Psyche
alle pijlers
Steun gezocht!! Mijn zoon van 17 heeft schizofrenie.
maandag 31 juli 2006 om 17:26
Hallo beste lezers.
Sinds vorige week donderdag weet ik dat mijn zoon van 17 schizofrenie
heeft. Na een behoorlijke lijdensweg van bijna 2 jaar voel ik me alsof ik ben overreden door een vrachtwagen. Echt klote gewoon!!
Voor hem maar ook voor mij. In eerste instantie was bij hem de diagnose psychotisch gesteld, en hij is in de maanden april en mei opgenomen geweest. Dat was voor mij een zware periode je denkt dan dat je het even 'kunt laten gaan' en dat je tot rust komt, gedeeltelijk waar maar je blijft er toch nog heel erg mee bezig. Na de opname is hij gestart met een dagbehandeling maar dat was toch nog te hoog gegrepen zeg maar. Na nog wat verder onderzoek blijkt hij dus schizofrenie te hebben. Hij is sinds 2 weken weer opgenomen deze keer in een kliniek die zich alleen maar bezig houd met psychosche en schizofrenie, dus wat dat betreft zit hij hier echt op de goede plek. Echt zeker weten doe je dat natuurlijk nooit maar het voelt oke en dat heb ik tot nu toe nog nooit gehad. Een verademing vergeleken met de vorige kliniek. Ik ben op zoek naar mensen van wie hun kind dit ook is overkomen om misschien verhalen te kunnen uitwisselen of elkaar te kunnen steunen. En verdere reacties van iedereen die de moeite wil nemen om te reageren ben ik ook erg blij mee want geloof me het is echt heel zwaar. Tips zijn natuurlijk ook altijd welkom!! Ik ben een alleenstaande moeder en heb momenteel geen relatie, ook niet de puf voor of momenteel zin in. Ik denk ook wel heel herkenbaar. Gelukkig heb ik wel goede vrienden bij wie ik m'n hart kan luchten en die me op dit moment ook erg steunen hierin. Ben ook al lid geworden van Ypsilon maar de eerste bijeenkomsten beginnen pas in september en dat is nog zo ver weg vind ik. Nou ik merk wel of ik reactie ga krijgen in ieder geval alvast bedant, groetjes van mij.
Sinds vorige week donderdag weet ik dat mijn zoon van 17 schizofrenie
heeft. Na een behoorlijke lijdensweg van bijna 2 jaar voel ik me alsof ik ben overreden door een vrachtwagen. Echt klote gewoon!!
Voor hem maar ook voor mij. In eerste instantie was bij hem de diagnose psychotisch gesteld, en hij is in de maanden april en mei opgenomen geweest. Dat was voor mij een zware periode je denkt dan dat je het even 'kunt laten gaan' en dat je tot rust komt, gedeeltelijk waar maar je blijft er toch nog heel erg mee bezig. Na de opname is hij gestart met een dagbehandeling maar dat was toch nog te hoog gegrepen zeg maar. Na nog wat verder onderzoek blijkt hij dus schizofrenie te hebben. Hij is sinds 2 weken weer opgenomen deze keer in een kliniek die zich alleen maar bezig houd met psychosche en schizofrenie, dus wat dat betreft zit hij hier echt op de goede plek. Echt zeker weten doe je dat natuurlijk nooit maar het voelt oke en dat heb ik tot nu toe nog nooit gehad. Een verademing vergeleken met de vorige kliniek. Ik ben op zoek naar mensen van wie hun kind dit ook is overkomen om misschien verhalen te kunnen uitwisselen of elkaar te kunnen steunen. En verdere reacties van iedereen die de moeite wil nemen om te reageren ben ik ook erg blij mee want geloof me het is echt heel zwaar. Tips zijn natuurlijk ook altijd welkom!! Ik ben een alleenstaande moeder en heb momenteel geen relatie, ook niet de puf voor of momenteel zin in. Ik denk ook wel heel herkenbaar. Gelukkig heb ik wel goede vrienden bij wie ik m'n hart kan luchten en die me op dit moment ook erg steunen hierin. Ben ook al lid geworden van Ypsilon maar de eerste bijeenkomsten beginnen pas in september en dat is nog zo ver weg vind ik. Nou ik merk wel of ik reactie ga krijgen in ieder geval alvast bedant, groetjes van mij.
vrijdag 23 februari 2007 om 12:36
Beste lezers,
Het gaat hier niet zo lekker, ik heb griep. Balen maar ja dat gaat wel weer over. Mijn zoon heeft in een week tijd wederom zijn medicijnen ong. 3 keer niet ingenomen. Daar ben ik dus weer best boos om.Gaat ook weer lekker zijn eigen gang zonder rekening te houden met mij. Komt en gaat wanneer het hem uitkomt en denkt dat ie in een hotel woont met z'n eigen persoonlijke opruimdienst (ik in dit geval), douche partijen met z'n vriendin die maar dan een half uren duren per keer en dit meerdere keren op een dag. Heb er het mijne van gezegd maar heb de indruk dat hij het alleen maar gezeur vond. 6 maart schijnen we een afspraak te hebben op de school waar hij gaat beginnen heb ik gisteren van zijn arts vernomen en trouwens niet van de school zelf (?) De locatieleider had mij nl. gezegd dat ze het ten zeerste betwijfelen of mijn zoon het wel gaat redden op speciaal onderwijs en dat ze wel konden merken (tijdens een afspr van 25 min) dat mijn zoon anders is, tja dat weet ik ook wel anders had ik m gewoon bij het reguliere onderwijs aan kunnen melden, al met al gaat het erg langzaam. Ik zou vorige week wat van hun horen maar nee ik heb er natuurlijk zelf weer achteraan moeten bellen, waarom gaat er altijd van alles mis met de communicatie bij dat soort instellingen? Juist terwijl ze toch zouden moeten dat je op een antwoord etc zit te wachten en ze je wel beloven contact te zoeken, ik word daar erg moe van. Hij is anderhalve week geleden besproken in een vergadering en ik zou die week wat horen hoe moeilijk is dat nou even een telefoontje plegen??? Maar goed ik heb dus een week geleden zelf gebeld en toen kreeg ik dus dat demotiverende antwoord dat ze het ten zeerste betwijfelen maar goed hij krijgt vooralsnog een proefperiode van 6 weken en dat voorstel zou dan per post naar me toekomen zodat hij nog voor de krokusvakantie mee zou kunnen draaien. je denkt toch niet dat ik dat voorstel al gezien heb?? Niet dus ... Dus ook niet voor de krokusvakantie meedraaien want die begint volgende week. Goed maar weer even tot 25 tellen diep zuchten en proberen het van je af te zetten, ondertussen baal ik gewoon verder.
We wachten maar weer gewoon af. Liefs van mij
Het gaat hier niet zo lekker, ik heb griep. Balen maar ja dat gaat wel weer over. Mijn zoon heeft in een week tijd wederom zijn medicijnen ong. 3 keer niet ingenomen. Daar ben ik dus weer best boos om.Gaat ook weer lekker zijn eigen gang zonder rekening te houden met mij. Komt en gaat wanneer het hem uitkomt en denkt dat ie in een hotel woont met z'n eigen persoonlijke opruimdienst (ik in dit geval), douche partijen met z'n vriendin die maar dan een half uren duren per keer en dit meerdere keren op een dag. Heb er het mijne van gezegd maar heb de indruk dat hij het alleen maar gezeur vond. 6 maart schijnen we een afspraak te hebben op de school waar hij gaat beginnen heb ik gisteren van zijn arts vernomen en trouwens niet van de school zelf (?) De locatieleider had mij nl. gezegd dat ze het ten zeerste betwijfelen of mijn zoon het wel gaat redden op speciaal onderwijs en dat ze wel konden merken (tijdens een afspr van 25 min) dat mijn zoon anders is, tja dat weet ik ook wel anders had ik m gewoon bij het reguliere onderwijs aan kunnen melden, al met al gaat het erg langzaam. Ik zou vorige week wat van hun horen maar nee ik heb er natuurlijk zelf weer achteraan moeten bellen, waarom gaat er altijd van alles mis met de communicatie bij dat soort instellingen? Juist terwijl ze toch zouden moeten dat je op een antwoord etc zit te wachten en ze je wel beloven contact te zoeken, ik word daar erg moe van. Hij is anderhalve week geleden besproken in een vergadering en ik zou die week wat horen hoe moeilijk is dat nou even een telefoontje plegen??? Maar goed ik heb dus een week geleden zelf gebeld en toen kreeg ik dus dat demotiverende antwoord dat ze het ten zeerste betwijfelen maar goed hij krijgt vooralsnog een proefperiode van 6 weken en dat voorstel zou dan per post naar me toekomen zodat hij nog voor de krokusvakantie mee zou kunnen draaien. je denkt toch niet dat ik dat voorstel al gezien heb?? Niet dus ... Dus ook niet voor de krokusvakantie meedraaien want die begint volgende week. Goed maar weer even tot 25 tellen diep zuchten en proberen het van je af te zetten, ondertussen baal ik gewoon verder.
We wachten maar weer gewoon af. Liefs van mij
vrijdag 23 februari 2007 om 17:12
quote:
Hoi Hoi,
Hoe gaat het ermee..?
Met mij gaat het aardig.
Ik heb de laatste tijd vel contact met mijn ex, en hij vertelde me dat ie zijn uitkering voor elkaar heeft, hij is afgekeurd voor de rest van zijn leven.. Ik vroeg hem wat ie nu ging doen, hij zie vol trots dat ie lekker ging niksen, en met niksen bedoelt ie ook echt niksen.
Ik heb het idee, dat ie er trots op is, dat ie een volledige uitkering heeft..
Kunnen mensen met deze ziekte echt niet werken..? Is er niet iets van een verplichte vrijwillige baan ofzo..?
Sorry dat ik het zeg, maar hij komt echt zo over dat ie het wel goed vindt, maar ik heb het idee da ie best een ochtend of een middag (3 a 4 x in de week ) vrijwillegerswerk kan gaan doen..Hoe denken jullie daarover? en hoe gaat dat bij jullie?
Kus
Hoi Sjaatje,
Zoiets is van afstand werkelijk niet in te schatten. Bekend is wel dat mensen met schizofrenie (dat heeft jouw ex toch?) bij spanning en druk veel sneller weer in een psychose belanden. Werk, ook al is het voor vrijwilliggers, levert vaak druk en spanning op. Buiten dat is het bekend dat mensen met schizofrenie ook last hebben van negatieve symptomen, een bekende daarvan is initiatiefloosheid, passiviteit. Mogelijk dat dit ook van invloed op hem is.
Nog belangrijker vindt ik eigenlijk, bedoelde hij te zeggen dat hij nooit meer zou werken? Misschien wil hij wel eens eerst een periode goed opknappen van alles dat er gebeurt is alvorens zich in wat nieuws te storten en dát zou denk juist een goede zaak zijn.
Nou goed ik bedoel niet te zeggen dat mensen met schizofrenie niets kunnen maar er zijn vaak vele redenen waarom een vaste baan, opleiding en/of vrijwilligerswerk heel lastig is voor deze mensen.
@ Brunette: wat ongelofelijk balen dat het allemaal weer uit jouw handen lijkt te glippen. Geen medicatie innemen, gezeur met de school en zelf niet lekker in je vel; meid jij krijgt het steeds opnieuw voor de kiezen *; En ik wéét dat het je zoon is maar alsjeblieft neem niet etveel verantwoordelijkheden van hem over want dan loop je een doodlopende tunnel in, dat is op de lange termijn echt een onwerkbare situatie. Ik hoop dat je nog oudergesprekken hebt bij de GGZ en daar wat aan hebt?
Hoi Hoi,
Hoe gaat het ermee..?
Met mij gaat het aardig.
Ik heb de laatste tijd vel contact met mijn ex, en hij vertelde me dat ie zijn uitkering voor elkaar heeft, hij is afgekeurd voor de rest van zijn leven.. Ik vroeg hem wat ie nu ging doen, hij zie vol trots dat ie lekker ging niksen, en met niksen bedoelt ie ook echt niksen.
Ik heb het idee, dat ie er trots op is, dat ie een volledige uitkering heeft..
Kunnen mensen met deze ziekte echt niet werken..? Is er niet iets van een verplichte vrijwillige baan ofzo..?
Sorry dat ik het zeg, maar hij komt echt zo over dat ie het wel goed vindt, maar ik heb het idee da ie best een ochtend of een middag (3 a 4 x in de week ) vrijwillegerswerk kan gaan doen..Hoe denken jullie daarover? en hoe gaat dat bij jullie?
Kus
Hoi Sjaatje,
Zoiets is van afstand werkelijk niet in te schatten. Bekend is wel dat mensen met schizofrenie (dat heeft jouw ex toch?) bij spanning en druk veel sneller weer in een psychose belanden. Werk, ook al is het voor vrijwilliggers, levert vaak druk en spanning op. Buiten dat is het bekend dat mensen met schizofrenie ook last hebben van negatieve symptomen, een bekende daarvan is initiatiefloosheid, passiviteit. Mogelijk dat dit ook van invloed op hem is.
Nog belangrijker vindt ik eigenlijk, bedoelde hij te zeggen dat hij nooit meer zou werken? Misschien wil hij wel eens eerst een periode goed opknappen van alles dat er gebeurt is alvorens zich in wat nieuws te storten en dát zou denk juist een goede zaak zijn.
Nou goed ik bedoel niet te zeggen dat mensen met schizofrenie niets kunnen maar er zijn vaak vele redenen waarom een vaste baan, opleiding en/of vrijwilligerswerk heel lastig is voor deze mensen.
@ Brunette: wat ongelofelijk balen dat het allemaal weer uit jouw handen lijkt te glippen. Geen medicatie innemen, gezeur met de school en zelf niet lekker in je vel; meid jij krijgt het steeds opnieuw voor de kiezen *; En ik wéét dat het je zoon is maar alsjeblieft neem niet etveel verantwoordelijkheden van hem over want dan loop je een doodlopende tunnel in, dat is op de lange termijn echt een onwerkbare situatie. Ik hoop dat je nog oudergesprekken hebt bij de GGZ en daar wat aan hebt?
zondag 4 maart 2007 om 15:28
Beste lezers,
Hier gaat het kl*te!! Zoonlief is gestopt met de medicijnen sinds anderhalve week geleden. Sinds hij terug is van het weekend snowboarden zeg maar.
Hij kwam trouwens terug met letstel aan zijn knie. Afgelopen vrijdagavond heeft hij een spoed MRI-scan gehad. Donderdag de uitslag en dan zal hij geopereerd moeten worden. Afgelopen donderdag is het hier finaal uit de hand gelopen ik heb wederom hem geprobeerd te overtuigen dat hij zijn medicatie moet innemen wat niet lukte mijn zoon zei vervolgens dat hij hoopte psychotisch en dat hij mij dan zou neersteken met een mes. Ik ben toen geknapt en heb een vriendin gebeld en ben bij haar gaan slapen die nacht. Ik heb de kliniek gebeld waar mijn zoon in opname heeft gezeten die zeiden dat ze niet veel voor mij konden doen. Ja het zal ook eens niet zo zijn. Vrijdagavond is hij opgehaald door de moeder van zijn vriendin uit het ziekenhuis. Ik had haar gebeld en verteld wat zich hier heeft afgespeeld die avond ervoor. Dat ik er finaal door heen zit etc mijn zoon is nu bij haar thuis en komt vanavond weer naar huis. Woensdag heb ik een afspr. met de ouderbegeleidster van de kliniek waar mijn zoon heeft gezeten met haar wil ik gaan bespreken of mijn zoon zo snel mogelijk het huis uit kan om begeleidend te gaan wonen. Al heb ik wel gehoord dat de wachtlijsten lang zijn, heeft iemand tips wat ik tot die tijd kan doen, ik ga hier aan onderdoor en weet het even niet meer.
Liefs van mij
Hier gaat het kl*te!! Zoonlief is gestopt met de medicijnen sinds anderhalve week geleden. Sinds hij terug is van het weekend snowboarden zeg maar.
Hij kwam trouwens terug met letstel aan zijn knie. Afgelopen vrijdagavond heeft hij een spoed MRI-scan gehad. Donderdag de uitslag en dan zal hij geopereerd moeten worden. Afgelopen donderdag is het hier finaal uit de hand gelopen ik heb wederom hem geprobeerd te overtuigen dat hij zijn medicatie moet innemen wat niet lukte mijn zoon zei vervolgens dat hij hoopte psychotisch en dat hij mij dan zou neersteken met een mes. Ik ben toen geknapt en heb een vriendin gebeld en ben bij haar gaan slapen die nacht. Ik heb de kliniek gebeld waar mijn zoon in opname heeft gezeten die zeiden dat ze niet veel voor mij konden doen. Ja het zal ook eens niet zo zijn. Vrijdagavond is hij opgehaald door de moeder van zijn vriendin uit het ziekenhuis. Ik had haar gebeld en verteld wat zich hier heeft afgespeeld die avond ervoor. Dat ik er finaal door heen zit etc mijn zoon is nu bij haar thuis en komt vanavond weer naar huis. Woensdag heb ik een afspr. met de ouderbegeleidster van de kliniek waar mijn zoon heeft gezeten met haar wil ik gaan bespreken of mijn zoon zo snel mogelijk het huis uit kan om begeleidend te gaan wonen. Al heb ik wel gehoord dat de wachtlijsten lang zijn, heeft iemand tips wat ik tot die tijd kan doen, ik ga hier aan onderdoor en weet het even niet meer.
Liefs van mij
zondag 4 maart 2007 om 18:01
Lieve brunette,
Eerst een *;! Ik kan me goed voorstellen dat je het niet meer weet. Je zoon maakt het heel bont, ik schrik ervan! Goede tips heb ik in deze helaas niet. Ik ben heel erg bang dat de situatie eerst heel goed uit de hand moet lopen (idd psychotisch worden ofzo) voordat er in gegrepen kan worden. Wel denk ik dat je heel goed je grenzen moet aangeven en duidelijk moet maken aan de ouderbegeleiding dat deze situatie onhoudbaar geworden is en er dus met spoed een oplossing gevonden moet worden! Ik begrijp dat jij je zoon niet zomaar op straat wilt/kunt zetten maar alsjeblieft zorg dat jij niet zelf aan de hele situatie onder door gaat. Heb je weleens besproken met je zoon dat je op deze manier niet meer wilt dat hij bij je woont? En wat denk je dat hij zou doen als je dat tegen hem zou zeggen?
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst ik hoop dat je er een weg in zult vinden. Laat ons horen hoe het met je gaat! Vergeet niet dat je hier gewoon ongegeneerd kunt spuien als het je teveel is!
Veel liefs suuz
Eerst een *;! Ik kan me goed voorstellen dat je het niet meer weet. Je zoon maakt het heel bont, ik schrik ervan! Goede tips heb ik in deze helaas niet. Ik ben heel erg bang dat de situatie eerst heel goed uit de hand moet lopen (idd psychotisch worden ofzo) voordat er in gegrepen kan worden. Wel denk ik dat je heel goed je grenzen moet aangeven en duidelijk moet maken aan de ouderbegeleiding dat deze situatie onhoudbaar geworden is en er dus met spoed een oplossing gevonden moet worden! Ik begrijp dat jij je zoon niet zomaar op straat wilt/kunt zetten maar alsjeblieft zorg dat jij niet zelf aan de hele situatie onder door gaat. Heb je weleens besproken met je zoon dat je op deze manier niet meer wilt dat hij bij je woont? En wat denk je dat hij zou doen als je dat tegen hem zou zeggen?
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst ik hoop dat je er een weg in zult vinden. Laat ons horen hoe het met je gaat! Vergeet niet dat je hier gewoon ongegeneerd kunt spuien als het je teveel is!
Veel liefs suuz
zondag 4 maart 2007 om 19:14
brunette, heb je mijn laaste post gelezen?
probeer via jeugdzorg een plaats in een crisisopvang te krijgen voor je zoon, mijn zoon zit daar nu ook. als je duidelijk maakt dat je netwerk ( alternatieven) geen mogelijkheden biedt om hem op te vangen, vertelt wat er allemaal gebeurt is, dan kunnen ze dat voor je proberen te regelen. het werkt zo, dat je mag aangeven hoe groot de afstand mag worden. binnen dat gebied bellen ze alle opvanghuizen dagelijks af, tot er een plaats gevonden is. hier kan hij max 6 weken blijven.
schakel desnoods ook je huisarts in, als die op de hoogte is.
inderdaad kun je van behandelaars niet veel verwachten, die beoordelen een situatie helemaal niet ernstig genoeg, die ervaring hebben wij helaas ook.
mijn zoon start deze maand bij beschermd wonen, begeleid wonen was niet geschikt voor hem wegens te weinig begeleiding. godzijdank start er op 10 km afstand een project met ggz en jeugdzorg samen en krijgt hij daar na anderhalf jaar een plek........
niet wanhopen, ik weet hoe het voelt, je moet heeeeel veel trekken en duwen, maar als het echt niet meer gaat is er echt wel een alternatief te vinden...... succes en sterkte!!
probeer via jeugdzorg een plaats in een crisisopvang te krijgen voor je zoon, mijn zoon zit daar nu ook. als je duidelijk maakt dat je netwerk ( alternatieven) geen mogelijkheden biedt om hem op te vangen, vertelt wat er allemaal gebeurt is, dan kunnen ze dat voor je proberen te regelen. het werkt zo, dat je mag aangeven hoe groot de afstand mag worden. binnen dat gebied bellen ze alle opvanghuizen dagelijks af, tot er een plaats gevonden is. hier kan hij max 6 weken blijven.
schakel desnoods ook je huisarts in, als die op de hoogte is.
inderdaad kun je van behandelaars niet veel verwachten, die beoordelen een situatie helemaal niet ernstig genoeg, die ervaring hebben wij helaas ook.
mijn zoon start deze maand bij beschermd wonen, begeleid wonen was niet geschikt voor hem wegens te weinig begeleiding. godzijdank start er op 10 km afstand een project met ggz en jeugdzorg samen en krijgt hij daar na anderhalf jaar een plek........
niet wanhopen, ik weet hoe het voelt, je moet heeeeel veel trekken en duwen, maar als het echt niet meer gaat is er echt wel een alternatief te vinden...... succes en sterkte!!
donderdag 15 maart 2007 om 21:33
Lieve Suuz en juffrouw,
dank voor jullie reacties. Zoonlief hoeft (voorlopig) niet geopereerd te worden wel is zijn kraakbeen aan de achterkant ingedeukt en is er een stukje kraakbeen zwevende. Het kan dus zijn dat zijn knie regelmatig op slot zal slaan en als dit heel vaak gaat voorkomen moet hij alsnog geopereerd worden.
Dinsdag vorige week zijn we dus naar de kliniek gegaan ipv naar de 2e afspraak voor speciaal onderwijs. De formulieren zijn eindelijk de deur uitgegaan voor het begeleidend wonen. Hij had die formulieren hier al liggen meegekregen van een begeleider maar die man had dat een beetje laten versloffen zodat ze hier na vijf weken nog lagen totdat ik weer eens aan de bel trok. Zodoende zijn ze die middag met een urgentieverklaring de deur uitgegaan. Ik heb de ouderbegeleidster gevraagd of zij als kliniek er enige druk op uit kunnen oefenen omdat het een steeds ondgezondere situatie wordt voor hem en voor mij. Volgende week heb ik daar weer een afspraak. Verder heb ik afgelopen weekeind tijd voor mezelf genomen en ben ik samen met een vriendin zondag wat terrasjes gaan pakken en daarna uit eten en zijn we samen doorgezakt in de kroeg, ook wel weer eens lekker. Verder heb ik afgelopen dinsdag contact gezocht met de nieuwe school van mijn zoon maar ben natuurlijk nog niet teruggebeld dus daar ga ik dan morgen maar weer eens achteraan. Beste juffrouw ik denk dat mijn zoon niet meer in aanmerking komt voor jeugdzorg aangezien hij afgelopen zomer 18 is geworden, tenminste ik dacht dat jeugdzorg alleen bedoelt is t/m 17 maar kan me ook vergissen. En omdat hij natuurlijk ook bekend al is in de psychiatrische dienstverlening met diverse opnnames etc. Het is toch niet zo dat je beide instanties tegelijkertijd kan inschakelen voor dit gedoe?? Voorals nog heb ik van de kliniek begrepen dat ze voor hem niets meer kunnen doen behalve dat begeleiden naar begeleid wonen. Met uitzondering dan als ie weer psychotisch zou worden en opnomen zou moeten worden. Volgende week ga ik ook even aan de ouderbegeleidster vragen welke vormen er waar precies zijn want zoonlief heeft een voorkeur voor Utrecht en de kliniek is in Amsterdam gevestigd dus dat moet ook kunnen etc. Nou dat was het voor nu wel weer even. Ondertussen wens ik jullie allemaal ook veel sterkte toe en bedankt voor het meedenken,
Liefs van mij
dank voor jullie reacties. Zoonlief hoeft (voorlopig) niet geopereerd te worden wel is zijn kraakbeen aan de achterkant ingedeukt en is er een stukje kraakbeen zwevende. Het kan dus zijn dat zijn knie regelmatig op slot zal slaan en als dit heel vaak gaat voorkomen moet hij alsnog geopereerd worden.
Dinsdag vorige week zijn we dus naar de kliniek gegaan ipv naar de 2e afspraak voor speciaal onderwijs. De formulieren zijn eindelijk de deur uitgegaan voor het begeleidend wonen. Hij had die formulieren hier al liggen meegekregen van een begeleider maar die man had dat een beetje laten versloffen zodat ze hier na vijf weken nog lagen totdat ik weer eens aan de bel trok. Zodoende zijn ze die middag met een urgentieverklaring de deur uitgegaan. Ik heb de ouderbegeleidster gevraagd of zij als kliniek er enige druk op uit kunnen oefenen omdat het een steeds ondgezondere situatie wordt voor hem en voor mij. Volgende week heb ik daar weer een afspraak. Verder heb ik afgelopen weekeind tijd voor mezelf genomen en ben ik samen met een vriendin zondag wat terrasjes gaan pakken en daarna uit eten en zijn we samen doorgezakt in de kroeg, ook wel weer eens lekker. Verder heb ik afgelopen dinsdag contact gezocht met de nieuwe school van mijn zoon maar ben natuurlijk nog niet teruggebeld dus daar ga ik dan morgen maar weer eens achteraan. Beste juffrouw ik denk dat mijn zoon niet meer in aanmerking komt voor jeugdzorg aangezien hij afgelopen zomer 18 is geworden, tenminste ik dacht dat jeugdzorg alleen bedoelt is t/m 17 maar kan me ook vergissen.
En omdat hij natuurlijk ook bekend al is in de psychiatrische dienstverlening met diverse opnnames etc. Het is toch niet zo dat je beide instanties tegelijkertijd kan inschakelen voor dit gedoe?? Voorals nog heb ik van de kliniek begrepen dat ze voor hem niets meer kunnen doen behalve dat begeleiden naar begeleid wonen. Met uitzondering dan als ie weer psychotisch zou worden en opnomen zou moeten worden. Volgende week ga ik ook even aan de ouderbegeleidster vragen welke vormen er waar precies zijn want zoonlief heeft een voorkeur voor Utrecht en de kliniek is in Amsterdam gevestigd dus dat moet ook kunnen etc. Nou dat was het voor nu wel weer even. Ondertussen wens ik jullie allemaal ook veel sterkte toe en bedankt voor het meedenken,Liefs van mij
vrijdag 16 maart 2007 om 09:47
Lieve Brunette,
Wat goed dat je even tijd voor jezelf hebt genomen, heb je gemerkt dat zoiets je batterij weer een beetje kan opladen?
Verders krijg ik het idee in deze laatste posting van je dat de situatie thuis weer iets gekalmeerd is of lees ik dat verkeerd? Ik bedoel het is nog steeds zorgwekkend maar minder heftig dan tijdens je laatste posting.
Jeugdzorg kun jij idd helaas niet meer 'gebruiken', dit is maar t/m 17 jaar.
Je vertelde dat je weer afspraken moet maken met de school van je zoon, gaat ie daar nu al heen of is het nog steeds het intake-traject? En hoe is het met je zoon? Heeft hij nog steeds die vriendin? Neemt hij alweer medicatie?
Sorry voor alle vragen, ik hoop eigenlijk gewoon dat het iets beter met je gaat! Zolang je zo nu en dan aan jezelf denkt moet jij, zo sterk als je bent, een heel eind komen!
Liefs Suuz*;
Wat goed dat je even tijd voor jezelf hebt genomen, heb je gemerkt dat zoiets je batterij weer een beetje kan opladen?
Verders krijg ik het idee in deze laatste posting van je dat de situatie thuis weer iets gekalmeerd is of lees ik dat verkeerd? Ik bedoel het is nog steeds zorgwekkend maar minder heftig dan tijdens je laatste posting.
Jeugdzorg kun jij idd helaas niet meer 'gebruiken', dit is maar t/m 17 jaar.
Je vertelde dat je weer afspraken moet maken met de school van je zoon, gaat ie daar nu al heen of is het nog steeds het intake-traject? En hoe is het met je zoon? Heeft hij nog steeds die vriendin? Neemt hij alweer medicatie?
Sorry voor alle vragen, ik hoop eigenlijk gewoon dat het iets beter met je gaat! Zolang je zo nu en dan aan jezelf denkt moet jij, zo sterk als je bent, een heel eind komen!
Liefs Suuz*;
vrijdag 13 april 2007 om 16:40
Hallo medelezers,
Hoe gaat het met iedereen? Met mij redelijk ik heb besloten weer aan het werk te gaan en wat ik niet zo snel had verwacht is toch gebeurd ... ik heb na anderhalve week al een baan gevonden!! Als secretaresse voor 4 dagen in de week. Heerlijk weer je eigen geld te verdienen. Aangezien mijn zoon niet geholpen wil worden heb ik besloten de energie in mezelf te stoppen met dit als resultaat. Ben benieuwd hoe het met de andere posters gaat later meer.
Liefs van mij
Hoe gaat het met iedereen? Met mij redelijk ik heb besloten weer aan het werk te gaan en wat ik niet zo snel had verwacht is toch gebeurd ... ik heb na anderhalve week al een baan gevonden!! Als secretaresse voor 4 dagen in de week. Heerlijk weer je eigen geld te verdienen. Aangezien mijn zoon niet geholpen wil worden heb ik besloten de energie in mezelf te stoppen met dit als resultaat. Ben benieuwd hoe het met de andere posters gaat later meer.
Liefs van mij
maandag 14 mei 2007 om 22:57
Hallo beste lezers, hoe gaat het met iedereen?
Met mij redelijk, ben inmiddels niet meer werkzaam (1 week).
Helaas wilde het bedrijf waar ik op projectbasis zat niet met mij verder.
Ze zochten toch een all round iemand en tja dat ben ik niet want ik ben er even uitgeweest door voor zoonlief te zorgen. Wel ben ik bezig met een andere vacature maar voor minder uren in de week. Met zoonlief gaat het stabiel komt natuurlijk ook omdat er geen negatieve prikkels zijn want hij is vrijwel de hele dag thuis en deelt z'n tijd naar zijn believe in. Vorige week maandag is het nieuwe traject opgestart door de kliniek waar hij in behandeling is geweest. In het vervolg komen ze hem hier bij ons thuis opzoeken (niet de kliniek maar weer een nwe instelling) om te kijken of ze iets voor hem of mij kunnen doen en eventueel in de toekomst een dagbesteding kunnen vinden die hem ook wat lijkt. Mijn zoon had duidelijk niet zoveel zin in het gesprek, voor hem waren het gewoon de zoveelste nieuwe gezichten. Ik vond ze zelf ook een beetje weeig overkomen, en dan die vragen die ze aan hem stelde, zo van XXXX zie, ruik, hoor je dingen die er niet zijn etc, ik denk dan weer bij mezelf is het nou zoveel moeite om zijn dossier even door te nemen voordat je komt dan hoef je de vragen ook niet te stellen want dat is voor iemand met schizofrenie nou niet bepaald makkelijk om erover te praten, maar ja dat denk ik dan maar ik zeg het niet hoor. Voorlopig afgesproken dat ze een maal per maand komen omdat we beide niet de noodzaak zien voor meer. Heeft er iemand ervaring met die thuisbezoeken?? Zou hier graag meer over willen horen van ouders/partners/familieleden die hier ervaring mee hebben, dan kan ik me een beetje instellen op wat ik kan verwachten van deze instelling. Oke dat was het wel weer voor op dit moment,
Liefs van mij
Met mij redelijk, ben inmiddels niet meer werkzaam (1 week).
Helaas wilde het bedrijf waar ik op projectbasis zat niet met mij verder.
Ze zochten toch een all round iemand en tja dat ben ik niet want ik ben er even uitgeweest door voor zoonlief te zorgen. Wel ben ik bezig met een andere vacature maar voor minder uren in de week. Met zoonlief gaat het stabiel komt natuurlijk ook omdat er geen negatieve prikkels zijn want hij is vrijwel de hele dag thuis en deelt z'n tijd naar zijn believe in. Vorige week maandag is het nieuwe traject opgestart door de kliniek waar hij in behandeling is geweest. In het vervolg komen ze hem hier bij ons thuis opzoeken (niet de kliniek maar weer een nwe instelling) om te kijken of ze iets voor hem of mij kunnen doen en eventueel in de toekomst een dagbesteding kunnen vinden die hem ook wat lijkt. Mijn zoon had duidelijk niet zoveel zin in het gesprek, voor hem waren het gewoon de zoveelste nieuwe gezichten. Ik vond ze zelf ook een beetje weeig overkomen, en dan die vragen die ze aan hem stelde, zo van XXXX zie, ruik, hoor je dingen die er niet zijn etc, ik denk dan weer bij mezelf is het nou zoveel moeite om zijn dossier even door te nemen voordat je komt dan hoef je de vragen ook niet te stellen want dat is voor iemand met schizofrenie nou niet bepaald makkelijk om erover te praten, maar ja dat denk ik dan maar ik zeg het niet hoor. Voorlopig afgesproken dat ze een maal per maand komen omdat we beide niet de noodzaak zien voor meer. Heeft er iemand ervaring met die thuisbezoeken?? Zou hier graag meer over willen horen van ouders/partners/familieleden die hier ervaring mee hebben, dan kan ik me een beetje instellen op wat ik kan verwachten van deze instelling. Oke dat was het wel weer voor op dit moment,
Liefs van mij
zaterdag 9 juni 2007 om 21:34
Ja, dat is toch wel heel frusterend. Als je zoon zijn medicatie niet meer wil nemen. Mijn zwager is ook schizofreen en lijkt qua omschrijving veel op je zoon. Dat toch wel extreem egoistische stoorde me enorm. Gaat het tijdje beter, vertrouwt ie me toe van zijn medicatie af te willen. Voor zijn moeder is het een constante zorg.
Dogmatil is een oud middel, moet volgens meerdere keren per dag genomen worden. Waarom krijgt hij dat middel en niet (bijv) Risperidone, seroquel of een ander middel dat nieuwer is. Die hebben minder bijwerkingen en werken beter. Bovendien hoef je ze maar 1* per dag in te nemen (als ik het goed heb. Van dogmatil weet ik dat je tardieve dyskinesie kunt krijgen...
Maar goed: hij wil niet geholpen worden. Is ie aan de medicijnen, wil ie er weer vanaf....Ik heb er ook boeken over gelezen, van moeders met zo'n zoon. Een moeder gaf de medicatie stiekem en dat ging heel goed. tot ie op vakantie ging. vertelde ze het hem, was ie enorm teleurgesteld omdat ie dacht dat ie hetzelf deed. Eenmaal teruguit Italie was hij een zwerver, totaal veranderd.....Ik kan alleen maar mee voelen...Ik vind het zeer, zeer verstandig en knap dat je ook aan jezelf denkt. Als hij niet geholpen wil worden, dan houdt het op dat punt gewoon op.
Sterkte!
Dogmatil is een oud middel, moet volgens meerdere keren per dag genomen worden. Waarom krijgt hij dat middel en niet (bijv) Risperidone, seroquel of een ander middel dat nieuwer is. Die hebben minder bijwerkingen en werken beter. Bovendien hoef je ze maar 1* per dag in te nemen (als ik het goed heb. Van dogmatil weet ik dat je tardieve dyskinesie kunt krijgen...
Maar goed: hij wil niet geholpen worden. Is ie aan de medicijnen, wil ie er weer vanaf....Ik heb er ook boeken over gelezen, van moeders met zo'n zoon. Een moeder gaf de medicatie stiekem en dat ging heel goed. tot ie op vakantie ging. vertelde ze het hem, was ie enorm teleurgesteld omdat ie dacht dat ie hetzelf deed. Eenmaal teruguit Italie was hij een zwerver, totaal veranderd.....Ik kan alleen maar mee voelen...Ik vind het zeer, zeer verstandig en knap dat je ook aan jezelf denkt. Als hij niet geholpen wil worden, dan houdt het op dat punt gewoon op.
Sterkte!
maandag 11 juni 2007 om 20:25
Dank je voor je reactie,
Ja, dat is toch wel heel frusterend. Als je zoon zijn medicatie niet meer wil nemen. Mijn zwager is ook schizofreen en lijkt qua omschrijving veel op je zoon. Dat toch wel extreem egoistische stoorde me enorm.
Dat vind ik dus ook enorm moeilijk om mee om te gaan. Nu gaat het weer even beter maar ja je weet dat dit ieder moment weer over kan zijn.
Gaat het tijdje beter, vertrouwt ie me toe van zijn medicatie af te willen. Voor zijn moeder is het een constante zorg.
Dogmatil is een oud middel, moet volgens meerdere keren per dag genomen worden. Waarom krijgt hij dat middel en niet (bijv) Risperidone, seroquel of een ander middel dat nieuwer is. Die hebben minder bijwerkingen en werken beter. Bovendien hoef je ze maar 1* per dag in te nemen (als ik het goed heb. Van dogmatil weet ik dat je tardieve dyskinesie kunt krijgen...
Seroquel heeft hij vorig jaar al gehad, net als Zyprexa en nog drie andere soorten. Het maakt niet veel uit zoals bij de meeste patienten gaat het in het begin goed en na een tijdje heeft hij genoeg van de bijwerkingen en stopt hij ermee. Nu is hij ongeveer een maand of vier, vijf zonder.
Maar goed: hij wil niet geholpen worden. Is ie aan de medicijnen, wil ie er weer vanaf....Ik heb er ook boeken over gelezen, van moeders met zo'n zoon. Een moeder gaf de medicatie stiekem en dat ging heel goed. tot ie op vakantie ging. vertelde ze het hem, was ie enorm teleurgesteld omdat ie dacht dat ie hetzelf deed. Eenmaal teruguit Italie was hij een zwerver, totaal veranderd.....Ik kan alleen maar mee voelen...Ik vind het zeer, zeer verstandig en knap dat je ook aan jezelf denkt. Als hij niet geholpen wil worden, dan houdt het op dat punt gewoon op.
Sterkte!
Jij ook met je familielid, groetjes van mij
Ja, dat is toch wel heel frusterend. Als je zoon zijn medicatie niet meer wil nemen. Mijn zwager is ook schizofreen en lijkt qua omschrijving veel op je zoon. Dat toch wel extreem egoistische stoorde me enorm.
Dat vind ik dus ook enorm moeilijk om mee om te gaan. Nu gaat het weer even beter maar ja je weet dat dit ieder moment weer over kan zijn.
Gaat het tijdje beter, vertrouwt ie me toe van zijn medicatie af te willen. Voor zijn moeder is het een constante zorg.
Dogmatil is een oud middel, moet volgens meerdere keren per dag genomen worden. Waarom krijgt hij dat middel en niet (bijv) Risperidone, seroquel of een ander middel dat nieuwer is. Die hebben minder bijwerkingen en werken beter. Bovendien hoef je ze maar 1* per dag in te nemen (als ik het goed heb. Van dogmatil weet ik dat je tardieve dyskinesie kunt krijgen...
Seroquel heeft hij vorig jaar al gehad, net als Zyprexa en nog drie andere soorten. Het maakt niet veel uit zoals bij de meeste patienten gaat het in het begin goed en na een tijdje heeft hij genoeg van de bijwerkingen en stopt hij ermee. Nu is hij ongeveer een maand of vier, vijf zonder.
Maar goed: hij wil niet geholpen worden. Is ie aan de medicijnen, wil ie er weer vanaf....Ik heb er ook boeken over gelezen, van moeders met zo'n zoon. Een moeder gaf de medicatie stiekem en dat ging heel goed. tot ie op vakantie ging. vertelde ze het hem, was ie enorm teleurgesteld omdat ie dacht dat ie hetzelf deed. Eenmaal teruguit Italie was hij een zwerver, totaal veranderd.....Ik kan alleen maar mee voelen...Ik vind het zeer, zeer verstandig en knap dat je ook aan jezelf denkt. Als hij niet geholpen wil worden, dan houdt het op dat punt gewoon op.
Sterkte!
Jij ook met je familielid, groetjes van mij
zondag 24 juni 2007 om 23:11
Hallo hier ben ik weer.
Ik zit ergens mee en weet niet zo goed wat ik ermee aan moet, kan er trouwens niet zo veel mee denk ik. Zoonlief is meegevraagd op vakantie met
de ouders van zijn vriendin, ze gaan een dag of 7 tot 10 in augustus kamperen op Terschelling. Ik vind het natuurlijk erg leuk voor hem en het gaat op het moment redelijk stabiel met hem maar ik heb ook zoiets van ja wat als er iets fout gaat daar met hem. (haar ouders zijn op de hoogte van z'n ziekte). Zij weten ook dat hij nu een maand of 4 van de medicijnen af is. Het valt me ook op dat hij de laatste dagen (sinds een dag of 10) erg moe is, hij zegt dit zelf ook. Vraag me ook af hoe dat komt, hij blowt sinds een maand of 3 niet meer daar komt het dus niet van. Zou fijn zijn als er iemand tips heeft of advies,
Alvast bedankt
Ik zit ergens mee en weet niet zo goed wat ik ermee aan moet, kan er trouwens niet zo veel mee denk ik. Zoonlief is meegevraagd op vakantie met
de ouders van zijn vriendin, ze gaan een dag of 7 tot 10 in augustus kamperen op Terschelling. Ik vind het natuurlijk erg leuk voor hem en het gaat op het moment redelijk stabiel met hem maar ik heb ook zoiets van ja wat als er iets fout gaat daar met hem. (haar ouders zijn op de hoogte van z'n ziekte). Zij weten ook dat hij nu een maand of 4 van de medicijnen af is. Het valt me ook op dat hij de laatste dagen (sinds een dag of 10) erg moe is, hij zegt dit zelf ook. Vraag me ook af hoe dat komt, hij blowt sinds een maand of 3 niet meer daar komt het dus niet van. Zou fijn zijn als er iemand tips heeft of advies,
Alvast bedankt
woensdag 23 januari 2008 om 15:51
Beste Brunette,
Wat een heftig verhaal zeg! Ik heb zelf geen ervaring met schizofrenie, maar wel met het zogenaamde persoongebonden budget. Wat mij erg geholpen heeft is de site www.epgb.nl Die helpt je met je administratie van je pgb, zodat je je toch al kostbare tijd aan andere dingen kan besteden.
Succes!
san35
Wat een heftig verhaal zeg! Ik heb zelf geen ervaring met schizofrenie, maar wel met het zogenaamde persoongebonden budget. Wat mij erg geholpen heeft is de site www.epgb.nl Die helpt je met je administratie van je pgb, zodat je je toch al kostbare tijd aan andere dingen kan besteden.
Succes!
san35
woensdag 23 januari 2008 om 15:57
Jaja. Een (zeer) oud topic wordt omhoog gehaald en met welke reactie daarop? Het doorlinken naar een oh zo 'handige' site waar de knip al snel getrokken mag worden. En dat als allereerste posting op een eerste dag op een forum? Mijn neus riekt pure reclame/zieltjeswinnerij.
vandaag ga ik van alles kunnen
woensdag 1 maart 2017 om 12:08
Lieve Brunette,
Mijn zoon is al 14 jaar(nu 29) psychotisch schizofreen, vanaf het moment dat ik dacht dat er iets mis was met hem trok ik overal aan de bel, maar niemand hielp, instanties gooide het op dat we probleem gezin waren, om er zo makkelijk vanaf te komen!
Ik wist dat dit geen puber gedrag was, hij was voor ons niet meer bereikbaar, en nam niets meer van ons aan.
Het werd steeds erger ik begon net mijn eigen zaakje i, het was vanaf het begin een succes, maar omdat het mijn zoon steeds slechter ging en hij een gevaar werd voor ons maar ook voor de samenleving. Ging mijn onderneming er ook aan onder door. Ik durfde niet meer naar buiten en sloot ons als het ware op thuis. Mijn meisjes deed in de avond ook bij ons op de kamer omdat ik bang was dat hij het huis zou indringen zonder dat ik daar wakker van zou worden. Nachtmerries had ik elke nacht ik was zo bang om wakker te worden en dat hij het gezin had afgemaakt. Je hoorde hem in het centrum van afstand schreeuwen en liep met een tas vol met messen door het centrum heen.
Maar politie liet ons ook in de steek. In 2009 heeft een journalist van een krant uit mijn woonplaats mij geholpen door een stuk te schrijven in de krant en de desbetreffende burgemeester op het matje geroepen, maar ook dat hielp niet, als nog had je het nakijken als ouder van een kind wat al meerder jarig was.
In een 2015 werd ik een keer s nachts wakker weer van een nachtmerrie over mijn zoon, ik stuurde een email naar een vriend over mijn nachtmerrie en dat ik er helemaal kapot van was. De volgende dag zat lekker te chillen boven samen met mijn meisjes en mijn man zij blij lekker liggen omdat ik zo zware nacht had en hij ging lekker patatjes bakken met de meiden beneden, op een gegeven moment hoorde ik in de verte geschreeuw maar ik dacht dat het weer de nachtmerrie was, maar het werd luider en luider en toen besefte ik dat het op dat moment was en sprong uit bed, hoe ik beneden ben gekomen weet ik niet eens meer, maar er werd aangebeld en mijn keek uit het raam het was mijn zoon en hij probeerde met alle macht binnen te komen, mijn man zat onder het bloed en mijn dochtertjes hadden zich verstopt op het toilet, wat een drama en de politie heeft hem gewoon laten gaan omdat ze vonden dat hij aanspreekbaar was, hoe bestaat het......
Angst voor je eigen kind hoe erg is dat. Ik draaide elke dag nachtdiensten en elke keer als ik naar huis reed ging er door mijn hoofd heen dat ik aan zou komen thuis en alles onder het bloed zat, het was zo zwaar en dat is het nog steeds.
We krijgen nog steeds geen hulp, vorige jaar kwam hij weer in de gevangenis terecht en werd er TBS geëist maar omdat justitie weer steken had laten vallen heeft hij dit gewonnen en komt hij nu weer in zo ggz instelling terecht, dus het begint weer.....vandaag is het 1 maart 2017 en ik heb mijn meisjes net naar oma gebracht omdat ik bang ben dat hij straks weer voor onze deur staat, ik krijg geen info en weet het dus niet.
Ik ben zo verdrietig en ik begrijp je helemaal, maar Brunette hij is nu 17 jaar vraag alsjeblieft een rechtelijk macht aan doe iets het word alleen maar erger en je hebt straks niets meer te vertellen doe het nu!
Voel met je mee
Mijn zoon is al 14 jaar(nu 29) psychotisch schizofreen, vanaf het moment dat ik dacht dat er iets mis was met hem trok ik overal aan de bel, maar niemand hielp, instanties gooide het op dat we probleem gezin waren, om er zo makkelijk vanaf te komen!
Ik wist dat dit geen puber gedrag was, hij was voor ons niet meer bereikbaar, en nam niets meer van ons aan.
Het werd steeds erger ik begon net mijn eigen zaakje i, het was vanaf het begin een succes, maar omdat het mijn zoon steeds slechter ging en hij een gevaar werd voor ons maar ook voor de samenleving. Ging mijn onderneming er ook aan onder door. Ik durfde niet meer naar buiten en sloot ons als het ware op thuis. Mijn meisjes deed in de avond ook bij ons op de kamer omdat ik bang was dat hij het huis zou indringen zonder dat ik daar wakker van zou worden. Nachtmerries had ik elke nacht ik was zo bang om wakker te worden en dat hij het gezin had afgemaakt. Je hoorde hem in het centrum van afstand schreeuwen en liep met een tas vol met messen door het centrum heen.
Maar politie liet ons ook in de steek. In 2009 heeft een journalist van een krant uit mijn woonplaats mij geholpen door een stuk te schrijven in de krant en de desbetreffende burgemeester op het matje geroepen, maar ook dat hielp niet, als nog had je het nakijken als ouder van een kind wat al meerder jarig was.
In een 2015 werd ik een keer s nachts wakker weer van een nachtmerrie over mijn zoon, ik stuurde een email naar een vriend over mijn nachtmerrie en dat ik er helemaal kapot van was. De volgende dag zat lekker te chillen boven samen met mijn meisjes en mijn man zij blij lekker liggen omdat ik zo zware nacht had en hij ging lekker patatjes bakken met de meiden beneden, op een gegeven moment hoorde ik in de verte geschreeuw maar ik dacht dat het weer de nachtmerrie was, maar het werd luider en luider en toen besefte ik dat het op dat moment was en sprong uit bed, hoe ik beneden ben gekomen weet ik niet eens meer, maar er werd aangebeld en mijn keek uit het raam het was mijn zoon en hij probeerde met alle macht binnen te komen, mijn man zat onder het bloed en mijn dochtertjes hadden zich verstopt op het toilet, wat een drama en de politie heeft hem gewoon laten gaan omdat ze vonden dat hij aanspreekbaar was, hoe bestaat het......
Angst voor je eigen kind hoe erg is dat. Ik draaide elke dag nachtdiensten en elke keer als ik naar huis reed ging er door mijn hoofd heen dat ik aan zou komen thuis en alles onder het bloed zat, het was zo zwaar en dat is het nog steeds.
We krijgen nog steeds geen hulp, vorige jaar kwam hij weer in de gevangenis terecht en werd er TBS geëist maar omdat justitie weer steken had laten vallen heeft hij dit gewonnen en komt hij nu weer in zo ggz instelling terecht, dus het begint weer.....vandaag is het 1 maart 2017 en ik heb mijn meisjes net naar oma gebracht omdat ik bang ben dat hij straks weer voor onze deur staat, ik krijg geen info en weet het dus niet.
Ik ben zo verdrietig en ik begrijp je helemaal, maar Brunette hij is nu 17 jaar vraag alsjeblieft een rechtelijk macht aan doe iets het word alleen maar erger en je hebt straks niets meer te vertellen doe het nu!
Voel met je mee
maandag 8 januari 2018 om 16:28
Beste Hoop en andere moeders, mijn zoon heeft onlangs ook de diagnose schizofrenie gekregen. Heel heftig, al gaat het naar omstandigheden momenteel best goed met hem. Na de wanhoop van de eerste maanden, ben ik nu positiever gestemd over zijn ontwikkeling verder. Zijn er nog moeders hier die willen praten over dit onderwerp?
