Psyche
alle pijlers
Slapen .... maar dan in bed graag...
zaterdag 6 februari 2010 om 13:16
Het lijkt zo normaal.. slapen..
Iedereen doet het, je hebt het nodig om goed te kunnen functioneren.
Ik wil ook zo graag weer gewoon normaal slapen...
Maar helaas..
Ik ben de laatste tijd zwaar aan het slaapwandelen, ik word op de gekste plekken wakker.
Laatst stond ik opeens buiten, ik had mijn autosleutel en mijn huissleutel in mijn hand. Gelukkig werd ik wakker van de voordeur die vanzelf redelijk hard in het slot valt. Geen idee wat ik van plan was.. vond het best eng, was ook wel even verward....
Een andere nacht werd ik wakker onder mijn bed, best knap want ik heb mezelf er werkelijk onder moeten wurmen, ik werd wakker en dacht.. wat is het donker?? WIlde mijn hoofd draaien, maar merkte toen dat ik redelijk klem zat. Ik heb echt mijn best moeten doen om er weer onder uit te komen.
En zo gaat het maar door, word ik niet wakker op een gekke plek dan word ik wel wakker omdat ik aan het huilen ben, wanneer ik wakker word heb ik geen idee waarom ik huil maar ik kan het gevoel ook niet zomaar van me af schudden.
Op aanraden van een vriendin heb ik de huisarts gebeld, maar die gaf aan dat het waarschijnlijk stress is en dat het vanzelf wel over zal gaan... heb ik niet zo heel veel aan dus.
Ik heb om mezelf te beschermen vannacht mijn wasrek met allemaal was erop voor mijn deur gezet, zodat ik er niet uit kan komen. Maar ik werd vannacht wakker van de kou, ben ik onder dat wasrek gaan liggen.. pfff....
Ik begin er letterlijk en figuurlijk moe van te worden... is er misschien iemand die die dit ook heeft? Wat kan ik hier nou tegen doen?
Ik wil zo graag weer gewoon slapen.. zonder dit gedoe....
Iedereen doet het, je hebt het nodig om goed te kunnen functioneren.
Ik wil ook zo graag weer gewoon normaal slapen...
Maar helaas..
Ik ben de laatste tijd zwaar aan het slaapwandelen, ik word op de gekste plekken wakker.
Laatst stond ik opeens buiten, ik had mijn autosleutel en mijn huissleutel in mijn hand. Gelukkig werd ik wakker van de voordeur die vanzelf redelijk hard in het slot valt. Geen idee wat ik van plan was.. vond het best eng, was ook wel even verward....
Een andere nacht werd ik wakker onder mijn bed, best knap want ik heb mezelf er werkelijk onder moeten wurmen, ik werd wakker en dacht.. wat is het donker?? WIlde mijn hoofd draaien, maar merkte toen dat ik redelijk klem zat. Ik heb echt mijn best moeten doen om er weer onder uit te komen.
En zo gaat het maar door, word ik niet wakker op een gekke plek dan word ik wel wakker omdat ik aan het huilen ben, wanneer ik wakker word heb ik geen idee waarom ik huil maar ik kan het gevoel ook niet zomaar van me af schudden.
Op aanraden van een vriendin heb ik de huisarts gebeld, maar die gaf aan dat het waarschijnlijk stress is en dat het vanzelf wel over zal gaan... heb ik niet zo heel veel aan dus.
Ik heb om mezelf te beschermen vannacht mijn wasrek met allemaal was erop voor mijn deur gezet, zodat ik er niet uit kan komen. Maar ik werd vannacht wakker van de kou, ben ik onder dat wasrek gaan liggen.. pfff....
Ik begin er letterlijk en figuurlijk moe van te worden... is er misschien iemand die die dit ook heeft? Wat kan ik hier nou tegen doen?
Ik wil zo graag weer gewoon slapen.. zonder dit gedoe....
zaterdag 6 februari 2010 om 16:02
Ik zit hier echt keihard te lachen, ik zie het helemaal voor me. Ik zie je verdwaasd wakker worden. *sorry*
Maar het is natuurlijk echt verchrikkelend en levensgevaarlijk! Ik zou de huisarts nogmaals opbellen en alle voorzorgsmaatregelen zoals hierboven beschreven zijn nemen.
Voor de rest heb ik geen idee wat je eraan kan doen.
Maar het is natuurlijk echt verchrikkelend en levensgevaarlijk! Ik zou de huisarts nogmaals opbellen en alle voorzorgsmaatregelen zoals hierboven beschreven zijn nemen.
Voor de rest heb ik geen idee wat je eraan kan doen.
zaterdag 6 februari 2010 om 16:16
nou inderdaad!! hahahaaa ja nee dan heb ik geen recht op klagen eigenlijk.. doodnormaal.. ikke.. hihhiihihihi
Ik vind het wel echt fijn om te lezen dat meer mensen dit hebben.. dat ik niet perse rijp ben voor een dwangbuis ... *hoewel* zou misschien veiliger zijn...
maar ik ga me toch echt niet vastbinden aan bed hoor.. ja of er moet dan iets leuks gebeuren met een vent maar.. anders niet hoor...
Maar of die scharrel nou de man van mijn leven is.. geen idee... ga ik ook nog niet over nadenken.. ken hem net 1,5 maand..
Maar heb het niet gehad over trouwplannen, maar schijn wel gezegd te hebben dat ik geen zin heb in dat "oudewijven gedoe met mannen die geen mannen durven te zijn" oeps..
hahaha
Maar verder ben ik in mijn slaap vooral heel erg verdrietig.. best raar want als ik wakker ben.. ben ik echt wel vrolijk hoor!!
Ik zit dus ook een beetje te denken aan misschien onverwerkte issues... die ik in het "echte" leven niet aandurf...
Of ga ik nu echt veel te ver?
Ik vind het wel echt fijn om te lezen dat meer mensen dit hebben.. dat ik niet perse rijp ben voor een dwangbuis ... *hoewel* zou misschien veiliger zijn...
maar ik ga me toch echt niet vastbinden aan bed hoor.. ja of er moet dan iets leuks gebeuren met een vent maar.. anders niet hoor...
Maar of die scharrel nou de man van mijn leven is.. geen idee... ga ik ook nog niet over nadenken.. ken hem net 1,5 maand..
Maar heb het niet gehad over trouwplannen, maar schijn wel gezegd te hebben dat ik geen zin heb in dat "oudewijven gedoe met mannen die geen mannen durven te zijn" oeps..
hahaha
Maar verder ben ik in mijn slaap vooral heel erg verdrietig.. best raar want als ik wakker ben.. ben ik echt wel vrolijk hoor!!
Ik zit dus ook een beetje te denken aan misschien onverwerkte issues... die ik in het "echte" leven niet aandurf...
Of ga ik nu echt veel te ver?
zaterdag 6 februari 2010 om 16:33
Goed laat ik dan maar eens helemaal 100% eerlijk zijn.. hoewel ik me er niet makkelijk bij voel.. maar wie weet is dit een stap voor mij in de goede richting... eens open en echt eerlijk te zijn...
Ik heb afgelopen zomer gebroken met mijn moeder, na 17 jaar proberen om daar nog iets van een band mee op te bouwen was voor mij de koek op...
Ik ben op mijn 14e het huis uit gezet door haar...
ik heb 3 jaar gezworven over straat.. overal en nergens geslapen, soms bij vrienden soms op straat, echt overal dus
ook een paar maanden in een tehuis gewoond, maar daar werd ik na 4 maanden ook weer uitgeknald..
ja was vast en zeker een verschrikkelijk kind.. een rotpuber en al die dingen meer..
maar toch..
best jammer als je dat zo mee krijgt van je moeder... dat je nergens goed voor bent...
nou nu ben ik al veel te open en eerlijk en ik voel me hier maar half prettig bij.... maar wellicht is deze openheid voor mij een eerste stap.. om eens niet altijd mooi weer te spelen...
misschien is dit ook een oorzaak?
ik durf niet echt helemaal te kijken naar mijn gevoel.. stop het liever weg... lach liever om de dingen...
maar ja.. misschien.. moet ik er toch aan geloven.. dat het wel degelijk een inpact heeft..
gut wat ben ik open.. ik sta versteld van mezelf....
Ik heb afgelopen zomer gebroken met mijn moeder, na 17 jaar proberen om daar nog iets van een band mee op te bouwen was voor mij de koek op...
Ik ben op mijn 14e het huis uit gezet door haar...
ik heb 3 jaar gezworven over straat.. overal en nergens geslapen, soms bij vrienden soms op straat, echt overal dus
ook een paar maanden in een tehuis gewoond, maar daar werd ik na 4 maanden ook weer uitgeknald..
ja was vast en zeker een verschrikkelijk kind.. een rotpuber en al die dingen meer..
maar toch..
best jammer als je dat zo mee krijgt van je moeder... dat je nergens goed voor bent...
nou nu ben ik al veel te open en eerlijk en ik voel me hier maar half prettig bij.... maar wellicht is deze openheid voor mij een eerste stap.. om eens niet altijd mooi weer te spelen...
misschien is dit ook een oorzaak?
ik durf niet echt helemaal te kijken naar mijn gevoel.. stop het liever weg... lach liever om de dingen...
maar ja.. misschien.. moet ik er toch aan geloven.. dat het wel degelijk een inpact heeft..
gut wat ben ik open.. ik sta versteld van mezelf....
zaterdag 6 februari 2010 om 16:35
zaterdag 6 februari 2010 om 16:46
Oh jee, het verhaal over je moeder zou best wel eens een oorzaak kunnen zijn. Zo te lezen heb je een hele moeilijke tijd achter de rug en ook een moeilijke beslissing gemaakt. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten! Kan je er met iemand over praten? Dat lijkt me wel verstandig. Hoe moeilijk het ook is. Van mij in elk geval een dikke knuffel! Die kan je wel gebruiken denk ik.
zaterdag 6 februari 2010 om 17:04
qwertu en de anderen..
Ja is niet zo heel makkelijk geweest...
Ik sta wel achter mijn keuze omdat ik het gewoon niet meer kan..
Maar tegelijk voel ik me schuldig, een sukkel, een afhaker en nog meer niet zo positieve dingen.
Ik zal moeten leven met het feit dat ik een moeder heb die niet om mij geeft op de manier dat ik zelf graag zou willen...
daar moet ik nog wel een manier op vinden en ja daar moet ik inderdaad voor in therapie, maar ik voel daar ook zo'n drempel... aan de ene kant die beerput die dan opengaat.. ik heb aardig wat issues heel mooi en heel diep weten te verbergen... aan de andere kant.. vind maar eens een goede therapeut.. iemand waar je je verhaal ook echt wel bij kwijt wil..
maar nee Qwertu ik wist niet dat er speciale therapien zijn voor mensen met issues met hun ouders.. ik ben daar zeker wel in geinteresseerd!!
Ik denk dat ik wel nog even de tijd nodig heb om de stap te nemen naar therapie, maar het gaat ervan komen, dat weet ik zeker.. ik ga het doen!!
Ja is niet zo heel makkelijk geweest...
Ik sta wel achter mijn keuze omdat ik het gewoon niet meer kan..
Maar tegelijk voel ik me schuldig, een sukkel, een afhaker en nog meer niet zo positieve dingen.
Ik zal moeten leven met het feit dat ik een moeder heb die niet om mij geeft op de manier dat ik zelf graag zou willen...
daar moet ik nog wel een manier op vinden en ja daar moet ik inderdaad voor in therapie, maar ik voel daar ook zo'n drempel... aan de ene kant die beerput die dan opengaat.. ik heb aardig wat issues heel mooi en heel diep weten te verbergen... aan de andere kant.. vind maar eens een goede therapeut.. iemand waar je je verhaal ook echt wel bij kwijt wil..
maar nee Qwertu ik wist niet dat er speciale therapien zijn voor mensen met issues met hun ouders.. ik ben daar zeker wel in geinteresseerd!!
Ik denk dat ik wel nog even de tijd nodig heb om de stap te nemen naar therapie, maar het gaat ervan komen, dat weet ik zeker.. ik ga het doen!!
zaterdag 6 februari 2010 om 17:08
Lief, je komt er vanzelf... Kijk hoeveel stappen je in het afgelopen half jaar hebt gezet! Je geeft steeds meer openheid, leert erover praten, vraagt hulp, zegt nu dat je zeker weet dat therapie ervan gaat komen en zo zal je vanzelf de stap zetten om die therapie te gaan doen.
Nou goed, de rest weet je wel van me...
Nou goed, de rest weet je wel van me...
zaterdag 6 februari 2010 om 17:25
Dapper dat je hier je issues neerzet.
Ik denk dat het er wel mee te maken kan hebben. Je hoofd en je hersenen zijn hele complexe ingewikkelde dingen die rare capriolen kunnen uithalen. Volgens mij kan er best een oorzaak-gevolg aan te wijzen zijn hier.
Wat een debiele huisarts heb je trouwens. Weet hij niets van je verleden... dat hij denkt het stempeltje 'stress' te kunnen geven? Dat dekt toch niet de lading? Onverwerkte emoties of gebeurtenissen, dat lijkt me een betere benaming.
En hoe vervelend het ook is... meestal krijgen mensen van dit soort dingen lichamelijke klachten... op wat voor manier dan ook. De één krijgt chronische hoofdpijn, de ander buikklachten en een derde gaat slaapwandelen. Als je zulke heftige dingen meemaakt is het niet raar als er een lichamelijke reactie volgt.
Veel sterkte. Blijf vooral schrijven hier. Je bent anoniem en kunt lekker van je af tikken hier.
Ik denk dat het er wel mee te maken kan hebben. Je hoofd en je hersenen zijn hele complexe ingewikkelde dingen die rare capriolen kunnen uithalen. Volgens mij kan er best een oorzaak-gevolg aan te wijzen zijn hier.
Wat een debiele huisarts heb je trouwens. Weet hij niets van je verleden... dat hij denkt het stempeltje 'stress' te kunnen geven? Dat dekt toch niet de lading? Onverwerkte emoties of gebeurtenissen, dat lijkt me een betere benaming.
En hoe vervelend het ook is... meestal krijgen mensen van dit soort dingen lichamelijke klachten... op wat voor manier dan ook. De één krijgt chronische hoofdpijn, de ander buikklachten en een derde gaat slaapwandelen. Als je zulke heftige dingen meemaakt is het niet raar als er een lichamelijke reactie volgt.
Veel sterkte. Blijf vooral schrijven hier. Je bent anoniem en kunt lekker van je af tikken hier.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 19 februari 2010 om 16:23
hier nog een gruwelverhaal...
vorige week vrijdagnacht ben ik ook gaan slaapwandelen. ik heb mijn slaapkamerraam opengezet en ben hierdoor 4.5m naar beneden gevallen. mijn vriend lag naast me te slapen en heeft niks in de gaten gehad.
ik woon bij mijn oma en die heeft een klap gehoord en een tijdje daarna iemand horen huilen.
na enkele keren bleek dat het voor haar deur iemand was, ze is gaan kijken en kwam erachter dat ik er zat in mijn nachtjaponnetje op mijn blote voeten.
mijn vriend daarna wakker gemaakt en ambulance gebeld. hij is er pas 's middags achter gekomen dat ik door het raam naar buiten ben gegaan.
ik ben pas wakker geworden toen ik boven in mijn bed lag. alles is zwart tussen toen ik naar bed ging en het moment dat ik weer terug in bed lag en ze de ambulance hebben laten komen.
ik kan dus van geluk spreken dat ik het nog na kan vertellen.
nu heb ik gehoord en gelezen dat er sensormatten bestaan die je eventueel voor een deur of raam neer kunt leggen en zodra je erop gaat staan gaat een alarm af. dat je partner of anders jij zelf wakker wordt.
nu is mijn vraag of iemand misschien weet waar deze te krijgen zijn, want dit kan ik nergens vinden.
ik moet maandag weer bij de neuroloog op controle en misschien dat hij mij door kan verwijzen naar een poli voor slaapstoornissen en dat ze me daar ook kunnen vertellen wat ik ertegen zou kunnen doen, maar misschien kan iemand van jullie me helpen.
vorige week vrijdagnacht ben ik ook gaan slaapwandelen. ik heb mijn slaapkamerraam opengezet en ben hierdoor 4.5m naar beneden gevallen. mijn vriend lag naast me te slapen en heeft niks in de gaten gehad.
ik woon bij mijn oma en die heeft een klap gehoord en een tijdje daarna iemand horen huilen.
na enkele keren bleek dat het voor haar deur iemand was, ze is gaan kijken en kwam erachter dat ik er zat in mijn nachtjaponnetje op mijn blote voeten.
mijn vriend daarna wakker gemaakt en ambulance gebeld. hij is er pas 's middags achter gekomen dat ik door het raam naar buiten ben gegaan.
ik ben pas wakker geworden toen ik boven in mijn bed lag. alles is zwart tussen toen ik naar bed ging en het moment dat ik weer terug in bed lag en ze de ambulance hebben laten komen.
ik kan dus van geluk spreken dat ik het nog na kan vertellen.
nu heb ik gehoord en gelezen dat er sensormatten bestaan die je eventueel voor een deur of raam neer kunt leggen en zodra je erop gaat staan gaat een alarm af. dat je partner of anders jij zelf wakker wordt.
nu is mijn vraag of iemand misschien weet waar deze te krijgen zijn, want dit kan ik nergens vinden.
ik moet maandag weer bij de neuroloog op controle en misschien dat hij mij door kan verwijzen naar een poli voor slaapstoornissen en dat ze me daar ook kunnen vertellen wat ik ertegen zou kunnen doen, maar misschien kan iemand van jullie me helpen.
vrijdag 19 februari 2010 om 18:26
hey JW, die matten worden vooral in de zorg bij dementie patiënten gebruikt, Tunstall is een firma die ze heeft. Je kan allicht contact met ze opnemen en informatie vragen.
http://www.tunstall.nl/dementie
Succes!
http://www.tunstall.nl/dementie
Succes!
