Psyche
alle pijlers
Tranen bij de huisarts..
dinsdag 11 mei 2010 om 09:33
Hoe kan het toch dat ik bij de huisarts (bijna) altijd moet huilen?
Vamorgen ging ik naar de huisarts voor mijn knie, daar heb ik wat last van (is trouwens niets ergs) en om te vragen of hij mijn bloed wil laten onderzoeken op schildklier afwijkingen. De reden van dat bloedonderzoek is ivm onze ICSI behandelingen. Ik wil graag uitsluiten dat er iets met mijn schildklier is, wat mogelijk negatieve gevolgen kan hebben voor een nieuwe behandeling. Het is meer een geruststelling voor mijzelf want ik verwacht niet dat hier wat uitkomt.
Maar als ik dan bij de HA ben, dan duurt het niet zo lang voordat de waterlanders komen. Ik vind dit zo vervelend en raar! Bij vriendinnen, mijn vriend, ouders enz enz kan ik heel goed praten over mijzelf of de ICSI of wat dan ook, maar net of het bij de huisarts ineens niet meer lukt. Nu gaat het wat ICSI betreft ook om wat emotioneels, maar het zou ook zomaar kunnen dat ik tranen krijg bij een knieonderzoek bijvoorbeeld!
Hoe kan dat nou? Ik weet echt niet waar dit door komt. Ik probeer dan van te voren al duidelijk te hebben voor mijzelf hoe ik wat ga vertellen/vragen, ik 'oefen' met mijzelf en ik ben dan ook wel rustig. Maar in de wachtkamer begint de spanning al wat op te lopen en dan in het hokje bij hem hoeft er niet zo heel veel te gebeuren of de tranen springen in mijn ogen.
Ik weet dat het niet erg is om te huilen (werk zelf in de hulpverlening, ik vind het ook helemaal niet erg als mensen emotioneel worden), maar ik begrijp gewoon niet waarom ik zelf voor een onschuldige vraag emotioneel word!
En, ik vind het wel vervelend. Soms vind ik het zo raar, voor een onschuldige kwaal in tranen, dat hoeft toch helemaal niet?
Nou is het niet zo dat ik echt helemaal in een huilbui zit, maar de tranen kan ik vaak amper bedwingen en soms lopen de tranen er dus wel uit. Echt een huilbui is het dus niet.
Herkent iemand dit en heeft iemand wat advies of een tip voor mij?
Vamorgen ging ik naar de huisarts voor mijn knie, daar heb ik wat last van (is trouwens niets ergs) en om te vragen of hij mijn bloed wil laten onderzoeken op schildklier afwijkingen. De reden van dat bloedonderzoek is ivm onze ICSI behandelingen. Ik wil graag uitsluiten dat er iets met mijn schildklier is, wat mogelijk negatieve gevolgen kan hebben voor een nieuwe behandeling. Het is meer een geruststelling voor mijzelf want ik verwacht niet dat hier wat uitkomt.
Maar als ik dan bij de HA ben, dan duurt het niet zo lang voordat de waterlanders komen. Ik vind dit zo vervelend en raar! Bij vriendinnen, mijn vriend, ouders enz enz kan ik heel goed praten over mijzelf of de ICSI of wat dan ook, maar net of het bij de huisarts ineens niet meer lukt. Nu gaat het wat ICSI betreft ook om wat emotioneels, maar het zou ook zomaar kunnen dat ik tranen krijg bij een knieonderzoek bijvoorbeeld!
Hoe kan dat nou? Ik weet echt niet waar dit door komt. Ik probeer dan van te voren al duidelijk te hebben voor mijzelf hoe ik wat ga vertellen/vragen, ik 'oefen' met mijzelf en ik ben dan ook wel rustig. Maar in de wachtkamer begint de spanning al wat op te lopen en dan in het hokje bij hem hoeft er niet zo heel veel te gebeuren of de tranen springen in mijn ogen.
Ik weet dat het niet erg is om te huilen (werk zelf in de hulpverlening, ik vind het ook helemaal niet erg als mensen emotioneel worden), maar ik begrijp gewoon niet waarom ik zelf voor een onschuldige vraag emotioneel word!
En, ik vind het wel vervelend. Soms vind ik het zo raar, voor een onschuldige kwaal in tranen, dat hoeft toch helemaal niet?
Nou is het niet zo dat ik echt helemaal in een huilbui zit, maar de tranen kan ik vaak amper bedwingen en soms lopen de tranen er dus wel uit. Echt een huilbui is het dus niet.
Herkent iemand dit en heeft iemand wat advies of een tip voor mij?
dinsdag 11 mei 2010 om 09:44
ICSI zijn vruchtbaarheidsbehandelingen ivm onze kinderwens.
Ik voel me dan ongemakkelijk, emotioneel, gespannen. Niet zielig, dat juist helemaal niet (dat wil ik ook niet). Ik voel me juist eerder aanstellerig, net of mijn klacht niet ernstig genoeg is om voor naar de huisarts te gaan.
Ik weet eigenlijk niet of ik wat opkrop, volgens mij niet, maar het is wel een bepaalde spanning die ik opbouw. Ik weet niet waar die vandaan komt. Mijn eerste keer bij deze huisarts (10 jaar geleden of zo) was wel erg emotioneel. Zou het kunnen dat ik nog steeds die spanning voel?? Of is dat te ver gezocht?
Ik voel me dan ongemakkelijk, emotioneel, gespannen. Niet zielig, dat juist helemaal niet (dat wil ik ook niet). Ik voel me juist eerder aanstellerig, net of mijn klacht niet ernstig genoeg is om voor naar de huisarts te gaan.
Ik weet eigenlijk niet of ik wat opkrop, volgens mij niet, maar het is wel een bepaalde spanning die ik opbouw. Ik weet niet waar die vandaan komt. Mijn eerste keer bij deze huisarts (10 jaar geleden of zo) was wel erg emotioneel. Zou het kunnen dat ik nog steeds die spanning voel?? Of is dat te ver gezocht?
dinsdag 11 mei 2010 om 09:44
Het zou best kunnen dat je met iets rondloopt wat je nog niet hebt herkent, dus ook niet erkent, misschien is het werkgerelateert, hulpverlening kan best zwaar zijn, zo nu en dan.
Ga eens bij jezelf te rade om te kijken wat je de afgelopen tijden hebt meegemaakt waar je van onder de indruk was of bent, misschien zit het hem daarin.
Ga eens bij jezelf te rade om te kijken wat je de afgelopen tijden hebt meegemaakt waar je van onder de indruk was of bent, misschien zit het hem daarin.
dinsdag 11 mei 2010 om 09:46
@twentytree, zenuwen kan ook wel, ik vind het inderdaad niet prettig als ik alle aandacht krijg. Ik praat liever niet over mijzelf. Maar met vriendinnen lukt het wel, dan is de sfeer niet zo beladen voor mij.
Ik vind het raar dat dit wel bij de huisarts een 'probleem' geeft en niet (of veel minder) in andere situaties.
Ik vind het raar dat dit wel bij de huisarts een 'probleem' geeft en niet (of veel minder) in andere situaties.
dinsdag 11 mei 2010 om 09:47
quote:twentythree schreef op 11 mei 2010 @ 09:37:
Misschien een soort van spanning die er dan uit komt?Ja ik herken dat wel. Als je ergens tegenop ziet. Of als je je toch bewust of onbewust druk of zenuwachtig hebt gemaakt. Een soort ontlading. Dat hoeft dan misschien niet eens dat onderwerp te zijn maar dat je al iets langer met iets zit of zorgen maakt.
Misschien een soort van spanning die er dan uit komt?Ja ik herken dat wel. Als je ergens tegenop ziet. Of als je je toch bewust of onbewust druk of zenuwachtig hebt gemaakt. Een soort ontlading. Dat hoeft dan misschien niet eens dat onderwerp te zijn maar dat je al iets langer met iets zit of zorgen maakt.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 11 mei 2010 om 09:51
@ mylenevalarie: ik mak mij idd druk voor de afspraak omdat ik van te voren al een beetje bang ben dat dit gaat gebeuren. Dan ga ik oefenen met het gesprek, ik ga aan mensen vertellen waarom ik naar de huisarts ga (ook soort van oefenen).
Maar het is denk ik toch wel een spanning die in de wachtkamer al oploopt. Hoe langer ik moet wachten, hoe zenuwachtiger ik word. Tja, en dan ben ik er natuurlijk nog meer mee bezig en loopt de spanning nog meer op.
Maar wat kan ik daarmee doen, hoe kan ik het voor mijzelf wat minder beladen maken?
Maar het is denk ik toch wel een spanning die in de wachtkamer al oploopt. Hoe langer ik moet wachten, hoe zenuwachtiger ik word. Tja, en dan ben ik er natuurlijk nog meer mee bezig en loopt de spanning nog meer op.
Maar wat kan ik daarmee doen, hoe kan ik het voor mijzelf wat minder beladen maken?
dinsdag 11 mei 2010 om 09:52
Was onlangs ook bij de huisarts, en (nog niet eerder gebeurd) prompt tranen. WTF, ik in tranen??
Maar het zijn toch alle emoties die eruit komen en de huisarts is natuurlijk wel een veilige plek.
Het is ook niet niks al die emoties voor jou, een kindje willen, en dit met allerlei medische ingrepen voor elkaar moeten krijgen. Het is allang niet meer voor alleen een knie dat je er heen gaat, er speelt (helaas voor jou) een hele poppenkast mee.
Dus mijn advies: laat maar komen, het lucht misschien op, waterproof mascara en als je klaar bent je neus snuiten en ogen drogen.
Heel veel sterkte in de mallemolen van het medisch circus.
Maar het zijn toch alle emoties die eruit komen en de huisarts is natuurlijk wel een veilige plek.
Het is ook niet niks al die emoties voor jou, een kindje willen, en dit met allerlei medische ingrepen voor elkaar moeten krijgen. Het is allang niet meer voor alleen een knie dat je er heen gaat, er speelt (helaas voor jou) een hele poppenkast mee.
Dus mijn advies: laat maar komen, het lucht misschien op, waterproof mascara en als je klaar bent je neus snuiten en ogen drogen.
Heel veel sterkte in de mallemolen van het medisch circus.
dinsdag 11 mei 2010 om 09:58
Ik vind het altijd heel moeilijk om bij de huisarts wat dan ook te bespreken. Bij mij zitten de tranen altijd heel erg hoog, en dan hoeft het niet eens iets ergs te zijn (doorverwijzing naar de dietiste ofzo, of de evaluatie van mijn anticonceptie). Ik kan er ook prima met iedereen over praten, maar bij de huisarts schiet ik altijd vol. Zelfs bij de gyn had ik hier geen last van!
Ben benieuwd naar ervaringen van anderen!
Ben benieuwd naar ervaringen van anderen!
dinsdag 11 mei 2010 om 10:03
@ingmagh: dat is ook wat er bij mij gebeurd! Raar he, ik begrijp het ook niet goed waarom dit is.
Misschien probeer ik mij wel overal groot te houden, want ik kan mij niet herinneren dat ik bij de gyn (voor de ICIS's) heb gehuild. Dat bewaar ik dan wel voor thuis. Maar bij de huisarts lukt dat niet of moeilijker.
Maar in de wachtkamer van de huisarts ben ik al veel gespanner dan bij de gyn bijvoorbeeld. Dat zou dan wel te maken hebben met eerdere ervaringen, 'verkeerd geconditioneerd' zeg maar.
Misschien probeer ik mij wel overal groot te houden, want ik kan mij niet herinneren dat ik bij de gyn (voor de ICIS's) heb gehuild. Dat bewaar ik dan wel voor thuis. Maar bij de huisarts lukt dat niet of moeilijker.
Maar in de wachtkamer van de huisarts ben ik al veel gespanner dan bij de gyn bijvoorbeeld. Dat zou dan wel te maken hebben met eerdere ervaringen, 'verkeerd geconditioneerd' zeg maar.
dinsdag 11 mei 2010 om 10:05
dinsdag 11 mei 2010 om 10:05
Als je je aanstellerig en daardoor ongemakkelijk voelt, zou dat het kunnen verklaren... Een soort angst-gevoel is dat.
Wat je er aan kunt doen... Beseffen (niet alleen qua kennis, maar ook met je emotie erbij komen) dat die huisarts daar zit om jou te helpen. Tuurlijk zijn er mensen met ernstigere klachten. Vast ook mensen met minder ernstige klachten. Dat doet er niet toe; jij betaalt je zorgverzekering en hebt daardoor recht op deze zorg. Je valt niemand lastig met jouw klachten, want de mensen krijgen er gewoon voor betaald (en goed ook ) om dit te doen.
Daarbij: alle gevoelens die je hebt komen ergens vandaan. Wie heeft het recht daarover te oordelen als wel of niet aanstellerig? Je wilt het gewoon verhelpen, hoe klein of groot je probleem ook is.
Wat je er aan kunt doen... Beseffen (niet alleen qua kennis, maar ook met je emotie erbij komen) dat die huisarts daar zit om jou te helpen. Tuurlijk zijn er mensen met ernstigere klachten. Vast ook mensen met minder ernstige klachten. Dat doet er niet toe; jij betaalt je zorgverzekering en hebt daardoor recht op deze zorg. Je valt niemand lastig met jouw klachten, want de mensen krijgen er gewoon voor betaald (en goed ook ) om dit te doen.
Daarbij: alle gevoelens die je hebt komen ergens vandaan. Wie heeft het recht daarover te oordelen als wel of niet aanstellerig? Je wilt het gewoon verhelpen, hoe klein of groot je probleem ook is.
dinsdag 11 mei 2010 om 10:08
Ik heb het een tijd gehad toen ik vond dat de huisarts mij niet serieus genoeg nam. Ik had toen het gevoel dat ik moest vechten om een doorverwijzing of recept te krijgen.
Ik ging niet huilen, maar was wel behoorlijk opgefokt elke keer van de spanning. Kan het zoiets zijn, dat je bang bent dat je (rechtstreeks of non-verbaal) voor aansteller uitgemaakt wordt?
Ik ging niet huilen, maar was wel behoorlijk opgefokt elke keer van de spanning. Kan het zoiets zijn, dat je bang bent dat je (rechtstreeks of non-verbaal) voor aansteller uitgemaakt wordt?
dinsdag 11 mei 2010 om 10:09
Een huisarts is natuurlijk wel iemand waarbij je de intiemste basis dingen neerlegt: je lichaam en je gezondheid, zelfs al is het maar wat kleins aan je knie (laat staan bij de intiemere dingen zoals vruchtbaarheidsbehandelingen).
Tegen vrienden kun je ook zeggen dat er iets aan je knie mankeert en je pijn hebt. Maar die vragen niet: sinds wanneer, hoe voelt de pijn? Die gaan niet zeggen: laat maar zien en dan aandachtig kijken en bestuderen en je dan ook nog een oplossing geven (medicijnenkuurtje en het komt weer helemaal goed mevrouw, sterkte en als het niet weggaat, kom gerust terug en dan ook nog een fijne handdruk).
Volgens mij komt in zo'n situatie het kleine kind in je naar voren. Iemand zorgt voor je. En dat maakt je klein en emotioneel.
Tel daarbij op dat als het ook nog om meer emotionele zaken als een knie gaat, dat je zenuwachtig bent en je zorgen kunt maken, dat alleen de wachtruimte al eerdere herinneringen oproepen etc. En dan snap ik die tranen wel hoor. Je voelt je gewoon kwetsbaar en die specifieke aandacht kan dan tranen opwekken.
(Bij een hork van een arts werkt het overigens anders)
Tegen vrienden kun je ook zeggen dat er iets aan je knie mankeert en je pijn hebt. Maar die vragen niet: sinds wanneer, hoe voelt de pijn? Die gaan niet zeggen: laat maar zien en dan aandachtig kijken en bestuderen en je dan ook nog een oplossing geven (medicijnenkuurtje en het komt weer helemaal goed mevrouw, sterkte en als het niet weggaat, kom gerust terug en dan ook nog een fijne handdruk).
Volgens mij komt in zo'n situatie het kleine kind in je naar voren. Iemand zorgt voor je. En dat maakt je klein en emotioneel.
Tel daarbij op dat als het ook nog om meer emotionele zaken als een knie gaat, dat je zenuwachtig bent en je zorgen kunt maken, dat alleen de wachtruimte al eerdere herinneringen oproepen etc. En dan snap ik die tranen wel hoor. Je voelt je gewoon kwetsbaar en die specifieke aandacht kan dan tranen opwekken.
(Bij een hork van een arts werkt het overigens anders)
dinsdag 11 mei 2010 om 10:17
Ik vind wel de de huisarts mij serieus neemt. Misschien wel té serieus. Daarmee bedoel ik dat ik mijzelf misschien wel wat serieuzer mag nemen. Ik negeer klachten en emoties vaak of bagetalliseer ze weg. Als ik dan bij de huisarts kom dan wordt er opeens wel aandacht aan besteed en gaat hij doorvragen. Dat is op dat moment denk ik even emotioneel voor mij.
Als vriendinnen doorvragen heb ik dat minder, misschien omdat we dan in een gelijkwaardige positie/rol zitten, bij de huisarts is het dat natuurlijk niet (arts-patient). Bij vriendinnen heb ik ook de controle over het gesprek en bij de huisarts toch minder, hij stuurt het gesprek.
@hiltje: je zin dat iemand voor mij zorgt, dat het kleine kind naar voren komt, dat zou kunnen. Ik laat niet zo snel iemand voor mij zorgen, ik zorg wel voor mijzelf. Ik hou er niet van als mensen zich zorgen maken om mij en daardoor neem ik misschien mijn eigen klachten niet zo serieus.
Jee.. wat een openbaringen opeens voor mijzelf!!
Als vriendinnen doorvragen heb ik dat minder, misschien omdat we dan in een gelijkwaardige positie/rol zitten, bij de huisarts is het dat natuurlijk niet (arts-patient). Bij vriendinnen heb ik ook de controle over het gesprek en bij de huisarts toch minder, hij stuurt het gesprek.
@hiltje: je zin dat iemand voor mij zorgt, dat het kleine kind naar voren komt, dat zou kunnen. Ik laat niet zo snel iemand voor mij zorgen, ik zorg wel voor mijzelf. Ik hou er niet van als mensen zich zorgen maken om mij en daardoor neem ik misschien mijn eigen klachten niet zo serieus.
Jee.. wat een openbaringen opeens voor mijzelf!!
dinsdag 11 mei 2010 om 10:41
Ja, Blekkie, dat klopt wel, ik ga niet zo snel naar de huisartst. Maar dat doen meer mensen en die hoeven niet te huilen. Mmmm..
Ik denk dat de oplossing voor mij ligt in het serieus nemen van mijn klachten, dat ik zelf wat meer (beter) voor mijzelf moet zorgen op dat gebied. En niet alles weg relativeren. Ik huil ook weinig in het bijzijn van anderen. Bij mijn vriend wel af en toe maar ook liever niet. Ik ben dan denk ik erg streng voor mijzelf, ik vind het niet nodig om te huilen.
Als een ander dat doet, vind ik dat helemaal niet erg, logisch juist en helemaal goed. Maar als het mijzelf betreft dan 'mag' ik het niet van mijzef.
Ik hoor op mijn werk hele erge dingen die gebeurd zijn met mensen. Mensen vertellen hier over, soms zelfs zonder tranen.
En dan kom ik, met mijn onschuldige (knie) klachten mét tranen.!
Ik denk dat de oplossing voor mij ligt in het serieus nemen van mijn klachten, dat ik zelf wat meer (beter) voor mijzelf moet zorgen op dat gebied. En niet alles weg relativeren. Ik huil ook weinig in het bijzijn van anderen. Bij mijn vriend wel af en toe maar ook liever niet. Ik ben dan denk ik erg streng voor mijzelf, ik vind het niet nodig om te huilen.
Als een ander dat doet, vind ik dat helemaal niet erg, logisch juist en helemaal goed. Maar als het mijzelf betreft dan 'mag' ik het niet van mijzef.
Ik hoor op mijn werk hele erge dingen die gebeurd zijn met mensen. Mensen vertellen hier over, soms zelfs zonder tranen.
En dan kom ik, met mijn onschuldige (knie) klachten mét tranen.!
dinsdag 11 mei 2010 om 10:44
dinsdag 11 mei 2010 om 10:47
@tinkeldel: dat heb ik wel eens gedacht, om dit te bespreken met de man die het aangaat.
Maar ik denk dan: dan maak ik het groter dan het is en dat hoeft dan ook weer niet. En hij heeft het erg druk, heeft vaak maar een paar minuten tijd.. Kom ik aan met mijn gebrul.
Die ruimte voor mijzelf 'opeisen' vind ik lastig.
Hoe denken anderen daar over? En wat zouden jullie dan doen, wel die tijd van een ander vragen of ...?
Maar ik denk dan: dan maak ik het groter dan het is en dat hoeft dan ook weer niet. En hij heeft het erg druk, heeft vaak maar een paar minuten tijd.. Kom ik aan met mijn gebrul.
Die ruimte voor mijzelf 'opeisen' vind ik lastig.
Hoe denken anderen daar over? En wat zouden jullie dan doen, wel die tijd van een ander vragen of ...?
