Thuis
alle pijlers
Overhaast kat in laten slapen?
dinsdag 22 juli 2025 om 19:44
Hoi allemaal,
Ik heb vandaag mijn kat van 14 jaar in laten slapen.
Het is allemaal zo snel gegaan, en ik voel me nu heel schuldig.
Ik heb mijn kat 3 jaar geleden uit het asiel gehaald. Een echte knuffelkoning was het. Ik woon alleen en we waren aan elkaar verknocht. Ik praatte tegen hem, hij kletste terug en wilde altijd op/bij/in mij zijn.
Zo'n half jaar geleden begon had hij een beetje snot. Hij begon ook te hoesten (geen haarbalhoest, maar echt hoesten). Ik met hem naar de dierenarts.
Daar een antibioticum gekregen, wat een heel gevecht was om steeds naar binnen te krijgen. Maar, de snot en het hoesten werden minder.
Tot een paar weken geleden. Weer veel hoesten en snotterig. Ook ging hij regelmatig in een soort hurkzit zitten en voor zich uit staren. Hij was ook onrustiger dan normaal. Hij maakte ook af en toe geluid bij het ademen (geen bekkie open, maar een beetje een kreungeluid). Ik keek het even aan, maar toch een afspraak gemaakt bij de dierenarts.
Tijdens het consult voelde de arts geen verdikkingen bij darmen of nieren. Wel hoorde ze dat er iets met het hart was.
Ze schrok van zijn bekkie, want daar was een tand in afgebroken en het zag er ontstoken uit. Ze adviseerde om de restant tand volledig te laten verwijderen en de andere tanden ook te laten trekken, want ook dat zag er niet best uit. De kans was groot dat er een ontsteking over de hele kaak zat die doortrok in zijn koppie.
Máár, voor we dat eventueel zouden doen, moest er eerst een hartecho worden gemaakt. Het tanden trekken zou onder narcose gebeuren, en omdat zijn hart niet goed klonk, wilde ze zeker weten of de kat de narcose zou aankunnen.
Vanochtend was het dan zover, de hartecho werd gemaakt.
De echoscopist zei dat het er slecht uit zag. De boezem was op beeld meer dan 2 x te groot, en dat was "slechts 2-dimensioneel, stel je voor hoe groot het 3-dimensionaal is". Een narcose zou geheid zijn dood betekenen.
Het hoesten en kreunend ademen waren tekenen van vocht in de longen door de hartproblemen.
Daar zouden plaspillen tegen kunnen worden voorgeschreven. Daarnaast zouden er 2 antistollingsmiddelen moeten worden voorgeschreven, want de kans op stolsels was groot.
De dierenarts belde me later om de resultaten nogmaals door te nemen, en liet doorschemeren dat het laten inslapen ook iets was om te overwegen. Ik schrok daarvan, het was nog blijkbaar niet tot met doorgedrongen dat we zó ver waren.
De vraag was wat de plaspillen en antistollingsmiddelen zouden opleveren en hoe zich dat verhield tot de stress van het naar binnen werken van de middelen. Daarnaast was er nog het gebit. Een ingreep daarop was niet mogelijk en pijnstillingsmiddelen om de pijn te onderdrukken mochten niet worden gegeven in combinatie met zijn hartconditie.
Ze vroeg me om hierover na te denken.
Na een uur te hebben gepiekerd heb ik besloten het traject niet voort te zetten. Dat klinkt heel verstandelijk, en dat was het ook op een of andere manier. Ik wilde die stress en die onzekerheid niet, voor de kat niet en ook voor mezelf niet. Ik heb de arts gebeld en gezegd dat ik het beter vond mn kat in te laten slapen. Dat vond zij ook en ik kon direct langskomen. Ik ben direct daarheen gegaan met de kat en de euthanasie is uitgevoerd. Ik heb de poes geaaid en tegen hem gekletst door het hele proces heen. En toen was hij in ene dood.
En ik snap: dat gebeurt bij euthanasie, maar direct ging ik twijfelen. Ik vroeg aan de arts: het was toch wel het goede besluit? Ze zei van wel en dat ik hem veel lijden had bespaard.
Maar toch ben ik de rest van de dag al woest op mezelf dat ik "zo makkelijk" deze beslissing heb genomen. Waarom heb ik de plaspillen niet geprobeerd? Ik had hem in ieder geval eerst nog een paar dagen goed kunnen verwennen met knuffels en lekkere hapjes voor ik deze beslissing nam.
Ik heb eerder katten in moeten laten slapen en ook al had ik altijd veel verdriet, ik had er wel vrede mee. En die vrede heb ik nu niet. Maar de genomen beslissing is onomkeerbaar. En het is mijn eigen schuld geweest.
Ik weet niet wat ik hiermee wil. Sorry voor de mega lap tekst. Het voelt wel fijn om het van me af te schrijven.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel herkennen?
En hoe zijn ze hiermee om gegaan?
Ik heb vandaag mijn kat van 14 jaar in laten slapen.
Het is allemaal zo snel gegaan, en ik voel me nu heel schuldig.
Ik heb mijn kat 3 jaar geleden uit het asiel gehaald. Een echte knuffelkoning was het. Ik woon alleen en we waren aan elkaar verknocht. Ik praatte tegen hem, hij kletste terug en wilde altijd op/bij/in mij zijn.
Zo'n half jaar geleden begon had hij een beetje snot. Hij begon ook te hoesten (geen haarbalhoest, maar echt hoesten). Ik met hem naar de dierenarts.
Daar een antibioticum gekregen, wat een heel gevecht was om steeds naar binnen te krijgen. Maar, de snot en het hoesten werden minder.
Tot een paar weken geleden. Weer veel hoesten en snotterig. Ook ging hij regelmatig in een soort hurkzit zitten en voor zich uit staren. Hij was ook onrustiger dan normaal. Hij maakte ook af en toe geluid bij het ademen (geen bekkie open, maar een beetje een kreungeluid). Ik keek het even aan, maar toch een afspraak gemaakt bij de dierenarts.
Tijdens het consult voelde de arts geen verdikkingen bij darmen of nieren. Wel hoorde ze dat er iets met het hart was.
Ze schrok van zijn bekkie, want daar was een tand in afgebroken en het zag er ontstoken uit. Ze adviseerde om de restant tand volledig te laten verwijderen en de andere tanden ook te laten trekken, want ook dat zag er niet best uit. De kans was groot dat er een ontsteking over de hele kaak zat die doortrok in zijn koppie.
Máár, voor we dat eventueel zouden doen, moest er eerst een hartecho worden gemaakt. Het tanden trekken zou onder narcose gebeuren, en omdat zijn hart niet goed klonk, wilde ze zeker weten of de kat de narcose zou aankunnen.
Vanochtend was het dan zover, de hartecho werd gemaakt.
De echoscopist zei dat het er slecht uit zag. De boezem was op beeld meer dan 2 x te groot, en dat was "slechts 2-dimensioneel, stel je voor hoe groot het 3-dimensionaal is". Een narcose zou geheid zijn dood betekenen.
Het hoesten en kreunend ademen waren tekenen van vocht in de longen door de hartproblemen.
Daar zouden plaspillen tegen kunnen worden voorgeschreven. Daarnaast zouden er 2 antistollingsmiddelen moeten worden voorgeschreven, want de kans op stolsels was groot.
De dierenarts belde me later om de resultaten nogmaals door te nemen, en liet doorschemeren dat het laten inslapen ook iets was om te overwegen. Ik schrok daarvan, het was nog blijkbaar niet tot met doorgedrongen dat we zó ver waren.
De vraag was wat de plaspillen en antistollingsmiddelen zouden opleveren en hoe zich dat verhield tot de stress van het naar binnen werken van de middelen. Daarnaast was er nog het gebit. Een ingreep daarop was niet mogelijk en pijnstillingsmiddelen om de pijn te onderdrukken mochten niet worden gegeven in combinatie met zijn hartconditie.
Ze vroeg me om hierover na te denken.
Na een uur te hebben gepiekerd heb ik besloten het traject niet voort te zetten. Dat klinkt heel verstandelijk, en dat was het ook op een of andere manier. Ik wilde die stress en die onzekerheid niet, voor de kat niet en ook voor mezelf niet. Ik heb de arts gebeld en gezegd dat ik het beter vond mn kat in te laten slapen. Dat vond zij ook en ik kon direct langskomen. Ik ben direct daarheen gegaan met de kat en de euthanasie is uitgevoerd. Ik heb de poes geaaid en tegen hem gekletst door het hele proces heen. En toen was hij in ene dood.
En ik snap: dat gebeurt bij euthanasie, maar direct ging ik twijfelen. Ik vroeg aan de arts: het was toch wel het goede besluit? Ze zei van wel en dat ik hem veel lijden had bespaard.
Maar toch ben ik de rest van de dag al woest op mezelf dat ik "zo makkelijk" deze beslissing heb genomen. Waarom heb ik de plaspillen niet geprobeerd? Ik had hem in ieder geval eerst nog een paar dagen goed kunnen verwennen met knuffels en lekkere hapjes voor ik deze beslissing nam.
Ik heb eerder katten in moeten laten slapen en ook al had ik altijd veel verdriet, ik had er wel vrede mee. En die vrede heb ik nu niet. Maar de genomen beslissing is onomkeerbaar. En het is mijn eigen schuld geweest.
Ik weet niet wat ik hiermee wil. Sorry voor de mega lap tekst. Het voelt wel fijn om het van me af te schrijven.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel herkennen?
En hoe zijn ze hiermee om gegaan?
dinsdag 22 juli 2025 om 19:54
dinsdag 22 juli 2025 om 19:55
dinsdag 22 juli 2025 om 19:58
Ik denk dat je als ik het zo lees de goede keuze hebt gemaakt. Een kat heeft er niks aan om aan alle kanten opgelapt te worden terwijl hij zo’n slecht hart heeft. En ik heb altijd begrepen dat katten vaak in stilte veel meer lijden dan je in de gaten hebt. Ik denk dat te lang “rekken” een keus is die meer voor jezelf is dan voor de kat.
Heel veel sterkte!!
Heel veel sterkte!!
dinsdag 22 juli 2025 om 19:59
Heel herkenbaar. Wij dachten met onze 3 jarige kat voor een gebitsreiniging langs te gaan, bleek er een tumor te zitten en is ze een dag later ingeslapen. De wat-als scenario's draaien nu 3 weken later nog steeds door ons hoofd.
Maar, dat is voornamelijk mijn gevoel. Mijn realiteitszin zegt: dit beestje was zieker dan we dachten, we hebben haar verder lijden bespaard. En dat geldt voor jou ook! Alleen dat plotse afscheid nemen, is soms gewoon ruk. En je gevoel loopt dan misschien nog achter. Sommige keuzes zijn de beste, maar dat voelt niet altijd zo. Een dikke knuffel voor jou en sterkte!
Maar, dat is voornamelijk mijn gevoel. Mijn realiteitszin zegt: dit beestje was zieker dan we dachten, we hebben haar verder lijden bespaard. En dat geldt voor jou ook! Alleen dat plotse afscheid nemen, is soms gewoon ruk. En je gevoel loopt dan misschien nog achter. Sommige keuzes zijn de beste, maar dat voelt niet altijd zo. Een dikke knuffel voor jou en sterkte!
dinsdag 22 juli 2025 om 20:06
Herkenbaar ik heb mijn hondje 3,5 jaar geleden moeten laten inslapen.
Onverwachts en achteraf, wekenlang gedacht heb ik er goed aangedaan, had ik nog even dit of dat moeten proberen want ik ging googlen en las daar positieve uitkomsten.
Huilend de DA gebeld en zij vertelde mij dat het een goede beslissing was geweest. Hij had een ontsteking in zijn alvleesklier wat heel veel pijn gaf.
Gestopt met googlen en bedacht dat de DA het beter weet. Succesverhalen zijn er altijd maar dat zijn uitzonderingen.
Als ik zo lees van jouw kat heb je goed gehandeld. Van alles gaan proberen is ook niet altijd de oplossing. Dat schuldgevoel kan best een paar dagen/weken aanhouden maar bedenk dan maar dat de DA het beste advies geeft.
Sterkte.
Onverwachts en achteraf, wekenlang gedacht heb ik er goed aangedaan, had ik nog even dit of dat moeten proberen want ik ging googlen en las daar positieve uitkomsten.
Huilend de DA gebeld en zij vertelde mij dat het een goede beslissing was geweest. Hij had een ontsteking in zijn alvleesklier wat heel veel pijn gaf.
Gestopt met googlen en bedacht dat de DA het beter weet. Succesverhalen zijn er altijd maar dat zijn uitzonderingen.
Als ik zo lees van jouw kat heb je goed gehandeld. Van alles gaan proberen is ook niet altijd de oplossing. Dat schuldgevoel kan best een paar dagen/weken aanhouden maar bedenk dan maar dat de DA het beste advies geeft.
Sterkte.
dinsdag 22 juli 2025 om 20:09
Knuffel voor jou to. Ik herken je gevoel, mijn kat uit het asiel was de liefste voor mij maar niet te handelen bij de dierenarts. Ze moest vaak een roesje voor t onderzoek. Aan het eind ging t echt niet meer ze at amper en ze had al jaren medicatie voor schildklier maar ze poepte overal at niet meer ect dus naar dierenarts. Daar roesje voor t onderzoek. Conclusie was dat het echt op was en ze beter ingeslapen kon. Toen vond ik t egoïstisch om haar uit t roesje te halen mee naar huis en dezelfde week weer terug weer de stress in de auto enz om haar in te laten slapen. Dus gelijk terplekke laten doen zonder haar wakker te laten worden.
Zoveel last van gehad, terwijl ik verstandelijk weet dat het voor haar zo echt het beste was!
Voor jou kat klinkt dit ook het beste. Een dier denkt niet aan morgen en niet aan gisteren maar leeft in het hier en nu. Nog paar dagen verwennen voor jou was voor hem hels geweest. Die lekkere hapjes eten met zijn hele zere mond, zich benauwd voelen.
Voor je kat heb je het echt goed gedaan!!!
Je kan jezelf in de spiegel aankijken en je hebt je verantwoordelijkheid genomen.
Voor jezelf is het anders, probeer dat te scheiden. Onze menselijke visie op dood is niet de ervaring van de dieren. Veel sterkre
Zoveel last van gehad, terwijl ik verstandelijk weet dat het voor haar zo echt het beste was!
Voor jou kat klinkt dit ook het beste. Een dier denkt niet aan morgen en niet aan gisteren maar leeft in het hier en nu. Nog paar dagen verwennen voor jou was voor hem hels geweest. Die lekkere hapjes eten met zijn hele zere mond, zich benauwd voelen.
Voor je kat heb je het echt goed gedaan!!!
Je kan jezelf in de spiegel aankijken en je hebt je verantwoordelijkheid genomen.
Voor jezelf is het anders, probeer dat te scheiden. Onze menselijke visie op dood is niet de ervaring van de dieren. Veel sterkre
where ever you go, go with your heart
dinsdag 22 juli 2025 om 20:12
Ach lieverd, wat een naar gevoel. Toch ben ik het eens met wat de anderen al schrijven, een dierenarts geeft echt niet zomaar dit advies. En een langere lijdensweg is hem gelukkig bespaard gebleven. Mogelijk komt dit schuldgevoel voort uit het feit dat het allemaal zo snel is gegaan en je eigenlijk niet voorbereid was. Begrijpelijk. Geef het wat tijd, sta rouw toe, wees lief voor jezelf en waarschijnlijk komt de vrede dan vanzelf. Er was geen andere uitweg…
Uit eigen ervaring: ik had een doodzieke en hele oude hond. Kon moeilijk afscheid nemen. Achteraf gezien voel ik me soms schuldig omdat ik het idee heb dat ik er te lang mee heb gewacht en haar onnodig lang heb opgezadeld met allerlei kunstgrepen om haar (heel egoïstisch) in mijn bestaan te houden. Ik heb er wel een mooi boekje van een dierenarts over gelezen toen: zijn we niet te vroeg? De conclusie was dat we eigenlijk altijd te laat zijn.
Uit eigen ervaring: ik had een doodzieke en hele oude hond. Kon moeilijk afscheid nemen. Achteraf gezien voel ik me soms schuldig omdat ik het idee heb dat ik er te lang mee heb gewacht en haar onnodig lang heb opgezadeld met allerlei kunstgrepen om haar (heel egoïstisch) in mijn bestaan te houden. Ik heb er wel een mooi boekje van een dierenarts over gelezen toen: zijn we niet te vroeg? De conclusie was dat we eigenlijk altijd te laat zijn.
dinsdag 22 juli 2025 om 20:13
Ik denk ook dat je de juiste beslissing hebt gemaakt !
Maar ik snap dat het heel moeilijk is, want wanneer is het moment dat je je katje laat inslapen.. maar als een dierenarts er zelf over begint dan is dat al een teken.
Mijn kat is ook niet zo heel lang geleden ingeslapen en dat begon ook met een slechte tand die alleen op foto’s te zien was en er bleek veel meer aan de hand te zijn.
Lang verhaal, ga ik hier niet weer schrijven, maar als je geïnteresseerd bent naar ervaringen zoals je schrijft, dan staat het op Het Grote Viva Kattentopic. Daar staan ook meer ervaringen van andere situaties en lieve kattenbezitters.
Het raakt me trouwens echt dat je schrijft dat jullie zo aan elkaar verknocht waren, maar ook überhaupt dat je een oudere kat hebt geadopteerd… ik lees niets dan liefde van jou voor je katje
Voor nu in ieder geval heel, heel veel sterkte!!
Maar ik snap dat het heel moeilijk is, want wanneer is het moment dat je je katje laat inslapen.. maar als een dierenarts er zelf over begint dan is dat al een teken.
Mijn kat is ook niet zo heel lang geleden ingeslapen en dat begon ook met een slechte tand die alleen op foto’s te zien was en er bleek veel meer aan de hand te zijn.
Lang verhaal, ga ik hier niet weer schrijven, maar als je geïnteresseerd bent naar ervaringen zoals je schrijft, dan staat het op Het Grote Viva Kattentopic. Daar staan ook meer ervaringen van andere situaties en lieve kattenbezitters.
Het raakt me trouwens echt dat je schrijft dat jullie zo aan elkaar verknocht waren, maar ook überhaupt dat je een oudere kat hebt geadopteerd… ik lees niets dan liefde van jou voor je katje
Voor nu in ieder geval heel, heel veel sterkte!!
dinsdag 22 juli 2025 om 20:22
Ik snap dat je je zo voelt, je hebt zelf geen tijd gehad om hier naartoe te leven en het een plek te geven.
Je hebt de beslissing hooguit te snel gemaakt voor jezelf.
Voor je kat was dit echt het beste. Hij had pijn, was benauwd en had anders nog vele medische stappen te gaan, zonder de garantie dat het echt veel beter zou gaan.
Stel je eens voor, een kat zonder tanden.
Benauwd door het vocht in de longen, beroerd voelen door het forse hartprobleem, stress door alle behandelingen.
Stel je deze klachten eens voor jezelf voor. Hoe zou jij je voelen? Gun je dat je kat?
Echt, je hebt de beste keuze gemaakt met het oog op je kat!
Je hebt de beslissing hooguit te snel gemaakt voor jezelf.
Voor je kat was dit echt het beste. Hij had pijn, was benauwd en had anders nog vele medische stappen te gaan, zonder de garantie dat het echt veel beter zou gaan.
Stel je eens voor, een kat zonder tanden.
Benauwd door het vocht in de longen, beroerd voelen door het forse hartprobleem, stress door alle behandelingen.
Stel je deze klachten eens voor jezelf voor. Hoe zou jij je voelen? Gun je dat je kat?
Echt, je hebt de beste keuze gemaakt met het oog op je kat!
dinsdag 22 juli 2025 om 20:24
Je hebt de meest liefdevolle beslissing genomen die je kon nemen. Hij had pijn en pijnstillers was geen optie. Wat je beschrijft, was hij ook al behoorlijk benauwd aan het worden, met dat vocht bij zijn longen. Had je langer gewacht, dan had je met een acuut benauwde kat heeeeel snel die beslissing moeten nemen en maar hopen dat de dierenarts dan ook tijd heeft.
Ik denk dat hij in de kattenhemel zit op te scheppen over zijn personeel...
Ik denk dat hij in de kattenhemel zit op te scheppen over zijn personeel...
dinsdag 22 juli 2025 om 20:25
Aww ja moeilijk is het he 
Maar ik ben het met iedereen eens, je hebt echt het beste gedaan en je kat een lijdensweg bespaard.
Ik heb een paar weken terug afscheid moeten nemen van mijn kat, ze is 17 geworden, ik weet hoe moeilijk het is, na zo'n lange tijd ineens een leeg huis en de eerste dagen heb ik ook continu alles lopen herhalen in mijn hoofd, het wil alleen maar zeggen dat je heel veel van je beestje hebt gehouden.
Hopelijk kun je het over een tijdje een plekje geven en het schuldgevoel loslaten want je hebt echt het beste gedaan voor je beestje, maar dat maakt het niet minder verdrietig.
Heel veel sterkte
Maar ik ben het met iedereen eens, je hebt echt het beste gedaan en je kat een lijdensweg bespaard.
Ik heb een paar weken terug afscheid moeten nemen van mijn kat, ze is 17 geworden, ik weet hoe moeilijk het is, na zo'n lange tijd ineens een leeg huis en de eerste dagen heb ik ook continu alles lopen herhalen in mijn hoofd, het wil alleen maar zeggen dat je heel veel van je beestje hebt gehouden.
Hopelijk kun je het over een tijdje een plekje geven en het schuldgevoel loslaten want je hebt echt het beste gedaan voor je beestje, maar dat maakt het niet minder verdrietig.
Heel veel sterkte
yesss wijzigde dit bericht op 22-07-2025 20:30
0.31% gewijzigd
dinsdag 22 juli 2025 om 20:26
Ach, wat herkenbaar, ik heb bijna precies hetzelfde meegemaakt met mijn oudste hond, twee maanden geleden. Ze was zo ziek dat ze niets meer kon en achteraf, en nu nog steeds, twijfel ik of we toch de chemo niet hadden moeten proberen.
Je hebt het heel goed gedaan, als ik het zo lees had je het leven van je kat hooguit een paar dagen kunnen rekken. Maar was dat het waard geweest? Uit liefde voor je kat heb je de juiste beslissing genomen, geloof me maar.
Wat een leegte voel je he, na het overlijden van je geliefde kat. Geef je verdriet alle tijd, het bewijst hoeveel je van hem gehouden hebt en hoe goed hij het bij je heeft gehad. Ik ben allerlei filmpjes gaan bekijken van mediums die in contact staan met overleden huisdieren. En echt....ik ben de nuchterheid zelve, maar ik had zoveel verdriet en ik wilde, en wil zo graag dat mijn hond nog bij me is. Dus die mediums wil ik graag geloven.
Je hebt het heel goed gedaan, als ik het zo lees had je het leven van je kat hooguit een paar dagen kunnen rekken. Maar was dat het waard geweest? Uit liefde voor je kat heb je de juiste beslissing genomen, geloof me maar.
Wat een leegte voel je he, na het overlijden van je geliefde kat. Geef je verdriet alle tijd, het bewijst hoeveel je van hem gehouden hebt en hoe goed hij het bij je heeft gehad. Ik ben allerlei filmpjes gaan bekijken van mediums die in contact staan met overleden huisdieren. En echt....ik ben de nuchterheid zelve, maar ik had zoveel verdriet en ik wilde, en wil zo graag dat mijn hond nog bij me is. Dus die mediums wil ik graag geloven.
dinsdag 22 juli 2025 om 20:32
Ook hier onlangs een huisdier (hond) in laten slapen. En hoe graag ik niet te lang wilde wachten, was ik achteraf ook te laat en had ik eigenlijk een week of misschien wel 2 eerder moeten gaan.
Je was niet te snel en te vroeg: een ontstoken bek, vergroot hart en vochtproblemen bij de longen geeft allemaal zo ontzettend veel ongemak en pijn. En ze verstoppen die pijn zo lang mogelijk dus als je het ziet aan je dier is het al heel ernstig. Die paar dagen nog samen hebben en haar verwennen heeft zo’n dier echt niks aan, das puur menselijke emotie dat we afscheid willen nemen. Je hebt echt het juiste gedaan.
Je was niet te snel en te vroeg: een ontstoken bek, vergroot hart en vochtproblemen bij de longen geeft allemaal zo ontzettend veel ongemak en pijn. En ze verstoppen die pijn zo lang mogelijk dus als je het ziet aan je dier is het al heel ernstig. Die paar dagen nog samen hebben en haar verwennen heeft zo’n dier echt niks aan, das puur menselijke emotie dat we afscheid willen nemen. Je hebt echt het juiste gedaan.
dinsdag 22 juli 2025 om 20:44
Dit was echt de juiste beslissing hoor. Een kat kan je niets uitleggen. En het beestje zou niet meer beter worden. Dan had je hem nog een paar dagen bij je gehad, maar wel met pijn en benauwdheid en terwijl je hem steeds medicijnen moest geven. Voordat een kat laat merken dat het niet goed gaat, gaat het echt helemaal niet goed. Dus hij voelde zich al echt slecht. Dan doe je zo'n beestje geen plezier met rekken. Je hebt het juist heel goed gedaan.
Sterkte, het blijft verdrietig.
Sterkte, het blijft verdrietig.
dinsdag 22 juli 2025 om 21:03
Nee, ik denk niet dat je overhaast hebt besloten om jouw lieverd in te laten slapen. Ik denk dat je, bewust of onbewust, heel goed hebt aangevoeld dat dit de beste beslissing was.
Ik heb helaas redelijk wat ervaring met hartfalen bij katten en als ik jouw verhaal zo hoor dan denk ik eerlijk gezegd dat het mogelijk al te laat was om het nog weer beter te krijgen met medicatie. Voor hem was dat lijden geweest, benauwd, pijn in zijn bekkie, niet kunnen wat je graag wil. Niet wat je zo'n beestje gunt. En heel eerlijk, ik denk dat de kans ook vrij groot zou zijn geweest dat je hem op korte termijn zo ineens dood had aangetroffen of met een trombose waarbij het achterlichaam verlamd is en een dier zoveel pijn heeft dat hij het uitkrijst. Ik denk dat het heengaan zoals dat nu gegaan is, in jouw bijzijn en veiligheid, voor hem een stuk prettiger is geweest en dat je hem veel leed bespaard hebt.
Hartproblemen bij katten zijn zo stiekem en gemeen. De meeste katten hebben ook vaak helemaal geen zichtbare symptomen tot het eigenlijk al te laat is of tot ze zo plotsklaps overlijden. Iets waarin leeftijd ook niets zegt.
Ik hoop dat je rust vind in de beslissing die je hebt genomen, naar mijn mening de juiste. Heel erg veel sterkte, het is afschuwelijk om een geliefd dier te moeten laten gaan.
Ik heb helaas redelijk wat ervaring met hartfalen bij katten en als ik jouw verhaal zo hoor dan denk ik eerlijk gezegd dat het mogelijk al te laat was om het nog weer beter te krijgen met medicatie. Voor hem was dat lijden geweest, benauwd, pijn in zijn bekkie, niet kunnen wat je graag wil. Niet wat je zo'n beestje gunt. En heel eerlijk, ik denk dat de kans ook vrij groot zou zijn geweest dat je hem op korte termijn zo ineens dood had aangetroffen of met een trombose waarbij het achterlichaam verlamd is en een dier zoveel pijn heeft dat hij het uitkrijst. Ik denk dat het heengaan zoals dat nu gegaan is, in jouw bijzijn en veiligheid, voor hem een stuk prettiger is geweest en dat je hem veel leed bespaard hebt.
Hartproblemen bij katten zijn zo stiekem en gemeen. De meeste katten hebben ook vaak helemaal geen zichtbare symptomen tot het eigenlijk al te laat is of tot ze zo plotsklaps overlijden. Iets waarin leeftijd ook niets zegt.
Ik hoop dat je rust vind in de beslissing die je hebt genomen, naar mijn mening de juiste. Heel erg veel sterkte, het is afschuwelijk om een geliefd dier te moeten laten gaan.
dinsdag 22 juli 2025 om 21:19
Een dier in deze staat te lang laten doormodderen is zieliger dan snel en gedecideerd zijn lijden beeindigen.
Heb je zelf ooit zenuwkiespijn gehad? Mens ik wel en ik wilde bijkans dood na 2 nachten. En dat had hij in zn hele koppie plus nog dat hart.
Hij heeft zo te lezen nog wat heerlijke jaren bij jou gehad en je hebt tot het einde toe het beste voor hem gedaan. Het voelt voor jou snel maar voor hem geen dag te vroeg denk ik zomaar.
Heb je zelf ooit zenuwkiespijn gehad? Mens ik wel en ik wilde bijkans dood na 2 nachten. En dat had hij in zn hele koppie plus nog dat hart.
Hij heeft zo te lezen nog wat heerlijke jaren bij jou gehad en je hebt tot het einde toe het beste voor hem gedaan. Het voelt voor jou snel maar voor hem geen dag te vroeg denk ik zomaar.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
