Psyche
alle pijlers
Steeds terug gezet naar achtergrond?
vrijdag 27 september 2019 om 22:26
Hallo,
Sinds ik 40 ben geworden denk ik meer na over het leven. Waar sta ik, wat vind ik echt leuk, wat kost energie en wat geeft energie? Dat soort vragen zoal.
Ik ben iemand die haar hele leven liever op de achtergrond stond, bescheiden, maar zoals ze op school weleens zeiden: meer weet dan ze laat zien.
Zowel op werk als privé wil ik nu ook meer van me laten zien, maar het lijkt vaak uit te lopen op een soort mislukking.
Ik blijf volgens mij de uitstraling houden dat ze wel over mij heen kunnen walsen ofzo. Dat mijn mening er niet toe doet en sta ik weer eigenlijk op de achtergrond. Ik ben dat zo zat!
Vanochtend kwam er een bedrijf aan huis. Ze zouden tussen bepaalde tijden komen en kwamen te laat (ik wachtte al hele ochtend, verplicht thuis) dus ik dacht serieus oké ik ga er nu wat van zeggen, wat opkomen voor mezelf!
Ik wees ze vriendelijk op de tijd en meldde dat ik over 3 kwartier weg moest dus of de klus nog wel te doen was dan.
Volgens hem wel, dus hij ging meteen aan de slag. Echter na korte tijd gaf hij aan dat er iets niet klopte qua ruimte. Ik probeerde nog bewijs te leveren door plattegrond te tonen, maar hij wilde niet eens kijken "ik zie het toch?" en hij besloot zijn werk te stoppen. Hij zei resoluut iets waar ik het niet mee eens was, maar ik was sprakeloos. Ik vroeg iets na of ik het wel goed begrepen had. Ja dus. En daar ging hij. Pas later komt dan het besef dat ik niet serieus genomen werd en ik het heb laten gebeuren. Maakt me zo onzeker....
Had ik iets kunnen zeggen waardoor ik tot hem door kon dringen? Had hij het bij een ander ook zo gedaan? Had hij een slechte dag of was het nou echt zo'n punt om zijn werk te stoppen?
Dit is overigens maar een voorbeeld.
In mijn werk moet ik me ook meer bewijzen wat ik vreselijk vindt. Geeft stress, vooral als ik merk dat de ander heel stellig en overheersend overkomt en dat houdt me erg bezig soms.
Ook privé in bepaalde situaties (subtiel) grenzen gesteld en werd niet bepaald op prijs gesteld..... Voor mijn gevoel werd ik toen 'afgestraft' voor mijn mening als het ware, zoals genegeerd worden.
Voor mijn gevoel moet ik me nu overal maar aanpassen en eerlijk gezegd trek ik het niet goed meer. Ik wil dus meer grenzen stellen en meer om mezelf denken, maar tot op heden zie ik nou niet bepaald positieve resultaten.
Daarbij heb ik een aandoening waarbij ik eigenlijk stress moet voorkomen. En dat is lastig met zo'n karakter
Herkenbaar voor iemand?
Ik kreeg van een schoonzus al eerder de tip dat ik meer sch**t moet hebben aan anderen, dus kiezen voor mezelf en gepieker en mening van anderen over schouders moet gooien, maar dat vind ik heeeeel lastig. En in sommige situaties brengt het je niet verder, zoals die klus in huis die nu door ander gedaan moet worden kennelijk.
Tips zijn welkom.
Sinds ik 40 ben geworden denk ik meer na over het leven. Waar sta ik, wat vind ik echt leuk, wat kost energie en wat geeft energie? Dat soort vragen zoal.
Ik ben iemand die haar hele leven liever op de achtergrond stond, bescheiden, maar zoals ze op school weleens zeiden: meer weet dan ze laat zien.
Zowel op werk als privé wil ik nu ook meer van me laten zien, maar het lijkt vaak uit te lopen op een soort mislukking.
Ik blijf volgens mij de uitstraling houden dat ze wel over mij heen kunnen walsen ofzo. Dat mijn mening er niet toe doet en sta ik weer eigenlijk op de achtergrond. Ik ben dat zo zat!
Vanochtend kwam er een bedrijf aan huis. Ze zouden tussen bepaalde tijden komen en kwamen te laat (ik wachtte al hele ochtend, verplicht thuis) dus ik dacht serieus oké ik ga er nu wat van zeggen, wat opkomen voor mezelf!
Ik wees ze vriendelijk op de tijd en meldde dat ik over 3 kwartier weg moest dus of de klus nog wel te doen was dan.
Volgens hem wel, dus hij ging meteen aan de slag. Echter na korte tijd gaf hij aan dat er iets niet klopte qua ruimte. Ik probeerde nog bewijs te leveren door plattegrond te tonen, maar hij wilde niet eens kijken "ik zie het toch?" en hij besloot zijn werk te stoppen. Hij zei resoluut iets waar ik het niet mee eens was, maar ik was sprakeloos. Ik vroeg iets na of ik het wel goed begrepen had. Ja dus. En daar ging hij. Pas later komt dan het besef dat ik niet serieus genomen werd en ik het heb laten gebeuren. Maakt me zo onzeker....
Had ik iets kunnen zeggen waardoor ik tot hem door kon dringen? Had hij het bij een ander ook zo gedaan? Had hij een slechte dag of was het nou echt zo'n punt om zijn werk te stoppen?
Dit is overigens maar een voorbeeld.
In mijn werk moet ik me ook meer bewijzen wat ik vreselijk vindt. Geeft stress, vooral als ik merk dat de ander heel stellig en overheersend overkomt en dat houdt me erg bezig soms.
Ook privé in bepaalde situaties (subtiel) grenzen gesteld en werd niet bepaald op prijs gesteld..... Voor mijn gevoel werd ik toen 'afgestraft' voor mijn mening als het ware, zoals genegeerd worden.
Voor mijn gevoel moet ik me nu overal maar aanpassen en eerlijk gezegd trek ik het niet goed meer. Ik wil dus meer grenzen stellen en meer om mezelf denken, maar tot op heden zie ik nou niet bepaald positieve resultaten.
Daarbij heb ik een aandoening waarbij ik eigenlijk stress moet voorkomen. En dat is lastig met zo'n karakter
Herkenbaar voor iemand?
Ik kreeg van een schoonzus al eerder de tip dat ik meer sch**t moet hebben aan anderen, dus kiezen voor mezelf en gepieker en mening van anderen over schouders moet gooien, maar dat vind ik heeeeel lastig. En in sommige situaties brengt het je niet verder, zoals die klus in huis die nu door ander gedaan moet worden kennelijk.
Tips zijn welkom.
vrijdag 27 september 2019 om 22:53
Wat ik eraan doe om meer te laten zien is meer mijn mening geven. Open aangeven wat ik denk of graag zou willen zien. Soms ook iets doen wat ik eigenlijk anders niet zou durven. Mondeling pas ik de tip van een collega toe als ik teveel twijfel: "ik ga daar even over nadenken en dan kom ik er later op terug" dan pak je evengoed de regie maar hoef je niet direct te antwoorden. Het betreft vooral mijn onzekerheid als ik iemand spreek die het tegenovergestelde is, dus direct, zeker van zichzelf overkomt en verbaal sterk en snel is. Ik heb tijd nodig om ergens over na te denken. Daardoor vaak te laat om ergens nog op in te gaan. Met onvrede tit gevolg.
vrijdag 27 september 2019 om 23:01
Overigens merk ik ook dat alle verantwoordelijkheden als moeder, werknemer en wat al niet meer tegenwoordig mij benauwen. Ik merk dat ik het liefst mijn kop in het zand wil steken. Liefst niks wil weten en veilig en geborgen zonder zorgen in een hoekje wil kruipen.
Uiteraard doe ik dat niet en laat ik ook niet toe, maar het verbaast me wel en kan er zo boos om worden dat ik zo denk. Ik ben dat kleine meisje niet meer, ik ben nu 40...
Laatst zei iemand dat volwassen zijn soms echt niet leuk is. Zeg dat wel... Maar zo is het leven en iedereen maakt dat mee en we moeten hoe dan ook door.
Uiteraard doe ik dat niet en laat ik ook niet toe, maar het verbaast me wel en kan er zo boos om worden dat ik zo denk. Ik ben dat kleine meisje niet meer, ik ben nu 40...
Laatst zei iemand dat volwassen zijn soms echt niet leuk is. Zeg dat wel... Maar zo is het leven en iedereen maakt dat mee en we moeten hoe dan ook door.
vrijdag 27 september 2019 om 23:13
Het is bij mij simpel: iemand die niet netjes met mij omgaat heeft daar last van.
Ik vind het niet nodig om rekening met mensen te houden die dat niet met mij doen.
Om de een of andere reden, ik ben best assertief, hebben bijvoorbeeld badmeesters altijd het laatste woord bij mij.
Dan neem ik mijn verlies, ik heb namelijk ook mijn standaard van wat ik van mezelf acceptabel gedrag vindt en verlaag me niet (meer) tot een bepaald niveau.
Maar daar kies ik dan ook zelf voor.
Ook iets laten gaan is een keuze. Deze man had echt niet gebleven al was je voor de deur gaan liggen.
Soms is iets wat het is.
Ik vind het niet nodig om rekening met mensen te houden die dat niet met mij doen.
Om de een of andere reden, ik ben best assertief, hebben bijvoorbeeld badmeesters altijd het laatste woord bij mij.
Dan neem ik mijn verlies, ik heb namelijk ook mijn standaard van wat ik van mezelf acceptabel gedrag vindt en verlaag me niet (meer) tot een bepaald niveau.
Maar daar kies ik dan ook zelf voor.
Ook iets laten gaan is een keuze. Deze man had echt niet gebleven al was je voor de deur gaan liggen.
Soms is iets wat het is.
vrijdag 27 september 2019 om 23:16
Ik vind het wel klinken alsof je goed bezig bent. Ook bij die mensen die verbaal wat directer zijn, mag je gerust zeggen dat je er nog even over nadenkt of kun je ergens later nog op terug komen.
Niet zo streng voor jezelf zijn. Jezelf veranderen is heel moeilijk, dus logisch dat je niet meteen een heel ander persoon bent.
Als je merkt dat je zelf vast blijf lopen in dezelfde patronen, kan wat hulp van buitenaf ook weleens helpen. De praktijkondersteuner bij de huisarts is gratis en laagdrempelig. Dus die stap zou je ook nog kunnen maken.
Niet zo streng voor jezelf zijn. Jezelf veranderen is heel moeilijk, dus logisch dat je niet meteen een heel ander persoon bent.
Als je merkt dat je zelf vast blijf lopen in dezelfde patronen, kan wat hulp van buitenaf ook weleens helpen. De praktijkondersteuner bij de huisarts is gratis en laagdrempelig. Dus die stap zou je ook nog kunnen maken.
vrijdag 27 september 2019 om 23:27
Stap naar praktijkondersteuner heb ik paar jaar geleden gemaakt gezien het mij destijds teveel werd. Zij gaf ook aan eerlijk aan te geven waar ik behoefte aan heb.
Met veel moeite deed ik dit bij sommige situsties, vervolgens heeft het wel iets geholpen maar bepaalde personen vatte het te persoonlijk op. Ik merk dat zij mij nog altijd mijden en zich totaal niet inleven in mij, maar vooral van mij verwachten dat ik me blijf aanpassen. Terwijl zij op geen enkele manier meedenken of zich aanpassen.
Ik weet dat het tijd nodig heeft en ben er niet sinds kort mee bezig hoor, al jaren. Maar besef komt nu meer wat het tot nu toe heeft opgeleverd en dat valt dus tegen.
Wat het-groepje zegt begrijp ik wel, soms is het zoals het is. Toch bekruipt die onzekerheid toch. Wat als???
Mijn moeder is net zo... Goh van wie zal ik het toch hebben.
Ik heb ook een keer een bespreking gehad waardoor je als het ware in de schoenen stond van mensen die jouw 'allergie' zijn en moest ik naar mezelf kijken. Ik mistte duidelijkheid bij mezelf toen. Bizar om te ervaren en dacht oké dat is het dus. Maar de duidelijkheid komt dus vaak niet goed over lijkt wel.
Met veel moeite deed ik dit bij sommige situsties, vervolgens heeft het wel iets geholpen maar bepaalde personen vatte het te persoonlijk op. Ik merk dat zij mij nog altijd mijden en zich totaal niet inleven in mij, maar vooral van mij verwachten dat ik me blijf aanpassen. Terwijl zij op geen enkele manier meedenken of zich aanpassen.
Ik weet dat het tijd nodig heeft en ben er niet sinds kort mee bezig hoor, al jaren. Maar besef komt nu meer wat het tot nu toe heeft opgeleverd en dat valt dus tegen.
Wat het-groepje zegt begrijp ik wel, soms is het zoals het is. Toch bekruipt die onzekerheid toch. Wat als???
Mijn moeder is net zo... Goh van wie zal ik het toch hebben.
Ik heb ook een keer een bespreking gehad waardoor je als het ware in de schoenen stond van mensen die jouw 'allergie' zijn en moest ik naar mezelf kijken. Ik mistte duidelijkheid bij mezelf toen. Bizar om te ervaren en dacht oké dat is het dus. Maar de duidelijkheid komt dus vaak niet goed over lijkt wel.
vrijdag 27 september 2019 om 23:28
Ik heb precies hetzelfde. Ik laat het moment om te reageren voorbij gaan en dan is het heel moeilijk om er later nog een keer op terug te komen.
vrijdag 27 september 2019 om 23:33
Ook dat ja. Dan wordt het ook groter dan het eigenlijk was. En een grotere drempel. Je onderste zin onderin reactie (hoe noem je dat ook alweer?) is treffend dus bij jou
vrijdag 27 september 2019 om 23:41
minameut schreef: ↑27-09-2019 23:27Met veel moeite deed ik dit bij sommige situsties, vervolgens heeft het wel iets geholpen maar bepaalde personen vatte het te persoonlijk op. Ik merk dat zij mij nog altijd mijden en zich totaal niet inleven in mij, maar vooral van mij verwachten dat ik me blijf aanpassen. Terwijl zij op geen enkele manier meedenken of zich aanpassen.
Hier wil ik nog wel even op reageren. Als mensen van jou gewend zijn dat je altijd op een bepaalde manier reageert en doet en ineens ga jij veranderen, dan kan dat voor hun ook wel eens moeilijk zijn. Als jij aan jezelf werkt en jezelf verandert en je grenzen aangeeft, kan dat best botsen met de mensen die je nu om je heen hebt verzameld. Want zij kennen jou niet zo. Geef anderen ook de tijd om aan jouw nieuwe ik te wennen.
En als dat bij een enkeling uitmond in dat er geen contact meer is, dan is dat jammer maar wat is het alternatief? Dat jij je anders voordoet om hun tevreden te houden? Als jij tevreden bent over de nieuwe jij maar een ander kan er niet mee omgaan en die vindt bijvoorbeeld dat jij niet je grenzen mag aangeven, zijn dat dan personen waar je, objectief gezien, graag een relatie mee zou willen onderhouden? Dat lijken mij geen leuke mensen.
zaterdag 28 september 2019 om 07:07
minameut schreef: ↑27-09-2019 23:27Ik heb ook een keer een bespreking gehad waardoor je als het ware in de schoenen stond van mensen die jouw 'allergie' zijn en moest ik naar mezelf kijken. Ik mistte duidelijkheid bij mezelf toen. Bizar om te ervaren en dacht oké dat is het dus. Maar de duidelijkheid komt dus vaak niet goed over lijkt wel.
Ik lees deze reactie, en tegelijk schrijf je in jouw openingspost dat je “subtiel” je grenzen aangeeft.
Kan het misschien zijn dat je gewoon echt nog wat meer aan die duidelijkheid moet gaan werken?
Voor jouw omgeving kan het ook erg lastig zijn om jouw grenzen te respecteren als jij ze niet heel duidelijk aangeeft, met als gevolg dat ze niet weten waar ze met jou aan toe zijn, terwijl jij je miskent blijft voelen.
zondag 29 september 2019 om 11:11
Herkenbaar. Zo lang ik me kan herinneren bescheiden en op de achtergrond. Ongemakkelijk voelen als de aandacht op mij gericht is. Dat is ook te zien, omdat ik niet weet hoe ik dan moet kijken. Mijn ogen gaan alle kanten op dan. Ik word ook makkelijk vergeten. Mijn uiterlijk (klein en tenger) helpt daar aan mee. Als ik bepaalde dingen zeg kijken mensen regelmatig met een blik naar me alsof ze me niet geloven. Of als mijn moeder ergens bij is vragen ze het soms aan haar.
Op het werk loop ik ook tegen dingen aan. Meer collega's, daar niet van. Maar als ik een fout maak zegt de voorvrouw dat ik niet net moet doen alsof ik het niet weet. Of dat ze het al heel vaak gezegd heeft. Maar op dat moment weet ik echt van niks. Het is een Sociale Werkplaats en ik werk daar vanwege mijn ASS. Heb moeite met informatieverwerking en heb duidelijkheid nodig. Het is vaak chaotisch. En wat gezegd wordt komt niet altijd binnen. Dan denk ik soms assertief te zijn, maar dan heeft ze daar altijd wel een weerwoord op. Vermoeiend.
Op het werk loop ik ook tegen dingen aan. Meer collega's, daar niet van. Maar als ik een fout maak zegt de voorvrouw dat ik niet net moet doen alsof ik het niet weet. Of dat ze het al heel vaak gezegd heeft. Maar op dat moment weet ik echt van niks. Het is een Sociale Werkplaats en ik werk daar vanwege mijn ASS. Heb moeite met informatieverwerking en heb duidelijkheid nodig. Het is vaak chaotisch. En wat gezegd wordt komt niet altijd binnen. Dan denk ik soms assertief te zijn, maar dan heeft ze daar altijd wel een weerwoord op. Vermoeiend.
zondag 29 september 2019 om 11:32
Ben je niet gewoon in de premenopauze? Wat je hier schrijft is namelijk zo herkenbaar.Sinds ik in de premenopauze ben heb ik dit gevoel ook. Ook het gepieker, meer gaan nadenken over het leven en waar sta ik....allemaal van die dingen die in die periode van je leven ineens in je op kunnen komen.minameut schreef: ↑27-09-2019 23:01Overigens merk ik ook dat alle verantwoordelijkheden als moeder, werknemer en wat al niet meer tegenwoordig mij benauwen. Ik merk dat ik het liefst mijn kop in het zand wil steken. Liefst niks wil weten en veilig en geborgen zonder zorgen in een hoekje wil kruipen.
Uiteraard doe ik dat niet en laat ik ook niet toe, maar het verbaast me wel en kan er zo boos om worden dat ik zo denk. Ik ben dat kleine meisje niet meer, ik ben nu 40...
Laatst zei iemand dat volwassen zijn soms echt niet leuk is. Zeg dat wel... Maar zo is het leven en iedereen maakt dat mee en we moeten hoe dan ook door.
On topic: Ik heb zelf ook moeite met voor mezelf op komen en mijn mening geven, ik ben net zo'n type als jij. Maar ik maak wel onderscheid in bepaalde zaken. Bij het voorbeeld van de klus zou ik dus op mijn strepen hebben gestaan. Het is zakelijk, jij mag verwachten dat er naar je geluisterd wordt. Maar het zou me wel een kloppend hart bezorgen. Toch ga ik daar tegenwoordig doorheen, dan maar eng. Ik vraag dan ook gerust of deze meneer een rotdag heeft
Bij vrienden vind ik het veel moeilijker nog, want: ik ben een pleaser. Maar ik doe mijn best en soms pakt dat best goed uit. En soms niet. Als iemand daardoor afhaakt, wat is de vriendschap je dan waard. Bovendien denk ik dat wij vaak invullen voor een ander. Denk je dat iemand zus of zo denkt of het wel stom zal vinden van je, terwijl dat niet perse zo hoeft te zijn he? Je schoonzus heeft dus wel een beetje gelijk, meer sch**t hebben aan de mening van een ander ( makkelijker gezegd dat gedaan).
