Psyche
alle pijlers
Stel ik me aan?
dinsdag 21 oktober 2008 om 15:18
Hallo dames,
ik ben hier nieuw, maar hoor heel graag jullie mening over mijn situatie. Ik weet het namelijk niet meer zo goed allemaal.. Het iss een heel verhaal, maar tnx!
Vorig jaar september werd er een burn-out bij mij gecontateerd. Eerst probeerde ik te re-integreren binnen mijn eigen functie, maar in overleg met mijn leidinggevende heb ik in de lente van dit jaar besloten ander werk te gaan zoeken. Eigenlijk was ik namelijk niet gelukkig met mijn baan. Ik kreeg begeleiding van een loopbaancoach en mocht tijdelijk werk onder mijn niveau doen. Het plan was om ongeveer deze herfst eerst gedetacheerd te worden en dan, zo begin volgend jaar, ergens anders in dienst te gaan. Ondanks dat ik het herstel niet enorm voorspoedig verliep, voelde ik me langzaam aan iets beter.
Afgelopen juni kreeg ik een relatie met iemand die ik al een tijd ken. Vanwege mijn situatie, en omdat ik vind dat je basis altijd goed moet zijn als je aan een relatie begint, had ik hem de maanden ervoor afgehouden. Maar ja, echte liefde kruipt waar het niet gaan kan en we kwamen bij elkaar. Echt, ik heb het gevoel dat hij de liefde van mijn leven is
.
Ton we net twee dagen bij elkaar waren hoorde mijn lief dat hij teelbalkanker had in een vroeg stadium, en op de derde dag van onze relatie zat ik naast zijn ziekenhuisbed. Het gezwel was verwijderd en zijn bloedwaarden zouden komende tijd in de gaten worden gehouden. Hij ging naar de controles, maar verder hield ik me er niet zoveel meer mee bezig.
Ondanks dat ik nog vaak heel moe was, werd ik een paar weken geleden weer hersteld verklaard voor de functie op het lagere niveau dat ik nu uitvoer. Ik was helemaal gemotiveerd om gesprekken te gaan uitzetten en ander werk te gaan zoeken. Toen kregen we een heel vervelend bericht:, de bloedwaarden bij mijn vriend waren weer gestegen en hij had enkele uitzaaiingen. Hij moest aan de chemokuren. Toen kwam echt hectische weken: mee naar het ziekenhuis: hij moest zaad inleveren om in te vriezen (waarschijnlijk wordt hij onvruchtbaar. hij is pas 29 jaar), onder scans, naar de specialist etc. Erg stressvol allemaal, maar ik had het gevoel geleefd te worden en hield het redelijk vol. Gelukkig is gezegd dat hij gaat genezen, maar de komende periode zou wel even heel zwaar worden: drie chemokuren waarbij hij elke eerste week in het ziekenhuis moet blijven. Eind december zouden we er dan vanaf zijn.
Op mijn werk heb ik aangegeven dat het loopbaantraject even op een laag pitje is komen te staan en daar hebben ze begrip voor gezien deze situatie. Vorige week heb ik me weer een dag ziekgemeld, omdat ik de spanning niet meer aankon en ik deze in mijn hele lijf voelde. Meteen werd ik weer naar de arboarts gestuurd. Gelukkig was hij heel begripvol en heeft me het dringende advies gegeven om de tweede week van de eerste chemo vrij te nemen. Dit had ik zelf niet durven doen, omdat mijn afdeling behoorlijk onderbezet is (ik heb een frontoffice functie).
Nu is gisteren de eerste kuur gestart. Ik ben 's ochtends een paar uur bij mijn vriend geweest en 's avonds ook. Het was nu echt begonnen. En ondanks dat de mensen die voor hem zorgen erg lief zijn is het enorm moeilijk om hem daar achter te laten met al die zakjes met vieze vloeistof die in zijn aderen stroomt. Ik denk er constant aan en heb het gevoel in een andere wereld te leven op het moment. Erg heftig en stressvol..
Met mijn werk had ik afgesproken dat ik deze week 's ochtends later zou komen en evenueel wat eerder weg zou gaan, maar vanmorgen toen ik uit het ziekenhuis kwam stond ik helemaal te trillen en heftig te transpireren. Ik had het gevoel dat ik bijna door mijn benen zakte. Ik voel de spanningen in alle hevigheid in mijn lijf en alles is gewoo zo heftig en emotioneel! Ik heb mijn werk gebeld en gezegd dat ik een dag vrij nam. Mijn manager begreep het redelijk maar zei dat afleiding ook goed kan zijn en dat we vanmiddag nog wel zouden bellen. Dat begrijp ik ook wel!! Maar het voelt zo heftig en het is zo moeilijk om zo even om te schakelen. Vandaag kon ik even niets en heb ik geslapen en wat tv gekeken. Straks ga ik weer naar het ziekenhuis.
Werk is zo ontzettend onbelangrijk nu. En buiten dat, ben ik er met mijn hoofd niet bij en ben ik bang dat ik weer terugval in iets waar ik eigenlijk al redelijk vanaf aan het komen was. Ik heb gewoon nog niet zoveel reserves en kan nog niet zoveel spanning aan. Ik heb soms het gevoel dat ik doordraai. Stel ik me aan en moet ik dit gewoon kunnen combineren met werken? Of moet ik lief voor mezelf zijn en naar mijn gevoel luisteren? Op mijn werk zijn ze altijd heel goed voor me geweest en ik wil niet nog lastiger zijn dan ik al ben.
Ik weet niet of ik nu eigenlijk jullie mening wil of dat ik dit gewoon even van me af wilde schrijven.
Tnx voor het lezen en voor het geven van een reactie!
ik ben hier nieuw, maar hoor heel graag jullie mening over mijn situatie. Ik weet het namelijk niet meer zo goed allemaal.. Het iss een heel verhaal, maar tnx!
Vorig jaar september werd er een burn-out bij mij gecontateerd. Eerst probeerde ik te re-integreren binnen mijn eigen functie, maar in overleg met mijn leidinggevende heb ik in de lente van dit jaar besloten ander werk te gaan zoeken. Eigenlijk was ik namelijk niet gelukkig met mijn baan. Ik kreeg begeleiding van een loopbaancoach en mocht tijdelijk werk onder mijn niveau doen. Het plan was om ongeveer deze herfst eerst gedetacheerd te worden en dan, zo begin volgend jaar, ergens anders in dienst te gaan. Ondanks dat ik het herstel niet enorm voorspoedig verliep, voelde ik me langzaam aan iets beter.
Afgelopen juni kreeg ik een relatie met iemand die ik al een tijd ken. Vanwege mijn situatie, en omdat ik vind dat je basis altijd goed moet zijn als je aan een relatie begint, had ik hem de maanden ervoor afgehouden. Maar ja, echte liefde kruipt waar het niet gaan kan en we kwamen bij elkaar. Echt, ik heb het gevoel dat hij de liefde van mijn leven is
.Ton we net twee dagen bij elkaar waren hoorde mijn lief dat hij teelbalkanker had in een vroeg stadium, en op de derde dag van onze relatie zat ik naast zijn ziekenhuisbed. Het gezwel was verwijderd en zijn bloedwaarden zouden komende tijd in de gaten worden gehouden. Hij ging naar de controles, maar verder hield ik me er niet zoveel meer mee bezig.
Ondanks dat ik nog vaak heel moe was, werd ik een paar weken geleden weer hersteld verklaard voor de functie op het lagere niveau dat ik nu uitvoer. Ik was helemaal gemotiveerd om gesprekken te gaan uitzetten en ander werk te gaan zoeken. Toen kregen we een heel vervelend bericht:, de bloedwaarden bij mijn vriend waren weer gestegen en hij had enkele uitzaaiingen. Hij moest aan de chemokuren. Toen kwam echt hectische weken: mee naar het ziekenhuis: hij moest zaad inleveren om in te vriezen (waarschijnlijk wordt hij onvruchtbaar. hij is pas 29 jaar), onder scans, naar de specialist etc. Erg stressvol allemaal, maar ik had het gevoel geleefd te worden en hield het redelijk vol. Gelukkig is gezegd dat hij gaat genezen, maar de komende periode zou wel even heel zwaar worden: drie chemokuren waarbij hij elke eerste week in het ziekenhuis moet blijven. Eind december zouden we er dan vanaf zijn.
Op mijn werk heb ik aangegeven dat het loopbaantraject even op een laag pitje is komen te staan en daar hebben ze begrip voor gezien deze situatie. Vorige week heb ik me weer een dag ziekgemeld, omdat ik de spanning niet meer aankon en ik deze in mijn hele lijf voelde. Meteen werd ik weer naar de arboarts gestuurd. Gelukkig was hij heel begripvol en heeft me het dringende advies gegeven om de tweede week van de eerste chemo vrij te nemen. Dit had ik zelf niet durven doen, omdat mijn afdeling behoorlijk onderbezet is (ik heb een frontoffice functie).
Nu is gisteren de eerste kuur gestart. Ik ben 's ochtends een paar uur bij mijn vriend geweest en 's avonds ook. Het was nu echt begonnen. En ondanks dat de mensen die voor hem zorgen erg lief zijn is het enorm moeilijk om hem daar achter te laten met al die zakjes met vieze vloeistof die in zijn aderen stroomt. Ik denk er constant aan en heb het gevoel in een andere wereld te leven op het moment. Erg heftig en stressvol..
Met mijn werk had ik afgesproken dat ik deze week 's ochtends later zou komen en evenueel wat eerder weg zou gaan, maar vanmorgen toen ik uit het ziekenhuis kwam stond ik helemaal te trillen en heftig te transpireren. Ik had het gevoel dat ik bijna door mijn benen zakte. Ik voel de spanningen in alle hevigheid in mijn lijf en alles is gewoo zo heftig en emotioneel! Ik heb mijn werk gebeld en gezegd dat ik een dag vrij nam. Mijn manager begreep het redelijk maar zei dat afleiding ook goed kan zijn en dat we vanmiddag nog wel zouden bellen. Dat begrijp ik ook wel!! Maar het voelt zo heftig en het is zo moeilijk om zo even om te schakelen. Vandaag kon ik even niets en heb ik geslapen en wat tv gekeken. Straks ga ik weer naar het ziekenhuis.
Werk is zo ontzettend onbelangrijk nu. En buiten dat, ben ik er met mijn hoofd niet bij en ben ik bang dat ik weer terugval in iets waar ik eigenlijk al redelijk vanaf aan het komen was. Ik heb gewoon nog niet zoveel reserves en kan nog niet zoveel spanning aan. Ik heb soms het gevoel dat ik doordraai. Stel ik me aan en moet ik dit gewoon kunnen combineren met werken? Of moet ik lief voor mezelf zijn en naar mijn gevoel luisteren? Op mijn werk zijn ze altijd heel goed voor me geweest en ik wil niet nog lastiger zijn dan ik al ben.
Ik weet niet of ik nu eigenlijk jullie mening wil of dat ik dit gewoon even van me af wilde schrijven.
Tnx voor het lezen en voor het geven van een reactie!
dinsdag 21 oktober 2008 om 15:26
Hoi, Ten eerste vind ik dat je je ABSOLUUT NIET aansteld!. Wat heb jij een hoop meegemaakt in een korte tijd. Ikzelf zou al helemaal doorgedraaid zijn en ik vind dat je er nog redelijk nuchter tegenaankijkt, chapeau! Ten tweedde, waarom is je werk voor jou heeel belangrijk, is het omdat het moet voor de centen, haal je er veel voldoening uit? En ik vind dat je werkgever wel begrip moet kunnen opbrengen. Je bent nu natuurlijk weinig 'waardevol' voor je bedrijf maar dat komt door omstandigheden waar jij TOTAAL niets aan kunt doen! Ik ben van mening dat je nu voor jezelf en je vriend moet gaan, hij heeft jouw steun ook nodig. En als je het geld niet nodig heb zou ik persoonlijk zelf overwegen om tijdelijk te stoppen. Maar ik kan niet in je hoofd en je portemonnee kijken. Heel veel succes en sterkte, ook voor je vriend!
dinsdag 21 oktober 2008 om 15:33
Hoi Teigetje,
ik zit hier helemaal met tranen in mijn ogen. Bedankt voor je lieve reactie!
Op zich is mijn werk nu niet heel belanrijk, maar ik voel me schuldig omdat ze al zoveel geduld met me hebben en ik nu niets voor ze oplever. Ik heb ook al aan stoppen gedacht, maar vanwege het geld gaat dat nu nog niet lukken. Ik ben van plan om mijn huis binnenkort te gaan verhuren en dan bij mijn vriend te gaan wonen. Dan kan ik wel even stoppen en naar ander werk zoeken zonder de hete adem van mijn werkgever in mijn nek.
En het lijkt inderdaad of ik er heel nuchter tegenaan kijk. Is deels ook waar, maar ook deels wegstoppen van mijn emoties. Ben ik een kei in . Misschien niet slim, maar wel een overlevingsstrategie.
ik zit hier helemaal met tranen in mijn ogen. Bedankt voor je lieve reactie!
Op zich is mijn werk nu niet heel belanrijk, maar ik voel me schuldig omdat ze al zoveel geduld met me hebben en ik nu niets voor ze oplever. Ik heb ook al aan stoppen gedacht, maar vanwege het geld gaat dat nu nog niet lukken. Ik ben van plan om mijn huis binnenkort te gaan verhuren en dan bij mijn vriend te gaan wonen. Dan kan ik wel even stoppen en naar ander werk zoeken zonder de hete adem van mijn werkgever in mijn nek.
En het lijkt inderdaad of ik er heel nuchter tegenaan kijk. Is deels ook waar, maar ook deels wegstoppen van mijn emoties. Ben ik een kei in . Misschien niet slim, maar wel een overlevingsstrategie.
dinsdag 21 oktober 2008 om 15:36
Ik vind ook niet dat je je aanstelt!
Maar wat te adviseren?
Eigenlijk geen idee, voor de 1 werkt afleiding en werk heel therapeutisch terwijl dat voor de ander veel te veel is en keihard op een burn out afstevent.
ik zou gewoon heel goed naar jezelf luisteren en druk van anderen naast je neerleggen.
Ik kan niet in je portemonnee kijken en weet ook niet wat het voor je betekent als het verlof eventuele consequenties gaat hebben op je werk, maar nu zijn jij en je vriend belangrijk!
Maar wat te adviseren?
Eigenlijk geen idee, voor de 1 werkt afleiding en werk heel therapeutisch terwijl dat voor de ander veel te veel is en keihard op een burn out afstevent.
ik zou gewoon heel goed naar jezelf luisteren en druk van anderen naast je neerleggen.
Ik kan niet in je portemonnee kijken en weet ook niet wat het voor je betekent als het verlof eventuele consequenties gaat hebben op je werk, maar nu zijn jij en je vriend belangrijk!
dinsdag 21 oktober 2008 om 15:39
Kun je niet tijdelijk terug in uren en een back office functie krijgen? Ik zou niet stopen met werken, zeker omdat je in een traject zit en werk kan ook afleiden, ook al staat je hoofd er totaal niet naar.
Iemand in je naaste omgeving die ziek is, dat is loeizwaar en slokt je helemaal op, maar het leven gaat wel door. Als je thuis blijft, bestaat de kans dat heel je leven en denken op dit moment om je vriend gaat draaien. Dat kost ook bakken energie. Op je werk heb je in ieder geval afleiding en mensen om je heen die met andere zaken bezig zijn. In ieder geval sterkte, ook voor je vriend.
Iemand in je naaste omgeving die ziek is, dat is loeizwaar en slokt je helemaal op, maar het leven gaat wel door. Als je thuis blijft, bestaat de kans dat heel je leven en denken op dit moment om je vriend gaat draaien. Dat kost ook bakken energie. Op je werk heb je in ieder geval afleiding en mensen om je heen die met andere zaken bezig zijn. In ieder geval sterkte, ook voor je vriend.
dinsdag 21 oktober 2008 om 15:50
@heksje75, ik vind jouw praktische oplossing wel een goede, wonen jij en je vriend ver uit elkaar?
En ik reageerde omdat ik namelijk die nuchtere houding heel erg herken, heb niet zoveel dingen meegemaakt maar ik zet ook een masker op en laat me eigenlijk alleen maar gaan bij mensen die me echt na staan mijn ouders, vriend en broertje. Heb jij ook die mensen in de buurt? Dan is het misschien een idee om eens met hen te gaan praten, kan erg opluchten, al moet je er wel voor waken dat je niet mensen gaat verwijten jjuist omdat ze zo dichtbij staan. PFFFF het blijft gewoon klote
En ik reageerde omdat ik namelijk die nuchtere houding heel erg herken, heb niet zoveel dingen meegemaakt maar ik zet ook een masker op en laat me eigenlijk alleen maar gaan bij mensen die me echt na staan mijn ouders, vriend en broertje. Heb jij ook die mensen in de buurt? Dan is het misschien een idee om eens met hen te gaan praten, kan erg opluchten, al moet je er wel voor waken dat je niet mensen gaat verwijten jjuist omdat ze zo dichtbij staan. PFFFF het blijft gewoon klote
dinsdag 21 oktober 2008 om 15:54
Jouw en mijn situatie is niet en tóch vergelijkbaar met elkaar.
Ook ik heb te kampen gehad met een burnout, dacht inmiddels aardig opgeknapt te zijn, maar zit sinds een paar weken in een enorme depressie. Behalve dat ik aan mezelf moet werken heb ik een huis vol ADHDérs die mijn energie vreten.
Van vrijwel thuis zitten werk ik sinds een jaar en heb net een nieuwe baan voor 20 uur.Liefst zou ik alleen bezig zijn om mezelf te worden en mijn gezin met chaoshuishouden aan te kunnen.
Ernaast werken leek me onmogelijk en ja het is verrekte zwaar. Maar zoals hier al verteld bied het ook afleiding. Ik word gedwongen om mijn aandacht te focussen op mijn werkzaamheden. En dat doet ergens toch goed.
Mijn situatie nu is anders dan de jouwe. Ik heb geen zwaar zieke vriend, Maar ik weet wat het is als iemand waar je van houdt ernstig ziek is. Dat heb ik ook ervaren. En ja, ook toen was afleiding hoognodig. Het helpt je om de tijd die je samen bent aan te kunnen. En om de tijd dat je niet bij elkaar bent jezelf niet helemaal gek te maken met zorgen, vragen en angstbeelden.
Ik wens jou en je vriend ontzettend veel sterkte!
Ook ik heb te kampen gehad met een burnout, dacht inmiddels aardig opgeknapt te zijn, maar zit sinds een paar weken in een enorme depressie. Behalve dat ik aan mezelf moet werken heb ik een huis vol ADHDérs die mijn energie vreten.
Van vrijwel thuis zitten werk ik sinds een jaar en heb net een nieuwe baan voor 20 uur.Liefst zou ik alleen bezig zijn om mezelf te worden en mijn gezin met chaoshuishouden aan te kunnen.
Ernaast werken leek me onmogelijk en ja het is verrekte zwaar. Maar zoals hier al verteld bied het ook afleiding. Ik word gedwongen om mijn aandacht te focussen op mijn werkzaamheden. En dat doet ergens toch goed.
Mijn situatie nu is anders dan de jouwe. Ik heb geen zwaar zieke vriend, Maar ik weet wat het is als iemand waar je van houdt ernstig ziek is. Dat heb ik ook ervaren. En ja, ook toen was afleiding hoognodig. Het helpt je om de tijd die je samen bent aan te kunnen. En om de tijd dat je niet bij elkaar bent jezelf niet helemaal gek te maken met zorgen, vragen en angstbeelden.
Ik wens jou en je vriend ontzettend veel sterkte!
dinsdag 21 oktober 2008 om 15:58
Zoals ik het nu zie denk ik dat ik deze en volgende week (advies arbo) nog vrij neem. Dan is het hele nieuwe van de situatie af, ben ik hopelijk wat uitgerust en kan ik denk ik werk en thuis weer beter met elkaar combineren. Als dit niet lukt, is het vragen van en tijdelijke back-office functie zeker een goed idee! Dan is het toch gemakkelijker om mijn eigen tijd in te delen.
Het is op dit moment niet eens fysiek heel zwaar (alhoewel ik nog steeds heel snel moe ben). Ik ben vooral geestelijk nog niet echt flexibel. Het omschakelen kost erg veel energie. Op zich, als het lukt in ieder geval, kan werken inderdaad een goede afleiding zijn. Op dit moment voelt het alleen nog niet echt goed. Ik hoop over 1,5 week weer wel.
Het is op dit moment niet eens fysiek heel zwaar (alhoewel ik nog steeds heel snel moe ben). Ik ben vooral geestelijk nog niet echt flexibel. Het omschakelen kost erg veel energie. Op zich, als het lukt in ieder geval, kan werken inderdaad een goede afleiding zijn. Op dit moment voelt het alleen nog niet echt goed. Ik hoop over 1,5 week weer wel.
dinsdag 21 oktober 2008 om 16:16
mijn ervaring is dat juist psychische belasting zwaarder is dan lichamelijke, dus zo raar vind ik dat niet. En als iets psychisch veel energie kost, merk je dat terug in je lichaam. Heb al jaren (vanaf dat ik 5 ben tot nu, ben 33) last van angststoornissen en hyperventilatie en dat vreet aan je. Ik kan het inmiddels opvangen maar als ik weer een aanvel heb gehad dan ben ik zooooo moe, echt lichamelijk moe, als het kan moet ik ook echt even slapen dus ik snap het wel
dinsdag 21 oktober 2008 om 17:08
Helemaal waar Teigetje. Zo ervaar ik het ook. Psychische druk is veel belastender dan lichamelijke.
Echt superfijn jullie reacties . Ik krijg weer wat ruimte in mijn hoofd zo. Nu weer naar het ziekenhuis. Mijn lief een kusje geven en bijpraten. Gelukkig wordt hij goed verzorgd door leuke zusters, haha.
Echt superfijn jullie reacties . Ik krijg weer wat ruimte in mijn hoofd zo. Nu weer naar het ziekenhuis. Mijn lief een kusje geven en bijpraten
. Gelukkig wordt hij goed verzorgd door leuke zusters, haha.
dinsdag 21 oktober 2008 om 17:28
Je moet onderscheid maken tussen arbeidsongeschiktheid enerzijds en de behoefte om je partner te ondersteunen anderzijds. Voor het voor het eerste hebben we ziekteverlof en voor het tweede zorgverlof.
Mijn advies is om zo spoedig mogelijk met je leidinggevende afspraken te maken over zorgverlof en daarnaast afspraken te maken (en te houden) over je reïntegratie. Daarnaast zou je natuurlijk kunnen overwegen maatwerkafspraken te maken over telewerken, onbetaald verlof of vermindering van de arbeidsduur. Er kan veel in Nederland maar het is zaak om de verschillende trajecten strikt gescheiden te houden. Dat voorkomt dat je op termijn in problemen komt.
Mijn advies is om zo spoedig mogelijk met je leidinggevende afspraken te maken over zorgverlof en daarnaast afspraken te maken (en te houden) over je reïntegratie. Daarnaast zou je natuurlijk kunnen overwegen maatwerkafspraken te maken over telewerken, onbetaald verlof of vermindering van de arbeidsduur. Er kan veel in Nederland maar het is zaak om de verschillende trajecten strikt gescheiden te houden. Dat voorkomt dat je op termijn in problemen komt.
