Psyche
alle pijlers
Theatrale persoonlijkheidsstoornis
maandag 1 december 2008 om 21:57
Ik heb een dochter van bijna 15 waar ik ontzettend veel van hou. Ze is lief, sociaal, mooi en het meest geweldige wat me ooit is overkomen. Natuurlijk heeft ook zij wat dingetjes die minder aan haar zijn zoals iedereen dat heeft. Dat doet verder ook niet terzake.
Echter, één vervelend puntje is dat ze een ontzettende dramaqueen is. Ze kan bepaalde verhalen ontzettend aandikken en mooier en/of slechter maken dan het is. Ze verdraait de waarheid ook wel eens daarom. Ze doet er alles aan om aandacht te krijgen. Staat graag in het middelpunt van de aandacht. Ik heb haar wel eens gevraagd waarom ze die verhalen zo aandikt; ze is tenslotte toch leuk genoeg zoals ze is. Ze heeft dat helemaal niet nodig. Ze kan daar geen goed antwoord op geven, vind het geen bezwaar. Mij stoort het echter omdat ik er niet van hou dat ze liegt.
Communiceren gaat heel moeilijk met haar. Moet eerlijk bekennen dat mij dat van huis uit ook niet goed geleerd is. Ik probeer het wel met haar. Ze kan soms ineens woedend ergens op reageren als ik haar iets verbied. Ook in het algemeen, als er voor haar gevoel iemand onrecht aangedaan wordt, kan ze verschrikkelijk boos worden en wordt ze agresief zoals ze zelf zegt. Ze zegt dat ze niks doet daarmee maar die onmacht maakt haar gek dan. Een tijd geleden ben ik erachter gekomen dat ze zichzelf erg diep gekrast heeft in haar handen. Echt diep tot bloedens toe. Beide handen, drie strepen. Ze heeft het niet tegen ons gezegd maar ik heb het gelezen in een msn verhaal. Uiteraard heb ik dit met haar besproken. Ik probeer alles bespreekbaar te maken en vind wel dat ze duidelijk haar grenzen moet kennen. En die grenzen wil ze natuurlijk niet zoals een goeie puber betaamt.
Haar vader heeft ook wel eens complete verhalen verzonnen. Met welk doel? Geen idee. Misschien is het wel erfelijk bepaald.
Ik heb gezocht op theatrale persoonlijkheidsstoornis en herken veel dingen bij haar. Maar wat moet ik nu doen? Naar een psycholoog met haar. Hopen dat het over gaat? Ik weet het niet.
Kent iemand hier iemand met een theatrale persoonlijkheidsstoornis of weet iemand mij hier iets meer over te vertellen? Ik heb wel op Internet gezocht maar daar krijg je een omschrijving maar ik zoek meer ervaringen met deze stoornis.
Echter, één vervelend puntje is dat ze een ontzettende dramaqueen is. Ze kan bepaalde verhalen ontzettend aandikken en mooier en/of slechter maken dan het is. Ze verdraait de waarheid ook wel eens daarom. Ze doet er alles aan om aandacht te krijgen. Staat graag in het middelpunt van de aandacht. Ik heb haar wel eens gevraagd waarom ze die verhalen zo aandikt; ze is tenslotte toch leuk genoeg zoals ze is. Ze heeft dat helemaal niet nodig. Ze kan daar geen goed antwoord op geven, vind het geen bezwaar. Mij stoort het echter omdat ik er niet van hou dat ze liegt.
Communiceren gaat heel moeilijk met haar. Moet eerlijk bekennen dat mij dat van huis uit ook niet goed geleerd is. Ik probeer het wel met haar. Ze kan soms ineens woedend ergens op reageren als ik haar iets verbied. Ook in het algemeen, als er voor haar gevoel iemand onrecht aangedaan wordt, kan ze verschrikkelijk boos worden en wordt ze agresief zoals ze zelf zegt. Ze zegt dat ze niks doet daarmee maar die onmacht maakt haar gek dan. Een tijd geleden ben ik erachter gekomen dat ze zichzelf erg diep gekrast heeft in haar handen. Echt diep tot bloedens toe. Beide handen, drie strepen. Ze heeft het niet tegen ons gezegd maar ik heb het gelezen in een msn verhaal. Uiteraard heb ik dit met haar besproken. Ik probeer alles bespreekbaar te maken en vind wel dat ze duidelijk haar grenzen moet kennen. En die grenzen wil ze natuurlijk niet zoals een goeie puber betaamt.
Haar vader heeft ook wel eens complete verhalen verzonnen. Met welk doel? Geen idee. Misschien is het wel erfelijk bepaald.
Ik heb gezocht op theatrale persoonlijkheidsstoornis en herken veel dingen bij haar. Maar wat moet ik nu doen? Naar een psycholoog met haar. Hopen dat het over gaat? Ik weet het niet.
Kent iemand hier iemand met een theatrale persoonlijkheidsstoornis of weet iemand mij hier iets meer over te vertellen? Ik heb wel op Internet gezocht maar daar krijg je een omschrijving maar ik zoek meer ervaringen met deze stoornis.
maandag 1 december 2008 om 22:04
Ik zou heel erg uitkijken met je zelfdiagnose. Lees maar eens een willekeurige andere stoornis, dan herken je daar willekeurige andere pubers in. Het is wat dat betreft net als met horoscopen.
Als je je zorgen maakt (nu dus, logisch), praat dan misschien eerst met haar mentor, met de huisarts, misschien nog met iemand anders die iets verder van haar af staat maar eventueel wel zou kunnen helpen wanneer het escaleert. De moeder van een van haar vriendinnen ofzo. Als je meer mensen op de hoogte stelt, dan weten ze iig waar ze op moeten letten en dan kunnen ze je waarschuwen. Soms is het fijner/makkelijker om je zorgen te delen met iemand anders dan je moeder als je 15 bent, juist omdat je zoveel van haar houdt.
Als je je zorgen maakt (nu dus, logisch), praat dan misschien eerst met haar mentor, met de huisarts, misschien nog met iemand anders die iets verder van haar af staat maar eventueel wel zou kunnen helpen wanneer het escaleert. De moeder van een van haar vriendinnen ofzo. Als je meer mensen op de hoogte stelt, dan weten ze iig waar ze op moeten letten en dan kunnen ze je waarschuwen. Soms is het fijner/makkelijker om je zorgen te delen met iemand anders dan je moeder als je 15 bent, juist omdat je zoveel van haar houdt.
maandag 1 december 2008 om 22:09
Zou je eerste stap niet gewoon de huisarts moeten zijn?
Verder; als iets erfelijk is dan is het geen stoornis en andersom. Ze klinkt me als een heftig puberende puber. Da's vervelend, je (en zij) hebt daar misschien hulp bij nodig maar dat is toch écht wat anders dan je kind een stoornis aanpraten (ik zeg niet dat je dat doet, alleen valt het uit je verhaal niet op te maken)
Drama is naar maar tot op zekere hoogte normaal, liegen dito. Snijden (automutilatie) niet, maar komt regelmatig voor bij pubermeisjes. Anyway, eerst huisarts!
Verder; als iets erfelijk is dan is het geen stoornis en andersom. Ze klinkt me als een heftig puberende puber. Da's vervelend, je (en zij) hebt daar misschien hulp bij nodig maar dat is toch écht wat anders dan je kind een stoornis aanpraten (ik zeg niet dat je dat doet, alleen valt het uit je verhaal niet op te maken)
Drama is naar maar tot op zekere hoogte normaal, liegen dito. Snijden (automutilatie) niet, maar komt regelmatig voor bij pubermeisjes. Anyway, eerst huisarts!
maandag 1 december 2008 om 22:15
@Loveable
Ik denk ook dat je er flink mee uit moet kijken om zelf een etiketje van het ziektebeeld op te plakken. De kans bestaat dat je dan ook jouw acties op de bijbehorende adviezen afstemt en als je er naast zit met je diagnose kan dat enorm averechts werken!
Over de hele linie klinkt jouw verhaal als dat van een doorsnee moeder van een puberend kind. Welk kind heeft niet tegen grenzen aangeschopt, leugens verteld om onder een fikse straf uit te komen, enz.
Het enige wat mij wel oprecht zorgen baart, is het verhaal van de zelfverminking. Ik zou je daarom willen adviseren om dit toch met de huisarts te bespreken en eventueel de volgende stap te zetten (psychlogische analyse + daarop afgestemde hulp) om erger te voorkomen. Zelfverminking is een serieus probleem en kan van kwaad tot erger gaan. Daarnaast adviseer ik je ook om je dochter, terwijl jij naar hulp zoekt, goed in de gaten te houden. Draagt ze opeens meer kleding dan ze voorheen altijd deed (langere rokken/mouwen, lagere shirtjes, hogere boordjes), wees er dan alert op dat ze meer verminkingen zou kunnen verbergen.
Sterkte!
Ik denk ook dat je er flink mee uit moet kijken om zelf een etiketje van het ziektebeeld op te plakken. De kans bestaat dat je dan ook jouw acties op de bijbehorende adviezen afstemt en als je er naast zit met je diagnose kan dat enorm averechts werken!
Over de hele linie klinkt jouw verhaal als dat van een doorsnee moeder van een puberend kind. Welk kind heeft niet tegen grenzen aangeschopt, leugens verteld om onder een fikse straf uit te komen, enz.
Het enige wat mij wel oprecht zorgen baart, is het verhaal van de zelfverminking. Ik zou je daarom willen adviseren om dit toch met de huisarts te bespreken en eventueel de volgende stap te zetten (psychlogische analyse + daarop afgestemde hulp) om erger te voorkomen. Zelfverminking is een serieus probleem en kan van kwaad tot erger gaan. Daarnaast adviseer ik je ook om je dochter, terwijl jij naar hulp zoekt, goed in de gaten te houden. Draagt ze opeens meer kleding dan ze voorheen altijd deed (langere rokken/mouwen, lagere shirtjes, hogere boordjes), wees er dan alert op dat ze meer verminkingen zou kunnen verbergen.
Sterkte!
maandag 1 december 2008 om 22:15
Idd wees voorzichtig met zulke uitspraken als "zelfdokter". Iedere puber heeft van die fases. Ik vind het een beetje overdreven om aan zo'n stoornis te denken bij je dochter. Dat moet vastgesteld worden door professionals. Wat op het internet staat klopt niet altijd. Iedereen herkent zich in de autisist, schizofreen, borderliner etc. Ieder mens heeft wel stukjes van stoornissen en aandoeningen in zich. Het moet op grote mate invloed hebben op de kwaliteit van leven van je dochter voordat zoiets wordt vastgesteld.
maandag 1 december 2008 om 22:26
quote:Mevrouwdekees schreef op 01 december 2008 @ 22:09:
Drama is naar maar tot op zekere hoogte normaal, liegen dito. Snijden (automutilatie) niet, maar komt regelmatig voor bij pubermeisjes.Dit klinkt wel heel sussend. Dat is geen pubermeisjes-gedrag hoor! Er is dan echt wel wat meer aan de hand, puberteit plus iets anders. Voordat de dames en heren hier gaan denken "O dat hoort erbij", als onze puberende Kimberley het vleesmes in de armpjes zet.
Drama is naar maar tot op zekere hoogte normaal, liegen dito. Snijden (automutilatie) niet, maar komt regelmatig voor bij pubermeisjes.Dit klinkt wel heel sussend. Dat is geen pubermeisjes-gedrag hoor! Er is dan echt wel wat meer aan de hand, puberteit plus iets anders. Voordat de dames en heren hier gaan denken "O dat hoort erbij", als onze puberende Kimberley het vleesmes in de armpjes zet.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
maandag 1 december 2008 om 22:33
Ik begrijp dat jullie denken dat het "normaal" pubergedrag is met uitzondering van de zelfverminking. Misschien is dat ook wel maar het irriteert me zo dat ze zichzelf zo belangrijk wil maken bij iedereen.
Om een voorbeeld te geven. Onlangs is er een meisje op school gestorven. Mijn dochter kende haar helemaal niet met uitzondering van zien in de schoolgangen. Ze is nu ineens beste vrienden met de vrienden van dat meisje (die ze voorheen ook niet kenden). Mengt zich helemaal in de wereld van dat meisje. Nu kan ze aan iedereen vertellen dat ze dat meisje ook kende. Vervolgens vertelt ze aan die mensen verhalen over een vriend van haar ooms die jaren geleden door een ongeluk gestorven is en hoeveel pijn ze daardoor heeft en heeft gehad. Ze kende die jongen wel maar ook niet heel erg goed. Maar ook om dit verhaal verzint ze gewoon zelfmoord. Dat is in het begin ook wel geroepen maar dat is ook weer gerectificeerd en dat weet ze. Door dit verhaal te vertellen hangen mensen dan weer aan haar lip.
Dit is een heel luguber voorbeeld maar zo zijn er heel veel voorbeelden. Alle details weet ik niet eens wat ze vertelt. Maar altijd heeft zij ook iets meegemaakt maar dan veel erger of juist mooier. Ik vind dit meer extreem dan alleen maar "pubergedrag". Ze zoekt overal de sensatie op.
Wat betreft die zelfverminking. Ik heb er ontzettend op gelet maar geloof niet dat ze dat nog doet. Volgens mij was het een éénmalig iets. Ik kan haar maar niet genoeg benadrukken dat alles bespreekbaar is met mij. En als ze niet met mij wil praten dat ze dan iemand anders als vertrouwenspersoon moet gebruiken. Ik zal niet boos worden maar alleen naar oplossingen proberen te zoeken. Ik hou zoveel van haar dat ik zo bang ben dat haar iets overkomt. Heb er nachtenlang van wakker gelegen dat ze zichzelf zo pijn heeft gedaan want waar heb ik dan tekort geschoten. Ze was boos op mij en daarom had ze het gedaan. Vreselijk om te horen. Heb wel het idee dat ze openener is geworden sindsdien. Ik kan het alleen maar hopen...Ik blijf het in de gaten houden en zal zeker meteen bij de huisarts op de stoep staan als ik mijn bedenkingen heb.
Om een voorbeeld te geven. Onlangs is er een meisje op school gestorven. Mijn dochter kende haar helemaal niet met uitzondering van zien in de schoolgangen. Ze is nu ineens beste vrienden met de vrienden van dat meisje (die ze voorheen ook niet kenden). Mengt zich helemaal in de wereld van dat meisje. Nu kan ze aan iedereen vertellen dat ze dat meisje ook kende. Vervolgens vertelt ze aan die mensen verhalen over een vriend van haar ooms die jaren geleden door een ongeluk gestorven is en hoeveel pijn ze daardoor heeft en heeft gehad. Ze kende die jongen wel maar ook niet heel erg goed. Maar ook om dit verhaal verzint ze gewoon zelfmoord. Dat is in het begin ook wel geroepen maar dat is ook weer gerectificeerd en dat weet ze. Door dit verhaal te vertellen hangen mensen dan weer aan haar lip.
Dit is een heel luguber voorbeeld maar zo zijn er heel veel voorbeelden. Alle details weet ik niet eens wat ze vertelt. Maar altijd heeft zij ook iets meegemaakt maar dan veel erger of juist mooier. Ik vind dit meer extreem dan alleen maar "pubergedrag". Ze zoekt overal de sensatie op.
Wat betreft die zelfverminking. Ik heb er ontzettend op gelet maar geloof niet dat ze dat nog doet. Volgens mij was het een éénmalig iets. Ik kan haar maar niet genoeg benadrukken dat alles bespreekbaar is met mij. En als ze niet met mij wil praten dat ze dan iemand anders als vertrouwenspersoon moet gebruiken. Ik zal niet boos worden maar alleen naar oplossingen proberen te zoeken. Ik hou zoveel van haar dat ik zo bang ben dat haar iets overkomt. Heb er nachtenlang van wakker gelegen dat ze zichzelf zo pijn heeft gedaan want waar heb ik dan tekort geschoten. Ze was boos op mij en daarom had ze het gedaan. Vreselijk om te horen. Heb wel het idee dat ze openener is geworden sindsdien. Ik kan het alleen maar hopen...Ik blijf het in de gaten houden en zal zeker meteen bij de huisarts op de stoep staan als ik mijn bedenkingen heb.
maandag 1 december 2008 om 22:36
Natuurlijk kan je je vergissen door dingen die je op internet leest. Maar voor je eraan toe bent je eigen kind zo'n ernstig etiket op te plakken, heb je je heus wel goed ingelezen.
Mijn antwoord is dus kort: als je serieus denkt aan een theatrale persoonlijkheidsstoornis, ga dan naar de huisarts, want dan kan je dochter baat hebben bij psychotherapie.
Sterkte
Mijn antwoord is dus kort: als je serieus denkt aan een theatrale persoonlijkheidsstoornis, ga dan naar de huisarts, want dan kan je dochter baat hebben bij psychotherapie.
Sterkte
yette wijzigde dit bericht op 01-12-2008 22:39
Reden: te snel
Reden: te snel
% gewijzigd
maandag 1 december 2008 om 23:36
een persoonlijkheidsstoornis kan pas vanaf je 18de worden vast gesteld, maar normaal is dit gedrag niet. ze is iig niet de enige (werk zelf in de psychiatrie) en het is erg lastig voor ouders. ga idd gewoon eens naar de huisarts. blijkbaar is er iets waarvoor ze aandacht nodig heeft en ze niet op een andere manier duidelijk kan maken. en aandacht vragen is iets heel menselijks, al zorgt haar manier er voor dat ze uiteindelijk niet krijgt wat ze graag wil.
gr suzanne
gr suzanne
maandag 1 december 2008 om 23:56
Zij lijkt me het Enneatype 4. Moet je maar eens op googlen: enneagram romanticus type 4.
Er zijn heel aardige boekjes over verschenen die een zekere kern van waarheid hebben, heel boeiend om te lezen en het verschaft veel inzicht in motiveringen van verschillende mensen. Kost haast niks: http://www.bol.com/nl/p/b...gram/666785297/index.html
Er zijn heel aardige boekjes over verschenen die een zekere kern van waarheid hebben, heel boeiend om te lezen en het verschaft veel inzicht in motiveringen van verschillende mensen. Kost haast niks: http://www.bol.com/nl/p/b...gram/666785297/index.html
dinsdag 2 december 2008 om 00:20
Ik kan haar toch niet helemaal vinden in dat type 4. Ze is nl. helemaal niet individualistisch. Ook niet melancholisch en zwaarmoedig. Over het algemeen is ze heel opgewekt en lief en heel erg begaan met mensen. Alleen over dat laatste krijg ik steeds meer mijn twijfels of dat oprecht is. Ik heb het idee dat ze juist mensen met problemen opzoekt omdat die mensen aandacht krijgen. De aandacht die zij ook zo graag wil hebben. Komt een vriendinnetje van haar 1 dag ter controle in het ziekenhuis te liggen, is zij er bij. Een ander wordt geopereerd, zij is er bij. Net zo lang tot de aandacht weer van die persoon af is omdat het probleem weg is. Ze heeft een hele grote vriendengroep en deze wordt steeds groter. Het zijn allemaal groepjes vrienden dus niet één grote groep. Zo kan zij zich ook makkelijk splitsen en daar aanwezig zijn waar nodig. Zij is een belangrijke spil in al deze groepjes. Ze is niet dominant hoor, wel erg geliefd. Ze heeft eigenlijk ook nooit ruzie.
dinsdag 2 december 2008 om 00:30
Hier 9 sites over TPS. Mijn moeder heeft het met 99,9 % zeker en deze links stonden nog tussen mijn favorieten. Hopelijk heb je er wat aan!?
http://www.nieuwezijds.nl...theatrale_persoonlijkheid
http://www.easethepain.nl/etp/viewtopic.php?t=360 (tip!)
http://www.e-gezondheid.b...icle=11824&idrubrique=281
http://www.e-psychiater.n...hiatrie/theatrale-ps.html
http://www.moeilijkemense...task=view&id=29&Itemid=60
http://www.kennisring.nl/smartsite.dws?id=31770
http://mens-en-samenlevin...oonlijkheidsstoornis.html (tip: behoorlijk uitgebreid)
http://nl.wikipedia.org/w..._persoonlijkheidsstoornis
http://www.verhalensite.com/index.php?s=st&ss=r&id=4735 (ervaringsverhaal)
http://www.nieuwezijds.nl...theatrale_persoonlijkheid
http://www.easethepain.nl/etp/viewtopic.php?t=360 (tip!)
http://www.e-gezondheid.b...icle=11824&idrubrique=281
http://www.e-psychiater.n...hiatrie/theatrale-ps.html
http://www.moeilijkemense...task=view&id=29&Itemid=60
http://www.kennisring.nl/smartsite.dws?id=31770
http://mens-en-samenlevin...oonlijkheidsstoornis.html (tip: behoorlijk uitgebreid)
http://nl.wikipedia.org/w..._persoonlijkheidsstoornis
http://www.verhalensite.com/index.php?s=st&ss=r&id=4735 (ervaringsverhaal)
dinsdag 2 december 2008 om 12:07
Lovable, ik snap dat je je zorgen maakt om je dochter maar voordat je steeds meer dingen gaat opzoeken op internet lijkt het me toch echt het beste met de huisarts te gaan praten.
Wie weet is er al veel opgelost door wat extra begeleiding vanuit een soort vertrouwenspersoon.
Overigens sluit ik me aan bij Verry Cherry, automutilatie is zeker niet normaal bij pubermeisjes. Probeer dus goed duidelijk te krijgen of het inderdaad echt niet aan de orde is.
Veel sterkte!
Wie weet is er al veel opgelost door wat extra begeleiding vanuit een soort vertrouwenspersoon.
Overigens sluit ik me aan bij Verry Cherry, automutilatie is zeker niet normaal bij pubermeisjes. Probeer dus goed duidelijk te krijgen of het inderdaad echt niet aan de orde is.
Veel sterkte!
dinsdag 2 december 2008 om 12:24
Valt me op dat zoveel mensen zo schrikken van dat snijden, terwijl dat juist heel typerend is voor dramaqueens.
Als iemand eenmalig in haar handen heeft zitten snijden vind ik "zelfverminking" en "automutilatie" wel heel heftige termen hoor.
Even nuchter bekeken: het is zeker reden om haar in de gaten te houden, maar het is ook gedrag waarvan een hoop meiden weten dat ze daarmee hun omgeving metéén hoog op de kast krijgen. Och, help, ze snijdt zichzelf! Aandacht!
Er zijn meiden bij wie dat écht ernstige vormen aanneemt en er zijn ook meiden bij wie het een vorm van aandachttrekkerij is. Net zoals er ook meiden zijn die langzaam op een appel knagen en daarbij mismoedig stamelen dat ze anorexia hebben.
Ik zou voor de zekerheid eens met de huisarts gaan praten, maar daarbij niet meteen in zulke zware termen als TPS en zelfverminking vervallen. Gewoon beschrijven wat ze doet is genoeg.
Ik vind het tot nu toe niet heel abnormaal pubergedrag, dat opzoeken van dramatische situaties en mensen met problemen hoort er voor haar een beetje bij. De één beleeft z'n puberteit door enorm veel te sjansen, de ander door te zwelgen in elkaars leed. Is ook een manier van waardering krijgen.
En tegen je dochter ben je reuze lief en begripvol, maar je mag ook best eens uitvallen dat je het nou spuug- en spuugzat bent. Soms helpt kwaad worden beter dan al dat begrip.
Als iemand eenmalig in haar handen heeft zitten snijden vind ik "zelfverminking" en "automutilatie" wel heel heftige termen hoor.
Even nuchter bekeken: het is zeker reden om haar in de gaten te houden, maar het is ook gedrag waarvan een hoop meiden weten dat ze daarmee hun omgeving metéén hoog op de kast krijgen. Och, help, ze snijdt zichzelf! Aandacht!
Er zijn meiden bij wie dat écht ernstige vormen aanneemt en er zijn ook meiden bij wie het een vorm van aandachttrekkerij is. Net zoals er ook meiden zijn die langzaam op een appel knagen en daarbij mismoedig stamelen dat ze anorexia hebben.
Ik zou voor de zekerheid eens met de huisarts gaan praten, maar daarbij niet meteen in zulke zware termen als TPS en zelfverminking vervallen. Gewoon beschrijven wat ze doet is genoeg.
Ik vind het tot nu toe niet heel abnormaal pubergedrag, dat opzoeken van dramatische situaties en mensen met problemen hoort er voor haar een beetje bij. De één beleeft z'n puberteit door enorm veel te sjansen, de ander door te zwelgen in elkaars leed. Is ook een manier van waardering krijgen.
En tegen je dochter ben je reuze lief en begripvol, maar je mag ook best eens uitvallen dat je het nou spuug- en spuugzat bent. Soms helpt kwaad worden beter dan al dat begrip.
dinsdag 2 december 2008 om 20:41
@Loveable
Ik denk dat je toch even naar de huisarts moet gaan, ook als je denkt dat het nu weer wat beter met haar gaat. Als de huisarts op de hoogte is kan hij sneller schakelen als het toch weer mis gaat. En bovendien kan hij jou adviseren in hoe je hier het beste mee om kunt gaan (even niets doen en afwachten of toch maar hulp inschakelen).
En ik wil ook graag reageren op je opmerking over wat jij fout zou hebben gedaan. Ik denk niet zozeer dat jij iets fout hebt gedaan. Pubers zijn pubers en die leven vaak in hun eigen wereldje. Als ouder is het vrijwel onmogelijk om alles vantevoren aan te zien komen en al helemaal om daar vooraf al op te anticiperen. Ook gaat er vaak veel om in de hoofden van pubers waar ze vaak niet zo snel mee naar buiten komen. Angsten, onzekerheden, soms zelfs waanideeen.
Het is echter wel een feit dat jij je op dit moment zorgen om je dochter maakt. Ze is nu nog jong, kneedbaar en flexibel. En daarom denk ik dat je wel iets fout doet als je nu je zorgen niet zou delen met een professional. Je bent haar moeder en moeders voelen nu eenmaal ook veel dingen aan. Als jij je ongerust maakt, dan is dat reden genoeg voor een bezoek aan de huisarts.
Sterkte!
Ik denk dat je toch even naar de huisarts moet gaan, ook als je denkt dat het nu weer wat beter met haar gaat. Als de huisarts op de hoogte is kan hij sneller schakelen als het toch weer mis gaat. En bovendien kan hij jou adviseren in hoe je hier het beste mee om kunt gaan (even niets doen en afwachten of toch maar hulp inschakelen).
En ik wil ook graag reageren op je opmerking over wat jij fout zou hebben gedaan. Ik denk niet zozeer dat jij iets fout hebt gedaan. Pubers zijn pubers en die leven vaak in hun eigen wereldje. Als ouder is het vrijwel onmogelijk om alles vantevoren aan te zien komen en al helemaal om daar vooraf al op te anticiperen. Ook gaat er vaak veel om in de hoofden van pubers waar ze vaak niet zo snel mee naar buiten komen. Angsten, onzekerheden, soms zelfs waanideeen.
Het is echter wel een feit dat jij je op dit moment zorgen om je dochter maakt. Ze is nu nog jong, kneedbaar en flexibel. En daarom denk ik dat je wel iets fout doet als je nu je zorgen niet zou delen met een professional. Je bent haar moeder en moeders voelen nu eenmaal ook veel dingen aan. Als jij je ongerust maakt, dan is dat reden genoeg voor een bezoek aan de huisarts.
Sterkte!
dinsdag 2 december 2008 om 21:34
@Lovable: jeetje ik weet zo niet wat ik moet zeggen omdat er bij mij allerlei gevoelens van vroeger bovenkwamen. Mijn moeder dacht ook dat er psychisch iets mis met mij was toen ik een puber was, terwijl ik op dat moment gewoon mijn eigen weg aan het zoeken was. Echt, alles wat ik deed bevestigde haar alleen maar in hetgeen wat zij van mij dacht. En dat maakte mij natuurlijk des te kwader. Daarnaast heeft het mij ook diep gekwetst, dat je moeder zo over je denkt ipv dat zij doorheeft dat je door een moeilijke periode gaat (het vinden van je eigen weg in het leven) en ik heb ook een tijd geloofd dat het wel waar moest zijn omdat mijn eigen moeder dat tegen mij zei.
Ik wil niet aanvallend overkomen maar er zijn een aantal dingen die mij opvallen: hoe kom jij bij haar msn-gesprekken? In welk opzicht heb jij moeite met communiceren? Wat is voor jou de aanleiding geweest om op internet te zoeken naar meer informatie?
Sterkte ermee!
Kikkerjet
Ik wil niet aanvallend overkomen maar er zijn een aantal dingen die mij opvallen: hoe kom jij bij haar msn-gesprekken? In welk opzicht heb jij moeite met communiceren? Wat is voor jou de aanleiding geweest om op internet te zoeken naar meer informatie?
Sterkte ermee!
Kikkerjet
woensdag 3 december 2008 om 20:30
@ Kikkerjet: ik heb haar nooit gezegd dat ik denk dat ze misschien een stoornis heeft. Ik praat hier alleen over mijn met mijn vriend, die overigens denkt dat het allemaal wel meevalt. Dat ze gewoon erg van de aandacht houdt. Ik hou het gewoon in de gaten. Ik heb haar wel eens gezegd dat ze een dramaqueen is.
Zelf heb ik moeite om met mijn ouders te communiceren. Er wordt nooit rechtstreeks gezegd wat we denken en we voelen tot er een moment komt van uitbarsting en die zijn meestal heel heftig. Er is ons helemaal nooit gezegd dat ze van ons houden of gewoon eens een knuffel geven. Mijn dochter en ik doen dit wel. Ik heb dit echt moeten leren. Eigenlijk gaat het steeds beter de laatste jaren. Ik ben zo gek op mijn dochter maar kan ook erg kwaad op haar worden. Het is niet zo dat ik haar voorzichtig aanpak. Gewoon grenzen stellen met betrekking tot de tijd dat ze uiterlijk thuis moet zijn (ik vind 01.00 uur al vreselijjk laat voor een meisje van 14 jaar), drankgebruik (waar ze naar mijn mening nog veel te jong voor is), uitgaan (wat ze wettelijk gewoon nog niet mag). Dit zijn de grootste struikelblokken en die leveren nog al eens wat ruzies op.
Ik respecteer haar privé msn gesprekken en ga er niet bewust naar op zoek. Echter, ik moest even op de computer zijn en dit gesprek over die krassen stond open. Ik had het misschien weg moeten klikken maar heb dit niet gedaan omdat ik al twijfelde aan haar verhaal (ze vertelde dat ze gevallen was op een stenen vloer). Daarbij vind ik dat ik als moeder best een controlerende functie mag hebben. Ze zijn nog te jong om de wereld te kennen.
Ik zal mijn dochter nooit een onzeker of onveilig gevoel geven bij mij. Mijn moeder heeft mij in mijn jeugd heel onzeker gemaakt en daar heb ik nog dagelijks mee te kampen. Ik weet wat het aanricht dus zal deze fout niet maken. Ik zal dus nooit tegen haar zeggen dat ik denk dat ze psychisch niet in orde is. Daarom heb ik mijn verhaal hier op het forum gezet om anoniem erachter te komen of dit normaal pubergedrag is om misschien toch iets meer. Ik wil mezelf zoveel mogelijk laten informeren. Dat is toch niet gek?
Aanleiding om op Internet te zoeken is haar overdreven gedrag soms. Ik heb wat korte voorbeelden hierboven geschreven. En zo zijn er nog veel meer. Laten we het erop houden dat ze erg gek is op glitter and glamour en er alles eraan doet om op tv te komen. Maar ook leed trekt haar aan. Ze moet hoe dan ook in het middelpunt staan. Ze wil een interessant leven leiden waarover ze dan uitbundig kan vertellen. Het klinkt ook als een verwend kind, dat is ze enigszins ook als enig kind, maar het is meer dan alleen verwend zijn. Als je haar een paar weken mee zou maken, zou je begrijpen wat ik bedoel.
Het spijt me om te horen dat je moeder je zo vervelend behandeld heeft. Ik herken dat ook. Maar ik denk dat het juist getuigd van heel veel liefde voor mijn kind om me te laten informeren en indien nodig haar te laten behandelen.
Zelf heb ik moeite om met mijn ouders te communiceren. Er wordt nooit rechtstreeks gezegd wat we denken en we voelen tot er een moment komt van uitbarsting en die zijn meestal heel heftig. Er is ons helemaal nooit gezegd dat ze van ons houden of gewoon eens een knuffel geven. Mijn dochter en ik doen dit wel. Ik heb dit echt moeten leren. Eigenlijk gaat het steeds beter de laatste jaren. Ik ben zo gek op mijn dochter maar kan ook erg kwaad op haar worden. Het is niet zo dat ik haar voorzichtig aanpak. Gewoon grenzen stellen met betrekking tot de tijd dat ze uiterlijk thuis moet zijn (ik vind 01.00 uur al vreselijjk laat voor een meisje van 14 jaar), drankgebruik (waar ze naar mijn mening nog veel te jong voor is), uitgaan (wat ze wettelijk gewoon nog niet mag). Dit zijn de grootste struikelblokken en die leveren nog al eens wat ruzies op.
Ik respecteer haar privé msn gesprekken en ga er niet bewust naar op zoek. Echter, ik moest even op de computer zijn en dit gesprek over die krassen stond open. Ik had het misschien weg moeten klikken maar heb dit niet gedaan omdat ik al twijfelde aan haar verhaal (ze vertelde dat ze gevallen was op een stenen vloer). Daarbij vind ik dat ik als moeder best een controlerende functie mag hebben. Ze zijn nog te jong om de wereld te kennen.
Ik zal mijn dochter nooit een onzeker of onveilig gevoel geven bij mij. Mijn moeder heeft mij in mijn jeugd heel onzeker gemaakt en daar heb ik nog dagelijks mee te kampen. Ik weet wat het aanricht dus zal deze fout niet maken. Ik zal dus nooit tegen haar zeggen dat ik denk dat ze psychisch niet in orde is. Daarom heb ik mijn verhaal hier op het forum gezet om anoniem erachter te komen of dit normaal pubergedrag is om misschien toch iets meer. Ik wil mezelf zoveel mogelijk laten informeren. Dat is toch niet gek?
Aanleiding om op Internet te zoeken is haar overdreven gedrag soms. Ik heb wat korte voorbeelden hierboven geschreven. En zo zijn er nog veel meer. Laten we het erop houden dat ze erg gek is op glitter and glamour en er alles eraan doet om op tv te komen. Maar ook leed trekt haar aan. Ze moet hoe dan ook in het middelpunt staan. Ze wil een interessant leven leiden waarover ze dan uitbundig kan vertellen. Het klinkt ook als een verwend kind, dat is ze enigszins ook als enig kind, maar het is meer dan alleen verwend zijn. Als je haar een paar weken mee zou maken, zou je begrijpen wat ik bedoel.
Het spijt me om te horen dat je moeder je zo vervelend behandeld heeft. Ik herken dat ook. Maar ik denk dat het juist getuigd van heel veel liefde voor mijn kind om me te laten informeren en indien nodig haar te laten behandelen.
woensdag 3 december 2008 om 20:52
Je kunt een theatrale persoonlijkheid hebben en een theatrale persoonlijkheidsstoornis. Bij een stoornis gaat het erom dat zowel zij zelf als de omgeving er last van kan ondervinden.
Mijn moeder heeft beslist een stoornis want vroeger thuis leden we er allemaal onder. Alles en iedereen in huis moest rekening houden met haar. Feitelijk stonden wij als kinderen en mijn vader in haar schaduw. Ik en mijn zussen hebben zich geregeld ook doodgeschaamd om haar gedrag.
Alles wat zij deed, deed zij om de aandacht op zich zelf te vestigen. Dit deed ze ook d.m.v. ons in te zetten.
Wij waren voor de buitenwereld dan ook vaak het ideale gezinnetje met die leuke, mooie en knappe dochters, maar zij kreeg die lof. Zij vormde ons zo dat de buitenwereld zo over ons oordeelde en zij nam die complimentjes in ontvangst, begrijp je? De buitenwereld wist echter niet wat daaraan vooraf ging, alleen wij.
Zo hielp ze ook altijd en iedereen maar als ze dan niet de waardering van hen ontving die ze verwacht had kon ze ook vriendschappen van tig jaar ineens laten vallen. Als kind vond ik dit altijd heel bizar. Iemand had dan ook van de één op de ander dag afgedaan. Zo had ik een tweeling als vriendinnetjes die ik al kon vanaf mijn 3e. Onze moeders gingen goed met elkaar om maar ineens was dat over en mocht ik van mijn moeder niet meer met hen omgaan, echt heel vreemd.
De buitenwereld vonden mijn moeder juist geweldig, dus wij konden nooit echt ons verhaal vertellen. Heb dat wel eens getracht te doen maar dan staan ze je zo ongelovig aan te kijken dat je je mond maar houdt.
Mijn moeder was een betere actrice dan menige hollywood ster. Liegen was ook iets wat ze verbazingwekkend goed kon en alleen wij wisten de waarheid, begrijp je?
Dit is nog maar een tipje van de sluier, kan een biografie van een paar delen schrijven over dit onderwerp, terecht dus te maken met een stoornis en niet met iemand die alleen maar een theatrale persoonlijkheid is. Dit onderscheid moet je wel kunnen maken.
Mijn moeder heeft beslist een stoornis want vroeger thuis leden we er allemaal onder. Alles en iedereen in huis moest rekening houden met haar. Feitelijk stonden wij als kinderen en mijn vader in haar schaduw. Ik en mijn zussen hebben zich geregeld ook doodgeschaamd om haar gedrag.
Alles wat zij deed, deed zij om de aandacht op zich zelf te vestigen. Dit deed ze ook d.m.v. ons in te zetten.
Wij waren voor de buitenwereld dan ook vaak het ideale gezinnetje met die leuke, mooie en knappe dochters, maar zij kreeg die lof. Zij vormde ons zo dat de buitenwereld zo over ons oordeelde en zij nam die complimentjes in ontvangst, begrijp je? De buitenwereld wist echter niet wat daaraan vooraf ging, alleen wij.
Zo hielp ze ook altijd en iedereen maar als ze dan niet de waardering van hen ontving die ze verwacht had kon ze ook vriendschappen van tig jaar ineens laten vallen. Als kind vond ik dit altijd heel bizar. Iemand had dan ook van de één op de ander dag afgedaan. Zo had ik een tweeling als vriendinnetjes die ik al kon vanaf mijn 3e. Onze moeders gingen goed met elkaar om maar ineens was dat over en mocht ik van mijn moeder niet meer met hen omgaan, echt heel vreemd.
De buitenwereld vonden mijn moeder juist geweldig, dus wij konden nooit echt ons verhaal vertellen. Heb dat wel eens getracht te doen maar dan staan ze je zo ongelovig aan te kijken dat je je mond maar houdt.
Mijn moeder was een betere actrice dan menige hollywood ster. Liegen was ook iets wat ze verbazingwekkend goed kon en alleen wij wisten de waarheid, begrijp je?
Dit is nog maar een tipje van de sluier, kan een biografie van een paar delen schrijven over dit onderwerp, terecht dus te maken met een stoornis en niet met iemand die alleen maar een theatrale persoonlijkheid is. Dit onderscheid moet je wel kunnen maken.
woensdag 3 december 2008 om 20:57
woensdag 3 december 2008 om 21:03
Ik hou het er nu maar op dat ze een theatrale persoonlijkheid is in de positieve zin van het woord. Ja, ik irriteer me er wel aan want ze ze kan ook zomaar hele verhalen over mijn ouders, mijn vriend, mij etc. verzinnen als het ten goede van haar komt. En dat vind ik vervelend want ik zal het niet altijd weten dat ze over ons praat zonder dat ik zaken recht kan zetten. Omdat we maar in een klein dorp wonen, gaan we nogal eens over de tong.
Ook het sexuele wat beschreven wordt, herken ik zo in het verhaal. Mijn dochter is heel mooi en weet haar charmes erg goed te gebruiken. Toch is ze aan de andere kant ook erg onzeker en kan daar ook een behoorlijk drama van maken dan. Maar als we haar dan weer overtuigen dat ze er goed uitziet en gewoon een heel mooi mens is, dan weet ze dat ook weer uit te buiten. Ze heeft ook al behoorlijk wat vriendjes gehad (waar ze alleen maar mee kust volgens haar).
Ik zal het hoe dan ook in de gaten houden en aan de bel trekken indien nodig. En me altijd laten informeren. Kennis is macht.
Ook het sexuele wat beschreven wordt, herken ik zo in het verhaal. Mijn dochter is heel mooi en weet haar charmes erg goed te gebruiken. Toch is ze aan de andere kant ook erg onzeker en kan daar ook een behoorlijk drama van maken dan. Maar als we haar dan weer overtuigen dat ze er goed uitziet en gewoon een heel mooi mens is, dan weet ze dat ook weer uit te buiten. Ze heeft ook al behoorlijk wat vriendjes gehad (waar ze alleen maar mee kust volgens haar).
Ik zal het hoe dan ook in de gaten houden en aan de bel trekken indien nodig. En me altijd laten informeren. Kennis is macht.
woensdag 3 december 2008 om 21:07
@Lovable: thanx voor je fijne en eerlijke reactie. Ik begrijp je nu ook veel beter. Toen ik gisteren je verhaal las, kwamen er een aantal dingen bij mij naar boven van vroeger, zeker ook omdat ik mijn moeder in een aantal dingen herkende die je schreef, maar ik begrijp uit je verhaal dat het bij jou heel anders zit (mijn moeder zocht bewust in mijn privéspullen naar zaken, mijn moeder vond het nodig om iedereen in mijn omgeving te informeren incluis ik dat er psychisch iets mis met mij was enzo, mijn moeder had ook problemen met communiceren in die zin dat er eigenlijk niet met haar te communiceren viel).
Het is idd fijn dat je anoniem via een forum kunt communicern en je kunt laten informeren. Zoals hier door een aantal andere forummers al is gezegd, is het wellicht een idee om je zorgen met de huisarts te bespreken.
Mijn excuses mocht je mijn eerdere bericht als 'aanvallend' hebben ervaren en heel veel sterkte met je dochter (is natuurlijk een erg moeilijke leeftijd!)
Kikkerjet
Het is idd fijn dat je anoniem via een forum kunt communicern en je kunt laten informeren. Zoals hier door een aantal andere forummers al is gezegd, is het wellicht een idee om je zorgen met de huisarts te bespreken.
Mijn excuses mocht je mijn eerdere bericht als 'aanvallend' hebben ervaren en heel veel sterkte met je dochter (is natuurlijk een erg moeilijke leeftijd!)
Kikkerjet
woensdag 3 december 2008 om 21:09
woensdag 3 december 2008 om 21:23
Beetje offtopic
Waar ik ineens aan moest denken... Een paar weken geleden was er bij Binnenhof een psychologe die onderzoek had gedaan naar het puberende brein en daarover had gepubliceerd. Was echt een geweldig interessant item. Ik heb gegoogled en wat meer informatie gevonden: http://www.nieuwsbank.nl/inp/2008/10/07/H100.htm
Het boek gaat vooral in over de verandering in de hersenen tijdens de pubertijd (waren ook veel dingen bij waar ik nog nooit bij heb stilgestaan) en dat er veel meer duidelijkheid is over wat er allemaal gebeurt tijdens de pubertijd. Misschien is het wel interessant voor je.
Waar ik ineens aan moest denken... Een paar weken geleden was er bij Binnenhof een psychologe die onderzoek had gedaan naar het puberende brein en daarover had gepubliceerd. Was echt een geweldig interessant item. Ik heb gegoogled en wat meer informatie gevonden: http://www.nieuwsbank.nl/inp/2008/10/07/H100.htm
Het boek gaat vooral in over de verandering in de hersenen tijdens de pubertijd (waren ook veel dingen bij waar ik nog nooit bij heb stilgestaan) en dat er veel meer duidelijkheid is over wat er allemaal gebeurt tijdens de pubertijd. Misschien is het wel interessant voor je.
