Psyche
alle pijlers
Soms even niet meer verder willen...
woensdag 4 februari 2009 om 15:18
Hey,
Om een lang verhaal kort te maken:
Sinds een jaar of 2 'vecht' ik tegen steeds weer terugkerende suïcidale gedachten. En ik lijk er maar niet uit te komen. Ik heb nooit het gevoel gehad 'er te mogen zijn'. Kan me maar moeilijk hechten aan mensen, moeite met emoties, veel verdrongen verdriet, oud zeer, whatever.
Sinds een jaar ongeveer ben ik in behandeling bij een psycholoog en krijg van een arts AD's en AP's voorgeschreven. Op zich gaat het een heel stuk beter. Studie weer opgepakt, gaat af en toe wel moeizaam, maar tot nu toe toch weer volgehouden.
Toch is er een ding waar ik maar niet vanaf lijk te komen: terugkerende suïcidale gedachten. Ze zijn wel anders dan een jaar geleden, toen was het veel heftiger, maar nu neemt het andere vormen aan. Ik denk heel veel na over mijn plek op deze wereld, hoe de maatschappij in elkaar zit, hoe het allemaal werkt, wat daar de bedoeling van is etc.etc. Steeds lijk ik op hetzelfde uit te komen: ik wil niet leven in een wereld waar mensen elkaar kapot maken. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik ooit van het leven ga houden. Ik wil mn best er voor doen, ik wil het proberen, maar steeds keert dat rotte gevoel terug. Er zijn heus wel tijden dat ik me even goed voel, maar dit is altijd maar voor korte duur. Ik vindt het zo moeilijk om positief te blijven. Soms wordt ik er zo moe van om mezelf constant te moeten verantwoorden, uitleggen.
Ik voel me ook best wel vaak eenzaam. Heel vaak lijkt het alsof ik op een andere golflengte zit. En er is vrijwel niemand waar ik het hier mee over kan hebben, zonder raar aangekeken te worden.
Ik ben aan het werk, met behulp van een psych, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik hier een beetje in vast ga lopen.
Hebben jullie hier ook wel eens last van, en zo ja, hoe ga je er mee om?
Om een lang verhaal kort te maken:
Sinds een jaar of 2 'vecht' ik tegen steeds weer terugkerende suïcidale gedachten. En ik lijk er maar niet uit te komen. Ik heb nooit het gevoel gehad 'er te mogen zijn'. Kan me maar moeilijk hechten aan mensen, moeite met emoties, veel verdrongen verdriet, oud zeer, whatever.
Sinds een jaar ongeveer ben ik in behandeling bij een psycholoog en krijg van een arts AD's en AP's voorgeschreven. Op zich gaat het een heel stuk beter. Studie weer opgepakt, gaat af en toe wel moeizaam, maar tot nu toe toch weer volgehouden.
Toch is er een ding waar ik maar niet vanaf lijk te komen: terugkerende suïcidale gedachten. Ze zijn wel anders dan een jaar geleden, toen was het veel heftiger, maar nu neemt het andere vormen aan. Ik denk heel veel na over mijn plek op deze wereld, hoe de maatschappij in elkaar zit, hoe het allemaal werkt, wat daar de bedoeling van is etc.etc. Steeds lijk ik op hetzelfde uit te komen: ik wil niet leven in een wereld waar mensen elkaar kapot maken. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik ooit van het leven ga houden. Ik wil mn best er voor doen, ik wil het proberen, maar steeds keert dat rotte gevoel terug. Er zijn heus wel tijden dat ik me even goed voel, maar dit is altijd maar voor korte duur. Ik vindt het zo moeilijk om positief te blijven. Soms wordt ik er zo moe van om mezelf constant te moeten verantwoorden, uitleggen.
Ik voel me ook best wel vaak eenzaam. Heel vaak lijkt het alsof ik op een andere golflengte zit. En er is vrijwel niemand waar ik het hier mee over kan hebben, zonder raar aangekeken te worden.
Ik ben aan het werk, met behulp van een psych, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik hier een beetje in vast ga lopen.
Hebben jullie hier ook wel eens last van, en zo ja, hoe ga je er mee om?
zaterdag 7 februari 2009 om 17:18
Jij hebt het ook niet makkelijk zeg...kun je ondanks je spierziekte nog wel alles doen? of is dat zwaar?
En kan die ziekte nog herstellen)?.
ik kan nog wel dingen doen, maar niet zoals eerst.
ik ben hele dagen thuis, kan niet meer werken en lig veel op de bank en op bed.
kortom veel tijd om te piekeren... dus die deprie gevoelens ken ik goed.
de ziekte kan zich herstellen..... 5 % kans.... ;-(
En kan die ziekte nog herstellen)?.
ik kan nog wel dingen doen, maar niet zoals eerst.
ik ben hele dagen thuis, kan niet meer werken en lig veel op de bank en op bed.
kortom veel tijd om te piekeren... dus die deprie gevoelens ken ik goed.
de ziekte kan zich herstellen..... 5 % kans.... ;-(
zaterdag 7 februari 2009 om 17:24
het gevoel te hebben dat je alleen staat..... herkenbaar!!
een kamer vol mensen... wie hoord er niet bij.... dat idee???
Ik probeer me er bij neer te leggen....
vind de maatschappij zoiezo erg achteruit gaan...
hoe mensen tegenwoordig met elkaar omgaan..... vreselijk!
Maar goed, ik zoek het geluk in het klein, dicht bij me....
mijn vriend, mijn honden, muziek luisteren, zingen, beetje internetten, koken..... en verder vind ik het wel best.
heb veel geluk met mijn vriend,...... we zitten op 1 golflengte en dat is erg fijn...... en daarbij is hij super begripvol vanwege mijn ziekte.
We zien elkaar sávonds als hij thuis komt en op zondag, de rest van de uren werkt hij......
maar op de momenten dat we samen zijn, vinden we het samenzijn op zich al veel waard en genieten we daar intens van.
Samen op de bank liggen en genieten van een dvd kan heerlijk zijn..... lekker warm kopje thee erbij.. super toch!
op die manier houd ik bij mezelf mijn hoofd boven water, al voel ik me overdag wel vaak erg alleen.
Ben pas verhuisd, samenwonen met partner... eind van mijn vorige woonplaats af, en heb hier nog geen vriendschappen op kunnen bouwen, maar dat valt ook niet mee als je ziek bent.
een kamer vol mensen... wie hoord er niet bij.... dat idee???
Ik probeer me er bij neer te leggen....
vind de maatschappij zoiezo erg achteruit gaan...
hoe mensen tegenwoordig met elkaar omgaan..... vreselijk!
Maar goed, ik zoek het geluk in het klein, dicht bij me....
mijn vriend, mijn honden, muziek luisteren, zingen, beetje internetten, koken..... en verder vind ik het wel best.
heb veel geluk met mijn vriend,...... we zitten op 1 golflengte en dat is erg fijn...... en daarbij is hij super begripvol vanwege mijn ziekte.
We zien elkaar sávonds als hij thuis komt en op zondag, de rest van de uren werkt hij......
maar op de momenten dat we samen zijn, vinden we het samenzijn op zich al veel waard en genieten we daar intens van.
Samen op de bank liggen en genieten van een dvd kan heerlijk zijn..... lekker warm kopje thee erbij.. super toch!
op die manier houd ik bij mezelf mijn hoofd boven water, al voel ik me overdag wel vaak erg alleen.
Ben pas verhuisd, samenwonen met partner... eind van mijn vorige woonplaats af, en heb hier nog geen vriendschappen op kunnen bouwen, maar dat valt ook niet mee als je ziek bent.
zaterdag 7 februari 2009 om 19:15
Ik heb niet alles gelezen, maar het lijkt alsof je vanalles centraal stelt, behalve jezelf. Ja, er is leed in de wereld. Dat heeft ook z'n functie. Zonder leed geen weet van blijdschap. En wat kun je eraan doen? Waarom zou je er uberhaupt over nadenken? Mensen zijn niet gebouwd om om heel veel mensen hartstochtelijk te geven. Geef om je naasten, je vrienden, je familie, jezelf. En jijzelf bent het belangrijkste in je leven.
Ik zeg altijd: in mijn universum draait de zon om mij, niet andersom. Dat is geen grootheidswaanzin, maar een uiting van het feit dat ik toch het belangrijkste ben in mijn eigen leven.
Je zegt zelf: alles is subjectief. Dus jouw wereldvisie ook. Misschien is de wereld helemaal niet zo verrot als jij denkt, maar zit je er volkomen naast. Weet je, je hoeft niet overal wat van te vinden. Je kunt ook neutraal staan tegenover dingen.
Ik ben zelf een voorvechter van de anti-moraal en een hedonist. Maakt me geen slecht mens overigens, maar ik streef genot na, voor mij en mijn dierbaren, en ik heb geen idealen voor anderen te verwezenlijken. Oppervlakkig? Misschien. Maar wat is daar mis mee?
Diep nadenken over de zin van het leven is niet nobel. Sowieso is er geen collectieve zin van het leven. Ja, doodgaan wellicht. Je moet je eigen zin creeeren, wat een ander doet is niet jouw pakkie-an.
Ik heb zelf de nodige issues, ik houd ook niet van mezelf, maar ik ga mezelf niet gek maken wat betreft de zin van het leven en de mensheid. Het is zoals het is.
Ik studeer overigens filosofie, en ik raad je ten zeerste af dat te doen
Ik zeg altijd: in mijn universum draait de zon om mij, niet andersom. Dat is geen grootheidswaanzin, maar een uiting van het feit dat ik toch het belangrijkste ben in mijn eigen leven.
Je zegt zelf: alles is subjectief. Dus jouw wereldvisie ook. Misschien is de wereld helemaal niet zo verrot als jij denkt, maar zit je er volkomen naast. Weet je, je hoeft niet overal wat van te vinden. Je kunt ook neutraal staan tegenover dingen.
Ik ben zelf een voorvechter van de anti-moraal en een hedonist. Maakt me geen slecht mens overigens, maar ik streef genot na, voor mij en mijn dierbaren, en ik heb geen idealen voor anderen te verwezenlijken. Oppervlakkig? Misschien. Maar wat is daar mis mee?
Diep nadenken over de zin van het leven is niet nobel. Sowieso is er geen collectieve zin van het leven. Ja, doodgaan wellicht. Je moet je eigen zin creeeren, wat een ander doet is niet jouw pakkie-an.
Ik heb zelf de nodige issues, ik houd ook niet van mezelf, maar ik ga mezelf niet gek maken wat betreft de zin van het leven en de mensheid. Het is zoals het is.
Ik studeer overigens filosofie, en ik raad je ten zeerste af dat te doen
maandag 9 februari 2009 om 12:58
[quote]Digitalis schreef op 07 februari 2009 @ 19:15:
Ik heb niet alles gelezen, maar het lijkt alsof je vanalles centraal stelt, behalve jezelf. Ja, er is leed in de wereld. Dat heeft ook z'n functie. Zonder leed geen weet van blijdschap. En wat kun je eraan doen? Waarom zou je er uberhaupt over nadenken? Mensen zijn niet gebouwd om om heel veel mensen hartstochtelijk te geven. Geef om je naasten, je vrienden, je familie, jezelf. En jijzelf bent het belangrijkste in je leven.
Ik zeg altijd: in mijn universum draait de zon om mij, niet andersom. Dat is geen grootheidswaanzin, maar een uiting van het feit dat ik toch het belangrijkste ben in mijn eigen leven.
Je zegt zelf: alles is subjectief. Dus jouw wereldvisie ook. Misschien is de wereld helemaal niet zo verrot als jij denkt, maar zit je er volkomen naast. Weet je, je hoeft niet overal wat van te vinden. Je kunt ook neutraal staan tegenover dingen.
Ik ben zelf een voorvechter van de anti-moraal en een hedonist. Maakt me geen slecht mens overigens, maar ik streef genot na, voor mij en mijn dierbaren, en ik heb geen idealen voor anderen te verwezenlijken. Oppervlakkig? Misschien. Maar wat is daar mis mee?
Diep nadenken over de zin van het leven is niet nobel. Sowieso is er geen collectieve zin van het leven. Ja, doodgaan wellicht. Je moet je eigen zin creeeren, wat een ander doet is niet jouw pakkie-an.
Ik heb zelf de nodige issues, ik houd ook niet van mezelf, maar ik ga mezelf niet gek maken wat betreft de zin van het leven en de mensheid. Het is zoals het is.
Ik studeer overigens filosofie, en ik raad je ten zeerste af dat te doen
[/quote]
En hup, nu weer aan de studie digi
Ik heb niet alles gelezen, maar het lijkt alsof je vanalles centraal stelt, behalve jezelf. Ja, er is leed in de wereld. Dat heeft ook z'n functie. Zonder leed geen weet van blijdschap. En wat kun je eraan doen? Waarom zou je er uberhaupt over nadenken? Mensen zijn niet gebouwd om om heel veel mensen hartstochtelijk te geven. Geef om je naasten, je vrienden, je familie, jezelf. En jijzelf bent het belangrijkste in je leven.
Ik zeg altijd: in mijn universum draait de zon om mij, niet andersom. Dat is geen grootheidswaanzin, maar een uiting van het feit dat ik toch het belangrijkste ben in mijn eigen leven.
Je zegt zelf: alles is subjectief. Dus jouw wereldvisie ook. Misschien is de wereld helemaal niet zo verrot als jij denkt, maar zit je er volkomen naast. Weet je, je hoeft niet overal wat van te vinden. Je kunt ook neutraal staan tegenover dingen.
Ik ben zelf een voorvechter van de anti-moraal en een hedonist. Maakt me geen slecht mens overigens, maar ik streef genot na, voor mij en mijn dierbaren, en ik heb geen idealen voor anderen te verwezenlijken. Oppervlakkig? Misschien. Maar wat is daar mis mee?
Diep nadenken over de zin van het leven is niet nobel. Sowieso is er geen collectieve zin van het leven. Ja, doodgaan wellicht. Je moet je eigen zin creeeren, wat een ander doet is niet jouw pakkie-an.
Ik heb zelf de nodige issues, ik houd ook niet van mezelf, maar ik ga mezelf niet gek maken wat betreft de zin van het leven en de mensheid. Het is zoals het is.
Ik studeer overigens filosofie, en ik raad je ten zeerste af dat te doen
[/quote]En hup, nu weer aan de studie digi
maandag 9 februari 2009 om 16:57
quote:weltschmerz schreef op 04 februari 2009 @ 22:18:
@Maeijken
Ik heb eigenlijk altijd een ' negatief' leven gehad, maar het suicidale is er niet altijd geweest. Toen ik 14-15 was en nu, 10 jaar later weer.
De soort verschilt: de ene keer zijn het gedachten dat ik gewoon het liefst tijdelijk mezelf uitschakel, vanwege het verdriet, het ondraaglijk gevoel, dat ik gewoon moe ben.[/b
Op een of andere manier kan ik niet houden van mezelf.
Ik vind het zo moeilijk. Ik heb niet meer zon hekel aan mezelf als ik ooit had, maar ik vind dat ik zoveel verkeerd doe.
Oh meid, wat ben ik blij dat ik dit lees,ja, niet blij dat jij dit hebt, maar blij vanwege de herkenning'. Ik heb het namelijk ook, en al sinds mijn 15e ook. Inmiddels ben ik 32 en heb ik het bij periodes nog steeds. Ik zit nu ook in zo´n periode dat ik er liever niet meer zou zijn.Maar dat is heel erg dubbel want ik moet er zijn. Ik heb twee kinderen van wie ik zielsveel houd en ook van mijn man. Maar ergens voel ik me toch heel erg alleen. Dat had ik als klein kind al. Ik kan soms dagen huilen om vanalles en als ik dan de deur uit moet, zet ik mijn masker op. Niemand weet dit van mij omdat niemand het zou begrijpen.
Ik ken mijn man al erg lang, sinds we 16 waren, en toen heb ik het weleens naar hem benoemd, hoe ik me voelde. Hij schrok daar ontzettend van. Daarna heb ik dat nooit meer durven zeggen want hij was zwaar over zijn theewater toen ik zei dat ik soms wel dood wilde zijn. Het is niet dat dood zijn me nou zo leuk lijkt, maar meer de rust, weg zijn uit deze verrotte wereld, die soms ook zo mooi kan zijn. Want ik heb ook mijn goede, intense goede, momenten. Bovendien heb ik een levensvisie waardoor ik nooit de stap zou nemen om daadwerkelijk een eind aan mijn leven te maken. Ik geloof namelijk dat je het dan in een volgend leven weer net zo hard op je bordje krijgt. Het is een worsteling maar ik moet er mee leven.
Nu ik ouder ben en kinderen heb, lijkt het wat milder te zijn, maar bij tijd en wijle heb ik het weer en dan is het extra zwaar omdat ik voor de kinderen er moet zijn. Dat trek ik dan maar matig. Ik heb veel tijd nodig voor mezelf.
Ik mocht er thuis wel zijn vroeger, maar ben op school veel gepest. Mijn moeder heeft wel een vrij dubieuze rol gespeeld in mijn opvoeding. Zij kon me soms keihard afstoten of diep kwetsen.Dat heeft ze weer van haar moeder. En ik zie dat ik zelf die eigenschappen ook in me heb, maar doe mijn best om ze niet naar buiten te laten komen. Er was maar 1 persoon in mijn kindertijd met wie ik een onvoorwaardelijke band had en dat was mijn opa. Ik mis hem nog elke dag.
Ik blijf hier meelezen en schrijven als dat mag.
Veel liefs,
Noa
@Maeijken
Ik heb eigenlijk altijd een ' negatief' leven gehad, maar het suicidale is er niet altijd geweest. Toen ik 14-15 was en nu, 10 jaar later weer.
De soort verschilt: de ene keer zijn het gedachten dat ik gewoon het liefst tijdelijk mezelf uitschakel, vanwege het verdriet, het ondraaglijk gevoel, dat ik gewoon moe ben.[/b
Op een of andere manier kan ik niet houden van mezelf.
Ik vind het zo moeilijk. Ik heb niet meer zon hekel aan mezelf als ik ooit had, maar ik vind dat ik zoveel verkeerd doe.
Oh meid, wat ben ik blij dat ik dit lees,ja, niet blij dat jij dit hebt, maar blij vanwege de herkenning'. Ik heb het namelijk ook, en al sinds mijn 15e ook. Inmiddels ben ik 32 en heb ik het bij periodes nog steeds. Ik zit nu ook in zo´n periode dat ik er liever niet meer zou zijn.Maar dat is heel erg dubbel want ik moet er zijn. Ik heb twee kinderen van wie ik zielsveel houd en ook van mijn man. Maar ergens voel ik me toch heel erg alleen. Dat had ik als klein kind al. Ik kan soms dagen huilen om vanalles en als ik dan de deur uit moet, zet ik mijn masker op. Niemand weet dit van mij omdat niemand het zou begrijpen.
Ik ken mijn man al erg lang, sinds we 16 waren, en toen heb ik het weleens naar hem benoemd, hoe ik me voelde. Hij schrok daar ontzettend van. Daarna heb ik dat nooit meer durven zeggen want hij was zwaar over zijn theewater toen ik zei dat ik soms wel dood wilde zijn. Het is niet dat dood zijn me nou zo leuk lijkt, maar meer de rust, weg zijn uit deze verrotte wereld, die soms ook zo mooi kan zijn. Want ik heb ook mijn goede, intense goede, momenten. Bovendien heb ik een levensvisie waardoor ik nooit de stap zou nemen om daadwerkelijk een eind aan mijn leven te maken. Ik geloof namelijk dat je het dan in een volgend leven weer net zo hard op je bordje krijgt. Het is een worsteling maar ik moet er mee leven.
Nu ik ouder ben en kinderen heb, lijkt het wat milder te zijn, maar bij tijd en wijle heb ik het weer en dan is het extra zwaar omdat ik voor de kinderen er moet zijn. Dat trek ik dan maar matig. Ik heb veel tijd nodig voor mezelf.
Ik mocht er thuis wel zijn vroeger, maar ben op school veel gepest. Mijn moeder heeft wel een vrij dubieuze rol gespeeld in mijn opvoeding. Zij kon me soms keihard afstoten of diep kwetsen.Dat heeft ze weer van haar moeder. En ik zie dat ik zelf die eigenschappen ook in me heb, maar doe mijn best om ze niet naar buiten te laten komen. Er was maar 1 persoon in mijn kindertijd met wie ik een onvoorwaardelijke band had en dat was mijn opa. Ik mis hem nog elke dag.
Ik blijf hier meelezen en schrijven als dat mag.
Veel liefs,
Noa
maandag 9 februari 2009 om 17:12
quote:Sensy12 schreef op 04 februari 2009 @ 23:12:
Weltschmerz, heel herkenbaar wat je schrijft. Vooral het niet op 1 golflengte zitten met anderen. De wereld bekijken en denken:"Is dit het nou? Al dat leed? Voor wie? Voor wat? Wat kan ik er aan doen?"
Ook ik heb lang gedacht:"Kon ik de uit-knop maar vinden, kon ik maar gewoon *poef* verdwijnen"
Het leed van de wereld is niet jouw verantwoordelijkheid. Het heeft me lang gekost om me dit te realiseren. En ook om te beseffen dat door te kijken naar al dat leed, ik ook mijn eigen leed kon voelen. Het voelen en denken:"Ik wil dat anderen daar geen last van hebben. Ik wil doen wat er in mijn macht ligt om het voor anderen fijner te maken"
Dus nee, jouw gedachten zijn niet gek. Ook het niet meer willen is niet raar. Niet als je zo 'anders' bent en je niet weet om te gaan met dat 'anders zijn'.
Ik ben er uiteindelijk uitgekomen. Ook een flinke rugzak meegezeuld en steen voor steen geleegd.
Ik geloof dat we net zoveel last te dragen krijgen als we aankunnen. Je kunt het aan, hoe zwaar en moeilijk het nu ook voelt. Ik hoop dat je ook beseft dat er meer mensen zijn zoals jij. Je bent echt niet de enige. Hoop dat dat wat troost biedt.
Door o.a. veel te lezen over de zin van het leven, ziel, leven hierna en vooral het leven hier en nu, over waarom dingen zijn zoals ze zijn heb ik alles een beetje een plek kunnen geven.
Ook ik voel me niet thuis op deze wereld en hoe meer mensen ik spreek des te vaker ik het hoor. Daarom geef ik zelf de moed niet op om door te gaan.
Een paar praktische tips waar ik veel aan heb gehad: (sorry van het op de hak en de tak springen, ik wil eigenlijk meer vertellen maar dan wordt het erg warrig allemaal) en nu dus de tips:
- Spreek alleen met mensen die je vertrouwt en die jouw vertrouwen niet beschamen over je diepste gevoelens. Met andere woorden: zoek niet meer naar aansluiting bij mensen die niet op dezelfde golflengte zitten. Daar doe je jezelf alleen maar te kort mee. Daarnaast zul je door de vreemde reacties van anderen op jou verder aan jezelf twijfelen. Ik spreek uit ervaring. Ik heb mezelf aangeleerd ook 'sociaal acceptabel' te zijn. De echte voor mij wezenlijke dingen deel ik alleen met een mensen die op 3 vingers te tellen zijn. Dus probeer hoe moeilijk en hoe tegennatuurlijk het ook voelt toch jezelf voor jezelf te houden. Alleen jij hebt daar recht op. Het geeft je lucht, ruimte en weer even wat tijd om dingen in je eigen tempo op een rijtje te zetten.
- Kijk naar dingen in je leven die jou meer energie kosten dan geven. Maakt niet uit wat het is, weg ermee. Slechte relaties, een kast vol spullen die je niet meer gebruikt, slechte gewoontes, you name it: als het meer kost dan geeft, doe het weg.- Wees de verandering die je wenst te zien in de wereld (Ghandi) Doe datgene wat je vanuit jezelf wilt doen zonder van de wereld te verwachten dat zij hetzelfde doet. Wacht niet op die miljarden mensen om het goede voorbeeld te geven. Ik heb het idee dat je een oprecht en lief persoon bent. Daar kunnen we niet genoeg van hebben Wees alsjeblieft zuinig op jezelf. Je bent hier niet zomaar. En wat mij zelf altijd troost: dit leven gaat vanzelf voorbij en bovendien, ik wil lang genoeg blijven leven om elke dag weer wonderen te mogen aanschouwen. Heb je wel eens op vogels gelet als ze in een perfecte formatie vliegen? Gun het jezelf dat je je weer deel uit voelt maken van de duizend wonderen per dag. Sterker nog: je bent zelf een wonder. Een wonder dat er voor kan kiezen om zichzelf te beindigen. Wil je dat echt? Er is meer dan die loodzware rugzak die je draagt. Als je niet de juiste hulp hebt, blijf zoeken naar een psych die jou wel begrijpt. Ook dat ben je waard.
- Als ik nadenk over de toekomst is alles te veel. Als ik nadenk over of ik nog een kopje koffie neem of het bij eentje laat, dan slinken daarmee ook mijn zorgen. Leef 1 dag tegelijk. Meer heb je niet. Het verleden is dood en de toekomst is maar een beeld in je hoofd. Probeer hier en nu te blijven. Hoe kut het hier en nu ook is, it's all you got. Meer is er echt niet.
- Neem jezelf af en toe minder serieus. Het helpt om ook weer wat luchtigheid te krijgen. Ik heb zelf vaak de neiging om heel zwaar en diep over de wereld en de maatschappij na te gaan denken. Maar het helpt niet. Het helpt mij niet verder en mijn omgeving ook niet. Probeer ook naast het serieuze en zware ook het luchtige te zien. Het is allemaal zo weer voorbij. Je doet je best en meer kun je niet doen. Lach af en toe om de absurditeit van het leven. De ironie en de humor in te zien van situaties die je nu zou bestempelen als 'erg zwaar'.
- Doe alleen wat je kunt doen. Eis niet het onmogelijke van jezelf. Je schreef dat je veel hebt meegamaakt, dat je teruggeworpen werd op jezelf. Ik ken het gevoel. Ik ben in feite mijn eigen moeder. Ik heb voor mezelf moeten zorgen omdat ik voor mijn ouders geen individu was. Ze mochten en konden met mij doen wat ze wilden. Geen steun, niemand op terug te vallen behalve mezelf. Ik sta er nog steeds en dat heeft me hoe arrogant het ook klinkt eindelijk mijn kracht doen beseffen.
Daarom begon ik met te zeggen dat een ieder de last te dragen krijgt die hij/zij kan dragen. Niet meer en niet minder.
Die last wordt vanzelf minder als je je blik richt op de positieve dingen in je leven en in jezelf. Richt ze op je kracht, je uithoudingsvermogen, je liefde voor alles wat leeft en je zult zien dat je langzaam aan een andere wereld begint te ontwaren. Een vriendelijkere wereld. Weet dat je te allen tijde de keuze hebt te denken wat je denkt. Dus besteed ook aandacht aan gedachten die je nergens brengen. Gedachten die jou de grond inboren. Wees niet overtuigd van de waarheid van die gedachten maar begin er gerust aan te twijfelen of het allemaal wel klopt.
Kracht is ook diep weten dat geen dingen MOET maar dingen wil en mag. Als je zegt: ik MOET me goed voelen dan geeft dat een druk die het tegenovergestelde teweegbrengt. Zeg je: ik mag me goed voelen dan geef je jezelf toestemming om je goed te voelen. Probeer het maar eens uit. Je voelt het verschil tussen moeten en mogen als je dat vanuit jezelf tegen jezelf zegt.
Last but not least: this too shall pass. Je bent op de goede weg alleen voelt dat nu even niet zo. De enige weg eruit is er doorheen. No shortcuts. Hoe donkerder het is des te feller de lichtpuntjes die er echt wel zijn.
Heel veel sterkte.
(f)Je verwoord precies hoe ik erover denk Sensy. Ik zit hier met tranen in mijn ogen je bijdrage te lezen. Het is exact zoals ik probeer in het leven te staan, en het lukt me met veel moeite soms ook nog. Ik heb in het verleden wel eens wat van mijn problemen aan anderen verteld die niet op mijn golflengte zaten, en het resultaat is dat je heel erg gekwetst word. Daar snijd ik ook meteen mijn grootste pijn aan. Mijn man zit namelijk op een heel andere golflengte dan ik. Hij begrijpt niets van bepaalde dingen zoals mijn levensvisie en mijn geloof in het paranormale. Hij doet dat doodleuk af met zweverigheid en flauwekul. Ik voel me dan tot op het bot gekwetst. Daarom wil ik er niet meer met hem over praten. Het gaat veel verder dan dit natuurlijk. Want veel dingen in het leven hangen ermee samen zoals de schoolkeuze van de kinderen en hoe je je kinderen leert omgaan met angsten voor de dood enzo. Ik heb altijd het gevoel dat ik mijn leven niet `to the max` kan leven en kan zijn wie ik wil zijn of wie ik ben.Ik houd desondanks ontzettend veel van hem en we hebben erg veel meegemaakt samen. Maar moeilijk is het zeker.
Weltschmerz, heel herkenbaar wat je schrijft. Vooral het niet op 1 golflengte zitten met anderen. De wereld bekijken en denken:"Is dit het nou? Al dat leed? Voor wie? Voor wat? Wat kan ik er aan doen?"
Ook ik heb lang gedacht:"Kon ik de uit-knop maar vinden, kon ik maar gewoon *poef* verdwijnen"
Het leed van de wereld is niet jouw verantwoordelijkheid. Het heeft me lang gekost om me dit te realiseren. En ook om te beseffen dat door te kijken naar al dat leed, ik ook mijn eigen leed kon voelen. Het voelen en denken:"Ik wil dat anderen daar geen last van hebben. Ik wil doen wat er in mijn macht ligt om het voor anderen fijner te maken"
Dus nee, jouw gedachten zijn niet gek. Ook het niet meer willen is niet raar. Niet als je zo 'anders' bent en je niet weet om te gaan met dat 'anders zijn'.
Ik ben er uiteindelijk uitgekomen. Ook een flinke rugzak meegezeuld en steen voor steen geleegd.
Ik geloof dat we net zoveel last te dragen krijgen als we aankunnen. Je kunt het aan, hoe zwaar en moeilijk het nu ook voelt. Ik hoop dat je ook beseft dat er meer mensen zijn zoals jij. Je bent echt niet de enige. Hoop dat dat wat troost biedt.
Door o.a. veel te lezen over de zin van het leven, ziel, leven hierna en vooral het leven hier en nu, over waarom dingen zijn zoals ze zijn heb ik alles een beetje een plek kunnen geven.
Ook ik voel me niet thuis op deze wereld en hoe meer mensen ik spreek des te vaker ik het hoor. Daarom geef ik zelf de moed niet op om door te gaan.
Een paar praktische tips waar ik veel aan heb gehad: (sorry van het op de hak en de tak springen, ik wil eigenlijk meer vertellen maar dan wordt het erg warrig allemaal) en nu dus de tips:
- Spreek alleen met mensen die je vertrouwt en die jouw vertrouwen niet beschamen over je diepste gevoelens. Met andere woorden: zoek niet meer naar aansluiting bij mensen die niet op dezelfde golflengte zitten. Daar doe je jezelf alleen maar te kort mee. Daarnaast zul je door de vreemde reacties van anderen op jou verder aan jezelf twijfelen. Ik spreek uit ervaring. Ik heb mezelf aangeleerd ook 'sociaal acceptabel' te zijn. De echte voor mij wezenlijke dingen deel ik alleen met een mensen die op 3 vingers te tellen zijn. Dus probeer hoe moeilijk en hoe tegennatuurlijk het ook voelt toch jezelf voor jezelf te houden. Alleen jij hebt daar recht op. Het geeft je lucht, ruimte en weer even wat tijd om dingen in je eigen tempo op een rijtje te zetten.
- Kijk naar dingen in je leven die jou meer energie kosten dan geven. Maakt niet uit wat het is, weg ermee. Slechte relaties, een kast vol spullen die je niet meer gebruikt, slechte gewoontes, you name it: als het meer kost dan geeft, doe het weg.- Wees de verandering die je wenst te zien in de wereld (Ghandi) Doe datgene wat je vanuit jezelf wilt doen zonder van de wereld te verwachten dat zij hetzelfde doet. Wacht niet op die miljarden mensen om het goede voorbeeld te geven. Ik heb het idee dat je een oprecht en lief persoon bent. Daar kunnen we niet genoeg van hebben Wees alsjeblieft zuinig op jezelf. Je bent hier niet zomaar. En wat mij zelf altijd troost: dit leven gaat vanzelf voorbij en bovendien, ik wil lang genoeg blijven leven om elke dag weer wonderen te mogen aanschouwen. Heb je wel eens op vogels gelet als ze in een perfecte formatie vliegen? Gun het jezelf dat je je weer deel uit voelt maken van de duizend wonderen per dag. Sterker nog: je bent zelf een wonder. Een wonder dat er voor kan kiezen om zichzelf te beindigen. Wil je dat echt? Er is meer dan die loodzware rugzak die je draagt. Als je niet de juiste hulp hebt, blijf zoeken naar een psych die jou wel begrijpt. Ook dat ben je waard.
- Als ik nadenk over de toekomst is alles te veel. Als ik nadenk over of ik nog een kopje koffie neem of het bij eentje laat, dan slinken daarmee ook mijn zorgen. Leef 1 dag tegelijk. Meer heb je niet. Het verleden is dood en de toekomst is maar een beeld in je hoofd. Probeer hier en nu te blijven. Hoe kut het hier en nu ook is, it's all you got. Meer is er echt niet.
- Neem jezelf af en toe minder serieus. Het helpt om ook weer wat luchtigheid te krijgen. Ik heb zelf vaak de neiging om heel zwaar en diep over de wereld en de maatschappij na te gaan denken. Maar het helpt niet. Het helpt mij niet verder en mijn omgeving ook niet. Probeer ook naast het serieuze en zware ook het luchtige te zien. Het is allemaal zo weer voorbij. Je doet je best en meer kun je niet doen. Lach af en toe om de absurditeit van het leven. De ironie en de humor in te zien van situaties die je nu zou bestempelen als 'erg zwaar'.
- Doe alleen wat je kunt doen. Eis niet het onmogelijke van jezelf. Je schreef dat je veel hebt meegamaakt, dat je teruggeworpen werd op jezelf. Ik ken het gevoel. Ik ben in feite mijn eigen moeder. Ik heb voor mezelf moeten zorgen omdat ik voor mijn ouders geen individu was. Ze mochten en konden met mij doen wat ze wilden. Geen steun, niemand op terug te vallen behalve mezelf. Ik sta er nog steeds en dat heeft me hoe arrogant het ook klinkt eindelijk mijn kracht doen beseffen.
Daarom begon ik met te zeggen dat een ieder de last te dragen krijgt die hij/zij kan dragen. Niet meer en niet minder.
Die last wordt vanzelf minder als je je blik richt op de positieve dingen in je leven en in jezelf. Richt ze op je kracht, je uithoudingsvermogen, je liefde voor alles wat leeft en je zult zien dat je langzaam aan een andere wereld begint te ontwaren. Een vriendelijkere wereld. Weet dat je te allen tijde de keuze hebt te denken wat je denkt. Dus besteed ook aandacht aan gedachten die je nergens brengen. Gedachten die jou de grond inboren. Wees niet overtuigd van de waarheid van die gedachten maar begin er gerust aan te twijfelen of het allemaal wel klopt.
Kracht is ook diep weten dat geen dingen MOET maar dingen wil en mag. Als je zegt: ik MOET me goed voelen dan geeft dat een druk die het tegenovergestelde teweegbrengt. Zeg je: ik mag me goed voelen dan geef je jezelf toestemming om je goed te voelen. Probeer het maar eens uit. Je voelt het verschil tussen moeten en mogen als je dat vanuit jezelf tegen jezelf zegt.
Last but not least: this too shall pass. Je bent op de goede weg alleen voelt dat nu even niet zo. De enige weg eruit is er doorheen. No shortcuts. Hoe donkerder het is des te feller de lichtpuntjes die er echt wel zijn.
Heel veel sterkte.
(f)Je verwoord precies hoe ik erover denk Sensy. Ik zit hier met tranen in mijn ogen je bijdrage te lezen. Het is exact zoals ik probeer in het leven te staan, en het lukt me met veel moeite soms ook nog. Ik heb in het verleden wel eens wat van mijn problemen aan anderen verteld die niet op mijn golflengte zaten, en het resultaat is dat je heel erg gekwetst word. Daar snijd ik ook meteen mijn grootste pijn aan. Mijn man zit namelijk op een heel andere golflengte dan ik. Hij begrijpt niets van bepaalde dingen zoals mijn levensvisie en mijn geloof in het paranormale. Hij doet dat doodleuk af met zweverigheid en flauwekul. Ik voel me dan tot op het bot gekwetst. Daarom wil ik er niet meer met hem over praten. Het gaat veel verder dan dit natuurlijk. Want veel dingen in het leven hangen ermee samen zoals de schoolkeuze van de kinderen en hoe je je kinderen leert omgaan met angsten voor de dood enzo. Ik heb altijd het gevoel dat ik mijn leven niet `to the max` kan leven en kan zijn wie ik wil zijn of wie ik ben.Ik houd desondanks ontzettend veel van hem en we hebben erg veel meegemaakt samen. Maar moeilijk is het zeker.
maandag 9 februari 2009 om 22:43
Poeh. Denk je dat je weer even kracht hebt gevonden om door te gaan... komt het weer dubbel zo hard terug. Doorbijten. ..
Ik heb heel vaak het idee, hoeveel mensen er ook om me heen staan, dat ik er niet bij hoor. Vaak vermijd ik dan ook feestjes, verjaardagen, etc.etc. Ben vorig jaar naar een of ander festival geweest, het was aardig, maar toch: ik voelde me zo'n buitenstaander; ik zat duidelijk op een andere golflengte, ik kon gewoon niet mee. En dat frustreert me dan misschien nog wel het meeste op zo'n moment.
Tja, waarom zou je er over nadenken, maar waarom zou je er niet over nadenken? Het komt, ik kan het niet ontkennen, ontlopen. Het is denk ik net zo zinvol als zinloos.
Dus zou het neutraal moeten zijn, maar hoe maak ik het neutraal?
Tuurlijk is mijn wereldvisie ook subjectief. Misschien zie ik het ook allemaal verkeerd, wie weet wat voor storing ik in mijn hersenpan heb zitten. Ik weet het niet. Ik weet niet wat ik er mee aan moet, evenmin met het feit dat alles subjectief is.
Neutraal staan , klinkt oke, maar again, hoe doe je dat?
Ik weet niet. Ik weet niet wat ik écht wil.
Soms wordt het zo vermoeid, dan weet ik niet meer waar ik de kracht vandaan moet halen om door te gaan.Voor wie doe ik dat immers? Voor mezelf? Probleem is dat het voor mijzelf nooit genoeg is, nooit zal zijn, en ik geen gevoel van voldoening zal krijgen. Verspilde moeite?? Hoe kom ik erachter wat ik echt wil?
Hoe vinden jullie dat voor jezelf uit?
Het is zo'n eindeloos verhaal waar ik niet uit kom. Ik klooi maar wat aan, doe maar wat, heb niet echt een uitgestippelde richting. Ik probeer me te manouvreren in een richting om verder te komen, maar alle paden verdwijnen in een oerwoud.
Ik doe ook dingen waarvan ik denk dat ze in eerste instantie niet bij me passen, om te zoeken, naar nieuwe dingen, nieuwe hoop, nieuwe inspiratie. Maar waarom, waarom is het dan zo verdomd zwaar om vol te houden?
Soms wordt ik er even radeloos van. Voldoening? Ik zoek volgens mij naar dingen die er gewoon niet zijn.
Ik heb heel vaak het idee, hoeveel mensen er ook om me heen staan, dat ik er niet bij hoor. Vaak vermijd ik dan ook feestjes, verjaardagen, etc.etc. Ben vorig jaar naar een of ander festival geweest, het was aardig, maar toch: ik voelde me zo'n buitenstaander; ik zat duidelijk op een andere golflengte, ik kon gewoon niet mee. En dat frustreert me dan misschien nog wel het meeste op zo'n moment.
Tja, waarom zou je er over nadenken, maar waarom zou je er niet over nadenken? Het komt, ik kan het niet ontkennen, ontlopen. Het is denk ik net zo zinvol als zinloos.
Dus zou het neutraal moeten zijn, maar hoe maak ik het neutraal?
Tuurlijk is mijn wereldvisie ook subjectief. Misschien zie ik het ook allemaal verkeerd, wie weet wat voor storing ik in mijn hersenpan heb zitten. Ik weet het niet. Ik weet niet wat ik er mee aan moet, evenmin met het feit dat alles subjectief is.
Neutraal staan , klinkt oke, maar again, hoe doe je dat?
Ik weet niet. Ik weet niet wat ik écht wil.
Soms wordt het zo vermoeid, dan weet ik niet meer waar ik de kracht vandaan moet halen om door te gaan.Voor wie doe ik dat immers? Voor mezelf? Probleem is dat het voor mijzelf nooit genoeg is, nooit zal zijn, en ik geen gevoel van voldoening zal krijgen. Verspilde moeite?? Hoe kom ik erachter wat ik echt wil?
Hoe vinden jullie dat voor jezelf uit?
Het is zo'n eindeloos verhaal waar ik niet uit kom. Ik klooi maar wat aan, doe maar wat, heb niet echt een uitgestippelde richting. Ik probeer me te manouvreren in een richting om verder te komen, maar alle paden verdwijnen in een oerwoud.
Ik doe ook dingen waarvan ik denk dat ze in eerste instantie niet bij me passen, om te zoeken, naar nieuwe dingen, nieuwe hoop, nieuwe inspiratie. Maar waarom, waarom is het dan zo verdomd zwaar om vol te houden?
Soms wordt ik er even radeloos van. Voldoening? Ik zoek volgens mij naar dingen die er gewoon niet zijn.
dinsdag 10 februari 2009 om 13:07
Verandering komt niet van dag tot dag. Het rotgevoel zul je nog wel even blijven herkennen. Oh ja dat was er ook nog en inderdaad doorbijten dus.
Verwacht niet dat als je willekeurig allerlei dingen probeert, terwijl je nog een sombere stemming hebt, direct de vrolijkheid toeslaat. Dat je een festival niet zo leuk vindt, dat je op verjaardagen niet tot je recht komt, wat boeit het.... Uiteindelijk is ieder mens uniek en eenzaam in zichzelf, schrik daar nu niet zo van. Neem de ruimte om jezelf te zijn. Er zal af en toe een sprankje schoonheid, inspiratie, passie door je somberheid heenkomen als je je omgeeft door mensen en kunst. Dat er wel hoop is en je hieruit zult komen is het vertrouwen dat je nu niet wilt en kunt aanvaarden. Ook als we het 10 keer herhalen. Maar toch: Yes, you can! Ga door met ervaren, voel en stuur in de richting die het minst slecht voelt. Dan voelt het vast eens goed. Hou vol!
Verwacht niet dat als je willekeurig allerlei dingen probeert, terwijl je nog een sombere stemming hebt, direct de vrolijkheid toeslaat. Dat je een festival niet zo leuk vindt, dat je op verjaardagen niet tot je recht komt, wat boeit het.... Uiteindelijk is ieder mens uniek en eenzaam in zichzelf, schrik daar nu niet zo van. Neem de ruimte om jezelf te zijn. Er zal af en toe een sprankje schoonheid, inspiratie, passie door je somberheid heenkomen als je je omgeeft door mensen en kunst. Dat er wel hoop is en je hieruit zult komen is het vertrouwen dat je nu niet wilt en kunt aanvaarden. Ook als we het 10 keer herhalen. Maar toch: Yes, you can! Ga door met ervaren, voel en stuur in de richting die het minst slecht voelt. Dan voelt het vast eens goed. Hou vol!
donderdag 12 februari 2009 om 10:20
Ik doe mn best. Ik gooi mijn leven al 360 graden de andere richting uit. Maar ik wil nog niet definitief opgeven. Soms is het wel moeilijk jezelf te blijven motiveren.
En soms komen er verrassende resultaten naar voren. Ook al denk je zelf dat het niet lukt. Ook al heb ik zo'n moeite met school, heb dus wel al mn vakken gehaald de laatste tijd.
Zonder dat leren me ook maar lukte. Een zelfs met een 8, zonder daarvoor geleerd te hebben. Ik snap er niks van. Maar ik kan het dus blijkbaar wel...nou ja, dat is in ieder geval een zorg minder
En soms komen er verrassende resultaten naar voren. Ook al denk je zelf dat het niet lukt. Ook al heb ik zo'n moeite met school, heb dus wel al mn vakken gehaald de laatste tijd.
Zonder dat leren me ook maar lukte. Een zelfs met een 8, zonder daarvoor geleerd te hebben. Ik snap er niks van. Maar ik kan het dus blijkbaar wel...nou ja, dat is in ieder geval een zorg minder
vrijdag 13 februari 2009 om 11:53
maandag 16 februari 2009 om 22:21
Weltschmerz, dat stukje wat je schrijft over wat je ECHT wilt, het proberen van nieuwe dingen om inspiratie op te doen, verdwijnen in een oerwoud...been there, done that.
Ik volg momenteel een coachingstraject omdat ik met dezelfde vragen zit, dezelfde frustraties en het niet weten hoe het leven 'neutraal' te bekijken. Ik leefde altijd in extremen. Iemand zou zeggen borderline, ik zelf weet het beste wat het is. De coach zei:"Tussen die twee extremen zit nog een heel gebied wat je kunt onderzoeken, je hebt genoeg om uit te kiezen" Ok, ik weet zelf nog niet hoe ik dat concreet moet zien en in de volgende sessie hoop ik daar iets meer zicht op te krijgen.
Misschien heb je iets aan deze tekst (komt van de persoonlijkheidstest van Myers Briggs) *LAP TEKST ALERT*
--------------------------------------------------------------------------------
Portrait of an INFP - Introverted iNtuitive Feeling Perceiving
(Introverted Feeling with Extraverted Intuition)
--------------------------------------------------------------------------------
The Idealist
As an INFP, your primary mode of living is focused internally, where you deal with things according to how you feel about them, or how they fit into your personal value system. Your secondary mode is external, where you take things in primarily via your intuition.
INFPs, more than other iNtuitive Feeling types, are focused on making the world a better place for people. Their primary goal is to find out their meaning in life. What is their purpose? How can they best serve humanity in their lives? They are idealists and perfectionists, who drive themselves hard in their quest for achieving the goals they have identified for themselves
INFPs are highly intuitive about people. They rely heavily on their intuitions to guide them, and use their discoveries to constantly search for value in life. They are on a continuous mission to find the truth and meaning underlying things. Every encounter and every piece of knowledge gained gets sifted through the INFP's value system, and is evaluated to see if it has any potential to help the INFP define or refine their own path in life. The goal at the end of the path is always the same - the INFP is driven to help people and make the world a better place.
Generally thoughtful and considerate, INFPs are good listeners and put people at ease. Although they may be reserved in expressing emotion, they have a very deep well of caring and are genuinely interested in understanding people. This sincerity is sensed by others, making the INFP a valued friend and confidante. An INFP can be quite warm with people he or she knows well.
INFPs do not like conflict, and go to great lengths to avoid it. If they must face it, they will always approach it from the perspective of their feelings. In conflict situations, INFPs place little importance on who is right and who is wrong. They focus on the way that the conflict makes them feel, and indeed don't really care whether or not they're right. They don't want to feel badly. This trait sometimes makes them appear irrational and illogical in conflict situations. On the other hand, INFPs make very good mediators, and are typically good at solving other people's conflicts, because they intuitively understand people's perspectives and feelings, and genuinely want to help them.
INFPs are flexible and laid-back, until one of their values is violated. In the face of their value system being threatened, INFPs can become aggressive defenders, fighting passionately for their cause. When an INFP has adopted a project or job which they're interested in, it usually becomes a "cause" for them. Although they are not detail-oriented individuals, they will cover every possible detail with determination and vigor when working for their "cause".
When it comes to the mundane details of life maintenance, INFPs are typically completely unaware of such things. They might go for long periods without noticing a stain on the carpet, but carefully and meticulously brush a speck of dust off of their project booklet.
INFPs do not like to deal with hard facts and logic. Their focus on their feelings and the Human Condition makes it difficult for them to deal with impersonal judgment. They don't understand or believe in the validity of impersonal judgment, which makes them naturally rather ineffective at using it. Most INFPs will avoid impersonal analysis, although some have developed this ability and are able to be quite logical. Under stress, it's not uncommon for INFPs to mis-use hard logic in the heat of anger, throwing out fact after (often inaccurate) fact in an emotional outburst.
INFPs have very high standards and are perfectionists. Consequently, they are usually hard on themselves, and don't give themselves enough credit. INFPs may have problems working on a project in a group, because their standards are likely to be higher than other members' of the group. In group situations, they may have a "control" problem. The INFP needs to work on balancing their high ideals with the requirements of every day living. Without resolving this conflict, they will never be happy with themselves, and they may become confused and paralyzed about what to do with their lives.
INFPs are usually talented writers. They may be awkard and uncomfortable with expressing themselves verbally, but have a wonderful ability to define and express what they're feeling on paper. INFPs also appear frequently in social service professions, such as counselling or teaching. They are at their best in situations where they're working towards the public good, and in which they don't need to use hard logic.
INFPs who function in their well-developed sides can accomplish great and wonderful things, which they will rarely give themselves credit for. Some of the great, humanistic catalysts in the world have been INFPs.
Jungian functional preference ordering:
Dominant: Introverted Feeling
Auxiliary: Extraverted Intuition
Tertiary: Introverted Sensing
Inferior: Extraverted Thinking
Ik volg momenteel een coachingstraject omdat ik met dezelfde vragen zit, dezelfde frustraties en het niet weten hoe het leven 'neutraal' te bekijken. Ik leefde altijd in extremen. Iemand zou zeggen borderline, ik zelf weet het beste wat het is. De coach zei:"Tussen die twee extremen zit nog een heel gebied wat je kunt onderzoeken, je hebt genoeg om uit te kiezen" Ok, ik weet zelf nog niet hoe ik dat concreet moet zien en in de volgende sessie hoop ik daar iets meer zicht op te krijgen.
Misschien heb je iets aan deze tekst (komt van de persoonlijkheidstest van Myers Briggs) *LAP TEKST ALERT*
--------------------------------------------------------------------------------
Portrait of an INFP - Introverted iNtuitive Feeling Perceiving
(Introverted Feeling with Extraverted Intuition)
--------------------------------------------------------------------------------
The Idealist
As an INFP, your primary mode of living is focused internally, where you deal with things according to how you feel about them, or how they fit into your personal value system. Your secondary mode is external, where you take things in primarily via your intuition.
INFPs, more than other iNtuitive Feeling types, are focused on making the world a better place for people. Their primary goal is to find out their meaning in life. What is their purpose? How can they best serve humanity in their lives? They are idealists and perfectionists, who drive themselves hard in their quest for achieving the goals they have identified for themselves
INFPs are highly intuitive about people. They rely heavily on their intuitions to guide them, and use their discoveries to constantly search for value in life. They are on a continuous mission to find the truth and meaning underlying things. Every encounter and every piece of knowledge gained gets sifted through the INFP's value system, and is evaluated to see if it has any potential to help the INFP define or refine their own path in life. The goal at the end of the path is always the same - the INFP is driven to help people and make the world a better place.
Generally thoughtful and considerate, INFPs are good listeners and put people at ease. Although they may be reserved in expressing emotion, they have a very deep well of caring and are genuinely interested in understanding people. This sincerity is sensed by others, making the INFP a valued friend and confidante. An INFP can be quite warm with people he or she knows well.
INFPs do not like conflict, and go to great lengths to avoid it. If they must face it, they will always approach it from the perspective of their feelings. In conflict situations, INFPs place little importance on who is right and who is wrong. They focus on the way that the conflict makes them feel, and indeed don't really care whether or not they're right. They don't want to feel badly. This trait sometimes makes them appear irrational and illogical in conflict situations. On the other hand, INFPs make very good mediators, and are typically good at solving other people's conflicts, because they intuitively understand people's perspectives and feelings, and genuinely want to help them.
INFPs are flexible and laid-back, until one of their values is violated. In the face of their value system being threatened, INFPs can become aggressive defenders, fighting passionately for their cause. When an INFP has adopted a project or job which they're interested in, it usually becomes a "cause" for them. Although they are not detail-oriented individuals, they will cover every possible detail with determination and vigor when working for their "cause".
When it comes to the mundane details of life maintenance, INFPs are typically completely unaware of such things. They might go for long periods without noticing a stain on the carpet, but carefully and meticulously brush a speck of dust off of their project booklet.
INFPs do not like to deal with hard facts and logic. Their focus on their feelings and the Human Condition makes it difficult for them to deal with impersonal judgment. They don't understand or believe in the validity of impersonal judgment, which makes them naturally rather ineffective at using it. Most INFPs will avoid impersonal analysis, although some have developed this ability and are able to be quite logical. Under stress, it's not uncommon for INFPs to mis-use hard logic in the heat of anger, throwing out fact after (often inaccurate) fact in an emotional outburst.
INFPs have very high standards and are perfectionists. Consequently, they are usually hard on themselves, and don't give themselves enough credit. INFPs may have problems working on a project in a group, because their standards are likely to be higher than other members' of the group. In group situations, they may have a "control" problem. The INFP needs to work on balancing their high ideals with the requirements of every day living. Without resolving this conflict, they will never be happy with themselves, and they may become confused and paralyzed about what to do with their lives.
INFPs are usually talented writers. They may be awkard and uncomfortable with expressing themselves verbally, but have a wonderful ability to define and express what they're feeling on paper. INFPs also appear frequently in social service professions, such as counselling or teaching. They are at their best in situations where they're working towards the public good, and in which they don't need to use hard logic.
INFPs who function in their well-developed sides can accomplish great and wonderful things, which they will rarely give themselves credit for. Some of the great, humanistic catalysts in the world have been INFPs.
Jungian functional preference ordering:
Dominant: Introverted Feeling
Auxiliary: Extraverted Intuition
Tertiary: Introverted Sensing
Inferior: Extraverted Thinking
maandag 16 februari 2009 om 22:23
De link voor als je meer informatie wilt over de verschillende types volgens Myer Briggs:
http://www.personalitypage.com/INFP.html
http://www.personalitypage.com/INFP.html
dinsdag 17 februari 2009 om 18:50
Sensy,
In die tekst zitten best wel dingen die ik herken.
Maar dan weer de grote vraag: wat moet en wat kan ik er mee?
Blijft terugkomen
Ik leef ook vaak in extremen. Ik weet ook niet hoe ik het leven 'neutraal' moet bekijken. Dat concludeer ik overigens niet geheel zelf, maar hoor ik ook wel eens van anderen.
Dat tussengebied, daar heb ik ook nog geen voldoende zicht op. Begrijp het nog niet goed genoeg, kan er niet goed mee omgaan, ik weet niet exact wat het is.
wat houdt zo'n coachingstraject precies in?
Moet je dan allemaal van die testen maken enzo, hoe moet ik dat zien? Heb je er veel aan?
In die tekst zitten best wel dingen die ik herken.
Maar dan weer de grote vraag: wat moet en wat kan ik er mee?
Blijft terugkomen Ik leef ook vaak in extremen. Ik weet ook niet hoe ik het leven 'neutraal' moet bekijken. Dat concludeer ik overigens niet geheel zelf, maar hoor ik ook wel eens van anderen.
Dat tussengebied, daar heb ik ook nog geen voldoende zicht op. Begrijp het nog niet goed genoeg, kan er niet goed mee omgaan, ik weet niet exact wat het is.
wat houdt zo'n coachingstraject precies in?
Moet je dan allemaal van die testen maken enzo, hoe moet ik dat zien? Heb je er veel aan?
dinsdag 17 februari 2009 om 21:11
Weltschmerz, werkelijk geen idee wat je er mee kunt
Ik weet het niet eens voor mezelf. De coaching is maar net begonnen (intake gehad en morgen 1e sessie) dus ik kan je er nog weinig over vertellen. Ik heb het aangevraagd omdat ik vastloop in mijn werk. Het werk is ver onder mijn niveau maar omdat ik dit al zo lang doe en het 'comfortabel' aanvoelt, merk ik dat ik angst heb om vooruit komen. Studies, ander werk etc, het schrikt allemaal af. Ik wil vooruit zodat ik mijn slapende hersencellen weer wakker maak en ik weer uitdagingen kan zien.
Het coachen bestaat uit een aantal sessies/gesprekken. Daarin worden de doelen (die ik voor mezelf heb gesteld) besproken en aan gewerkt. Geen testen e.d. Wel gesprekken en waarschijnlijk ook huiswerk. Ik heb het geluk een coach te treffen die vrij diep en breed denkt en voelt, dus ik voel me niet helemaal een rare vogel (daar was ik nl. bang voor).
Als ik meer weet, laat ik het je weten.
Enneh...misschien heb je er iets aan dat er maar weinig mensen zijn zoals jij Al is het alleen maar om je te beseffen hoe uniek je bent.
Ik weet het niet eens voor mezelf. De coaching is maar net begonnen (intake gehad en morgen 1e sessie) dus ik kan je er nog weinig over vertellen. Ik heb het aangevraagd omdat ik vastloop in mijn werk. Het werk is ver onder mijn niveau maar omdat ik dit al zo lang doe en het 'comfortabel' aanvoelt, merk ik dat ik angst heb om vooruit komen. Studies, ander werk etc, het schrikt allemaal af. Ik wil vooruit zodat ik mijn slapende hersencellen weer wakker maak en ik weer uitdagingen kan zien.
Het coachen bestaat uit een aantal sessies/gesprekken. Daarin worden de doelen (die ik voor mezelf heb gesteld) besproken en aan gewerkt. Geen testen e.d. Wel gesprekken en waarschijnlijk ook huiswerk. Ik heb het geluk een coach te treffen die vrij diep en breed denkt en voelt, dus ik voel me niet helemaal een rare vogel (daar was ik nl. bang voor).
Als ik meer weet, laat ik het je weten.
Enneh...misschien heb je er iets aan dat er maar weinig mensen zijn zoals jij Al is het alleen maar om je te beseffen hoe uniek je bent.
