Psyche
alle pijlers
Terugkomende vraag
maandag 13 november 2017 om 23:13
Hallo allemaal,
Ik zal het zo kort mogelijk houden. Ik ben een vrouw van 22 en heb een turbulente jeugd gehad. Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb mijn gehele jeugd bij mijn vader gewoond. Naar mijn moeder ging ik twee weekenden per maand. Helaas is dit geen goede ervaring geweest. Mijn moeder had een vriend en hij heeft mij meerdere jaren misbruikt als kind. Dit heb ik nooit durven vertellen aan mijn ouders en uiteindelijk is dit rond mijn veertiende boven water gekomen omdat ik niet meer te handhaven was thuis. Door een fout vriendje ben ik weggelopen van huis en uiteindelijk via de politie bij jeugdzorg terecht gekomen. Hier moest ik vijf dagen per week heen en daarnaast kreeg ik intensieve therapiesessies. Mijn vader en zijn vriendin vonden het belangrijk dat ik aangifte deed en dit heb ik dus ook gedaan. Mijn moeder heeft nooit achter mij gestaan. Ze gaf bij jeugdzorg, bij de therapeut en bij de politie aan dat ik loog en door de scheiding was verpest. Ze woont tot op heden nog bij deze maand. Tijdens mijn jaren bij jeugdzorg heb ik mijn leven weer op de rit gekregen en heb ik het contact met mijn moeder verbroken. Rond mijn negentiende werd ik zwanger van mijn huidige vriend. Door een operatie, en de bijkomende medicatie, beschermde de pil mij niet en was het direct raak. Rond deze tijd werd de behoefte naar mijn moeder groter en heb ik contact met haar gezocht. Nooit hebben we over mijn zwangerschap en abortus gesproken. Ook nooit hebben we meer over het verleden gesproken. We doen alsof er niets aan de hand is en doen leuke dingen met elkaar. Op het begin ging dit goed en kon het goed scheiden. Ik merk alleen op dit moment dat ik steeds meer verschillende emoties krijg. Enerzijds verlang ik naar het contact met mijn moeder, een gezonde relatie, aan de andere kant word ik misselijk en verdrietig als ik denk aan het verleden. Ik weet niet wat ik moet doen met dit contact... wel weet ik dat ik niet terug wil naar een depressie, PTSS en naar mijn angsten. Mijn vader en zijn vriendin steunen mij hier niet in dus ik voel mij daarnaast ook alleen. Ik wil mijn vriend niet met mijn familie blijven belasten en ik wil zo graag voor een keer een normale relatie met mijn familie..
Kan iemand mij helpen?
Ik zal het zo kort mogelijk houden. Ik ben een vrouw van 22 en heb een turbulente jeugd gehad. Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb mijn gehele jeugd bij mijn vader gewoond. Naar mijn moeder ging ik twee weekenden per maand. Helaas is dit geen goede ervaring geweest. Mijn moeder had een vriend en hij heeft mij meerdere jaren misbruikt als kind. Dit heb ik nooit durven vertellen aan mijn ouders en uiteindelijk is dit rond mijn veertiende boven water gekomen omdat ik niet meer te handhaven was thuis. Door een fout vriendje ben ik weggelopen van huis en uiteindelijk via de politie bij jeugdzorg terecht gekomen. Hier moest ik vijf dagen per week heen en daarnaast kreeg ik intensieve therapiesessies. Mijn vader en zijn vriendin vonden het belangrijk dat ik aangifte deed en dit heb ik dus ook gedaan. Mijn moeder heeft nooit achter mij gestaan. Ze gaf bij jeugdzorg, bij de therapeut en bij de politie aan dat ik loog en door de scheiding was verpest. Ze woont tot op heden nog bij deze maand. Tijdens mijn jaren bij jeugdzorg heb ik mijn leven weer op de rit gekregen en heb ik het contact met mijn moeder verbroken. Rond mijn negentiende werd ik zwanger van mijn huidige vriend. Door een operatie, en de bijkomende medicatie, beschermde de pil mij niet en was het direct raak. Rond deze tijd werd de behoefte naar mijn moeder groter en heb ik contact met haar gezocht. Nooit hebben we over mijn zwangerschap en abortus gesproken. Ook nooit hebben we meer over het verleden gesproken. We doen alsof er niets aan de hand is en doen leuke dingen met elkaar. Op het begin ging dit goed en kon het goed scheiden. Ik merk alleen op dit moment dat ik steeds meer verschillende emoties krijg. Enerzijds verlang ik naar het contact met mijn moeder, een gezonde relatie, aan de andere kant word ik misselijk en verdrietig als ik denk aan het verleden. Ik weet niet wat ik moet doen met dit contact... wel weet ik dat ik niet terug wil naar een depressie, PTSS en naar mijn angsten. Mijn vader en zijn vriendin steunen mij hier niet in dus ik voel mij daarnaast ook alleen. Ik wil mijn vriend niet met mijn familie blijven belasten en ik wil zo graag voor een keer een normale relatie met mijn familie..
Kan iemand mij helpen?
maandag 13 november 2017 om 23:21
Denk toch ook al wil je het liever niet. Verleden heeft kennelijk impact. Emoties worden getriggerd soms door mensen of situaties. En wie weet ook angsten die omhoog komen ... verlangen.. heimwee. Maar heb je geleerd in therapie om met die triggers om te gaan?
Uit eigen ervaring kan ik zeggen moeder en dochter relatie kan complex zijn. Want je moeder heeft ook een verleden & wie weet moeite met band opbouwen met haar eigen kind. Ten nadele van jou ...
dit wil niet zeggen dat het onmogelijk is. Alleen het moet van twee kanten komen.
Maar denk toch dat jij en je moeder een open gesprek zouden kunnen starten. Hoe zou ze dan Reageren ? Ga je ook luisteren naar je eigen gevoel en grenzen stellen ?
Uit eigen ervaring kan ik zeggen moeder en dochter relatie kan complex zijn. Want je moeder heeft ook een verleden & wie weet moeite met band opbouwen met haar eigen kind. Ten nadele van jou ...
dit wil niet zeggen dat het onmogelijk is. Alleen het moet van twee kanten komen.
Maar denk toch dat jij en je moeder een open gesprek zouden kunnen starten. Hoe zou ze dan Reageren ? Ga je ook luisteren naar je eigen gevoel en grenzen stellen ?
maandag 13 november 2017 om 23:25
Bij mij is het zo gegaan dat ik mijn "dader"/vader heel lang gewoon gezien en gesproken heb, totdat hij het zo bont maakte dat ik het contact heb verbroken. Ik dacht voor altijd. Nu is het een oude man geworden en op zijn verzoek wilde hij me graag zien, dat was echt jaaaaren later. Daar ben ik op ingegaan. Onze band is nu "normaal" zonder dat het nog vaak triggert, maar af en toe zou ik hem nog wel eens een trap onder zijn kl***ten willen geven.
Tip: neem afstand/verbreek contact. Heel je wonden. Als de tijd er voor is, dan komt het signaal van haar uit. Zo niet is dat ook een teken en is het goed zo, misschien?
Tip: neem afstand/verbreek contact. Heel je wonden. Als de tijd er voor is, dan komt het signaal van haar uit. Zo niet is dat ook een teken en is het goed zo, misschien?
dinsdag 14 november 2017 om 04:45
Zie je moeder af en toe. Gewoon voor een aantal uurtjes.
Je bent op dit moment niet klaar voor een langer intenser kontakt met haar.
Dus moet je een tussenweg erin vinden.
Op die manier zie je haar toch, maar net genoeg om gewoon wat dingen van alledag uit te wisselen.
Als je af en toe toch die scherpte voelt van het een gezonde relatie met je moeder willen hebben sus jezelf dan en zeg tegen jezelf dat je weet dat je dat op dit moment in je leven nog niet aankan.
Zorg voor jezelf
Je bent op dit moment niet klaar voor een langer intenser kontakt met haar.
Dus moet je een tussenweg erin vinden.
Op die manier zie je haar toch, maar net genoeg om gewoon wat dingen van alledag uit te wisselen.
Als je af en toe toch die scherpte voelt van het een gezonde relatie met je moeder willen hebben sus jezelf dan en zeg tegen jezelf dat je weet dat je dat op dit moment in je leven nog niet aankan.
Zorg voor jezelf
