Stel je vraag over angst- en paniekklachten [Kennispartner]

Ik kwam dit topic tegen en heb gelijk een account hiervoor aangemaakt. Wat goed dat dit bespreekbaar gemaakt wordt.

Zelf heb ik jaren geleden last gekregen van paniek en angstaanvallen. Dit kreeg ik na de geboorte van mijn zoontje. Deels had dit te maken met hormonale schommelingen en deels met het feit dat ik mezelf al jaren voorbij liep en teveel hooi op mijn vork nam. Ik herinner mij de eerste aanvallen nog heel goed. Ik had geen idee wat er met mij gebeurde. Uit het niets voelde ik mij ziek, misselijk en begon ik te hyperventileren. Heel beangstigend vond ik dat. Ik werd daardoor ook bang voor de angst.

Ik heb hier uiteindelijk ook hulp voor gezocht. Een combinatie van congnitieve gedragstherapie en ontspanningstherapie (goed leren ademen) heeft mij uiteindelijk veel geholpen. De angst om een aanval te krijgen bepaalt mijn leven niet meer. Maar ik merk wel dat het altijd sluimert en dat het een zwakke plek blijft. Vooral op momenten dat ik weer teveel hooi op mijn vork neem en ik te druk ben, kan het ineens uit het niets gebeuren. Dit blijft heel angstig en ik kan mij daardoor wel weer een periode onzeker voelen. Het is ook voor mij een bevestiging dat ik er dus kennelijk nooit helemaal vanaf kom.

Heb jij tips of adviezen hoe ik hier het beste mee om kan gaan? En dan vooral het vooraf aan voelen komen van een aanval en hoe ik dit kan ombuigen en ervoor kan zorgen dat dit niet als een negatief gevoel blijft hangen?

vivajaline schreef: ↑

23-04-2019 15:26

De richtlijnen opgezocht
Zie alles staan wat ik al heb gehad
Venlafaxine en buspiron ook gehad
Nu een antipsychoticum depot
Ook of vooral voor mn schizofrenie
Opname kan niet want ik durf niet meer zo lang van huis en van mn hond
Ik las over het handicapmodel
Ik neig er idd naar dat het mss beter is uit te gaan van dat herstel niet mogelijk is.
Dat mn leven bestaat uit thuiszitten, supermarkt en hond uitlaten en af en toe naar fact van de ggz maar ja waarvoor??
Bedankt voor uw antwoorden iig

Beste Vivajaline,

Niemand wil op die manier zijn jaren moeten doorbrengen en ik hoop ook echt dat er voor jou een fijner leven mogelijk is dan supermarkt-hond-fact.

Ik zou je graag willen aanraden om een second opinion aan te vragen. Er zijn meerdere manieren om dit in gang te zetten; één daarvan is via de ADF Stichting. Je kunt bellen naar de telefonische hulpdienst, je verhaal vertellen (hoeft overigens niet, hoor) en aangeven dat je graag een second opinion wilt aanvragen. Wij kunnen je vervolgens in contact brengen met de specialist die deze second opinions verzorgd. Hij heeft enorm veel kennis van en ervaring op het gebied van de behandeling van angst en dwangstoornissen en heeft al vele mensen die dachten nooit meer vooruit te kunnen komen, verder op weg geholpen.

Voor de uiteindelijke doorverwijzing heb je een verwijsbrief van je huisarts nodig, maar dat is in feite slechts een formaliteit.

Sterkte!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen

Grapjas
Dat zal niet hier in de stad zijn en ik vertel net dat ik niet ver en lang van huis durf....
En bellen vind ik ook een ding op zich
Ik regel meestal alles per mail dat is veiliger
Maar bedankt voor de optie

Wat Wen taboedoorbrekend topic. En zo helpend zo te zien. Top!

citroenboompje schreef: ↑

23-04-2019 15:39

Ik kwam dit topic tegen en heb gelijk een account hiervoor aangemaakt. Wat goed dat dit bespreekbaar gemaakt wordt.

Zelf heb ik jaren geleden last gekregen van paniek en angstaanvallen. Dit kreeg ik na de geboorte van mijn zoontje. Deels had dit te maken met hormonale schommelingen en deels met het feit dat ik mezelf al jaren voorbij liep en teveel hooi op mijn vork nam. Ik herinner mij de eerste aanvallen nog heel goed. Ik had geen idee wat er met mij gebeurde. Uit het niets voelde ik mij ziek, misselijk en begon ik te hyperventileren. Heel beangstigend vond ik dat. Ik werd daardoor ook bang voor de angst.

Ik heb hier uiteindelijk ook hulp voor gezocht. Een combinatie van congnitieve gedragstherapie en ontspanningstherapie (goed leren ademen) heeft mij uiteindelijk veel geholpen. De angst om een aanval te krijgen bepaalt mijn leven niet meer. Maar ik merk wel dat het altijd sluimert en dat het een zwakke plek blijft. Vooral op momenten dat ik weer teveel hooi op mijn vork neem en ik te druk ben, kan het ineens uit het niets gebeuren. Dit blijft heel angstig en ik kan mij daardoor wel weer een periode onzeker voelen. Het is ook voor mij een bevestiging dat ik er dus kennelijk nooit helemaal vanaf kom.

Heb jij tips of adviezen hoe ik hier het beste mee om kan gaan? En dan vooral het vooraf aan voelen komen van een aanval en hoe ik dit kan ombuigen en ervoor kan zorgen dat dit niet als een negatief gevoel blijft hangen?

Beste Citroenboompje,

Wat fijn om te lezen dat de angst om een paniekaanval te krijgen je leven niet meer bepaald. De combinatie van therapieën die jij hebt gedaan, is een hele goede en raden we dan ook vaak aan mensen aan.

Dit neemt niet weg dat je er nog steeds last van kunt hebben: opeens gebeurt het je weer, loopt de angst toch weer enorm op en krijg je een paniekaanval. En op de koop toe krijg je daar vervolgens ook nog een dosis onzekerheid bij. Dat is rot en kan je inderdaad bevestigen in het gevoel dat je er nooit meer helemaal vanaf komt.

Ik hoop niet dat ik je erg teleurstel, maar dat zou inderdaad mogelijk kunnen zijn: dat het nooit meer helemaal weggaat. Het is je zwakke plek, een ingesleten patroon wat onder druk toch altijd weer kan opspelen. Sommige mensen komen helemaal van hun angstklachten af, anderen zullen er toch altijd voor op hun hoede moeten blijven.

Wat in zo'n geval heel helpend kan zijn, is om je spanningsopbouw beter te leren herkennen. Wat zijn bij jou de signalen dat de spanning oploopt? Hoe meer spanning, hoe makkelijker de angst het over kan nemen. Een tip die we mensen vaak meegeven is om heel bewust je dagen te plannen en ervoor te zorgen dat je - je schrijft het zelf al - niet teveel hooi op je vork neemt. Voor geen enkel mens is dit wenselijk, maar voor degenen met angstklachten is het extra belangrijk om voldoende rust te nemen, zodat je je spanningsopbouw niet te hoog laat oplopen.

Overigens is het geen aanrader om té rustig aan te doen. Want juist ook dan krijgen angstige gedachten teveel ruimte. Het gaat er dus om een goede balans te vinden tussen in- en ontspanning. Die is voor iedereen weer net even anders, dus dat zal best een puzzel voor je zijn, maar het is wel heel belangrijk.

Wat ook helpend kan zijn, zijn mindfulness en meditatie. Je leert dan 'uit je hoofd' te komen en bewuster contact te maken met je lijf in het hier en nu. Daar zit vaak een heel rustgevende werking in.

Acceptance and Committment Therapy (ACT) kan ook veel ondersteuning geven. Je leert er om te gaan met de dingen in je leven waar je niet zo blij mee bent, maar die je nou eenmaal niet zomaar weg kunt poetsen. Het is erop gericht om te kunnen accepteren wat er is, om bewust keuzes te kunnen maken voor wat jij belangrijk vindt en voorkomt daarmee dat je in een negatief gevoel blijft hangen.

Veel makkelijker gezegd dan gedaan, dat realiseer ik me heel goed. Maar ik hoop dat je er wat aan hebt. Heel veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen

HeyHetIsOke schreef: ↑

23-04-2019 16:18

Beste Citroenboompje,

Wat fijn om te lezen dat de angst om een paniekaanval te krijgen je leven niet meer bepaald. De combinatie van therapieën die jij hebt gedaan, is een hele goede en raden we dan ook vaak aan mensen aan.

Dit neemt niet weg dat je er nog steeds last van kunt hebben: opeens gebeurt het je weer, loopt de angst toch weer enorm op en krijg je een paniekaanval. En op de koop toe krijg je daar vervolgens ook nog een dosis onzekerheid bij. Dat is rot en kan je inderdaad bevestigen in het gevoel dat je er nooit meer helemaal vanaf komt.

Ik hoop niet dat ik je erg teleurstel, maar dat zou inderdaad mogelijk kunnen zijn: dat het nooit meer helemaal weggaat. Het is je zwakke plek, een ingesleten patroon wat onder druk toch altijd weer kan opspelen. Sommige mensen komen helemaal van hun angstklachten af, anderen zullen er toch altijd voor op hun hoede moeten blijven.

Wat in zo'n geval heel helpend kan zijn, is om je spanningsopbouw beter te leren herkennen. Wat zijn bij jou de signalen dat de spanning oploopt? Hoe meer spanning, hoe makkelijker de angst het over kan nemen. Een tip die we mensen vaak meegeven is om heel bewust je dagen te plannen en ervoor te zorgen dat je - je schrijft het zelf al - niet teveel hooi op je vork neemt. Voor geen enkel mens is dit wenselijk, maar voor degenen met angstklachten is het extra belangrijk om voldoende rust te nemen, zodat je je spanningsopbouw niet te hoog laat oplopen.

Overigens is het geen aanrader om té rustig aan te doen. Want juist ook dan krijgen angstige gedachten teveel ruimte. Het gaat er dus om een goede balans te vinden tussen in- en ontspanning. Die is voor iedereen weer net even anders, dus dat zal best een puzzel voor je zijn, maar het is wel heel belangrijk.

Wat ook helpend kan zijn, zijn mindfulness en meditatie. Je leert dan 'uit je hoofd' te komen en bewuster contact te maken met je lijf in het hier en nu. Daar zit vaak een heel rustgevende werking in.

Acceptance and Committment Therapy (ACT) kan ook veel ondersteuning geven. Je leert er om te gaan met de dingen in je leven waar je niet zo blij mee bent, maar die je nou eenmaal niet zomaar weg kunt poetsen. Het is erop gericht om te kunnen accepteren wat er is, om bewust keuzes te kunnen maken voor wat jij belangrijk vindt en voorkomt daarmee dat je in een negatief gevoel blijft hangen.

Veel makkelijker gezegd dan gedaan, dat realiseer ik me heel goed. Maar ik hoop dat je er wat aan hebt. Heel veel succes!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen

Dank je wel voor je reactie. Hier heb ik zeker wat aan. Al blijft het inderdaad lastig om te accepteren dat ik er waarschijnlijk mee zal moeten leren leven. Maar een juiste balans vinden om er mee om te gaan zou haalbaar moeten zijn.

vivajaline schreef: ↑

23-04-2019 15:51

Grapjas
Dat zal niet hier in de stad zijn en ik vertel net dat ik niet ver en lang van huis durf....
En bellen vind ik ook een ding op zich
Ik regel meestal alles per mail dat is veiliger
Maar bedankt voor de optie

Beste Vivajaline,

Kijk maar eens op de website van de ADF Stichting: je kunt ons ook per e-mail bereiken, veel mensen vinden dat net als jij fijner dan bellen. Heel begrijpelijk en ook helemaal oké.

Niet ver en lang van huis wegdurven, maakt het inderdaad lastig, maar niet onmogelijk om goede hulpverlening te vinden. De eerste stappen zijn schriftelijk te maken, vervolgens - als het veilig genoeg voor je voelt - zou je telefonisch contact kunnen opnemen met de specialist. Daarna kun je stap voor stap plannen, mogelijk ook met hulp van iemand die dichtbij je staat en er voor je kan zijn, om op weg te gaan naar een daadwerkelijke afspraak voor de second opinion.

Leuk en makkelijk zal het zeker niet zijn, maar een leven lang opgesloten zitten in jezelf ook absoluut niet. De drempel zal huizenhoog aanvoelen, de weg ellenlang, maar probeer het eens van een andere kant te bezien: je zou zóveel kunnen winnen met een goede behandeling.

Stapje voor stapje, dat is de beste aanpak. Niet te ver vooruit kijken, want dan wordt het ondoenlijk. Ieder stapje serieus nemen, jezelf iedere keer weer serieus nemen. Want dat ben je waard. En al voelt het vaak wel zo, je hoeft het echt niet allemaal alleen te doen. Er zijn ervaringswerkers, lotgenoten, vele anderen die je begrijpen en je kunnen steunen.

Ik wens je heel veel succes en, nogmaals, kijk eens op onze website en hopelijk wil je dan een email sturen.

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen

citroenboompje schreef: ↑

23-04-2019 16:28

Dank je wel voor je reactie. Hier heb ik zeker wat aan. Al blijft het inderdaad lastig om te accepteren dat ik er waarschijnlijk mee zal moeten leren leven. Maar een juiste balans vinden om er mee om te gaan zou haalbaar moeten zijn.

Graag gedaan. En echt, het is haalbaar om een juiste balans te vinden. 'Accepteren' is ook zo'n vreselijk woord, het voelt als je gewonnen geven... Maar uiteindelijk is dat zeker niet het geval! Als je het kunt verdragen zonder jezelf erom te veroordelen dat je angst soms toch weer even flink oploopt, en vervolgens kunt handelen naar wat jij nodig hebt en wat jou goed doet op zulke momenten, dan heb je een wereld gewonnen.

Veel succes op je weg!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen

@Citroenboompje, misschien is het op termijn mogelijk om te accepteren dat stress en drukte triggers zijn voor angst. Bij mij zijn dat zeker triggers. Stress en drukte zijn nooit 100% te voorkomen, wat ik dan doe is voor daarna extra rust inplannen om bij te komen.

Bedankt!

Beste allemaal,

Mijn 'forum-dag' als ervaringsdeskundige zit er weer op. Ik hoop dat ik degenen die een bericht hebben geplaatst een stukje op weg heb kunnen helpen. Toi toi toi voor jullie allemaal!

Mocht je meer informatie willen, kijk dan eens op de website van de Rijksoverheid die speciaal voor deze campagne is opgezet: www.heyhetisoke.nl. Je vindt hier ervaringen van anderen en allerlei informatie over angststoornissen en de behandeling daarvan.

Ook kun je terecht op de website van de ADF Stichting: www.adfstichting.nl. We bieden allerlei vormen van ondersteuning aan, van de telefonische hulpdienst tot aan lotgenotengroepen en cursussen. Je staat er niet alleen voor!

Hartelijke groet,

Ervaringsdeskundige Angststoornissen

Bedankt voor dit topic en voor de reacties hier. Of het echt zoden aan de dijk heeft gezet weet ik niet, maar het is prettig dat het meer in de openbaarheid komt.