Thuis
alle pijlers
Overhaast kat in laten slapen?
dinsdag 22 juli 2025 om 19:44
Hoi allemaal,
Ik heb vandaag mijn kat van 14 jaar in laten slapen.
Het is allemaal zo snel gegaan, en ik voel me nu heel schuldig.
Ik heb mijn kat 3 jaar geleden uit het asiel gehaald. Een echte knuffelkoning was het. Ik woon alleen en we waren aan elkaar verknocht. Ik praatte tegen hem, hij kletste terug en wilde altijd op/bij/in mij zijn.
Zo'n half jaar geleden begon had hij een beetje snot. Hij begon ook te hoesten (geen haarbalhoest, maar echt hoesten). Ik met hem naar de dierenarts.
Daar een antibioticum gekregen, wat een heel gevecht was om steeds naar binnen te krijgen. Maar, de snot en het hoesten werden minder.
Tot een paar weken geleden. Weer veel hoesten en snotterig. Ook ging hij regelmatig in een soort hurkzit zitten en voor zich uit staren. Hij was ook onrustiger dan normaal. Hij maakte ook af en toe geluid bij het ademen (geen bekkie open, maar een beetje een kreungeluid). Ik keek het even aan, maar toch een afspraak gemaakt bij de dierenarts.
Tijdens het consult voelde de arts geen verdikkingen bij darmen of nieren. Wel hoorde ze dat er iets met het hart was.
Ze schrok van zijn bekkie, want daar was een tand in afgebroken en het zag er ontstoken uit. Ze adviseerde om de restant tand volledig te laten verwijderen en de andere tanden ook te laten trekken, want ook dat zag er niet best uit. De kans was groot dat er een ontsteking over de hele kaak zat die doortrok in zijn koppie.
Máár, voor we dat eventueel zouden doen, moest er eerst een hartecho worden gemaakt. Het tanden trekken zou onder narcose gebeuren, en omdat zijn hart niet goed klonk, wilde ze zeker weten of de kat de narcose zou aankunnen.
Vanochtend was het dan zover, de hartecho werd gemaakt.
De echoscopist zei dat het er slecht uit zag. De boezem was op beeld meer dan 2 x te groot, en dat was "slechts 2-dimensioneel, stel je voor hoe groot het 3-dimensionaal is". Een narcose zou geheid zijn dood betekenen.
Het hoesten en kreunend ademen waren tekenen van vocht in de longen door de hartproblemen.
Daar zouden plaspillen tegen kunnen worden voorgeschreven. Daarnaast zouden er 2 antistollingsmiddelen moeten worden voorgeschreven, want de kans op stolsels was groot.
De dierenarts belde me later om de resultaten nogmaals door te nemen, en liet doorschemeren dat het laten inslapen ook iets was om te overwegen. Ik schrok daarvan, het was nog blijkbaar niet tot met doorgedrongen dat we zó ver waren.
De vraag was wat de plaspillen en antistollingsmiddelen zouden opleveren en hoe zich dat verhield tot de stress van het naar binnen werken van de middelen. Daarnaast was er nog het gebit. Een ingreep daarop was niet mogelijk en pijnstillingsmiddelen om de pijn te onderdrukken mochten niet worden gegeven in combinatie met zijn hartconditie.
Ze vroeg me om hierover na te denken.
Na een uur te hebben gepiekerd heb ik besloten het traject niet voort te zetten. Dat klinkt heel verstandelijk, en dat was het ook op een of andere manier. Ik wilde die stress en die onzekerheid niet, voor de kat niet en ook voor mezelf niet. Ik heb de arts gebeld en gezegd dat ik het beter vond mn kat in te laten slapen. Dat vond zij ook en ik kon direct langskomen. Ik ben direct daarheen gegaan met de kat en de euthanasie is uitgevoerd. Ik heb de poes geaaid en tegen hem gekletst door het hele proces heen. En toen was hij in ene dood.
En ik snap: dat gebeurt bij euthanasie, maar direct ging ik twijfelen. Ik vroeg aan de arts: het was toch wel het goede besluit? Ze zei van wel en dat ik hem veel lijden had bespaard.
Maar toch ben ik de rest van de dag al woest op mezelf dat ik "zo makkelijk" deze beslissing heb genomen. Waarom heb ik de plaspillen niet geprobeerd? Ik had hem in ieder geval eerst nog een paar dagen goed kunnen verwennen met knuffels en lekkere hapjes voor ik deze beslissing nam.
Ik heb eerder katten in moeten laten slapen en ook al had ik altijd veel verdriet, ik had er wel vrede mee. En die vrede heb ik nu niet. Maar de genomen beslissing is onomkeerbaar. En het is mijn eigen schuld geweest.
Ik weet niet wat ik hiermee wil. Sorry voor de mega lap tekst. Het voelt wel fijn om het van me af te schrijven.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel herkennen?
En hoe zijn ze hiermee om gegaan?
Ik heb vandaag mijn kat van 14 jaar in laten slapen.
Het is allemaal zo snel gegaan, en ik voel me nu heel schuldig.
Ik heb mijn kat 3 jaar geleden uit het asiel gehaald. Een echte knuffelkoning was het. Ik woon alleen en we waren aan elkaar verknocht. Ik praatte tegen hem, hij kletste terug en wilde altijd op/bij/in mij zijn.
Zo'n half jaar geleden begon had hij een beetje snot. Hij begon ook te hoesten (geen haarbalhoest, maar echt hoesten). Ik met hem naar de dierenarts.
Daar een antibioticum gekregen, wat een heel gevecht was om steeds naar binnen te krijgen. Maar, de snot en het hoesten werden minder.
Tot een paar weken geleden. Weer veel hoesten en snotterig. Ook ging hij regelmatig in een soort hurkzit zitten en voor zich uit staren. Hij was ook onrustiger dan normaal. Hij maakte ook af en toe geluid bij het ademen (geen bekkie open, maar een beetje een kreungeluid). Ik keek het even aan, maar toch een afspraak gemaakt bij de dierenarts.
Tijdens het consult voelde de arts geen verdikkingen bij darmen of nieren. Wel hoorde ze dat er iets met het hart was.
Ze schrok van zijn bekkie, want daar was een tand in afgebroken en het zag er ontstoken uit. Ze adviseerde om de restant tand volledig te laten verwijderen en de andere tanden ook te laten trekken, want ook dat zag er niet best uit. De kans was groot dat er een ontsteking over de hele kaak zat die doortrok in zijn koppie.
Máár, voor we dat eventueel zouden doen, moest er eerst een hartecho worden gemaakt. Het tanden trekken zou onder narcose gebeuren, en omdat zijn hart niet goed klonk, wilde ze zeker weten of de kat de narcose zou aankunnen.
Vanochtend was het dan zover, de hartecho werd gemaakt.
De echoscopist zei dat het er slecht uit zag. De boezem was op beeld meer dan 2 x te groot, en dat was "slechts 2-dimensioneel, stel je voor hoe groot het 3-dimensionaal is". Een narcose zou geheid zijn dood betekenen.
Het hoesten en kreunend ademen waren tekenen van vocht in de longen door de hartproblemen.
Daar zouden plaspillen tegen kunnen worden voorgeschreven. Daarnaast zouden er 2 antistollingsmiddelen moeten worden voorgeschreven, want de kans op stolsels was groot.
De dierenarts belde me later om de resultaten nogmaals door te nemen, en liet doorschemeren dat het laten inslapen ook iets was om te overwegen. Ik schrok daarvan, het was nog blijkbaar niet tot met doorgedrongen dat we zó ver waren.
De vraag was wat de plaspillen en antistollingsmiddelen zouden opleveren en hoe zich dat verhield tot de stress van het naar binnen werken van de middelen. Daarnaast was er nog het gebit. Een ingreep daarop was niet mogelijk en pijnstillingsmiddelen om de pijn te onderdrukken mochten niet worden gegeven in combinatie met zijn hartconditie.
Ze vroeg me om hierover na te denken.
Na een uur te hebben gepiekerd heb ik besloten het traject niet voort te zetten. Dat klinkt heel verstandelijk, en dat was het ook op een of andere manier. Ik wilde die stress en die onzekerheid niet, voor de kat niet en ook voor mezelf niet. Ik heb de arts gebeld en gezegd dat ik het beter vond mn kat in te laten slapen. Dat vond zij ook en ik kon direct langskomen. Ik ben direct daarheen gegaan met de kat en de euthanasie is uitgevoerd. Ik heb de poes geaaid en tegen hem gekletst door het hele proces heen. En toen was hij in ene dood.
En ik snap: dat gebeurt bij euthanasie, maar direct ging ik twijfelen. Ik vroeg aan de arts: het was toch wel het goede besluit? Ze zei van wel en dat ik hem veel lijden had bespaard.
Maar toch ben ik de rest van de dag al woest op mezelf dat ik "zo makkelijk" deze beslissing heb genomen. Waarom heb ik de plaspillen niet geprobeerd? Ik had hem in ieder geval eerst nog een paar dagen goed kunnen verwennen met knuffels en lekkere hapjes voor ik deze beslissing nam.
Ik heb eerder katten in moeten laten slapen en ook al had ik altijd veel verdriet, ik had er wel vrede mee. En die vrede heb ik nu niet. Maar de genomen beslissing is onomkeerbaar. En het is mijn eigen schuld geweest.
Ik weet niet wat ik hiermee wil. Sorry voor de mega lap tekst. Het voelt wel fijn om het van me af te schrijven.
Misschien zijn er mensen die dit gevoel herkennen?
En hoe zijn ze hiermee om gegaan?
dinsdag 22 juli 2025 om 21:34
Ik stond een aantal jaren geleden voor een gelijkaardige beslissing.
Kat (ook 14)naar dierenkliniek gebracht wegens duidelijk pijn.
Ik werd thuis opgebeld: harde massa en vocht in de buik: een darmtumor.
Er was 9 maanden eerder een darmtumor weggenomen en het was teruggekomen.
Ik mocht hem komen ophalen als ik wou om hem met pijnmedicatie thuis nog een tijdje bij mij te hebben.
Dat kon enkele dagen zijn... Of enkele weken, onvoorspelbaar.
Maar waarom? De stress om weer in de transportbak te moeten, de rit naar huis, en dan - waarschijnlijk op een onmogelijk moment s avonds of in het weekend - toch weer de transportbak in te moeten omdat de pijn niet onder controle te krijgen is.
Dus ik heb ervoor gekozen om naar de dierenkliniek te rijden en hem niet meer mee te nemen maar hem daar te laten euthanaseren.
Het deed me heel veel verdriet, ik had hem als kitten dus was hij 14 jaar mijn maatje geweest, ook in moeilijke tijden.
Maar het was absoluut de beste beslissing.
Kat (ook 14)naar dierenkliniek gebracht wegens duidelijk pijn.
Ik werd thuis opgebeld: harde massa en vocht in de buik: een darmtumor.
Er was 9 maanden eerder een darmtumor weggenomen en het was teruggekomen.
Ik mocht hem komen ophalen als ik wou om hem met pijnmedicatie thuis nog een tijdje bij mij te hebben.
Dat kon enkele dagen zijn... Of enkele weken, onvoorspelbaar.
Maar waarom? De stress om weer in de transportbak te moeten, de rit naar huis, en dan - waarschijnlijk op een onmogelijk moment s avonds of in het weekend - toch weer de transportbak in te moeten omdat de pijn niet onder controle te krijgen is.
Dus ik heb ervoor gekozen om naar de dierenkliniek te rijden en hem niet meer mee te nemen maar hem daar te laten euthanaseren.
Het deed me heel veel verdriet, ik had hem als kitten dus was hij 14 jaar mijn maatje geweest, ook in moeilijke tijden.
Maar het was absoluut de beste beslissing.
dinsdag 22 juli 2025 om 21:42
Ach lieverd, wat een verdriet. Ik snap je heel goed. Toch denk ik dat je heel goed hebt gehandeld. Je kat was erg ziek, zijn hart deed het niet meer goed, daardoor kon hij niet meer goed ademen en hij had pijn. Je hebt hem langer lijden bespaard. Katten zijn meesters in het verbergen van pijn en lijden. Je had hem niet gelukkiger gemaakt door hem nog een paar dagen te vertroetelen. Voor jezelf was het dan misschien wel wat minder abrupt geweest, maar voor je kat is dit het beste. Je hebt hem uit liefde laten gaan.
Hele dikke knuffel, het verlies van een huisdier is zo intens (ik typ dit met tranen in mijn ogen terwijl de mijne nog leeft). Ik voel met je mee.
Hele dikke knuffel, het verlies van een huisdier is zo intens (ik typ dit met tranen in mijn ogen terwijl de mijne nog leeft). Ik voel met je mee.
dinsdag 22 juli 2025 om 21:46
gonniegijsje schreef: ↑22-07-2025 21:26Dierenartsen zijn niet scheutig met adviezen tot inslapen. Als ze dat aangeven dan is doorleven vaak al niet meer dierwaardig. Ik vermoed dst je ds meest liefdevolle beslissing hebt genomen die mogelijk was
Dit.
Als er echt nog goede opties waren was daar vast meer op aangedrongen.
Ik denk dat je het echt goed gedaan hebt.
Anders had je het misschien met hangen en wurgen er nog een paar weken of paar maanden uitgesteld en was kat er nóg slechter aan toe.
(En dat heb ik gehad, er niet aan toe kunnen geven en zo vreselijk goed willen doen dat ik me achteraf heel schuldig heb gevoeld door het rekken. Dat was geen kwalitatief goede periode voor kats welzijn.)
Geef jezelf tijd om aan het idee te wennen en dan komt hopelijk ook het besef dat het goed was zo en dat dit voor kat het beste was.
Sterkte
dinsdag 22 juli 2025 om 22:06
Voor de kat was dit echt het beste hoor.
Het is voor jouw gevoel dat het te snel ging. Juist heel knap dat je dat aan de kant hebt kunnen zetten en in het belang van het beestje hebt kunnen handelen.
Zo snel dat je gevoel nog wat achterloopt en dat is een rotgevoel. Maar over een tijdje kijk je ook goed terug op dit besluit hoor. Echt 100%.
Het is voor jouw gevoel dat het te snel ging. Juist heel knap dat je dat aan de kant hebt kunnen zetten en in het belang van het beestje hebt kunnen handelen.
Zo snel dat je gevoel nog wat achterloopt en dat is een rotgevoel. Maar over een tijdje kijk je ook goed terug op dit besluit hoor. Echt 100%.
dinsdag 22 juli 2025 om 22:07
Ik vind dat er met zoiets bijna niet is als overhaast. Je weet dat het slechter gaat worden, katten geven moeilijk aan dat ze zich niet goed voelen, hij had al pijn waar niets aan te doen was..
Heb twee van onze katten in laten slapen toen ze kanker bleken te hebben. Behandelen was geen optie ivm de leeftijd en de impact en het ging alleen slechter worden. Bij een kat nog overwogen het over de kerstdagen te trekken maar toch niet gedaan. Straks was het net eerste kerstdag als het toch slechter zou gaan en moest ik met een taxi naar een kliniek ver uit de buurt met een kat die zich al verrot voelt..
Ik denk hele goede keuze geweest hoor to. Maar bij rouw hoort soms ook boosheid, juist als het zo snel ging.
Heb twee van onze katten in laten slapen toen ze kanker bleken te hebben. Behandelen was geen optie ivm de leeftijd en de impact en het ging alleen slechter worden. Bij een kat nog overwogen het over de kerstdagen te trekken maar toch niet gedaan. Straks was het net eerste kerstdag als het toch slechter zou gaan en moest ik met een taxi naar een kliniek ver uit de buurt met een kat die zich al verrot voelt..
Ik denk hele goede keuze geweest hoor to. Maar bij rouw hoort soms ook boosheid, juist als het zo snel ging.
dinsdag 22 juli 2025 om 22:18
Ik wil iedereen bedanken voor de berichten. Het zet wat dingen in perspectief en helpt me om mijn gedachten geen loopje met me te laten nemen.
Omdat ik zo lastig kan/kon zien hoe slecht hij zich voelde, behalve subtiele dingen als minder op schoot, minder spinnen, meer onrust, aan bekkie likken, is het lastig om te bepalen of ik zijn pijn op waarde heb geschat. En om dan op basis van de wetenschap dat hij ziek is, te bepalen dat die (weinig zichtbare) pijn zijn einde rechtvaardigde, en dat ik dat besluit zo snel kon nemen, werd ingehaald door enorme paniek.
Jullie berichten helpen me. Dank jullie wel.
Omdat ik zo lastig kan/kon zien hoe slecht hij zich voelde, behalve subtiele dingen als minder op schoot, minder spinnen, meer onrust, aan bekkie likken, is het lastig om te bepalen of ik zijn pijn op waarde heb geschat. En om dan op basis van de wetenschap dat hij ziek is, te bepalen dat die (weinig zichtbare) pijn zijn einde rechtvaardigde, en dat ik dat besluit zo snel kon nemen, werd ingehaald door enorme paniek.
Jullie berichten helpen me. Dank jullie wel.
dinsdag 22 juli 2025 om 22:25
Bespreek dit met je DA. Anders blijft het je achtervolgen en dat is onnodig. En namens deze DA: zo'n bekje is godsgruwelijk pijnlijk en als dat niet te behandelen is, is euthanasie al heel snel de beste optie. Ook als al die andere randzaken zoals bij jouw kat niet meespelen. Ongeacht plaspillen etc.
Sterkte
Sterkte
dinsdag 22 juli 2025 om 22:30
Wat enorm verdrietig TO 
. Ik snap je twijfels maar die zijn echt niet nodig. Vorig jaar ging ik met een van mijn 2 katers naar de dierenarts omdat hij al een paar dagen niet lekker was - bij uitwendig onderzoek was direct duidelijk dat er een tumor in zijn buik zat. Ze zei dat er uiteraard van alles mogelijk was, tot chemo aan toe, maar het was hoe dan ook een slecht verhaal (in de zin van ongeneeslijk). Hij was benauwd en had vocht achter zijn longen, dus we lieten hem bij de dierenarts achter, aan het zuurstof en een drain om het vocht af te voeren. Het idee van de dierenarts was om hem een prednisonkuur te geven zodat hij nog een paar goede dagen/weken thuis kon hebben, maar in de loop van de dag verslechterde zijn toestand alleen maar. We hadden hem nog mee naar huis kunnen nemen met infuus en al, om te kijken of hij alsnog zou opknappen. Maar ik kon de lijdensweg niet meer aanzien en in overleg met de dierenarts hebben we hem laten inslapen. Ik ben er dagen van slag van geweest, zo ga je met je kat naar de dierenarts omdat hij niet lekker is en eind van de dag ga je met een leeg mandje naar huis. Ik heb me ook zo schuldig gevoeld - hoe had ik dit over het hoofd kunnen zien? Maar de dierenarts verzekerde me ervan dat ik dit niet had kunnen voorkomen, katten zijn heel goed in het verbergen van pijn en het was heel goed mogelijk dat die tumor er weliswaar al langer zat, maar dat hij er pas een paar dagen last van had. Dus ik begrijp je verdriet, je schuldgevoel en je boosheid. Neem je tijd, je hebt het goed gedaan.
. Ik snap je twijfels maar die zijn echt niet nodig. Vorig jaar ging ik met een van mijn 2 katers naar de dierenarts omdat hij al een paar dagen niet lekker was - bij uitwendig onderzoek was direct duidelijk dat er een tumor in zijn buik zat. Ze zei dat er uiteraard van alles mogelijk was, tot chemo aan toe, maar het was hoe dan ook een slecht verhaal (in de zin van ongeneeslijk). Hij was benauwd en had vocht achter zijn longen, dus we lieten hem bij de dierenarts achter, aan het zuurstof en een drain om het vocht af te voeren. Het idee van de dierenarts was om hem een prednisonkuur te geven zodat hij nog een paar goede dagen/weken thuis kon hebben, maar in de loop van de dag verslechterde zijn toestand alleen maar. We hadden hem nog mee naar huis kunnen nemen met infuus en al, om te kijken of hij alsnog zou opknappen. Maar ik kon de lijdensweg niet meer aanzien en in overleg met de dierenarts hebben we hem laten inslapen. Ik ben er dagen van slag van geweest, zo ga je met je kat naar de dierenarts omdat hij niet lekker is en eind van de dag ga je met een leeg mandje naar huis. Ik heb me ook zo schuldig gevoeld - hoe had ik dit over het hoofd kunnen zien? Maar de dierenarts verzekerde me ervan dat ik dit niet had kunnen voorkomen, katten zijn heel goed in het verbergen van pijn en het was heel goed mogelijk dat die tumor er weliswaar al langer zat, maar dat hij er pas een paar dagen last van had. Dus ik begrijp je verdriet, je schuldgevoel en je boosheid. Neem je tijd, je hebt het goed gedaan.
Nothing happens for a reason
dinsdag 22 juli 2025 om 22:42
Een dier laten inslapen zorgt volgens mij altijd voor een schuldgevoel. Je bent toch degene die beslist, en hoe weet je nou ooit 100 procent zeker dat je het op precies het juiste moment doet?
Ook je twijfel achteraf is herkenbaar. Onthou dat je hebt gedaan wat je op dat moment het beste leek. Je lieve kat was al ziek, afscheid nemen is altijd moeilijk. Het perfecte moment bestaat niet.
Ook je twijfel achteraf is herkenbaar. Onthou dat je hebt gedaan wat je op dat moment het beste leek. Je lieve kat was al ziek, afscheid nemen is altijd moeilijk. Het perfecte moment bestaat niet.
Such fun!1
dinsdag 22 juli 2025 om 23:13
Ik wil hier nog even op inhaken. Katten laten uit zichzelf al bijna nooit zien dat ze pijn hebben maar hartfalen blijft vaak zo onopgemerkt. Bij een van mij katten bijvoorbeeld, 14.5 jaar destijds, naar de dierenarts geweest voor een jaarlijkse check-up en bloedonderzoek. Conclusie; mevrouw, u heeft een gezonde oudere kat. Alles dik in orde. 2.5 week later zit ze op de trap met open mond, vanuit het niets, en is onderweg naar de spoeddierenarts overleden aan een hartstilstand. Ze ademde met mond open omdat ze het vreselijk benauwd had door vocht. Zo snel kan het dus gaan zonder dat je iets door hebt. Ik herken je gevoel heel goed hoor, echt, maar het is zo onterecht. Je hebt gedaan wat je kon, je bent met hem naar die dierenarts gegaan toen je iets opmerkte, veel meer kan je niet doen helaas, al hoe graag we allemaal ook zouden willen. Je hebt hier nu ook weinig aan, het moet allemaal bezinken en een plekje vinden. Het is nu zo onverwacht en zo rauw..Charlie77 schreef: ↑22-07-2025 22:18Ik wil iedereen bedanken voor de berichten. Het zet wat dingen in perspectief en helpt me om mijn gedachten geen loopje met me te laten nemen.
Omdat ik zo lastig kan/kon zien hoe slecht hij zich voelde, behalve subtiele dingen als minder op schoot, minder spinnen, meer onrust, aan bekkie likken, is het lastig om te bepalen of ik zijn pijn op waarde heb geschat. En om dan op basis van de wetenschap dat hij ziek is, te bepalen dat die (weinig zichtbare) pijn zijn einde rechtvaardigde, en dat ik dat besluit zo snel kon nemen, werd ingehaald door enorme paniek.
Jullie berichten helpen me. Dank jullie wel.
dinsdag 22 juli 2025 om 23:13
Ik kan me voorstellen dat, omdat het allemaal zo snel is gegaan, je hart en je hoofd het nog niet kunnen bevatten. Geef jezelf wat tijd om afscheid te nemen, bewust, met alle tranen en snottebellen om het proces van er vrede mee krijgen door te gaan. Het klinkt alsof het veel te abrupt was en je wellicht enigszins in shock verkeert.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
