Psyche
alle pijlers
Tranen bij de huisarts..
dinsdag 11 mei 2010 om 09:33
Hoe kan het toch dat ik bij de huisarts (bijna) altijd moet huilen?
Vamorgen ging ik naar de huisarts voor mijn knie, daar heb ik wat last van (is trouwens niets ergs) en om te vragen of hij mijn bloed wil laten onderzoeken op schildklier afwijkingen. De reden van dat bloedonderzoek is ivm onze ICSI behandelingen. Ik wil graag uitsluiten dat er iets met mijn schildklier is, wat mogelijk negatieve gevolgen kan hebben voor een nieuwe behandeling. Het is meer een geruststelling voor mijzelf want ik verwacht niet dat hier wat uitkomt.
Maar als ik dan bij de HA ben, dan duurt het niet zo lang voordat de waterlanders komen. Ik vind dit zo vervelend en raar! Bij vriendinnen, mijn vriend, ouders enz enz kan ik heel goed praten over mijzelf of de ICSI of wat dan ook, maar net of het bij de huisarts ineens niet meer lukt. Nu gaat het wat ICSI betreft ook om wat emotioneels, maar het zou ook zomaar kunnen dat ik tranen krijg bij een knieonderzoek bijvoorbeeld!
Hoe kan dat nou? Ik weet echt niet waar dit door komt. Ik probeer dan van te voren al duidelijk te hebben voor mijzelf hoe ik wat ga vertellen/vragen, ik 'oefen' met mijzelf en ik ben dan ook wel rustig. Maar in de wachtkamer begint de spanning al wat op te lopen en dan in het hokje bij hem hoeft er niet zo heel veel te gebeuren of de tranen springen in mijn ogen.
Ik weet dat het niet erg is om te huilen (werk zelf in de hulpverlening, ik vind het ook helemaal niet erg als mensen emotioneel worden), maar ik begrijp gewoon niet waarom ik zelf voor een onschuldige vraag emotioneel word!
En, ik vind het wel vervelend. Soms vind ik het zo raar, voor een onschuldige kwaal in tranen, dat hoeft toch helemaal niet?
Nou is het niet zo dat ik echt helemaal in een huilbui zit, maar de tranen kan ik vaak amper bedwingen en soms lopen de tranen er dus wel uit. Echt een huilbui is het dus niet.
Herkent iemand dit en heeft iemand wat advies of een tip voor mij?
Vamorgen ging ik naar de huisarts voor mijn knie, daar heb ik wat last van (is trouwens niets ergs) en om te vragen of hij mijn bloed wil laten onderzoeken op schildklier afwijkingen. De reden van dat bloedonderzoek is ivm onze ICSI behandelingen. Ik wil graag uitsluiten dat er iets met mijn schildklier is, wat mogelijk negatieve gevolgen kan hebben voor een nieuwe behandeling. Het is meer een geruststelling voor mijzelf want ik verwacht niet dat hier wat uitkomt.
Maar als ik dan bij de HA ben, dan duurt het niet zo lang voordat de waterlanders komen. Ik vind dit zo vervelend en raar! Bij vriendinnen, mijn vriend, ouders enz enz kan ik heel goed praten over mijzelf of de ICSI of wat dan ook, maar net of het bij de huisarts ineens niet meer lukt. Nu gaat het wat ICSI betreft ook om wat emotioneels, maar het zou ook zomaar kunnen dat ik tranen krijg bij een knieonderzoek bijvoorbeeld!
Hoe kan dat nou? Ik weet echt niet waar dit door komt. Ik probeer dan van te voren al duidelijk te hebben voor mijzelf hoe ik wat ga vertellen/vragen, ik 'oefen' met mijzelf en ik ben dan ook wel rustig. Maar in de wachtkamer begint de spanning al wat op te lopen en dan in het hokje bij hem hoeft er niet zo heel veel te gebeuren of de tranen springen in mijn ogen.
Ik weet dat het niet erg is om te huilen (werk zelf in de hulpverlening, ik vind het ook helemaal niet erg als mensen emotioneel worden), maar ik begrijp gewoon niet waarom ik zelf voor een onschuldige vraag emotioneel word!
En, ik vind het wel vervelend. Soms vind ik het zo raar, voor een onschuldige kwaal in tranen, dat hoeft toch helemaal niet?
Nou is het niet zo dat ik echt helemaal in een huilbui zit, maar de tranen kan ik vaak amper bedwingen en soms lopen de tranen er dus wel uit. Echt een huilbui is het dus niet.
Herkent iemand dit en heeft iemand wat advies of een tip voor mij?
dinsdag 11 mei 2010 om 11:08
Ik herken het ook hoor. Het voelt heel stom, maar bij de huisarts kan ik inderdaad bij de simpelste problemen gaan huilen. Ik denk dat het ermee te maken heeft dat het op dat moment toch heel erg over jezelf gaat, met iemand die je vaak niet echt kent. De laatste tijd gaat het bij mij trouwens veel beter, ook omdat ik merk dat ik serieus genomen word en mijn HA echt meedenkt voor een goede oplossing. Maar de eerste keren bij deze HA was ik echt zenuwachtig, je komt er vaak omdat je je toch al niet zo lekker voelt, en dan willen er wel eens tranen komen.
Maar ik ben, net als een aantal anderen, blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Goed topic dus!
Maar ik ben, net als een aantal anderen, blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Goed topic dus!
dinsdag 11 mei 2010 om 12:22
Ik heb het ook, vreselijk, vooral omdat ik dus niet goed mijn verhaal kan doen! Als ik eenmaal ga huilen duurt het gemakkelijk 10 minuten voordat ik weer iets kan zeggen en zo blijft er weinig tijd over om alles te zeggen, sowiezo vergeet ik dan weer dingen. Zou het raar zijn als ik van te voren mijn verhaal op papier zet voor hem? Of hem mail? Dit is nu al een paar keer gebeurt en elke keer denk ik shit, dat had ik nog moeten zeggen...
dinsdag 11 mei 2010 om 14:38
@KK, dat is wel heftig, als je zo moet huilen dat je niets meer kunt zeggen! Zo erg heb ik dat niet, maar ik kan me voorstellen dat dit voor jou wel vervelend is.
Opschrijven is dan helemaal niet zo'n raar idee lijkt mij. Ik heb wel eens wat dingen opgeschreven die ik allemaal wilde vragen toen ik een afspraak bij een arts had. Gewoon, om niets te vergeten. Is helemaal niet raar. In jouw geval kan het misschien juist wel goed zijn, dan kun je zelf wat rustiger worden en kan de arts je briefje even lezen.
Opschrijven is dan helemaal niet zo'n raar idee lijkt mij. Ik heb wel eens wat dingen opgeschreven die ik allemaal wilde vragen toen ik een afspraak bij een arts had. Gewoon, om niets te vergeten. Is helemaal niet raar. In jouw geval kan het misschien juist wel goed zijn, dan kun je zelf wat rustiger worden en kan de arts je briefje even lezen.
dinsdag 11 mei 2010 om 14:46
Ik heb precies hetzelfde.. herken het heel erg goed. Ik had het laatst met een sollicitatiegesprek. Moest niet huilen, maar aan mijn hoofd was denk ik wel te zien dat ik enorm emotioneel was. En waarom? Ik weet het niet.. misschien omdat er 5 man tegenover me zat en ik daardoor nerveus werd. Maar ik vind het echt heel erg lastig.. omdat het op zulke momenten in de weg zit.
Werk toevallig ook in de hulpverlening! En kan in vele gevallen heel goed mijn emoties inhouden. Maar wanneer het om een gesprek gaat, vaak op mijn werk of iets werkgerelateerds.. dan gaat het mis.
Werk toevallig ook in de hulpverlening! En kan in vele gevallen heel goed mijn emoties inhouden. Maar wanneer het om een gesprek gaat, vaak op mijn werk of iets werkgerelateerds.. dan gaat het mis.
dinsdag 11 mei 2010 om 17:10
@Chant21, bij een sollicitatie zou zoiets bij mij ook zomaar kunnen! Slaat nergens op, is helemaal niet nodig, maar toch misschien de spanning die zorgt voor deze emotie.
Wat bedoel je met een gesprek op je werk of werkgerelateerd waarbij het mis gaat? Kun je een voorbeeld noemen? En wat doe je er dan tegen?
Misschien moet ik maar eens gewoon erkennen dat ik gespannen ben voor een bepaald gesprek. Dat haalt de druk er wat af hoop ik..
Wat bedoel je met een gesprek op je werk of werkgerelateerd waarbij het mis gaat? Kun je een voorbeeld noemen? En wat doe je er dan tegen?
Misschien moet ik maar eens gewoon erkennen dat ik gespannen ben voor een bepaald gesprek. Dat haalt de druk er wat af hoop ik..
dinsdag 11 mei 2010 om 18:08
Vooropgesteld, ik heb de Allerliefste huisarts van de hele wereld.
Geduldig, kundig, alert, kortom fantastisch!.
Als ik bij hem kom, gister voor de 1e x dit jaar, en hij kijkt mij aan, en vraagt, hoe is het ermee?, en hoe gaat het met je kinderen.?.
Ook patient bij hem.
.
Ik stik er zowat in.
Ja ik heb het ook, en ga nu verder meelezen voor tips.
Geduldig, kundig, alert, kortom fantastisch!.
Als ik bij hem kom, gister voor de 1e x dit jaar, en hij kijkt mij aan, en vraagt, hoe is het ermee?, en hoe gaat het met je kinderen.?.
Ook patient bij hem.
.
Ik stik er zowat in.
Ja ik heb het ook, en ga nu verder meelezen voor tips.
Age is mind over matter, if you don\'t mind is doesn\'t matter
donderdag 20 april 2017 om 21:56
hey, ik heb hier ook al zo lang last van. ik ben vroeger als kind heel veel geopereerd geweest. en sinds dien huilde ik elke keer bij de dokter. ze moest het woord spuitje of ernstig nog maar uitspreken of ik was vertrokken mijn mama zei altijd dat ik een trauma had en dat geloofde ik wel en nog altijd maar het is heel vervelend.maar mijn dokter begreep me want ze wist waarom ik altijd weende enzo; dus je bent niet alleen je bent niet de enigste die dit heeft.
