Psyche
alle pijlers
Tijdelijke breuk met m'n vader, jullie mening?
maandag 7 september 2009 om 15:38
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat jullie van de volgende situatie vinden...
zal proberen het redelijk beknopt te houden. M'n vader moest een tumor operatief weg laten halen en uiteindelijk heeft hij bijna 3 maanden in het ziekenhuis gelegen. Ik ben bijna dagelijks op bezoek geweest, de eerste 8 weken iedere dag daarna zon beetje om de dag. Helaas kreeg ik niet het gevoel dat hij hier iets aan had. Ik heb niet 1 keer gehoord dat hij het fijn vond dat ik er was, of iets van: bedankt dat je gekomen bent ofzo. En sterker nog, meestal reageerde hij z'n frustratie af op mij, was kortaf, nors, snauwerig of juist zwijgzaam. Ook m'n zus liep hier tegenaan. tegen ander bezoek deed ie juist heel vrolijk.
Verstandelijk kon ik een heleboel redeneren; Vaak wordt er afgereageerd op degene die het dichtst bij staat, hij heeft veel moeten doorstaan in het ziekenhuis etc. Toch begon ik er ook steeds meer van te balen.
Daarnaast werd hij over alles steeds negatiever. ook al ging hij vooruit, hij kon eigenlijk alleen nog maar klagen. Zelfs toen hij naar huis mocht zag hij dit niet als positief. Het was alleen maar klagen en als ik het probeerde om te buigen in iets positiefs, dan reageerde hij weer geirriteerd.
Vorige week hebben m'n zus en ik voorgesteld om een maatschappelijk werkster ofzo in te schakelen en met z'n allen een gesprek te hebben, over hoe dingen zijn gegaan en beleefd door ons en ook dingen uitpraten. Omdat we vonden dat het zo niet meer ging. Hierop reageerde hij heel duidelijk; hij had daar geen zin in, had wel iets anders aan z'n hoofd, zou onder geen voorwaarde naar een maatschappelijk werkster gaan en het leek hem beter voorlopig geen contact meer te hebben.
Dus zo is de stand van zaken nu.
Ik voel me er niet eens heel rot over, want voor mijn gevoel heb ik voldoende gedaan. Soms word ik even boos omdat ik het zo kort door de bocht vind. Dan denk ik ook wel eens; nou, daar zet je je leven 3 maanden voor opzij om zoveel mogelijk bij iemand te kunnen zijn, stank voor dank! ander moment vind ik het weer waardeloos dat ie zo in een slachtofferrol blijft hangen en geen energie in zijn dochters meer wil steken. Dan weer begrijp ik maar niet waarom hij zelf niet inziet dat hij dit doet (zijn vriendin liep hier ook heel erg tegenaan en heeft het al meerdere malen met hem over zijn houding gehad, dan ging het 1 dagje goed en dat was het weer) En dan twijfel ik weer of ik toch niet steken heb laten vallen of teveel verwacht van hem.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat jullie hiervan vinden en ook hoe jullie het 'vervolg' op dit zouden zien.
Alvast bedankt
zal proberen het redelijk beknopt te houden. M'n vader moest een tumor operatief weg laten halen en uiteindelijk heeft hij bijna 3 maanden in het ziekenhuis gelegen. Ik ben bijna dagelijks op bezoek geweest, de eerste 8 weken iedere dag daarna zon beetje om de dag. Helaas kreeg ik niet het gevoel dat hij hier iets aan had. Ik heb niet 1 keer gehoord dat hij het fijn vond dat ik er was, of iets van: bedankt dat je gekomen bent ofzo. En sterker nog, meestal reageerde hij z'n frustratie af op mij, was kortaf, nors, snauwerig of juist zwijgzaam. Ook m'n zus liep hier tegenaan. tegen ander bezoek deed ie juist heel vrolijk.
Verstandelijk kon ik een heleboel redeneren; Vaak wordt er afgereageerd op degene die het dichtst bij staat, hij heeft veel moeten doorstaan in het ziekenhuis etc. Toch begon ik er ook steeds meer van te balen.
Daarnaast werd hij over alles steeds negatiever. ook al ging hij vooruit, hij kon eigenlijk alleen nog maar klagen. Zelfs toen hij naar huis mocht zag hij dit niet als positief. Het was alleen maar klagen en als ik het probeerde om te buigen in iets positiefs, dan reageerde hij weer geirriteerd.
Vorige week hebben m'n zus en ik voorgesteld om een maatschappelijk werkster ofzo in te schakelen en met z'n allen een gesprek te hebben, over hoe dingen zijn gegaan en beleefd door ons en ook dingen uitpraten. Omdat we vonden dat het zo niet meer ging. Hierop reageerde hij heel duidelijk; hij had daar geen zin in, had wel iets anders aan z'n hoofd, zou onder geen voorwaarde naar een maatschappelijk werkster gaan en het leek hem beter voorlopig geen contact meer te hebben.
Dus zo is de stand van zaken nu.
Ik voel me er niet eens heel rot over, want voor mijn gevoel heb ik voldoende gedaan. Soms word ik even boos omdat ik het zo kort door de bocht vind. Dan denk ik ook wel eens; nou, daar zet je je leven 3 maanden voor opzij om zoveel mogelijk bij iemand te kunnen zijn, stank voor dank! ander moment vind ik het weer waardeloos dat ie zo in een slachtofferrol blijft hangen en geen energie in zijn dochters meer wil steken. Dan weer begrijp ik maar niet waarom hij zelf niet inziet dat hij dit doet (zijn vriendin liep hier ook heel erg tegenaan en heeft het al meerdere malen met hem over zijn houding gehad, dan ging het 1 dagje goed en dat was het weer) En dan twijfel ik weer of ik toch niet steken heb laten vallen of teveel verwacht van hem.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat jullie hiervan vinden en ook hoe jullie het 'vervolg' op dit zouden zien.
Alvast bedankt
maandag 7 september 2009 om 15:44
Ik denk dat je niet geheel realistisch bent. Je geeft het zelf al aan je reageerd je af op degene die het dichts bij je staan. Het kan best zijn dat hij een terugslag heeft of een beetje depresief is oid. Dan heb je inderdaad niet zo heel erg behoefte er aan dat mensen als je uit het ziekenhuis komt gaan 'zaniken' over gespreken met een maatschappelijk werkster. Waarom moet dat nu? Waarom dingen niet aan kijken, even op zijn beloop laten of misschien zelfs wat meer afstand nemen en duidelijke grenzen stellen, en dan overt een jaar eens gaan kijken of het nodig is dit alles uit te spreken met hulp van buiten af?
maandag 7 september 2009 om 15:50
Jeetje, ik kan me je gevoel wel voorstellen maar vergeet niet wat een ziekte met iemand kan doen. Ik weet niet wat voor tumor je vader had, in iedergeval komt het op mij neer alsof hij echt ontzettend onzeker is over zijn gezondheid en heeft hij inderdaad iets anders aan zijn hoofd als zich druk maken over hoe hij op andere overkomt. Ik heb ook een vader die ziek is en af en toe kan ik hem 2x achter het behang plakken maar ik weet dat hij niet expres of bewust ons wilt kwetsen. Alleen zijn wereldje is zo klein geworden dat alles alleen nog om hem draait. Moeilijk, kwetsend, pijnlijk, vandaag kan ik niets anders als huilen omdat hij vanmorgen weer een opmerking maakte die mij heel veel pijn deed. Maar ik kan het hem niet kwalijk nemen en zou geen dag contact willen missen...
maandag 7 september 2009 om 16:02
Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend en verdrietig is dat je vader zo'n slecht humeur heeft.
Tegelijk denk ik dat je onderschat wat er kan gebeuren met iemand met kanker. Naast pijn en angst, heeft ook de kanker zelf en de behandeling een fikse impact op iemands gestel en humeur.
Ik ken mensen die heel opgewekt het hele proces doorstaan hebben, maar ook mensen die fors chagrijnig of depressief werden. De verleiding is groot om te denken "jaja het zal wel, maar dat moet hij dan ook maar eens even opzij zetten", maar zo makkelijk is dat niet altijd.
Er zijn kankerpatienten die zelfs jaren later nog zeggen "mijn wereld stortte in, het heeft me jaren gekost om weer een beetje normaal te worden".
Je hoeft het allemaal niet zomaar normaal en gewoon te vinden, maar ik denk dat je qua zelfreflectie nu te veel van je vader eist.
Praat in elk geval zelf eens met die maatschappelijk werkster. Dan heb je zelf tenminste wat aanspraak en steun, en misschien helpt dat ook om het gedrag van je vader wat beter te verdragen.
Tegelijk denk ik dat je onderschat wat er kan gebeuren met iemand met kanker. Naast pijn en angst, heeft ook de kanker zelf en de behandeling een fikse impact op iemands gestel en humeur.
Ik ken mensen die heel opgewekt het hele proces doorstaan hebben, maar ook mensen die fors chagrijnig of depressief werden. De verleiding is groot om te denken "jaja het zal wel, maar dat moet hij dan ook maar eens even opzij zetten", maar zo makkelijk is dat niet altijd.
Er zijn kankerpatienten die zelfs jaren later nog zeggen "mijn wereld stortte in, het heeft me jaren gekost om weer een beetje normaal te worden".
Je hoeft het allemaal niet zomaar normaal en gewoon te vinden, maar ik denk dat je qua zelfreflectie nu te veel van je vader eist.
Praat in elk geval zelf eens met die maatschappelijk werkster. Dan heb je zelf tenminste wat aanspraak en steun, en misschien helpt dat ook om het gedrag van je vader wat beter te verdragen.
maandag 7 september 2009 om 16:10
oke bedankt voor jullie reacties.
Elninjoo, voordat ie ziek werd was onze relatie redelijk, niet super ofzo. Hij dronk wel altijd behoorlijk wat en dat kan/mag nu ook niet meer. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij depri is geworden door alles wat er is gebeurt. Daar hebben we het ook wel over gehad maar hij wil met niemand ergens over praten.
roosies, wat knap dat je het zo goed kan relativeren en zoveel begrip op kan brengen voor je vader (hoop trouwens dat hij snel beter wordt...) ik weet ook dat hij veel aan zijn hoofd heeft (gehad) en dat zijn wereldje alleen nog om hem draait.
blijkbaar kan ik minder goed dan jij omgaan met de kwetsende opmerkingen.
ik dacht echt steeds: je mag best eens balen, je frustraties afreageren, sjagreinig zijn etc, alle begrip dat dat gebeurt, dat die momenten er (regelmatig) zijn. Maar mag een ziekte een 'vrijbriefje' zijn om alléén maar zo doen en een ander daarmee te kwetsen. Mag je vervolgens de deur keihard dichtslaan als er een voorstel komt om er samen uit te komen.
maar nu ik dit zo lees moet ik m'n mening misschien herzien. Ik probeer het echt al heel lang vanuit zijn kant te bekijken en begrip te hebben etc, maar langzaam brokkelde dat gewoon af en ik weet niet hoe ik daar verder mee om moet gaan
Elninjoo, voordat ie ziek werd was onze relatie redelijk, niet super ofzo. Hij dronk wel altijd behoorlijk wat en dat kan/mag nu ook niet meer. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij depri is geworden door alles wat er is gebeurt. Daar hebben we het ook wel over gehad maar hij wil met niemand ergens over praten.
roosies, wat knap dat je het zo goed kan relativeren en zoveel begrip op kan brengen voor je vader (hoop trouwens dat hij snel beter wordt...) ik weet ook dat hij veel aan zijn hoofd heeft (gehad) en dat zijn wereldje alleen nog om hem draait.
blijkbaar kan ik minder goed dan jij omgaan met de kwetsende opmerkingen.
ik dacht echt steeds: je mag best eens balen, je frustraties afreageren, sjagreinig zijn etc, alle begrip dat dat gebeurt, dat die momenten er (regelmatig) zijn. Maar mag een ziekte een 'vrijbriefje' zijn om alléén maar zo doen en een ander daarmee te kwetsen. Mag je vervolgens de deur keihard dichtslaan als er een voorstel komt om er samen uit te komen.
maar nu ik dit zo lees moet ik m'n mening misschien herzien. Ik probeer het echt al heel lang vanuit zijn kant te bekijken en begrip te hebben etc, maar langzaam brokkelde dat gewoon af en ik weet niet hoe ik daar verder mee om moet gaan
maandag 7 september 2009 om 16:13
Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel zwaar is voor jullie als familie om je vader in zo'n slecht humeur te zien.
Maar ik denk, net als Ellen, dat je onderschat wat zo'n nare ziekte met iemand doet. Als ik het zo lees, dan heeft de ziekte niet alleen lichamelijke gevolgen maar heeft het ook een enorme impact op hoe jouw vader mentaal in zijn vel zit.
Maar ik denk, net als Ellen, dat je onderschat wat zo'n nare ziekte met iemand doet. Als ik het zo lees, dan heeft de ziekte niet alleen lichamelijke gevolgen maar heeft het ook een enorme impact op hoe jouw vader mentaal in zijn vel zit.
maandag 7 september 2009 om 16:17
Natuurlijk is het begrijpelijk dat vader het moeilijk heeft en dat afreageert op zijn omgeving. Ergens vind ik dat vader ook moet inzien dat het jullie ook ontzettend pijn doet om hem te zien en dat jullie daar ook onderdoor gaan. Het is voor niemand gemakkelijk. Zijn reactie om geen contact meer te hebben vind ik wat kort door de bocht. Maar je hebt natuurlijk de afgelopen tijd enorm "op zijn lip" gezeten, waarbij de wereld inderdaad compleet om hem draaide, wat heel benauwend kan werken. Misschien is het verstandig om hem dit eerst zelf te laten verwerken en hem wat ruimte te geven.
Als ik het goed begrijp gaat het nu weer beter met je vader? Misschien is het dan een idee om het inderdaad even te laten rusten, allebei af te koelen en de draad dan weer op te pakken. Verder vind ik de tip om alleen naar het maatschappelijk werk te gaan een hele goeie. Je kunt daar je frustraties kwijt, maar misschien ook wat handvaten krijgen om hiermee te leren omgaan.
Als ik het goed begrijp gaat het nu weer beter met je vader? Misschien is het dan een idee om het inderdaad even te laten rusten, allebei af te koelen en de draad dan weer op te pakken. Verder vind ik de tip om alleen naar het maatschappelijk werk te gaan een hele goeie. Je kunt daar je frustraties kwijt, maar misschien ook wat handvaten krijgen om hiermee te leren omgaan.
maandag 7 september 2009 om 16:22
maandag 7 september 2009 om 16:34
Mijn vader word niet meer beter Royanne. Alzheimer en kanker, en ook een alcoholprobleem (gehad). Al met al factoren waardoor we gewoon geen redelijkheid meer van hem kunnen verwachten. En de vraag is voor ons ook wat mag je nog verwachten? Hij is nu 65, misschien gaat hij nog heel lang mee, misschien steekt de kanker drastisch de kop op en haalt hij zijn 66e verjaardag niet. Wie zijn wij dan om voor hem te bepalen wat hij moet doen en laten. Het leven is al k** genoeg voor hem. En ook voor ons, alleen wij zijn niet ziek, wij zijn nog jong en wij kunnen op een andere manier een uitlaatklep zoeken. Idd zelf praten met iemand is denk ik in jou geval een goed alternatief. Het leren dealen met een ouder die ziek/depressief etc is is denk ik veel doeltreffender als nu nog van alles van je vader willen verwachten. En niet om lullig te zijn, je praat over 3 maanden van je leven..als hij er straks niet meer is dan wens je hard dat je die 3 maanden nog 300x had over kunnen doen. Ik denk ook niet dat je in die termen als opoffering moet denken, je doet het of je doet het niet. Maar om van iemand die ziek is en 3 maanden in het zhuis iets terug te verwachten is best wel heel erg veel gevraagd, je vader heeft er nl ook niet om gevraagd om ziek te worden. En het is klote, en zwaar maar HIJ is ziek... Als ik fel over kom, niet mijn bedoeling maar het zou zonde zijn als je spijt krijgt van de dingen die je niet hebt gedaan door onbegrip
maandag 7 september 2009 om 16:58
roosies, wat erg voor je vader...en jou.
je komt niet fel over hoor, geeft je mening en daar heb ik echt wel wat aan.
wat zou je advies zijn hoe nu verder.
ik zou met iemand kunnen praten en kijken hoe en wat, maar mijn vader heeft aangegeven geen contact meer te willen. dus vraag me af hoe het verder zou kunnen gaan tussen ons.
als ik eerlijk naar mezelf kijk ben ik er zelf ook nog niet aan toe om contact met hem te hebben.
Ik ben ook gaan nadenken en besef dat er voor zijn ziek zijn ook al e.e.a niet goed zat, eigenlijk zit er ook nog wel wat boosheid over andere dingen (en dat merk ik bij m'n zus ook) Ik worstel toch ook nog steeds met de vraag; hoe ver mag je gaan als zieke. Hij heeft hele kwetsende opmerkingen gemaakt naar mijn zus, over haar relatie en baan. En dat mag dan allemaal en hoeft niks van gezegd te worden omdat hij ziek is geweest...?
je komt niet fel over hoor, geeft je mening en daar heb ik echt wel wat aan.
wat zou je advies zijn hoe nu verder.
ik zou met iemand kunnen praten en kijken hoe en wat, maar mijn vader heeft aangegeven geen contact meer te willen. dus vraag me af hoe het verder zou kunnen gaan tussen ons.
als ik eerlijk naar mezelf kijk ben ik er zelf ook nog niet aan toe om contact met hem te hebben.
Ik ben ook gaan nadenken en besef dat er voor zijn ziek zijn ook al e.e.a niet goed zat, eigenlijk zit er ook nog wel wat boosheid over andere dingen (en dat merk ik bij m'n zus ook) Ik worstel toch ook nog steeds met de vraag; hoe ver mag je gaan als zieke. Hij heeft hele kwetsende opmerkingen gemaakt naar mijn zus, over haar relatie en baan. En dat mag dan allemaal en hoeft niks van gezegd te worden omdat hij ziek is geweest...?
maandag 7 september 2009 om 17:40
wat betreft opmerkingen enzo, ja dat deed ie ook al voor hij ziek werd. Helaas heeft hij een bepaald beeld van hoe dingen moeten zijn (hoe dochters horen te zijn, wat ze moeten doen etc) en als daarvan af wordt geweken zal hij daar zeker op zijn manier iets van zeggen.
het geklaag en gesjagrein had hij niet voor zijn ziekte. Want tja, toen kon hij drinken....
mm. klinkt niet echt positief het beeld wat ik van hem schep, maar het is eigenlijk niet anders.
ik heb oprecht gedacht hoe het zou zijn als dit verhaal over m'n moeder was gegaan. Dan had ik wel kunnen denken dat het echt door haar ziekte kwam, dat ik weet dat ze zo niet is, dat ze me nooit pijn zou willen doen. en dan zou ik er zeker heel anders instaan want onze band is zo sterk, daar moet wel meer voor nodig zijn dan dit om er een barst in te laten komen.
blijkbaar is de band met m'n vader eigenlijk zo slecht, en de basis die we hebben zo fragiel, dat dit al een breuk kan veroorzaken
het geklaag en gesjagrein had hij niet voor zijn ziekte. Want tja, toen kon hij drinken....
mm. klinkt niet echt positief het beeld wat ik van hem schep, maar het is eigenlijk niet anders.
ik heb oprecht gedacht hoe het zou zijn als dit verhaal over m'n moeder was gegaan. Dan had ik wel kunnen denken dat het echt door haar ziekte kwam, dat ik weet dat ze zo niet is, dat ze me nooit pijn zou willen doen. en dan zou ik er zeker heel anders instaan want onze band is zo sterk, daar moet wel meer voor nodig zijn dan dit om er een barst in te laten komen.
blijkbaar is de band met m'n vader eigenlijk zo slecht, en de basis die we hebben zo fragiel, dat dit al een breuk kan veroorzaken
maandag 7 september 2009 om 17:42
maandag 7 september 2009 om 17:49
Als ik naar mezelf kijk Royanne en mijn ervaringen dan heb ik 2 uitersten. Mijn moeder zwaar kanker tumor door haar buikwand gegroeid, later uitzaaiingen, een partner die haar verwaarloosde uitbuitte en een gebroken rug heeft bezorgd...Maar nooit klagen, altijd blij zijn als ze mijn stem hoorde altijd bezorgd en zorgzaam zelfs haar laatste woorden waren dat. Mijn vader is zeg maar een kwakkel hij heeft van alles, zelfs ook kantje boord gelegen maar verder is het allemaal sluimerend. Iemand die echt ziek is zou bij wijze van 10x met hem willen ruilen. Maar hij beleefd het op zijn manier. Dat kan niemand voor iemand bepalen. Sinds hij ziek is weet ik dat hij sommige momenten of situaties 'misbruikt'. Maar weet je het leven is zo kort. En er is contact. Er zijn geen dingen gebeurt neem ik dan aan die onvergevelijk zijn. Probeer daar een streep onder te zetten en maak van de tijd die jullie hebben nog een mooie tijd. En tuurlijk mag het geen excuus zijn dat hij die dingen zegt, maar zoals mijn vader, die is echt als de dood voor dood. Vraag me niet waarom misschien is het zijn geweten... maar juist daardoor soms enorm egoistisch en depressief. En ook bij ons is het echt niet altijd rozengeur en maneschijn geweest maar zeker nu ik mijn moeder al ben verloren ben ik me zo bewust van het feit dat het leven eindig is. Probeer de dingen niet zwaarder en erger te maken dan ze zijn. Wie weet en ik hoop dat het jullie bespaard blijft komt er iets terug bij je vader en word hij heel ziek. Dan lijken die dingen waar je je nu zo boos over maakt zo enorm onbelangrijk... Dus mijn enige tip is forceer niks, verwacht niet te veel en probeer te vergeven en te relativeren. Bij ons (mijn schoonzus, broer en mijn lief) staat humor boven aan. Tuurlijk vloeken we wel eens of zitten we er doorheen maar we proberen te relativeren, grapjes te maken ook al zijn ze soms hard.. je hebt maar 1 vader. In iedergeval wens ik je veel sterkte, en ik denk dat het voor je vader gewoon heel moeilijk is en dat hij zelf nog niet wil accepteren wat hem is overkomen. Dat heeft tijd nodig.
