Psyche
alle pijlers
te snel besloten over abortus??
vrijdag 12 december 2008 om 19:19
ik heb afgelopen woensdag een abortus laten plegen, ik was 4 weken zwanger. Ik ben niet zo zeer op zoek naar een antwoord of discussie over of abortus mag of niet. Wel ben ik bang dat ik te snel besloten heb om tot abortus over te gaan.
Ik kwam er vorige week vrijdag achter dat ik zwanger was, was volledig in paniek, want dit kwam op een zeer onverwacht en vooral ook niet gepland of gewenst.
ik heb direct een afspraak gemaakt bij de kliniek en na 5 dagen in een emotionele rollercoaster te hebben gezeten heeft de ingreep plaatsgevonden. Op dat moment, tot nu voelde ik vooral opluchting dat het achter de rug was. Nu 3 dagen later komt het gevoel van verwarring steeds sterker naar boven. Had ik niet langer willen nadenken, wilde ik het kindje echt niet?
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee en wil je dat dan met me delen?
Ik kwam er vorige week vrijdag achter dat ik zwanger was, was volledig in paniek, want dit kwam op een zeer onverwacht en vooral ook niet gepland of gewenst.
ik heb direct een afspraak gemaakt bij de kliniek en na 5 dagen in een emotionele rollercoaster te hebben gezeten heeft de ingreep plaatsgevonden. Op dat moment, tot nu voelde ik vooral opluchting dat het achter de rug was. Nu 3 dagen later komt het gevoel van verwarring steeds sterker naar boven. Had ik niet langer willen nadenken, wilde ik het kindje echt niet?
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee en wil je dat dan met me delen?
vrijdag 12 december 2008 om 20:44
Het is nu achter je en je kunt er niks meer aan veranderen.
Neem contact op met je huisarts om hulp in te schakelen om het te verwerken.
Een sterke mening heb ik in jouw geval wel. Het is als je een abortus wilt laten doen,(naar mijn mening) altijd beter om het zo vroeg mogelijk te laten doen en dat heb je gedaan.
Neem contact op met je huisarts om hulp in te schakelen om het te verwerken.
Een sterke mening heb ik in jouw geval wel. Het is als je een abortus wilt laten doen,(naar mijn mening) altijd beter om het zo vroeg mogelijk te laten doen en dat heb je gedaan.
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 12 december 2008 om 20:45
Heb je te snel besloten? Ik denk het niet. Het lijkt alsof je er wel goed over nagedacht hebt. Dit soort beslissingen neem je toch intuïtief. En jij voelde heel sterk dat je het niet wilde en hebt daarop gereageerd.
Alleen: zo'n beslissing nemen is niet niks. Niemand loopt daarvan weg zonder toch een gevoel van spijt. Niet om wat je besloten hebt, maar omdat het nodig was. Dat verdriet hoort erbij. Gun jezelf ook de negatieve gevoelens die erbij horen. Misschien een scheve vergelijking maar je kunt ook nooit een relatie uitmaken zonder daar verdriet over te voelen. Ook al was de man in kwestie een rotzak.
Wees de komende tijd extra lief voor jezelf en huil goed uit. Over een paar maanden kijk je waarschijnlijk weer heel anders op deze tijd terug.
Alleen: zo'n beslissing nemen is niet niks. Niemand loopt daarvan weg zonder toch een gevoel van spijt. Niet om wat je besloten hebt, maar omdat het nodig was. Dat verdriet hoort erbij. Gun jezelf ook de negatieve gevoelens die erbij horen. Misschien een scheve vergelijking maar je kunt ook nooit een relatie uitmaken zonder daar verdriet over te voelen. Ook al was de man in kwestie een rotzak.
Wees de komende tijd extra lief voor jezelf en huil goed uit. Over een paar maanden kijk je waarschijnlijk weer heel anders op deze tijd terug.
vrijdag 12 december 2008 om 20:56
vrijdag 12 december 2008 om 21:08
Leeuwtje
Ik heb 5 jaar geleden ook een abortus gehad. Voor mij was de keuze heel erg moeilijk maar uiteindelijk stond ik er helemaal achter. Ik heb goede begeleiding gehad en de goede raad die ik daar kreeg:
"Ook al twijfel je na de abortus of later in je leven of je wel de juiste beslissing hebt genomen dan moet je bedenken dat op het moment van de keuze maken het het beste was. Je stond erachter toen je het besloot en dat is het moment dat telt. Het paste niet in je leven dus het heeft geen zin later terug te denken wat als...."
Ik snap dat het voor jou nog wel heel pril is en dit advies minder relevant lijkt. Maar ik geloof dat er zo veel waarheid in zit.
Gezien het feit dat je je zo opgelucht voelde en niet meteen met spijt uit de abortus kwam, denk ik dat je misschien minder streng voor jezelf moet zijn. Dit was het beste op het moment dat je moest kiezen. Dat heb je snel gedaan maar dat was ook niet voor niks.
Ik mocht de kliniek benaderen voor psychische begeleiding als ik er toch moeite mee zou gaan hebben achteraf. Misschien geldt dat bij jouw kliniek ook wel. En anders is het geen gek idee om iemand anders te benaderen met wie je kunt praten (huisarts, psycholoog o.i.d.).
Sterkte Leeuw en voel je niet schuldig als je je in de toekomst nog een paar keer verdrietig voelt hierover. Ik heb dat ook echt een paar keer gehad. Het is niet niks en dat moet je toch verwerken. Maar goed nu spreek ik voor mezelf.
(Het is een beetje een lang verhaal geworden maar ik hoop dat je er iets aan hebt. )
Ik heb 5 jaar geleden ook een abortus gehad. Voor mij was de keuze heel erg moeilijk maar uiteindelijk stond ik er helemaal achter. Ik heb goede begeleiding gehad en de goede raad die ik daar kreeg:
"Ook al twijfel je na de abortus of later in je leven of je wel de juiste beslissing hebt genomen dan moet je bedenken dat op het moment van de keuze maken het het beste was. Je stond erachter toen je het besloot en dat is het moment dat telt. Het paste niet in je leven dus het heeft geen zin later terug te denken wat als...."
Ik snap dat het voor jou nog wel heel pril is en dit advies minder relevant lijkt. Maar ik geloof dat er zo veel waarheid in zit.
Gezien het feit dat je je zo opgelucht voelde en niet meteen met spijt uit de abortus kwam, denk ik dat je misschien minder streng voor jezelf moet zijn. Dit was het beste op het moment dat je moest kiezen. Dat heb je snel gedaan maar dat was ook niet voor niks.
Ik mocht de kliniek benaderen voor psychische begeleiding als ik er toch moeite mee zou gaan hebben achteraf. Misschien geldt dat bij jouw kliniek ook wel. En anders is het geen gek idee om iemand anders te benaderen met wie je kunt praten (huisarts, psycholoog o.i.d.).
Sterkte Leeuw en voel je niet schuldig als je je in de toekomst nog een paar keer verdrietig voelt hierover. Ik heb dat ook echt een paar keer gehad. Het is niet niks en dat moet je toch verwerken. Maar goed nu spreek ik voor mezelf.
(Het is een beetje een lang verhaal geworden maar ik hoop dat je er iets aan hebt. )
vrijdag 12 december 2008 om 21:19
Hi Leeuw,
allereerst en daarna kan ik me alleen maar aansluiten bij de wijze raad die al is gegeven. Je hebt gedaan wat je op dat moment het juiste leek. Ik heb vorig jaar een abortus gehad en herinner me voornamelijk de opluchting dat mijn lichaam en mijn leven weer van mij waren. Dat neemt niet weg dat ik het op de uitgerekende datum wel even moeilijk heb gehad. Maar, toen ik worstelde met de beslissing 'wel of geen abortus' (want ik had altijd gedacht dat ik dat nooit zou laten doen, en toen dacht ik er opeens wél over na. ik snapte opeens niet meer wie ik was.) merkte iemand op dat je beter spijt kunt hebben van een abortus dan van een kind. Want in dat laatste geval ruïneer je het leven van iemand die daar niet om gevraagd heeft en persoonlijk vind ik dat veel erger. In dit geval is spijt ook zinloos want je kunt er niets meer aan doen. Ik ben het eens met Mamasaar dat je het maar beter zo vroeg mogelijk kunt doen.
Heel veel sterkte!
allereerst en daarna kan ik me alleen maar aansluiten bij de wijze raad die al is gegeven. Je hebt gedaan wat je op dat moment het juiste leek. Ik heb vorig jaar een abortus gehad en herinner me voornamelijk de opluchting dat mijn lichaam en mijn leven weer van mij waren. Dat neemt niet weg dat ik het op de uitgerekende datum wel even moeilijk heb gehad. Maar, toen ik worstelde met de beslissing 'wel of geen abortus' (want ik had altijd gedacht dat ik dat nooit zou laten doen, en toen dacht ik er opeens wél over na. ik snapte opeens niet meer wie ik was.) merkte iemand op dat je beter spijt kunt hebben van een abortus dan van een kind. Want in dat laatste geval ruïneer je het leven van iemand die daar niet om gevraagd heeft en persoonlijk vind ik dat veel erger. In dit geval is spijt ook zinloos want je kunt er niets meer aan doen. Ik ben het eens met Mamasaar dat je het maar beter zo vroeg mogelijk kunt doen.
Heel veel sterkte!
vrijdag 12 december 2008 om 21:27
vrijdag 12 december 2008 om 21:31
vrijdag 12 december 2008 om 22:15
quote:Engeltje16 schreef op 12 december 2008 @ 21:08:
"Ook al twijfel je na de abortus of later in je leven of je wel de juiste beslissing hebt genomen dan moet je bedenken dat op het moment van de keuze maken het het beste was. Je stond erachter toen je het besloot en dat is het moment dat telt. Het paste niet in je leven dus het heeft geen zin later terug te denken wat als...."
Ik snap dat het voor jou nog wel heel pril is en dit advies minder relevant lijkt. Maar ik geloof dat er zo veel waarheid in zit.
Dit is zo waar! Het maakt je leven zo veel lichter als je je dit steeds herinnert. Wat jij voelt is waar, ook al denk je daar later anders over.
Dat jij op een moment voor jou een bepaalde beslissing hebt genomen, betekent nog niet dat het een makkelijke beslissing was. Dat het een beslissing was die je zomaar achter je moet laten. Dat het een beslissing was die je geen pijn doet. Het was alleen maar de beste van twee slechten voor jou op dat moment.
Probeer te zoeken naar vergeving voor jezelf en je mag best rouwen om wat er is gebeurd. En als je dat moeilijk vindt alleen, ga dan naar je huisarts. Hij/zij weet wel de weg voor hulp daarbij.
"Ook al twijfel je na de abortus of later in je leven of je wel de juiste beslissing hebt genomen dan moet je bedenken dat op het moment van de keuze maken het het beste was. Je stond erachter toen je het besloot en dat is het moment dat telt. Het paste niet in je leven dus het heeft geen zin later terug te denken wat als...."
Ik snap dat het voor jou nog wel heel pril is en dit advies minder relevant lijkt. Maar ik geloof dat er zo veel waarheid in zit.
Dit is zo waar! Het maakt je leven zo veel lichter als je je dit steeds herinnert. Wat jij voelt is waar, ook al denk je daar later anders over.
Dat jij op een moment voor jou een bepaalde beslissing hebt genomen, betekent nog niet dat het een makkelijke beslissing was. Dat het een beslissing was die je zomaar achter je moet laten. Dat het een beslissing was die je geen pijn doet. Het was alleen maar de beste van twee slechten voor jou op dat moment.
Probeer te zoeken naar vergeving voor jezelf en je mag best rouwen om wat er is gebeurd. En als je dat moeilijk vindt alleen, ga dan naar je huisarts. Hij/zij weet wel de weg voor hulp daarbij.
vrijdag 12 december 2008 om 22:48
Super bedankt voor de lieve reacties, ik heb er zeker iets aan.
En het is waar, het is een beslissing die ik 100% op mijn intuitie heb genomen, dus dan kan het alleen maar de juiste beslissing zijn.
Ook moet ik inderdaad toestaan om verdrietig te zijn en niet stoer te willen doen en de tijd nemen om het te verwerken. Het helpt al om te lezen dat jullie ook met deze vraagstukken hebben gezeten (naast een potje onvervalst hard huilen )
Om het "5 dagen mysterie" op te lossen; als je zo kort zwanger bent is het geen officiele abortus (al is de ingreep hetzelfde) maar een overtijdbehandeling en dan is 5 dagen bedenktijd niet wettelijk verplicht.
Ik voel me al een stukje opgeluchter en ben vastbesloten om dit rustig aan een plek te gaan geven, er verdrietig om te zijn en toch ook opgelucht dat ik uberhaupt een keuze had, hoe moeilijk het ook is om een beslissing te nemen over iets waarover je niet hoort en wilt beslissen.
Liefs
En het is waar, het is een beslissing die ik 100% op mijn intuitie heb genomen, dus dan kan het alleen maar de juiste beslissing zijn.
Ook moet ik inderdaad toestaan om verdrietig te zijn en niet stoer te willen doen en de tijd nemen om het te verwerken. Het helpt al om te lezen dat jullie ook met deze vraagstukken hebben gezeten (naast een potje onvervalst hard huilen )
Om het "5 dagen mysterie" op te lossen; als je zo kort zwanger bent is het geen officiele abortus (al is de ingreep hetzelfde) maar een overtijdbehandeling en dan is 5 dagen bedenktijd niet wettelijk verplicht.
Ik voel me al een stukje opgeluchter en ben vastbesloten om dit rustig aan een plek te gaan geven, er verdrietig om te zijn en toch ook opgelucht dat ik uberhaupt een keuze had, hoe moeilijk het ook is om een beslissing te nemen over iets waarover je niet hoort en wilt beslissen.
Liefs
vrijdag 12 december 2008 om 22:54
Mooie post Leeuw. Het was niet zomaar iets, de tijd die je had/nam om te beslissen doet daar helemaal niets aan af.
Neem jezelf in acht, hol er niet zomaar aan voorbij. Geef het een plek die er mag zijn. Daarmee bedoel ik, verberg het niet, niet voor jezelf (dat je het niet bij een eerste date vertelt heeft daar niets mee te maken bedoel ik).
Neem jezelf in acht, hol er niet zomaar aan voorbij. Geef het een plek die er mag zijn. Daarmee bedoel ik, verberg het niet, niet voor jezelf (dat je het niet bij een eerste date vertelt heeft daar niets mee te maken bedoel ik).
zaterdag 13 december 2008 om 11:55
Lieve Leeuw
Fijn dat je er wat aan hebt. En je zegt zelf al allemaal de goede dingen.
En niet om je te laten schrikken of de put in te praten maar gewoon om te laten zien hoe het ook kan en dat dat niet erg is: ik heb zeker tot 3-4 jaar na dato altijd moeite gehad met de datum van mijn abortus. En vergeten doe ik het nooit. Maar dat hoeft ook niet. Dit hoort ook bij jou (ook al dacht je vroeger misschien dat je het nooit zou laten doen).
Nou je klinkt al een stuk rustiger en je pakt het volgens mij helemaal goed aan. Dat komt wel goed.
En als je toch je hart wilt luchten kun je altijd naar de huisarts of iets dergelijks of kom je gewoon hier.
Fijn dat je er wat aan hebt. En je zegt zelf al allemaal de goede dingen.
En niet om je te laten schrikken of de put in te praten maar gewoon om te laten zien hoe het ook kan en dat dat niet erg is: ik heb zeker tot 3-4 jaar na dato altijd moeite gehad met de datum van mijn abortus. En vergeten doe ik het nooit. Maar dat hoeft ook niet. Dit hoort ook bij jou (ook al dacht je vroeger misschien dat je het nooit zou laten doen).
Nou je klinkt al een stuk rustiger en je pakt het volgens mij helemaal goed aan. Dat komt wel goed.
En als je toch je hart wilt luchten kun je altijd naar de huisarts of iets dergelijks of kom je gewoon hier.
zaterdag 13 december 2008 om 21:54
Nogmaals dank. Had het gisteravond echt ff zwaar en merk dat het delen met "vreemden" oplucht. Het gaat nu gelukkig een stuk beter, vooral ook omdat ik weer "nuchter" ben en besef dat dit verdriet erbij hoort.
Heb ook mijn vriend maar ingelicht over mijn gevoelens (hij was wel bij de ingreep), die was woest dat ik hem niet direct had verteld hoe ik me voelde. En ik maar bang zijn dat hij me niet begreep of zou veroordelen...
Ook fijn dus om er achter te komen wat je aan iemand hebt als het er echt op aan komt. Leek me een positief berichtje om mee af te sluiten!
Heb ook mijn vriend maar ingelicht over mijn gevoelens (hij was wel bij de ingreep), die was woest dat ik hem niet direct had verteld hoe ik me voelde. En ik maar bang zijn dat hij me niet begreep of zou veroordelen...
Ook fijn dus om er achter te komen wat je aan iemand hebt als het er echt op aan komt. Leek me een positief berichtje om mee af te sluiten!
zaterdag 13 december 2008 om 21:57
Heb je nooit eerder nagedacht wat je zou doen als je ongewenst zwanger zou raken? Ongelukjes kunnen gebeuren, ondanks gebruik van voorbehoedsmiddelen. Lijkt me dat je dat altijd al in je achterhoofd hebt en dus ook welke oplossing je zult gaan kiezen als je de pech hebt dat jij tot de ongelukkigen behoort.
Je was er in elk geval vroeg bij, dus hopelijk ben je er ook snel overheen.
Je was er in elk geval vroeg bij, dus hopelijk ben je er ook snel overheen.
zondag 14 december 2008 om 00:11
Lieve leeuw,
Ik heb ruim een jaar geleden ook een abortus ondergaan. Een ervaringsdeskundige zei me toen: "Het voelde voor mij als de juiste beslissing en ik heb nooit spijt gehad." Daar heb ik echt veel aan gehad, voor mij verliep/verloopt het ook zo.
Je schrijft dat het heel intuitief was, ik geloof dus helemaal dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.
Verdriet is wat anders. Dat heb ik ook en dat is volkomen normaal, het is een enorme beslissing. Maar toch, spijt heb ik nooit, ik ben blij met de beslissing die ik heb gemaakt.
Ik heb het een beetje zoals jij meegemaakt, wist direct dat het niet kon op het moment en de behandeling verliep snel en goed. Maar ook ik heb enorm liggen janken op mijn bed, de eerste dagen erna. Eigenlijk -pas- toen. Daarvoor was ik recht door zee, handelend, zeker. Dat verdriet was voor mij nog volkomen onbekend. Ik word weer emotioneel als ik er aan denk. Het is zo'n diep soort oergevoel. Dat is de enige manier waarop ik het kan beschrijven. Ik rouwde om iets dat ik nooit gevoeld had, gekend had, gezien had of had vastgehouden, maar toch raakt het je zo diep.
Terwijl ik zo verdrietig was, kon ik er tegelijkertijd rationeel naar kijken en dus beseffen dat ik dit nog nooit gevoeld had. Vond dat ergens ook wel mooi.
Daarna is het overigens helemaal tot rust gekomen hoor, dus ik zou me niet teveel zorgen maken en ook nog even wachten met professionele hulp inschakelen, als je dat niet al wilt. Zoals je zegt, het is een rollercoaster en dat is het nu nog steeds. Geef het een week of twee, een maand zelfs wellicht om helemaal tot rust te komen en het een eerste plekje te geven.
Het zal weer even lastig zijn rond de uitgerekende datum of volgend jaar rond deze tijd, maar ook dat is normaal. Het is niet erg en je hebt er alle recht toe.
Ik heb ruim een jaar geleden ook een abortus ondergaan. Een ervaringsdeskundige zei me toen: "Het voelde voor mij als de juiste beslissing en ik heb nooit spijt gehad." Daar heb ik echt veel aan gehad, voor mij verliep/verloopt het ook zo.
Je schrijft dat het heel intuitief was, ik geloof dus helemaal dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.
Verdriet is wat anders. Dat heb ik ook en dat is volkomen normaal, het is een enorme beslissing. Maar toch, spijt heb ik nooit, ik ben blij met de beslissing die ik heb gemaakt.
Ik heb het een beetje zoals jij meegemaakt, wist direct dat het niet kon op het moment en de behandeling verliep snel en goed. Maar ook ik heb enorm liggen janken op mijn bed, de eerste dagen erna. Eigenlijk -pas- toen. Daarvoor was ik recht door zee, handelend, zeker. Dat verdriet was voor mij nog volkomen onbekend. Ik word weer emotioneel als ik er aan denk. Het is zo'n diep soort oergevoel. Dat is de enige manier waarop ik het kan beschrijven. Ik rouwde om iets dat ik nooit gevoeld had, gekend had, gezien had of had vastgehouden, maar toch raakt het je zo diep.
Terwijl ik zo verdrietig was, kon ik er tegelijkertijd rationeel naar kijken en dus beseffen dat ik dit nog nooit gevoeld had. Vond dat ergens ook wel mooi.
Daarna is het overigens helemaal tot rust gekomen hoor, dus ik zou me niet teveel zorgen maken en ook nog even wachten met professionele hulp inschakelen, als je dat niet al wilt. Zoals je zegt, het is een rollercoaster en dat is het nu nog steeds. Geef het een week of twee, een maand zelfs wellicht om helemaal tot rust te komen en het een eerste plekje te geven.
Het zal weer even lastig zijn rond de uitgerekende datum of volgend jaar rond deze tijd, maar ook dat is normaal. Het is niet erg en je hebt er alle recht toe.
zondag 14 december 2008 om 00:41
Het helpt als je voor jezelf opschrijft waarom je deze beslissing hebt genomen (zeker nu het zo recent en vers in je geheugen ligt), zodat je dit altijd in tijden van verwarring en twijfel kunt terug lezen. Daarnaast moet je niet vergeten wat hormonen met je doen, zelfs bij een prille en korte zwangerschap zitten je hormoonspiegels tot het plafond (of er doorheen). En dat dendert nu ineens weer naar beneden, en dat kan nog best even duren. Je hebt een keuze gemaakt gebaseerd op je eerste gevoelens, daar moet je nooit aan twijfelen. Maar het is logisch dat er nu toch andere gedachten en gevoelens naar boven komen, waardoor je aan jezelf gaat twijfelen. Misschien voel je je zelfs verplicht om spijt of berouw te hebben, een abortus blijft toch iets negatiefs aan kleven voor de buitenwereld. Speelt dat ook mee?
Het lastige met ongewenste/ongeplande zwangerschap is dat je a) eigenlijk helemaal niet voor die keuze wilt staan, je wilt gewoon niet zwanger zijn, maar de stap die je daarvoor moet nemen is niet makkelijk zelfs als je erachter staat, b) je hebt niet eeuwen de tijd om te kiezen voor abortus (of niet), hoe eerder hoe beter (is mijn gevoel). Dat betekent dat het wat gehaast aan kan voelen, maar een week (of langer) ermee wachten betekent ook weer een week langer zwanger zijn. Dat laatste is ook niet echt prettig.
Je kunt 100% achter je keuze staan en in de toekomst blijven staan, en toch fasen van twijfel en verdriet doormaken. Het hoort er allemaal bij, het hoeft niet te betekenen dat je een verkeerde keuze voor jezelf hebt gemaakt. Met zoiets als abortus is het nou eenmaal niet zo dat je de keuze maakt, je laat de abortus doen en daarna is het ook helemaal voorbij. Hormonen, levenskeuzes etc. dat zijn geen broodjes kaas, om het even plat te zeggen. Veel sterkte de komende tijd, het komt goed, blijf schrijven en praten, dat helpt!
Het lastige met ongewenste/ongeplande zwangerschap is dat je a) eigenlijk helemaal niet voor die keuze wilt staan, je wilt gewoon niet zwanger zijn, maar de stap die je daarvoor moet nemen is niet makkelijk zelfs als je erachter staat, b) je hebt niet eeuwen de tijd om te kiezen voor abortus (of niet), hoe eerder hoe beter (is mijn gevoel). Dat betekent dat het wat gehaast aan kan voelen, maar een week (of langer) ermee wachten betekent ook weer een week langer zwanger zijn. Dat laatste is ook niet echt prettig.
Je kunt 100% achter je keuze staan en in de toekomst blijven staan, en toch fasen van twijfel en verdriet doormaken. Het hoort er allemaal bij, het hoeft niet te betekenen dat je een verkeerde keuze voor jezelf hebt gemaakt. Met zoiets als abortus is het nou eenmaal niet zo dat je de keuze maakt, je laat de abortus doen en daarna is het ook helemaal voorbij. Hormonen, levenskeuzes etc. dat zijn geen broodjes kaas, om het even plat te zeggen. Veel sterkte de komende tijd, het komt goed, blijf schrijven en praten, dat helpt!
zondag 14 december 2008 om 08:52
Ook bij een abortus ga je door een rouwproces heen hoor.
Het is heel 'normaal' dat je nu misschien wat gaat twijfelen......'had ik het wel moeten doen?'
Zoek hulp bij een therapeut/maatschappelijk werkster en ga je verlies verwerken.
Zoals jij je voelt hoort helemaal bij de keuze die jij hebt gemaakt.
Heel veel succes verder
Het is heel 'normaal' dat je nu misschien wat gaat twijfelen......'had ik het wel moeten doen?'
Zoek hulp bij een therapeut/maatschappelijk werkster en ga je verlies verwerken.
Zoals jij je voelt hoort helemaal bij de keuze die jij hebt gemaakt.
Heel veel succes verder
zondag 14 december 2008 om 09:59
Lieve AnnePanne1,
wat jij beschrijft is mijn verhaal. Ik herken mezelf er volledig in, van het rationele handelen tot het verdriet erna, wat inderdaad een soort oergevoel is. Bijzonder om te lezen en ook erg fijn.
Ik heb nu echt het gevoel dat ik er uit ga komen en dat verdriet iets anders is dan spijt. Dit hoort vanaf nu bij mij en mijn levensverhaal.
De uitgerekende datum zal lastig blijven, die is op mijn eigen verjaardag.
Zoals ik me nu voel ga ik geen professionele hulp zoeken, ik verwacht er met de tijd zeker zelf uit te komen. Ben ook met een dagboekje begonnen, het lekker uit mijn hoofd op papier zetten.
Liefs
wat jij beschrijft is mijn verhaal. Ik herken mezelf er volledig in, van het rationele handelen tot het verdriet erna, wat inderdaad een soort oergevoel is. Bijzonder om te lezen en ook erg fijn.
Ik heb nu echt het gevoel dat ik er uit ga komen en dat verdriet iets anders is dan spijt. Dit hoort vanaf nu bij mij en mijn levensverhaal.
De uitgerekende datum zal lastig blijven, die is op mijn eigen verjaardag.
Zoals ik me nu voel ga ik geen professionele hulp zoeken, ik verwacht er met de tijd zeker zelf uit te komen. Ben ook met een dagboekje begonnen, het lekker uit mijn hoofd op papier zetten.
Liefs
