Spuien over psyche

Super herkenbaar. Ik ben wel wat ouder dan jij (34), en ben al 20 jaar aan het kwakkelen met psychische problemen. Ben al zo vaak opnieuw in behandeling gegaan, en dan word ik weer een tijdje opgelapt, maar een paar jaar laten loop ik weer vast. Heel frustrerend.

Schema therapie heeft bij mij wel een hoop inzicht gegeven, maar desondanks moet ik nu toch weer opnieuw hulp gaan zoeken helaas. Stom dat het me niet alleen lukt.

Ik heb ook lang last van depressie gehad. Best lang; misschien wel 10 jaar? Vooral meer slechtere periodes dan betere destijds. Veel dingen spelen een rol in de oorzaak er van.. voor mij is dat;

1) Perfectionistisch gedrag
2) Niet mijzelf en mijn maximale kunnen willen accepteren (lat te hoog leggen)
3) Algemeen laag zelf beeld

Vast nog meer dingen. Ik weet niet of het voor jou zal werken. Maar wat voor mij werkt is;

1) Geen zelf medelijden meer. (Ik ben zo zielig want.. x is mij overkomen) Ofwel; accepteer de huidige situatie en onderneem actie waar je verandering wilt.
2) Realiseren dat je altijd een keuze hebt. We leven in Nederland, waar je behoorlijk wat vrijheid hebt! JIJ bepaalt hoe je leven er uit ziet.. wat je wilt doen, wat je wilt zeggen etc. Niemand heeft in principe controle over jou en jouw leven.
3) Duh; positief denken! En dus niet terugvallen op 1). Gedachten ombuigen naar positieve.

Ik zal niet zeggen dat al mijn dagen kleurrijk zijn, want dat is bij niemand en is ook niet realistisch om te verwachten.

Natuurlijk helpen veel andere praktische dingen ook je je beter te laten voelen;

1) Goed voor jezelf zorgen (eten, bewegen etc.)
2) Praten over dingen die je dwars zitten. Erg belangrijk, dus niet alles binnen houden.
3) Er op tijd uit gaan. Langs vrienden, ergens wat drinken, al is het maar kort.
4) Nieuwe dingen proberen, of tenminste de grenzen van je comfortzone verleggen

Je kunt meer dan je denkt! Een mens is een echte overlever.

Als je jong een psychische ziekte krijgt is dat heftig omdat je vaak al onzeker bent. In plaats van gewoon omhoog te groeien voelt het alsof jij eerst alle zijtakken af moet. Ik heb me wel eens afgevraagd of psychiaters/psychologen niet te weinig tijd gebruiken om te benadrukken dat je zonder onzekerheden terug naar je oude pad kan. Hoe kwetsbaarder je je voelt des te groter is ook de kans dat je weer iets overkomt op psychisch gebied.

Depressie is ook je constant onzeker voelen, onrustig en overgevoelig zijn. Wat mij heeft geholpen is discipline om niet meer overdag naar bed te gaan maar een bezigheid gaan vinden waarbij je iets moet doen. Schroef eens een fiets uit elkaar en zet in elkaar (een weggooifiets)en het maakt niet uit wanneer maar het moet wel een keer af. Ga googelen hoe fietsen in elkaar zitten en hoe je ze moet maken of verbeteren en ga dat doen.

Het is belangrijk dat je een ander deel van je hersenen gaat gebruiken en dat doen zonder druk maar wel met een doel. Daarnaast heeft het als voordeel dat als je het serieus doet je er een vaardigheid bij hebt. Je kan ook taarten bakken of een volkstuintje nemen zolang je maar niet hangt.

Wat ik daarnaast leerde is dat mijn gedachten niet mijn gevoel hoeven te volgen, depressie is ook een fysiek gevoel waardoor je denkt dat je gedachten dat gevoel moeten volgen. Dat vind ik verwarrend want ik heb een prima leven maar soms voel ik alleen ellende. Ik laat dat gevoel voor wat het is maar probeer wel te bedenken dat het een gevoel is en dat mijn gedachten anders mogen zijn. Doodvermoeiend maar de aanhouder wint. Je gedachten hebben invloed op aanmaak van blije stoffen, zelfs lachen zonder emotie doet dat. Bedenk dat het geen snelle oplossingen zijn omdat je al heel depressief bent en al lang maar dit is echt een goede tip, het heeft mij geholpen in de zin dat mijn depressies veel minder diep zijn en minder vaak.

Jesss-25 schreef: ↑

24-09-2020 21:29

Langzaam word ik een beetje moedeloos. Ik lijk nu niet echt uit de depressie te komen, het duurt zo lang...
Daarnaast ook moedeloos omdat ik om de zoveel jaar wel weer psychische problemen krijg. "Wanneer houdt het nu eens op?" denk ik dan. "Wanneer komen er geen psychische stoornissen meer, ipv elke zoveel jaar"?

Wat voor mij heeft gewerkt is het accepteren dat er depressieve tijden bij het leven komen kijken.
Ik scheel een aantal jaar met jou, wat dingen meegemaakt (het kan altijd erger). Maar ik weet dat het niet perse ligt bij de meegemaakte dingen, het is je state of mind.
Doorgaan, doorploegen, doorwerken, want je weet dat tegenover de slechte tijden, goede tijden staan. En ookal zijn die goede tijden (altijd) te kort en te snel voorbij, ze zijn lichtpuntjes in het leven van diegene die veel donkere puntjes kent.

Ik denk dat je ergens beter kunt accepteren dat je een psychische ziekte voor het leven hebt. Het kan hanteerbaar worden met de leeftijd, therapie en medicijnen maar bij zo een recidive aan depressies gaat het niet zo vaak 100% over.

Zoals hier wordt gezegd is het herkennen van je gedachtenpatronen en triggers een manier om niet te diep weg te zakken. Het eerder leren herkennen en eerder ingrijpen kan de ernst en duur van een depressie verkorten.