Psyche
alle pijlers
Teleurstellingen...
vrijdag 25 september 2009 om 15:17
Ik heb mijn vader altijd een beetje op een voetstuk geplaatst. Zo lief, betrouwbaar, zorgzaam en vooral sterk.
Toen mijn moeder vorig jaar de hartverscheurende mededeling kreeg dat ze kanker had, waar niets meer aan te doen was, zakte onze wereld in elkaar. Mijn broer en ik gingen onze moeder verliezen, mijn vader zijn vrouw, en mijn moeder ging ons allemaal verliezen. Voor het eerst zag ik mijn vader huilen.
Mijn moeder overleed 31 januari jl., nu bijna 8 maanden geleden.
Ik steunde mijn vader waar ik kon en hij mij. In deze zwarte tijd is onze band nog veel sterker geworden. Totdat hij na 5 maanden een nieuwe vrouw ontmoette. Alsof hij tijd tekort had, veranderde er van alles. hij noemde haar al snel "schat", de foto's van mijn moeder verdwenen uit huis (die foto's vond zn nieuwe vriendin maar lastig), als ik aan mn vader vraag hoe het gaat zegt hij: het gaat goed, ik ben verliefd! en nu zitten ze samen 3 weken in Amerika.
ik zou nooit wensen dat mijn vader de rest van zijn leven alleen zou zijn, maar dit gaat me veel te snel. Ik ben al zo verdrietig dat ik mijn moeder ben verloren, mar nu voelt het alsof ik ook nog eens mijn vader verloren ben. Begrijp me goed, gepaste afstand tussen vader en dochter vind ik gezond, maar dit voelt oneerlijk, raar en koud.
Ik ben teleurgesteld in mijn vader. Dacht dat hij wel even de tijd kon nemen om het 35 jarig huwelijk met mijn moeder alleen te verwerken, maar in mijn ogen 'vlucht' hij. En met welke consequenties?
Wie herkent zich in dit verhaal of heeft tips? Wil de band met mn vader bewaren.
Toen mijn moeder vorig jaar de hartverscheurende mededeling kreeg dat ze kanker had, waar niets meer aan te doen was, zakte onze wereld in elkaar. Mijn broer en ik gingen onze moeder verliezen, mijn vader zijn vrouw, en mijn moeder ging ons allemaal verliezen. Voor het eerst zag ik mijn vader huilen.
Mijn moeder overleed 31 januari jl., nu bijna 8 maanden geleden.
Ik steunde mijn vader waar ik kon en hij mij. In deze zwarte tijd is onze band nog veel sterker geworden. Totdat hij na 5 maanden een nieuwe vrouw ontmoette. Alsof hij tijd tekort had, veranderde er van alles. hij noemde haar al snel "schat", de foto's van mijn moeder verdwenen uit huis (die foto's vond zn nieuwe vriendin maar lastig), als ik aan mn vader vraag hoe het gaat zegt hij: het gaat goed, ik ben verliefd! en nu zitten ze samen 3 weken in Amerika.
ik zou nooit wensen dat mijn vader de rest van zijn leven alleen zou zijn, maar dit gaat me veel te snel. Ik ben al zo verdrietig dat ik mijn moeder ben verloren, mar nu voelt het alsof ik ook nog eens mijn vader verloren ben. Begrijp me goed, gepaste afstand tussen vader en dochter vind ik gezond, maar dit voelt oneerlijk, raar en koud.
Ik ben teleurgesteld in mijn vader. Dacht dat hij wel even de tijd kon nemen om het 35 jarig huwelijk met mijn moeder alleen te verwerken, maar in mijn ogen 'vlucht' hij. En met welke consequenties?
Wie herkent zich in dit verhaal of heeft tips? Wil de band met mn vader bewaren.
vrijdag 25 september 2009 om 15:26
vrijdag 25 september 2009 om 15:27
Voor hém ben ik blij. Maar het zo lastig om het verlies van mijn moeder te verwerken en tegelijkertijd in mijn ouderlijk huis te komen en te zien hoe alle foto's vn mijn moeder nu al zijn weggehaald. En overal spullen van zn nieuwe vriendin te zien. Heb dan ook besloten er niet meer langs te gaan ( zou zn planten water geven tijdens hun vakantie).
maar puntje bij paaltje denk ik dat je gelijk hebt. Loslaten zou het beste zijn. Ga mn best doen..
maar puntje bij paaltje denk ik dat je gelijk hebt. Loslaten zou het beste zijn. Ga mn best doen..
vrijdag 25 september 2009 om 15:28
Snap dat dit heel moeilijk voor je is. Dit is zijn manier om er mee om te gaan. Dit zegt natuurlijk niks over wat hij voor je moeder voelt.Lijkt me een moeilijke situatie, je kan het alleen maar accepteren want het is zijn manier net als jij jou manier hebt om met het verlies van je moeder om te gaan. wil je graag sterkte wensen.
vrijdag 25 september 2009 om 15:30
Tijd nemen om te rouwen is geen overbodige luxe lijkt mij. Komt niet 'gezond' op me over dat we het niet over mn moeder kunnen hebben als zn vriendin erbij is.
Maar ik wil altijd een open blik houden en me ook in hem verplaatsen. Dat doe ik ook, ze zijn hier zelfs blijven eten. Heb geen oog dicht gedaan daarna.
Maar ik wil altijd een open blik houden en me ook in hem verplaatsen. Dat doe ik ook, ze zijn hier zelfs blijven eten. Heb geen oog dicht gedaan daarna.
vrijdag 25 september 2009 om 15:35
De dingen die jij geen overbodige luxe bij rouwen vindt kan je alleen maar zelf toeppassen. Je kan hem niet dwingen volgens jouw regels te rouwen. En het lijkt me verstandig als je een keer alleen met je vader afspreekt en je gevoel aan hem vertelt..niet om te zeggen wat hij moet doen maar om te zeggen hoe jij je voelt bij de dingen die gebeuren. En als jij over je moeder praat als zn vriendin er is..wat gebeurt er dan?
vrijdag 25 september 2009 om 15:40
Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Dat lijkt me al verschrikkelijk om mee te moeten maken.
Kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat het bestaan van je moeder "ontkend" word op deze manier..
Zou er ook zeker met je vader over willen praten dat je het er moeilijk mee hebt dat je het niet over je moeder mag hebben.
Ze hebben ook rekening te houden met jouw gevoelens, niet alleen hun eigen.
Kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat het bestaan van je moeder "ontkend" word op deze manier..
Zou er ook zeker met je vader over willen praten dat je het er moeilijk mee hebt dat je het niet over je moeder mag hebben.
Ze hebben ook rekening te houden met jouw gevoelens, niet alleen hun eigen.
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 25 september 2009 om 15:50
Herkenbaar...ik was 16 toen mijn moeder overleed. Mijn vader was zó " verdrietig"....totdat ik een keer onverwachts op een vrijdagavond thuis kwam (ik had bij mijn zus zullen slapen, maar zij en haar man kregen ruzie!) en daar een vreemde vrouw in de kamer vond (met een enorme boezem en een pruik op) en zij werd voorgesteld als mijn nieuwe "mama"...
Ik had al geen goede band met mijn vader, die werd hierdoor alleen maar slechter, want zij was geen meiden gewend en vond het maar niks zo'n puberende dochter....en zij deed ook alles om mij zwart te maken en mijn vader geloofde haar i.p.v. mij.
Ik ben dus op mijn 18e getrouwd om daar weg te zijn. Erg lang "gelukkig" zijn ze niet geweest (gelukkig? zij had hém compleet onder de duim), want na 5 jaar overleed ook mijn vader...
Ik had al geen goede band met mijn vader, die werd hierdoor alleen maar slechter, want zij was geen meiden gewend en vond het maar niks zo'n puberende dochter....en zij deed ook alles om mij zwart te maken en mijn vader geloofde haar i.p.v. mij.
Ik ben dus op mijn 18e getrouwd om daar weg te zijn. Erg lang "gelukkig" zijn ze niet geweest (gelukkig? zij had hém compleet onder de duim), want na 5 jaar overleed ook mijn vader...
vrijdag 25 september 2009 om 15:51
Dank voor jullie berichtjes, doet me goed!
Ik heb na dat ze bij ons kwamen eten met mijn vader een goed gesprek gehad. Ik heb gezegd dat ik simpelweg (nog) geen ruimte heb voor zijn nieuwe liefde. Maar ook dat ik blij ben voor hem.
Als ik over mijn moeder begin waar M (zn vriendin) bij is, wordt er door mijn vader snel overheen gepraat.Hij is denk ik bang dat het te lastig wordt voor M. Maar daar ben ik klaar mee. Ik ga mijn moeder niet in de doofpot stoppen. Nooit. Het maakt me boos. Ik zal mijn vader nooit zeggen wat hij moet doen, of hoe hij moet rouwen. maar heb hem wel gevraagd of hij genoeg ruimte krijgt nu om zijn verdriet te uiten. Maar hij bespreekt zijn verdriet niet met haar zegt hij. We hebben afgesproken dat we elkaar één keer per week zien. Met zn tweeën, en dat voelt goed. Dan kunnen we het wél over mijn moeder hebben.Ik zal mijn best doen om meer afstand te nemen in de tussentijd. Kwestie van tijd om hier een weg in te vinden denk ik.
Ik heb na dat ze bij ons kwamen eten met mijn vader een goed gesprek gehad. Ik heb gezegd dat ik simpelweg (nog) geen ruimte heb voor zijn nieuwe liefde. Maar ook dat ik blij ben voor hem.
Als ik over mijn moeder begin waar M (zn vriendin) bij is, wordt er door mijn vader snel overheen gepraat.Hij is denk ik bang dat het te lastig wordt voor M. Maar daar ben ik klaar mee. Ik ga mijn moeder niet in de doofpot stoppen. Nooit. Het maakt me boos. Ik zal mijn vader nooit zeggen wat hij moet doen, of hoe hij moet rouwen. maar heb hem wel gevraagd of hij genoeg ruimte krijgt nu om zijn verdriet te uiten. Maar hij bespreekt zijn verdriet niet met haar zegt hij. We hebben afgesproken dat we elkaar één keer per week zien. Met zn tweeën, en dat voelt goed. Dan kunnen we het wél over mijn moeder hebben.Ik zal mijn best doen om meer afstand te nemen in de tussentijd. Kwestie van tijd om hier een weg in te vinden denk ik.
vrijdag 25 september 2009 om 16:07
Ik snap dat het niet leuk is voor jouw om niet je moeder te bespreken waar zij bij is; maar je hebt in ieder geval al 1 dag waarbij je kan praten met je vader.
Misschien gewoon een keer aan haar vragen hoe het voor haar is? of zij moeite heeft met het gespreks onderwerp je moeder?
Ik kan mij namelijk ook voorstellen dat het voor haar moeilijk is; hoe hard dat voor jou is, ook daar zou je rekening mee kunnen houden.
en uietraard gecondoleerd met je moeder!
Misschien gewoon een keer aan haar vragen hoe het voor haar is? of zij moeite heeft met het gespreks onderwerp je moeder?
Ik kan mij namelijk ook voorstellen dat het voor haar moeilijk is; hoe hard dat voor jou is, ook daar zou je rekening mee kunnen houden.
en uietraard gecondoleerd met je moeder!
vrijdag 25 september 2009 om 16:13
quote:gigaluilak schreef op 25 september 2009 @ 16:07:
Ik snap dat het niet leuk is voor jouw om niet je moeder te bespreken waar zij bij is; maar je hebt in ieder geval al 1 dag waarbij je kan praten met je vader.
Misschien gewoon een keer aan haar vragen hoe het voor haar is? of zij moeite heeft met het gespreks onderwerp je moeder?
Ik kan mij namelijk ook voorstellen dat het voor haar moeilijk is; hoe hard dat voor jou is, ook daar zou je rekening mee kunnen houden.
en uietraard gecondoleerd met je moeder!
Denk dat het voor TO vele male harder is.
De vriendin van vader van TO moet beseffen dat zij op een "vreemd" moment in zijn leven is gekomen. Met alle verdriet waar over gesproken dient te worden van dien.
Je kunt wel met alles en iedereen rekening gaan houden wanneer je je eigen verdriet zo aan de kant zou moeten schuiven.
Ik snap dat het niet leuk is voor jouw om niet je moeder te bespreken waar zij bij is; maar je hebt in ieder geval al 1 dag waarbij je kan praten met je vader.
Misschien gewoon een keer aan haar vragen hoe het voor haar is? of zij moeite heeft met het gespreks onderwerp je moeder?
Ik kan mij namelijk ook voorstellen dat het voor haar moeilijk is; hoe hard dat voor jou is, ook daar zou je rekening mee kunnen houden.
en uietraard gecondoleerd met je moeder!
Denk dat het voor TO vele male harder is.
De vriendin van vader van TO moet beseffen dat zij op een "vreemd" moment in zijn leven is gekomen. Met alle verdriet waar over gesproken dient te worden van dien.
Je kunt wel met alles en iedereen rekening gaan houden wanneer je je eigen verdriet zo aan de kant zou moeten schuiven.
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 25 september 2009 om 16:30
Waarom is rekening houden met een ander je eigen gevoel aan de kant schruiven?
Ik stel voor met de nieuwe vriendin te praten (en wie weet valt dat wel mee en overdrijft haar vader en is het probleem opgelost) en ze heeft 1 dag in de week alleen met haar vader waar ze met hem over haar moeder kan praten. Dan is het toch; hoewel niet leuk voor TO; ook een vorm van respect naar de nieuwe vriendin toe om het onderwerp even te laten?
Ik stel voor met de nieuwe vriendin te praten (en wie weet valt dat wel mee en overdrijft haar vader en is het probleem opgelost) en ze heeft 1 dag in de week alleen met haar vader waar ze met hem over haar moeder kan praten. Dan is het toch; hoewel niet leuk voor TO; ook een vorm van respect naar de nieuwe vriendin toe om het onderwerp even te laten?
vrijdag 25 september 2009 om 16:38
Ik realiseer me dat het ook voor M niet makkelijk is. Heb dat ook al tegen haar gezegd. Maar het is voor mij nu te vroeg om in deze fase al allerlei aanpassingen te moeten doen als het gaat om het uiten van verdriet over mijn moeder. En eerlijk gezegd denk ik dat het bij het 'pakket' hoort. Als je een relatie aangaat met iemand die net zijn vrouw verloren is, ren diegene heeft ook nog kinderen in rouw, dan moet je de ballen hebben om je bescheiden te kunnen opstellen en daar respect voor te kunnen tonen. Dit heeft tijd nodig, hoeft niet eeuwig te duren. Mar ik bescherm mezelf en de band met mijn vader. Praten over de nachtmerrie die net achter ons ligt hoort daarbij. Ik zou daarover geen poppenkast hoeven te spelen vind ik.
vrijdag 25 september 2009 om 16:46
Een teleurstelling is een niet uitgekomen verwachting...
Pijnlijk. Maar de tijd zal het leren. Je zou natuurlijk meer aan je vader hebben als jullie echt op 1 lijn zouden zitten. Zo zie je maar dat je het dan toch zelf moet doen, met mensen die jou wel kunnen steunen. MIsschien toch wat meer afstand nemen van je vader? Maar ik kan me voorstellen dat dit je tegenvalt. Toch (zo ben ik dan) mag je er niet te hard over oordelen.
Gecondoleerd met je moeder, zo verdrietig.
Pijnlijk. Maar de tijd zal het leren. Je zou natuurlijk meer aan je vader hebben als jullie echt op 1 lijn zouden zitten. Zo zie je maar dat je het dan toch zelf moet doen, met mensen die jou wel kunnen steunen. MIsschien toch wat meer afstand nemen van je vader? Maar ik kan me voorstellen dat dit je tegenvalt. Toch (zo ben ik dan) mag je er niet te hard over oordelen.
Gecondoleerd met je moeder, zo verdrietig.
vrijdag 25 september 2009 om 16:53
quote:lizzious schreef op 25 september 2009 @ 16:38:
Ik realiseer me dat het ook voor M niet makkelijk is. Heb dat ook al tegen haar gezegd. Maar het is voor mij nu te vroeg om in deze fase al allerlei aanpassingen te moeten doen als het gaat om het uiten van verdriet over mijn moeder. En eerlijk gezegd denk ik dat het bij het 'pakket' hoort. Als je een relatie aangaat met iemand die net zijn vrouw verloren is, ren diegene heeft ook nog kinderen in rouw, dan moet je de ballen hebben om je bescheiden te kunnen opstellen en daar respect voor te kunnen tonen. Dit heeft tijd nodig, hoeft niet eeuwig te duren. Mar ik bescherm mezelf en de band met mijn vader. Praten over de nachtmerrie die net achter ons ligt hoort daarbij. Ik zou daarover geen poppenkast hoeven te spelen vind ik. Zou je ook echt niet hoeven.
Ik realiseer me dat het ook voor M niet makkelijk is. Heb dat ook al tegen haar gezegd. Maar het is voor mij nu te vroeg om in deze fase al allerlei aanpassingen te moeten doen als het gaat om het uiten van verdriet over mijn moeder. En eerlijk gezegd denk ik dat het bij het 'pakket' hoort. Als je een relatie aangaat met iemand die net zijn vrouw verloren is, ren diegene heeft ook nog kinderen in rouw, dan moet je de ballen hebben om je bescheiden te kunnen opstellen en daar respect voor te kunnen tonen. Dit heeft tijd nodig, hoeft niet eeuwig te duren. Mar ik bescherm mezelf en de band met mijn vader. Praten over de nachtmerrie die net achter ons ligt hoort daarbij. Ik zou daarover geen poppenkast hoeven te spelen vind ik. Zou je ook echt niet hoeven.
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 25 september 2009 om 16:53
vrijdag 25 september 2009 om 17:11
ja, beetje water bij de wijn van beide kanten is ook te doen. ik nodig ze uit hier en we hebben al tegen elkaar uitgesproken dat het voor alle partijen lastig is. Maar ik blijf erbij dat ik me op alle momenten moet kunnen uiten als het over mijn moeder gaat.
We praten simpelweg niet over mijn moeder (let wel; tot nu toe. Ik heb haar pas twee keer meegemaakt.) Maar ik heb wel al gemerkt en van mijn vader gehoord dat ze het vervelend vindt als hij er bijv. naar haar idee teveel over praat. Dan zegt ze: nu even niet hoor! Vond ik ook gek om te horen. Maar ja, het is mijn vaders keus, mijn vaders leven, en ik neem inderdaad al afstand. Dat voelt beter. Zeker als het om de vriendin vn mijn vader gaat, daar wil ik voorlopig niet mee geconfronteerd worden.
We praten simpelweg niet over mijn moeder (let wel; tot nu toe. Ik heb haar pas twee keer meegemaakt.) Maar ik heb wel al gemerkt en van mijn vader gehoord dat ze het vervelend vindt als hij er bijv. naar haar idee teveel over praat. Dan zegt ze: nu even niet hoor! Vond ik ook gek om te horen. Maar ja, het is mijn vaders keus, mijn vaders leven, en ik neem inderdaad al afstand. Dat voelt beter. Zeker als het om de vriendin vn mijn vader gaat, daar wil ik voorlopig niet mee geconfronteerd worden.
vrijdag 25 september 2009 om 17:35
Lizzi, ik herken het en toch ook weer niet.
Mijn vader werd ziek (kanker), is lang ziek geweest. Mijn ouders hebben deze ziekte samen doorgemaakt, besproken en afscheid van elkaar genomen. Ik was daar niet altijd bij, want ik heb mijn eigen gezin (was op dat moment 32).
In principe was je moeder ziek, maar had je vader er net zo goed mee te maken. Zij hebben het hele proces samen doorstaan, je vader ook. Een groot gedeelte van het rouwproces heeft hij daardoor al gehad. Hij zal er daarom anders mee omgaan dan jij.
Mijn moeder heeft binnen een paar maanden een andere man leren kennen. Zijn vrouw is ook overleden aan kanker trouwens. Rotziekte...
Inmiddels praten we af en toe wel over mijn vader of over zijn vrouw. Maar heel lang hebben we dat niet gedaan. Gewoon omdat het in principe niet gepast is. Je praat tenslotte met je vader ook niet over je ex-vriendje als je je nieuwe vriend voorstelt. Dat komt later. In het begin houd je je een beetje op de vlakte qua onderwerpen.
En bedenk: als je vader een rottijd met je moeder had gehad, dan had hij er niet nog eens aan durven beginnen. Je kunt het dus een beetje als compliment zien naar haar toe. En je vergeet je moeder niet, en hij vergeet zijn overleden vrouw niet. Maar hij moet verder met zijn leven.
Jij ook trouwens.
Sterkte.
En Knuffeltje, je moet even bij lijf en lijn gaan kijken. Je bent hier op het verkeerde adres.
Mijn vader werd ziek (kanker), is lang ziek geweest. Mijn ouders hebben deze ziekte samen doorgemaakt, besproken en afscheid van elkaar genomen. Ik was daar niet altijd bij, want ik heb mijn eigen gezin (was op dat moment 32).
In principe was je moeder ziek, maar had je vader er net zo goed mee te maken. Zij hebben het hele proces samen doorstaan, je vader ook. Een groot gedeelte van het rouwproces heeft hij daardoor al gehad. Hij zal er daarom anders mee omgaan dan jij.
Mijn moeder heeft binnen een paar maanden een andere man leren kennen. Zijn vrouw is ook overleden aan kanker trouwens. Rotziekte...
Inmiddels praten we af en toe wel over mijn vader of over zijn vrouw. Maar heel lang hebben we dat niet gedaan. Gewoon omdat het in principe niet gepast is. Je praat tenslotte met je vader ook niet over je ex-vriendje als je je nieuwe vriend voorstelt. Dat komt later. In het begin houd je je een beetje op de vlakte qua onderwerpen.
En bedenk: als je vader een rottijd met je moeder had gehad, dan had hij er niet nog eens aan durven beginnen. Je kunt het dus een beetje als compliment zien naar haar toe. En je vergeet je moeder niet, en hij vergeet zijn overleden vrouw niet. Maar hij moet verder met zijn leven.
Jij ook trouwens.
Sterkte.
En Knuffeltje, je moet even bij lijf en lijn gaan kijken. Je bent hier op het verkeerde adres.
vrijdag 25 september 2009 om 17:56
M., de nieuwe vriendin van mijn vader is heel open en heeft het hart op de tong. Op zich ben ik daar blij mee, dat heldert de zaken vaak sneller op. Ze heeft tegen mijn vader gezegd: nu even niet, en dat heeft ze later aan mij verteld. Ze zou dat niet tegen mij hoeven zeggen...
Mamalelie, ben het gedeeltelijk met je eens. Alleen het gedeelte dat je dee situatie vergelijkt met de stuatie van een ex, vind ik niet helemaal kloppen. Mijn vader heeft er niet voor gekozen zijn vrouw kwijt te raken, het is hem overkomen. Iets dat je diep in je hart raakt. Dat kost tijd en ruimte om te verwerken. Als mijn vader die tijd en ruimte niet neemt, is dat zijn keuze. Maar ik neem die tijd en ruimte wel. Ik hoop dat M. dat kan accepteren.
Mamalelie, ben het gedeeltelijk met je eens. Alleen het gedeelte dat je dee situatie vergelijkt met de stuatie van een ex, vind ik niet helemaal kloppen. Mijn vader heeft er niet voor gekozen zijn vrouw kwijt te raken, het is hem overkomen. Iets dat je diep in je hart raakt. Dat kost tijd en ruimte om te verwerken. Als mijn vader die tijd en ruimte niet neemt, is dat zijn keuze. Maar ik neem die tijd en ruimte wel. Ik hoop dat M. dat kan accepteren.
