Psyche
alle pijlers
Succesvol zijn ondanks levensdrama's ?
woensdag 10 september 2008 om 21:22
Wie van jullie is er succesvol in het leven, ondanks levens drama's ?
Deel je ervaring dan met mij. Ik hoop er inspiratie uit te kunnen halen.
Ik ben een vrouw rond de dertig. Toen ik tiener was lag het in mijn 'planning' om succesvol te zijn in studie en werk. Laat ik de term 'succesvol' subjectief houden: succes= datgene bereiken wat je wilt bereiken. Ik heb tien jaar later dus niet bereikt wat ik wilde.
Waarom niet? Ik kwam obstakels tegen in mijn leven: zelfmoordpoging vriend, problemen in de familie en zelfs psychische en fysieke mishandeling. (Een greep uit enkele levens drama's)
Gevolg: Emotioneel labiele periodes. Studie niet afgerond en zwakke positie op de arbeidsmarkt.
Mijn carrière dromen zijn tot op heden niet in vervulling gegaan, terwijl ik altijd een ambitieus persoon ben geweest met veel capaciteiten. Ik zit nu in een fase dat ik ondanks alle sores in mijn verleden, toch probeer om die dromen nog steeds waar te maken. Maar ik merk dat het ondanks mijn sterke wil en motivatie, moeilijk is om te blijven focussen. Soms raak ik overweldigd door een je-kansen-zijn-voorbij-gevoel. Nu weet ik rationeel dat dit niet zo is. Maar zal ik ooit nog 'succesvol' zijn, vraag ik me wel eens af.
Natuurlijk weet ik dat een fijne carrière hebben niet alles is, en dat het gaat om liefde in dit leven. Door de gebeurtenissen in mijn leven weet ik juist wat werkelijk belangrijk is in het leven. Maar ik heb zoveel kwaliteiten die ik wil benutten. Zoveel dromen, die in theorie waargemaakt kunnen worden.
Ik wil graag mensen horen, die ondanks problemen in hun leven toch nog hebben bereikt wat ze wilden. Misschien kunnen jullie vertellen hoe die weg daarheen is gegaan. Was het moeilijk om te focussen op je doel? Of kon je 'het verleden' makkelijk achter je laten? (Vertel het liefst ook wat die levens drama's waren.) En op wat voor manier ben je nu succesvol?
Ik wil graag leren van de ervaringen van anderen. Ik wil het niet opgeven. Nooit.
Deel je ervaring dan met mij. Ik hoop er inspiratie uit te kunnen halen.
Ik ben een vrouw rond de dertig. Toen ik tiener was lag het in mijn 'planning' om succesvol te zijn in studie en werk. Laat ik de term 'succesvol' subjectief houden: succes= datgene bereiken wat je wilt bereiken. Ik heb tien jaar later dus niet bereikt wat ik wilde.
Waarom niet? Ik kwam obstakels tegen in mijn leven: zelfmoordpoging vriend, problemen in de familie en zelfs psychische en fysieke mishandeling. (Een greep uit enkele levens drama's)
Gevolg: Emotioneel labiele periodes. Studie niet afgerond en zwakke positie op de arbeidsmarkt.
Mijn carrière dromen zijn tot op heden niet in vervulling gegaan, terwijl ik altijd een ambitieus persoon ben geweest met veel capaciteiten. Ik zit nu in een fase dat ik ondanks alle sores in mijn verleden, toch probeer om die dromen nog steeds waar te maken. Maar ik merk dat het ondanks mijn sterke wil en motivatie, moeilijk is om te blijven focussen. Soms raak ik overweldigd door een je-kansen-zijn-voorbij-gevoel. Nu weet ik rationeel dat dit niet zo is. Maar zal ik ooit nog 'succesvol' zijn, vraag ik me wel eens af.
Natuurlijk weet ik dat een fijne carrière hebben niet alles is, en dat het gaat om liefde in dit leven. Door de gebeurtenissen in mijn leven weet ik juist wat werkelijk belangrijk is in het leven. Maar ik heb zoveel kwaliteiten die ik wil benutten. Zoveel dromen, die in theorie waargemaakt kunnen worden.
Ik wil graag mensen horen, die ondanks problemen in hun leven toch nog hebben bereikt wat ze wilden. Misschien kunnen jullie vertellen hoe die weg daarheen is gegaan. Was het moeilijk om te focussen op je doel? Of kon je 'het verleden' makkelijk achter je laten? (Vertel het liefst ook wat die levens drama's waren.) En op wat voor manier ben je nu succesvol?
Ik wil graag leren van de ervaringen van anderen. Ik wil het niet opgeven. Nooit.
woensdag 10 september 2008 om 21:30
lieverd,
Je bent 30. Misschien een jaartje meer. Besef dat eerst eens. Je schrijft alsof je leven al voorbij is. Volgens mij is je werkleven maar net begonnen. Als je op je 25st begint, heb je nu 5 jaar gewerkt en mag je nog 35 (minimaal) tot je pensioen.
Leer eens genieten van het moment. Jaag niet alles na.
Iedereen komt hindernissen tegen. Hoe groot of klein ze zijn hangt ervanaf hoe groot en klein je ze laat zijn. Dat oordeel moet je echt zelf gaan geven. Dat kan niemand anders voor je doen.
Even een quote van iemand anders:
It is not how hard you fall that defines you, it is how you stand up again.
Je bent 30. Misschien een jaartje meer. Besef dat eerst eens. Je schrijft alsof je leven al voorbij is. Volgens mij is je werkleven maar net begonnen. Als je op je 25st begint, heb je nu 5 jaar gewerkt en mag je nog 35 (minimaal) tot je pensioen.
Leer eens genieten van het moment. Jaag niet alles na.
Iedereen komt hindernissen tegen. Hoe groot of klein ze zijn hangt ervanaf hoe groot en klein je ze laat zijn. Dat oordeel moet je echt zelf gaan geven. Dat kan niemand anders voor je doen.
Even een quote van iemand anders:
It is not how hard you fall that defines you, it is how you stand up again.
woensdag 10 september 2008 om 21:48
Ik heb nog lang niet bereikt wat ik wilde. Maar ik heb ook jarenlang mijn kop in het zand gestoken voor de oorzaak hiervan.
Om het samen te vatten: Ik ben als kind opgegroeid in liefdeloos gezin met pedofiele stiefvader. Ben nu pas zover om aan mezelf toe te geven dat wat er bij ons thuis gebeurde viel onder het kopje psychische en fysieke mishandeling
Ik zie ook nu pas hoe groot de impact hiervan nog steeds is.
Ik kon als kind niet wachten tot ik eindelijk 'groot' was. Tot m'n jeugd eindelijk afgelopen was. Ik had niemand met wie ik kon praten of die me kon troosten Dus trooste ik mezelf en beloofde ik mezelf dat ik me niet klein zou laten krijgen, dat ik later gelukkig zou zijn.
Ik doe heel hard mijn best maar net als jij heb ik mijn studie niet af kunnen maken door labiele periodes.. Het goede nieuws is dat ik sinds een jaar weer studeer en dat het heel goed gaat. Emotioneel ben ik ook stabieler. Maar soms..als ik weer tegen 1 van mijn tekortkomingen aanloop die overduidelijk komt door iets uit mijn jeugd dan breek ik weer. Dan denk ik aan mijn belofte aan mezelf en ben ik bang dat ik het niet waar ga kunnen maken.
Ook ik heb periodes dat ik me afvraag of het ooit nog goed komt met me. Of ik er ooit helemaal los van kom. En vooral periodes dat ik erg verdrietig ben over de kansen en mogelijkheden die me ontnomen zijn door me zo'n valse start te geven.
Maar ik moet zeggen dat ik ook steeds vaker een gevoel van trots heb gewoon om hoe sterk ik ben , hoeveel ik aankan en dat ik net als jij nooit zal opgeven.
Denk niet alleen aan waar je nog niet bent maar kijk ook naar waar je vandaan komt.
woensdag 10 september 2008 om 21:54
Ik heb de nodige drama's meegemaakt, maar daar wil ik liever niet op in gaan hier. Wel kan ik je vertellen dat ik, ondanks alle tegenslagen, nu het gevoel heb dat ik heel erg op de juiste weg ben.
Het gevoel dat jij nu hebt, had ik rond mijn 25e. Ik heb toen besloten om er iets mee te doen en alsnog mijn doelen na te streven. Ik realiseerde mij wel heel goed dat er maar 1 iemand is die je doelen kan verwezenlijken, en dat ben je natuurlijk zelf. Ik ben daarom in de avonduren gaan studeren, naast mijn fulltime baan. Dat was best zwaar (vooral ook omdat ik meer dan fulltime werkte), maar ik heb er ook veel van geleerd. En omdat je leven dan een poosje bijna alleen maar uit werk en studie bestaat, word je vanzelf ook erg gefocused. Je kan namelijk niet veel anders.
Het belangrijkste is dat je er zelf voor gaat en je daar ook voor inspant. Niet makkelijk, maar ik vond het zeker de moeite waard.
Het gevoel dat jij nu hebt, had ik rond mijn 25e. Ik heb toen besloten om er iets mee te doen en alsnog mijn doelen na te streven. Ik realiseerde mij wel heel goed dat er maar 1 iemand is die je doelen kan verwezenlijken, en dat ben je natuurlijk zelf. Ik ben daarom in de avonduren gaan studeren, naast mijn fulltime baan. Dat was best zwaar (vooral ook omdat ik meer dan fulltime werkte), maar ik heb er ook veel van geleerd. En omdat je leven dan een poosje bijna alleen maar uit werk en studie bestaat, word je vanzelf ook erg gefocused. Je kan namelijk niet veel anders.
Het belangrijkste is dat je er zelf voor gaat en je daar ook voor inspant. Niet makkelijk, maar ik vond het zeker de moeite waard.
woensdag 10 september 2008 om 22:01
Laat ik voorop stellen dat ik jouw ervaringen gelukkig niet gehad heb en dat ik het heel knap vind dat jij je leven weer zo op de rit aan het zetten bent...
Toch herken ik ook wel veel in jouw stukje, vooral het gevoel dat je beschrijft dat je als kind altijd groot wilde zijn.
Maar ik zie mijn problemen van vroeger juist als de grote drijfveer achter mijn persoonlijke ontwikkeling nu. Door mijn verleden heb ik altijd de drang gehad om mezelf te bewijzen dat ik best wat in huis heb, dat ik een slimme meid ben en dat ik alles kan bereiken wat ik wil.
woensdag 10 september 2008 om 22:36
Ik heb ook een 'bewogen' jeugd gehad. Van dreiging van seksueel misbruik, mijn zeer labiele moeder die zelfmoord probeerde te plegen en de mishandeling van mijn stiefvader tot de slechte band met mijn eigen vader en de drie scheidingen van mijn moeder.
Maar nu ben ik zeker succesvol. Ik heb jaren therapie gehad en nu ben ik sterk. Ik ben heel gelukkig getrouwd, heb een HBO studie afgerond, een goede baan, ben bezig met een studie aan de uni en voel me goed!
Ik ben sterk, ik kan de wereld aan.
Oh ja en ik ben ook pas 30! Dus mijn leven begint net pas.
Houd moed, durf aan je trauma's te werken, durf de pijn en het verdriet aan te gaan en durf gelukkig te zijn.
Succes.
Maar nu ben ik zeker succesvol. Ik heb jaren therapie gehad en nu ben ik sterk. Ik ben heel gelukkig getrouwd, heb een HBO studie afgerond, een goede baan, ben bezig met een studie aan de uni en voel me goed!
Ik ben sterk, ik kan de wereld aan.
Oh ja en ik ben ook pas 30! Dus mijn leven begint net pas.
Houd moed, durf aan je trauma's te werken, durf de pijn en het verdriet aan te gaan en durf gelukkig te zijn.
Succes.
woensdag 10 september 2008 om 23:11
Lieve tsjajoh, het 'je kansen zijn voorbij-gevoel"... niet aan toegeven, niet doen hoor!
Zeker in deze tijd, in onze maatschappij, zijn je kansen niet voorbij! Nog lang niet.
Ivm herkenbaarheid wil ik nu hier niet teveel uitweiden over mezelf, maar herken het heel goed waar je het over hebt.
ik heb lang geleden de bewuste keuze gemaakt niet op mijn ouders te willen lijken. En ik had een duidelijk beeld voor ogen wie, wat, en hoe ik wilde zijn... En dat ben ik nu. Na heel wat vallen en vooral veel opstaan ben ik exact geworden, wat ik een aantal jaar geleden hoopte.
Ik heb werk/eigen bedrijf kunnen vinden, in een vak dat voor sommigen alleen een droom is! Toen ik op de middelbare school vertelde dat dit was wat ik wilde doen, had men niet gedacht dat het ooit zou lukken.
Toendertijd ben ik zelfs weleens geplaagd door mijn vader omdat onze hele familie plat dialect sprak en ik mezelf dus ABN leerde.. nu is hij razend trots op mij. Mijn moeder heeft het er helaas wel moeilijk mee, met haar is mijn band niet zo goed. Wij zijn erg uit elkaar gegroeid. Daar ben ik nu druk mee, om daar een modus in de vinden.
.. en nu heb ik toch erg over mijzelf uitgeweid.. Misschien komt het omdat ik toevallig vanavond een "bezinnings-avondje' had en nu jouw post tegen kwam. Nu maar hopen dat ik jou een beetje tot inspiratie kan zijn.
Lieverd, weet dat geen enkel leven zonder leed is.
Het is nu aan jou om dát er uit te halen dat er voor jou in zit. En dat kun je alleen zelf!
Zeker in deze tijd, in onze maatschappij, zijn je kansen niet voorbij! Nog lang niet.
Ivm herkenbaarheid wil ik nu hier niet teveel uitweiden over mezelf, maar herken het heel goed waar je het over hebt.
ik heb lang geleden de bewuste keuze gemaakt niet op mijn ouders te willen lijken. En ik had een duidelijk beeld voor ogen wie, wat, en hoe ik wilde zijn... En dat ben ik nu. Na heel wat vallen en vooral veel opstaan ben ik exact geworden, wat ik een aantal jaar geleden hoopte.
Ik heb werk/eigen bedrijf kunnen vinden, in een vak dat voor sommigen alleen een droom is! Toen ik op de middelbare school vertelde dat dit was wat ik wilde doen, had men niet gedacht dat het ooit zou lukken.
Toendertijd ben ik zelfs weleens geplaagd door mijn vader omdat onze hele familie plat dialect sprak en ik mezelf dus ABN leerde.. nu is hij razend trots op mij. Mijn moeder heeft het er helaas wel moeilijk mee, met haar is mijn band niet zo goed. Wij zijn erg uit elkaar gegroeid. Daar ben ik nu druk mee, om daar een modus in de vinden.
.. en nu heb ik toch erg over mijzelf uitgeweid.. Misschien komt het omdat ik toevallig vanavond een "bezinnings-avondje' had en nu jouw post tegen kwam. Nu maar hopen dat ik jou een beetje tot inspiratie kan zijn.
Lieverd, weet dat geen enkel leven zonder leed is.
Het is nu aan jou om dát er uit te halen dat er voor jou in zit. En dat kun je alleen zelf!
Computer says nooooo
donderdag 11 september 2008 om 08:35
Ik heb ook het een en ander meegemaakt (seksueel misbruik, zwaar gepest worden, zware depressiviteit, vader alcoholist, beste vriendin die zelfmoord pleegt en wat lichamelijk probleempjes zoals hypermobiliteit v/d gewrichten, fibromyalgie en hypoglycemie, trombosebeen en longembolie, post partum depressie). Heb ook nooit een studie afgemaakt (2 x geprobeerd) door labiele periodes.
Maar nu ben ik gelukkig getrouwd, heb een hele mooie dochter en een goede baan als Clinical Data Manager (hbo/wo functie). Daar is wel 2 jaar therapie aan voorafgegaan en ik ben onderaan de ladder begonnen in de branche waar ik nu in werkzaam ben. Kreeg de kans om na een jaar een "interne opleiding" te doen en die heb ik gegrepen. Ik word over een half jaartje 30. En eindelijk heb ik nu het gevoel dat ik ben waar ik wil zijn.
Maar nu ben ik gelukkig getrouwd, heb een hele mooie dochter en een goede baan als Clinical Data Manager (hbo/wo functie). Daar is wel 2 jaar therapie aan voorafgegaan en ik ben onderaan de ladder begonnen in de branche waar ik nu in werkzaam ben. Kreeg de kans om na een jaar een "interne opleiding" te doen en die heb ik gegrepen. Ik word over een half jaartje 30. En eindelijk heb ik nu het gevoel dat ik ben waar ik wil zijn.
donderdag 11 september 2008 om 08:36
Niet om je problemen en obstakels te kleineren maar: je bent dertig! Elke dertiger heeft een tijdje dat gevoel van ''je kansen zijn voorbij, het is veel te laat". En rond je veertigste komt het nog 's.
(Misschien tegen je 50ste ook weer, maar zo oud ben ik nog niet.)
Er zijn weinig mensen die hun dromen op hun 30ste hebben waargemaakt, en van degenen die dat wel gelukt is, zijn er velen burnt out op hun 36ste.
(Misschien tegen je 50ste ook weer, maar zo oud ben ik nog niet.)
Er zijn weinig mensen die hun dromen op hun 30ste hebben waargemaakt, en van degenen die dat wel gelukt is, zijn er velen burnt out op hun 36ste.
No offence, maar deze zin maakt mij een beetje wantrouwend. Je bent nieuw op dit forum, en je bent meteen levensdrama's van anderen aan het verzamelen. Weet je zeker dat het voor jezelf is, en niet voor een artikel of werkstuk?
donderdag 11 september 2008 om 09:00
Ik ga hier even een tijdje meelezen,
Zelf bijna 27 jaar, en het gevoel of ik al tien jaar 'stilsta'.
Een depressie, boulimia, angst en paniekstoornis weerhouden me er al jaren van eens écht iets van mijn leven te maken. De laatste tijd vraag ik me zelfs af of ik die dingen niet bewust vasthoud om lekker stil te blíjven staan.
En dan heb ik nog geluk! ( Liefde van mijn leven heb ik al gevonden én het is wederzijds,mooi huis, lieve ouders, fantastische zussen, veel goede vrienden..) Bij het lezen van sommige andere verhalen hier voel ik me schuldig zo stuurloos rondjes te blijven rennen. Vaak merk ik dat er allerlei dingen me in de schoot geworpen worden. Ik krijg niks tot een succesvol einde omdat ik teveel bezig ben met de negatieve dingen waarmee ik bezig ben. Nu vooral mijn eetstoornis. Ik wil een leuke baan, zit nu wegens depressie in de ziektewet. Maar hier voel ik me ook niet beter door natuurlijk.
Ook ik weet dat ik het kán, en de mislukkingen niet in mijn weg moet laten staan. Ik ben niet voorgoed mislukt, heb het alleen een paar jaar helemaal verkeerd aangepakt.
Maar toch heb ik er enorme moeite mee, ik schaam me en denk dat alle succes toch nooit meer zal opboksen tegen de nare dingen. Dubbel gevoel dus. Ik raak er ontmoedigd van en ga dan maar weer wachten.. maar waarop eigenlijk?
Als ik zo mijn stukje na-lees wil ik mezelf zo hard schoppen!!
Zelf bijna 27 jaar, en het gevoel of ik al tien jaar 'stilsta'.
Een depressie, boulimia, angst en paniekstoornis weerhouden me er al jaren van eens écht iets van mijn leven te maken. De laatste tijd vraag ik me zelfs af of ik die dingen niet bewust vasthoud om lekker stil te blíjven staan.
En dan heb ik nog geluk! ( Liefde van mijn leven heb ik al gevonden én het is wederzijds,mooi huis, lieve ouders, fantastische zussen, veel goede vrienden..) Bij het lezen van sommige andere verhalen hier voel ik me schuldig zo stuurloos rondjes te blijven rennen. Vaak merk ik dat er allerlei dingen me in de schoot geworpen worden. Ik krijg niks tot een succesvol einde omdat ik teveel bezig ben met de negatieve dingen waarmee ik bezig ben. Nu vooral mijn eetstoornis. Ik wil een leuke baan, zit nu wegens depressie in de ziektewet. Maar hier voel ik me ook niet beter door natuurlijk.
Ook ik weet dat ik het kán, en de mislukkingen niet in mijn weg moet laten staan. Ik ben niet voorgoed mislukt, heb het alleen een paar jaar helemaal verkeerd aangepakt.
Maar toch heb ik er enorme moeite mee, ik schaam me en denk dat alle succes toch nooit meer zal opboksen tegen de nare dingen. Dubbel gevoel dus. Ik raak er ontmoedigd van en ga dan maar weer wachten.. maar waarop eigenlijk?
Als ik zo mijn stukje na-lees wil ik mezelf zo hard schoppen!!
donderdag 11 september 2008 om 10:26
Zomerfreak, niet doen hoor, jezelf schoppen. Da's nergens goed voor. Toen ik rond de 30 was, heb ik het eens in de groep gegooid bij een aantal bekenden. Bleek dat zij zich allemaal min of meer mislukt voelden. De een in haar werk, de volgende in relaties, en de volgende had weer nauwelijks vrienden.
Ik denk dat het niet zo zwart-wit is, dat je of geslaagd bent, of mislukt. Ik denk dat mislukkingen en tegenslagen onderdeel zijn van je ontwikkeling. Het lijkt misschien of je stilstaat als je er middenin zit, maar dat is niet zo. En het lijkt misschien of geslaagde mensen de tegenslagen overwinnen door er tegenop te boksen, maar ook zij hebben periodes van afwachten.
Ik denk dat het niet zo zwart-wit is, dat je of geslaagd bent, of mislukt. Ik denk dat mislukkingen en tegenslagen onderdeel zijn van je ontwikkeling. Het lijkt misschien of je stilstaat als je er middenin zit, maar dat is niet zo. En het lijkt misschien of geslaagde mensen de tegenslagen overwinnen door er tegenop te boksen, maar ook zij hebben periodes van afwachten.
donderdag 11 september 2008 om 10:34
Ja? Dat je eigenlijk helemaal niet stilstaat bedoel je?
Als ik het erover heb met mijn vriend, zegt hij dat hij ook een periode heeft gehad waarin hij niet wist wat hij wilde. Maar hij heeft alles zo goed voor elkaar, erg goede baan en een huis kunnen kopen. (waar ik dan mag wonen)
Ik voel me zo of ik het niet verdien en ik wil óók succesvol zijn. Maar op de een of andere manier krijg ik mezelf niet op die rails. En het meest frustrerend is bijna dat ik zeker wéét dat ik veel mijn mars heb. Maar niks durf telkens.
Het is fijn dat jij dit zo zegt Korenwolf, er kan ook nog heel veel veranderen natuurlijk voor mijn dertigste.. thanks!
Als ik het erover heb met mijn vriend, zegt hij dat hij ook een periode heeft gehad waarin hij niet wist wat hij wilde. Maar hij heeft alles zo goed voor elkaar, erg goede baan en een huis kunnen kopen. (waar ik dan mag wonen)
Ik voel me zo of ik het niet verdien en ik wil óók succesvol zijn. Maar op de een of andere manier krijg ik mezelf niet op die rails. En het meest frustrerend is bijna dat ik zeker wéét dat ik veel mijn mars heb. Maar niks durf telkens.
Het is fijn dat jij dit zo zegt Korenwolf, er kan ook nog heel veel veranderen natuurlijk voor mijn dertigste.. thanks!
donderdag 11 september 2008 om 12:10
@Liselotte4
Het voelt soms inderdaad alsof mijn leven voorbij is.Ik weet dat dit maar een gevoel is. Enerzijds heb ik ook kansen gemist, en anderzijds zijn er nog genoeg kansen. Tevens probeer ik ook zeker te genieten van het nu. Al valt er momenteel niet veel te genieten, in de zin van: mijn huidige leven heeft de symptomen van een gebroken verleden.
Je zegt dat ik niet alles zou moeten najagen. Wat bedoel je daarmee?
Geld bijvoorbeeld, interesseert me niets. Maar het gebruiken van mijn talenten, dat is waar ik naar verlang. Wil niet iedereen ten volste zichzelf zijn/worden? Jaag jij dan niet na om al je capaciteiten te benutten Liselotte4? Niet najagen om volledig tot bloei te komen houdt voor mij hetzelfde in als angst hebben om te leven. Dat trekt mij niet.
Het voelt soms inderdaad alsof mijn leven voorbij is.Ik weet dat dit maar een gevoel is. Enerzijds heb ik ook kansen gemist, en anderzijds zijn er nog genoeg kansen. Tevens probeer ik ook zeker te genieten van het nu. Al valt er momenteel niet veel te genieten, in de zin van: mijn huidige leven heeft de symptomen van een gebroken verleden.
Je zegt dat ik niet alles zou moeten najagen. Wat bedoel je daarmee?
Geld bijvoorbeeld, interesseert me niets. Maar het gebruiken van mijn talenten, dat is waar ik naar verlang. Wil niet iedereen ten volste zichzelf zijn/worden? Jaag jij dan niet na om al je capaciteiten te benutten Liselotte4? Niet najagen om volledig tot bloei te komen houdt voor mij hetzelfde in als angst hebben om te leven. Dat trekt mij niet.
donderdag 11 september 2008 om 12:33
@Taupe
Ik herken dingen die je zegt. De periodes dat je breekt wegens de gevolgen van je 'valse start' , dat heb ik dus ook. Je hoort wel eens de uitspraak: geluk is een keuze. Tuurlijk...de wil is sterk, maar deze wil heeft een vijand: ongevraagde drama's. Maar goed, iedereen heeft zo wel zijn pijnen. En omdat het niet in mijn aard zit om zieligjes en ambitieloos te zijn blijf ik nooit hangen in die periodes van complete ontmoediging.
Eigenlijk voelt het bereiken van mijn persoonlijke ontplooingsdoelen als een continue strijd. Een strijd tussen mijn sterke wil om te worden wie ik wil zijn en de patronen uit het verleden. Ik hoop dat het gevoel van strijden voor progressie kan worden omgezet in meer ontspannen handelen. Dus misschien meer zoals Liselotte4 zei: leven in het nu.
Nu betreft deze drang om iets te bereiken met name het carrierevlak. Op sociaal en relationeel vlak ben ik tevreden met de status quo.
Taupe, heb jij een limiet voor jezelf gesteld. Een 'deadline'? Hoe strikt is jouw plan om te komen waar je wilt komen? Of ben je gewoon ontspannen hierin? Stel dat je het doel niet haalt, kan je daar dan mee leven?
Zelf zal ik niet voldaan terug kunnen kijken op mijn leven als ik niet alles geprobeerd heb om te komen waar ik wil komen...
Ik herken dingen die je zegt. De periodes dat je breekt wegens de gevolgen van je 'valse start' , dat heb ik dus ook. Je hoort wel eens de uitspraak: geluk is een keuze. Tuurlijk...de wil is sterk, maar deze wil heeft een vijand: ongevraagde drama's. Maar goed, iedereen heeft zo wel zijn pijnen. En omdat het niet in mijn aard zit om zieligjes en ambitieloos te zijn blijf ik nooit hangen in die periodes van complete ontmoediging.
Eigenlijk voelt het bereiken van mijn persoonlijke ontplooingsdoelen als een continue strijd. Een strijd tussen mijn sterke wil om te worden wie ik wil zijn en de patronen uit het verleden. Ik hoop dat het gevoel van strijden voor progressie kan worden omgezet in meer ontspannen handelen. Dus misschien meer zoals Liselotte4 zei: leven in het nu.
Nu betreft deze drang om iets te bereiken met name het carrierevlak. Op sociaal en relationeel vlak ben ik tevreden met de status quo.
Taupe, heb jij een limiet voor jezelf gesteld. Een 'deadline'? Hoe strikt is jouw plan om te komen waar je wilt komen? Of ben je gewoon ontspannen hierin? Stel dat je het doel niet haalt, kan je daar dan mee leven?
Zelf zal ik niet voldaan terug kunnen kijken op mijn leven als ik niet alles geprobeerd heb om te komen waar ik wil komen...
donderdag 11 september 2008 om 12:49
@nummerzoveel
Inspirerend om te horen dat het jou dus wel lukt om je doelen te realiseren. Dus als ik het goed begrijp heb je nu dus je gewenste studie afgerond? Dat zal vast een eenzame weg geweest zijn.
Ik probeer me ook zoveel mogelijk te laten inspireren door vrienden die wél succesvol zijn op het gebied studie/werk. En ik wil benadrukken, ik heb het nog steeds over een subjectief begrip van succesvol zijn zoals genoemd in de openingspost:datgene bereiken wat je wilt bereiken.
Hoe deed jij dat? Ging je juist om met mensen die in die zin succesvol waren? Of ging je juist om met 'door leed geplaagde' mensen die , net als jij, de moeizame route zijn gegaan?
(Deze bovenstaande vraag is voor iedereen die hier iets over kan vertellen.)
Inspirerend om te horen dat het jou dus wel lukt om je doelen te realiseren. Dus als ik het goed begrijp heb je nu dus je gewenste studie afgerond? Dat zal vast een eenzame weg geweest zijn.
Ik probeer me ook zoveel mogelijk te laten inspireren door vrienden die wél succesvol zijn op het gebied studie/werk. En ik wil benadrukken, ik heb het nog steeds over een subjectief begrip van succesvol zijn zoals genoemd in de openingspost:datgene bereiken wat je wilt bereiken.
Hoe deed jij dat? Ging je juist om met mensen die in die zin succesvol waren? Of ging je juist om met 'door leed geplaagde' mensen die , net als jij, de moeizame route zijn gegaan?
(Deze bovenstaande vraag is voor iedereen die hier iets over kan vertellen.)
donderdag 11 september 2008 om 12:56
@ aapje
Ik word helemaal blij als je commentaar lees! Het is dus mogelijk om een leven te realiseren zoals je dat wilt, merk ik aan jouw verhaal.
Ik ben erg blij voor je dat je van dit geluk mag genieten. Het overwinnen van die obstakels is dus mede dankzij therapie geweest zeg je. Ik moet bekennen dat ik die weg niet ben gegaan van therapie. Misschien heb ik dat niet gedaan omdat ik nog dagelijks geconfronteerd wordt met de gevolgen uit het verleden. In feite hebben de levensdrama's dus voortgeduurd...lastig om uit te leggen zonder al te specifiek te zijn...Wat ik bedoel te zeggen is dat 'het verleden' verwerken volgens mij pas kan als je in het heden de rust daarvoor hebt. En die heb ik helaas nog niet.
Maar nogmaals je post beurt me op! Bedankt.
Ik word helemaal blij als je commentaar lees! Het is dus mogelijk om een leven te realiseren zoals je dat wilt, merk ik aan jouw verhaal.
Ik ben erg blij voor je dat je van dit geluk mag genieten. Het overwinnen van die obstakels is dus mede dankzij therapie geweest zeg je. Ik moet bekennen dat ik die weg niet ben gegaan van therapie. Misschien heb ik dat niet gedaan omdat ik nog dagelijks geconfronteerd wordt met de gevolgen uit het verleden. In feite hebben de levensdrama's dus voortgeduurd...lastig om uit te leggen zonder al te specifiek te zijn...Wat ik bedoel te zeggen is dat 'het verleden' verwerken volgens mij pas kan als je in het heden de rust daarvoor hebt. En die heb ik helaas nog niet.
Maar nogmaals je post beurt me op! Bedankt.
donderdag 11 september 2008 om 13:01
@summer73
Ja je verhaal inspireert mij zeker! Zou je me kunnen vertelen hoe de weg naar jouw succes was? Ging dat met vallen en opstaan? Wat hielp je om te focussen? Was het een eenzame weg, of viel dat mee?
Ik moet wél eerlijk zeggen dat ik niet zozeer een bewijsdrang voel naar mensen toe. Ik streef gewoon naar dat geluksgevoel wat je hebt als je datgene doet in het leven waar je voor gemaakt bent.
Ja je verhaal inspireert mij zeker! Zou je me kunnen vertelen hoe de weg naar jouw succes was? Ging dat met vallen en opstaan? Wat hielp je om te focussen? Was het een eenzame weg, of viel dat mee?
Ik moet wél eerlijk zeggen dat ik niet zozeer een bewijsdrang voel naar mensen toe. Ik streef gewoon naar dat geluksgevoel wat je hebt als je datgene doet in het leven waar je voor gemaakt bent.
donderdag 11 september 2008 om 13:11
@Mainecoon
Ook voor jij ben ik happy! Toch goed om te zien dat mensen met een heftig verleden zichzelf kunnen oprapen. Ik ken namelijk zat mensen die na een moeilijk verleden steeds diep in de put zijn geraakt en zichzelf verwaarlozen. Ik weiger om één van hen te worden.
Zelf heb ik geen kinderen waar ik nu geluk uit put.En dat ben ik ook nog niet van plan om deze te krijgen. Ik wil eerst mijn doel bereikt hebben. Studie afronden en op werkvlak datgene doen waar ik goed in ben. Dat is toch een soort bevrediging die je niet uit anderen kan halen. Ik ben nu weer even kracht aan het verzamelen om door te gaan, door te gaan, door te gaan...
Ook bij jou lees ik iets over therapie. Misschien heb ik dingen inderdaad nog niet verwerkt.Dit kan een blijvende belemmering zijn in mijn carriere, omdat emotionele periodes zo maar weer terug zouden kunnen komen. Maar ik wil van dit topic geen therapeutisch geheel maken. Ik hoop gewoon bemoedigd te worden door de succesverhalen van anderen.
Ook voor jij ben ik happy! Toch goed om te zien dat mensen met een heftig verleden zichzelf kunnen oprapen. Ik ken namelijk zat mensen die na een moeilijk verleden steeds diep in de put zijn geraakt en zichzelf verwaarlozen. Ik weiger om één van hen te worden.
Zelf heb ik geen kinderen waar ik nu geluk uit put.En dat ben ik ook nog niet van plan om deze te krijgen. Ik wil eerst mijn doel bereikt hebben. Studie afronden en op werkvlak datgene doen waar ik goed in ben. Dat is toch een soort bevrediging die je niet uit anderen kan halen. Ik ben nu weer even kracht aan het verzamelen om door te gaan, door te gaan, door te gaan...
Ook bij jou lees ik iets over therapie. Misschien heb ik dingen inderdaad nog niet verwerkt.Dit kan een blijvende belemmering zijn in mijn carriere, omdat emotionele periodes zo maar weer terug zouden kunnen komen. Maar ik wil van dit topic geen therapeutisch geheel maken. Ik hoop gewoon bemoedigd te worden door de succesverhalen van anderen.
donderdag 11 september 2008 om 13:12
donderdag 11 september 2008 om 13:16
Ik denk dat je er voor op moet passen om je doelen verwezenlijken als zaligmakend te zien. Natuurlijk geeft het een goed gevoel, maar je neemt ook nog steeds jezelf mee. Met al je angsten, onzekerheden, verdriet en wat al niet meer. Door hier nu al aan te werken, kun je straks beter genieten van het succesvol zijn.
donderdag 11 september 2008 om 13:18
donderdag 11 september 2008 om 13:31
@zomerfreak
Ik hoop dat je net als ik de kracht en inspiratie zal vinden (wie weet in dit topic) om je leven in te richten zoals je wilt.
Jij boft inderdaad met deze stabiele man die je hebt gevonden! Ik leef daarentegen met een man die , net als ik, een gecompliceerd problematisch verleden heeft en daarom samen met mij in hetzelfde schuitje zit! Gelukkig houden we van elkaar...De liefde maakt veel goed.
Ik hoop dat je net als ik de kracht en inspiratie zal vinden (wie weet in dit topic) om je leven in te richten zoals je wilt.
Jij boft inderdaad met deze stabiele man die je hebt gevonden! Ik leef daarentegen met een man die , net als ik, een gecompliceerd problematisch verleden heeft en daarom samen met mij in hetzelfde schuitje zit! Gelukkig houden we van elkaar...De liefde maakt veel goed.
