Psyche
alle pijlers
Smetvrees!
vrijdag 21 november 2008 om 18:52
Ik heb smetvrees!
Zo, dat is eruit...ik heb het al jaren, maar ik schaam me er ontzettend voor. Bijna niemand in mijn omgeving weet het.
Het wordt eigenlijk steeds erger en ik word er af en toe echt GEK van. Het kost me zoveel tijd en energie...vreselijk.
Aan de ene kant wil ik er graag vanaf. Maaaaar....aan de andere kant ook weer niet; ik wil absoluut geen zware medicijnen gaan slikken, vind dat gewoon echt slecht voor mijn gezondheid (dit ook...maar ja ) en wat me tegenhoudt om in therapie te gaan is het feit dat de behandeling vaak bestaat uit langzame confrontatie met de dingen die je vies vindt. En dat idee alleen is voor mij al genoeg om het NIET te doen...
Maar goed, ik zie ook wel in dat er wel iets moet gebeuren, op deze manier wil ik ook niet mijn hele leven verder.
Zijn er misschien meer mensen met deze dwangstoornis en hoe gaan jullie hiermee om? En ben je in therapie en hoe bevalt/gaat dat?
Dank voor jullie reacties!
Zo, dat is eruit...ik heb het al jaren, maar ik schaam me er ontzettend voor. Bijna niemand in mijn omgeving weet het.
Het wordt eigenlijk steeds erger en ik word er af en toe echt GEK van. Het kost me zoveel tijd en energie...vreselijk.
Aan de ene kant wil ik er graag vanaf. Maaaaar....aan de andere kant ook weer niet; ik wil absoluut geen zware medicijnen gaan slikken, vind dat gewoon echt slecht voor mijn gezondheid (dit ook...maar ja ) en wat me tegenhoudt om in therapie te gaan is het feit dat de behandeling vaak bestaat uit langzame confrontatie met de dingen die je vies vindt. En dat idee alleen is voor mij al genoeg om het NIET te doen...
Maar goed, ik zie ook wel in dat er wel iets moet gebeuren, op deze manier wil ik ook niet mijn hele leven verder.
Zijn er misschien meer mensen met deze dwangstoornis en hoe gaan jullie hiermee om? En ben je in therapie en hoe bevalt/gaat dat?
Dank voor jullie reacties!
vrijdag 21 november 2008 om 20:55
Smetvrees lijkt me heel naar, en ik vind het heel dapper van je dat je er iets aan wilt doen. Uit je posting wordt me alleen niet duidelijk wat. Je wilt niet geconfronteerd worden met dingen die je vies vindt. Maar dan kom je er toch nooit vanaf? Of zijn er ook andere mogelijkheden?
Waar heb je trouwens eigenlijk smetvrees voor? Welke dingen vind je vies en waarom? Kun je je ook herinneren wanneer die angst is ontstaan?
Waar heb je trouwens eigenlijk smetvrees voor? Welke dingen vind je vies en waarom? Kun je je ook herinneren wanneer die angst is ontstaan?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 21 november 2008 om 21:39
Nlies; bedankt voor je reactie. Erg lief.
Dejavu; ook jij bedankt.
Tja...ik snap wel wat je bedoelt. Ik zal het proberen zo goed mogelijk uit te leggen.
Ik wil er natuurlijk wel graag vanaf. In die zin dat ik het gewoon 'niet meer wil hebben'. Ik wil niet meer constant nadenken bij dingen, ermee bezig zijn. Ik denk nooit 'niet' na over dingen die ik aanraak. Het geeft mij gewoon een gevoel van stress. Dat gevoel wil ik heel graag kwijt.
Zoals vroeger, toen ik het niet had.
Maar het idee dat ik de dingen moet doen en aanraken die mij dat gevoel van stress geven (zonder mijn handen te wassen dus) houdt me gewoon ontzettend tegen om in therapie te gaan! Want dat wil ik niet....
Ik wil er wel vanaf ZIJN, maar het idee om er doorheen te moeten gaan geeft me zo'n gevoel van stress. Snap je een beetje wat ik bedoel?
Kijk, het is ook wel logisch dat ik het afschuwelijk vindt met de dingen die ik vies vindt geconfronteerd te worden, anders HAD ik dit niet....maar ik begrijp wel dat het voor anderen ontzettend lastig te begrijpen is. Het is gewoon een psychisch iets....
Tja...hoe is dat ontstaan. Dat vraag ik me ook af en ik vind dat eigenlijk ontzettend boeiend. Hoe komt zoiets? En waarom krijgt de een dat wel en de ander niet?
Ik ben eigenlijk een hele normale meid. Leuke vriendinnen, vriend, superleuke baan, leuk huis...leuke jeugd gehad, nooit gepest, helemaal niks mis mee! En toch heb ik dit ontwikkeld...
Ik denk dat ik in mijn geval gewoon gevoelig ben voor dwangstoornissen en verslavingen. Als kind had ik ook al allerlei kleine 'ticjes', zoals dingen twee keer doen, handen wassen, mijn haar dat precies op een bepaalde manier in een staart moest zitten en wat ik dan steeds controleerde.
Ook heb ik een tijdje weinig gegeten, en dan was ik weer constant met eten bezig (veel snoepen en op de momenten dat ik niet snoepte er constant aan denken...). Ook heb ik als puber een korte periode veel XTC gebruikt. Vriendinnen konden gewoon een keer in de paar maanden op een feestje een pilletje slikken, ik was altijd gelijk zo'n alles-of-niets-type. Een half jaar helemaal 'los' en dan was ik er weer klaar mee.
Ik heb dus zeg maar altijd wel 'iets' in mijn gedrag gehad waar ik veel mee bezig was.
Vaak zeggen ze (ook bij anorexia e.d.) dat er altijd onderliggende redenen of problemen zijn. Waar je, door je stoornis/verslaving of wat dan ook, niet over na hoeft te denken. Door ergens anders mee bezig te zijn vergeet je de andere problemen.
Maar in mijn geval klopt dat gewoon niet. Ik begrijp het dus ook niet!
Wat ik zeg; leuke jeugd, superleuke baan, intelligent, vrolijk, ik zie er leuk uit, voel me verder lekker......en dan toch dit.
Ik weet wel wanneer het ontstaan is, vroeger had ik het namelijk niet. Ik kan me de tijd goed herinneren dat ik helemaal niet nadacht over de dingen waar ik nu zo'n last van heb.
Het is ontstaan toen ik op kamers ging wonen. In dat huis was het gewoon erg vies. Op een gegeven moment dacht ik overal bij na, durfde ik niks aan te raken zonder mijn handen te wassen. Deurklink, kraan....alles vond ik vies.
Toen ik daar weg was is het een paar jaar weer erg goed gegaan.
Er zijn een paar dingen die ik altijd vies blijf vinden; het openbaar vervoer, boeken van de bieb...enz.
Maar daar kan ik wel mee leven.
Maar goed....op een gegeven moment (een paar jaar geleden) kreeg ik een baan bij een bedrijf waar ik totaal niet op mijn plek zat. Hoofdreden; het was ook daar echt zichtbaar vies. Niet schoon....
Anderen vonden dat ook, maar ik heb daar 'last' van en trek het heel ver door....in mijn beleving wordt alles dan dus vies. Ik voel dat ook letterlijk aan mijn handen. Je krijgt dan echt de dwang (letterlijk) dat je je handen moet wassen.
Door omstandigheden ben ik langer in die baan moeten blijven dan goed voor me was.
Uiteindelijk ben ik daar weg gegaan en werk ik nu ergens waar ik helemaal op mijn plek zit. Het is een supermooi, leuk, groot bedrijf. Het is daar 'voor het oog' veeeeel schoner en ik heb er dan ook veel en veel minder last van.
Ik herken dus wel het patroon dat het sowieso veel erger wordt in situaties die mij stress geven.
Het is voor mij niet leefbaar omdat ik gewoon weer 'onbevangen' iets wil kunnen doen. Zonder na te denken. Gewoon zoals vroeger.
Om nog een van je vragen te beantwoorden (want het wordt volgens mij echt een warrig verhaal...waarvoor excuses!): waar heb ik smetvrees voor.
Nou....eigenlijk...waarvoor niet.
Ik denk overal bij na en ik was heel vaak mijn handen.
Mensen een hand geven, een deurklink aanraken van een parkeergarage of ander gebouw, een boekje dat iemand me leent (vanuit mijn studie of van vrienden) en dat ik dus gewoon niet aanraak/lees, 'stress' als iemand van mijn studie mijn tas bijvoorbeeld achteloos oppakt (want vies.....), spullen die ik echt letterlijk ga schoonmaken als we in een hotel hebben geslapen of zelfs als ik bij mijn vriend heb geslapen (deo en parfum die ik bij me heb en die dan ergens anders gestaan hebben...). Zo ver gaat dat...
Een hotel of een huisje is voor mij dus ook echt een crime. Bedden, stoelen, tv.....gadver....ik kan daar gewoon nooit lekker neerploffen zonder me bewust te zijn daarvan.
Echt vermoeiend en heel naar en raar!
Nu ik het opschrijf voel ik me echt zo'n 'debiel'. Net of ik niet goed bij mijn hoofd ben of zo..
Maar wat ik al zeg; dat is het gekke. Ik weet zeker dat sommige mensen echt niet weten wat ze horen als ze dit zouden weten. Ik ben echt de vrolijke, leuke meid die het allemaal wel prima voor elkaar heeft. En dat HEB ik ook. Maar dit wordt zo langzamerhand wel een vermoeiend 'ding'...
Sorry voor het mega-lange verhaal!
Dejavu; ook jij bedankt.
Tja...ik snap wel wat je bedoelt. Ik zal het proberen zo goed mogelijk uit te leggen.
Ik wil er natuurlijk wel graag vanaf. In die zin dat ik het gewoon 'niet meer wil hebben'. Ik wil niet meer constant nadenken bij dingen, ermee bezig zijn. Ik denk nooit 'niet' na over dingen die ik aanraak. Het geeft mij gewoon een gevoel van stress. Dat gevoel wil ik heel graag kwijt.
Zoals vroeger, toen ik het niet had.
Maar het idee dat ik de dingen moet doen en aanraken die mij dat gevoel van stress geven (zonder mijn handen te wassen dus) houdt me gewoon ontzettend tegen om in therapie te gaan! Want dat wil ik niet....
Ik wil er wel vanaf ZIJN, maar het idee om er doorheen te moeten gaan geeft me zo'n gevoel van stress. Snap je een beetje wat ik bedoel?
Kijk, het is ook wel logisch dat ik het afschuwelijk vindt met de dingen die ik vies vindt geconfronteerd te worden, anders HAD ik dit niet....maar ik begrijp wel dat het voor anderen ontzettend lastig te begrijpen is. Het is gewoon een psychisch iets....
Tja...hoe is dat ontstaan. Dat vraag ik me ook af en ik vind dat eigenlijk ontzettend boeiend. Hoe komt zoiets? En waarom krijgt de een dat wel en de ander niet?
Ik ben eigenlijk een hele normale meid. Leuke vriendinnen, vriend, superleuke baan, leuk huis...leuke jeugd gehad, nooit gepest, helemaal niks mis mee! En toch heb ik dit ontwikkeld...
Ik denk dat ik in mijn geval gewoon gevoelig ben voor dwangstoornissen en verslavingen. Als kind had ik ook al allerlei kleine 'ticjes', zoals dingen twee keer doen, handen wassen, mijn haar dat precies op een bepaalde manier in een staart moest zitten en wat ik dan steeds controleerde.
Ook heb ik een tijdje weinig gegeten, en dan was ik weer constant met eten bezig (veel snoepen en op de momenten dat ik niet snoepte er constant aan denken...). Ook heb ik als puber een korte periode veel XTC gebruikt. Vriendinnen konden gewoon een keer in de paar maanden op een feestje een pilletje slikken, ik was altijd gelijk zo'n alles-of-niets-type. Een half jaar helemaal 'los' en dan was ik er weer klaar mee.
Ik heb dus zeg maar altijd wel 'iets' in mijn gedrag gehad waar ik veel mee bezig was.
Vaak zeggen ze (ook bij anorexia e.d.) dat er altijd onderliggende redenen of problemen zijn. Waar je, door je stoornis/verslaving of wat dan ook, niet over na hoeft te denken. Door ergens anders mee bezig te zijn vergeet je de andere problemen.
Maar in mijn geval klopt dat gewoon niet. Ik begrijp het dus ook niet!
Wat ik zeg; leuke jeugd, superleuke baan, intelligent, vrolijk, ik zie er leuk uit, voel me verder lekker......en dan toch dit.
Ik weet wel wanneer het ontstaan is, vroeger had ik het namelijk niet. Ik kan me de tijd goed herinneren dat ik helemaal niet nadacht over de dingen waar ik nu zo'n last van heb.
Het is ontstaan toen ik op kamers ging wonen. In dat huis was het gewoon erg vies. Op een gegeven moment dacht ik overal bij na, durfde ik niks aan te raken zonder mijn handen te wassen. Deurklink, kraan....alles vond ik vies.
Toen ik daar weg was is het een paar jaar weer erg goed gegaan.
Er zijn een paar dingen die ik altijd vies blijf vinden; het openbaar vervoer, boeken van de bieb...enz.
Maar daar kan ik wel mee leven.
Maar goed....op een gegeven moment (een paar jaar geleden) kreeg ik een baan bij een bedrijf waar ik totaal niet op mijn plek zat. Hoofdreden; het was ook daar echt zichtbaar vies. Niet schoon....
Anderen vonden dat ook, maar ik heb daar 'last' van en trek het heel ver door....in mijn beleving wordt alles dan dus vies. Ik voel dat ook letterlijk aan mijn handen. Je krijgt dan echt de dwang (letterlijk) dat je je handen moet wassen.
Door omstandigheden ben ik langer in die baan moeten blijven dan goed voor me was.
Uiteindelijk ben ik daar weg gegaan en werk ik nu ergens waar ik helemaal op mijn plek zit. Het is een supermooi, leuk, groot bedrijf. Het is daar 'voor het oog' veeeeel schoner en ik heb er dan ook veel en veel minder last van.
Ik herken dus wel het patroon dat het sowieso veel erger wordt in situaties die mij stress geven.
Het is voor mij niet leefbaar omdat ik gewoon weer 'onbevangen' iets wil kunnen doen. Zonder na te denken. Gewoon zoals vroeger.
Om nog een van je vragen te beantwoorden (want het wordt volgens mij echt een warrig verhaal...waarvoor excuses!): waar heb ik smetvrees voor.
Nou....eigenlijk...waarvoor niet.
Ik denk overal bij na en ik was heel vaak mijn handen.
Mensen een hand geven, een deurklink aanraken van een parkeergarage of ander gebouw, een boekje dat iemand me leent (vanuit mijn studie of van vrienden) en dat ik dus gewoon niet aanraak/lees, 'stress' als iemand van mijn studie mijn tas bijvoorbeeld achteloos oppakt (want vies.....), spullen die ik echt letterlijk ga schoonmaken als we in een hotel hebben geslapen of zelfs als ik bij mijn vriend heb geslapen (deo en parfum die ik bij me heb en die dan ergens anders gestaan hebben...). Zo ver gaat dat...
Een hotel of een huisje is voor mij dus ook echt een crime. Bedden, stoelen, tv.....gadver....ik kan daar gewoon nooit lekker neerploffen zonder me bewust te zijn daarvan.
Echt vermoeiend en heel naar en raar!
Nu ik het opschrijf voel ik me echt zo'n 'debiel'. Net of ik niet goed bij mijn hoofd ben of zo..
Maar wat ik al zeg; dat is het gekke. Ik weet zeker dat sommige mensen echt niet weten wat ze horen als ze dit zouden weten. Ik ben echt de vrolijke, leuke meid die het allemaal wel prima voor elkaar heeft. En dat HEB ik ook. Maar dit wordt zo langzamerhand wel een vermoeiend 'ding'...
Sorry voor het mega-lange verhaal!
vrijdag 21 november 2008 om 22:14
Hoi Just Julie,
Een debiel ben je zeker niet. Tot op zekere hoogte begrijp ik je smetvrees ook. In een vies studentenhuis zou ik ook niets willen aanraken, of in een vies bedrijf. Ook boeken van de bieb vind ik viezig en inderdaad de stangen in een metro bijvoorbeeld waar je je aan vast moet houden.
Maar die blijvende fixatie is wel moeilijker te begrijpen. Die obsessie met viezigheid. Ik kan iets vies vinden, maar het even later volledig vergeten zijn want dan ben ik gewoon met iets anders in mijn hoofd bezig. Jij blijft erin hangen en raakt er steeds meer door geobsedeerd. Alles wordt dan opeens vies, zelfs je deo en parfum die notabene bij je vriendje waar je van houdt hebben gestaan. Heftig hoor.
Je geeft aan dat het met stress te maken heeft, je raakt dan geobsedeerd door viezigheid en de behoefte dat schoon te maken. Om controle te hebben over de situatie? Je kunt viezigheid immers schoonmaken? Het is lekker concreet en het doet je stressgevoelens zo wat wegebben. Maar echt schoonmaken lukt niet, want er is altijd iets of iemand die weer alles kan besmetten. Ik kan me goed voorstellen dat je in die behoefte aan reinheid dan helemaal doordraait. De stress wordt dan steeds erger.
Zou je anders niet gewoon eens met een psycholoog praten, zonder dat daarbij gelijk gedragstherapie wordt toegepast? Ik denk dat als je je stressgevoelens op een andere manier onder controle leert krijgen dan door je te richten op viezigheid die je schoon moet maken, je smetvrees vanzelf minder zal worden.
Lastig, om goed onder woorden te brengen wat ik bedoel, ik ben geen psycholoog. Hopelijk kun je er wat mee. Veel sterkte, het is heel vervelend als dit soort gedrag je leven gaat beheersen. Maar bedenk wel dat je je niet hoeft te schamen. Iedereen zoekt een manier om met zijn problemen of angsten om te gaan, de een vlucht in drank of pillen, en jij gaat viezigheid schoonmaken. Je begint ermee om je leven onder controle te krijgen, en uiteindelijk gaat je gedrag juist averechts werken: het gaat je leven controleren en wordt onbeheersbaar.
Een debiel ben je zeker niet. Tot op zekere hoogte begrijp ik je smetvrees ook. In een vies studentenhuis zou ik ook niets willen aanraken, of in een vies bedrijf. Ook boeken van de bieb vind ik viezig en inderdaad de stangen in een metro bijvoorbeeld waar je je aan vast moet houden.
Maar die blijvende fixatie is wel moeilijker te begrijpen. Die obsessie met viezigheid. Ik kan iets vies vinden, maar het even later volledig vergeten zijn want dan ben ik gewoon met iets anders in mijn hoofd bezig. Jij blijft erin hangen en raakt er steeds meer door geobsedeerd. Alles wordt dan opeens vies, zelfs je deo en parfum die notabene bij je vriendje waar je van houdt hebben gestaan. Heftig hoor.
Je geeft aan dat het met stress te maken heeft, je raakt dan geobsedeerd door viezigheid en de behoefte dat schoon te maken. Om controle te hebben over de situatie? Je kunt viezigheid immers schoonmaken? Het is lekker concreet en het doet je stressgevoelens zo wat wegebben. Maar echt schoonmaken lukt niet, want er is altijd iets of iemand die weer alles kan besmetten. Ik kan me goed voorstellen dat je in die behoefte aan reinheid dan helemaal doordraait. De stress wordt dan steeds erger.
Zou je anders niet gewoon eens met een psycholoog praten, zonder dat daarbij gelijk gedragstherapie wordt toegepast? Ik denk dat als je je stressgevoelens op een andere manier onder controle leert krijgen dan door je te richten op viezigheid die je schoon moet maken, je smetvrees vanzelf minder zal worden.
Lastig, om goed onder woorden te brengen wat ik bedoel, ik ben geen psycholoog. Hopelijk kun je er wat mee. Veel sterkte, het is heel vervelend als dit soort gedrag je leven gaat beheersen. Maar bedenk wel dat je je niet hoeft te schamen. Iedereen zoekt een manier om met zijn problemen of angsten om te gaan, de een vlucht in drank of pillen, en jij gaat viezigheid schoonmaken. Je begint ermee om je leven onder controle te krijgen, en uiteindelijk gaat je gedrag juist averechts werken: het gaat je leven controleren en wordt onbeheersbaar.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 21 november 2008 om 22:26
Wat brengt de smetvrees jou? Zorgt het er misschien voor dat je dingen niet hoeft te voelen? Zorgt het ervoor dat je dingen niet hoeft te doen? Zorgt het ervoor dat je andere angsten niet onder ogen hoeft te komen?
Ben geen deskundige hoor, maar misschien kun je er eens over nadenken.
Je zou naar je huisarts kunnen gaan en hem/haar je probleem voorleggen. Vertel dan ook dat je (nog) niet met de dingen waar je bang voor bent in aanraking wilt komen. Hij/zij kan je vast vertellen over alternatieve behandelingen of hij/zij kan je misschien doorverwijzen naar iemand die dat weet.
Ben geen deskundige hoor, maar misschien kun je er eens over nadenken.
Je zou naar je huisarts kunnen gaan en hem/haar je probleem voorleggen. Vertel dan ook dat je (nog) niet met de dingen waar je bang voor bent in aanraking wilt komen. Hij/zij kan je vast vertellen over alternatieve behandelingen of hij/zij kan je misschien doorverwijzen naar iemand die dat weet.
zaterdag 22 november 2008 om 12:07
Ik heb zelf geen last van smetvrees, maar heb wel een angst en paniekstoornis met zo nu en dan dwangmatige trekjes.
Ik weet dus wel een beetje hoe het voelt om voor je gevoel je gedachten niet onder controle te hebben.
Wat ik je aan wil raden is om toch in therapie te gaan. Medicijnen zijn niet altijd nodig. Ik doe het bijv. ook zonder medicatie. Heb nu alleen weer een zware terugval dus zit er aan te denken om toch maar aan de medicatie te gaan (maar dat is een ander verhaal).
Het zal dan waarschijnlijk cognitieve gedragstherapie zijn wat je dan zal gaan volgen. Dit schijnt het beste te zijn voor mensen met angst en dwangklachten.
Enerzijds pak je het cognitieve gedeelte aan. Wat zijn je gedachten en waarom word je dan zo bang/onrustig van je gedachten? Je gaat ook je gedachten uitdagen, dus onderzoeken hoe rationeel je gedachten eigenlijk zijn.
Naast het cognitieve gedeelte pak je ook je gedrag aan. En inderdaad, meestal is dit op basis van exposure. Dus stap voor stap de dingen doen die je angstig maken. Ik weet uit ervaring dat het heel vervelend en eng is, maar het is toch echt de enige manier om er mee om te leren gaan.
Gelukkig gaat het ook stap voor stap. Je begint dus met hetgeen je het minst eng vindt.
Alhoewel ik zelf nog steeds klachten heb, heb ik wel echt veel aan de therapie gehad. Ik ben veel beter in staat om mijn gedachten op te merken en ze uit te dagen. Waardoor ik uiteindelijk toch maar de auto in stap om boodschappen te gaan doen (was eerst echt ondenkbaar nl.).
Ik heb het gevoel dat jouw klachten nog wel redelijk handelbaar zijn dus ik denk echt dat de therapie je erg goed zal doen.
Ik weet dus wel een beetje hoe het voelt om voor je gevoel je gedachten niet onder controle te hebben.
Wat ik je aan wil raden is om toch in therapie te gaan. Medicijnen zijn niet altijd nodig. Ik doe het bijv. ook zonder medicatie. Heb nu alleen weer een zware terugval dus zit er aan te denken om toch maar aan de medicatie te gaan (maar dat is een ander verhaal).
Het zal dan waarschijnlijk cognitieve gedragstherapie zijn wat je dan zal gaan volgen. Dit schijnt het beste te zijn voor mensen met angst en dwangklachten.
Enerzijds pak je het cognitieve gedeelte aan. Wat zijn je gedachten en waarom word je dan zo bang/onrustig van je gedachten? Je gaat ook je gedachten uitdagen, dus onderzoeken hoe rationeel je gedachten eigenlijk zijn.
Naast het cognitieve gedeelte pak je ook je gedrag aan. En inderdaad, meestal is dit op basis van exposure. Dus stap voor stap de dingen doen die je angstig maken. Ik weet uit ervaring dat het heel vervelend en eng is, maar het is toch echt de enige manier om er mee om te leren gaan.
Gelukkig gaat het ook stap voor stap. Je begint dus met hetgeen je het minst eng vindt.
Alhoewel ik zelf nog steeds klachten heb, heb ik wel echt veel aan de therapie gehad. Ik ben veel beter in staat om mijn gedachten op te merken en ze uit te dagen. Waardoor ik uiteindelijk toch maar de auto in stap om boodschappen te gaan doen (was eerst echt ondenkbaar nl.).
Ik heb het gevoel dat jouw klachten nog wel redelijk handelbaar zijn dus ik denk echt dat de therapie je erg goed zal doen.
zaterdag 22 november 2008 om 13:48
quote:Dejavu schreef op 21 november 2008 @ 22:14:
Je geeft aan dat het met stress te maken heeft, je raakt dan geobsedeerd door viezigheid en de behoefte dat schoon te maken. Om controle te hebben over de situatie? Je kunt viezigheid immers schoonmaken? Het is lekker concreet en het doet je stressgevoelens zo wat wegebben. Maar echt schoonmaken lukt niet, want er is altijd iets of iemand die weer alles kan besmetten. Ik kan me goed voorstellen dat je in die behoefte aan reinheid dan helemaal doordraait. De stress wordt dan steeds erger.
Zou je anders niet gewoon eens met een psycholoog praten, zonder dat daarbij gelijk gedragstherapie wordt toegepast? Ik denk dat als je je stressgevoelens op een andere manier onder controle leert krijgen dan door je te richten op viezigheid die je schoon moet maken, je smetvrees vanzelf minder zal worden.
Ik kan zeker wat met je reactie...dank je.
Zoals je het beschrijft gaat het inderdaad ongeveer..
Gedeeltelijk is het inderdaad 'normaal menselijk gedrag' om bepaalde dingen vies te vinden. Bij mij loopt het alleen uit de hand. Iemand zonder smetvrees denkt er niet continu bij na.
Ik merk bij mezelf wel degelijk verschil als een omgeving 'voor het oog heel netjes, mooi en schoon is'. Laatst waren we in een prachtig vier-sterren-hotel (met mijn werk). Alles nieuw, netjes, schoon. Dan heb ik er echt 70% minder last van.
Heel veel dingen geven mij echter een niet normaal gevoel van stress...dat dan pas overgaat als ik mijn handen was. Een pakketje dat de buren voor mij aannemen bijvoorbeeld.....ook vies. Daar wil ik gewoon vanaf.
Maar tegelijkertijd wil ik dus niet geconfronteerd worden met de dingen die mij stress geven. Alleen dat idee al....
Maar je hebt gelijk; ik kan natuurlijk altijd eens gaan praten! En afhankelijk daarvan kijken wat ik doe. Er niet mee verder gaan kan altijd nog. Ik heb verder niet zoveel te verliezen en ik heb toch altijd zelf de keuze tot hoe ver ik wil gaan...
Ik wil ook ooit graag kindjes en zo, en ik zie dat op deze manier niet echt gebeuren (ik wil wel dat mijn kinderen op een normale manier kunnen opgroeien en niet dat ze niks mogen en steeds hun handen moeten wassen of zo...)
Je geeft aan dat het met stress te maken heeft, je raakt dan geobsedeerd door viezigheid en de behoefte dat schoon te maken. Om controle te hebben over de situatie? Je kunt viezigheid immers schoonmaken? Het is lekker concreet en het doet je stressgevoelens zo wat wegebben. Maar echt schoonmaken lukt niet, want er is altijd iets of iemand die weer alles kan besmetten. Ik kan me goed voorstellen dat je in die behoefte aan reinheid dan helemaal doordraait. De stress wordt dan steeds erger.
Zou je anders niet gewoon eens met een psycholoog praten, zonder dat daarbij gelijk gedragstherapie wordt toegepast? Ik denk dat als je je stressgevoelens op een andere manier onder controle leert krijgen dan door je te richten op viezigheid die je schoon moet maken, je smetvrees vanzelf minder zal worden.
Ik kan zeker wat met je reactie...dank je.
Zoals je het beschrijft gaat het inderdaad ongeveer..
Gedeeltelijk is het inderdaad 'normaal menselijk gedrag' om bepaalde dingen vies te vinden. Bij mij loopt het alleen uit de hand. Iemand zonder smetvrees denkt er niet continu bij na.
Ik merk bij mezelf wel degelijk verschil als een omgeving 'voor het oog heel netjes, mooi en schoon is'. Laatst waren we in een prachtig vier-sterren-hotel (met mijn werk). Alles nieuw, netjes, schoon. Dan heb ik er echt 70% minder last van.
Heel veel dingen geven mij echter een niet normaal gevoel van stress...dat dan pas overgaat als ik mijn handen was. Een pakketje dat de buren voor mij aannemen bijvoorbeeld.....ook vies. Daar wil ik gewoon vanaf.
Maar tegelijkertijd wil ik dus niet geconfronteerd worden met de dingen die mij stress geven. Alleen dat idee al....
Maar je hebt gelijk; ik kan natuurlijk altijd eens gaan praten! En afhankelijk daarvan kijken wat ik doe. Er niet mee verder gaan kan altijd nog. Ik heb verder niet zoveel te verliezen en ik heb toch altijd zelf de keuze tot hoe ver ik wil gaan...
Ik wil ook ooit graag kindjes en zo, en ik zie dat op deze manier niet echt gebeuren (ik wil wel dat mijn kinderen op een normale manier kunnen opgroeien en niet dat ze niks mogen en steeds hun handen moeten wassen of zo...)
zaterdag 22 november 2008 om 13:53
quote:Vl43inder schreef op 21 november 2008 @ 22:26:
Wat brengt de smetvrees jou? Zorgt het er misschien voor dat je dingen niet hoeft te voelen? Zorgt het ervoor dat je dingen niet hoeft te doen? Zorgt het ervoor dat je andere angsten niet onder ogen hoeft te komen?
Ben geen deskundige hoor, maar misschien kun je er eens over nadenken.
Je zou naar je huisarts kunnen gaan en hem/haar je probleem voorleggen. Vertel dan ook dat je (nog) niet met de dingen waar je bang voor bent in aanraking wilt komen. Hij/zij kan je vast vertellen over alternatieve behandelingen of hij/zij kan je misschien doorverwijzen naar iemand die dat weet.
Dat is dus het gedeelte dat ik zelf echt niet begrijp! Het is namelijk inderdaad vaak de normale situatie....dat de smetvrees ervoor zorgt dat je andere dingen niet hoeft te voelen, je angsten niet onder ogen hoeft te komen.
Maar ik HEB geen issues, problemen, een moeilijk verleden. Ik heb geen onderliggende problemen die ik met een psycholoog kan bespreken. Ik snap het zelf ook niet echt...
Ik weet wel dat er een aantal familieleden (van mijn moeders kant) zijn met ook bepaald dwangmatig gedrag.....mijn moeder heeft dit zelf overigens helemaal niet. Mijn ouders allebei niet.
Dus misschien is het wel gewoon een 'missing link' in mijn hersenen....iets dat in dit geval erfelijk bepaald is...
Maar jullie hebben gelijk; ik kan het het beste eens voorleggen aan een huisarts/psycholoog. Misschien zoek ik wel iemand die verstand heeft van dit specifieke gebied..
Probleem hierbij is dan wel weer 'tijd'; baan, deeltijd HBO-studie, veel reistijd woon-werk.
Maar goed, het is wel de moeite waard waarschijnlijk, want ik word af en toe een beetje moe van mezelf op dit moment!
Wat brengt de smetvrees jou? Zorgt het er misschien voor dat je dingen niet hoeft te voelen? Zorgt het ervoor dat je dingen niet hoeft te doen? Zorgt het ervoor dat je andere angsten niet onder ogen hoeft te komen?
Ben geen deskundige hoor, maar misschien kun je er eens over nadenken.
Je zou naar je huisarts kunnen gaan en hem/haar je probleem voorleggen. Vertel dan ook dat je (nog) niet met de dingen waar je bang voor bent in aanraking wilt komen. Hij/zij kan je vast vertellen over alternatieve behandelingen of hij/zij kan je misschien doorverwijzen naar iemand die dat weet.
Dat is dus het gedeelte dat ik zelf echt niet begrijp! Het is namelijk inderdaad vaak de normale situatie....dat de smetvrees ervoor zorgt dat je andere dingen niet hoeft te voelen, je angsten niet onder ogen hoeft te komen.
Maar ik HEB geen issues, problemen, een moeilijk verleden. Ik heb geen onderliggende problemen die ik met een psycholoog kan bespreken. Ik snap het zelf ook niet echt...
Ik weet wel dat er een aantal familieleden (van mijn moeders kant) zijn met ook bepaald dwangmatig gedrag.....mijn moeder heeft dit zelf overigens helemaal niet. Mijn ouders allebei niet.
Dus misschien is het wel gewoon een 'missing link' in mijn hersenen....iets dat in dit geval erfelijk bepaald is...
Maar jullie hebben gelijk; ik kan het het beste eens voorleggen aan een huisarts/psycholoog. Misschien zoek ik wel iemand die verstand heeft van dit specifieke gebied..
Probleem hierbij is dan wel weer 'tijd'; baan, deeltijd HBO-studie, veel reistijd woon-werk.
Maar goed, het is wel de moeite waard waarschijnlijk, want ik word af en toe een beetje moe van mezelf op dit moment!
zaterdag 22 november 2008 om 13:59
quote:Ysabel schreef op 22 november 2008 @ 12:07:
Ik heb zelf geen last van smetvrees, maar heb wel een angst en paniekstoornis met zo nu en dan dwangmatige trekjes.
Ik weet dus wel een beetje hoe het voelt om voor je gevoel je gedachten niet onder controle te hebben.
Wat ik je aan wil raden is om toch in therapie te gaan. Medicijnen zijn niet altijd nodig. Ik doe het bijv. ook zonder medicatie. Heb nu alleen weer een zware terugval dus zit er aan te denken om toch maar aan de medicatie te gaan (maar dat is een ander verhaal).
Het zal dan waarschijnlijk cognitieve gedragstherapie zijn wat je dan zal gaan volgen. Dit schijnt het beste te zijn voor mensen met angst en dwangklachten.
Enerzijds pak je het cognitieve gedeelte aan. Wat zijn je gedachten en waarom word je dan zo bang/onrustig van je gedachten? Je gaat ook je gedachten uitdagen, dus onderzoeken hoe rationeel je gedachten eigenlijk zijn.
Naast het cognitieve gedeelte pak je ook je gedrag aan. En inderdaad, meestal is dit op basis van exposure. Dus stap voor stap de dingen doen die je angstig maken. Ik weet uit ervaring dat het heel vervelend en eng is, maar het is toch echt de enige manier om er mee om te leren gaan.
Gelukkig gaat het ook stap voor stap. Je begint dus met hetgeen je het minst eng vindt.
Alhoewel ik zelf nog steeds klachten heb, heb ik wel echt veel aan de therapie gehad. Ik ben veel beter in staat om mijn gedachten op te merken en ze uit te dagen. Waardoor ik uiteindelijk toch maar de auto in stap om boodschappen te gaan doen (was eerst echt ondenkbaar nl.).
Ik heb het gevoel dat jouw klachten nog wel redelijk handelbaar zijn dus ik denk echt dat de therapie je erg goed zal doen.
Dank je Ysabel.
Voor jou ook sterkte sowieso....lijkt me echt niet makkelijk. Knap dat je in therapie bent gegaan en goed om je verhaal te lezen.
Ik vind het echt nog moeilijk en hoewel ik er enerzijds graag vanaf wil zijn, voelt het nog een beetje als 'een brug te ver'. Maar goed, dit is al de eerste stap. Hopelijk kan ik snel ook de tweede stap nemen.
Ik ben ook aan het twijfelen of ik het aan een paar goede collega's zal vertellen. Aan de ene kant ben ik bang dat ze me er toch anders door gaan bekijken en dat wil ik niet.
Het idee om geconfronteerd te worden met de dingen die ik vies vind, geeft me echt geen fijn gevoel. Alleen het idee geeft al stress. Dat ik dingen moet aanraken en daarna niet mijn handen kan wassen...
Maar inderdaad; het gaat natuurlijk geleidelijk, dus ik moet daar misschien niet zo over nadenken.
Ik kan pas woensdag weer reageren, maar erg bedankt voor jullie reacties tot nu toe. Ik heb er zeker wat aan!
Ik heb zelf geen last van smetvrees, maar heb wel een angst en paniekstoornis met zo nu en dan dwangmatige trekjes.
Ik weet dus wel een beetje hoe het voelt om voor je gevoel je gedachten niet onder controle te hebben.
Wat ik je aan wil raden is om toch in therapie te gaan. Medicijnen zijn niet altijd nodig. Ik doe het bijv. ook zonder medicatie. Heb nu alleen weer een zware terugval dus zit er aan te denken om toch maar aan de medicatie te gaan (maar dat is een ander verhaal).
Het zal dan waarschijnlijk cognitieve gedragstherapie zijn wat je dan zal gaan volgen. Dit schijnt het beste te zijn voor mensen met angst en dwangklachten.
Enerzijds pak je het cognitieve gedeelte aan. Wat zijn je gedachten en waarom word je dan zo bang/onrustig van je gedachten? Je gaat ook je gedachten uitdagen, dus onderzoeken hoe rationeel je gedachten eigenlijk zijn.
Naast het cognitieve gedeelte pak je ook je gedrag aan. En inderdaad, meestal is dit op basis van exposure. Dus stap voor stap de dingen doen die je angstig maken. Ik weet uit ervaring dat het heel vervelend en eng is, maar het is toch echt de enige manier om er mee om te leren gaan.
Gelukkig gaat het ook stap voor stap. Je begint dus met hetgeen je het minst eng vindt.
Alhoewel ik zelf nog steeds klachten heb, heb ik wel echt veel aan de therapie gehad. Ik ben veel beter in staat om mijn gedachten op te merken en ze uit te dagen. Waardoor ik uiteindelijk toch maar de auto in stap om boodschappen te gaan doen (was eerst echt ondenkbaar nl.).
Ik heb het gevoel dat jouw klachten nog wel redelijk handelbaar zijn dus ik denk echt dat de therapie je erg goed zal doen.
Dank je Ysabel.
Voor jou ook sterkte sowieso....lijkt me echt niet makkelijk. Knap dat je in therapie bent gegaan en goed om je verhaal te lezen.
Ik vind het echt nog moeilijk en hoewel ik er enerzijds graag vanaf wil zijn, voelt het nog een beetje als 'een brug te ver'. Maar goed, dit is al de eerste stap. Hopelijk kan ik snel ook de tweede stap nemen.
Ik ben ook aan het twijfelen of ik het aan een paar goede collega's zal vertellen. Aan de ene kant ben ik bang dat ze me er toch anders door gaan bekijken en dat wil ik niet.
Het idee om geconfronteerd te worden met de dingen die ik vies vind, geeft me echt geen fijn gevoel. Alleen het idee geeft al stress. Dat ik dingen moet aanraken en daarna niet mijn handen kan wassen...
Maar inderdaad; het gaat natuurlijk geleidelijk, dus ik moet daar misschien niet zo over nadenken.
Ik kan pas woensdag weer reageren, maar erg bedankt voor jullie reacties tot nu toe. Ik heb er zeker wat aan!
zaterdag 22 november 2008 om 14:08
zaterdag 22 november 2008 om 14:22
zaterdag 22 november 2008 om 14:24
Gatver Lippizan, de wc-bril met je hand aanraken en dan je hand likken. Ik moet er niet aan denken en heb zeer zeker geen smetvrees (gelukkig, want twee kleine kindjes zorgen voor heel wat poepluiers en snottebellen). Lijkt me wel erg veel gevraagd van Just Julie, zeker in dit stadium.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
zaterdag 22 november 2008 om 14:32
Ha Just Julie,
Goed dat je die eerste stap gaat zetten, en naar de huisarts gaat. Het is te zonde om je smetvrees je leven te laten bepalen. Overigens hoef je helemaal geen zware angstproblemen te hebben om zo'n dwangneurose te ontwikkelen. Een van mijn beste vriendinnen heeft ook zo'n schoonmaaktic (niet zo vergaand als die van jou, maar toch wel behoorlijk ingrijpend in haar leven) en zij heeft ook een prima leven met fijne man, vrienden, huis en dito baan. Wat je zegt, de een is gevoeliger dan de ander voor dat soort dwangmatig gedrag.
Goed dat je die eerste stap gaat zetten, en naar de huisarts gaat. Het is te zonde om je smetvrees je leven te laten bepalen. Overigens hoef je helemaal geen zware angstproblemen te hebben om zo'n dwangneurose te ontwikkelen. Een van mijn beste vriendinnen heeft ook zo'n schoonmaaktic (niet zo vergaand als die van jou, maar toch wel behoorlijk ingrijpend in haar leven) en zij heeft ook een prima leven met fijne man, vrienden, huis en dito baan. Wat je zegt, de een is gevoeliger dan de ander voor dat soort dwangmatig gedrag.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
zaterdag 22 november 2008 om 15:15
Als je ocpd hebt dan kun je een normaal leven hebben, heb je ocd dan is dat niet mogelijk.
http://nl.psychiatrie.be/...ile=nonprofbackanx011&s=4
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) is een angststoornis. Het is een aandoening die een heel mensenleven kan blijven aanhouden. Mensen met OCD kunnen verstrikt raken in een patroon van repetitieve gedachten en gedragingen die zinloos en uitputtend zijn, maar uitermate moeilijk te overwinnen. Hun symptomen kunnen gaan van licht tot ernstig, en wanneer ernstige OCD onbehandeld blijft kan het de persoon onbekwaam maken om op het werk, op school of zelfs thuis te functioneren. Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) veroorzaakt angstige gedachten (dwanggedachten) of rituelen (dwanghandelingen) waarvan je voelt dat je ze niet onder controle kan houden. Mensen met OCD worden vaak gekweld door aanhoudende, ongewenste gedachten of beelden, of door de drang om zich bezig te houden met bepaalde rituelen. Een persoon met OCD kan bijvoorbeeld bezeten zijn door ziektekiemen of vuil en zijn of haar handen altijd weer opnieuw wassen. Een ander persoon controleert herhaaldelijk allerlei zaken of wordt geheel in beslag genomen door gewelddadige en angstige gedachten. Dwangmatig tellen wordt ook vaak waargenomen bij mensen met OCD.
http://nl.psychiatrie.be/...ile=nonprofbackanx011&s=4
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) is een angststoornis. Het is een aandoening die een heel mensenleven kan blijven aanhouden. Mensen met OCD kunnen verstrikt raken in een patroon van repetitieve gedachten en gedragingen die zinloos en uitputtend zijn, maar uitermate moeilijk te overwinnen. Hun symptomen kunnen gaan van licht tot ernstig, en wanneer ernstige OCD onbehandeld blijft kan het de persoon onbekwaam maken om op het werk, op school of zelfs thuis te functioneren. Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) veroorzaakt angstige gedachten (dwanggedachten) of rituelen (dwanghandelingen) waarvan je voelt dat je ze niet onder controle kan houden. Mensen met OCD worden vaak gekweld door aanhoudende, ongewenste gedachten of beelden, of door de drang om zich bezig te houden met bepaalde rituelen. Een persoon met OCD kan bijvoorbeeld bezeten zijn door ziektekiemen of vuil en zijn of haar handen altijd weer opnieuw wassen. Een ander persoon controleert herhaaldelijk allerlei zaken of wordt geheel in beslag genomen door gewelddadige en angstige gedachten. Dwangmatig tellen wordt ook vaak waargenomen bij mensen met OCD.
zaterdag 22 november 2008 om 17:06
zondag 23 november 2008 om 00:29
Eh....wcbril pakken en dan je hand af likken?
Nee dank je.
Dat is therapie? wie verzint dat.
Just julie.
Heel vervelend dat je dit hebt.
Goede nieuws is,dwangstoornissen zijn heel goed te behandelen.
O.a met gedragstherapie en exposure.
Dat zal inderdaad ook stress opleveren bij je maar dat wordt minder.
Het gaat met stappen,de therapie is niet eens zo langdurig dus schroom niet en bel voor hulp! (huisarts als eerste stap?)
Mijn middelste zoon heeft een ernstige smetvrees gehad.
Vreselijk was dat.
Hij was maar een knulletje van 9 jaar en had grote angst voor bacterieen waarvan hij dacht erg ziek te kunnen worden.
Hij ging soms wel 5 keer achter elkaar douchen omdat hij ineens dacht dat de schone handoek waarmee hij zich afdroogde vol met bacterieen zat...dus direct weer onder de douche.
Zijn handen waren tot bloeden toe kapot van het handen wassen.Hij at bijna niet meer (want bestek en bord kon "vies"zijn).
En ik kon niet met hem over straat zonder een pak babydoekjes om iedere keer zijn handen schoon te maken,of zijn arm als iemand daar per ongeluk tegen aanliep.
Kleding moest na thuiskomst direct in de was.
Pff....ik kan nog wel even doorgaan,vreselijke verdrietige en machteloze tijd was dat,dan breekt je hart.
Gelukkig gaat het nu goed met hem.
Maar goed,ik dwaal af.
Meid echt,met goede hulp is de kans groot dat je er vanaf komt.
Niet denken maar doen!!
Heel veel succes.
Nee dank je.
Dat is therapie? wie verzint dat.
Just julie.
Heel vervelend dat je dit hebt.
Goede nieuws is,dwangstoornissen zijn heel goed te behandelen.
O.a met gedragstherapie en exposure.
Dat zal inderdaad ook stress opleveren bij je maar dat wordt minder.
Het gaat met stappen,de therapie is niet eens zo langdurig dus schroom niet en bel voor hulp! (huisarts als eerste stap?)
Mijn middelste zoon heeft een ernstige smetvrees gehad.
Vreselijk was dat.
Hij was maar een knulletje van 9 jaar en had grote angst voor bacterieen waarvan hij dacht erg ziek te kunnen worden.
Hij ging soms wel 5 keer achter elkaar douchen omdat hij ineens dacht dat de schone handoek waarmee hij zich afdroogde vol met bacterieen zat...dus direct weer onder de douche.
Zijn handen waren tot bloeden toe kapot van het handen wassen.Hij at bijna niet meer (want bestek en bord kon "vies"zijn).
En ik kon niet met hem over straat zonder een pak babydoekjes om iedere keer zijn handen schoon te maken,of zijn arm als iemand daar per ongeluk tegen aanliep.
Kleding moest na thuiskomst direct in de was.
Pff....ik kan nog wel even doorgaan,vreselijke verdrietige en machteloze tijd was dat,dan breekt je hart.
Gelukkig gaat het nu goed met hem.
Maar goed,ik dwaal af.
Meid echt,met goede hulp is de kans groot dat je er vanaf komt.
Niet denken maar doen!!
Heel veel succes.
zondag 23 november 2008 om 00:37
quote:lipizzan schreef op 22 november 2008 @ 15:15:
Als je ocpd hebt dan kun je een normaal leven hebben, heb je ocd dan is dat niet mogelijk.
http://nl.psychiatrie.be/...ile=nonprofbackanx011&s=4
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) is een angststoornis. Het is een aandoening die een heel mensenleven kan blijven aanhouden. Mensen met OCD kunnen verstrikt raken in een patroon van repetitieve gedachten en gedragingen die zinloos en uitputtend zijn, maar uitermate moeilijk te overwinnen. Hun symptomen kunnen gaan van licht tot ernstig, en wanneer ernstige OCD onbehandeld blijft kan het de persoon onbekwaam maken om op het werk, op school of zelfs thuis te functioneren. Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) veroorzaakt angstige gedachten (dwanggedachten) of rituelen (dwanghandelingen) waarvan je voelt dat je ze niet onder controle kan houden. Mensen met OCD worden vaak gekweld door aanhoudende, ongewenste gedachten of beelden, of door de drang om zich bezig te houden met bepaalde rituelen. Een persoon met OCD kan bijvoorbeeld bezeten zijn door ziektekiemen of vuil en zijn of haar handen altijd weer opnieuw wassen. Een ander persoon controleert herhaaldelijk allerlei zaken of wordt geheel in beslag genomen door gewelddadige en angstige gedachten. Dwangmatig tellen wordt ook vaak waargenomen bij mensen met OCD.
Die eerste zin is wel ernstig kort door de bocht hoor ! Ik heb ook OCD en ik heb toch een normaal leven hoor. Af en toe wat extra stress maar och, daar zal ik de enigste niet in zijn.
Misschien bedoel je dat ERNSTIG SERIEUZE ocd normaal leven moeilijk maakt, een beetje nuancering kan geen kwaad.
Trouwens ook, dwangmatig tellen kan je de hele dag doen zonder dat mensen het door hebben
Als je ocpd hebt dan kun je een normaal leven hebben, heb je ocd dan is dat niet mogelijk.
http://nl.psychiatrie.be/...ile=nonprofbackanx011&s=4
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) is een angststoornis. Het is een aandoening die een heel mensenleven kan blijven aanhouden. Mensen met OCD kunnen verstrikt raken in een patroon van repetitieve gedachten en gedragingen die zinloos en uitputtend zijn, maar uitermate moeilijk te overwinnen. Hun symptomen kunnen gaan van licht tot ernstig, en wanneer ernstige OCD onbehandeld blijft kan het de persoon onbekwaam maken om op het werk, op school of zelfs thuis te functioneren. Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) veroorzaakt angstige gedachten (dwanggedachten) of rituelen (dwanghandelingen) waarvan je voelt dat je ze niet onder controle kan houden. Mensen met OCD worden vaak gekweld door aanhoudende, ongewenste gedachten of beelden, of door de drang om zich bezig te houden met bepaalde rituelen. Een persoon met OCD kan bijvoorbeeld bezeten zijn door ziektekiemen of vuil en zijn of haar handen altijd weer opnieuw wassen. Een ander persoon controleert herhaaldelijk allerlei zaken of wordt geheel in beslag genomen door gewelddadige en angstige gedachten. Dwangmatig tellen wordt ook vaak waargenomen bij mensen met OCD.
Die eerste zin is wel ernstig kort door de bocht hoor ! Ik heb ook OCD en ik heb toch een normaal leven hoor. Af en toe wat extra stress maar och, daar zal ik de enigste niet in zijn.
Misschien bedoel je dat ERNSTIG SERIEUZE ocd normaal leven moeilijk maakt, een beetje nuancering kan geen kwaad.
Trouwens ook, dwangmatig tellen kan je de hele dag doen zonder dat mensen het door hebben
zondag 23 november 2008 om 15:49
Ik heb nog nooit van ocpd gehoord. Ik geloof liever m'n arts en m'n psych of is OCPD een afgeleide van OCD Waar de P staat voor -minder erg- of zo?
anyway Just Julie, goed dat je onderkent dat je een probleem hebt. Ik zou toch gaan praten met een professional, ook als je bepaalde behandelplannen waar je nu over hebt gelezen zeker niet wilt doen. Je moet ergens beginnen
Sterkte enzo
(ff gegoogled, volgens dit linkje) pas ik ook beter onder de OCD verklaring, en heel fijn volgens hun
'Although both OCD and OCPD involve obsessive and compulsive behaviors, OCD is a more severe and disabling condition. Most people with OCD and OCPD lead relatively normal lives and have families, friends, and regular jobs.'
Dus OCD kan wel zwaarder zijn maar het hoeft niet perse in te houden dat je niet kan functioneren. T blijft irritant, dat wel )
anyway Just Julie, goed dat je onderkent dat je een probleem hebt. Ik zou toch gaan praten met een professional, ook als je bepaalde behandelplannen waar je nu over hebt gelezen zeker niet wilt doen. Je moet ergens beginnen
Sterkte enzo
(ff gegoogled, volgens dit linkje) pas ik ook beter onder de OCD verklaring, en heel fijn volgens hun
'Although both OCD and OCPD involve obsessive and compulsive behaviors, OCD is a more severe and disabling condition. Most people with OCD and OCPD lead relatively normal lives and have families, friends, and regular jobs.'
Dus OCD kan wel zwaarder zijn maar het hoeft niet perse in te houden dat je niet kan functioneren. T blijft irritant, dat wel )
