Psyche
alle pijlers
Silent treatment - nog steeds moeite mee
maandag 10 maart 2025 om 21:46
Als kind strafte mijn moeder mij vaak door me silent treatment te geven. Ik weet niet of het echt dusdanig erg was of dat het gewoon zoveel indruk op me maakte als kind, maar hoe ik het me herinner zei ze dan uren niks of alleen het hoognodige tegen me en het was gekmakend en voelde heel onveilig - de persoon waar je op dat moment afhankelijk van bent onttrekt zich opeens compleet aan je en je weet niet hoe lang dat duurt en soms wist ik zelfs niet wat ik fout had gedaan, want dat werd me dan ook niet verteld.
(Ik ben ook autistisch en er werd vroeger dan vaak gezegd "je weet heus wel wat je fout hebt gedaan", terwijl ik dat dus oprecht niet aanvoelde)
Nu als volwassene weet ik verstandlijk heus wel dat mensen het soms druk hebben, maar soms, zoals vandaag, werd ik toch weer heel erg getriggerd doordat iemand (vanuit tijdsgebrek) kortaf reageerde. Ik denk dan direct dat ik iets verkeerd heb gedaan, dat die persoon me zat is enz enz. Ik probeerde mezelf nog gerust te stellen, het te verdragen enz, enz. Maar het lukte gewoon niet en toen ben ik een beetje ontploft waardoor ik nu waarschijnlijk een kans op een leuke vriendschap heb verpest.
Ik zou dit toch heel graag een keer achter me willen laten en het echt dusdanig verwerken dat ik er geen last meer van heb. Is dat uberhaupt mogelijk? En zo ja: hoe dan? Therapie zie ik niet zo zitten, ik heb in mijn leven al heel wat therapie gehad namelijk, als dat zou helpen dan zou het me nu niet meer raken.
(Ik ben ook autistisch en er werd vroeger dan vaak gezegd "je weet heus wel wat je fout hebt gedaan", terwijl ik dat dus oprecht niet aanvoelde)
Nu als volwassene weet ik verstandlijk heus wel dat mensen het soms druk hebben, maar soms, zoals vandaag, werd ik toch weer heel erg getriggerd doordat iemand (vanuit tijdsgebrek) kortaf reageerde. Ik denk dan direct dat ik iets verkeerd heb gedaan, dat die persoon me zat is enz enz. Ik probeerde mezelf nog gerust te stellen, het te verdragen enz, enz. Maar het lukte gewoon niet en toen ben ik een beetje ontploft waardoor ik nu waarschijnlijk een kans op een leuke vriendschap heb verpest.
Ik zou dit toch heel graag een keer achter me willen laten en het echt dusdanig verwerken dat ik er geen last meer van heb. Is dat uberhaupt mogelijk? En zo ja: hoe dan? Therapie zie ik niet zo zitten, ik heb in mijn leven al heel wat therapie gehad namelijk, als dat zou helpen dan zou het me nu niet meer raken.
zaterdag 15 maart 2025 om 03:44
auroraatje schreef: ↑14-03-2025 10:12Even een update:
Na mijn onzekere berichtje hebben we nog wat berichtjes uitgewisseld. Elke dag werd het stiller. Tot gister er helemaal geen reactie meer kwam.
Ik dacht eerst: het ligt aan mij, aan mijn onzekere berichtje. Maar later dacht ik: volgens mij heb ik die maandag gewoon al aangevoeld dat er afstand werd genomen en was mijn reactie weliswaar heel overdreven, maar had ik wel gewoon gelijk dat deze persoon toen al afstand aan het nemen was.
Neemt niet weg dat ik het wil gaan verwerken, voor mezelf, niet omdat ik anderen er eventueel mee tot last ben
Fijn dat je nog even een update geeft. Ieder geval sterkte komende tijd.
zaterdag 15 maart 2025 om 09:52
Bedankt. Ik had een soort meditatie gevonden ervoor, dat geeft me wel rust om die te doen:
https://youtu.be/GnnyrR_ss1c?si=ugGsNXsXV2iPdy4W
https://youtu.be/GnnyrR_ss1c?si=ugGsNXsXV2iPdy4W
zaterdag 15 maart 2025 om 10:26
zaterdag 15 maart 2025 om 10:58
Ik weet niet in hoeverre die persoon het uberhaupt heeft meegekregen, ik was heel erg aan het huilen, maar met deze persoon zelf had ik alleen app contact.
wat deze persoon heeft meegekregen is dat ik stuurde ben je boos? Dat je zo weinig zegt triggert bij mij nogal, omdat mijn moeder regelmatig silent treatment gaf.
Ik heb het wel heel erg bij mezelf gehouden volgens mij. Het ontploffen gebeurde intern en was niet gericht op de ander.
wat deze persoon heeft meegekregen is dat ik stuurde ben je boos? Dat je zo weinig zegt triggert bij mij nogal, omdat mijn moeder regelmatig silent treatment gaf.
Ik heb het wel heel erg bij mezelf gehouden volgens mij. Het ontploffen gebeurde intern en was niet gericht op de ander.
zondag 16 maart 2025 om 02:17
Dit. Herkennen wanneer je getriggerd wordt en het voor jezelf kan uitleggen hoe het mechanisme werkt. Duurt soms heel lang dus tegenwoordig als iemand het doet zoals mijn partner, zeg ik tegenwoordig meteen dat hij beter kan terugpraten anders geen vreten,schone was of whatever. Ik ben harder geworden.Solomio schreef: ↑11-03-2025 16:37Dat blijft denk ik het grootste probleem met therapie: mensen gaan in therapie om van hun nare gevoelens af te komen.
Ik denk dat therapie je vooral inzicht kan geven in jouw triggers en dat je kunt leren om ze (eerder) te herkennen en er handiger mee om te gaan.
Veel van die mechanismes zitten zo ingebakken in wie je bent, dat je die er helemaal niet uit krijgt.
Volgens mij is dat iets wat bij ACT de basis is.
De A van ACT betekent Accepteren.
Dit stukje hoort bij jou en zal wrsch steeds weer langskomen.
zondag 16 maart 2025 om 02:31
Je bent al half op weg met het besef waarom je ontploft. De kunst is om op dat moment te denken dat je ontploft om iets uit je verleden. Heeft verder niks met deze persoon te maken. En dan nog blijft het een gevecht wat zo ingebakken zit. Met de jaren leer je er beter mee omgaan. Met vallen en opstaan.auroraatje schreef: ↑15-03-2025 10:58Ik weet niet in hoeverre die persoon het uberhaupt heeft meegekregen, ik was heel erg aan het huilen, maar met deze persoon zelf had ik alleen app contact.
wat deze persoon heeft meegekregen is dat ik stuurde ben je boos? Dat je zo weinig zegt triggert bij mij nogal, omdat mijn moeder regelmatig silent treatment gaf.
Ik heb het wel heel erg bij mezelf gehouden volgens mij. Het ontploffen gebeurde intern en was niet gericht op de ander.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
