Snelwegangst

Ik heb therapie voor angsten gehad. Verschillende. En extra rijlessen. Maar wat ik heb is niet heel specifiek voor de standaard snelwegangsten die men kent.
Ik kan nml volgens mij best oke rijden. Ik ben bedachtzaam. En voorzichtig. Maar rij het liefste voor mij bekende wegen en heb een hekel aan hoge snelheden. Mijn hart raast mijn lijf uit ik ben bang dat ik mijn stuur omgooi, ga slingeren en mijn handen beginnen zo extreem te zweten dat het lijkt of ik zeepsop op mijn handen heb. Ik glibber mijn stuur zo af. Ze zijn letterlijk kletsnat.
Ik heb al van die fietshandschoentjes voor de grip maar dat helpt nauwelijks.

Zodra ik met drukte de snelweg op moet dan begint het eigenlijk al bij het invoegen, maar het echt spannende vind ik de drukte en het moeten anticiperen op van alles met zo'n hoge snelheid dat het een kwestie van een split second is allemaal. Als ik met mijn winkelwagentje ergens tegenaanknal is het vrij definitief einde oefening. Dat gevoel heb ik op een provinciale weg totaal niet. Ik weet dat snelwegen veilig zijn maar ik voel dat totaal niet zo.
Ik voel me kwetsbaar in mijn autootje en vertrouw zowel auto als mijzelf niet bij 120 km per uur.

Alles boven de 100 km per uur vind ik doodeng. Vooral het idee dat ik niet even zomaar kan stoppen of de snelweg af kan. Ik heb gisteren bijna, echt bijna, mezelf op de vluchtstrook geparkeerd. Ik heb het uiteindelijk gered tot de eerst volgende afslag maar vraag niet hoe. Ik ben daarna ergens op een parkeerplaats tot rust gekomen want ik bleef er bijna in.

Het is de snelheid die me zo verkrampt in het stuur doet knijpen dat ik helemaal gestresst als een blok beton achter het stuur zit. Niks geen relaxt muziekje en losjes de handen aan het stuur maar als een plaat rechtop met wit uitgeslagen knokkels en klotsende oksels.

Zodra ik de snelweg opga zit ineens mijn kleding niet goed, krijg ik jeuk op mijn neus, moet ik niezen, of krijg ik kramp in mijn been en moet ik gaan verzitten. In mijn autootje ga ik dan alle kanten op. Als ik op een gewone weg rij heb ik hier allemaal helemaal geen last van. Ik draai het raampje open, zing met de radio mee en ben meestal vrij ontspannen.

Vandaag moest ik een flink stuk rijden voor mijn werk maar ik ben binnendoor gegaan. Kostte me flink veel tijd (1,5 uur) maar ik had het er voor over.

Het ligt deels aan mijn auto (nee geen geld voor een andere, dit is een relatief nieuwe auto en echt een lekker handzaam formaatje voor mij als voornamelijk stadsrijder) want deze is klein en licht. En deels aan het gevoel dat ik zeker weet dat ik doodga en mijn stuur omgooi. Wat ook gebeurt want ik slinger alle kanten uit en vertrouw mezelf voor geen cent.
Ik ben ook echt geen lange afstand rijder en moest gisteren dik een half uur de snelweg over in de spit. Ik vond dit een martelgang.

Als de snelweg leeg is vind ik het trouwens al minder eng. Of als het maar een heel klein stukje is met een aantal escapes.
Die waren er op mijn route gisteren amper en ik dacht letterlijk dat ik gek werd.

Dit is mijn zoveelste paniekaanval op de snelweg. Inmiddels ben ik er helemaal klaar mee.
Ik herken mezelf niet in omschrijvingen van anderen. Omdat mijn angst niet ongegrond is en ik serieus gevaarlijk ben als ik op de snelweg rij. Het is niet irrationeel want ik doe echt rare dingen. En mijn handen zijn zeiknat. Het is echt de snelheid die mij gek in mijn hoofd maakt.

Wat ik wil? Misschien gewoon herkenning.
Ik schaam mij namelijk een beetjeboel hier voor. En ben bang dat ik alleen maar dingen zou horen als: ga rijlessen nemen of ga veel km maken of: je angst is niet echt, of: koop een andere auto of: ga nooit meer de weg op want je bent serieus een gevaar voor jezelf en je omgeving, of: doe je auto weg en ga fietsen (geen optie want ik werk overal en nergens en ben afhankelijk van de auto, dat is zelfs een verplichting in mijn werk)