Therapie

Ik vind het lastig om te zeggen wat je het beste kunt doen.
Helaas zijn er psychologen die niet goed zijn of goed bij je passen.
Aan de andere kant kunnen de psychologen alleen goed met je werken wanneer je je helemaal openstelt... je krijgt eruit wat je erin stopt, zeg maar. Als je niet open en eerlijk bent, kunnen zelfs psychologen niet de juiste hulp bieden, het zijn geen helderzienden.

Wat is het gevoel precies dat je krijgt? Waarom komt datgene wat de psych zegt niet overeen met het gevoel dat je hebt? Een goede psych kan juist irritatie bij je opwekken omdat hij/zij bij jou iets raakt? En wrijving geeft uiteindelijk glans...

.

Ik denk dat het belangrijk voor je is onderscheid te maken tussen of het daadwerkelijk niet klikt, of dat je nu geraakt wordt in je problemen omdat je het moeilijk kunt verdragen dat je met een psycholoog uiteindelijk altijd een zakelijke relatie hebt. In het eerste geval is het verstandig verder te zoeken, maar in het tweede geval lijkt het me dat je meteen een belangrijk pijnpunt in jou te pakken hebt waaraan je zou kunnen gaan werken.

Wat voor therapie is het? Is dit een GGZ psycholoog of een psychotherapeut of een coach?

Ik denk dat je je probleem op moet splitsen. Er is de persoonlijke klik en het vertrouwen, maar er is ook de therapievorm, methode, diagnose.

Je kan een fantastische klik met een psycholoog hebben en daar jarenlang heel prettige gesprekken voeren zonder dat je verder komt met je problematiek. Omdat de psycholoog geen heldere methode hanteert, niet doelmatig werkt enzovoorts.


Als het niet klikt zou ik allereerst bespreekbaar maken welke vorm van therapie deze persoon hanteert (schema, analyse, cgt, act enz), wat je diagnose is, wat de doelen zijn.
Kijk of je je dáár allemaal allereerst in kan vinden. Is het antwoord ja dan zou ik het een kans geven of de persoonlijke klik nog komt, is het antwoord nee dan zou ik sowieso een andere psycholoog gaan zoeken.

Voor mij gaat het er vooral om dat een psycholoog bij mij pijnpunten aan kan raken en kan benoemen. Vragen kan stellen met diepgang over zaken waar ik zelf niet aan gedacht zou hebben, die mij helpen te reflecteren. Zodat er beweging komt in mijn problematiek en inzicht. Een psycholoog die mijn 'kernpijn', bij gebrek aan een beter woord, begrijpt en daarop in kan haken. Dan voel ik een klik. Ik hoef bij een psycholoog niet het gevoel te hebben dat we in ons persoonlijke leven vrienden hadden kunnen worden of dat er een speciale band is. Het enige persoonlijke dat ik wel belangrijk vind is dat ik merk dat de ander niet met tegenzin naar mij luistert of merkbaar zijn/haar beroep niet leuk vindt. Daarvoor vind ik het delen van mijn persoonlijke zaken te kwetsbaar en dan ga ik me onprettig voelen.

chamilla schreef: ↑

03-10-2020 10:17

Daar ben ik het ook mee eens. Mooie comment. Maar hoe voelt het dan voor jullie, een goede klik met een psycholoog? En wat is er voor nodig om verder te gaan? Ik lees o.a. vertrouwensband, maar waar bestaat dat uit?

Die vraag kun je alleen zelf beantwoorden. Een ander kan het niet voor je verzinnen.

Mijn laatste therapeut zei dat je het samen doet. Dat jij als cliënt het moet willen, maar de therapeut ook. Als jij het gevoel hebt dat de therapeut niet wil kan je er beter mee stoppen. Ik denk dat die klik heel belangrijk is. Zonder klik is het alleen maar frustrerend.

Lukt het je om tegen je psycholoog te zeggen dat je je niet geaccepteerd voelt?
Weet je van jezelf of je op je onderbuikgevoel kunt vertrouwen?
Het kan zijn dat ze je pijnpunt raakt en het kan ook zijn dat ze je pijnpunt raakt én dat je terecht niet gezien voelt (wat alleen maar nog pijnlijker is)

Het is altijd ingewikkeld om te beslissen of je beter door kunt zetten/ het een kans moet geven of dat je beter naar een ander kunt gaan.
Toen mijn psycholoog stopte met werken, heeft ze me overgedragen aan een ander. Dat klikte niet en na een paar maanden heb ik een andere therapeut gezocht.
Ik vond haar als mens aardig maar als therapeut lukte het me niet om haar genoeg te vertrouwen om de diepte mee in te gaan.
Toen ben ik gaan denken: dat is vast weerstand van mij, het ligt aan mijn wantrouwen, ik moet niet gaan ‘shoppen’ maar nu doorzetten, therapie is nu eenmaal niet leuk, enz enz.
Had ik maar naar mijn onderbuik geluisterd… na 2 jaar ben ik uiteindelijk toch bij haar gestopt en nu zit ik bij een therapeut bij wie ik me ook niet geaccepteerd voel, me voel zeuren, ik vind hem eng, enz enz. Maar ik kan dit wél met hem bespreken en hij kan daar goed op reageren.
Mijn onderbuik zegt ook dat ik bij hem goed zit om aan mijn wantrouwen te werken.

Mij heeft het dus geholpen om toch op mijn gevoel te vertrouwen (had ik dat maar 2 jaar eerder gedaan en niet eindeloos 'doorgezet') en ook om de reactie van de therapeut te peilen in hoe hij/zei reageert als je zegt dat je geen belangstelling voelt.
Het kan aan je onvervulde behoefte liggen maar je kunt het natuurlijk daarnaast óók nog goed aanvoelen.

Vertrouwen komt natuurlijk ook niet zomaar. De psycholoog is voor jou een vreemde, en dus zul je vertrouwen moeten opbouwen. Maar dat is een actief proces, niet iets waar je op kunt l gaan zitten wachten en dan poef ineens is het er. In de eerste paar sessies kun je bij jezelf nagaan of je bereid bent met deze persoon dit proces aan te gaan. Als dat niet zo is, dan denk ik dat je beter naar iemand anders kunt gaan. Als je het gevoel hebt dat je verder wilt daarna, dan zul je wat risico's moeten nemen met waar je aan wilt werken. En je kunt dan op basis van wat je terugkrijgt kijken of dit voor jou vertrouwen bouwt of juist niet. Uiteindelijk ga je naar een psycholoog om iets te veranderen, en verandering betekent dat je inschat dat het nieuwe beter is dan wat je probeert te veranderen. En daar kan een psycholoog je bij helpen maar uiteindelijk ben jij degene die het moet doen.