Psyche
alle pijlers
te snel besloten over abortus??
vrijdag 12 december 2008 om 19:19
ik heb afgelopen woensdag een abortus laten plegen, ik was 4 weken zwanger. Ik ben niet zo zeer op zoek naar een antwoord of discussie over of abortus mag of niet. Wel ben ik bang dat ik te snel besloten heb om tot abortus over te gaan.
Ik kwam er vorige week vrijdag achter dat ik zwanger was, was volledig in paniek, want dit kwam op een zeer onverwacht en vooral ook niet gepland of gewenst.
ik heb direct een afspraak gemaakt bij de kliniek en na 5 dagen in een emotionele rollercoaster te hebben gezeten heeft de ingreep plaatsgevonden. Op dat moment, tot nu voelde ik vooral opluchting dat het achter de rug was. Nu 3 dagen later komt het gevoel van verwarring steeds sterker naar boven. Had ik niet langer willen nadenken, wilde ik het kindje echt niet?
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee en wil je dat dan met me delen?
Ik kwam er vorige week vrijdag achter dat ik zwanger was, was volledig in paniek, want dit kwam op een zeer onverwacht en vooral ook niet gepland of gewenst.
ik heb direct een afspraak gemaakt bij de kliniek en na 5 dagen in een emotionele rollercoaster te hebben gezeten heeft de ingreep plaatsgevonden. Op dat moment, tot nu voelde ik vooral opluchting dat het achter de rug was. Nu 3 dagen later komt het gevoel van verwarring steeds sterker naar boven. Had ik niet langer willen nadenken, wilde ik het kindje echt niet?
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee en wil je dat dan met me delen?
zondag 14 december 2008 om 13:15
quote:Annepanne1 schreef op 14 december 2008 @ 00:46:
Carlice, weet je wellicht ook hoe het zit met die hormonen? Vanaf wanneer die in merkbare hoeveelheden worden aangemaakt en met name welk effect ze hebben?direct vanaf de bevruchting ga je dat merken, en neemt het iedere dag toe. De gyneacoloog in de kliniek wist met te vertellen dat voordat het vruchtje zich innestelt, onderweg van eileider naar baarmoeder al hormonen afgeeft om te zorgen dat de zwangere vrouw op zichzelf gericht raakt. Dit is wat ik over hormonen op internet kon vinden: Rond 6 weken stijgt het hCG-gehalte ineens sterk tot en met week 9, daarna neemt het langzaam af om rond 16 weken ongeveer gelijk te blijven. Bij veel vrouwen is er dan ook een piek in misselijkheid tussen week 6 en week 10-12 om daarna af te nemen.
Behalve misselijk is het hormoon bedoeld om op jezelf gericht te raken, meer slaperig te zijn zodat je meer rust neemt. Kortom, de hele 'interne computer' in de vrouw moet gefocust raken op zichzelf en de groeiende vrucht, die ze in zich draagt. Vandaar dat je je emotioneel en kwetsbaar voelt, en als daarna het hormoonlevel ineens zakt, voel je je even helemaal in de war. Dat met de bijbehorende zwabberende emoties, terwijl je al op toppen van emoties zit vanwege de stress en andere emoties, die je hebt als je erachter komt ongewenst zwanger te zijn. Het is een lekkere cocktail in je lichaam! Je neemt dus eigenlijk een keuze om iets af te breken, terwijl alle stofjes in je lichaam bezig zijn je te programmeren om juist 'het' te beschermen. Het is niet onlogisch dat je na afloop toch verlangens hebt naar een kind, je lichaam was bezig zich helemaal daarop te programmeren. Ik heb een tijdje daarna 'last' gehad van het verlangen naar een kind. Ik werd er soms een beetje gek van, want puur rationeel wist ik waarom ik mijn zwangerschap had laten afbreken, puur rationeel wist ik dat ik gevoelsmatig ook nog helemaal geen kind wilde, niet toe was aan moederschap. Maar andere oergevoelens, die ik nooit eerder had gehad, brulde toch een beetje: kinderwens! Wat ben ik blij dat dit na een maand of twee wegzakte. Nu ben ik al lang weer helemaal de oud: geen kinderwens, ook geen twijfels over abortus. Het voelt weer allemaal goed!
Carlice, weet je wellicht ook hoe het zit met die hormonen? Vanaf wanneer die in merkbare hoeveelheden worden aangemaakt en met name welk effect ze hebben?direct vanaf de bevruchting ga je dat merken, en neemt het iedere dag toe. De gyneacoloog in de kliniek wist met te vertellen dat voordat het vruchtje zich innestelt, onderweg van eileider naar baarmoeder al hormonen afgeeft om te zorgen dat de zwangere vrouw op zichzelf gericht raakt. Dit is wat ik over hormonen op internet kon vinden: Rond 6 weken stijgt het hCG-gehalte ineens sterk tot en met week 9, daarna neemt het langzaam af om rond 16 weken ongeveer gelijk te blijven. Bij veel vrouwen is er dan ook een piek in misselijkheid tussen week 6 en week 10-12 om daarna af te nemen.
Behalve misselijk is het hormoon bedoeld om op jezelf gericht te raken, meer slaperig te zijn zodat je meer rust neemt. Kortom, de hele 'interne computer' in de vrouw moet gefocust raken op zichzelf en de groeiende vrucht, die ze in zich draagt. Vandaar dat je je emotioneel en kwetsbaar voelt, en als daarna het hormoonlevel ineens zakt, voel je je even helemaal in de war. Dat met de bijbehorende zwabberende emoties, terwijl je al op toppen van emoties zit vanwege de stress en andere emoties, die je hebt als je erachter komt ongewenst zwanger te zijn. Het is een lekkere cocktail in je lichaam! Je neemt dus eigenlijk een keuze om iets af te breken, terwijl alle stofjes in je lichaam bezig zijn je te programmeren om juist 'het' te beschermen. Het is niet onlogisch dat je na afloop toch verlangens hebt naar een kind, je lichaam was bezig zich helemaal daarop te programmeren. Ik heb een tijdje daarna 'last' gehad van het verlangen naar een kind. Ik werd er soms een beetje gek van, want puur rationeel wist ik waarom ik mijn zwangerschap had laten afbreken, puur rationeel wist ik dat ik gevoelsmatig ook nog helemaal geen kind wilde, niet toe was aan moederschap. Maar andere oergevoelens, die ik nooit eerder had gehad, brulde toch een beetje: kinderwens! Wat ben ik blij dat dit na een maand of twee wegzakte. Nu ben ik al lang weer helemaal de oud: geen kinderwens, ook geen twijfels over abortus. Het voelt weer allemaal goed!
zondag 14 december 2008 om 23:29
Goed te lezen dat je er weer bovenop krabbelt Leeuw, volgens mij gaat het helemaal goed komen met jou
Carlice, interessant, het geeft me wat meer info over wat er nou eigenlijk plaatsvond. Wist het theorestisch wel, maar wat de echte effecten waren heb ik toen bewust nooit opgezocht. Ik zie het nu meer als ervaring, denk dat het ook deel van verwerking is.
Carlice, interessant, het geeft me wat meer info over wat er nou eigenlijk plaatsvond. Wist het theorestisch wel, maar wat de echte effecten waren heb ik toen bewust nooit opgezocht. Ik zie het nu meer als ervaring, denk dat het ook deel van verwerking is.
dinsdag 16 december 2008 om 17:55
Interessant inderdaad... Ik voel me namelijk met de dag beter en alsof ik weer deel uit maak vd wereld en mezelf wordt. En dat is ook goed te verklaren na het lezen van het verhaal van Carlice... Incl. het feit dat ik nu opeens zeker weet dat ik ooit moeder wil worden (had ik nooit)...
(vrolijke) groeten!
(vrolijke) groeten!
