Psyche
alle pijlers
Smetvrees!
vrijdag 21 november 2008 om 18:52
Ik heb smetvrees!
Zo, dat is eruit...ik heb het al jaren, maar ik schaam me er ontzettend voor. Bijna niemand in mijn omgeving weet het.
Het wordt eigenlijk steeds erger en ik word er af en toe echt GEK van. Het kost me zoveel tijd en energie...vreselijk.
Aan de ene kant wil ik er graag vanaf. Maaaaar....aan de andere kant ook weer niet; ik wil absoluut geen zware medicijnen gaan slikken, vind dat gewoon echt slecht voor mijn gezondheid (dit ook...maar ja ) en wat me tegenhoudt om in therapie te gaan is het feit dat de behandeling vaak bestaat uit langzame confrontatie met de dingen die je vies vindt. En dat idee alleen is voor mij al genoeg om het NIET te doen...
Maar goed, ik zie ook wel in dat er wel iets moet gebeuren, op deze manier wil ik ook niet mijn hele leven verder.
Zijn er misschien meer mensen met deze dwangstoornis en hoe gaan jullie hiermee om? En ben je in therapie en hoe bevalt/gaat dat?
Dank voor jullie reacties!
Zo, dat is eruit...ik heb het al jaren, maar ik schaam me er ontzettend voor. Bijna niemand in mijn omgeving weet het.
Het wordt eigenlijk steeds erger en ik word er af en toe echt GEK van. Het kost me zoveel tijd en energie...vreselijk.
Aan de ene kant wil ik er graag vanaf. Maaaaar....aan de andere kant ook weer niet; ik wil absoluut geen zware medicijnen gaan slikken, vind dat gewoon echt slecht voor mijn gezondheid (dit ook...maar ja ) en wat me tegenhoudt om in therapie te gaan is het feit dat de behandeling vaak bestaat uit langzame confrontatie met de dingen die je vies vindt. En dat idee alleen is voor mij al genoeg om het NIET te doen...
Maar goed, ik zie ook wel in dat er wel iets moet gebeuren, op deze manier wil ik ook niet mijn hele leven verder.
Zijn er misschien meer mensen met deze dwangstoornis en hoe gaan jullie hiermee om? En ben je in therapie en hoe bevalt/gaat dat?
Dank voor jullie reacties!
woensdag 17 december 2008 om 17:36
Als je er zelf niet vanaf komt en je vindt het erg genoeg dan zou je toch hulp moeten zoeken. Zo simpel lijkt het. Het is wel eng, maar nadat je het hebt gedaan denk je vast had ik het maar eerder gedaan!
Ik heb vroeger ook smetvrees gehad, maar op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik er zelf een punt achter heb kunnen zetten. "Gewoon" door in te zien dat het niet normaal meer was, en onnodig ook. Nou ben ik een erg rationeel persoon, dus dat maakte dit misschien mogelijk. 1+1=2. Niet dat je er daarmee helemaal ben, ik vind sommige dingen nog steeds vies of eng, en in sommige situaties kan ik nog steeds gefocust zijn op "wanneer kan ik mijn handen weer 's wassen". Bij mij was het voornl. de angst om een enge ziekte op te lopen via een deurknop of zo. Vroeger deed ik dat dus met mijn ellebogen, de deur open
Ik heb vroeger ook smetvrees gehad, maar op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik er zelf een punt achter heb kunnen zetten. "Gewoon" door in te zien dat het niet normaal meer was, en onnodig ook. Nou ben ik een erg rationeel persoon, dus dat maakte dit misschien mogelijk. 1+1=2. Niet dat je er daarmee helemaal ben, ik vind sommige dingen nog steeds vies of eng, en in sommige situaties kan ik nog steeds gefocust zijn op "wanneer kan ik mijn handen weer 's wassen". Bij mij was het voornl. de angst om een enge ziekte op te lopen via een deurknop of zo. Vroeger deed ik dat dus met mijn ellebogen, de deur open
zaterdag 20 december 2008 om 15:06
Hallo Just Julie,
na het lezen van je berichten, herkende ik zoveel bij mezelf, dat ik heel graag een reactie wilde plaatsten.
Ook ik heb smetvrees (dit typen is zoveel gemakkelijker dan het iemand zeggen...).
Ik weet eigenlijk niet goed wanneer het begonnen is, ik heb de indruk dat het geleidelijk 'gegroeid' is.
Ik ben maatschappelijk werker en kom tijdens mijn job regelmatig in contact met mensen die minder hygiënisch zijn. Ik ben verschillende keren bij cliënten op huisbezoek geweest waar het echt vreselijk vies was. Ook op kantoor zijn een aantal incidenten gebeurd (bijv. een cliënt die geplast had op zijn stoel) die blijkbaar een erg sterke indruk op mij gemaakt hebben.
In het begin van mijn job kon ik dit allemaal erg goed relativeren maar ik heb het hier steeds moeilijker mee gekregen. Nu ben ik op een punt gekomen dat ik niet meer op de zetels in de trein durf zitten, deurklinken zo weinig mogelijk probeer aan te raken, mijn handen wel honderd keer per dag was, het haat om kleren te moeten passen in een winkel (want wie heeft het voor mij gepast??), niet naar toilet durf bij iemand anders,... Ik loop dus eigenlijk ook constant met die angst rond.
Thuis heb ik er wel wat minder last van, mijn man weet dat ik smetvrees heb en probeert hier zoveel mogelijk rekening mee te houden. Toch is het dikwijls een punt van discussie in onze relatie. Het moet voor hem niet gemakkelijk zijn om samen te leven met iemand die zo dwangmatig is als ik.
Just Julie, ik begrijp heel goed hoe moeilijk je het hebt om hiervoor hulp te zoeken. Hoewel ook ik weet dat ik mijn probleem zelf niet kan oplossen, ben ik te beschaamd om er met mijn huisarts over te praten.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn reactie, mij gaf het alleszins steun te lezen dat ik niet de enige ben die hier zo van afziet.
Heel veel sterkte verder,
Liana
na het lezen van je berichten, herkende ik zoveel bij mezelf, dat ik heel graag een reactie wilde plaatsten.
Ook ik heb smetvrees (dit typen is zoveel gemakkelijker dan het iemand zeggen...).
Ik weet eigenlijk niet goed wanneer het begonnen is, ik heb de indruk dat het geleidelijk 'gegroeid' is.
Ik ben maatschappelijk werker en kom tijdens mijn job regelmatig in contact met mensen die minder hygiënisch zijn. Ik ben verschillende keren bij cliënten op huisbezoek geweest waar het echt vreselijk vies was. Ook op kantoor zijn een aantal incidenten gebeurd (bijv. een cliënt die geplast had op zijn stoel) die blijkbaar een erg sterke indruk op mij gemaakt hebben.
In het begin van mijn job kon ik dit allemaal erg goed relativeren maar ik heb het hier steeds moeilijker mee gekregen. Nu ben ik op een punt gekomen dat ik niet meer op de zetels in de trein durf zitten, deurklinken zo weinig mogelijk probeer aan te raken, mijn handen wel honderd keer per dag was, het haat om kleren te moeten passen in een winkel (want wie heeft het voor mij gepast??), niet naar toilet durf bij iemand anders,... Ik loop dus eigenlijk ook constant met die angst rond.
Thuis heb ik er wel wat minder last van, mijn man weet dat ik smetvrees heb en probeert hier zoveel mogelijk rekening mee te houden. Toch is het dikwijls een punt van discussie in onze relatie. Het moet voor hem niet gemakkelijk zijn om samen te leven met iemand die zo dwangmatig is als ik.
Just Julie, ik begrijp heel goed hoe moeilijk je het hebt om hiervoor hulp te zoeken. Hoewel ook ik weet dat ik mijn probleem zelf niet kan oplossen, ben ik te beschaamd om er met mijn huisarts over te praten.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn reactie, mij gaf het alleszins steun te lezen dat ik niet de enige ben die hier zo van afziet.
Heel veel sterkte verder,
Liana
zaterdag 20 december 2008 om 23:54
Hoi Liana,
De dingen die jij noemt zijn voor mij erg herkenbaar. Ik ben me er nu nog wel van bewust, maar gelukkig blijft het daar meestal bij, alleen het bewustzijn. Dat is al abnormaal, maar gelukkig *doe* ik wel gewoon de dingen die ik wil doen (zoals in de trein zitten, deurklinken gebruiken, naar een vreemd toilet etc). Totdat bv. mijn pen op de vloer in de trein valt, dan gooi ik 'm eigenlijk liever weg. Heel leerzaam is het dan als je een moeder en kind ziet in de trein, baby laat speen vallen, moeder raapt 'm op, veegt 'm af aan d'r broek, en hop, weer bij baby in de mond. En die baby is er vast niet dood van gegaan. Ik hou de pen dus ook maar.
Het is helaas niet zo eenvoudig op te lossen, maar aan de andere kant, als je stomweg redeneert dat als alles zo vies zou zijn als jij je indenkt, dan zou toch half zo niet heel nederland ziek thuis moeten zitten of dood zijn gegaan aan de ene na de andere epidemie? Bij mij helpt dat, omdat het probleem bij mij ging om enge ziektes. Viezigheid op zich (stof, smeer, roet, bagger, etc.) vind ik niet vies.
Nou ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig heb ik er door een gezonde dosis rationeel denken niet echt last van en red ik mezelf nu aardig.
Sterkte!
De dingen die jij noemt zijn voor mij erg herkenbaar. Ik ben me er nu nog wel van bewust, maar gelukkig blijft het daar meestal bij, alleen het bewustzijn. Dat is al abnormaal, maar gelukkig *doe* ik wel gewoon de dingen die ik wil doen (zoals in de trein zitten, deurklinken gebruiken, naar een vreemd toilet etc). Totdat bv. mijn pen op de vloer in de trein valt, dan gooi ik 'm eigenlijk liever weg. Heel leerzaam is het dan als je een moeder en kind ziet in de trein, baby laat speen vallen, moeder raapt 'm op, veegt 'm af aan d'r broek, en hop, weer bij baby in de mond. En die baby is er vast niet dood van gegaan. Ik hou de pen dus ook maar.
Het is helaas niet zo eenvoudig op te lossen, maar aan de andere kant, als je stomweg redeneert dat als alles zo vies zou zijn als jij je indenkt, dan zou toch half zo niet heel nederland ziek thuis moeten zitten of dood zijn gegaan aan de ene na de andere epidemie? Bij mij helpt dat, omdat het probleem bij mij ging om enge ziektes. Viezigheid op zich (stof, smeer, roet, bagger, etc.) vind ik niet vies.
Nou ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig heb ik er door een gezonde dosis rationeel denken niet echt last van en red ik mezelf nu aardig.
Sterkte!
dinsdag 23 december 2008 om 11:48
Hoi Liana,
Herkenbaar!
Vervelend he?
Ik heb zeker wat aan je verhaal, het is inderdaad goed om te lezen dat je niet de enige bent met van die stomme gedachten...
Ik vind het knap dat je in elk geval in het beroep kunt blijven werken waarin je werkzaam bent..ik denk dat ik het constant contact hebben met mensen met problemen (waardoor het misschien in sommige gevallen ook ontbreekt aan hygiëne) niet zou trekken...kan me voorstellen dat sommige voorvallen indruk op je gemaakt hebben.
Als dit nog steeds je droombaan is, laat het dan niet zo ver komen dat je je werk niet meer kunt doen hierdoor.
Ik heb gelukkig werk waarbij ik me echt prettig voel...zelfs mijn droombaan, en dat voelt erg fijn.
Ik snap ook dat het voor je man ook moeilijk is. Als wij er zelf al soms gek van worden, hoe moet dat dan voor iemand anders zijn? Fijn dat hij je wel steunt...
Sterkte!
Herkenbaar!
Vervelend he?
Ik heb zeker wat aan je verhaal, het is inderdaad goed om te lezen dat je niet de enige bent met van die stomme gedachten...
Ik vind het knap dat je in elk geval in het beroep kunt blijven werken waarin je werkzaam bent..ik denk dat ik het constant contact hebben met mensen met problemen (waardoor het misschien in sommige gevallen ook ontbreekt aan hygiëne) niet zou trekken...kan me voorstellen dat sommige voorvallen indruk op je gemaakt hebben.
Als dit nog steeds je droombaan is, laat het dan niet zo ver komen dat je je werk niet meer kunt doen hierdoor.
Ik heb gelukkig werk waarbij ik me echt prettig voel...zelfs mijn droombaan, en dat voelt erg fijn.
Ik snap ook dat het voor je man ook moeilijk is. Als wij er zelf al soms gek van worden, hoe moet dat dan voor iemand anders zijn? Fijn dat hij je wel steunt...
Sterkte!
dinsdag 23 december 2008 om 11:52
Sim69; rationeel gezien klopt het ook allemaal wat je zegt.
Ik denk ook niet dat je echt ziek wordt van bepaalde dingen.
Veel mensen met smetvrees zijn ook echt bang om ziek te worden als ze dingen aanraken. Bij mij geeft het ''alleen" een heel onprettig gevoel, ik vind alles vies. Ik ben niet bang om ziek te worden.
Ik denk ook niet dat je echt ziek wordt van bepaalde dingen.
Veel mensen met smetvrees zijn ook echt bang om ziek te worden als ze dingen aanraken. Bij mij geeft het ''alleen" een heel onprettig gevoel, ik vind alles vies. Ik ben niet bang om ziek te worden.
dinsdag 30 december 2008 om 09:30
Goeie morgen,
bedankt voor jullie reactie!
Ikzelf ben ook niet bang van microben en ziek worden, maar vind net als Just Julie alles vuil. En vieze dingen zien (of soms moeten aanraken) maakt mij doodsbang.
Angst is normaal gezien een signaal dat er gevaar dreigt, maar mijn lichaam geeft constant angstsignalen, ook als er eigenlijk niets aan de hand is.
Just Julie, fijn dat jij je wel goed voelt op je werk. Ik ben serieus aan het overwegen om een andere job te zoeken omdat het gewoon ondraaglijk begint te worden. Elke dag voel ik mij vies als ik thuiskom (veel douchen, bergen was en een hoge waterfactuur als gevolg), maar ben ook emotioneel uitgeput.
Bij mij is het wel zo dat ik niet vies ben van mijn man, familie of vrienden. Het 'beperkt' zich tot mensen (of dingen) die er niet verzorgd uitzien (maar wanneer je hierop begint te focussen, word je daar constant mee geconfronteerd).
Ik probeer wel niet altijd toe te geven aan mijn angst, deze middag ga ik bijv. shoppen met mijn zus en dan nemen we de metro (waar ik wel vreselijk tegenop zie...)
Alvast nog heel veel sterkte en ondanks alles, een aangenaam (en smetteloos) eindejaar!
Liana
bedankt voor jullie reactie!
Ikzelf ben ook niet bang van microben en ziek worden, maar vind net als Just Julie alles vuil. En vieze dingen zien (of soms moeten aanraken) maakt mij doodsbang.
Angst is normaal gezien een signaal dat er gevaar dreigt, maar mijn lichaam geeft constant angstsignalen, ook als er eigenlijk niets aan de hand is.
Just Julie, fijn dat jij je wel goed voelt op je werk. Ik ben serieus aan het overwegen om een andere job te zoeken omdat het gewoon ondraaglijk begint te worden. Elke dag voel ik mij vies als ik thuiskom (veel douchen, bergen was en een hoge waterfactuur als gevolg), maar ben ook emotioneel uitgeput.
Bij mij is het wel zo dat ik niet vies ben van mijn man, familie of vrienden. Het 'beperkt' zich tot mensen (of dingen) die er niet verzorgd uitzien (maar wanneer je hierop begint te focussen, word je daar constant mee geconfronteerd).
Ik probeer wel niet altijd toe te geven aan mijn angst, deze middag ga ik bijv. shoppen met mijn zus en dan nemen we de metro (waar ik wel vreselijk tegenop zie...)
Alvast nog heel veel sterkte en ondanks alles, een aangenaam (en smetteloos) eindejaar!
Liana
