is. Maar wel over wat het met jou doet. En als je de goede hulpverlener vind weet hij of zij hoe ze het beste met je om moeten gaan.
Je bent het waard Samarel. Die persoon heeft niet het recht om zo'n negatieve invloed op je leven te hebben.
Ik ben er echt van overtuigd dat je hulp moet zoeken. Ook professioneel. Het wegstoppen in een hoekje helpt ook niet. Er over praten wel, hoe moeilijk ook. Dat betekent niet altijd dat je hoeft te praten over wat er gebeurd is. Maar wel over wat het met jou doet. En als je de goede hulpverlener vind weet hij of zij hoe ze het beste met je om moeten gaan.
Je bent het waard Samarel. Die persoon heeft niet het recht om zo'n negatieve invloed op je leven te hebben.
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:41
Dat is ook heel erg moeilijk Samarel, maar mijn ervaring ( ik ben van baby af aan tot mijn 14e misbruikt door mijn opa ) is dat praten toch helpt.
Je gaat diep, en dat is iets waar je aan toe moet zijn. Alle gevoelens komen naar boven, en wordt overhoop gehaald, maar om genezing te krijgen ( of "er over heen te komen") is het van levensbelang dat je gaat praten.
Of schrijven, werkt ook heel therapeutisch. Of dat nou hier is of in een dagboek.
Ik hoop dat het je lukt om hulp aan te nemen en dit afschuwelijke gebeuren een plekje in je leven mag krijgen.
Daar waar het jouw persoonlijk niet meer raakt.
Ik ben op mijn 14e begonnen met praten. Het misbruik kwam dus uit. Daarna heb ik er 4 jaar niet over willen praten, en ineens begon ik te praten. Met vrienden, vriendinnen, later hier op het forum bijv. En ik merkte dat hoe meer ik erover leerde praten, hoe meer ik afstand van het seksueel misbruik kon nemen.
Langzaam begon ik het uit mezelf te verwerken. ( Ik heb ooit eens hulp gehad, maar dat werkte niet voor mij op die manier )
Inmiddels kan ik zeggen dat ik er geen last meer van heb. Als ik terug kijk op het misbruik dan vind ik het zielig voor het meisje dat het overkomen is, maar niet voor mezelf.
Ik vind mezelf dan ook geen slachtoffer meer maar een overwinnaar.
Je gaat diep, en dat is iets waar je aan toe moet zijn. Alle gevoelens komen naar boven, en wordt overhoop gehaald, maar om genezing te krijgen ( of "er over heen te komen") is het van levensbelang dat je gaat praten.
Of schrijven, werkt ook heel therapeutisch. Of dat nou hier is of in een dagboek.
Ik hoop dat het je lukt om hulp aan te nemen en dit afschuwelijke gebeuren een plekje in je leven mag krijgen.
Daar waar het jouw persoonlijk niet meer raakt.
Ik ben op mijn 14e begonnen met praten. Het misbruik kwam dus uit. Daarna heb ik er 4 jaar niet over willen praten, en ineens begon ik te praten. Met vrienden, vriendinnen, later hier op het forum bijv. En ik merkte dat hoe meer ik erover leerde praten, hoe meer ik afstand van het seksueel misbruik kon nemen.
Langzaam begon ik het uit mezelf te verwerken. ( Ik heb ooit eens hulp gehad, maar dat werkte niet voor mij op die manier )
Inmiddels kan ik zeggen dat ik er geen last meer van heb. Als ik terug kijk op het misbruik dan vind ik het zielig voor het meisje dat het overkomen is, maar niet voor mezelf.
Ik vind mezelf dan ook geen slachtoffer meer maar een overwinnaar.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:43
quote:Bertha schreef op 21 augustus 2009 @ 12:40:
I
Je bent het waard Samarel. Die persoon heeft niet het recht om zo'n negatieve invloed op je leven te hebben.
Dit is idd heel erg waar, 1 van de grootste redenen waarom ik de confrontatie met mijn gevoelens aanging.
Mijn opa had 14 jaar lang mijn leven beïnvloed, en nog deed hij dat, en dat wilde ik niet meer. Dat gunde ik hem niet. Ik gunde het mezelf om er overheen te stappen en door te gaan ipv steeds terug te kijken op het verleden.
en jij verdient dat ook ! Dubbel en dwars 100% ! Jij bent het waard.
I
Je bent het waard Samarel. Die persoon heeft niet het recht om zo'n negatieve invloed op je leven te hebben.
Dit is idd heel erg waar, 1 van de grootste redenen waarom ik de confrontatie met mijn gevoelens aanging.
Mijn opa had 14 jaar lang mijn leven beïnvloed, en nog deed hij dat, en dat wilde ik niet meer. Dat gunde ik hem niet. Ik gunde het mezelf om er overheen te stappen en door te gaan ipv steeds terug te kijken op het verleden.
en jij verdient dat ook ! Dubbel en dwars 100% ! Jij bent het waard.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:44
Ik heb geen aangifte gedaan.
Toen ik klein was besloten mijn ouders dat het beter was geen aangifte te doen. In die tijd had je nog geen speciale kinderverhoorruimtes, kinderverhoormethodes etc, en het maatschappelijke klimaat was toen heel anders.
Zij schatten toen in dat aangifte doen mogelijk te heftig en traumatiserend zou zijn. Achteraf kun je daarover discussieren of dat wel of niet zo zou zijn geweest, maar goed, zo is het toen nou eenmaal gegaan.
Toen ik zelf volwassen werd heb ik ook geen aangifte gedaan, het leek me te moeilijk, het was ook al zo lang geleden, etc.
En volgens mij is het nu allang verjaard.
Toen ik klein was besloten mijn ouders dat het beter was geen aangifte te doen. In die tijd had je nog geen speciale kinderverhoorruimtes, kinderverhoormethodes etc, en het maatschappelijke klimaat was toen heel anders.
Zij schatten toen in dat aangifte doen mogelijk te heftig en traumatiserend zou zijn. Achteraf kun je daarover discussieren of dat wel of niet zo zou zijn geweest, maar goed, zo is het toen nou eenmaal gegaan.
Toen ik zelf volwassen werd heb ik ook geen aangifte gedaan, het leek me te moeilijk, het was ook al zo lang geleden, etc.
En volgens mij is het nu allang verjaard.
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:47
Borodini,
Ik vind het heel vervelend voor je wat er gebeurd is. Maar als ik je laatste zin lees "Ik vind mezelf dan ook geen slachtoffer meer maar een overwinnaar." dan ben je er heel goed uitgekomen.
Dat kan jij ook Samarel. Niemand zegt dat het makkelijk is. Maar met de juiste hulp kan jij ook zo ver komen. Er is een gezegde "what doesn't kill you makes you stronger"
Ik vind het heel vervelend voor je wat er gebeurd is. Maar als ik je laatste zin lees "Ik vind mezelf dan ook geen slachtoffer meer maar een overwinnaar." dan ben je er heel goed uitgekomen.
Dat kan jij ook Samarel. Niemand zegt dat het makkelijk is. Maar met de juiste hulp kan jij ook zo ver komen. Er is een gezegde "what doesn't kill you makes you stronger"
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:51
Ik ben er ook goed uit gekomen Bertha, en dat gun ik andere mensen ook.
Of zoals Robo het zo mooi zegt, dat ze haar eigen leven terug mag claimen. ( Bedankt robo
Ik hoop altijd dat mijn leven een soort voorbeeld kan zijn of inspiratie voor mensen die het nodig hebben. Zonder arrogant te willen klinken trouwens )
Of zoals Robo het zo mooi zegt, dat ze haar eigen leven terug mag claimen. ( Bedankt robo
Ik hoop altijd dat mijn leven een soort voorbeeld kan zijn of inspiratie voor mensen die het nodig hebben. Zonder arrogant te willen klinken trouwens )
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:55
quote:Bertha schreef op 21 augustus 2009 @ 12:28:
Ik weet niet in wat voor relatie die persoon staat tot jou. Maar misschien kan je negatieve reakties van je omgeving verwachten. Maar misschien juist ook heel positieve reakties.
.Als ik in die schoenen stond, en iemand zou negatief reageren, Per direct uit mijn leven, zou ik niets meer mee te maken willen hebben. Hoe kun je nu negatief reageren op ingrijpende gebeurtenissen in het leven van iemand die er voor jou toe doet??????????????
Ik weet niet in wat voor relatie die persoon staat tot jou. Maar misschien kan je negatieve reakties van je omgeving verwachten. Maar misschien juist ook heel positieve reakties.
.Als ik in die schoenen stond, en iemand zou negatief reageren, Per direct uit mijn leven, zou ik niets meer mee te maken willen hebben. Hoe kun je nu negatief reageren op ingrijpende gebeurtenissen in het leven van iemand die er voor jou toe doet??????????????
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:56
Ik heb wel aangifte gedaan. Twee keer zelfs, tegen verschillende daders. De eerste aangifte is gestrand bij gebrek aan bewijs. Ik was 15 en het was zijn woord tegen het mijne. De tweede aangifte (tegen mijn vader) heeft uiteindelijk tot een veroordeling geleid.
Het kan fijn zijn om aangifte te doen, maar het is een hele moeilijke weg. Ik heb de eerste keer aangifte gedaan omdat zijn omgeving vond dat dat moest, min of meer gedwongen of in elk geval voelde dat toen zo. De aangifte tegen mijn vader was ik volwassen, getrouwd al zelfs en dat was voor mij ehct een afsluiting van mijn jeugd. Zijn veroordeling was mijn bevestiging dat ook de maatschappij het niet normaal vond wat er in mijn kindertijd gebeurd was.
100% verwerkt heb ik het niet en ik denk dat dat ook nooit zal gebeuren, maar ik heb wel een heel prettig leven opgebouwd. Ik heb er af en toe nog last van. Nu mijn dochter sinds kort op school zit en ik haar dus in relatief onbekende handen achter moet laten vind ik het weer moeilijk (de aangifte tegen de eerste dader was een leraar). En doordat ik een zoon gekregen en verloren heb in de periode van het misbruik zal de 'wond' nooit helemaal dicht gaan.
Ik heb inmiddels een fijn gezin (lieve man, 2 schatten van kindjes) en een fijne plek om te wonen, waar ik me ook echt helemaal thuis voel. En ik ben tevreden over de vrouw die ik geworden ben.
Het kan fijn zijn om aangifte te doen, maar het is een hele moeilijke weg. Ik heb de eerste keer aangifte gedaan omdat zijn omgeving vond dat dat moest, min of meer gedwongen of in elk geval voelde dat toen zo. De aangifte tegen mijn vader was ik volwassen, getrouwd al zelfs en dat was voor mij ehct een afsluiting van mijn jeugd. Zijn veroordeling was mijn bevestiging dat ook de maatschappij het niet normaal vond wat er in mijn kindertijd gebeurd was.
100% verwerkt heb ik het niet en ik denk dat dat ook nooit zal gebeuren, maar ik heb wel een heel prettig leven opgebouwd. Ik heb er af en toe nog last van. Nu mijn dochter sinds kort op school zit en ik haar dus in relatief onbekende handen achter moet laten vind ik het weer moeilijk (de aangifte tegen de eerste dader was een leraar). En doordat ik een zoon gekregen en verloren heb in de periode van het misbruik zal de 'wond' nooit helemaal dicht gaan.
Ik heb inmiddels een fijn gezin (lieve man, 2 schatten van kindjes) en een fijne plek om te wonen, waar ik me ook echt helemaal thuis voel. En ik ben tevreden over de vrouw die ik geworden ben.
