Psyche
alle pijlers
Soms even niet meer verder willen...
woensdag 4 februari 2009 om 15:18
Hey,
Om een lang verhaal kort te maken:
Sinds een jaar of 2 'vecht' ik tegen steeds weer terugkerende suïcidale gedachten. En ik lijk er maar niet uit te komen. Ik heb nooit het gevoel gehad 'er te mogen zijn'. Kan me maar moeilijk hechten aan mensen, moeite met emoties, veel verdrongen verdriet, oud zeer, whatever.
Sinds een jaar ongeveer ben ik in behandeling bij een psycholoog en krijg van een arts AD's en AP's voorgeschreven. Op zich gaat het een heel stuk beter. Studie weer opgepakt, gaat af en toe wel moeizaam, maar tot nu toe toch weer volgehouden.
Toch is er een ding waar ik maar niet vanaf lijk te komen: terugkerende suïcidale gedachten. Ze zijn wel anders dan een jaar geleden, toen was het veel heftiger, maar nu neemt het andere vormen aan. Ik denk heel veel na over mijn plek op deze wereld, hoe de maatschappij in elkaar zit, hoe het allemaal werkt, wat daar de bedoeling van is etc.etc. Steeds lijk ik op hetzelfde uit te komen: ik wil niet leven in een wereld waar mensen elkaar kapot maken. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik ooit van het leven ga houden. Ik wil mn best er voor doen, ik wil het proberen, maar steeds keert dat rotte gevoel terug. Er zijn heus wel tijden dat ik me even goed voel, maar dit is altijd maar voor korte duur. Ik vindt het zo moeilijk om positief te blijven. Soms wordt ik er zo moe van om mezelf constant te moeten verantwoorden, uitleggen.
Ik voel me ook best wel vaak eenzaam. Heel vaak lijkt het alsof ik op een andere golflengte zit. En er is vrijwel niemand waar ik het hier mee over kan hebben, zonder raar aangekeken te worden.
Ik ben aan het werk, met behulp van een psych, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik hier een beetje in vast ga lopen.
Hebben jullie hier ook wel eens last van, en zo ja, hoe ga je er mee om?
Om een lang verhaal kort te maken:
Sinds een jaar of 2 'vecht' ik tegen steeds weer terugkerende suïcidale gedachten. En ik lijk er maar niet uit te komen. Ik heb nooit het gevoel gehad 'er te mogen zijn'. Kan me maar moeilijk hechten aan mensen, moeite met emoties, veel verdrongen verdriet, oud zeer, whatever.
Sinds een jaar ongeveer ben ik in behandeling bij een psycholoog en krijg van een arts AD's en AP's voorgeschreven. Op zich gaat het een heel stuk beter. Studie weer opgepakt, gaat af en toe wel moeizaam, maar tot nu toe toch weer volgehouden.
Toch is er een ding waar ik maar niet vanaf lijk te komen: terugkerende suïcidale gedachten. Ze zijn wel anders dan een jaar geleden, toen was het veel heftiger, maar nu neemt het andere vormen aan. Ik denk heel veel na over mijn plek op deze wereld, hoe de maatschappij in elkaar zit, hoe het allemaal werkt, wat daar de bedoeling van is etc.etc. Steeds lijk ik op hetzelfde uit te komen: ik wil niet leven in een wereld waar mensen elkaar kapot maken. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik ooit van het leven ga houden. Ik wil mn best er voor doen, ik wil het proberen, maar steeds keert dat rotte gevoel terug. Er zijn heus wel tijden dat ik me even goed voel, maar dit is altijd maar voor korte duur. Ik vindt het zo moeilijk om positief te blijven. Soms wordt ik er zo moe van om mezelf constant te moeten verantwoorden, uitleggen.
Ik voel me ook best wel vaak eenzaam. Heel vaak lijkt het alsof ik op een andere golflengte zit. En er is vrijwel niemand waar ik het hier mee over kan hebben, zonder raar aangekeken te worden.
Ik ben aan het werk, met behulp van een psych, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik hier een beetje in vast ga lopen.
Hebben jullie hier ook wel eens last van, en zo ja, hoe ga je er mee om?
woensdag 4 februari 2009 om 16:03
Dit is iets waar ik sinds mijn 7e mee loop.. een soort van chronisch negatief gevoel over je leven.
Zijn dit echte suicidale gedachten of meer gedachten dat je rust wilt of dat je het leven gewoon niet leuk vind of meer filosofisch van waarom ben ik hier zonder echt dood te willen?
Wat zegt je psych hiervan? Geeft hij/zij je tips?
Ik ga binnenkort weer in dagbehandeling voor verschillende dingen waaronder ditzelfde als waar jij mee loopt..
Zijn dit echte suicidale gedachten of meer gedachten dat je rust wilt of dat je het leven gewoon niet leuk vind of meer filosofisch van waarom ben ik hier zonder echt dood te willen?
Wat zegt je psych hiervan? Geeft hij/zij je tips?
Ik ga binnenkort weer in dagbehandeling voor verschillende dingen waaronder ditzelfde als waar jij mee loopt..
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
woensdag 4 februari 2009 om 16:24
hoi hoi,
heel herkenbaar, heb ook een enorme rugzak bij me....
Als je veel meemaakt in je leven en je vind het moeilijk om alles te verwerken of een plekje te geven (wat veel tijd nodig heeft) Dan valt het leven soms erg zwaar.
Misschien kan het je helpen om wat meer met je eigen leven bezig te zijn.... en je wat meer af te sluiten voor wat de rest van de maatschappij doet.
Ik vind persoonlijk ook dat de maatschappij behoorlijk achteruit gaat, maar daarin tegen probeer ik in mijn eigen huis/ omgeving/ met eigen fam en mensen om me heen , het zo goed en fijn als mogelijk te maken.
Als je veel tijd hebt om na te denken, dat is niet altijd even positief en prettig voor je eigen gemoedstoestand... soms kan je dan ook wel terecht komen in een negatieve spiraal ,waar je weer uit moet komen.
Probeer wat dingen te ondernemen waar je van genieten kan, en probeer ook eens bij jezelf op te letten of je kan genieten van de '' kleine'' dingen.
als voorbeeld.....
(ik weet niet of je een hondenliefhebster bent, maar....) stel je bent dat wel en ziet een klein pupje.. denk je dan niet bij jezelf dat je die wel even zou willen knuffelen??
Dit is maar een voorbeeld, maar het geeft dan wel aan, dat je toch ook nog van dingen kan genieten, al zijn ze maar klein.
Ik ben zelf al 4 jr ziek, spierziekte.... kortom best zwaar, veel thuis, genoeg tijd om na te denken, niet makkelijk,..... ook ik moet erg mijn best doen om mijn hoofd boven water te houden, maar als ik er voor blijf zorgen dat ik geniet van de kleine dingen, dan helpt me dat wel.
Ook zoek ik afleiding...... en probeer dingen te ondernemen..
en ga ik graag wandelen met mijn 2 honden.
en vind ik het heerlijk als mijn partner van wie ik zielsveel hou, sávonds thuis komt.
ik hoop dat ik je hiermee misschien een paar kleine tips kan geven!
succes meid!
heel herkenbaar, heb ook een enorme rugzak bij me....
Als je veel meemaakt in je leven en je vind het moeilijk om alles te verwerken of een plekje te geven (wat veel tijd nodig heeft) Dan valt het leven soms erg zwaar.
Misschien kan het je helpen om wat meer met je eigen leven bezig te zijn.... en je wat meer af te sluiten voor wat de rest van de maatschappij doet.
Ik vind persoonlijk ook dat de maatschappij behoorlijk achteruit gaat, maar daarin tegen probeer ik in mijn eigen huis/ omgeving/ met eigen fam en mensen om me heen , het zo goed en fijn als mogelijk te maken.
Als je veel tijd hebt om na te denken, dat is niet altijd even positief en prettig voor je eigen gemoedstoestand... soms kan je dan ook wel terecht komen in een negatieve spiraal ,waar je weer uit moet komen.
Probeer wat dingen te ondernemen waar je van genieten kan, en probeer ook eens bij jezelf op te letten of je kan genieten van de '' kleine'' dingen.
als voorbeeld.....
(ik weet niet of je een hondenliefhebster bent, maar....) stel je bent dat wel en ziet een klein pupje.. denk je dan niet bij jezelf dat je die wel even zou willen knuffelen??
Dit is maar een voorbeeld, maar het geeft dan wel aan, dat je toch ook nog van dingen kan genieten, al zijn ze maar klein.
Ik ben zelf al 4 jr ziek, spierziekte.... kortom best zwaar, veel thuis, genoeg tijd om na te denken, niet makkelijk,..... ook ik moet erg mijn best doen om mijn hoofd boven water te houden, maar als ik er voor blijf zorgen dat ik geniet van de kleine dingen, dan helpt me dat wel.
Ook zoek ik afleiding...... en probeer dingen te ondernemen..
en ga ik graag wandelen met mijn 2 honden.
en vind ik het heerlijk als mijn partner van wie ik zielsveel hou, sávonds thuis komt.
ik hoop dat ik je hiermee misschien een paar kleine tips kan geven!
succes meid!
woensdag 4 februari 2009 om 21:05
quote:weltschmerz schreef op 04 februari 2009 @ 15:18:
...Soms wordt ik er zo moe van om mezelf constant te moeten verantwoorden, uitleggen......En er is vrijwel niemand waar ik het hier mee over kan hebben, zonder raar aangekeken te worden....
Tegenover wie vind je dat je je moet verantwoorden? Jezelf of andere mensen?
Ik denk dat je hier wel mensen vind die je niet raar aankijken hoor!
Je zegt dat je je studie weer hebt opgepakt, prachtig toch? Het gaat jammer genoeg niet vanzelf en je moet hard werken maar uiteindelijk kom je er wel.
Ik stel het in ieder geval heel erg op prijs dat je andere mensen wilt helpen met de dingen die jij weet (zie bv je reactie in mijn topic)
Met suïcidale gedachten ben ik niet bekend in die zin dat ik dat echt zou willen, maar wél in die zin dat ik erover denk hoe het zou moeten, gek genoeg. Volgens mij is het in ieder geval een superpositief teken dat je, zoals je schrijft, tegen die gedachten vecht.
...Soms wordt ik er zo moe van om mezelf constant te moeten verantwoorden, uitleggen......En er is vrijwel niemand waar ik het hier mee over kan hebben, zonder raar aangekeken te worden....
Tegenover wie vind je dat je je moet verantwoorden? Jezelf of andere mensen?
Ik denk dat je hier wel mensen vind die je niet raar aankijken hoor!
Je zegt dat je je studie weer hebt opgepakt, prachtig toch? Het gaat jammer genoeg niet vanzelf en je moet hard werken maar uiteindelijk kom je er wel.
Ik stel het in ieder geval heel erg op prijs dat je andere mensen wilt helpen met de dingen die jij weet (zie bv je reactie in mijn topic)
Met suïcidale gedachten ben ik niet bekend in die zin dat ik dat echt zou willen, maar wél in die zin dat ik erover denk hoe het zou moeten, gek genoeg. Volgens mij is het in ieder geval een superpositief teken dat je, zoals je schrijft, tegen die gedachten vecht.
woensdag 4 februari 2009 om 21:29
Zeker een herkenbaar verhaal voor me, maar gelukkig vanuit een (ver) verleden. Een half jaar lang kon ik zelfs niet alleen gelaten worden omdat ik mezelf dan wat aan zou doen.
Dat 'je er mag zijn' is een gevoel dat je meestal van je ouders meekrijgt. Ik ken je achtergrond niet, maar als je dit van huis uit onvoldoende heb meegekregen dan zitten je ouders/pestkoppen in de klas etc. als beoordelaars op een gegeven moment in je hoofd. Kortom je hebt hen niet meer nodig om jezelf af te wijzen.
Dit kun je veranderen door onvoorwaardelijk te gaan houden van jezelf. Ieder mens is uniek en is welkom om zijn of haar persoonlijkheid te uiten. Allereerst hoop ik dat je jezelf op die manier kunt ontvangen, pas daarna kun je verwachten dat anderen van je gaan houden.
Als je zo aan het worstelen ben als jij dan wordt je heel erg op jezelf teruggeworpen. Dit is voor jou het belangrijkste nu terwijl de meeste mensen zich uiten over de lagen om dat binnenste heen. Sommige mensen leren zichzelf niet eens kennen. In het binnenste is ieder mens eenzaam. Iedereen is anders en sommige gedachten en gedragingen zijn zo eigen dat je daar altijd alleen in blijft. Schrik daar niet van.
Het afwijzen van jezelf uit zich ook in de negatieve kijk op de wereld om je heen. Want daar zou je ook kunnen zien dat mensen elkaar enorm steunen en de wereld opbouwen. Nieuws is meestal negatief, maar er gebeurt ook zoveel moois. Als je onvoorwaardelijk van jezelf houdt en het belangrijk vindt wat jij voelt en vindt en daar voor gaat staan zul je mensen vinden die juist die instelling enorm waarderen. Zul je een plek vinden waar juist jouw eigenschappen tot hun recht komen.
Morgen zal er niet veel veranderen, maar als je op de weg vooruit loopt en daar ieder dag een stap verder op zet dan kom je over jaren op een punt dat je wel van het leven bent gaan houden. En omdat dat nog een 'vers' gevoel voor je is kan het overweldigend fijn worden. Een mooiere beleving dan iemand die zich altijd al tevreden voelt.
Deze laatste alinea is mijn ervaring. Ik kan ook niet in de toekomst kijken, maar ga door met jouw weg. Je hebt al heel veel inspanningen geleverd! Heb je jezelf wel eens bedankt voor al die strijd en kracht? De basis van persoonlijk geluk is onvoorwaardelijke liefde voor jezelf, gun je die warmte. En hier op het forum kun je begrip en steun vinden. Sterkte.
Dat 'je er mag zijn' is een gevoel dat je meestal van je ouders meekrijgt. Ik ken je achtergrond niet, maar als je dit van huis uit onvoldoende heb meegekregen dan zitten je ouders/pestkoppen in de klas etc. als beoordelaars op een gegeven moment in je hoofd. Kortom je hebt hen niet meer nodig om jezelf af te wijzen.
Dit kun je veranderen door onvoorwaardelijk te gaan houden van jezelf. Ieder mens is uniek en is welkom om zijn of haar persoonlijkheid te uiten. Allereerst hoop ik dat je jezelf op die manier kunt ontvangen, pas daarna kun je verwachten dat anderen van je gaan houden.
Als je zo aan het worstelen ben als jij dan wordt je heel erg op jezelf teruggeworpen. Dit is voor jou het belangrijkste nu terwijl de meeste mensen zich uiten over de lagen om dat binnenste heen. Sommige mensen leren zichzelf niet eens kennen. In het binnenste is ieder mens eenzaam. Iedereen is anders en sommige gedachten en gedragingen zijn zo eigen dat je daar altijd alleen in blijft. Schrik daar niet van.
Het afwijzen van jezelf uit zich ook in de negatieve kijk op de wereld om je heen. Want daar zou je ook kunnen zien dat mensen elkaar enorm steunen en de wereld opbouwen. Nieuws is meestal negatief, maar er gebeurt ook zoveel moois. Als je onvoorwaardelijk van jezelf houdt en het belangrijk vindt wat jij voelt en vindt en daar voor gaat staan zul je mensen vinden die juist die instelling enorm waarderen. Zul je een plek vinden waar juist jouw eigenschappen tot hun recht komen.
Morgen zal er niet veel veranderen, maar als je op de weg vooruit loopt en daar ieder dag een stap verder op zet dan kom je over jaren op een punt dat je wel van het leven bent gaan houden. En omdat dat nog een 'vers' gevoel voor je is kan het overweldigend fijn worden. Een mooiere beleving dan iemand die zich altijd al tevreden voelt.
Deze laatste alinea is mijn ervaring. Ik kan ook niet in de toekomst kijken, maar ga door met jouw weg. Je hebt al heel veel inspanningen geleverd! Heb je jezelf wel eens bedankt voor al die strijd en kracht? De basis van persoonlijk geluk is onvoorwaardelijke liefde voor jezelf, gun je die warmte. En hier op het forum kun je begrip en steun vinden. Sterkte.
woensdag 4 februari 2009 om 22:18
@Maeijken
Ik heb eigenlijk altijd een ' negatief' leven gehad, maar het suicidale is er niet altijd geweest. Toen ik 14-15 was en nu, 10 jaar later weer.
De soort verschilt: de ene keer zijn het gedachten dat ik gewoon het liefst tijdelijk mezelf uitschakel, vanwege het verdriet, het ondraaglijk gevoel, dat ik gewoon moe ben.
De andere keren zijn het serieuzere gedachten, serieuze afwegingen. Dat ik geen voldoening kan halen uit het leven. Maar ik vind het heel moeilijk om een definitieve keuze te maken. Suicide is natuurlijk wel het meest definitieve wat je ooit kunt doen....
Met mn psych ben ik over ditsoort dingen altijd volop in discussie. Of nou ja, die zegt dat ik het verkeerd zie, en heel zwart wit.
Ik probeer wel meer richting te geven aan mn eigen leven, om me nu iets meer te richten op dingen die ik aardig vind om te doen. Leuk is nog altijd een groot woord. Maar soms is het gewoon zo moeilijk, zo zwaar, en vraag ik me af waarvoor ik het allemaal doe.Voor mezelf? Maar ik weet niet of ik dat waard vindt.
@labrador28:
;Ik probeer wel afleiding te zoeken in kleine dingetjes. Ik heb bijv. een konijn waar ik echt veel van houd. Dat ik haar getraind heb en dat ze gewoon los kan lopen vind ik echt geweldig. En dat ze soms echt even langs komt op schoot om te knuffelen. Zon beest heeft echt niets kwaads in zich....dat ontroert me dan soms wel even.
Jij hebt het ook niet makkelijk zeg...kun je ondanks je spierziekte nog wel alles doen? of is dat zwaar?
En kan die ziekte nog herstellen)?.
@Superfuture
Ik heb vaak het gevoel dat ik me op school moet verantwoorden, dat ik er soms niet ben (omdat ik naar de psych moet, of omdat het gewoonweg niet gaat). Ook met bepaalde zaken waar ik anders over denk, soms zo moeilijk. Hun meningen hoeven ze nooit te verantwoorden, maar als ik er een keer anders over denk moet ik dat helemaal uitleggen en verantwoorden.LIgt wat ingewikkeld allemaal.
Maar heel erg bedankt dat je reageert. Ik heb ook zeker wat aan jou tips/verhaal. Het liefst zou ik dit soort dingen bij anderen weg willen nemen en het op me nemen, gewoon omdat het echt niet tof is om te hebben. Helaas kan ik dat niet, maar ik kan wel mn best doen anderen te helpen die iets soortgelijks hebben, hoop ik dan maar.
@Univerzicht
Hoe ben jij eruit gekomen?
Het er niet mogen zijn heb ik vooral van thuis uit. Ben op school nooit gepest, maar thuis zwaar. 2 depressieve ouders, moest op mn zusjes passen en als ma verdrietig was mocht ik haar troosten. Familieruzies werden op mij afgereageerd. Niet echt tof allemaal.
Op een of andere manier kan ik niet houden van mezelf.
Ik vind het zo moeilijk. Ik heb niet meer zon hekel aan mezelf als ik ooit had, maar ik vind dat ik zoveel verkeerd doe.
Ik heb veel moeite met de wereld zien als positief. Steeds maar weer komen er dingen naar boven die me laten denken: zie je nou wel, mensen zijn niet te vertrouwens, ze gaan altijd weg, laten je altijd in de steek. Ondanks dat ik ook wel een paar mensen in mijn omgeving heb die ik niet graag kwijt zou willen raken, en toch wel belangrijk voor me zijn. Maar op dit soort zaken begrijpen ze me gewoon niet goed.
Allemaal, heel erg bedankt voor jullie reacties ik waardeer dat heel erg!!
Ik heb eigenlijk altijd een ' negatief' leven gehad, maar het suicidale is er niet altijd geweest. Toen ik 14-15 was en nu, 10 jaar later weer.
De soort verschilt: de ene keer zijn het gedachten dat ik gewoon het liefst tijdelijk mezelf uitschakel, vanwege het verdriet, het ondraaglijk gevoel, dat ik gewoon moe ben.
De andere keren zijn het serieuzere gedachten, serieuze afwegingen. Dat ik geen voldoening kan halen uit het leven. Maar ik vind het heel moeilijk om een definitieve keuze te maken. Suicide is natuurlijk wel het meest definitieve wat je ooit kunt doen....
Met mn psych ben ik over ditsoort dingen altijd volop in discussie. Of nou ja, die zegt dat ik het verkeerd zie, en heel zwart wit.
Ik probeer wel meer richting te geven aan mn eigen leven, om me nu iets meer te richten op dingen die ik aardig vind om te doen. Leuk is nog altijd een groot woord. Maar soms is het gewoon zo moeilijk, zo zwaar, en vraag ik me af waarvoor ik het allemaal doe.Voor mezelf? Maar ik weet niet of ik dat waard vindt.
@labrador28:
;Ik probeer wel afleiding te zoeken in kleine dingetjes. Ik heb bijv. een konijn waar ik echt veel van houd. Dat ik haar getraind heb en dat ze gewoon los kan lopen vind ik echt geweldig. En dat ze soms echt even langs komt op schoot om te knuffelen. Zon beest heeft echt niets kwaads in zich....dat ontroert me dan soms wel even.
Jij hebt het ook niet makkelijk zeg...kun je ondanks je spierziekte nog wel alles doen? of is dat zwaar?
En kan die ziekte nog herstellen)?.
@Superfuture
Ik heb vaak het gevoel dat ik me op school moet verantwoorden, dat ik er soms niet ben (omdat ik naar de psych moet, of omdat het gewoonweg niet gaat). Ook met bepaalde zaken waar ik anders over denk, soms zo moeilijk. Hun meningen hoeven ze nooit te verantwoorden, maar als ik er een keer anders over denk moet ik dat helemaal uitleggen en verantwoorden.LIgt wat ingewikkeld allemaal.
Maar heel erg bedankt dat je reageert. Ik heb ook zeker wat aan jou tips/verhaal. Het liefst zou ik dit soort dingen bij anderen weg willen nemen en het op me nemen, gewoon omdat het echt niet tof is om te hebben. Helaas kan ik dat niet, maar ik kan wel mn best doen anderen te helpen die iets soortgelijks hebben, hoop ik dan maar.
@Univerzicht
Hoe ben jij eruit gekomen?
Het er niet mogen zijn heb ik vooral van thuis uit. Ben op school nooit gepest, maar thuis zwaar. 2 depressieve ouders, moest op mn zusjes passen en als ma verdrietig was mocht ik haar troosten. Familieruzies werden op mij afgereageerd. Niet echt tof allemaal.
Op een of andere manier kan ik niet houden van mezelf.
Ik vind het zo moeilijk. Ik heb niet meer zon hekel aan mezelf als ik ooit had, maar ik vind dat ik zoveel verkeerd doe.
Ik heb veel moeite met de wereld zien als positief. Steeds maar weer komen er dingen naar boven die me laten denken: zie je nou wel, mensen zijn niet te vertrouwens, ze gaan altijd weg, laten je altijd in de steek. Ondanks dat ik ook wel een paar mensen in mijn omgeving heb die ik niet graag kwijt zou willen raken, en toch wel belangrijk voor me zijn. Maar op dit soort zaken begrijpen ze me gewoon niet goed.
Allemaal, heel erg bedankt voor jullie reacties ik waardeer dat heel erg!!
woensdag 4 februari 2009 om 22:28
Hallo weltschmerz,
Je hebt een treffende nickname gekozen. Ik heb even geen woorden hoe rot ik het voor je vind dat je deze gevoelens hebt! En dat je hier ook al zo lang mee worstelt en dit gevecht aan het vechten bent.
Ik zou je het liefst willen zeggen: je mag er zijn, je bent je emoties waard, je bent een mooi mens. En weet je wat. Ik ben ervan overtuigd dat dit echt op jou van toepassing is!!! (f)
Maar heb jij hier wat aan? Landt dit? Landt het als andere mensen die je dierbaar zijn of waar je tegenop kijkt je dit kenbaar maken? Je moet het tenslotte wel geloven dat de ander dit zo ziet. En je moet er vooral van jezelf mogen zijn. Maarja dat is zo ontzettend ‘makkelijk’ gezegd van mij lijkt het en is zo ontzettend moeilijk te realiseren. Dat blijkt wel uit het gevecht dat je voert en de moeite die je doet.
Wauw, dat je een studie volgt en dat je doorzet terwijl het zo zwaar is. Wauw ook dat je in behandeling bent en zelf ook ziet dat het langzamerhand een stuk beter gaat. In mijn ogen heb je dan al heel veel bereikt.
Ze zeggen “de tijd heelt alle wonden”. Ik heb geen flauw idee of dit waar is. Soms denk ik van wel, soms van niet. Wel maak ik uit je bericht op dat je zwaar bezeerd bent en als je zwaar letsel hebt is het ook zwaar om te herstellen. Dit is zo wanneer het lichamelijk is, maar dus ook wanneer het psychisch is.
Ik heb zelf nog nooit suïcidale gedachten gehad. Gelukkig niet denk ik nu eigenlijk. Wel heb ik erg veel meegemaakt en ben ik door erg diepe en zwarte dalen gegaan. Tot nu toe ben ik er steeds, ook na de meest diepe dalen, sterker en zelfbewuster uitgekomen. Beter wetend wie ik ben, wat ik wil, waar ik voor sta. Maar dit is geen vanzelfsprekendheid. Ik ken heel erge somberheid, geen einde zien, geen oplossingen zien, wanhoop, oververmoeidheid, echt verdriet (en ga zo door) en weet hoe moeilijk het kan zijn om toch weer met je kopje boven te komen terwijl je het gevoel hebt om te verzuipen. Maar nee, suïcidale gedachten zijn voor mij nieuw. Helaas kan ik je dus niet deze herkenning bieden.
Mijn ervaring is dat veel mensen het moeilijk vinden een echt gesprek aan te gaan. Het is makkelijker om het luchtig te houden. Het is sociaal meer aanvaardbaar te zeggen dat ‘alles goed gaat’. Ook kan het juist zijn dat mensen je willen ‘beschermen’ als ze weten dat je het moeilijk hebt en het juist daarom luchtig houden. Er kunnen dus allerlei redenen zijn waarom die ‘klik’ met die ander er niet is. En heb jij het gevoel dat je raar aangekeken wordt.
Ook kan het zijn dat jij zo diep in je gevoel zit dat je zelf niet bij die connectie komt. Snap je wat ik bedoel? Dat heb ik weleens gehad. Dan is het allemaal zo moeilijk dan maak je zelf niet echt contact, terwijl die ander dat oprecht wel wilt en zoekt. Je ziet het als het ware niet.
Je geeft aan dat je er zo moe van wordt dat jezelf constant moet verantwoorden en moet uitleggen. Kun je aangeven als je dat wilt (want nu vraag ik dus ook om uitleg) wat je hiermee bedoeld? Het is mij namelijk niet duidelijk. Vragen andere mensen je dan veel en is je dat teveel? Of heb je dat gevoel zelf dat je dat moet?
Sterkte met je zoektocht en nogmaals volgens mij mag je er meer dan zijn en ben je al een heel eind op weg! (f)
Je hebt een treffende nickname gekozen. Ik heb even geen woorden hoe rot ik het voor je vind dat je deze gevoelens hebt! En dat je hier ook al zo lang mee worstelt en dit gevecht aan het vechten bent.
Ik zou je het liefst willen zeggen: je mag er zijn, je bent je emoties waard, je bent een mooi mens. En weet je wat. Ik ben ervan overtuigd dat dit echt op jou van toepassing is!!! (f)
Maar heb jij hier wat aan? Landt dit? Landt het als andere mensen die je dierbaar zijn of waar je tegenop kijkt je dit kenbaar maken? Je moet het tenslotte wel geloven dat de ander dit zo ziet. En je moet er vooral van jezelf mogen zijn. Maarja dat is zo ontzettend ‘makkelijk’ gezegd van mij lijkt het en is zo ontzettend moeilijk te realiseren. Dat blijkt wel uit het gevecht dat je voert en de moeite die je doet.
Wauw, dat je een studie volgt en dat je doorzet terwijl het zo zwaar is. Wauw ook dat je in behandeling bent en zelf ook ziet dat het langzamerhand een stuk beter gaat. In mijn ogen heb je dan al heel veel bereikt.
Ze zeggen “de tijd heelt alle wonden”. Ik heb geen flauw idee of dit waar is. Soms denk ik van wel, soms van niet. Wel maak ik uit je bericht op dat je zwaar bezeerd bent en als je zwaar letsel hebt is het ook zwaar om te herstellen. Dit is zo wanneer het lichamelijk is, maar dus ook wanneer het psychisch is.
Ik heb zelf nog nooit suïcidale gedachten gehad. Gelukkig niet denk ik nu eigenlijk. Wel heb ik erg veel meegemaakt en ben ik door erg diepe en zwarte dalen gegaan. Tot nu toe ben ik er steeds, ook na de meest diepe dalen, sterker en zelfbewuster uitgekomen. Beter wetend wie ik ben, wat ik wil, waar ik voor sta. Maar dit is geen vanzelfsprekendheid. Ik ken heel erge somberheid, geen einde zien, geen oplossingen zien, wanhoop, oververmoeidheid, echt verdriet (en ga zo door) en weet hoe moeilijk het kan zijn om toch weer met je kopje boven te komen terwijl je het gevoel hebt om te verzuipen. Maar nee, suïcidale gedachten zijn voor mij nieuw. Helaas kan ik je dus niet deze herkenning bieden.
Mijn ervaring is dat veel mensen het moeilijk vinden een echt gesprek aan te gaan. Het is makkelijker om het luchtig te houden. Het is sociaal meer aanvaardbaar te zeggen dat ‘alles goed gaat’. Ook kan het juist zijn dat mensen je willen ‘beschermen’ als ze weten dat je het moeilijk hebt en het juist daarom luchtig houden. Er kunnen dus allerlei redenen zijn waarom die ‘klik’ met die ander er niet is. En heb jij het gevoel dat je raar aangekeken wordt.
Ook kan het zijn dat jij zo diep in je gevoel zit dat je zelf niet bij die connectie komt. Snap je wat ik bedoel? Dat heb ik weleens gehad. Dan is het allemaal zo moeilijk dan maak je zelf niet echt contact, terwijl die ander dat oprecht wel wilt en zoekt. Je ziet het als het ware niet.
Je geeft aan dat je er zo moe van wordt dat jezelf constant moet verantwoorden en moet uitleggen. Kun je aangeven als je dat wilt (want nu vraag ik dus ook om uitleg) wat je hiermee bedoeld? Het is mij namelijk niet duidelijk. Vragen andere mensen je dan veel en is je dat teveel? Of heb je dat gevoel zelf dat je dat moet?
Sterkte met je zoektocht en nogmaals volgens mij mag je er meer dan zijn en ben je al een heel eind op weg! (f)
woensdag 4 februari 2009 om 23:12
Ik las van iemand die in Sierra Leone hulpverlening doet voor kindsoldaten
'Mijn idealisme breekt soms af, maar groeit altijd weer terug'
Jouw schouders kunnen toch niet het leed van de wereld dragen? Dat je een goed hart hebt en dingen wilt veranderen waartoe je geen macht hebt, frustreert je zo dat je er liever niet meer bent. Het zou ZO zonde zijn want wereldverbeteraars en idealisten zijn er altijd te weinig. De slaap is een tijdelijke pauzeknop en de dood een eeuwige (? weet ik natuurlijk niet zeker want ik schrijf van deze en niet gene zijde)
mensen begrijpen je best, misschien moeten ze het voortaan maar doen met je stilte, dat uitleggen is paarlen voor de zwijnen gooien. Dan behoud je meer energie voor jezelf ipv die weg te geven aan nieuwsgierigaards (t zijn eigenlijk een soort gluurders die een bijzonder mens hebben gespot).
het raar aankijken is niet omdat je raar bent maar omdat de rem om iemand af te wijzen opeens los ' mag' je hebt iets gezegd waardoor je niet vreemd wordt gevonden maar raar aangekeken zodat degene die raar kijkt erkenning kan vinden in de kudde en ze met zn tweeen/drieen etc zijn.
Heeft eigenlijk niks met jou te maken maar met het zoeken naar excuses van de kudde om raar te kijken Ik zie het zo vaak: eerst aanstoten van hey moet je dat zien, zegt die ander doe niet zo stom dan is de aanstoter opeens schaamtevol, gaat die ander erin mee dan is de pret oeverloos
Je zal zien als je mening door populaire of machtige mensen wordt gesteund ze opeens goedkeurend kijken!
Maar geen van beiden zegt wat over de validiteit van de oorzaak van het raar kijken
pfff ik kan mezelf nog maar net volgen
het is eigenlijk hetzelfde verhaal van de anderen, je eigen kracht vinden los van de omgeving, zo onmogelijk bijna...
'Mijn idealisme breekt soms af, maar groeit altijd weer terug'
Jouw schouders kunnen toch niet het leed van de wereld dragen? Dat je een goed hart hebt en dingen wilt veranderen waartoe je geen macht hebt, frustreert je zo dat je er liever niet meer bent. Het zou ZO zonde zijn want wereldverbeteraars en idealisten zijn er altijd te weinig. De slaap is een tijdelijke pauzeknop en de dood een eeuwige (? weet ik natuurlijk niet zeker want ik schrijf van deze en niet gene zijde)
mensen begrijpen je best, misschien moeten ze het voortaan maar doen met je stilte, dat uitleggen is paarlen voor de zwijnen gooien. Dan behoud je meer energie voor jezelf ipv die weg te geven aan nieuwsgierigaards (t zijn eigenlijk een soort gluurders die een bijzonder mens hebben gespot).
het raar aankijken is niet omdat je raar bent maar omdat de rem om iemand af te wijzen opeens los ' mag' je hebt iets gezegd waardoor je niet vreemd wordt gevonden maar raar aangekeken zodat degene die raar kijkt erkenning kan vinden in de kudde en ze met zn tweeen/drieen etc zijn.
Heeft eigenlijk niks met jou te maken maar met het zoeken naar excuses van de kudde om raar te kijken Ik zie het zo vaak: eerst aanstoten van hey moet je dat zien, zegt die ander doe niet zo stom dan is de aanstoter opeens schaamtevol, gaat die ander erin mee dan is de pret oeverloos
Je zal zien als je mening door populaire of machtige mensen wordt gesteund ze opeens goedkeurend kijken!
Maar geen van beiden zegt wat over de validiteit van de oorzaak van het raar kijken
pfff ik kan mezelf nog maar net volgen
het is eigenlijk hetzelfde verhaal van de anderen, je eigen kracht vinden los van de omgeving, zo onmogelijk bijna...
woensdag 4 februari 2009 om 23:12
Weltschmerz, heel herkenbaar wat je schrijft. Vooral het niet op 1 golflengte zitten met anderen. De wereld bekijken en denken:"Is dit het nou? Al dat leed? Voor wie? Voor wat? Wat kan ik er aan doen?"
Ook ik heb lang gedacht:"Kon ik de uit-knop maar vinden, kon ik maar gewoon *poef* verdwijnen"
Het leed van de wereld is niet jouw verantwoordelijkheid. Het heeft me lang gekost om me dit te realiseren. En ook om te beseffen dat door te kijken naar al dat leed, ik ook mijn eigen leed kon voelen. Het voelen en denken:"Ik wil dat anderen daar geen last van hebben. Ik wil doen wat er in mijn macht ligt om het voor anderen fijner te maken"
Dus nee, jouw gedachten zijn niet gek. Ook het niet meer willen is niet raar. Niet als je zo 'anders' bent en je niet weet om te gaan met dat 'anders zijn'.
Ik ben er uiteindelijk uitgekomen. Ook een flinke rugzak meegezeuld en steen voor steen geleegd.
Ik geloof dat we net zoveel last te dragen krijgen als we aankunnen. Je kunt het aan, hoe zwaar en moeilijk het nu ook voelt. Ik hoop dat je ook beseft dat er meer mensen zijn zoals jij. Je bent echt niet de enige. Hoop dat dat wat troost biedt.
Door o.a. veel te lezen over de zin van het leven, ziel, leven hierna en vooral het leven hier en nu, over waarom dingen zijn zoals ze zijn heb ik alles een beetje een plek kunnen geven.
Ook ik voel me niet thuis op deze wereld en hoe meer mensen ik spreek des te vaker ik het hoor. Daarom geef ik zelf de moed niet op om door te gaan.
Een paar praktische tips waar ik veel aan heb gehad: (sorry van het op de hak en de tak springen, ik wil eigenlijk meer vertellen maar dan wordt het erg warrig allemaal) en nu dus de tips:
- Spreek alleen met mensen die je vertrouwt en die jouw vertrouwen niet beschamen over je diepste gevoelens. Met andere woorden: zoek niet meer naar aansluiting bij mensen die niet op dezelfde golflengte zitten. Daar doe je jezelf alleen maar te kort mee. Daarnaast zul je door de vreemde reacties van anderen op jou verder aan jezelf twijfelen. Ik spreek uit ervaring. Ik heb mezelf aangeleerd ook 'sociaal acceptabel' te zijn. De echte voor mij wezenlijke dingen deel ik alleen met een mensen die op 3 vingers te tellen zijn. Dus probeer hoe moeilijk en hoe tegennatuurlijk het ook voelt toch jezelf voor jezelf te houden. Alleen jij hebt daar recht op. Het geeft je lucht, ruimte en weer even wat tijd om dingen in je eigen tempo op een rijtje te zetten.
- Kijk naar dingen in je leven die jou meer energie kosten dan geven. Maakt niet uit wat het is, weg ermee. Slechte relaties, een kast vol spullen die je niet meer gebruikt, slechte gewoontes, you name it: als het meer kost dan geeft, doe het weg.
- Wees de verandering die je wenst te zien in de wereld (Ghandi) Doe datgene wat je vanuit jezelf wilt doen zonder van de wereld te verwachten dat zij hetzelfde doet. Wacht niet op die miljarden mensen om het goede voorbeeld te geven. Ik heb het idee dat je een oprecht en lief persoon bent. Daar kunnen we niet genoeg van hebben Wees alsjeblieft zuinig op jezelf. Je bent hier niet zomaar. En wat mij zelf altijd troost: dit leven gaat vanzelf voorbij en bovendien, ik wil lang genoeg blijven leven om elke dag weer wonderen te mogen aanschouwen. Heb je wel eens op vogels gelet als ze in een perfecte formatie vliegen? Gun het jezelf dat je je weer deel uit voelt maken van de duizend wonderen per dag. Sterker nog: je bent zelf een wonder. Een wonder dat er voor kan kiezen om zichzelf te beindigen. Wil je dat echt? Er is meer dan die loodzware rugzak die je draagt. Als je niet de juiste hulp hebt, blijf zoeken naar een psych die jou wel begrijpt. Ook dat ben je waard.
- Als ik nadenk over de toekomst is alles te veel. Als ik nadenk over of ik nog een kopje koffie neem of het bij eentje laat, dan slinken daarmee ook mijn zorgen. Leef 1 dag tegelijk. Meer heb je niet. Het verleden is dood en de toekomst is maar een beeld in je hoofd. Probeer hier en nu te blijven. Hoe kut het hier en nu ook is, it's all you got. Meer is er echt niet.
- Neem jezelf af en toe minder serieus. Het helpt om ook weer wat luchtigheid te krijgen. Ik heb zelf vaak de neiging om heel zwaar en diep over de wereld en de maatschappij na te gaan denken. Maar het helpt niet. Het helpt mij niet verder en mijn omgeving ook niet. Probeer ook naast het serieuze en zware ook het luchtige te zien. Het is allemaal zo weer voorbij. Je doet je best en meer kun je niet doen. Lach af en toe om de absurditeit van het leven. De ironie en de humor in te zien van situaties die je nu zou bestempelen als 'erg zwaar'.
- Doe alleen wat je kunt doen. Eis niet het onmogelijke van jezelf. Je schreef dat je veel hebt meegamaakt, dat je teruggeworpen werd op jezelf. Ik ken het gevoel. Ik ben in feite mijn eigen moeder. Ik heb voor mezelf moeten zorgen omdat ik voor mijn ouders geen individu was. Ze mochten en konden met mij doen wat ze wilden. Geen steun, niemand op terug te vallen behalve mezelf. Ik sta er nog steeds en dat heeft me hoe arrogant het ook klinkt eindelijk mijn kracht doen beseffen.
Daarom begon ik met te zeggen dat een ieder de last te dragen krijgt die hij/zij kan dragen. Niet meer en niet minder.
Die last wordt vanzelf minder als je je blik richt op de positieve dingen in je leven en in jezelf. Richt ze op je kracht, je uithoudingsvermogen, je liefde voor alles wat leeft en je zult zien dat je langzaam aan een andere wereld begint te ontwaren. Een vriendelijkere wereld. Weet dat je te allen tijde de keuze hebt te denken wat je denkt. Dus besteed ook aandacht aan gedachten die je nergens brengen. Gedachten die jou de grond inboren. Wees niet overtuigd van de waarheid van die gedachten maar begin er gerust aan te twijfelen of het allemaal wel klopt.
Kracht is ook diep weten dat geen dingen MOET maar dingen wil en mag. Als je zegt: ik MOET me goed voelen dan geeft dat een druk die het tegenovergestelde teweegbrengt. Zeg je: ik mag me goed voelen dan geef je jezelf toestemming om je goed te voelen. Probeer het maar eens uit. Je voelt het verschil tussen moeten en mogen als je dat vanuit jezelf tegen jezelf zegt.
Last but not least: this too shall pass. Je bent op de goede weg alleen voelt dat nu even niet zo. De enige weg eruit is er doorheen. No shortcuts. Hoe donkerder het is des te feller de lichtpuntjes die er echt wel zijn.
Heel veel sterkte.
(f)
Ook ik heb lang gedacht:"Kon ik de uit-knop maar vinden, kon ik maar gewoon *poef* verdwijnen"
Het leed van de wereld is niet jouw verantwoordelijkheid. Het heeft me lang gekost om me dit te realiseren. En ook om te beseffen dat door te kijken naar al dat leed, ik ook mijn eigen leed kon voelen. Het voelen en denken:"Ik wil dat anderen daar geen last van hebben. Ik wil doen wat er in mijn macht ligt om het voor anderen fijner te maken"
Dus nee, jouw gedachten zijn niet gek. Ook het niet meer willen is niet raar. Niet als je zo 'anders' bent en je niet weet om te gaan met dat 'anders zijn'.
Ik ben er uiteindelijk uitgekomen. Ook een flinke rugzak meegezeuld en steen voor steen geleegd.
Ik geloof dat we net zoveel last te dragen krijgen als we aankunnen. Je kunt het aan, hoe zwaar en moeilijk het nu ook voelt. Ik hoop dat je ook beseft dat er meer mensen zijn zoals jij. Je bent echt niet de enige. Hoop dat dat wat troost biedt.
Door o.a. veel te lezen over de zin van het leven, ziel, leven hierna en vooral het leven hier en nu, over waarom dingen zijn zoals ze zijn heb ik alles een beetje een plek kunnen geven.
Ook ik voel me niet thuis op deze wereld en hoe meer mensen ik spreek des te vaker ik het hoor. Daarom geef ik zelf de moed niet op om door te gaan.
Een paar praktische tips waar ik veel aan heb gehad: (sorry van het op de hak en de tak springen, ik wil eigenlijk meer vertellen maar dan wordt het erg warrig allemaal) en nu dus de tips:
- Spreek alleen met mensen die je vertrouwt en die jouw vertrouwen niet beschamen over je diepste gevoelens. Met andere woorden: zoek niet meer naar aansluiting bij mensen die niet op dezelfde golflengte zitten. Daar doe je jezelf alleen maar te kort mee. Daarnaast zul je door de vreemde reacties van anderen op jou verder aan jezelf twijfelen. Ik spreek uit ervaring. Ik heb mezelf aangeleerd ook 'sociaal acceptabel' te zijn. De echte voor mij wezenlijke dingen deel ik alleen met een mensen die op 3 vingers te tellen zijn. Dus probeer hoe moeilijk en hoe tegennatuurlijk het ook voelt toch jezelf voor jezelf te houden. Alleen jij hebt daar recht op. Het geeft je lucht, ruimte en weer even wat tijd om dingen in je eigen tempo op een rijtje te zetten.
- Kijk naar dingen in je leven die jou meer energie kosten dan geven. Maakt niet uit wat het is, weg ermee. Slechte relaties, een kast vol spullen die je niet meer gebruikt, slechte gewoontes, you name it: als het meer kost dan geeft, doe het weg.
- Wees de verandering die je wenst te zien in de wereld (Ghandi) Doe datgene wat je vanuit jezelf wilt doen zonder van de wereld te verwachten dat zij hetzelfde doet. Wacht niet op die miljarden mensen om het goede voorbeeld te geven. Ik heb het idee dat je een oprecht en lief persoon bent. Daar kunnen we niet genoeg van hebben Wees alsjeblieft zuinig op jezelf. Je bent hier niet zomaar. En wat mij zelf altijd troost: dit leven gaat vanzelf voorbij en bovendien, ik wil lang genoeg blijven leven om elke dag weer wonderen te mogen aanschouwen. Heb je wel eens op vogels gelet als ze in een perfecte formatie vliegen? Gun het jezelf dat je je weer deel uit voelt maken van de duizend wonderen per dag. Sterker nog: je bent zelf een wonder. Een wonder dat er voor kan kiezen om zichzelf te beindigen. Wil je dat echt? Er is meer dan die loodzware rugzak die je draagt. Als je niet de juiste hulp hebt, blijf zoeken naar een psych die jou wel begrijpt. Ook dat ben je waard.
- Als ik nadenk over de toekomst is alles te veel. Als ik nadenk over of ik nog een kopje koffie neem of het bij eentje laat, dan slinken daarmee ook mijn zorgen. Leef 1 dag tegelijk. Meer heb je niet. Het verleden is dood en de toekomst is maar een beeld in je hoofd. Probeer hier en nu te blijven. Hoe kut het hier en nu ook is, it's all you got. Meer is er echt niet.
- Neem jezelf af en toe minder serieus. Het helpt om ook weer wat luchtigheid te krijgen. Ik heb zelf vaak de neiging om heel zwaar en diep over de wereld en de maatschappij na te gaan denken. Maar het helpt niet. Het helpt mij niet verder en mijn omgeving ook niet. Probeer ook naast het serieuze en zware ook het luchtige te zien. Het is allemaal zo weer voorbij. Je doet je best en meer kun je niet doen. Lach af en toe om de absurditeit van het leven. De ironie en de humor in te zien van situaties die je nu zou bestempelen als 'erg zwaar'.
- Doe alleen wat je kunt doen. Eis niet het onmogelijke van jezelf. Je schreef dat je veel hebt meegamaakt, dat je teruggeworpen werd op jezelf. Ik ken het gevoel. Ik ben in feite mijn eigen moeder. Ik heb voor mezelf moeten zorgen omdat ik voor mijn ouders geen individu was. Ze mochten en konden met mij doen wat ze wilden. Geen steun, niemand op terug te vallen behalve mezelf. Ik sta er nog steeds en dat heeft me hoe arrogant het ook klinkt eindelijk mijn kracht doen beseffen.
Daarom begon ik met te zeggen dat een ieder de last te dragen krijgt die hij/zij kan dragen. Niet meer en niet minder.
Die last wordt vanzelf minder als je je blik richt op de positieve dingen in je leven en in jezelf. Richt ze op je kracht, je uithoudingsvermogen, je liefde voor alles wat leeft en je zult zien dat je langzaam aan een andere wereld begint te ontwaren. Een vriendelijkere wereld. Weet dat je te allen tijde de keuze hebt te denken wat je denkt. Dus besteed ook aandacht aan gedachten die je nergens brengen. Gedachten die jou de grond inboren. Wees niet overtuigd van de waarheid van die gedachten maar begin er gerust aan te twijfelen of het allemaal wel klopt.
Kracht is ook diep weten dat geen dingen MOET maar dingen wil en mag. Als je zegt: ik MOET me goed voelen dan geeft dat een druk die het tegenovergestelde teweegbrengt. Zeg je: ik mag me goed voelen dan geef je jezelf toestemming om je goed te voelen. Probeer het maar eens uit. Je voelt het verschil tussen moeten en mogen als je dat vanuit jezelf tegen jezelf zegt.
Last but not least: this too shall pass. Je bent op de goede weg alleen voelt dat nu even niet zo. De enige weg eruit is er doorheen. No shortcuts. Hoe donkerder het is des te feller de lichtpuntjes die er echt wel zijn.
Heel veel sterkte.
(f)
donderdag 5 februari 2009 om 08:52
Wat een mooie woorden van anderen. Er zitten heel veel punten in die ik ook heb omarmt om er uit te komen.
Het is een beslissing om van jezelf te gaan houden en onvoorwaardelijke liefde te geven. Wees egoïstisch en denk aan jezelf. Als je aan het overleven bent gaat het om het opbouwen van jouw energie. Geven komt later wel weer. Ik hoop dat de depressie niet alle gevoel overschaduwt. Ervaar zonder te oordelen. Voel wat jouw blijdschap is, voel wat jouw angsten zijn, voel wat jouw woede is en voel wat jouw verdriet is. Het is heel ontspannen om niet steeds te denken en te oordelen, maar gewoon te ervaren. Als je het moeilijk vindt om bij je gevoel te komen is yoga misschien een goede activiteit.
Ik moest mijzelf ook ruimte gunnen. Hier kan ik het best een voorbeeld geven: Qua muziek had ik een zo specifieke smaak dat ik alleen op mijn kamer zat met die muziek. Maar daardoor ging ik niet zingen met anderen. Dan moest ik immers die stomme liedjes zingen. Pas toen ik mezelf de ruimte gunde om het zingen met anderen te ervaren bleek dat ik daar geweldig van genoot. Letterlijk levensruimte creëren in je hoofd.
Je bent intelligent en denk diep na. Zelf was ik vergeten dat ik eigenlijk ook maar een 'mensaap' bent die groeit van:
1. een beetje erkenning van anderen
2. lekker en gezond eten en drinken
3. fijne sex
4. inspiratie of geloof als drijfveer
Liefde voor jezelf is de basis, maar deze vier pijlers bouw je daar op. Daarnaast is er allerlei afleiding van alledag, maar durf te gaan voor het opbouwen van die vier pijlers. Maak het leven niet steeds ingewikkeld.
Nu, wellicht kun je er wat mee. Pak op wat je aanspreekt en probeer een stap. Er is geen reden om in verwarring te raken van de veelheid aan goede raad. Je hoeft niets goed te doen of te bewijzen. De tijd is je vriend. Suc6.
Het is een beslissing om van jezelf te gaan houden en onvoorwaardelijke liefde te geven. Wees egoïstisch en denk aan jezelf. Als je aan het overleven bent gaat het om het opbouwen van jouw energie. Geven komt later wel weer. Ik hoop dat de depressie niet alle gevoel overschaduwt. Ervaar zonder te oordelen. Voel wat jouw blijdschap is, voel wat jouw angsten zijn, voel wat jouw woede is en voel wat jouw verdriet is. Het is heel ontspannen om niet steeds te denken en te oordelen, maar gewoon te ervaren. Als je het moeilijk vindt om bij je gevoel te komen is yoga misschien een goede activiteit.
Ik moest mijzelf ook ruimte gunnen. Hier kan ik het best een voorbeeld geven: Qua muziek had ik een zo specifieke smaak dat ik alleen op mijn kamer zat met die muziek. Maar daardoor ging ik niet zingen met anderen. Dan moest ik immers die stomme liedjes zingen. Pas toen ik mezelf de ruimte gunde om het zingen met anderen te ervaren bleek dat ik daar geweldig van genoot. Letterlijk levensruimte creëren in je hoofd.
Je bent intelligent en denk diep na. Zelf was ik vergeten dat ik eigenlijk ook maar een 'mensaap' bent die groeit van:
1. een beetje erkenning van anderen
2. lekker en gezond eten en drinken
3. fijne sex
4. inspiratie of geloof als drijfveer
Liefde voor jezelf is de basis, maar deze vier pijlers bouw je daar op. Daarnaast is er allerlei afleiding van alledag, maar durf te gaan voor het opbouwen van die vier pijlers. Maak het leven niet steeds ingewikkeld.
Nu, wellicht kun je er wat mee. Pak op wat je aanspreekt en probeer een stap. Er is geen reden om in verwarring te raken van de veelheid aan goede raad. Je hoeft niets goed te doen of te bewijzen. De tijd is je vriend. Suc6.
donderdag 5 februari 2009 om 13:19
Wow, wat een reacties, superbedankt!
Weet je wat ik moeilijk vindt? Ik kan nooit zo goed met complimenten omgaan, ik voel me dan heel ongemakkelijk. Het stomme is dat ik het allemaal dondersgoed weet, ik weet dat ik een paar mensen heb die van me houden, maar aan de ene kant wil ik het niet zien. Dan lijkt het wel alsof ik zou willen dat ze dat niet deden, aan de andere kant ben ik zo onzettend op zoek naar dat. Zo tegenstrijdig allemaal, maar ik ben ook een heel tegenstrijdig persoon. En door die tegenstrijdigheden weet ik ook niet meer wat ik moet doen, wat een juiste keuze is.
Het liefst zou ik mezelf transformeren tot een of andere robot, die alles kan. Geen emoties heeft, sterk lichaam, nooit ziek, nooit zwak, nooit verdrietig, altijd maar door kan gaan. Nooit opgeeft. Maar dat is iets onmogelijks, dat weet ik, maar toch … op een of andere manier zoek ik dat.
Dat van die connecties, heb je helemaal gelijk in. Ik weet ook van mezelf dat ik wel eens niet bereikbaar ben voor anderen. Tegenwoordig wat minder van doorheen, maar er waren tijden dat ik ook echt alles deed om alles maar te vermijden: verjaardagen, afspraken, echt alles. Zelfs als iemand gewoon vroeg hoe het ging, een muur opgooien. Zelf in het begin kwam de psych niet door die muur heen.
Het gevoel dat ik mezelf constant moet verantwoorden probeer ik uit te leggen, voor mijn gevoel zit ik hier allemaal heel onsamenhangende stukken te typen, dus ik hoop dat het overkomt.Een diploma halen. Het hangt er maar net vanaf, of je op dezelfde lijn zit als de medestudenten, docenten, en opgestelde richtlijnen. Wat daar ook maar iets buitenvalt of anders geïnterpreteerd, is onjuist.
Heel vaak laat ik het maar voor wat het is. Wat doet mijn visie, mijn mening er toe? Die wordt toch niet gedeeld, en ik heb niet het (uithoudings)vermogen om dit constant te verdedigen. Ik wil niet meer verdegigen. Verdedigen kost energie. Veel energie. Het eet je op.
Alles wat in mij opkomt, welke oplossingen, welke draai dingen moeten hebben moet ik constant gaan uitleggen, maar dan krijg ik steeds van die dingen te horen als: ja maar dat is veel te moeilijk, je bent veel te kritisch, je gaat veel te diep op de stof in, etc.etc. Maar ik kan dus niet met een oplossing waar je niets aan hebt omdat je de oorzaak van het probleem niet aanpakt. Ik hou er niet van een adviesrapport te moeten schrijven met een advies waar toch niets mee gedaan wordt omdat het onhaalbaar is etc.etc. En nu wordt ik wel steeds in die richting gedwongen, en dat vind ik erg vervelend. Ik hoop dat ik het op deze manier een beetje heb kunnen verduidelijken.
"Jouw schouders kunnen toch niet het leed van de wereld dragen? Dat je een goed hart hebt en dingen wilt veranderen waartoe je geen macht hebt, frustreert je zo dat je er liever niet meer bent."
Dat heb je wel heel mooi gezegd zo. Daar zit een kern van waarheid in. Maar het is zo lastig, ik weet niet of ik een goed hart heb. Ik kan niet bepalen wat goed en slecht is, en wat realiteit. Dat bestaat volgens mij allemaal niet, dat is ieder volgens zn eigen perceptie.
Merkwaardig is het allemaal wel. Als je er over nadenkt.Het leven noch de dood, ze slaan beide werkelijk nergens op. Doodgaan of geboren worden even min. En toch is het, of lijkt het althans, best een grote invloed te hebben. Maar op wie eigenlijk?.
Het leven is niet eerlijk. Doodgaan net zo min. In de wiskunde streept men gelijkwaardige waarden tegen elkaar weg. Hier kan dat ook. Overblijfsel: het niets. Het neutraal.
Maar waar baseert men het leven op? Welke referentiekaders kun je hiervoor gebruiken?
Die zijn er niet, alles wat men kennis, wetenschap en dergelijke noemt, niets is objectief of een feit te noemen. Alles is subjectief, alles. Alles is door de mensheid gecreëerd, (op een paar enkele zaken na dan, die we niet kunnen verklaren.) Er wordt gepoogd dit te verklaren maar het blijft slechts een bewering; altijd. De waarheid komt niet boven tafel, er bestaat geen waarheid. Begrijpen wat mensen beweegt om het zogenaamd wel objectief of feit te noemen doe ik niet.
Alles staat op losse schroeven. Je hebt een keuze, maar toch ook weer niet.
Ik heb een keuze. Sommige mensen hebben geen keuze.
Soms zou ik mijn leven in willen ruilen voor dat alles, wat andere mensen in hun leven missen, of wat in hun leven ontbreekt om te kunnen leven. Hun pijn, hun lijden wegnemen. Maar dat gaat niet. En zelfs als ik doodga, zal ik dat niet bereiken. Dan pak ik van sommige mensen zelfs een extra stukje van hun leven af.
Het is niet eerlijk. Ik wil wel gaan, maar ik kan niet.
Ik kan gewoon niet. Omdat ik dan niet creëer wat ik zelf zou willen. Het is in tegenstrijd , gevoel en verstand. En welke van de twee de overheersende factor is, zou ik niet weten. Ik kan die keuze niet maken.
Soms denk ik dat het te laat is. Mijn dromen, voor zover ik die had, of hoe je het ook moet noemen, het leven wat ik wilde, daar had ik eerder voor moeten kiezen. Nu zit ik gevangen.
Gevangen in een leven dat niet echt zo is als ik wilde dat het zou zijn.
Nu lijkt het alsof het te laat is. Ik zit te ver in het leven zoals dat nu is. En verandering is goed, maar ook heel onzeker. En ik weet niet of ik het lef heb, om die verandering door te voeren.
Ik ben bang. Banger dan ooit.
Ik weet niet wat ik moet doen. Elke keuze die ik maak is zo onverklaarbaar. Goed of slecht? Ik weet het niet. Ik kom er ook maar niet achter.
Mensen maken de wereld zelf ingewikkeld. De meeste banen zijn een soort bezigheidstherapie, en men verheft allerlei zaken die er eigenlijk helemaal niet toe doen.
Het leven is niet zoals het hoorde te zijn. De evolutie is misschien enigszins uit de hand gelopen.
Maar daar is nu niet heel veel meer aan te veranderen. Ik leef in dit tijdperk, en heb niet het eeuwige leven. (Gelukkig niet).
Daar zal ik het mee moeten doen. Het leven wat ik blijkbaar hoor te hebben, past niet in dit tijdperk. Past niet in deze wereld.
Misschien ben ik wel bang. Het raakt me ontzettend. Meer dan ik zelf toegeven wil.Toch ben ik me gaan binden aan mensen. Ook mensen waar ik me eigenlijk niet aan moet binden.
Mensen die met 100% zekerheid weggaan, en dat is niet door de dood.Waar ben ik aan begonnen?
Aan de ene kant hecht ik me niet aan plaatsen, aan de andere kant ben ik zo hard op zoek naar zo’n plek. Overal waar ik het probeer, levert het niets op. Een soort isolatie, maar dan niet zo erg als zou kunnen. Een plek waar ik me toch nooit helemaal thuisvoel, en stiekem verlang naar een andere wereld. En als ik daar dan heen reis, komt uiteindelijk hetzelfde gevoel terug.
Ook daar hoor ik niet thuis. Conclusie: het heeft geen zin om steeds verder te zoeken. Het is er niet, dus moet jezelf iets maken wat er op lijkt, voor zover dat mogelijk is.
Ik kan niet begrijpen dat mensen echt gelukkig zijn. Dat mensen zichzelf en hun baan zo belangrijk vinden, en zich boven andere mensen verheffen. Eigenlijk doet het er niet toe.
Maar dat soort mensen, hebben vaak wel de macht. Macht waar je niet zomaar doorheen komt. Door hun sterke gedachtengang en uitdrukkingsmogelijkheden win je dat nooit.
Sommige zaken zijn onverklaarbaar.
Onzekerheid.
Probleem is dat je je toch op een of andere manier moet zien te redden in een wereld zoals hij nu is. En tot op zekere hoogte heb je een keuze. Maar niet voor 100%.
Voor 99%, maar die ene procent die je niet hebt, is wel de allermoeilijkste die er is.
Is het het leven van 1 persoon waardt, om meerdere levens schade toe te doen?
Is mijn leven het waard, om de meerderheid schade toe te brengen?
In welk belang is het leven?
Al dat gedoe over waarheden, objectiviteit, analythisch vermogen, doelen, oordelen, achtergronden, kernzaken,referentiekaders.
Ik wordt daar stapelgek van.
Er zijn geen waarheden. Ieder heeft zijn eigen waarheden.
En hoe kun je adviezen geven of meningen vormen als je de oorzaken niet weet...dat zijn dingen die blijkbaar van mij verwacht worden, maar iets waar ik helemaal niets mee kan.
Hoe kan ik de waarde van informatie bepalen? Objectiviteit bestaat niet. Iedereen geeft zijn eigen interpretaties en ookal is een onderzoek uitgevoerd door professor bladiebla, dat wil nog niet zeggen dat dat objectief is en dus waardevol.
Aan de ene kant zeggen ze:
Er zijn geen waarheden, objectiviteit bestaat niet.
Maar aan de andere kant:
Wordt je wel geacht iets als waarheid te bepalen, iets als objectief. En hoe the hell moet ik nou weten wat dat is?
Ik wordt er echt stapelgek van, ik kan daar niets mee.
Wow, wat een verhaal. Ik lijk weer een beetje door te slaan. Dus ik ga er maar eens een eind aan schrijven. Ik hou er maar even mee op, respect voor degenen die het helemaal doorlezen!
En nogmaals, heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik vind het echt tof dat jullie reageren en helpen aan het aandragen van oplossingen.
Weet je wat ik moeilijk vindt? Ik kan nooit zo goed met complimenten omgaan, ik voel me dan heel ongemakkelijk. Het stomme is dat ik het allemaal dondersgoed weet, ik weet dat ik een paar mensen heb die van me houden, maar aan de ene kant wil ik het niet zien. Dan lijkt het wel alsof ik zou willen dat ze dat niet deden, aan de andere kant ben ik zo onzettend op zoek naar dat. Zo tegenstrijdig allemaal, maar ik ben ook een heel tegenstrijdig persoon. En door die tegenstrijdigheden weet ik ook niet meer wat ik moet doen, wat een juiste keuze is.
Het liefst zou ik mezelf transformeren tot een of andere robot, die alles kan. Geen emoties heeft, sterk lichaam, nooit ziek, nooit zwak, nooit verdrietig, altijd maar door kan gaan. Nooit opgeeft. Maar dat is iets onmogelijks, dat weet ik, maar toch … op een of andere manier zoek ik dat.
Dat van die connecties, heb je helemaal gelijk in. Ik weet ook van mezelf dat ik wel eens niet bereikbaar ben voor anderen. Tegenwoordig wat minder van doorheen, maar er waren tijden dat ik ook echt alles deed om alles maar te vermijden: verjaardagen, afspraken, echt alles. Zelfs als iemand gewoon vroeg hoe het ging, een muur opgooien. Zelf in het begin kwam de psych niet door die muur heen.
Het gevoel dat ik mezelf constant moet verantwoorden probeer ik uit te leggen, voor mijn gevoel zit ik hier allemaal heel onsamenhangende stukken te typen, dus ik hoop dat het overkomt.Een diploma halen. Het hangt er maar net vanaf, of je op dezelfde lijn zit als de medestudenten, docenten, en opgestelde richtlijnen. Wat daar ook maar iets buitenvalt of anders geïnterpreteerd, is onjuist.
Heel vaak laat ik het maar voor wat het is. Wat doet mijn visie, mijn mening er toe? Die wordt toch niet gedeeld, en ik heb niet het (uithoudings)vermogen om dit constant te verdedigen. Ik wil niet meer verdegigen. Verdedigen kost energie. Veel energie. Het eet je op.
Alles wat in mij opkomt, welke oplossingen, welke draai dingen moeten hebben moet ik constant gaan uitleggen, maar dan krijg ik steeds van die dingen te horen als: ja maar dat is veel te moeilijk, je bent veel te kritisch, je gaat veel te diep op de stof in, etc.etc. Maar ik kan dus niet met een oplossing waar je niets aan hebt omdat je de oorzaak van het probleem niet aanpakt. Ik hou er niet van een adviesrapport te moeten schrijven met een advies waar toch niets mee gedaan wordt omdat het onhaalbaar is etc.etc. En nu wordt ik wel steeds in die richting gedwongen, en dat vind ik erg vervelend. Ik hoop dat ik het op deze manier een beetje heb kunnen verduidelijken.
"Jouw schouders kunnen toch niet het leed van de wereld dragen? Dat je een goed hart hebt en dingen wilt veranderen waartoe je geen macht hebt, frustreert je zo dat je er liever niet meer bent."
Dat heb je wel heel mooi gezegd zo. Daar zit een kern van waarheid in. Maar het is zo lastig, ik weet niet of ik een goed hart heb. Ik kan niet bepalen wat goed en slecht is, en wat realiteit. Dat bestaat volgens mij allemaal niet, dat is ieder volgens zn eigen perceptie.
Merkwaardig is het allemaal wel. Als je er over nadenkt.Het leven noch de dood, ze slaan beide werkelijk nergens op. Doodgaan of geboren worden even min. En toch is het, of lijkt het althans, best een grote invloed te hebben. Maar op wie eigenlijk?.
Het leven is niet eerlijk. Doodgaan net zo min. In de wiskunde streept men gelijkwaardige waarden tegen elkaar weg. Hier kan dat ook. Overblijfsel: het niets. Het neutraal.
Maar waar baseert men het leven op? Welke referentiekaders kun je hiervoor gebruiken?
Die zijn er niet, alles wat men kennis, wetenschap en dergelijke noemt, niets is objectief of een feit te noemen. Alles is subjectief, alles. Alles is door de mensheid gecreëerd, (op een paar enkele zaken na dan, die we niet kunnen verklaren.) Er wordt gepoogd dit te verklaren maar het blijft slechts een bewering; altijd. De waarheid komt niet boven tafel, er bestaat geen waarheid. Begrijpen wat mensen beweegt om het zogenaamd wel objectief of feit te noemen doe ik niet.
Alles staat op losse schroeven. Je hebt een keuze, maar toch ook weer niet.
Ik heb een keuze. Sommige mensen hebben geen keuze.
Soms zou ik mijn leven in willen ruilen voor dat alles, wat andere mensen in hun leven missen, of wat in hun leven ontbreekt om te kunnen leven. Hun pijn, hun lijden wegnemen. Maar dat gaat niet. En zelfs als ik doodga, zal ik dat niet bereiken. Dan pak ik van sommige mensen zelfs een extra stukje van hun leven af.
Het is niet eerlijk. Ik wil wel gaan, maar ik kan niet.
Ik kan gewoon niet. Omdat ik dan niet creëer wat ik zelf zou willen. Het is in tegenstrijd , gevoel en verstand. En welke van de twee de overheersende factor is, zou ik niet weten. Ik kan die keuze niet maken.
Soms denk ik dat het te laat is. Mijn dromen, voor zover ik die had, of hoe je het ook moet noemen, het leven wat ik wilde, daar had ik eerder voor moeten kiezen. Nu zit ik gevangen.
Gevangen in een leven dat niet echt zo is als ik wilde dat het zou zijn.
Nu lijkt het alsof het te laat is. Ik zit te ver in het leven zoals dat nu is. En verandering is goed, maar ook heel onzeker. En ik weet niet of ik het lef heb, om die verandering door te voeren.
Ik ben bang. Banger dan ooit.
Ik weet niet wat ik moet doen. Elke keuze die ik maak is zo onverklaarbaar. Goed of slecht? Ik weet het niet. Ik kom er ook maar niet achter.
Mensen maken de wereld zelf ingewikkeld. De meeste banen zijn een soort bezigheidstherapie, en men verheft allerlei zaken die er eigenlijk helemaal niet toe doen.
Het leven is niet zoals het hoorde te zijn. De evolutie is misschien enigszins uit de hand gelopen.
Maar daar is nu niet heel veel meer aan te veranderen. Ik leef in dit tijdperk, en heb niet het eeuwige leven. (Gelukkig niet).
Daar zal ik het mee moeten doen. Het leven wat ik blijkbaar hoor te hebben, past niet in dit tijdperk. Past niet in deze wereld.
Misschien ben ik wel bang. Het raakt me ontzettend. Meer dan ik zelf toegeven wil.Toch ben ik me gaan binden aan mensen. Ook mensen waar ik me eigenlijk niet aan moet binden.
Mensen die met 100% zekerheid weggaan, en dat is niet door de dood.Waar ben ik aan begonnen?
Aan de ene kant hecht ik me niet aan plaatsen, aan de andere kant ben ik zo hard op zoek naar zo’n plek. Overal waar ik het probeer, levert het niets op. Een soort isolatie, maar dan niet zo erg als zou kunnen. Een plek waar ik me toch nooit helemaal thuisvoel, en stiekem verlang naar een andere wereld. En als ik daar dan heen reis, komt uiteindelijk hetzelfde gevoel terug.
Ook daar hoor ik niet thuis. Conclusie: het heeft geen zin om steeds verder te zoeken. Het is er niet, dus moet jezelf iets maken wat er op lijkt, voor zover dat mogelijk is.
Ik kan niet begrijpen dat mensen echt gelukkig zijn. Dat mensen zichzelf en hun baan zo belangrijk vinden, en zich boven andere mensen verheffen. Eigenlijk doet het er niet toe.
Maar dat soort mensen, hebben vaak wel de macht. Macht waar je niet zomaar doorheen komt. Door hun sterke gedachtengang en uitdrukkingsmogelijkheden win je dat nooit.
Sommige zaken zijn onverklaarbaar.
Onzekerheid.
Probleem is dat je je toch op een of andere manier moet zien te redden in een wereld zoals hij nu is. En tot op zekere hoogte heb je een keuze. Maar niet voor 100%.
Voor 99%, maar die ene procent die je niet hebt, is wel de allermoeilijkste die er is.
Is het het leven van 1 persoon waardt, om meerdere levens schade toe te doen?
Is mijn leven het waard, om de meerderheid schade toe te brengen?
In welk belang is het leven?
Al dat gedoe over waarheden, objectiviteit, analythisch vermogen, doelen, oordelen, achtergronden, kernzaken,referentiekaders.
Ik wordt daar stapelgek van.
Er zijn geen waarheden. Ieder heeft zijn eigen waarheden.
En hoe kun je adviezen geven of meningen vormen als je de oorzaken niet weet...dat zijn dingen die blijkbaar van mij verwacht worden, maar iets waar ik helemaal niets mee kan.
Hoe kan ik de waarde van informatie bepalen? Objectiviteit bestaat niet. Iedereen geeft zijn eigen interpretaties en ookal is een onderzoek uitgevoerd door professor bladiebla, dat wil nog niet zeggen dat dat objectief is en dus waardevol.
Aan de ene kant zeggen ze:
Er zijn geen waarheden, objectiviteit bestaat niet.
Maar aan de andere kant:
Wordt je wel geacht iets als waarheid te bepalen, iets als objectief. En hoe the hell moet ik nou weten wat dat is?
Ik wordt er echt stapelgek van, ik kan daar niets mee.
Wow, wat een verhaal. Ik lijk weer een beetje door te slaan. Dus ik ga er maar eens een eind aan schrijven. Ik hou er maar even mee op, respect voor degenen die het helemaal doorlezen!
En nogmaals, heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik vind het echt tof dat jullie reageren en helpen aan het aandragen van oplossingen.
donderdag 5 februari 2009 om 14:30
Maak het leven niet te ingewikkeld, had ik geschreven. Dat spreekt je nu niet aan lijkt het, maar ik herhaal het wel even. Het is veilig en makkelijk om de wereld zoals hij werkt af te wijzen. In je hoofd uitgebreide analyses te maken. In die wereld ben je thuis, wat heet zo ver binnengedrongen dat slechts enkelen je zullen volgen.
Herken je niet een (nu nog heel klein) stemmetje dat fluistert: "Ik wil ook best meedoen, maar hoe moet dat eigenlijk?" Moeilijke stap om wat je vertrouwd is te verlaten en je voor de onzekerheid van de ontdekking van een nieuwe wereld open te stellen. Van die academicus die briljante oplossingen en theoriën bedenkt wordt je ineens weer een kind dat lekker gaat spelen in de wereld. En wel eens een ruitje bij de buurman in trapt en zelf een schaafwond op loopt. Wel een fijne en nodige stap om aan de ontdekkingstocht te beginnen denk ik, want te laat is het zeker niet.
Herken je niet een (nu nog heel klein) stemmetje dat fluistert: "Ik wil ook best meedoen, maar hoe moet dat eigenlijk?" Moeilijke stap om wat je vertrouwd is te verlaten en je voor de onzekerheid van de ontdekking van een nieuwe wereld open te stellen. Van die academicus die briljante oplossingen en theoriën bedenkt wordt je ineens weer een kind dat lekker gaat spelen in de wereld. En wel eens een ruitje bij de buurman in trapt en zelf een schaafwond op loopt. Wel een fijne en nodige stap om aan de ontdekkingstocht te beginnen denk ik, want te laat is het zeker niet.
donderdag 5 februari 2009 om 14:42
Ik ben de laatste die hierop objectief kan reageren.
Maar ik wil je wel het volgende zeggen, lieve weltschmertz: je concentreert je op allerlei denkbeelden, ideeën, theorieën over leed en kennis, wat waarheid is en wat niet.
Maar je vergeet gewoon te léven.
Je wordt wakker iedere dag, met alle mogelijkheden die die dag brengt, met een gezond lijf en een scherpe geest, en al die rijkdommen leg je naast je neer om je druk te gaan maken over transformatie en objectieve waarheid.
Lééf nou eerst eens, doe iets met wat je hébt in plaats van je depressief te maken met gedachten over abstracte manieren om naar de werkelijkheid te kijken.
Morgen word je wakker, en dan? opstaan, douchen, genieten van je ontbijt, je dag vullen met studie of werk, 's avonds lekker eten en lief zijn voor jezelf. Geef jezelf iets leuks, doe iets wat je fijn vindt, maar besef je dat je meer mee hebt dan vele anderen en dat je je wegdraait van wat het leven werkelijk is: niet denken, maar doen.
Voor je het weet is het voorbij en je zult nooit spijt hebben van de depressieve gedachten die je niet hebt gehad, maar wel van alles wat je niet hebt gedaan.
Maar ik wil je wel het volgende zeggen, lieve weltschmertz: je concentreert je op allerlei denkbeelden, ideeën, theorieën over leed en kennis, wat waarheid is en wat niet.
Maar je vergeet gewoon te léven.
Je wordt wakker iedere dag, met alle mogelijkheden die die dag brengt, met een gezond lijf en een scherpe geest, en al die rijkdommen leg je naast je neer om je druk te gaan maken over transformatie en objectieve waarheid.
Lééf nou eerst eens, doe iets met wat je hébt in plaats van je depressief te maken met gedachten over abstracte manieren om naar de werkelijkheid te kijken.
Morgen word je wakker, en dan? opstaan, douchen, genieten van je ontbijt, je dag vullen met studie of werk, 's avonds lekker eten en lief zijn voor jezelf. Geef jezelf iets leuks, doe iets wat je fijn vindt, maar besef je dat je meer mee hebt dan vele anderen en dat je je wegdraait van wat het leven werkelijk is: niet denken, maar doen.
Voor je het weet is het voorbij en je zult nooit spijt hebben van de depressieve gedachten die je niet hebt gehad, maar wel van alles wat je niet hebt gedaan.
donderdag 5 februari 2009 om 15:23
Damn, jullie hebben gelijk.
Ik weet ook dat ik het zelf ingewikkeld maak. En misschien inderdaad, vergeet ik 'gewoon te leven'.
Waarom het me zo bezig houdt, ik weet het niet.
Ik wou wel eens dat ik het allemaal los kon laten en ook gewoon zonder me ergens druk om te maken of mezelf zoveel af te vragen, gewoon plezier kon maken. Zonder me af te vragen, waarom vinden mensen dit leuk? Vind ik dit wel leuk?etc.etc.
Ik doe mn best om te 'leven' , om leuke dingen op te zoeken. Maar het is altijd zo snel voorbij, als ik al iets leuks vind. En dan ga ik weer denken: is dit het nou? Doe ik hiervoor zo veel moeite?
Ik besef me dondersgoed dat ik moet doen, en dat probeer ik ook, echt waar. Want als ik eeuwig door blijf gaan zoals ik nu doe, daar wordt het ook niet leuker van, en krijg ik inderdaad spijt van alle dingen die ik niet heb gedaan. Toch is het niet zo dat ik helemaal niets doe, want het gaat echt al stukken beter dan voorheen. Ik onderneem weer dingen. Ik ga soms naar de bioscoop met iemand, gisteravond nog gekart (had ik nog nooit gedaan). En ja, ik wil ook wel een fijn huis, lieve vriend, een leuke hobby, etc.etc. maar soms lijkt het zo ontzettend ver weg...
Maar ondanks dit hele gedoe, gooi ik mijn hele leven wel weer over de kop. Vanaf volgende week verhuis ik, naar de andere kant van het land, expres een stage ver weg gezocht, ga weer sporten, etc.etc. Een heel nieuwe start. Er tegen op zien doe ik niet, want het is een goede kans mijn leven aan te pakken.
Om weer een poging doen alles te veranderen.
Maar toch, dit soort gedachten, blijven in dat brein van mij hangen . En ik weet dat ik op veel vragen toch geen antwoord kan krijgen, omdat die er gewoonweg niet zijn. Maar op een of andere manier kan ik daar geen genoegen mee nemen...
Ik weet ook dat ik het zelf ingewikkeld maak. En misschien inderdaad, vergeet ik 'gewoon te leven'.
Waarom het me zo bezig houdt, ik weet het niet.
Ik wou wel eens dat ik het allemaal los kon laten en ook gewoon zonder me ergens druk om te maken of mezelf zoveel af te vragen, gewoon plezier kon maken. Zonder me af te vragen, waarom vinden mensen dit leuk? Vind ik dit wel leuk?etc.etc.
Ik doe mn best om te 'leven' , om leuke dingen op te zoeken. Maar het is altijd zo snel voorbij, als ik al iets leuks vind. En dan ga ik weer denken: is dit het nou? Doe ik hiervoor zo veel moeite?
Ik besef me dondersgoed dat ik moet doen, en dat probeer ik ook, echt waar. Want als ik eeuwig door blijf gaan zoals ik nu doe, daar wordt het ook niet leuker van, en krijg ik inderdaad spijt van alle dingen die ik niet heb gedaan. Toch is het niet zo dat ik helemaal niets doe, want het gaat echt al stukken beter dan voorheen. Ik onderneem weer dingen. Ik ga soms naar de bioscoop met iemand, gisteravond nog gekart (had ik nog nooit gedaan). En ja, ik wil ook wel een fijn huis, lieve vriend, een leuke hobby, etc.etc. maar soms lijkt het zo ontzettend ver weg...
Maar ondanks dit hele gedoe, gooi ik mijn hele leven wel weer over de kop. Vanaf volgende week verhuis ik, naar de andere kant van het land, expres een stage ver weg gezocht, ga weer sporten, etc.etc. Een heel nieuwe start. Er tegen op zien doe ik niet, want het is een goede kans mijn leven aan te pakken.
Om weer een poging doen alles te veranderen.
Maar toch, dit soort gedachten, blijven in dat brein van mij hangen . En ik weet dat ik op veel vragen toch geen antwoord kan krijgen, omdat die er gewoonweg niet zijn. Maar op een of andere manier kan ik daar geen genoegen mee nemen...
donderdag 5 februari 2009 om 15:27
Geniet van wat je wél hebt en de dingen die wél positief zijn. Je dierbaren, de leuke dingen die je met ze samen doet. Een wandeling in de natuur, een mooie reis, lekker eten, dieren. En laat wat er verder allemaal fout is in de wereld niet zo'n zware rol spelen. Laat dat gewoon los, je kunt daar immers toch niets aan veranderen.
donderdag 5 februari 2009 om 19:08
Wow, wat een verhaal. Ik lijk weer een beetje door te slaan. Dus ik ga er maar eens een eind aan schrijven. Ik hou er maar even mee op, respect voor degenen die het helemaal doorlezen!
Ik heb het helemaal gelezen Omdat ik het herken en precies dezelfde gedachten heb. Ik ben in mijn hoofd vaak bezig met bijna letterlijk alles van het leven te begrijpen. Dat wil ik. Ik wil het begrijpen. Antwoorden? Misschien na de dood, misschien nooit maar ik leef wel. Ook al snap ik niet wat en wie ik ben, ik leef. En misschien is dat wel het belangrijkste. Wat ik begrijp en niet begrijp doet er niet meer toe. Ben het eens met Robo, je vergeet te leven! En aan je stuk te merken, heb je inderdaad heel veel mee. Je weet misschien niet wat je er NU mee gaat doen maar het gaat je van pas komen.
Petje af voor de manier waarop je je gedachten zo goed weet te verwoorden. Ik moest er wel van glimlachen....ben dus niet de enige die zulke kronkels heeft *knipoog*
Ze zeggen wel eens: intelligentie grenst aan gekte. Wees lekker gek en kan jou het begrijpen van het leven schelen. Verhuis, sport, wordt verliefd! En lach gewoon af en toe om jezelf. Echt, het is gezond
(f)
Ik heb het helemaal gelezen Omdat ik het herken en precies dezelfde gedachten heb. Ik ben in mijn hoofd vaak bezig met bijna letterlijk alles van het leven te begrijpen. Dat wil ik. Ik wil het begrijpen. Antwoorden? Misschien na de dood, misschien nooit maar ik leef wel. Ook al snap ik niet wat en wie ik ben, ik leef. En misschien is dat wel het belangrijkste. Wat ik begrijp en niet begrijp doet er niet meer toe. Ben het eens met Robo, je vergeet te leven! En aan je stuk te merken, heb je inderdaad heel veel mee. Je weet misschien niet wat je er NU mee gaat doen maar het gaat je van pas komen.
Petje af voor de manier waarop je je gedachten zo goed weet te verwoorden. Ik moest er wel van glimlachen....ben dus niet de enige die zulke kronkels heeft *knipoog*
Ze zeggen wel eens: intelligentie grenst aan gekte. Wees lekker gek en kan jou het begrijpen van het leven schelen. Verhuis, sport, wordt verliefd! En lach gewoon af en toe om jezelf. Echt, het is gezond
(f)
donderdag 5 februari 2009 om 21:42
Wow 
Respect dat je alles gelezen hebt!
Ik vind het echt wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die met dit soort dingen bezig is, omdat niemand in mijn omgeving dit heeft, en de keren dat ik er heel voorzichtig over begon ben ik maar héél gauw gestopt daarmee.
Maar hoe heb je het dan van je af kunnen zetten dat het er niet toe doet of je het begrijpt of niet, is dat gewoon een kwestie van tijd? Ik weet wel dat er geen antwoorden zijn op de vragen die ik heb, of dat ik ze niet vindt, maar toch, houdt het me bezig. Met tijden wat meer dan weer wat minder, maar het blijft toch wel terugkomen.
Ik vind zelf eigenlijk helemaal niet dat ik mn gedachten zo goed kan verwoorden , maar voor jezelf komt dat wel vaker zo over
Nou ja, ik wil mezelf niet intelligent noemen ofzo.
En gek, ja, dat ben ik zeker. Kortsluiting zit er zeker in dat brein van mij. Maar dat boeit me niet. Lachen om mezelf kan ik best wel, ookal voel ik me nog zo rot, ik drijf er vaak ook wel wat de spot mee hoor.
Respect dat je alles gelezen hebt!Ik vind het echt wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die met dit soort dingen bezig is, omdat niemand in mijn omgeving dit heeft, en de keren dat ik er heel voorzichtig over begon ben ik maar héél gauw gestopt daarmee.
Maar hoe heb je het dan van je af kunnen zetten dat het er niet toe doet of je het begrijpt of niet, is dat gewoon een kwestie van tijd? Ik weet wel dat er geen antwoorden zijn op de vragen die ik heb, of dat ik ze niet vindt, maar toch, houdt het me bezig. Met tijden wat meer dan weer wat minder, maar het blijft toch wel terugkomen.
Ik vind zelf eigenlijk helemaal niet dat ik mn gedachten zo goed kan verwoorden , maar voor jezelf komt dat wel vaker zo over
Nou ja, ik wil mezelf niet intelligent noemen ofzo.
En gek, ja, dat ben ik zeker. Kortsluiting zit er zeker in dat brein van mij. Maar dat boeit me niet. Lachen om mezelf kan ik best wel, ookal voel ik me nog zo rot, ik drijf er vaak ook wel wat de spot mee hoor.
donderdag 5 februari 2009 om 22:35
Hoi Weltschmerz,
Ik heb ook alles gelezen. En gek ben je zeker niet. Integendeel, je bent behoorlijk intelligent.
En weet je, alles wat je schrijft is waar. Je hebt gelijk. Het zijn fundamentele levensvragen waar veel filosofen en ook religies zich mee hebben beziggehouden.
Aan de ene kant vind ik je gedachten wel getuigen van een mate van depressie. Je bent heel negatief, maar bekend is dat depressieve mensen vaak een meer reeel beeld hebben. Ze hebben die de roze bril die gelukkige mensen ook hebben.
Het heeft dan ook geen zin om jezelf te hard aan te vallen over de gedachten die je hebt en het feit dat je er niet mee kan stoppen. Ophouden met denken en gaan leven, is een goede tip, maar als je dat eenvoudig kon dan zou je het wel doen. Die gedachtenstroom en het niet kunnen stopzetten hoort bij de depressie en die gaat niet een, twee, drie over. Ik lees wel dat je daar goed aan werkt en je kunt ook zeker verwachten dat je op termijn minder lamgelegd wordt door die gedachten. Je hebt het afgelopen jaar ook al vooruitgang geboekt, zeg je zelf. Dus je zit al op de weg omhoog.
Aan de andere kant schuilt er ook een filosoof in je en zul jij waarschijnlijk nooit oppervlakkig en eenvoudigweg dom en simpel gelukkig worden. Wel gelukkig worden...hoor.... maar niet oppervlakkig... Misschien is het een idee om je op termijn toch ook op dat vlak te verdiepen. Wat is dan wel de zin van het leven als de ' objectieve waarheid' niet bestaat? Hoe kan ik toch een stukje zin aan mijn leven geven etc...?.Je zou je daarbij kunnen verdiepen in filosofisch en theologisch gedachtengoed. Want daarin zijn heel veel antwoorden geformuleerd op de vragen die jij stelt en wellicht vind je een antwoord dat je wel aanspreekt. En er zijn ook vast allerlei filosofische praatgroepen waar je wel mensen kunt vinden die snappen wat jou bezighoudt.
Heel veel sterkte! Volgens mij ben je een mooi mens en begint het met dat te accepteren. Accepteren dat je niet als anderen hoeft te zijn, niet aan de sociale norm hoeft te voldoen, dat niet iedereen je hoeft te begrijpen en andersom maar dat je simpelweg als mens intrinsieke waarde hebt. Gewoon omdat je hier bent!
Ik heb ook alles gelezen. En gek ben je zeker niet. Integendeel, je bent behoorlijk intelligent.
En weet je, alles wat je schrijft is waar. Je hebt gelijk. Het zijn fundamentele levensvragen waar veel filosofen en ook religies zich mee hebben beziggehouden.
Aan de ene kant vind ik je gedachten wel getuigen van een mate van depressie. Je bent heel negatief, maar bekend is dat depressieve mensen vaak een meer reeel beeld hebben. Ze hebben die de roze bril die gelukkige mensen ook hebben.
Het heeft dan ook geen zin om jezelf te hard aan te vallen over de gedachten die je hebt en het feit dat je er niet mee kan stoppen. Ophouden met denken en gaan leven, is een goede tip, maar als je dat eenvoudig kon dan zou je het wel doen. Die gedachtenstroom en het niet kunnen stopzetten hoort bij de depressie en die gaat niet een, twee, drie over. Ik lees wel dat je daar goed aan werkt en je kunt ook zeker verwachten dat je op termijn minder lamgelegd wordt door die gedachten. Je hebt het afgelopen jaar ook al vooruitgang geboekt, zeg je zelf. Dus je zit al op de weg omhoog.
Aan de andere kant schuilt er ook een filosoof in je en zul jij waarschijnlijk nooit oppervlakkig en eenvoudigweg dom en simpel gelukkig worden. Wel gelukkig worden...hoor.... maar niet oppervlakkig... Misschien is het een idee om je op termijn toch ook op dat vlak te verdiepen. Wat is dan wel de zin van het leven als de ' objectieve waarheid' niet bestaat? Hoe kan ik toch een stukje zin aan mijn leven geven etc...?.Je zou je daarbij kunnen verdiepen in filosofisch en theologisch gedachtengoed. Want daarin zijn heel veel antwoorden geformuleerd op de vragen die jij stelt en wellicht vind je een antwoord dat je wel aanspreekt. En er zijn ook vast allerlei filosofische praatgroepen waar je wel mensen kunt vinden die snappen wat jou bezighoudt.
Heel veel sterkte! Volgens mij ben je een mooi mens en begint het met dat te accepteren. Accepteren dat je niet als anderen hoeft te zijn, niet aan de sociale norm hoeft te voldoen, dat niet iedereen je hoeft te begrijpen en andersom maar dat je simpelweg als mens intrinsieke waarde hebt. Gewoon omdat je hier bent!
anoniem_74380 wijzigde dit bericht op 05-02-2009 22:43
Reden: typo en aanvulling
Reden: typo en aanvulling
% gewijzigd
donderdag 5 februari 2009 om 22:45
Ik heb het niet van me afgezet. This is me. Zo denk ik en dat nieuwsgierige brein blijft bezig. Maar ik praat er niet makkelijk over met anderen. Heb het wel eens geprobeerd maar dan werd het gesprek ongemakkelijk omdat ik te diep op zaken inging. Ik stopte daar dus ook maar mee.
Wat ik bedoel met dat het er niet toe doet (dit is mijn 'analyse') is dat ik ondanks het willen doorgronden van het leven, toch brood op de plank wil hebben, leuke mensen wil leren kennen, verliefd worden, het wonder van een geboorte meemaken, de 'wonderen' dus beleven in plaats van ze alleen te willen doorgronden.
En ik realiseer me ook dat ik het toch niet ga begrijpen. Ik probeer zoveel mogelijk op gevoel te leven en tegelijkertijd 'realistisch' te blijven (ik hoor je nu denken: wat is realiteit?)
Ik heb deze gedachten niet de hele dag maar zo nu en dan als ik me weer terugtrek uit het geroezemoes van het leven dan wil ik nog wel eens nadenken over het hoe en waarom van alles. Het maakt me niet meer moedeloos en down als vroeger (al had dat wel te maken met een kutleven en niet met het willen doorgronden van alles an sich) ik vind het nu wel grappig.
Maar goed, makkelijk is het niet. Ik loop er op mijn werk ook tegenaan. Ik hoor het aan en denk:"Het is allemaal symptoombestrijding, de echte wortel van het probleem..." Maar dat kan ik niet hardop uitspreken, dan verklaren ze me voor gek. En omdat ik toch er bij wil horen, hou ik me koest en plaats af en toe wel een opmerking waar ze weer verder mee kunnen. Klinkt arrogant als ik het zo neertik en misschien is dat het ook. Wil er mee zeggen dat ik me jouw gevoel goed kan voorstellen. Dat je niet achter een bepaald adviesrapport kan staan omdat het voor jou niet de lading dekt en niets toevoegt aan hetgeen het wat moet toevoegen. Je gaat dieper dan diep en verder dan ver. Niet iedereen wil dat en niet iedereen ziet daar het nut van.
Dan over de wereld: het is te oppervlakkig allemaal maar als je goed kijkt, dan zijn meer mensen dat zat. Nederland is een van de rijkste landen maar de burn-outs en depressies vliegen je om de oren. Time for change....en dat gevoel heb ik al heel lang maar ja, waar begin je? Dus ik begin bij mezelf. Misschien dat ik ooit iets voor een ander of anderen kan betekenen. Daarom buig ik het naar het positieve: mijn gedachten zijn niet gek, ze gaan gewoon verder dan de gemiddelde gedachten. Ik til er niet meer te zwaar aan.
Beetje onsamenhangend verhaal. Tis ook tijd om naar bed te gaan
Ik kom nog wel terug om bij te lezen en verder te reageren.
(f)
Ik wijd uit
Wat ik bedoel met dat het er niet toe doet (dit is mijn 'analyse') is dat ik ondanks het willen doorgronden van het leven, toch brood op de plank wil hebben, leuke mensen wil leren kennen, verliefd worden, het wonder van een geboorte meemaken, de 'wonderen' dus beleven in plaats van ze alleen te willen doorgronden.
En ik realiseer me ook dat ik het toch niet ga begrijpen. Ik probeer zoveel mogelijk op gevoel te leven en tegelijkertijd 'realistisch' te blijven (ik hoor je nu denken: wat is realiteit?)
Ik heb deze gedachten niet de hele dag maar zo nu en dan als ik me weer terugtrek uit het geroezemoes van het leven dan wil ik nog wel eens nadenken over het hoe en waarom van alles. Het maakt me niet meer moedeloos en down als vroeger (al had dat wel te maken met een kutleven en niet met het willen doorgronden van alles an sich) ik vind het nu wel grappig.
Maar goed, makkelijk is het niet. Ik loop er op mijn werk ook tegenaan. Ik hoor het aan en denk:"Het is allemaal symptoombestrijding, de echte wortel van het probleem..." Maar dat kan ik niet hardop uitspreken, dan verklaren ze me voor gek. En omdat ik toch er bij wil horen, hou ik me koest en plaats af en toe wel een opmerking waar ze weer verder mee kunnen. Klinkt arrogant als ik het zo neertik en misschien is dat het ook. Wil er mee zeggen dat ik me jouw gevoel goed kan voorstellen. Dat je niet achter een bepaald adviesrapport kan staan omdat het voor jou niet de lading dekt en niets toevoegt aan hetgeen het wat moet toevoegen. Je gaat dieper dan diep en verder dan ver. Niet iedereen wil dat en niet iedereen ziet daar het nut van.
Dan over de wereld: het is te oppervlakkig allemaal maar als je goed kijkt, dan zijn meer mensen dat zat. Nederland is een van de rijkste landen maar de burn-outs en depressies vliegen je om de oren. Time for change....en dat gevoel heb ik al heel lang maar ja, waar begin je? Dus ik begin bij mezelf. Misschien dat ik ooit iets voor een ander of anderen kan betekenen. Daarom buig ik het naar het positieve: mijn gedachten zijn niet gek, ze gaan gewoon verder dan de gemiddelde gedachten. Ik til er niet meer te zwaar aan.
Beetje onsamenhangend verhaal. Tis ook tijd om naar bed te gaan
Ik kom nog wel terug om bij te lezen en verder te reageren.
(f)
Ik wijd uit
vrijdag 6 februari 2009 om 18:21
Ook ik heb je hele verhaal gelezen ....
Ik denk dat je het heel zuiver ziet met je waarneming dat er geen objectieve waarheid is. "Mijn waarheid" is dat iedereen zijn eigen waarheid heeft. Je neemt iets waar, verwerkt dat en zet daar je eigen stempeltje op. Soms stel je dat bij. Soms niet. Soms heb je een gesprek met een ander en blijkt dat je verschillende waarheden hebt, dan is het goed om weer terug te gaan naar de waarneming, maar dat is lang niet altijd makkelijk. Zeker niet als jou waarheid (of juist die van de ander) zich al sterk gevormd heeft.
Mijn ervaring is dat het soms best zoeken is naar gelijk gestemden. Ik heb gelukkig een paar vriendinnen met wie ik erg goede en diepgaande gesprekken kan voeren. Bij wie het niet raar is om twijfel te hebben, je mening te veranderen, dingen uit te proberen. Vaak kom ik in deze gesprekken ook weer tot andere ideeën en soms is het lastig want moet ik mijn waarheid geheel of gedeeltelijk bijstellen.
Van mijn man heb ik geleerd dat het ook heel goed is om gewoon dingen te doen. Iemand anders in dit topic (heb even de naam niet paraat) gaf dit eigenlijk ook al aan. Analyse is, in mijn ogen, goed zolang het je dient. Je er iets aan hebt.
Maar nu lijkt het dat het jou op dit moment juist moeilijker in maakt.
Je schijft: "Ik wil niet leven in een wereld waar mensen elkaar kapot maken. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik ooit van het leven ga houden."
Mijn waarheid is dat er teveel vreselijke dingen gebeuren in deze wereld. Vreselijk veel mensen leven in vreselijke armoede, oneerlijke omstandigheden, eindeloze oorlogen en hebben weinig tot geen kansen, etc, etc. Ook dichter bij de deur zie je dingen gebeuren waarbij je denkt "moet het nou zo?"
Ik heb voor mezelf besloten dat ik waar ik kan en het goed voelt een steentje wil bijdragen om de wereld om mij heen draaglijker te maken. In mijn geval houd dat bijvoorbeeld in dat mijn man en ik veel liefde en ruimte over hebben in ons hart, leven en huis en dat wij daarom graag een pleegkind een veilig thuis willen gaan bieden.
Ik merk dat ik ook wel heel hoopvol ben. Er is ook zoveel moois in mijn ogen. Ik kan intens genieten en de mooiheid van het leven zien wanneer ik met mijn kleine neefje en nichtjes aan het spelen ben. Zo lief, zo ontdekkend, zo onschuldig en vertederend en grappig. En tegelijkertijd nu al zo hun eigen karakter. Wauw!
Of hier op het forum bijvoorbeeld op het relatie-topic zie je dat veel vrouwen het erg moeilijk in hun relatie hebben. Naar om te lezen, maar als ik dan zie hoeveel medeforummers proberen om iemand op weg te helpen, reflectie te geven en een luisterend oor bieden dan denk ik: geweldig. Het liefst zou je natuurlijk willen dat iedereen goed in zijn vel zit, maar ik put dus ook hoop uit de compassie die men voor elkaar heeft.
Ik hoop dat het jou ook gaat lukken om weer of meer mooie dingen te zien in het leven. Wat meer de zonnige zijde. Al mag die schaduwzijde er natuurlijk ook zijn. Zonder donker is er tenslotte ook geen licht.
Groeten,
WZK
Ik denk dat je het heel zuiver ziet met je waarneming dat er geen objectieve waarheid is. "Mijn waarheid" is dat iedereen zijn eigen waarheid heeft. Je neemt iets waar, verwerkt dat en zet daar je eigen stempeltje op. Soms stel je dat bij. Soms niet. Soms heb je een gesprek met een ander en blijkt dat je verschillende waarheden hebt, dan is het goed om weer terug te gaan naar de waarneming, maar dat is lang niet altijd makkelijk. Zeker niet als jou waarheid (of juist die van de ander) zich al sterk gevormd heeft.
Mijn ervaring is dat het soms best zoeken is naar gelijk gestemden. Ik heb gelukkig een paar vriendinnen met wie ik erg goede en diepgaande gesprekken kan voeren. Bij wie het niet raar is om twijfel te hebben, je mening te veranderen, dingen uit te proberen. Vaak kom ik in deze gesprekken ook weer tot andere ideeën en soms is het lastig want moet ik mijn waarheid geheel of gedeeltelijk bijstellen.
Van mijn man heb ik geleerd dat het ook heel goed is om gewoon dingen te doen. Iemand anders in dit topic (heb even de naam niet paraat) gaf dit eigenlijk ook al aan. Analyse is, in mijn ogen, goed zolang het je dient. Je er iets aan hebt.
Maar nu lijkt het dat het jou op dit moment juist moeilijker in maakt.
Je schijft: "Ik wil niet leven in een wereld waar mensen elkaar kapot maken. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik ooit van het leven ga houden."
Mijn waarheid is dat er teveel vreselijke dingen gebeuren in deze wereld. Vreselijk veel mensen leven in vreselijke armoede, oneerlijke omstandigheden, eindeloze oorlogen en hebben weinig tot geen kansen, etc, etc. Ook dichter bij de deur zie je dingen gebeuren waarbij je denkt "moet het nou zo?"
Ik heb voor mezelf besloten dat ik waar ik kan en het goed voelt een steentje wil bijdragen om de wereld om mij heen draaglijker te maken. In mijn geval houd dat bijvoorbeeld in dat mijn man en ik veel liefde en ruimte over hebben in ons hart, leven en huis en dat wij daarom graag een pleegkind een veilig thuis willen gaan bieden.
Ik merk dat ik ook wel heel hoopvol ben. Er is ook zoveel moois in mijn ogen. Ik kan intens genieten en de mooiheid van het leven zien wanneer ik met mijn kleine neefje en nichtjes aan het spelen ben. Zo lief, zo ontdekkend, zo onschuldig en vertederend en grappig. En tegelijkertijd nu al zo hun eigen karakter. Wauw!
Of hier op het forum bijvoorbeeld op het relatie-topic zie je dat veel vrouwen het erg moeilijk in hun relatie hebben. Naar om te lezen, maar als ik dan zie hoeveel medeforummers proberen om iemand op weg te helpen, reflectie te geven en een luisterend oor bieden dan denk ik: geweldig. Het liefst zou je natuurlijk willen dat iedereen goed in zijn vel zit, maar ik put dus ook hoop uit de compassie die men voor elkaar heeft.
Ik hoop dat het jou ook gaat lukken om weer of meer mooie dingen te zien in het leven. Wat meer de zonnige zijde. Al mag die schaduwzijde er natuurlijk ook zijn. Zonder donker is er tenslotte ook geen licht.
Groeten,
WZK
vrijdag 6 februari 2009 om 22:24
Ik weet dondersgoed dat op al die vragen die ik heb geen antwoorden zijn. Of ja, misschien wel antwoorden, maar dat kan persoonsgebonden zijn. En waarom zou ik opeens die antwoorden vinden waar de mensheid al eeuwenlang naar zoekt? Waarheid bestaat niet echt, maar iedereen heeft een eigen waarheid. Maar goed, dat maakt het er vindt ik althans ook niet makkelijker/duidelijker op.
@Sensy;
Irriteert het je niet vreselijk dat je je als het ware in moet houden? Ik houd me vaak maar stil omdat ik dan weer te horen krijg dat ik zo kritisch ben en veel de diep nadenk etc.
Maar soms irriteert het me wel mateloos, en dan wordt ik boos op mezelf, dat ik het niet kwijt kan en dat ik het lef niet heb om er wat mee te doen. Zo lekker dubbel allemaal. En ik vind het ook heel erg moeilijk om dan die grens te zoeken tot waar ik kan gaan: wat moet ik dan in een adviesrapport schrijven dat anderen het wel goed vinden? Ik kan me zo moeilijk verplaatsen in het denken dat wat die ander goed zou vinden en tot waar ik me moet beperken...
Ik denk ook ergens dat het er niet toe doet, maar ik zal me altijd dit soort dingen af blijven vragen, doorgronden. Wat ik wel merk is dat ik op zoek ben naar dingen die ik echt 'voel', dat ik echt voel dat ik leef. En dat gaat meestal een beetje de extreme kant uit, heb ik me laten vertellen.
Ik zoek naar kicks, adrenalineshots, want dat zijn de momenten dat ik echt een gevoel heb, een gevoel dat smaakt naar meer. En juist dat gevoel, maakt het dat ik er nog ben; dat is iets wat het waard is om te doen, om nogmaals te proberen. Beetje lastig uit te leggen verder....
Op mn gevoel leven is lastig, ik kan heel moeilijk gevoelens herkennen en ik weet vaak niet goed wat ik er mee moet doen.
Klinkt stom misschien, maar dat heb ik ook nooit echt geleerd.
Moest altijd groot en sterk zijn, emoties vooral niet laten zien.
Wat ik wel denk, is dat waar je ook bent, overal kom je dit tegen. Nederland is iid een van de rijkste landen, en in verhouding tot sommige andere 'arme' landen zijn er relatief gezien veel burn-outs en depressies. Maar , in elk land is het wat. Ik heb een deel van mijn familie in het buitenland wonen, Oost-Europa, ook "arme landen". Maar waar ik daar ook kijk, of je nu hier in Nederland bent, of daar, het maakt allemaal geen moer uit.... overal is wat, is het geen depressie, dan is het wel iets anders.
De wereld kan je in je eentje niet zomaar veranderen, en een begin bij jezelf is denk ik ook het beste wat je dan kunt doen. Dat probeer ik zelf ook wel. Ik probeer voor zover ik kan anderen te helpen. Anderen die moeilijk zitten, maar soms ook heel kleine dingen. Liefhebben, noem je dat geloof ik. Gewoon, een keer iemand verrassen door boodschappen te doen, te koken voor iemand, wat werk uit handen nemen.
Ik vind het in real life maar moeilijk om mensen te vinden die
nou ja, 'gelijkgestemd' zijn. Ben wel blij dat ik er hier een paar gevonden heb Het is gewoon lastig als je er met helemaal niemand over kunt praten zonder gelijk voor gek verklaard te worden.
Uhm, ik schrijf er maar weer eens een eind aan, ik ben moe en voor mijn idee spring ik echt van hak op de tak, en doortypen maakt de begrijpbaarheid vast niet bevorderlijk
Welterusten!
.
@Sensy;
Irriteert het je niet vreselijk dat je je als het ware in moet houden? Ik houd me vaak maar stil omdat ik dan weer te horen krijg dat ik zo kritisch ben en veel de diep nadenk etc.
Maar soms irriteert het me wel mateloos, en dan wordt ik boos op mezelf, dat ik het niet kwijt kan en dat ik het lef niet heb om er wat mee te doen. Zo lekker dubbel allemaal. En ik vind het ook heel erg moeilijk om dan die grens te zoeken tot waar ik kan gaan: wat moet ik dan in een adviesrapport schrijven dat anderen het wel goed vinden? Ik kan me zo moeilijk verplaatsen in het denken dat wat die ander goed zou vinden en tot waar ik me moet beperken...
Ik denk ook ergens dat het er niet toe doet, maar ik zal me altijd dit soort dingen af blijven vragen, doorgronden. Wat ik wel merk is dat ik op zoek ben naar dingen die ik echt 'voel', dat ik echt voel dat ik leef. En dat gaat meestal een beetje de extreme kant uit, heb ik me laten vertellen.
Ik zoek naar kicks, adrenalineshots, want dat zijn de momenten dat ik echt een gevoel heb, een gevoel dat smaakt naar meer. En juist dat gevoel, maakt het dat ik er nog ben; dat is iets wat het waard is om te doen, om nogmaals te proberen. Beetje lastig uit te leggen verder....
Op mn gevoel leven is lastig, ik kan heel moeilijk gevoelens herkennen en ik weet vaak niet goed wat ik er mee moet doen.
Klinkt stom misschien, maar dat heb ik ook nooit echt geleerd.
Moest altijd groot en sterk zijn, emoties vooral niet laten zien.
Wat ik wel denk, is dat waar je ook bent, overal kom je dit tegen. Nederland is iid een van de rijkste landen, en in verhouding tot sommige andere 'arme' landen zijn er relatief gezien veel burn-outs en depressies. Maar , in elk land is het wat. Ik heb een deel van mijn familie in het buitenland wonen, Oost-Europa, ook "arme landen". Maar waar ik daar ook kijk, of je nu hier in Nederland bent, of daar, het maakt allemaal geen moer uit.... overal is wat, is het geen depressie, dan is het wel iets anders.
De wereld kan je in je eentje niet zomaar veranderen, en een begin bij jezelf is denk ik ook het beste wat je dan kunt doen. Dat probeer ik zelf ook wel. Ik probeer voor zover ik kan anderen te helpen. Anderen die moeilijk zitten, maar soms ook heel kleine dingen. Liefhebben, noem je dat geloof ik. Gewoon, een keer iemand verrassen door boodschappen te doen, te koken voor iemand, wat werk uit handen nemen.
Ik vind het in real life maar moeilijk om mensen te vinden die
nou ja, 'gelijkgestemd' zijn. Ben wel blij dat ik er hier een paar gevonden heb
Het is gewoon lastig als je er met helemaal niemand over kunt praten zonder gelijk voor gek verklaard te worden.Uhm, ik schrijf er maar weer eens een eind aan, ik ben moe en voor mijn idee spring ik echt van hak op de tak, en doortypen maakt de begrijpbaarheid vast niet bevorderlijk
Welterusten!
.
zaterdag 7 februari 2009 om 08:29
quote:perfectstranger schreef op 06 februari 2009 @ 23:05:
wat houdt je tegen?
wil je niet meer leven, of wil je een ander soort leven leiden?
Wat houdt me tegen? Ik weet het niet...
Dat is iets wat ik voor mezelf nog niet duidelijk op een rij heb staan. Ergens is het beide, maar ik kan op een of andere manier nog geen keuze maken. Of misschien het opdelen in 'korte termijn plannen en lange termijn plannen". Maar ik ben er gewoon nog niet uit.
wat houdt je tegen?
wil je niet meer leven, of wil je een ander soort leven leiden?
Wat houdt me tegen? Ik weet het niet...
Dat is iets wat ik voor mezelf nog niet duidelijk op een rij heb staan. Ergens is het beide, maar ik kan op een of andere manier nog geen keuze maken. Of misschien het opdelen in 'korte termijn plannen en lange termijn plannen". Maar ik ben er gewoon nog niet uit.
zaterdag 7 februari 2009 om 09:35
Je springt niet van de hak op de tak hoor Kan je prima volgen.
Nee, het irriteert me niet om me in te houden omdat het niet voelt als inhouden. Ik heb gemerkt dat het contacten in het dagelijkse leven (lees: werk) in de weg staat als ik compleet mezelf ben. Ik ben daar nog niet aan toe om mezelf helemaal te laten zien. Ik worstel zelf nog met een aantal dingen. Dus om in alle rust te kunnen worstelen, dingen uitzoeken, bij mijn gevoel komen, weten wat ik wil en kan, bouw ik een muur om me heen. Binnen die muren ga ik aan de slag. Dat is MIJN ruimte en daar heeft niet iedereen zomaar toegang toe. Binnen in die ruimte heb ik dus dezelfde gedachten als jij, vraag ik me hetzelfde af en probeer ik een manier te vinden om beter te passen in deze wereld.
Soms voel ik me een wezen van een ander planeet die per ongeluk hier beland is. En dat kun je inderdaad niet zomaar naar iedereen uitspreken. Het irriteert me dus niet om mezelf voor mezelf te houden omdat ik in het verleden tegen zoveel onbegrip stuitte dat het mijn zelfvertrouwen ondermijnde. Weet niet of het nu overkomt wat ik probeer te zeggen maar ik heb gemerkt dat de meest voor mij wezenlijke zaken te kostbaar zijn om zomaar met iedereen te delen en/of te verkondigen. Het heeft lang geduurd voordat ik mezelf kon toestaan dat voor me te houden. Zie het als het opbouwen van innerlijke kracht. Je stuurt een baby ook niet onvoorbereid de grote mensenwereld in. Je voedt het, beschermt het en leert het dingen bij. Zo ga ik met mezelf om. Dan doel ik dus op het innerlijk. Want uiteindelijk en dat geldt voor ons allemaal, gaat het erom hoe je je van binnen voelt. Als dat goed is, dan maakt het geen donder uit of je de waarheid ontdekt hebt of niet.
Verder ben ik het met je eens dat het lastig is om gelijkgestemden tegen te vinden. Ik denk ook dat het komt door de bovengenoemde redenen: denk dat zulke mensen zich niet snel zullen uitspreken waardoor we voor elkaar verborgen blijven. Op een anoniem forum is het wat makkelijker je 'te laten gaan' en daar kun je ze inderdaad ontmoeten
Ik begrijp overigens uit je post dat je qua studie/werk jezelf continue moet inhouden waardoor je niet totaal jezelf kunt zijn. Ik zou als ik jou was een middenweg proberen te vinden. Dat je een beetje meegeeft met de meerderheid. Dit is geen slapjanus actie maar meer bedoeld om jezelf even een break te geven. Buig af en toe mee zodat je niet onnodig energie verliest. Weet niet of het helemaal overkomt wat ik wil zeggen.
Juist als je je gevoelens nog niet helemaal herkent, niet weet wat je voelt en wat je er mee moet, is het handig daar eerst grip op te krijgen en dan pas jezelf echt neer te zetten. Die verwarring komt ergens vandaan (ik ken 't overigens, ben nu bezig met coaching) en je zult eerst helder moeten krijgen wie je bent en wat je wilt. Not easy I know, maar zorg eerst dat die binnenkant tot rust komt en helder wordt. En deel tot die tijd maar nog niet alles met iedereen
(f)
Nee, het irriteert me niet om me in te houden omdat het niet voelt als inhouden. Ik heb gemerkt dat het contacten in het dagelijkse leven (lees: werk) in de weg staat als ik compleet mezelf ben. Ik ben daar nog niet aan toe om mezelf helemaal te laten zien. Ik worstel zelf nog met een aantal dingen. Dus om in alle rust te kunnen worstelen, dingen uitzoeken, bij mijn gevoel komen, weten wat ik wil en kan, bouw ik een muur om me heen. Binnen die muren ga ik aan de slag. Dat is MIJN ruimte en daar heeft niet iedereen zomaar toegang toe. Binnen in die ruimte heb ik dus dezelfde gedachten als jij, vraag ik me hetzelfde af en probeer ik een manier te vinden om beter te passen in deze wereld.
Soms voel ik me een wezen van een ander planeet die per ongeluk hier beland is. En dat kun je inderdaad niet zomaar naar iedereen uitspreken. Het irriteert me dus niet om mezelf voor mezelf te houden omdat ik in het verleden tegen zoveel onbegrip stuitte dat het mijn zelfvertrouwen ondermijnde. Weet niet of het nu overkomt wat ik probeer te zeggen maar ik heb gemerkt dat de meest voor mij wezenlijke zaken te kostbaar zijn om zomaar met iedereen te delen en/of te verkondigen. Het heeft lang geduurd voordat ik mezelf kon toestaan dat voor me te houden. Zie het als het opbouwen van innerlijke kracht. Je stuurt een baby ook niet onvoorbereid de grote mensenwereld in. Je voedt het, beschermt het en leert het dingen bij. Zo ga ik met mezelf om. Dan doel ik dus op het innerlijk. Want uiteindelijk en dat geldt voor ons allemaal, gaat het erom hoe je je van binnen voelt. Als dat goed is, dan maakt het geen donder uit of je de waarheid ontdekt hebt of niet.
Verder ben ik het met je eens dat het lastig is om gelijkgestemden tegen te vinden. Ik denk ook dat het komt door de bovengenoemde redenen: denk dat zulke mensen zich niet snel zullen uitspreken waardoor we voor elkaar verborgen blijven. Op een anoniem forum is het wat makkelijker je 'te laten gaan' en daar kun je ze inderdaad ontmoeten
Ik begrijp overigens uit je post dat je qua studie/werk jezelf continue moet inhouden waardoor je niet totaal jezelf kunt zijn. Ik zou als ik jou was een middenweg proberen te vinden. Dat je een beetje meegeeft met de meerderheid. Dit is geen slapjanus actie maar meer bedoeld om jezelf even een break te geven. Buig af en toe mee zodat je niet onnodig energie verliest. Weet niet of het helemaal overkomt wat ik wil zeggen.
Juist als je je gevoelens nog niet helemaal herkent, niet weet wat je voelt en wat je er mee moet, is het handig daar eerst grip op te krijgen en dan pas jezelf echt neer te zetten. Die verwarring komt ergens vandaan (ik ken 't overigens, ben nu bezig met coaching) en je zult eerst helder moeten krijgen wie je bent en wat je wilt. Not easy I know, maar zorg eerst dat die binnenkant tot rust komt en helder wordt. En deel tot die tijd maar nog niet alles met iedereen
(f)
zaterdag 7 februari 2009 om 15:36
Hm, daar zit ook wel wat in.
Ik denk ook niet dat ik mezelf zo nodig ten op zichte van iedereen hoef te laten zien zoals ik ben en wat ik denk.
Zo zit ik ook niet in elkaar, ik ben niet zo'n dominant type.
Wat jij zegt, soms voel het ook wel eens of ik van een andere planeet kom. Misschien is het ook wel onmacht wat ik dan voel: het niet kunnen uitdrukken wat ik bedoel of men begrijpt het niet. Door die onmacht raak ik dan weer gefrustreerd, maar dat komt misschien ook wel omdat ik me onbegrepen voel en niet 'welkom'.
Ik denk ook dat ik voor mezelf moet uitzoeken wat mijn gevoel dan precies inhoudt en wat het voor me betekend. Want ik zoek naar waarheden, naar iets wat er niet is.
Wat de reden daarvoor is weet ik niet precies, misschien komt het wel omdat ik met mn gevoel niets kan en daarom me daar maar op richt?
Hoe ik dat op moet lossen qua studie/werk weet ik nog niet, ik vind het heel moeilijk een tussenweg te vinden. Ik denk dat ik nu misschien wel even 'geluk' heb , omdat ik volgende week begin aan mijn stagetijd, en redelijk veel vrijheid in mijn opdracht heb: ik kan dus mijn eigen ding even doen.
Ik denk ook niet dat ik mezelf zo nodig ten op zichte van iedereen hoef te laten zien zoals ik ben en wat ik denk.
Zo zit ik ook niet in elkaar, ik ben niet zo'n dominant type.
Wat jij zegt, soms voel het ook wel eens of ik van een andere planeet kom. Misschien is het ook wel onmacht wat ik dan voel: het niet kunnen uitdrukken wat ik bedoel of men begrijpt het niet. Door die onmacht raak ik dan weer gefrustreerd, maar dat komt misschien ook wel omdat ik me onbegrepen voel en niet 'welkom'.
Ik denk ook dat ik voor mezelf moet uitzoeken wat mijn gevoel dan precies inhoudt en wat het voor me betekend. Want ik zoek naar waarheden, naar iets wat er niet is.
Wat de reden daarvoor is weet ik niet precies, misschien komt het wel omdat ik met mn gevoel niets kan en daarom me daar maar op richt?
Hoe ik dat op moet lossen qua studie/werk weet ik nog niet, ik vind het heel moeilijk een tussenweg te vinden. Ik denk dat ik nu misschien wel even 'geluk' heb , omdat ik volgende week begin aan mijn stagetijd, en redelijk veel vrijheid in mijn opdracht heb: ik kan dus mijn eigen ding even doen.
