Psyche
alle pijlers
Superwoman on Lithium
vrijdag 3 oktober 2008 om 19:39
Mijn wereld staat volledig op z'n kop. Niet dat ik onbekend ben met psychische problemen/stoornissen. In mijn werk, omgeving en binnen mijn gezin heb ik ermee te maken.
Voor veel mensen heb ik altijd iets speciaals gehad, vooral vanwege mijn niet aflatende vechtlust bij tegenslag. En verdomd daar heb ik al wat mee te kampen gehad.
Inmiddels dacht ik dat ik alles wel kon, zit op het goede spoor sinds ik mijn behandeling voor mijn ADHD volg, heb een onwijs leuke nieuwe baan en er nog wat leuk werk naast. En nu....van ultimate high in een ultimate low beland. Op naar mijn coach en daar alles besproken. Bij mij rinkelde er wel een belletje, maar daar ging het over op groot alarm. Arts erbij, checklists erbij.....eigenlijk met de verwachting dat ik de mij niet onbekende winterdepressie was ingerold. Lichtherapie zou dan kunnen helpen.
Niets is minder waar! Lichtherapie kan ik vergeten. Veel te gevaarlijk op dit moment. Ik zou opnieuw een manie (die ik zelf niet eerder had onderkend) in kunnen schieten en met mijn suïcidale gedachten levensgevaarlijk. En nu.....voorlopige diagnose bipolaire stoornis en dus lithium. Een opnam heb ik godzijdank kunnen voorkomen, door te laten zien dat ik hulp aanvaar en vecht tegen mijn gedachten.
Kan ik mijn gezin nog aan, kan ik die vreselijk leuke baan houden? De enige plek waar ik nu nog functioneer is op mijn werk. Zal ik straks een kasplantje zijn, zonder gevoel, zonder high en zonder low? Gaat mijn relatie straks beter of kan ik die beter gelijk de nek omdraaien? Hoe moet het met mijn kinderen, nu hun supermom i.p.v. hun te steunen al hun aandacht opeist?
Alles dat ik al meegemaakt heb lijkt nu ineens peanuts. Iedereen staat voor me klaar en ik WIL alles doen om er ook nu weer wat van te maken. Eigenlijk ben ik een gelukkig mens, maar nu even compleet de weg kwijt.
Wat ik nu met dit topic wil? Niet persé troostende woorden. Liever wel ervaringen van anderen. Kennen jullie dit beeld en wat zijn mijn vooruitzichten?
Voor veel mensen heb ik altijd iets speciaals gehad, vooral vanwege mijn niet aflatende vechtlust bij tegenslag. En verdomd daar heb ik al wat mee te kampen gehad.
Inmiddels dacht ik dat ik alles wel kon, zit op het goede spoor sinds ik mijn behandeling voor mijn ADHD volg, heb een onwijs leuke nieuwe baan en er nog wat leuk werk naast. En nu....van ultimate high in een ultimate low beland. Op naar mijn coach en daar alles besproken. Bij mij rinkelde er wel een belletje, maar daar ging het over op groot alarm. Arts erbij, checklists erbij.....eigenlijk met de verwachting dat ik de mij niet onbekende winterdepressie was ingerold. Lichtherapie zou dan kunnen helpen.
Niets is minder waar! Lichtherapie kan ik vergeten. Veel te gevaarlijk op dit moment. Ik zou opnieuw een manie (die ik zelf niet eerder had onderkend) in kunnen schieten en met mijn suïcidale gedachten levensgevaarlijk. En nu.....voorlopige diagnose bipolaire stoornis en dus lithium. Een opnam heb ik godzijdank kunnen voorkomen, door te laten zien dat ik hulp aanvaar en vecht tegen mijn gedachten.
Kan ik mijn gezin nog aan, kan ik die vreselijk leuke baan houden? De enige plek waar ik nu nog functioneer is op mijn werk. Zal ik straks een kasplantje zijn, zonder gevoel, zonder high en zonder low? Gaat mijn relatie straks beter of kan ik die beter gelijk de nek omdraaien? Hoe moet het met mijn kinderen, nu hun supermom i.p.v. hun te steunen al hun aandacht opeist?
Alles dat ik al meegemaakt heb lijkt nu ineens peanuts. Iedereen staat voor me klaar en ik WIL alles doen om er ook nu weer wat van te maken. Eigenlijk ben ik een gelukkig mens, maar nu even compleet de weg kwijt.
Wat ik nu met dit topic wil? Niet persé troostende woorden. Liever wel ervaringen van anderen. Kennen jullie dit beeld en wat zijn mijn vooruitzichten?
vrijdag 3 oktober 2008 om 20:21
Hallo Lolotte... Ik kan me jouw gevoel zo onwijs goed voorstellen. Het gaat allemaal een beetje lekker en dan een flinke dip. Lithium is een stemmingsstabilisator maar denk alsjeblieft niet dat je niks meer voelt. je wordt geen zombie en je gaat niet leven als een kasplantje.
Hoe weet jij dat allemaal zul je denken. Heel eenvoudig. Ik heb zelf litium geslikt en ben vaak opgenomen geweest en genoeg mensen meegemaakt die het ook slikten.
Juist door het slikken van Litium ben je in staat om je werk te doen en te functioneren in je gezin.
Ik hoor het jou al zeggen.... Wat moesten die mensen en jij op de PAAZ ondanks de Litium. Vele, waaronder ik hadden niet echt een goed medicijn tegen een biopolaire stoornis of zoals in mijn geval chronische depressies. Door therapieën zou het beter moeten gaan maar op een gegeven moment bleek voor velen van ons naast de anti-depressiva een stemmingsstabilisator nodig te zijn.
Eén waarschuwing wil ik je wel meegeven. Laat elk half jaar je nieren, lever en schildklier controleren en houd je echt aan de dosis. De dosis is oa afhankelijk van het lichaamsgewicht en je bloedspiegel.
Veel sterkte!
BTW: Ik hoefde de Litium maar een half jaar te slikken omdat ik echt vooruit ging.
Hoe weet jij dat allemaal zul je denken. Heel eenvoudig. Ik heb zelf litium geslikt en ben vaak opgenomen geweest en genoeg mensen meegemaakt die het ook slikten.
Juist door het slikken van Litium ben je in staat om je werk te doen en te functioneren in je gezin.
Ik hoor het jou al zeggen.... Wat moesten die mensen en jij op de PAAZ ondanks de Litium. Vele, waaronder ik hadden niet echt een goed medicijn tegen een biopolaire stoornis of zoals in mijn geval chronische depressies. Door therapieën zou het beter moeten gaan maar op een gegeven moment bleek voor velen van ons naast de anti-depressiva een stemmingsstabilisator nodig te zijn.
Eén waarschuwing wil ik je wel meegeven. Laat elk half jaar je nieren, lever en schildklier controleren en houd je echt aan de dosis. De dosis is oa afhankelijk van het lichaamsgewicht en je bloedspiegel.
Veel sterkte!
BTW: Ik hoefde de Litium maar een half jaar te slikken omdat ik echt vooruit ging.
vrijdag 3 oktober 2008 om 22:46
Dank je voor je reactie Bosaapje. Mijn reactie en vragen komen voornamelijk vanuit mijn gevoel. Verstandelijk weet ik eigenlijk wel dat ik, mede door mijn eeuwige strijdlust, heus vooruit zal gaan.
Ik vind het wel een flinke tegenvaller. Niet dat ik een winterdepressie nu zo'n geweldige aandoening vind. Maar jeetje, ik bipolair!
En toch....hoe langer ik erover nadenk zie ik dat die diagnose niet zo gek is. Als kind werd ik al "Jantje lacht-Jantje huilt" genoemd omdat ik zomaar kon omslaan van overdreven blij naar diep verdrietig. Later in de loop van mijn leven zijn er periodes geweest die ik nu inderdaad als manisch zou beschrijven. Met daarna direct een diepe depressie. Alleen had ik zelf die link nooit gelegd. Bovendien waren er tal van redenen waarom ik die dieptes inschoot.
Ik heb vaker antidepressiva geslikt, zit er nu sinds maart al weer aan. En het blijkt niet genoeg. Ondanks de lithium wordt de andere AD komende week waarschijnlijk opgehoogd.
( Mocht ik ooit dood gaan kan ik bij het chemischafval![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
)
Ik vind het ergens wel dapper dat je over je opname schrijft. Er hangt toch vaak een bepaalde negativiteit in de lucht als er ook maar iets mis is tussen je oren.
En gek vind ik niemand die zich heeft (moeten) laten opnemen. Ik ken er zelf genoeg die of kort of jaren lang opgenomen zijn geweest. En het zijn behalve geweldige vrienden ook mensen die vol in het leven staan al dan niet met betaald werk.
ZIj vormen op dit moment het grootste deel van mijn vangnet.
Ik vind het wel een flinke tegenvaller. Niet dat ik een winterdepressie nu zo'n geweldige aandoening vind. Maar jeetje, ik bipolair!
En toch....hoe langer ik erover nadenk zie ik dat die diagnose niet zo gek is. Als kind werd ik al "Jantje lacht-Jantje huilt" genoemd omdat ik zomaar kon omslaan van overdreven blij naar diep verdrietig. Later in de loop van mijn leven zijn er periodes geweest die ik nu inderdaad als manisch zou beschrijven. Met daarna direct een diepe depressie. Alleen had ik zelf die link nooit gelegd. Bovendien waren er tal van redenen waarom ik die dieptes inschoot.
Ik heb vaker antidepressiva geslikt, zit er nu sinds maart al weer aan. En het blijkt niet genoeg. Ondanks de lithium wordt de andere AD komende week waarschijnlijk opgehoogd.
( Mocht ik ooit dood gaan kan ik bij het chemischafval
)Ik vind het ergens wel dapper dat je over je opname schrijft. Er hangt toch vaak een bepaalde negativiteit in de lucht als er ook maar iets mis is tussen je oren.
En gek vind ik niemand die zich heeft (moeten) laten opnemen. Ik ken er zelf genoeg die of kort of jaren lang opgenomen zijn geweest. En het zijn behalve geweldige vrienden ook mensen die vol in het leven staan al dan niet met betaald werk.
ZIj vormen op dit moment het grootste deel van mijn vangnet.
zaterdag 4 oktober 2008 om 09:41
Hoi Lolotte!
Jee zeg, wat een heftige situatie lijkt me dit! Denk je dat je op het goede spoor zit met je adhd en dan dit! (ik ken je een heel klein beetje van ad(h)d forum, maar je al een tijdje niet gezien. Is het helemaal zeker dat je bipolair bent? Ben je dan afgelopen tijd manisch geweest en nu dus in een depressie? Je klinkt trouwens helemaal niet depressief en heel strijdvaardig. Maar dat geef je natuurlijk ook aan.
Door mijn werk heb ik redelijk wat ervaring met bipoliare dingen. Het is er in veeeeeeeeele variatie's en het belangrijkste is altijd erkenning en een goede balans van medicatie vinden. Zie mensen de shit in gaan doordat ze ontkennen die kwetsbaarheid te hebben (met name manisch zijn wordt vaak ontkent en is natuurlijk een lekkerder gevoel), maar zie daarentegen mensen die goed ingesteld zijn op medicatie en samen met hun omgeving een vangnet vormen en weer een heel normaal leven lijden.
Als je wilt kan je me evt een prive bericht sturen als je meer vragen hebt. Maar weet alleen vanuit mijn werk veel en niet in prive. Kan me voorstellen dat je bij je hulpverleners al genoeg info hebt.
In ieder geval betekent het niet dat alles wat geweest is niet was zoals het was en dat alles in het kader stond van ofwel manisch zijn ofwel depressief zijn. Je bent wie je ben met je enorme ups en enorme downs.
Sterkte! En zet hem op!
liefs Maasje
Jee zeg, wat een heftige situatie lijkt me dit! Denk je dat je op het goede spoor zit met je adhd en dan dit! (ik ken je een heel klein beetje van ad(h)d forum, maar je al een tijdje niet gezien. Is het helemaal zeker dat je bipolair bent? Ben je dan afgelopen tijd manisch geweest en nu dus in een depressie? Je klinkt trouwens helemaal niet depressief en heel strijdvaardig. Maar dat geef je natuurlijk ook aan.
Door mijn werk heb ik redelijk wat ervaring met bipoliare dingen. Het is er in veeeeeeeeele variatie's en het belangrijkste is altijd erkenning en een goede balans van medicatie vinden. Zie mensen de shit in gaan doordat ze ontkennen die kwetsbaarheid te hebben (met name manisch zijn wordt vaak ontkent en is natuurlijk een lekkerder gevoel), maar zie daarentegen mensen die goed ingesteld zijn op medicatie en samen met hun omgeving een vangnet vormen en weer een heel normaal leven lijden.
Als je wilt kan je me evt een prive bericht sturen als je meer vragen hebt. Maar weet alleen vanuit mijn werk veel en niet in prive. Kan me voorstellen dat je bij je hulpverleners al genoeg info hebt.
In ieder geval betekent het niet dat alles wat geweest is niet was zoals het was en dat alles in het kader stond van ofwel manisch zijn ofwel depressief zijn. Je bent wie je ben met je enorme ups en enorme downs.
Sterkte! En zet hem op!
liefs Maasje
zaterdag 4 oktober 2008 om 10:54
Hoi Maasje,
Ik heb je inderdaad ook op ADHD zien schrijven. Gister heb ik even overwogen mijn verhaal daar neer te zetten. Maar aangezien dit toch anders is en ik graag wat ervaringen wilde horen heb ik een eigen topic geopend. Dat je me daar niet veel meer zag is omdat ik het ontzettend (positief) druk heb en eerlijk gezegd deed het forum me even niets, evenals vriendschappen etc.
Hoe meer ik denk, hoe meer ik denk dat ze bij PsyQ op het juiste spoor zitten. Een diagnose is nog niet definitief gesteld. Alleen waren de vermoedens zo groot en de nood zo hoog dat lithium nu de enige optie was.
Ik ben inderdaad de laatste tijd manisch geweest. Iets dat ik zelf niet herkende of onderkende. En ben nu behoorlijk depressief, al laat ik het nog steeds niet aan de buitenwereld zien. Kwestie van jarenlang training in jezelf anders voordoen dan je bent. Deels om mezelf ook overeind te houden.
Bedankt dat ik je ook achter de schermen mag spreken. Ik zal het in mijn oren knopen. Maar voor nu is dit even genoeg, naast de intensieve begeleiding van mijn omgeving en PsyQ.
Dat een normaal leven mogelijk is als je eenmaal ingesteld bent heb ik inmiddels meer om me heen gehoord. Ik hoop dan ook heel erg dat dit werkt voor me en er eindelijk (meer) balans in mijn leven en daardoor relatie en gezin komt.
Kun je me overigens vertellen of een bipolaire stoornis erfelijk kan zijn? Ik stond net op met die vraag in mijn hoofd. Drie van de vier kinderen hebben al mijn ADHD en ik wens ze dit bepaald niet toe.
Eigenlijk voel ik me weer zo in de rouw en schuldig, zoals na mijn diagnose ADHD toen bleek dat mijn kids het van geen vreemde hebben.
Normaal zou ik zelf wel Googlen ofzo, maar kan me er niet toe zetten. Beetje struisvogelpolitiek.
En nu ontbijt!
Groetjes, Lolotte
Ik heb je inderdaad ook op ADHD zien schrijven. Gister heb ik even overwogen mijn verhaal daar neer te zetten. Maar aangezien dit toch anders is en ik graag wat ervaringen wilde horen heb ik een eigen topic geopend. Dat je me daar niet veel meer zag is omdat ik het ontzettend (positief) druk heb en eerlijk gezegd deed het forum me even niets, evenals vriendschappen etc.
Hoe meer ik denk, hoe meer ik denk dat ze bij PsyQ op het juiste spoor zitten. Een diagnose is nog niet definitief gesteld. Alleen waren de vermoedens zo groot en de nood zo hoog dat lithium nu de enige optie was.
Ik ben inderdaad de laatste tijd manisch geweest. Iets dat ik zelf niet herkende of onderkende. En ben nu behoorlijk depressief, al laat ik het nog steeds niet aan de buitenwereld zien. Kwestie van jarenlang training in jezelf anders voordoen dan je bent. Deels om mezelf ook overeind te houden.
Bedankt dat ik je ook achter de schermen mag spreken. Ik zal het in mijn oren knopen. Maar voor nu is dit even genoeg, naast de intensieve begeleiding van mijn omgeving en PsyQ.
Dat een normaal leven mogelijk is als je eenmaal ingesteld bent heb ik inmiddels meer om me heen gehoord. Ik hoop dan ook heel erg dat dit werkt voor me en er eindelijk (meer) balans in mijn leven en daardoor relatie en gezin komt.
Kun je me overigens vertellen of een bipolaire stoornis erfelijk kan zijn? Ik stond net op met die vraag in mijn hoofd. Drie van de vier kinderen hebben al mijn ADHD en ik wens ze dit bepaald niet toe.
Eigenlijk voel ik me weer zo in de rouw en schuldig, zoals na mijn diagnose ADHD toen bleek dat mijn kids het van geen vreemde hebben.
Normaal zou ik zelf wel Googlen ofzo, maar kan me er niet toe zetten. Beetje struisvogelpolitiek.
En nu ontbijt!
Groetjes, Lolotte
zaterdag 4 oktober 2008 om 11:23
Hoi Lolotte,
Ja, er is een erfelijke factor. Ik weet niet precies hoe dat zit hoor, maar als vader of moeder bipoliar is heeft het kind grotere kans op zoiets. Maar ik herinner me ook dat in bepaalde vragenlijsten mbt adhd de vraag stond of je in familie mensen hebt met bipolaire stoornis. Ik geloof dat je het een beetje ruim moet nemen. Lijkt volgens mij vooral op dat als er in de familie psychiatrische ziekten voorkomen (adhd, bipolair, schizofrenie, autisme etc) je wat dat betreft kwetsbaarder bent om 'iets' te krijgen. Maar die dingen hangen van zoveel factoren af. Er zijn genoeg families waar maar 1 persoon iets heeft. Volgens mij is adhd trouwens 'erferlijker'. In die zin dat ik vaker hoor dat dan echt heel dichtbij allerlei mensen het hebben. Het ik bij bipolair niet zo gehoord. Maar goed, dit is een beetje gevaarlijk, want is niet wetenschappelijk van mij. Vraag het aan de psych. Hij zal vast zeggen dat er erfelijke component mogelijk bestaat, maar dat er verder niet veel over te zeggen valt.
En je schuldig voelen over dat je het aan je kinderen hebt doorgegeven (adhd).....je zult het zelf wel weten (niet voelen), maar is natuurlijk geheel onterecht! Rot dat je dat zo voelt. Bedenk dat het leven nou eenmaal niet maakbaar is. Het zou niet best zijn als alleen mensen met geen enkele 'aandoening' kinderen konden krijgen. Zou het maar wat saai worden hier.
Dus jezelf niets verwijten, wees lief voor jezelf!
liefs Maas
Ja, er is een erfelijke factor. Ik weet niet precies hoe dat zit hoor, maar als vader of moeder bipoliar is heeft het kind grotere kans op zoiets. Maar ik herinner me ook dat in bepaalde vragenlijsten mbt adhd de vraag stond of je in familie mensen hebt met bipolaire stoornis. Ik geloof dat je het een beetje ruim moet nemen. Lijkt volgens mij vooral op dat als er in de familie psychiatrische ziekten voorkomen (adhd, bipolair, schizofrenie, autisme etc) je wat dat betreft kwetsbaarder bent om 'iets' te krijgen. Maar die dingen hangen van zoveel factoren af. Er zijn genoeg families waar maar 1 persoon iets heeft. Volgens mij is adhd trouwens 'erferlijker'. In die zin dat ik vaker hoor dat dan echt heel dichtbij allerlei mensen het hebben. Het ik bij bipolair niet zo gehoord. Maar goed, dit is een beetje gevaarlijk, want is niet wetenschappelijk van mij. Vraag het aan de psych. Hij zal vast zeggen dat er erfelijke component mogelijk bestaat, maar dat er verder niet veel over te zeggen valt.
En je schuldig voelen over dat je het aan je kinderen hebt doorgegeven (adhd).....je zult het zelf wel weten (niet voelen), maar is natuurlijk geheel onterecht! Rot dat je dat zo voelt. Bedenk dat het leven nou eenmaal niet maakbaar is. Het zou niet best zijn als alleen mensen met geen enkele 'aandoening' kinderen konden krijgen. Zou het maar wat saai worden hier.
Dus jezelf niets verwijten, wees lief voor jezelf!
liefs Maas
zaterdag 4 oktober 2008 om 12:25
Lolotte, een vriendin van mij is ook bipolair en heeft iets anders gekregen dan Lithium. Zij doet het er onwijs goed op, heeft niet het gevoel dat ze afvlakt, maar is wel het enorme pieken en dalen kwijt.
Ook heeft ze begeleiding van een psycholoog erbij en soms een consult met een psychiater.
Zal ik eens vragen hoe haar medicatie heet?
Ook heeft ze begeleiding van een psycholoog erbij en soms een consult met een psychiater.
Zal ik eens vragen hoe haar medicatie heet?
zaterdag 4 oktober 2008 om 17:24
Helemaal herkenbaar. Vooral als je kinderen hebt wil je niemand niks laten merken. Je wilt de normale dingen doen en je gewoon gedragen als in een goede periode.
Voor mij was het idd ook de mogelijkheid om overeind te blijven. Ik MOEST! Zolang niemand met me meeleefde of dingen uit mijn handen trok hoefde ik er niet over te praten en kon ik in mijn "eigen" wereldje heel goed functioneren.
Helaas was het na verloop van tijd dat mijn lichaam ging staken en dat ik uiteindelijk moest worden opgenomen. Geestelijk wilde ik het wel allemaal maar mijn lichaam zei letterlijk HO. Dit is mij verschillende malen overkomen en nu heb ik eindelijk geleerd om niet te lang met mijn depressies rond te blijven lopen maar eerder aan de bel te trekken.
Drie jaar geleden was ik voor het laatst opgenomen en nu gaat het, met vallen en opstaan heel goed.
zaterdag 4 oktober 2008 om 21:34
Ivy Rose, als het Depakine of Tegretol is is het een middel dat ik nooit zal mogen gebruiken. Ik zou niet eens willen. Er is miniem risico op leverfalen voor de gemiddelde gebruiker. Maar bij ons gezin verhoogd, omdat oudste eraan is overleden.
Overigens ben ik nu nog niet direct op zoek naar iets anders. Ik ben met dit middel net begonnen en wilde werking afwachten. Daarnaast slik ik al Citalopram en Ritalin. Het wordt een beetje veul.
Overigens ben ik nu nog niet direct op zoek naar iets anders. Ik ben met dit middel net begonnen en wilde werking afwachten. Daarnaast slik ik al Citalopram en Ritalin. Het wordt een beetje veul.
zaterdag 4 oktober 2008 om 21:47
dinsdag 7 oktober 2008 om 15:53
Ik kom net van mijn zoveelste tussendoor afspraak bij PsyQ. Hoewel ik voor de buitenwereld leuk normaal kan doen gaat het nog alles behalve goed met mij. Er is de afgelopen dagen veel gesproken en een enorm vangnet opgebouwd. Nog steeds komt bij elk gesprek het woord 'opname' ter sprake. En ik WIL dat niet!!!
Ik wil mijn man en kinderen niet alleen laten. En hoe leg ik dat dan uit aan mijn splinternieuwe werkgever?
Dus na indringend overleg met allemaal afspraken toch naar huis. Met de diagnose bipolair, dus levenslang, i.p.v. een winterdepressie wat toch tijdelijk(er) is. Onder begeleiding gaan zoeken naar waar mijn grenzen nu echt liggen en manieren vinden zodat ik daar zoveel mogelijk binnen kan blijven.
Ik heb flink de pest in. Na ruim een jaar aan mezelf werken met naar mijn idee, mijn gezin en vrienden denken er anders over, toch best resultaat heb ik het gevoel van nog dieper te moeten worstelen. Wéér zoeken, leren, veranderen. En al zegt mijn verstand dat ik dat met alle hulp die ik krijg wel kan voel ik me zo ellendig. Ik weet dat ik dingen moet veranderen om het voor mijzelf in de eerste plaats en mijn gezin daar direct achteraan allemaal beter t maken.
Maar en dat is de ellende ik heb zoveel jaren zo goed mezelf en de hele wereld voor de gek kunnen houden dat ik bij god niet weet of ik het wel kan. Ik slip zo snel terug in mijn oude vertrouwde patroon van gewoon maar doen en doorgaan dat ik niet los durf te laten.Gewoon doen, mezelf en de wereld voor de gek houden is wat ik kan.En intussen sloop ik mezelf, sta ik op instorten en laat ik maar niet eens over mijn huishouden beginnen.
Het is hier weleens erg geweest, maar nu is het rijp voor de goorste aflevering van "hoe schoon is jouw huis?" En ik red het gewoon niet om simpelweg een wasmachine aan te zetten, een stofzuiger door het huis te slingeren of welke zinnige actie ook.
De kinderen hebben wel schone kleding, deels doordat man of dochter even een machine draait, eten probeer ik te verzorgen en anders neemt een ander het over.
Voorheen zou ik hulp krijgen en die heb ik afgehouden, maar nu moet die er echt, echt, echt komen. En gelukkig wordt ook dat voor me geregeld.
Onvoorstelbaar dat je zo van on top of the world kunt veranderen in een wanhopig geval van bankvulling.
Gelukkig vinden ze bij PsyQ dat ik mijn werk niet hoef af te bellen, ze vinden het zelfs goed omdat daar zoveel structuur hangt die ik nu keihard nodig hebt.
Euhhh, dit is al een hele lap tekst. Nu stop ik er even mee, want het spul komt thuis. Onder het typen bedacht ik dat het handig zou zijn om deze hersenspinselen voor a.s. donderdag (afspraak met mijn behandelend arts) uit te printen. En nu ben ik echt foetsie....maar ik kom terug.
Ik wil mijn man en kinderen niet alleen laten. En hoe leg ik dat dan uit aan mijn splinternieuwe werkgever?
Dus na indringend overleg met allemaal afspraken toch naar huis. Met de diagnose bipolair, dus levenslang, i.p.v. een winterdepressie wat toch tijdelijk(er) is. Onder begeleiding gaan zoeken naar waar mijn grenzen nu echt liggen en manieren vinden zodat ik daar zoveel mogelijk binnen kan blijven.
Ik heb flink de pest in. Na ruim een jaar aan mezelf werken met naar mijn idee, mijn gezin en vrienden denken er anders over, toch best resultaat heb ik het gevoel van nog dieper te moeten worstelen. Wéér zoeken, leren, veranderen. En al zegt mijn verstand dat ik dat met alle hulp die ik krijg wel kan voel ik me zo ellendig. Ik weet dat ik dingen moet veranderen om het voor mijzelf in de eerste plaats en mijn gezin daar direct achteraan allemaal beter t maken.
Maar en dat is de ellende ik heb zoveel jaren zo goed mezelf en de hele wereld voor de gek kunnen houden dat ik bij god niet weet of ik het wel kan. Ik slip zo snel terug in mijn oude vertrouwde patroon van gewoon maar doen en doorgaan dat ik niet los durf te laten.Gewoon doen, mezelf en de wereld voor de gek houden is wat ik kan.En intussen sloop ik mezelf, sta ik op instorten en laat ik maar niet eens over mijn huishouden beginnen.
Het is hier weleens erg geweest, maar nu is het rijp voor de goorste aflevering van "hoe schoon is jouw huis?" En ik red het gewoon niet om simpelweg een wasmachine aan te zetten, een stofzuiger door het huis te slingeren of welke zinnige actie ook.
De kinderen hebben wel schone kleding, deels doordat man of dochter even een machine draait, eten probeer ik te verzorgen en anders neemt een ander het over.
Voorheen zou ik hulp krijgen en die heb ik afgehouden, maar nu moet die er echt, echt, echt komen. En gelukkig wordt ook dat voor me geregeld.
Onvoorstelbaar dat je zo van on top of the world kunt veranderen in een wanhopig geval van bankvulling.
Gelukkig vinden ze bij PsyQ dat ik mijn werk niet hoef af te bellen, ze vinden het zelfs goed omdat daar zoveel structuur hangt die ik nu keihard nodig hebt.
Euhhh, dit is al een hele lap tekst. Nu stop ik er even mee, want het spul komt thuis. Onder het typen bedacht ik dat het handig zou zijn om deze hersenspinselen voor a.s. donderdag (afspraak met mijn behandelend arts) uit te printen. En nu ben ik echt foetsie....maar ik kom terug.
woensdag 8 oktober 2008 om 14:51
Wat een vreselijke dag vandaag. Geen afspraken, geen ritme, geen structuur. Wel slecht geslapen o.a. door mijn verkoudheid en de dikke blauwe knie die ik gister met een domme val opliep.
Al de hele dag, die lijkt veel langer dan hij nu is, huilbuien en het gevoel een strijd met mezelf en mijn lichaam te voeren. Ik wil niemand echt spreken, want ik ben bang dat er iets gevraagd of gezegd wordt waardoor ik moet huilen. Het lijkt alsof mijn masker nu te zwaar wordt en ik het nog amper op krijg. En dus ontvlucht ik elke situatie waar ik anderen tegen kan komen.
Er is in principe genoeg te doen in huis, het aquarium zou bijvoorbeeld schoongemaakt moeten worden. Een wasmachine vullen. Maar ik sta in uitstelmodus.
Hoe moet dat in hemelsnaam als ik morgen moet werken? Het normale werk zal wel lukken, maar geen collega moet het wagen om iets persoonlijks te vragen....vermoed ik. Gelukkig hoef ik maar een halve dag en mag ik daarna naar mijn behandelend arts.
Bij mijn coach en arts sla ik dicht, klets over dingen heen of ik ben toch teveel bezig mezelf te beheersen. Hoewel mijn coach er aardig doorheen prikt!
Daarom is dit topic inmiddels meer een soort dagboek voor me geworden. Hier kan ik even mijn gevoelens neertypen.
Ook prettig als het me niet lukt om dingen aan mijn man duidelijk te maken of zoals vaak gebeurd zijn werktijden en mijn slaaptijden in elkaar overlopen.
Al de hele dag, die lijkt veel langer dan hij nu is, huilbuien en het gevoel een strijd met mezelf en mijn lichaam te voeren. Ik wil niemand echt spreken, want ik ben bang dat er iets gevraagd of gezegd wordt waardoor ik moet huilen. Het lijkt alsof mijn masker nu te zwaar wordt en ik het nog amper op krijg. En dus ontvlucht ik elke situatie waar ik anderen tegen kan komen.
Er is in principe genoeg te doen in huis, het aquarium zou bijvoorbeeld schoongemaakt moeten worden. Een wasmachine vullen. Maar ik sta in uitstelmodus.
Hoe moet dat in hemelsnaam als ik morgen moet werken? Het normale werk zal wel lukken, maar geen collega moet het wagen om iets persoonlijks te vragen....vermoed ik. Gelukkig hoef ik maar een halve dag en mag ik daarna naar mijn behandelend arts.
Bij mijn coach en arts sla ik dicht, klets over dingen heen of ik ben toch teveel bezig mezelf te beheersen. Hoewel mijn coach er aardig doorheen prikt!
Daarom is dit topic inmiddels meer een soort dagboek voor me geworden. Hier kan ik even mijn gevoelens neertypen.
Ook prettig als het me niet lukt om dingen aan mijn man duidelijk te maken of zoals vaak gebeurd zijn werktijden en mijn slaaptijden in elkaar overlopen.
woensdag 8 oktober 2008 om 17:03
Och meis, valt niet mee voor je. Heftig hoor. Je hoeft geen toneel meer te spelen. Probeer wat je hier schrijft ook tegen je coach en therapeut te zeggen. Print het desnoods uit! (lees net dat je het in de vorige post zelf al schreef, goed idee dus 
)
Dit houd je echt niet lang vol Lolotte. Kun je niet aan je psychiater vragen of de PIT 1 of 2 keer per week kan komen? Dit is de Psychiatrische Intensieve Thuiszorg. Zij praten met je, luisteren en brengen structeer en regelmaat bij. Dat lijkt me in jou geval heel belangrijk die structuur en regelmaat want anders glijd je nog verder weg. Onderneem actie, zorg goed voor jezelf en neem je rust. met actie bedoel ik eventueel dingen op papier zetten voor de peut en/of coach en google eens op de PIT en kijk eens of het wat voor je is.
Maak desnoods een lijstje met de huishoudelijke taken en spreek met je man en kinderen af wie wat doet en wanneer. Hierdoor krijg je ook meer overzicht.
Ik weet dat ik met een boel practische tips kom en je emotioneel niet kan helpen. Dit is geen onwil maar meer onmacht, sorry.
Wel wens ik je veel sterkte toe en stuur je een dikke
)Dit houd je echt niet lang vol Lolotte. Kun je niet aan je psychiater vragen of de PIT 1 of 2 keer per week kan komen? Dit is de Psychiatrische Intensieve Thuiszorg. Zij praten met je, luisteren en brengen structeer en regelmaat bij. Dat lijkt me in jou geval heel belangrijk die structuur en regelmaat want anders glijd je nog verder weg. Onderneem actie, zorg goed voor jezelf en neem je rust. met actie bedoel ik eventueel dingen op papier zetten voor de peut en/of coach en google eens op de PIT en kijk eens of het wat voor je is.
Maak desnoods een lijstje met de huishoudelijke taken en spreek met je man en kinderen af wie wat doet en wanneer. Hierdoor krijg je ook meer overzicht.
Ik weet dat ik met een boel practische tips kom en je emotioneel niet kan helpen. Dit is geen onwil maar meer onmacht, sorry.
Wel wens ik je veel sterkte toe en stuur je een dikke
zaterdag 18 oktober 2008 om 22:32
Whopper, beetje late reactie...maar toch enorm bedankt voor de knuf.
Bosaapje, die huishoudelijke hulp gaat er komen. Beter nog er gaat gespecialiseerde gezinszorg komen. Van de week zijn de begeleider van mijn kinderen, ADHD'ers, en ik begonnen met de aanvraag. Gelukkig doet hij het meeste papierwerk en heb ik wat ik moest doen al klaar.
Met een beetje geluk hebben we het snel rond.
Mijn oudsten zijn van de week al leuk bezig geweest thuis. Er is al veel opgeruimd, maar het einde is nog niet in zicht. Hopenlijk wil dochter komende week, als zij vakantie heeft, nog zo nu en dan haar armen uit de mouwen steken.
Mijn coach zei van de week dat ze wel ziet dat de medicatie begint te werken. En ik merk er zelf ook al wel iets van.
Mijn hoofd begint langzaam aan rustiger te worden. Ik voel me niet zo erg meer de afgaande wekker, of zo'n irritant opgewonden clowntje. Al wisselt mijn stemming nog erg en ben ik snel geirriteerd.
Ik moet nu vooral zorgen dat ik genoeg rust en dus ook op tijd in bed ga. Mijn agenda moet ik weer in ere herstellen en daarin naast mijn werk ook tijd voor mezelf inplannen. Op tijd naar bed is lekker, maar soms best lastig/ongezellig in met ook al grote kinderen. En voor mijn man is het ook niet altijd gezellig.
Maar het moet wel, ik moet herstellen. Mijn coach vertelde me dat ik toch minimaal zes weken moet rekenen vanaf het begin van de crisis. Soms denk ik er al zowat te zijn, maar slaat de heleboel binnen een uurtje weer helemaal om.
Lichamelijk kan ik weinig anders dan kalm aan doen, heb een knieblessure opgelopen. Eerst leuk doorgelopen, amper iets gemerkt, nu flink in het verband.
Ik zou graag nog verder kleppen, maar ik ga mijn kids tot de orde roepen. Kan weinig van ze hebben en blijkbaar reageren zij erop door continue de grenzen op te zoeken.
Bosaapje, die huishoudelijke hulp gaat er komen. Beter nog er gaat gespecialiseerde gezinszorg komen. Van de week zijn de begeleider van mijn kinderen, ADHD'ers, en ik begonnen met de aanvraag. Gelukkig doet hij het meeste papierwerk en heb ik wat ik moest doen al klaar.
Met een beetje geluk hebben we het snel rond.
Mijn oudsten zijn van de week al leuk bezig geweest thuis. Er is al veel opgeruimd, maar het einde is nog niet in zicht. Hopenlijk wil dochter komende week, als zij vakantie heeft, nog zo nu en dan haar armen uit de mouwen steken.
Mijn coach zei van de week dat ze wel ziet dat de medicatie begint te werken. En ik merk er zelf ook al wel iets van.
Mijn hoofd begint langzaam aan rustiger te worden. Ik voel me niet zo erg meer de afgaande wekker, of zo'n irritant opgewonden clowntje. Al wisselt mijn stemming nog erg en ben ik snel geirriteerd.
Ik moet nu vooral zorgen dat ik genoeg rust en dus ook op tijd in bed ga. Mijn agenda moet ik weer in ere herstellen en daarin naast mijn werk ook tijd voor mezelf inplannen. Op tijd naar bed is lekker, maar soms best lastig/ongezellig in met ook al grote kinderen. En voor mijn man is het ook niet altijd gezellig.
Maar het moet wel, ik moet herstellen. Mijn coach vertelde me dat ik toch minimaal zes weken moet rekenen vanaf het begin van de crisis. Soms denk ik er al zowat te zijn, maar slaat de heleboel binnen een uurtje weer helemaal om.
Lichamelijk kan ik weinig anders dan kalm aan doen, heb een knieblessure opgelopen. Eerst leuk doorgelopen, amper iets gemerkt, nu flink in het verband.
Ik zou graag nog verder kleppen, maar ik ga mijn kids tot de orde roepen. Kan weinig van ze hebben en blijkbaar reageren zij erop door continue de grenzen op te zoeken.
zondag 19 oktober 2008 om 10:05
Ha Lolotte, lees dit nu pas en heb ook niet meer te bieden dan een knuf. Hiero:
Je schrijft dat je er zo tegenop ziet om wéér te moeten veranderen. En ook dat je jezelf anders voordoet dan je bent. Ik loop daar ook vaak tegenop en heb veel aan deze site: Be your Self. Een verzameling persoonlijke columns over jezelf zijn, verandering en het verzet daartegen.
Je schrijft dat je er zo tegenop ziet om wéér te moeten veranderen. En ook dat je jezelf anders voordoet dan je bent. Ik loop daar ook vaak tegenop en heb veel aan deze site: Be your Self. Een verzameling persoonlijke columns over jezelf zijn, verandering en het verzet daartegen.
zondag 19 oktober 2008 om 19:05
Je bent goed bezig Lolotte. Fijn dat er speciale gezinszorg komt. Dat zal een hele steun voor jou. De kinderen zullen nu meer bij het hele gebeuren betrokken worden al begrijp ik dat ze je flink helpen met opruimen en zo.
Die geïrriteerdheid zal nog wel even duren maar naarmate de Lithium beter werkt ga je je rustiger voelen en dat doe je al meer dan in het begin. Al met al lijkt het alsof het middel je goed helpt. Gelukkig (f)
Als jij rustiger bent, worden de kinderen ook rustiger. Het is vaak een wisselwerking. Dit gaat steeds beter en door je grenzen beter aan te geven aan hun en vooral het consequent zijn zal zeker vruchten afwerpen.
Sterkte met je knie...Laat je lekker verwennen door het thuisfront en geniet daarvan. Je bent het waard
Die geïrriteerdheid zal nog wel even duren maar naarmate de Lithium beter werkt ga je je rustiger voelen en dat doe je al meer dan in het begin. Al met al lijkt het alsof het middel je goed helpt. Gelukkig (f)
Als jij rustiger bent, worden de kinderen ook rustiger. Het is vaak een wisselwerking. Dit gaat steeds beter en door je grenzen beter aan te geven aan hun en vooral het consequent zijn zal zeker vruchten afwerpen.
Sterkte met je knie...Laat je lekker verwennen door het thuisfront en geniet daarvan. Je bent het waard
dinsdag 21 oktober 2008 om 16:10
Vanochtend ben ik bij mijn behandelend arts geweest. Om hem een beeld te geven hoe anderen, vooral mijn gezin, mijn situatie nu ervaren heb ik mijn dochter meegenomen. Soms weet ik gewoon niet hoe het gaat, denk vaak dat alles prima gaat. En zo kon zij her en der wat aanvulling geven. Erg prettig!
Zij heeft uitgelegd dat er inderdaad vooruitgang inzit. Maar dat mijn stemming toch nog wel flink schommelt. Ook dat ik snel dusdanig prikkelbaar ben dat ik buiten proportie kwaad word. En mijn eetlust is nog steeds ernstig beperkt. Gelukkig val ik niet verder af, maar er zou wel een paar kilo bijmogen. Ook vanwege het simpele feit dat ik het nu gewoon veel kouder heb.
De lithium moet ik donderdag gaan ophogen. Die moet op 800mg. komen en dan een week later weer de spiegel bepalen.Het kan pas donderdag omdat ik exact een week later moet prikken en eerder dan volgende week donderdag heb ik vanwege mijn werk geen tijd.
Morgen echt beginnen op mijn nieuwe werk. De eerste paar keer was een soort meelopen. Dat was net op de grens manie naar depressie. Morgen zien of ik het allemaal nog een beetje weet. Vanavond mijn aantekeningen nog eens doorkijken.
Eigenlijk ben ik doodsbang dat het me niet lukt of dat ze doorhebben dat ik toch wel flink onder de medicijnen zit nu. Van mijn ADHD zijn ze op de hoogte, maar intussen heb ik nu dit er weer bij.
Ik zou het wel willen vertellen, maar ben bang dat ik mijn baan dan gelijk al kwijt ben. Er zit dus niks anders op dan eerst maar gewoon te beginnen en te zien of het lukt. Als ik merk dat het niet echt lekker gaat kan ik altijd nog aan de bel trekken.
Zij heeft uitgelegd dat er inderdaad vooruitgang inzit. Maar dat mijn stemming toch nog wel flink schommelt. Ook dat ik snel dusdanig prikkelbaar ben dat ik buiten proportie kwaad word. En mijn eetlust is nog steeds ernstig beperkt. Gelukkig val ik niet verder af, maar er zou wel een paar kilo bijmogen. Ook vanwege het simpele feit dat ik het nu gewoon veel kouder heb.
De lithium moet ik donderdag gaan ophogen. Die moet op 800mg. komen en dan een week later weer de spiegel bepalen.Het kan pas donderdag omdat ik exact een week later moet prikken en eerder dan volgende week donderdag heb ik vanwege mijn werk geen tijd.
Morgen echt beginnen op mijn nieuwe werk. De eerste paar keer was een soort meelopen. Dat was net op de grens manie naar depressie. Morgen zien of ik het allemaal nog een beetje weet. Vanavond mijn aantekeningen nog eens doorkijken.
Eigenlijk ben ik doodsbang dat het me niet lukt of dat ze doorhebben dat ik toch wel flink onder de medicijnen zit nu. Van mijn ADHD zijn ze op de hoogte, maar intussen heb ik nu dit er weer bij.
Ik zou het wel willen vertellen, maar ben bang dat ik mijn baan dan gelijk al kwijt ben. Er zit dus niks anders op dan eerst maar gewoon te beginnen en te zien of het lukt. Als ik merk dat het niet echt lekker gaat kan ik altijd nog aan de bel trekken.
dinsdag 21 oktober 2008 om 17:27
Goed idee van je om je dochter mee te nemen Lolotte. Vaak hebben degene die dichtbij je staan gauw genoeg in de gaten of je stemming, buien anders zijn dan voor de medicatie. Een bevriende arts vertelde mij dat de omgeving vaak eerder merkt dat de medicatie aanslaat dan de patient zelf. Dit komt vaak door de bijwerkingen die als negatief ervaren worden.
Spannend om morgen met een nieuwe baan te beginnen. Probeer je niet al te druk te maken, je bent nieuw dus je hoeft niet alles meteen te weten. Als na je proeftijd blijkt dat het toch niet is wat je wilt kun je altijd aangeven om er mee te stoppen.
Hoeveel uur ga je aan de slag? Is het allemaal een beetje te combineren met het thuisfront. Houd je genoeg tijd om zelf op adem te kunnen komen? Dit blijft nml heel belangrijk voor jou. Heel veel succes morgen!
Spannend om morgen met een nieuwe baan te beginnen. Probeer je niet al te druk te maken, je bent nieuw dus je hoeft niet alles meteen te weten. Als na je proeftijd blijkt dat het toch niet is wat je wilt kun je altijd aangeven om er mee te stoppen.
Hoeveel uur ga je aan de slag? Is het allemaal een beetje te combineren met het thuisfront. Houd je genoeg tijd om zelf op adem te kunnen komen? Dit blijft nml heel belangrijk voor jou. Heel veel succes morgen!
donderdag 27 november 2008 om 15:51
Hoi Lolotte, fijn dat je er beter op functioneerd en dat je je beter voelt. natuurlijk zullen er nog rotmomenten zijn maar als de goede overheersen is dat een hele vooruitgang. Nu de fut, dus energie nog wat meer terug en dan kun je de negatieve dingen echt verwerken, aangaan.
Fijn dat je ons even laat weten hoe het nu met je is.
Veel sterkte, moed en kracht
Fijn dat je ons even laat weten hoe het nu met je is.
Veel sterkte, moed en kracht
