Psyche
alle pijlers
Traject levenseindekliniek
woensdag 3 oktober 2018 om 18:18
Om herkenning te voorkomen heb ik even een nieuw account aangemaakt maar ik blijf gewoon strontvlieg hoor 
.
Ik ben in maart een traject gestart bij de levenseindekliniek. Er is ondertussen contact geweest met mijn behandelend psychiater en ik mag op gesprek komen. Blij dat ik mag komen maar ook veel spanning, wat als ze me afwijzen?
Ik heb een overzicht gemaakt van welke behandelingen ik de afgelopen 10 jaar heb gehad en dat zijn er best veel maar er zijn ook behandeling waar ik niet aan kon beginnen omdat ik weer in crisis raakte. De behandelingen die ik wel heb gedaan hebben niet of weinig geholpen omdat ik de vertaalslag naar het thuis doen niet kon maken of doordat het zoveel opriep dat ik mezelf op slot moest gooien tijdens de sessies waardoor het niet geholpen heeft.
Het gesprek is volgende week. Ik kijk ernaar uit en ik zie er tegenop.
Mijn omgeving weet het niet, op 1 vriendin na maar die wil ik er niet steeds mee belasten dus ik hoop dat ik mijn verhaal hier anoniem kwijt kan zonder mensen ermee te belasten.
Ik weet dat er al een topic over is maar ik wilde het topic van Fayana niet vervuilen met mijn verhaal.
. Ik ben in maart een traject gestart bij de levenseindekliniek. Er is ondertussen contact geweest met mijn behandelend psychiater en ik mag op gesprek komen. Blij dat ik mag komen maar ook veel spanning, wat als ze me afwijzen?
Ik heb een overzicht gemaakt van welke behandelingen ik de afgelopen 10 jaar heb gehad en dat zijn er best veel maar er zijn ook behandeling waar ik niet aan kon beginnen omdat ik weer in crisis raakte. De behandelingen die ik wel heb gedaan hebben niet of weinig geholpen omdat ik de vertaalslag naar het thuis doen niet kon maken of doordat het zoveel opriep dat ik mezelf op slot moest gooien tijdens de sessies waardoor het niet geholpen heeft.
Het gesprek is volgende week. Ik kijk ernaar uit en ik zie er tegenop.
Mijn omgeving weet het niet, op 1 vriendin na maar die wil ik er niet steeds mee belasten dus ik hoop dat ik mijn verhaal hier anoniem kwijt kan zonder mensen ermee te belasten.
Ik weet dat er al een topic over is maar ik wilde het topic van Fayana niet vervuilen met mijn verhaal.
vrijdag 21 december 2018 om 15:31
Wat lief dat je dat vraagt. Het gaat goed met mij. Wel eens moeilijke momenten maar die zijn geen depressie meer te noemen. Doodsgedachten zijn ook zo goed als weg. Ik word wel nog erg getriggerd als ik bijvoorbeeld politie zie, daar ben ik vaak mee in aanraking geweest in mijn crisissen maar ik kan het goed handelen nu. Of nee, eigenlijk kan ik het niet handelen maar ik geef het over aan Jezus en dan lukt het me.
Ik ben aan het afbouwen met mijn medicatie. Dat heeft nooit echt wat voor me gedaan maar ik durfde het nooit af te bouwen. Wel eens ( heel eigenwijs) ineens gestopt met de medicatie, dat ging natuurlijk niet goed maar nu stapje voor stapje in overleg met de psychiater gaat het wel goed. Ik ben nu bijna van de zyprexa af, dat is fijn want ik ben de afgelopen jaren heel wat kilo's aangekomen door dat spul. Nu val ik af zonder dat ik daar echt wat voor doe, fijn!
https://www.youtube.com/watch?v=lKw6uqtGFfo
vrijdag 21 december 2018 om 17:44
strontvliegje schreef: ↑21-12-2018 15:31Wat lief dat je dat vraagt. Het gaat goed met mij. Wel eens moeilijke momenten maar die zijn geen depressie meer te noemen. Doodsgedachten zijn ook zo goed als weg. Ik word wel nog erg getriggerd als ik bijvoorbeeld politie zie, daar ben ik vaak mee in aanraking geweest in mijn crisissen maar ik kan het goed handelen nu. Of nee, eigenlijk kan ik het niet handelen maar ik geef het over aan Jezus en dan lukt het me.
Ik ben aan het afbouwen met mijn medicatie. Dat heeft nooit echt wat voor me gedaan maar ik durfde het nooit af te bouwen. Wel eens ( heel eigenwijs) ineens gestopt met de medicatie, dat ging natuurlijk niet goed maar nu stapje voor stapje in overleg met de psychiater gaat het wel goed. Ik ben nu bijna van de zyprexa af, dat is fijn want ik ben de afgelopen jaren heel wat kilo's aangekomen door dat spul. Nu val ik af zonder dat ik daar echt wat voor doe, fijn!
( weggehaald)
Wat fijn dat het nog steeds beter gaat.
Indrukwekkend, wat je schrijft !
En dat je nu onder begeleiding van je psychiater je medicatie afbouwt en ook nog eens als bonus afvalt
Mag ik vragen wat je psychiater vindt van de ommekeer in je leven ?
Vindt hij of zij je stabiel ?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik je religieuze ommekeer wat zorgelijk vond, alhoewel ik blij voor je ben dat je je zoveel prettiger voelt.
Oh, en dank dat je antwoord geeft, want ik vroeg me af of je niet in een waan zat of teruggevallen was.
Nodeloos te zeggen dat ik wat reserves heb tegenover god en jezus als redders.
Mijn vader had (in mijn ogen) een lichte godsdienstwaanzin. Het was voor hem een manier om het leven aan te kunnen, maar ik stoorde mij er nogal aan.
Wat ik ervan vind doet er voor jou niet echt toe, hoop ik
nounou
vrijdag 21 december 2018 om 22:17
Nee hoor, geen waan en niet zorgelijk.
Mijn psychiater is ziek thuis, ik overleg met haar via de mail maar heb niet echt haar mening gehoord over het stoppen met de medicatie. Ik heb het er wel met mijn behandelaar over gehad ( verpleegkundig specialist dus ook verstand van medicatie) en met mijn spv'er. Ze vinden de omslag bijzonder maar zijn blij voor mij. Aangezien die medicatie nooit echt wat heeft gedaan staan ze achter het afbouwen maar wel in hun tempo dus dat doe ik ook braaf.
Nee hoor, wat anderen ervan vinden doet er niet toe. Ik heb Jezus
Mijn psychiater is ziek thuis, ik overleg met haar via de mail maar heb niet echt haar mening gehoord over het stoppen met de medicatie. Ik heb het er wel met mijn behandelaar over gehad ( verpleegkundig specialist dus ook verstand van medicatie) en met mijn spv'er. Ze vinden de omslag bijzonder maar zijn blij voor mij. Aangezien die medicatie nooit echt wat heeft gedaan staan ze achter het afbouwen maar wel in hun tempo dus dat doe ik ook braaf
. Nee hoor, wat anderen ervan vinden doet er niet toe. Ik heb Jezus
donderdag 17 januari 2019 om 16:57
Nou verklap ik mijn nieuwe nick
Ik ben inderdaad op anoniem gegaan, vond het wel erg herkenbaar worden als ik geloept zou worden.
Het gaat goed met me! Lief dat jullie ernaar vragen.
Ik ben na een aantal hele zwarte jaren mijn leven weer een aan het oppakken. Niet te snel en niet te enthousiast natuurlijk maar stapje voor stapje. Mijn leven wordt steeds meer weer een 'normaal' leven.
Medicatie ben ik aan het afbouwen. Dat heeft eigenlijk nooit veel gedaan en ik merk dan ook weinig van de afbouw. Ik slik nog AD maar al zo weinig dat het nooit een goed werkende therapeutische waarde meer kan hebben maar ik wacht deze keer netjes het advies van de psychiater af wanneer ik verder kan met afbouwen.
Ik merk dat ik nu aan het verwerken van dingen toe kom. Er zijn de afgelopen jaren, door die psychische problemen, best heftige dingen gebeurd maar daar had ik nooit ruimte voor in mijn hoofd. Ik was altijd aan het overleven en als er wel eens wat boven kwam ploppen drukte ik dat direct weer weg. Ik was zo kwaad op mezelf dat ik mezelf steeds vertelde dat ik het verdiend had dat die dingen gebeurden en ging dan vaak over op het straffen van mezelf. Dat straffen moest steeds erger en vaak eindigde ik dan bij de dokterspost, op het politiebureau of in het ziekenhuis. Nu kan ik er verdrietig om zijn zonder dat ik direct boos wordt op mezelf. Lastig soms dat die dingen boven komen maar ook wel mooi dat ik nu ruimte heb om het te verwerken en niet direct mezelf de grond instamp.
( lieven niet quoten, misschien dat ik straks weer wat verwijder)
Ik ben inderdaad op anoniem gegaan, vond het wel erg herkenbaar worden als ik geloept zou worden.
Het gaat goed met me! Lief dat jullie ernaar vragen.
Ik ben na een aantal hele zwarte jaren mijn leven weer een aan het oppakken. Niet te snel en niet te enthousiast natuurlijk maar stapje voor stapje. Mijn leven wordt steeds meer weer een 'normaal' leven.
Medicatie ben ik aan het afbouwen. Dat heeft eigenlijk nooit veel gedaan en ik merk dan ook weinig van de afbouw. Ik slik nog AD maar al zo weinig dat het nooit een goed werkende therapeutische waarde meer kan hebben maar ik wacht deze keer netjes het advies van de psychiater af wanneer ik verder kan met afbouwen.
Ik merk dat ik nu aan het verwerken van dingen toe kom. Er zijn de afgelopen jaren, door die psychische problemen, best heftige dingen gebeurd maar daar had ik nooit ruimte voor in mijn hoofd. Ik was altijd aan het overleven en als er wel eens wat boven kwam ploppen drukte ik dat direct weer weg. Ik was zo kwaad op mezelf dat ik mezelf steeds vertelde dat ik het verdiend had dat die dingen gebeurden en ging dan vaak over op het straffen van mezelf. Dat straffen moest steeds erger en vaak eindigde ik dan bij de dokterspost, op het politiebureau of in het ziekenhuis. Nu kan ik er verdrietig om zijn zonder dat ik direct boos wordt op mezelf. Lastig soms dat die dingen boven komen maar ook wel mooi dat ik nu ruimte heb om het te verwerken en niet direct mezelf de grond instamp.
( lieven niet quoten, misschien dat ik straks weer wat verwijder)
