Psyche
alle pijlers
Teleurstellingen...
vrijdag 25 september 2009 om 15:17
Ik heb mijn vader altijd een beetje op een voetstuk geplaatst. Zo lief, betrouwbaar, zorgzaam en vooral sterk.
Toen mijn moeder vorig jaar de hartverscheurende mededeling kreeg dat ze kanker had, waar niets meer aan te doen was, zakte onze wereld in elkaar. Mijn broer en ik gingen onze moeder verliezen, mijn vader zijn vrouw, en mijn moeder ging ons allemaal verliezen. Voor het eerst zag ik mijn vader huilen.
Mijn moeder overleed 31 januari jl., nu bijna 8 maanden geleden.
Ik steunde mijn vader waar ik kon en hij mij. In deze zwarte tijd is onze band nog veel sterker geworden. Totdat hij na 5 maanden een nieuwe vrouw ontmoette. Alsof hij tijd tekort had, veranderde er van alles. hij noemde haar al snel "schat", de foto's van mijn moeder verdwenen uit huis (die foto's vond zn nieuwe vriendin maar lastig), als ik aan mn vader vraag hoe het gaat zegt hij: het gaat goed, ik ben verliefd! en nu zitten ze samen 3 weken in Amerika.
ik zou nooit wensen dat mijn vader de rest van zijn leven alleen zou zijn, maar dit gaat me veel te snel. Ik ben al zo verdrietig dat ik mijn moeder ben verloren, mar nu voelt het alsof ik ook nog eens mijn vader verloren ben. Begrijp me goed, gepaste afstand tussen vader en dochter vind ik gezond, maar dit voelt oneerlijk, raar en koud.
Ik ben teleurgesteld in mijn vader. Dacht dat hij wel even de tijd kon nemen om het 35 jarig huwelijk met mijn moeder alleen te verwerken, maar in mijn ogen 'vlucht' hij. En met welke consequenties?
Wie herkent zich in dit verhaal of heeft tips? Wil de band met mn vader bewaren.
Toen mijn moeder vorig jaar de hartverscheurende mededeling kreeg dat ze kanker had, waar niets meer aan te doen was, zakte onze wereld in elkaar. Mijn broer en ik gingen onze moeder verliezen, mijn vader zijn vrouw, en mijn moeder ging ons allemaal verliezen. Voor het eerst zag ik mijn vader huilen.
Mijn moeder overleed 31 januari jl., nu bijna 8 maanden geleden.
Ik steunde mijn vader waar ik kon en hij mij. In deze zwarte tijd is onze band nog veel sterker geworden. Totdat hij na 5 maanden een nieuwe vrouw ontmoette. Alsof hij tijd tekort had, veranderde er van alles. hij noemde haar al snel "schat", de foto's van mijn moeder verdwenen uit huis (die foto's vond zn nieuwe vriendin maar lastig), als ik aan mn vader vraag hoe het gaat zegt hij: het gaat goed, ik ben verliefd! en nu zitten ze samen 3 weken in Amerika.
ik zou nooit wensen dat mijn vader de rest van zijn leven alleen zou zijn, maar dit gaat me veel te snel. Ik ben al zo verdrietig dat ik mijn moeder ben verloren, mar nu voelt het alsof ik ook nog eens mijn vader verloren ben. Begrijp me goed, gepaste afstand tussen vader en dochter vind ik gezond, maar dit voelt oneerlijk, raar en koud.
Ik ben teleurgesteld in mijn vader. Dacht dat hij wel even de tijd kon nemen om het 35 jarig huwelijk met mijn moeder alleen te verwerken, maar in mijn ogen 'vlucht' hij. En met welke consequenties?
Wie herkent zich in dit verhaal of heeft tips? Wil de band met mn vader bewaren.
vrijdag 25 september 2009 om 17:35
Lizzi, ik herken het en toch ook weer niet.
Mijn vader werd ziek (kanker), is lang ziek geweest. Mijn ouders hebben deze ziekte samen doorgemaakt, besproken en afscheid van elkaar genomen. Ik was daar niet altijd bij, want ik heb mijn eigen gezin (was op dat moment 32).
In principe was je moeder ziek, maar had je vader er net zo goed mee te maken. Zij hebben het hele proces samen doorstaan, je vader ook. Een groot gedeelte van het rouwproces heeft hij daardoor al gehad. Hij zal er daarom anders mee omgaan dan jij.
Mijn moeder heeft binnen een paar maanden een andere man leren kennen. Zijn vrouw is ook overleden aan kanker trouwens. Rotziekte...
Inmiddels praten we af en toe wel over mijn vader of over zijn vrouw. Maar heel lang hebben we dat niet gedaan. Gewoon omdat het in principe niet gepast is. Je praat tenslotte met je vader ook niet over je ex-vriendje als je je nieuwe vriend voorstelt. Dat komt later. In het begin houd je je een beetje op de vlakte qua onderwerpen.
En bedenk: als je vader een rottijd met je moeder had gehad, dan had hij er niet nog eens aan durven beginnen. Je kunt het dus een beetje als compliment zien naar haar toe. En je vergeet je moeder niet, en hij vergeet zijn overleden vrouw niet. Maar hij moet verder met zijn leven.
Jij ook trouwens.
Sterkte.
En Knuffeltje, je moet even bij lijf en lijn gaan kijken. Je bent hier op het verkeerde adres.
Mijn vader werd ziek (kanker), is lang ziek geweest. Mijn ouders hebben deze ziekte samen doorgemaakt, besproken en afscheid van elkaar genomen. Ik was daar niet altijd bij, want ik heb mijn eigen gezin (was op dat moment 32).
In principe was je moeder ziek, maar had je vader er net zo goed mee te maken. Zij hebben het hele proces samen doorstaan, je vader ook. Een groot gedeelte van het rouwproces heeft hij daardoor al gehad. Hij zal er daarom anders mee omgaan dan jij.
Mijn moeder heeft binnen een paar maanden een andere man leren kennen. Zijn vrouw is ook overleden aan kanker trouwens. Rotziekte...
Inmiddels praten we af en toe wel over mijn vader of over zijn vrouw. Maar heel lang hebben we dat niet gedaan. Gewoon omdat het in principe niet gepast is. Je praat tenslotte met je vader ook niet over je ex-vriendje als je je nieuwe vriend voorstelt. Dat komt later. In het begin houd je je een beetje op de vlakte qua onderwerpen.
En bedenk: als je vader een rottijd met je moeder had gehad, dan had hij er niet nog eens aan durven beginnen. Je kunt het dus een beetje als compliment zien naar haar toe. En je vergeet je moeder niet, en hij vergeet zijn overleden vrouw niet. Maar hij moet verder met zijn leven.
Jij ook trouwens.
Sterkte.
En Knuffeltje, je moet even bij lijf en lijn gaan kijken. Je bent hier op het verkeerde adres.
vrijdag 25 september 2009 om 17:56
M., de nieuwe vriendin van mijn vader is heel open en heeft het hart op de tong. Op zich ben ik daar blij mee, dat heldert de zaken vaak sneller op. Ze heeft tegen mijn vader gezegd: nu even niet, en dat heeft ze later aan mij verteld. Ze zou dat niet tegen mij hoeven zeggen...
Mamalelie, ben het gedeeltelijk met je eens. Alleen het gedeelte dat je dee situatie vergelijkt met de stuatie van een ex, vind ik niet helemaal kloppen. Mijn vader heeft er niet voor gekozen zijn vrouw kwijt te raken, het is hem overkomen. Iets dat je diep in je hart raakt. Dat kost tijd en ruimte om te verwerken. Als mijn vader die tijd en ruimte niet neemt, is dat zijn keuze. Maar ik neem die tijd en ruimte wel. Ik hoop dat M. dat kan accepteren.
Mamalelie, ben het gedeeltelijk met je eens. Alleen het gedeelte dat je dee situatie vergelijkt met de stuatie van een ex, vind ik niet helemaal kloppen. Mijn vader heeft er niet voor gekozen zijn vrouw kwijt te raken, het is hem overkomen. Iets dat je diep in je hart raakt. Dat kost tijd en ruimte om te verwerken. Als mijn vader die tijd en ruimte niet neemt, is dat zijn keuze. Maar ik neem die tijd en ruimte wel. Ik hoop dat M. dat kan accepteren.
vrijdag 25 september 2009 om 19:14
wat vervelend zeg!
maar het schijnt zo te zijn dat mannen veel sneller weer een relatie krijgen na het overlijden van de partner dan vrouwen. vrouwen kunnen daar jaren over doen, terwijl mannen eerder de behoefte hebben om verder te gaan, en zo ook een beetje hun verdriet mee op te lossen.
zelf ken ik ook een aantal mensen in directe of verre omgeving die hun partner verloren. de mannen hadden binnen een half jaar weer een vriendin terwijl de vrouwen daar 2 tot 5 jaar over deden.
maar het schijnt zo te zijn dat mannen veel sneller weer een relatie krijgen na het overlijden van de partner dan vrouwen. vrouwen kunnen daar jaren over doen, terwijl mannen eerder de behoefte hebben om verder te gaan, en zo ook een beetje hun verdriet mee op te lossen.
zelf ken ik ook een aantal mensen in directe of verre omgeving die hun partner verloren. de mannen hadden binnen een half jaar weer een vriendin terwijl de vrouwen daar 2 tot 5 jaar over deden.
vrijdag 25 september 2009 om 20:48
Zoals eerder gezegd kan ik me voorstellen dat dit een hele grote vlucht is voor je vader. Heel veel mensen, waaronder mijn moeder toen ze mijn vader verloor, wilde niet over hem praten. Dat was vreemd na meer dan 30 jaar huwelijk, echter was het voor haar te pijnlijk. Niet aan denken was prettiger dan herinnerd worden aan zo een groot gemis.
Op een gegeven moment komt het verlangen om er aan terug te denken weer terug. Als zijn relatie met deze vrouw gewoon gaat worden en de nieuwigheid er af is dan komt er automatisch ruimte voor herinneringen.
Ik kan me zelfs herinneren dat toen mijn vader stierf ik zijn gezicht niet meer kon herinneren, na een jaar of 2 pas weer. Heel raar.
Het komt goed, alleen de tijd is raar. Voor jou en voor hem.
Wat zijn nieuwe vrouw betreft, misschien wil ze (te snel) het ook gezellig hebben. Voor haar zal de dood van jouw vader ook als een schaduw boven haar hangen.
Daar heeft ze het natuurlijk mee te doen. Echter zijn we allemaal mensen en maken fouten als we het moeilijk hebben.
Jij, je vader en zijn nieuwe vriendin.
Sterkte!
Op een gegeven moment komt het verlangen om er aan terug te denken weer terug. Als zijn relatie met deze vrouw gewoon gaat worden en de nieuwigheid er af is dan komt er automatisch ruimte voor herinneringen.
Ik kan me zelfs herinneren dat toen mijn vader stierf ik zijn gezicht niet meer kon herinneren, na een jaar of 2 pas weer. Heel raar.
Het komt goed, alleen de tijd is raar. Voor jou en voor hem.
Wat zijn nieuwe vrouw betreft, misschien wil ze (te snel) het ook gezellig hebben. Voor haar zal de dood van jouw vader ook als een schaduw boven haar hangen.
Daar heeft ze het natuurlijk mee te doen. Echter zijn we allemaal mensen en maken fouten als we het moeilijk hebben.
Jij, je vader en zijn nieuwe vriendin.
Sterkte!
vrijdag 25 september 2009 om 22:17
Allereerst sterkte met het verlies van je moeder. Kan me voorstellen dat het pijnlijk is dat je vader na 8 maanden alweer een nieuwe vriendin heeft en het daarbij behorende gevoel bij jou dat je moeder nu al " vervangen" is. Was je moeder al lang ziek voordat ze overleed? Ik hoor namelijk vaker dat de partner dan toch al langer met het aankomende verlies bezig is. Niemand zal ooit je moeder kunnen vervangen en ik persoonlijk zou het ook pijnlijk vinden als na 8 maanden er iemand anders in beeld zou zijn maar feit blijft dat er geen tijdsduur aan rouwverwerking hangt. Misschien vind je vader het moeilijk om alleen te zijn, is deze vriendin een vlucht zodat hij het gemis niet zo voelt.
Heb je hier met je vader over gepraat? Denk dat het goed kan zijn om eerlijk je gevoelens op tafel te leggen zonder verwijtend over te komen.
Heel veel sterkte in ieder geval
Heb je hier met je vader over gepraat? Denk dat het goed kan zijn om eerlijk je gevoelens op tafel te leggen zonder verwijtend over te komen.
Heel veel sterkte in ieder geval
vrijdag 25 september 2009 om 22:50
@ cappi: na 5 maanden had mijn vader al een nieuwe vriendin. Daarvoor is mijn moeder 4 maanden ziek geweest. Dus erg veel tijd is er niet geweest. Ik probeer echt niet te oordelen, maar hoe je het ook wendt of keert; het gaat allemaal met de snelheid van een raket, en ik kan niet meegaan in die snelheid. Doe ik dus ook niet.
@domnaiefmutsje: ik denk dat je gelijk hebt. M wil het snel gezellig hebben, op zich niet een negatief iets, maar daar is t gewoon te vroeg voor.Dank je dat je zegt dat het goed komt, dat is om te horen nu.
@rary: heb ook al gehoord dat mannen hier sneller mee zijn. er is echt een duidelijk verschil in manieren van verwerken...
Wel fijn dit forum; zo word ik gedwongen deze situatie van verschillende kanten te bekijken...
@domnaiefmutsje: ik denk dat je gelijk hebt. M wil het snel gezellig hebben, op zich niet een negatief iets, maar daar is t gewoon te vroeg voor.Dank je dat je zegt dat het goed komt, dat is om te horen nu.
@rary: heb ook al gehoord dat mannen hier sneller mee zijn. er is echt een duidelijk verschil in manieren van verwerken...
Wel fijn dit forum; zo word ik gedwongen deze situatie van verschillende kanten te bekijken...
zaterdag 26 september 2009 om 00:24
misschien kun je, hoe raar en bizar dit ook klinkt, het ook vergelijken met een scheiding.
soms gaan mensen na 35 jaar huwelijk scheiden. omdat 1 van de 2 het niet meer ziet zitten. dan kan de ander alleen achter blijven. en toch lukt die ander het dan om vrij snel weer een relatie te krijgen en helemaal op een roze en verliefde wolk te zitten.
als "nieuwe vrouw" zijnde kan ik het me voorstellen dat je dan niet meer herinnerd wil worden aan de vorige partner. dus verdwijnen foto's en dergelijke al snel uit de huiskamer.
tips die ik heb: maak het bespreekbaar met je vader. geef aan dat je het moeilijk vind dat hij al zo snel een nieuwe relatie heeft. dat je het gevoel hebt dat je moeder "vervangen is". dan maak je het bespreekbaar en kan je vader meer rekening met je houden. en wie weet kan hij je ook goed uitleggen dat de gedachte aan je moeder ook echt niet zomaar verdwenen is, maar dat dit hem ook overkomen is, en hij erg geniet van de nieuwe relatie en de gevoelens die daarbij komen kijken. dat moet, na 35 jaar huwelijk, ook allemaal erg overweldigend zijn. misschien is het een vlucht, maar misschien ook niet.
en dan kun je ook aangeven dat je meer tijd nodig hebt om de nieuwe partner van je vader te leren kennen. als jij daar de komende tijd geen behoefte aan hebt, is dat ook erg logisch.
neem de tijd, en neem even de afstand die je nodig hebt.
uiteindelijk is je vader nu weer gelukkig en dat is ook fijn. maar neem je tijd om dat ook te kunnen zien en probeer je eigen rouw apart te zien vd rouw van je vader.
volgens mij is er op internet, los van dit forum, meer te vinden over hoe je ermee om kan gaan als je vader al zo snel een nieuwe relatie krijgt. misschien kun je daar steun vinden...
soms gaan mensen na 35 jaar huwelijk scheiden. omdat 1 van de 2 het niet meer ziet zitten. dan kan de ander alleen achter blijven. en toch lukt die ander het dan om vrij snel weer een relatie te krijgen en helemaal op een roze en verliefde wolk te zitten.
als "nieuwe vrouw" zijnde kan ik het me voorstellen dat je dan niet meer herinnerd wil worden aan de vorige partner. dus verdwijnen foto's en dergelijke al snel uit de huiskamer.
tips die ik heb: maak het bespreekbaar met je vader. geef aan dat je het moeilijk vind dat hij al zo snel een nieuwe relatie heeft. dat je het gevoel hebt dat je moeder "vervangen is". dan maak je het bespreekbaar en kan je vader meer rekening met je houden. en wie weet kan hij je ook goed uitleggen dat de gedachte aan je moeder ook echt niet zomaar verdwenen is, maar dat dit hem ook overkomen is, en hij erg geniet van de nieuwe relatie en de gevoelens die daarbij komen kijken. dat moet, na 35 jaar huwelijk, ook allemaal erg overweldigend zijn. misschien is het een vlucht, maar misschien ook niet.
en dan kun je ook aangeven dat je meer tijd nodig hebt om de nieuwe partner van je vader te leren kennen. als jij daar de komende tijd geen behoefte aan hebt, is dat ook erg logisch.
neem de tijd, en neem even de afstand die je nodig hebt.
uiteindelijk is je vader nu weer gelukkig en dat is ook fijn. maar neem je tijd om dat ook te kunnen zien en probeer je eigen rouw apart te zien vd rouw van je vader.
volgens mij is er op internet, los van dit forum, meer te vinden over hoe je ermee om kan gaan als je vader al zo snel een nieuwe relatie krijgt. misschien kun je daar steun vinden...
zaterdag 26 september 2009 om 09:07
Rary, dank voor je tips. Ik voel nu dat ik echt even afstand wil. Maar een scheiding is het niet. mijn moeder is na een heel kort ziekbed, en een lang en echt heel gelukkig huwelijk, overleden. Met een scheiding heb je een keus gemaakt, dan heb je vaak al een langere tijd achter je waarin je gewikt en gewogen hebt. Dat was nu niet aan de orde. Dus dat is echt anders, daarom lijkt het zo op een vlucht.
En nu mijn vader de foto's van mijn moeder wegstopt, vraagt wat voor spullen ik wil hebben omdat hij het huis helemaal anders gaat maken, drie weken naar Amerika gaat zonder ook maar 1 keer iets te laten horen,weet ik bijna wel zeker dat het een vlucht is. Dit ken ik helemaal niet van hem.
Ik hoop dat ze goed is voor hem. En verder zorg ik nu dubbel hard voor mezelf. Dat is de allergrootste les die ik nu leer. Want als je moeder er niet meer is, dan voelt dat alsof je alleen bent. Zonder zielig te willen doen is dat nu voor mij de realiteit.
dank nogmaals aan de tips, heb veel aan de reacties hier.
En nu mijn vader de foto's van mijn moeder wegstopt, vraagt wat voor spullen ik wil hebben omdat hij het huis helemaal anders gaat maken, drie weken naar Amerika gaat zonder ook maar 1 keer iets te laten horen,weet ik bijna wel zeker dat het een vlucht is. Dit ken ik helemaal niet van hem.
Ik hoop dat ze goed is voor hem. En verder zorg ik nu dubbel hard voor mezelf. Dat is de allergrootste les die ik nu leer. Want als je moeder er niet meer is, dan voelt dat alsof je alleen bent. Zonder zielig te willen doen is dat nu voor mij de realiteit.
dank nogmaals aan de tips, heb veel aan de reacties hier.
zaterdag 26 september 2009 om 12:45
zaterdag 26 september 2009 om 21:45
quote:lizzious schreef op 26 september 2009 @ 12:45:
Geen idee.
Ik praat in elk geval over mijn moeder wanneer ik dat wil. Ik hoef niet met een vreemde vrouw af te spreken wanneer ik wel of niet over mijn moeder praat. Zou echt te ver gaan. Als ze daar moeite mee heeft, dan vindt ze daar uiteindelijk vast wel een weg in met mijn vader.Als jij sámen met een ander wil praten dan zal die ander dat op z'n minst ook een goed idee moeten vinden. Helemaal als het over zo een delicaat onderwerp gaat. Je kunt daarover toch met elkaar afspraken maken? Jij bent nu degene die ontevreden is. Het lijkt me dat je er dus ook belang bij hebt dat de zaken wat soepeler gaan verlopen.
Geen idee.
Ik praat in elk geval over mijn moeder wanneer ik dat wil. Ik hoef niet met een vreemde vrouw af te spreken wanneer ik wel of niet over mijn moeder praat. Zou echt te ver gaan. Als ze daar moeite mee heeft, dan vindt ze daar uiteindelijk vast wel een weg in met mijn vader.Als jij sámen met een ander wil praten dan zal die ander dat op z'n minst ook een goed idee moeten vinden. Helemaal als het over zo een delicaat onderwerp gaat. Je kunt daarover toch met elkaar afspraken maken? Jij bent nu degene die ontevreden is. Het lijkt me dat je er dus ook belang bij hebt dat de zaken wat soepeler gaan verlopen.
