Sterfdag moeder

MRES schreef: ↑

10-04-2018 11:08

Ik snap wat je bedoeld, maar wellicht is uit je leven bannen een beetje overdreven ?
Ik weet van mezelf bijv dat ik echt heel veel om mijn vriendinnen geef, maar dat ik in ons drukke leven dat soort dingen gerust durf te vergeten. Zelfs als het met koeienletters op de kalender zou staan. Daar zitten geen verkeerde bedoelingen achter, echt niet. Ik ben zelfs in ons huwelijk al 2 keer de sterfdag van mijn schoonmoeder vergeten. Schandalig, maar niet met opzet en ik hou toch echt heel veel van mijn man...

Waarom is dat schandalig? Je kunt toch net zo goed aan je schoonmoeder denken op andere dagen dan de sterfdag?

Tickel schreef: ↑

10-04-2018 14:54

Waarom is dat schandalig? Je kunt toch net zo goed aan je schoonmoeder denken op andere dagen dan de sterfdag?

Dat doe ik ook zeer zeker. Maar ik vond het evengoed van mezelf schandalig dat ik het op die datum al 2 keer vergeten ben. Mijn man zegt gelukkig het me niet kwalijk te nemen maar het voelt wel lullig natuurlijk. Ik ben gewoon een doos met dat soort dingen. Ook verjaardagen, trouwdatum enz. Gelukkig ben ik door het jaar heen wel best attent. Bijv na een overlijden een paar maanden later 'zomaar' nog eens een kaartje sturen om nog eens te laten weten dat ik aan die persoon denk. Maar op datums zelf; vreselijk.

Ik vind dus echt een heel vreemde gedachtengang. Jij rouwt om je moeder. Dat is voor jou op dit moment levensbepalend.
Andere mensen maken ook levensbepalende gebeurtenissen mee, waardoor ze inderdaad soms wat meer met zichzelf bezig zijn en anderen soms even vergeten. Net als jij op dit moment. Hoeveel plek heb jij momenteel voor anderen?

Tickel schreef: ↑

10-04-2018 14:54

Waarom is dat schandalig? Je kunt toch net zo goed aan je schoonmoeder denken op andere dagen dan de sterfdag?

Ik begrijp daar ook niks van. Het woord schandalig gebruik ik voor zaken van een heel andere orde.

Ik vind dat je de verkeerde conclusies trekt. Als jij gekwetst en verongelijkt je leven wil doorbrengen, moet je het vooral zo aanpakken.

Ik ben een onwijze warhoofd en geef zelf niks om data. Ik heb niet meer of minder verdriet op sterfdagen. Ik vergeet zelfs mijn 'eigen' belangrijke data.

Maar dat betekent niet dat ik een vriendin alleen laat rouwen, maar wel dat ze moet aangeven dat ze me nodig heeft. Dus stuur de mensen wiens steun jij nodig hebt een berichtje dat er een moeilijke tijd aan komt.

Als ze je dan alleen laten zitten, kun je conclusies trekken.

Ik heb het zelfs precies andersom: mijn vader overleed toen ik 23 was, en ik vind het heel vervelend als mensen daar elk jaar op zijn sterf- en geboortedag aandacht aan besteden. Ik vind het prima dat mijn oma koffie komt drinken bij m'n moeder hoor, maar we krijgen ook elk jaar nog een paar kaartjes van mensen, en als ik die mensen tegenkom voel ik me vooral heel erg vervelend. Ik rouw namelijk niet meer of minder op die dagen, maar (zo vaker gezegd) op de dagen tussendoor waarop ik hem plots mis. En doordat zij zo specifiek aandacht besteden aan het feit dat het zijn sterfdag is voelt het opeens verkeerd om 'gewoon' een vrolijke of normale dag te hebben, en op het terras een drankje te doen.

Dus: ik heb onthouden wie er waren toen hij stierf, maar ik zal zelf ook niet snel iets laten horen op een sterf- of verjaardag van iemand anders' ouders. Ik ben blij dat ik vriendinnen en vrienden heb die, als ze dit hebben meegemaakt, in de dagen daar tussendoor hun verdriet bij mij kunnen/willen uiten, en dan ben ik er onvoorwaardelijk.

Als jij in je hoofd de illusie creëert dat de sterfdatum van je moeder de ultieme test is om te zien wie er van je houdt, ga je heel ongelukkig worden.

Als je verwachtingen niet uitspreekt, ga je altijd teleurgesteld worden.

Wie zijn er voor jou geweest het afgelopen jaar? Wie vraagt er nog wel eens naar je moeder? Wie zou je altijd kunnen bellen als je weer heel verdrietig bent?

Precies wat dropdrop zegt. Pas wanneer je zelf aangeeft aan je omgeving zullen zij hier iets over kunnen of durven zeggen. Ik heb dit zelf gemerkt toen dit jaar de 6e sterfdag van mijn moeder was, en ik ineens van mijn huisgenoten en vriendinnen hier berichtjes en een kaartje voor kreeg. Waarom kwam dit ineens na zes jaar? Omdat ik er eindelijk zelf iets over had gezegd. Dat die dag er aan kwam en dat dit een moeilijke dag voor mij is.

Overigens zou ik het van directe familie wel erg vinden wanneer zij niets zouden laten weten, ongeacht ik er iets over zeg.

Dit zegt meer over jou dan over je vrienden... Ga zonder verwachtingen door het leven en wees attent zonder bijbedoelingen!

Als jouw vrienden belangrijk voor je zijn, laat je ze niet vallen omdat ze een datum vergeten!

Her is maar een datum he... Belangrijker zijn de momenten die je samen deelt. Als je nu al vol verwachtingen die dag gaat zitten wachten, kom je bedrogen uit.

Als je het moeilijk hebt, bel iemand op, vraag om hulp of steun!

Chocoladefan schreef: ↑

10-04-2018 11:04

De eerste sterfdag van mijn moeder komt eraan...
Een dag die voor mij erg moeilijk gaat worden. De meeste vrienden/bekende weten hoe enorm veel verdriet ik heb gehad mbt haar overlijden.
Ik hecht daarom enorm veel waarde aan steunbetuigingen. Steun helpt mij er doorheen. Het feit dat iemand aan je denkt op zulke moeilijke dagen betekent veel voor mij.
Ik ben daarom van plan om heel kritisch te kijken wie iets laat horen en wie niet.
Of is dat te overtrokken? Is het 'overdreven' om degene uit je leven te bannen van wie je verwacht (!) iets te horen, maar van wie je niks hoort?
Ook niet de dagen erna?

Hoe denken jullie erover en hoeveel waarden zouden jullie eraan hechten?
Ik heb het dus echt over degene van wie je het verwacht omdat ze deel uitmaakte in jouw leven...

Ik kan me je houding heel goed voorstellen. Tegelijk heb ik geen enkele bereidheid van vrienden te accepteren dat ik examen moet doen om bevriend tr mogen blijven. In essentie vind ik dat eigenlijk vooral arrogant. Maar nogmaals, vanuit jouw positie snap ik het wel.

Chocoladefan schreef: ↑

10-04-2018 11:39

Dank jullie wel voor de reacties.
Ik was gewoon erg benieuwd hoe jullie erover denken.
Ik ben zelf namelijk wel attent hierin, en ik vind het altijd lastig te begrijpen als andere hierin heel anders zijn. Dan zie ik het snel als egoïstisch, te druk met zichzelf etc.

Jezelf attent noemen, terwijl je het ook obsessief kan noemen, zegt ook iets. Niet iedereen zit in elkaar zoals jij, maar jij vindt jezelf heel wat, enkel omdat je anderen behandelt zoals jij vindt dat zij behandeld moeten willen worden. Hoe egocentrisch is dat?

Mijn vader mistte ik vanmiddag opeens weer even heel erg. Ik vond iets wat hij gemaakt had in een doos met spullen en herinnerde me weer het gesprekje wat we erover hadden, zag hem voor me, hoorde zijn stem en dacht ook aan duizend andere grappige en vervelende dingen. En was blij dat ik weer even iets in mijn handen had wat hij ooit gemaakt heeft, en nog het hele verhaal eromheen in mijn hoofd heb.

Door jouw topic dacht ik opeens: ik weet nog niet eens meer precies zijn sterfdatum, was het nou de 2e of de 5e... Wel dat zijn as exact een maand later is uitgestrooid maar niet de dag zelf.
Wel weet ik nog precies dat er een prachtige zonsopgang was de ochtend dat hij stierf; waar ik stond aan het ziekenhuisbed; dat ik me ergerde aan een verpleegkundige die ging staan bidden.. (hij was atheïst, net als ik). Welk nummer er op de radio was toen ik bij mijn zus in de auto stapten naar huis, en hoe vreemd ik het vond om gewoon naar huis te gaan en hem daar achter te laten en nog veel meer.
Al jaren geleden en ik denk nog zovaak aan hem.

Zijn verjaardag weet ik gek genoeg nog wel, geen bijzondere datum maar altijd denk ik die dag: ik vergeet iets... en zijn geboortejaar; ik moet dan altijd even tellen hoe oud hij was geworden. Hij zit nog scherp in mijn gedachten.

Toch wordt er door niemand in onze familie aandacht besteed aan die dagen. Hij komt wel regelmatig ter sprake. Voorbeeldje? Dat hij altijd zo kon zeuren over harde muziek als er 1x per jaar een groot feest in het dorp was, of dat hij altijd zo blij als een kind met een supergrote kerstboom thuiskwam waar meestal een stukje afmoest anders pastte hij niet in de kamer.
Geweldige herinneringen, zelfs zijn vervelende trekjes.

Zolang ik daar terloops over kan praten als ik daar behoefte aan heb en anderen tegen mij weleens opeens zeggen: jouw vader was/deed/kon toch ook zo leuk fotograferen? (o.a.)
Jammer dat hij dit en dat niet meer mee kan maken, had hij helemaal te gek gevonden.
Of: kijk nou eens in de krant, je vader had toch gelijk toen hij zei let maar op, over 25 jaar zullen ze zeggen..... en dan iets wat hij voorspelde. Dan zeg ik in mezelf 'je had gelijk eigenwijze vent' en ben écht blij dat anderen zich ook nog van alles herinneren.

Lang verhaal maar ik heb wel verschillende keren moeten zeggen tegen sommige mensen dat ik denk wat hij zelf ook altijd zei: 'mensen zijn pas echt dood als niemand meer over ze praat' en dat ik de stilte die soms viel als ik het over hem had pijnlijk vond.
Alsof ik de sfeer verpestte en dat hij voor mij belangrijk is en nog steeds voortleeft in gedachten.
Dus zeg tegen mensen wat je graag van ze wil maar verwacht niet dat ze zijn sterf- of geboortedag onthouden want sommige mensen hebben niks met datums..

Laat ze desnoods op de dag zelf weten: het is de sterfdag van mijn moeder en ik heb echt je/jullie steun nodig. Kom even langs of kan ik langskomen net wat je wilt.
Als ze dán niet reageren terwijl je zelfs belt en de voicemail inspreekt mag je boos worden.

Alvast heel veel sterkte, ik snap dat het voor jou anders werkt en heb daar alle respect voor. Maar leef je machteloze woede dat je moeder er niet meer is niet uit op anderen, de kans op nog meer verdriet en een eenzaam gevoel wordt erg groot als anderen niet automatisch aanvoelen dat dit voor jou een moeilijke dag is.

Namens alle mensen die zelfs hun eigen verjaardag weleens vergeten (zoals ik bv) we zijn niet onverschillig maar hebben gewoon niets met 'speciale dagen', wel met speciale herinneringen, het hele jaar rond..

Lenn, ik heb het niet vaak, maar je bericht ontroert me diep. Mooi om deze kant van je te zien, hoe beperkt ook via een forum.

Sterkte vandaag chocoladefan

Lenn precies dat dus heb ik in 3 posts proberen te zeggen, maar jij kunt dat duidelijk heel veel beter dan ik.

Chocoladefan, ik hoop dat je iets hebt aan de reacties, zie je dat iedereen je heel goed begrijpt vwb het verdriet dat je hebt?
Alleen je verwachtingen en de consequenties die je eraan hangt als iemand er niet aan denkt zijn niet reëel voor de meeste mensen.
Nogmaals heel veel sterkte en ik hoop dat je de steun krijgt die je nodig hebt.
Ook al moet je er om vragen..