Psyche
alle pijlers
Trek ik de stekker eruit?
vrijdag 27 november 2009 om 15:47
ik ga door een aantal veranderingen in mijn leven en zou graag advies willen en ervaringen delen.....
Helaas wordt mijn leven op dit moment gekenmerkt door een gevoel van machteloosheid, leegte en wanhoop.
Sinds mijn pubertijd gaat het eigenlijk met vlagen helemaal niet goed met me en steeds blijf ik maar proberen om nou eindelijk een gelukkig te worden....helaas vaak zonder het gewenste resultaat........
Zonder mijn eigen machteloosheid te veel te willen afschuiven, heb ik er vaak over nagedacht waarom het mij toch niet lukt om me prettig te voelen in mn eigen leven. Ik weet dat ik vrij hoog sensitief ben in de zin dat ik me andermans verdriet enorm aantrek, ik zeer gevoelig ben voor wat een ander van me vindt en moeilijk tegen stress kan.
Mijn jeugd werd gekenmerkd door vele problemen in het gezin waar ik steeds tussenin zat en mezelf maar heel klein maakte. Ik probeerde altijd maar mezelf groot te houden en iedereen trots te maken, in een dusdanige mate dat ik nu niet eens meer weet wie mijn ware ik is. Wat er onder mijn 'vrolijke masker' zit. Ik heb hierdoor denk ik ook altijd maar het gevoel dat er niemand voor me is en ik er alleen voor sta, wat ik misschien dus zelf veroorzaak.
Mijn studietijd is voorbij gegaan thuis op mijn kamer. Ik ontrok me vaak van sociale activiteiten en koos er vreemd genoeg voor om thuis te blijven waar er almaar ruzie was.
Toen ik het werkleven inging bleven onzekerheid en leegte me achtervolgen en ben ik hulp gaan zoeken bij de GGZ. Die hebben sociale fobie vastgesteld, wara ik nu al een tijdje aan werk. Toch helpt het niet voldoende en loop ik nu compleet vast in mijn leven. Ik kan me niet concentreren, eet veel te veel, voel me alleen, lusteloos, onaantrekkelijk......Twijfel veel aan mezelf, aan mijn relatie, aan andere mensen. Voel me vaak een outsider en ben in groepen mensen vaak erg op de achtergrond. Mijn partner steunt me wel, maar ook aan hem twijfel ik en denk ik vaak 'misschien moet ik weg gaan'.
Oh jee, voel me een enorme zeur nu ik dit alleen al typ.
Vandaag ben ik naar de dokter geweest en ze denkt dat ik een burnout of drepressie heb. En zegt dat beter even kan stoppen met werken. En denkt dat ik misschien juist te lang doorga. Maar ja, wat nu? Maar de stekker eruit trekken en thuis gaan zitten? Mijn baas moeten inlichten en collega's opzadelen met mijn werk?
Anti depressiva zouden misschien wel kunnen helpen, maar ik denk vaak dat dit slechts een tijdelijke oplossing is en ik gewoon ongelukkige genen heb en ik niet altijd medicijnen kan slikken. Stom misschien maar ik geloof er na al deze jaren haast niet meer in dat ik ooit een fijn leven kan leiden zonder twijfels en diepe dalen.
Herkent iemand mijn verhaal of hebben jullie tips?
Helaas wordt mijn leven op dit moment gekenmerkt door een gevoel van machteloosheid, leegte en wanhoop.
Sinds mijn pubertijd gaat het eigenlijk met vlagen helemaal niet goed met me en steeds blijf ik maar proberen om nou eindelijk een gelukkig te worden....helaas vaak zonder het gewenste resultaat........
Zonder mijn eigen machteloosheid te veel te willen afschuiven, heb ik er vaak over nagedacht waarom het mij toch niet lukt om me prettig te voelen in mn eigen leven. Ik weet dat ik vrij hoog sensitief ben in de zin dat ik me andermans verdriet enorm aantrek, ik zeer gevoelig ben voor wat een ander van me vindt en moeilijk tegen stress kan.
Mijn jeugd werd gekenmerkd door vele problemen in het gezin waar ik steeds tussenin zat en mezelf maar heel klein maakte. Ik probeerde altijd maar mezelf groot te houden en iedereen trots te maken, in een dusdanige mate dat ik nu niet eens meer weet wie mijn ware ik is. Wat er onder mijn 'vrolijke masker' zit. Ik heb hierdoor denk ik ook altijd maar het gevoel dat er niemand voor me is en ik er alleen voor sta, wat ik misschien dus zelf veroorzaak.
Mijn studietijd is voorbij gegaan thuis op mijn kamer. Ik ontrok me vaak van sociale activiteiten en koos er vreemd genoeg voor om thuis te blijven waar er almaar ruzie was.
Toen ik het werkleven inging bleven onzekerheid en leegte me achtervolgen en ben ik hulp gaan zoeken bij de GGZ. Die hebben sociale fobie vastgesteld, wara ik nu al een tijdje aan werk. Toch helpt het niet voldoende en loop ik nu compleet vast in mijn leven. Ik kan me niet concentreren, eet veel te veel, voel me alleen, lusteloos, onaantrekkelijk......Twijfel veel aan mezelf, aan mijn relatie, aan andere mensen. Voel me vaak een outsider en ben in groepen mensen vaak erg op de achtergrond. Mijn partner steunt me wel, maar ook aan hem twijfel ik en denk ik vaak 'misschien moet ik weg gaan'.
Oh jee, voel me een enorme zeur nu ik dit alleen al typ.
Vandaag ben ik naar de dokter geweest en ze denkt dat ik een burnout of drepressie heb. En zegt dat beter even kan stoppen met werken. En denkt dat ik misschien juist te lang doorga. Maar ja, wat nu? Maar de stekker eruit trekken en thuis gaan zitten? Mijn baas moeten inlichten en collega's opzadelen met mijn werk?
Anti depressiva zouden misschien wel kunnen helpen, maar ik denk vaak dat dit slechts een tijdelijke oplossing is en ik gewoon ongelukkige genen heb en ik niet altijd medicijnen kan slikken. Stom misschien maar ik geloof er na al deze jaren haast niet meer in dat ik ooit een fijn leven kan leiden zonder twijfels en diepe dalen.
Herkent iemand mijn verhaal of hebben jullie tips?
vrijdag 27 november 2009 om 16:06
(q)Ik kan me niet concentreren, eet veel te veel, voel me alleen, lusteloos, onaantrekkelijk......Twijfel veel aan mezelf, aan mijn relatie, aan andere mensen. (q)
Dit herken ik wel heel sterk..
Voor de rest ben ik nu bezig mn leven een nieuwe draai te geven door hulp te zoeken..Heb al een boel tips en positieve verhalen van mensen gehoord op mijn topic...
Het klinkt alsof je in een negatief kringetje ronddraait..
Wat heb jij nodig om daaruit te komen?
Iemand gaf de tip aan mij om te blijven voelen wie of wat goed voor je is..
En geef niet op tot je de juiste hulp en ondersteuning hebt..
Sterkte.
Dit herken ik wel heel sterk..
Voor de rest ben ik nu bezig mn leven een nieuwe draai te geven door hulp te zoeken..Heb al een boel tips en positieve verhalen van mensen gehoord op mijn topic...
Het klinkt alsof je in een negatief kringetje ronddraait..
Wat heb jij nodig om daaruit te komen?
Iemand gaf de tip aan mij om te blijven voelen wie of wat goed voor je is..
En geef niet op tot je de juiste hulp en ondersteuning hebt..
Sterkte.
anoniem_11728 wijzigde dit bericht op 27-11-2009 16:07
Reden: Typvoutje
Reden: Typvoutje
% gewijzigd
vrijdag 27 november 2009 om 16:18
Dankjewel Thika. Ik zal eens kijken of ik jouw topic terug kan vinden. Knap van je dat je probeert om je leven een nieuwe draai te geven. Hoe doe jij dat?
hi Enneaaa, ik twijfel een beetje omdat de arts dacht aan overspannen / burnout en ik deze klachten al heel lang heb...Op een of andere manier vertel ik mezelf misschien te vaak dat ik al lang ongelukkig ben en er dus waarschijnlijk geen oplossing is. Niet echt constructief nee, dat niet
hi Enneaaa, ik twijfel een beetje omdat de arts dacht aan overspannen / burnout en ik deze klachten al heel lang heb...Op een of andere manier vertel ik mezelf misschien te vaak dat ik al lang ongelukkig ben en er dus waarschijnlijk geen oplossing is. Niet echt constructief nee, dat niet
vrijdag 27 november 2009 om 16:22
Je trekt de stekker er niet uit, je gaat eventjes op standby. Het klinkt heel definitief zoals je het nu omschrijft, maar dat is het niet! Even wat tijd voor jezelf, even tot jezelf komen, praten met de bedrijfsarts, handvatten van je huisarts: kortom, naar jezelf kijken en zien hoe het beter kan. Niet omdat jij iets niet goed doet, maar omdat je in het verkeerde negatieve cirkeltje terecht bent gekomen. Zeker als het in je karakter zit, kun je maar beter direct werken aan hoe je hiermee om moet gaan. Nog langer op je tenen lopen betekent langer bij moeten komen als je echt helemaal over je theewater gaat. De huisarts heeft vaker met dit bijltje gehad en heeft niet zomaar deze diagnose gesteld. Gun jezelf die tijd even, doe jezelf dat grote plezier. Waarschijnlijk voorkom je er een heleboel ellende mee voor in de toekomst. Je bent het waard.
vrijdag 27 november 2009 om 16:23
jazeker, nu 13 jaar geleden werd ik overspannen, deels door het werk. Ik heb de stekker eruit getrokken, PC uit en huilend naar huis. Hulp gezocht en 1½ jaar thuis geweest. Er kwam bij de psycholoog heel veel onverwerkt verleden/verdriet omhoog en de bedrijfsarts heeft me alle ruimte gegeven.
Wat collega's vonden? Niet belangrijk, het gaat om jóu! Het werk wordt echt wel gedaan, niemand is onmisbaar (dat dacht ik ook) en er werd een invaller gevonden! Uitzendbureau's zijn daar prima voor..
na die 1½ jaar was ik er weer helemaal klaar voor, ben er sterk(er) uitgekomen en dit overkomt me dan niet snel een tweede keer weer!
Wat collega's vonden? Niet belangrijk, het gaat om jóu! Het werk wordt echt wel gedaan, niemand is onmisbaar (dat dacht ik ook) en er werd een invaller gevonden! Uitzendbureau's zijn daar prima voor..
na die 1½ jaar was ik er weer helemaal klaar voor, ben er sterk(er) uitgekomen en dit overkomt me dan niet snel een tweede keer weer!
vrijdag 27 november 2009 om 16:25
Hallo sterretje,
Ik herken wel een aantal dingen uit je verhaal. Ik heb ook heel lang de schijn opgehouden dat het zo goed met me ging, eigenlijk een masker opgezet. Maar op een gegeven moment ging het niet meer, is was zo moe, kon me niet meer concentreren, had nergens meer zin in, huilde om de kleinste dingen (een lekke band, waardoor ik vijf minuten te laat was met mijn werk!) enz. Op een maandagmorgen heb ik besloten dit gaat niet meer en heb ik op mijn werk een hoop geregeld en een afspraak bij de huisarts gemaakt. Deze verwees me naar ene psycholoog met de vraagstelling: Burnout??
De psycholoog stelde inderdaad een burnout vast en ik ben bij haar onder behandeling gegaan. Maar ik had er niet veel baat mee, via via ben ik ook bij een haptotherapeut gekomen en daar had ik veel meer baat bij.
Ik herken wel een aantal dingen uit je verhaal. Ik heb ook heel lang de schijn opgehouden dat het zo goed met me ging, eigenlijk een masker opgezet. Maar op een gegeven moment ging het niet meer, is was zo moe, kon me niet meer concentreren, had nergens meer zin in, huilde om de kleinste dingen (een lekke band, waardoor ik vijf minuten te laat was met mijn werk!) enz. Op een maandagmorgen heb ik besloten dit gaat niet meer en heb ik op mijn werk een hoop geregeld en een afspraak bij de huisarts gemaakt. Deze verwees me naar ene psycholoog met de vraagstelling: Burnout??
De psycholoog stelde inderdaad een burnout vast en ik ben bij haar onder behandeling gegaan. Maar ik had er niet veel baat mee, via via ben ik ook bij een haptotherapeut gekomen en daar had ik veel meer baat bij.
vrijdag 27 november 2009 om 16:30
Ja is ook zo en weet je, ik kan ook gewoon niet verder. In mijn pauze loop ik vaak bijna te huilen. Op weg naar mijn werk wil ik bij wijze van spreken iedere nieuwe meter die ik afleg rechtomkeerd maken.
Mijn partner kan heel lief zijn maar hij reageerde vandaag erg vervelend toen ik terug kwam van de dokter. Hij zei dat het geen zin heeft om maar op de bank te gaan hangen en dat hij mij nu al jaren zo ziet en niet snapt waarom dit een oplossing is. Ik zie het voor nu ook niet meteen als een oplossing en weet dat ik hard zal moeten werken om gelukkig te worden, maar hoop echt dat hij me gaat steunen. Nu raakte ik alleen nog maar meer in paniek.
Ik hou graag mijn leven onder controle en wil degene zijn waar iedereen op rekent...niet de 'zielepiet'. Ik vind het enorm moeilijk om over mijn verdriet te praten.................
Mijn partner kan heel lief zijn maar hij reageerde vandaag erg vervelend toen ik terug kwam van de dokter. Hij zei dat het geen zin heeft om maar op de bank te gaan hangen en dat hij mij nu al jaren zo ziet en niet snapt waarom dit een oplossing is. Ik zie het voor nu ook niet meteen als een oplossing en weet dat ik hard zal moeten werken om gelukkig te worden, maar hoop echt dat hij me gaat steunen. Nu raakte ik alleen nog maar meer in paniek.
Ik hou graag mijn leven onder controle en wil degene zijn waar iedereen op rekent...niet de 'zielepiet'. Ik vind het enorm moeilijk om over mijn verdriet te praten.................
vrijdag 27 november 2009 om 16:35
Op een of andere manier vertel ik mezelf misschien te vaak dat ik al lang ongelukkig ben en er dus waarschijnlijk geen oplossing is. Niet echt constructief nee, dat niet
Nee zeker niet constructief. Het is duidelijk dat jij jezelf dus niet goed voelt , ook al is dat al een hele lange tijd. Pas dan wel op voor de arrogantie die dat gevoel je kan geven.
Hiermee bedoel ik de adviezen van mensen die echt kunnen weten wat kan helpen. Jouw gevoel is overheersend en negatief aanwezig in je denken. Juist het overdenken bepraten met anderen en het uitproberen van adviezen van objectieve derden die ervoor geleerd hebben, lijkt me momenteel zinniger.
Zoals ik je lees lijk je deze adviezen in twijfel trekken met de negatieve saus van je gevoel die toch al over alles heen gegoten word. Waarmee ik echt niet wil zeggen dat je nu je baas moet bellen , dat weet ik niet, dat is aan jou.
En weet je lees mijn stukkie alsjeblieft niet als een veroordeling van jouw gevoelens. Weet dat ik echt herken welk gevoel je hebt. Juist daarom tik ik misschien nogal "duidelijk".
Maar depressieve gevoelens zijn alles bepalend en overheersend. Je krijgt door die depri-gevoelens het idee dat je soms tegen eigen beter weten in iets gaat doen, waarvan je achteraf denkt : Dat had ik eerder moeten doen.
Oftewel (geloof dat ik een beetje vaagjes schrijf )
Als je wat wilt veranderen aan de situatie zal je je bewust kunnen worden dat je depressieve gevoelens je logica en ratio overschaduwen. Dat je dus soms voor je gevoel de verkeerde zaken aanpakt en dat je terwijl je aan het aanpakken bent ontdekt: Dat had ik veel eerder moeten doen. Die keuzes kunnen dus in de eerste instantie tegen je (depressieve) gevoelens in gaan.
Nee zeker niet constructief. Het is duidelijk dat jij jezelf dus niet goed voelt , ook al is dat al een hele lange tijd. Pas dan wel op voor de arrogantie die dat gevoel je kan geven.
Hiermee bedoel ik de adviezen van mensen die echt kunnen weten wat kan helpen. Jouw gevoel is overheersend en negatief aanwezig in je denken. Juist het overdenken bepraten met anderen en het uitproberen van adviezen van objectieve derden die ervoor geleerd hebben, lijkt me momenteel zinniger.
Zoals ik je lees lijk je deze adviezen in twijfel trekken met de negatieve saus van je gevoel die toch al over alles heen gegoten word. Waarmee ik echt niet wil zeggen dat je nu je baas moet bellen , dat weet ik niet, dat is aan jou.
En weet je lees mijn stukkie alsjeblieft niet als een veroordeling van jouw gevoelens. Weet dat ik echt herken welk gevoel je hebt. Juist daarom tik ik misschien nogal "duidelijk".
Maar depressieve gevoelens zijn alles bepalend en overheersend. Je krijgt door die depri-gevoelens het idee dat je soms tegen eigen beter weten in iets gaat doen, waarvan je achteraf denkt : Dat had ik eerder moeten doen.
Oftewel (geloof dat ik een beetje vaagjes schrijf )
Als je wat wilt veranderen aan de situatie zal je je bewust kunnen worden dat je depressieve gevoelens je logica en ratio overschaduwen. Dat je dus soms voor je gevoel de verkeerde zaken aanpakt en dat je terwijl je aan het aanpakken bent ontdekt: Dat had ik veel eerder moeten doen. Die keuzes kunnen dus in de eerste instantie tegen je (depressieve) gevoelens in gaan.
vrijdag 27 november 2009 om 16:53
dank je Enneaaa. Maak je geen zorgen, ik voel me niet aangevallen
Ja misschien is het wel een valkuil van lang onzeker en ongelukkig zijn. Je neemt voor waardheid aan dat het allemaal aan dit of dat ligt (meestal jezelf). Als de dokter dan zegt 'je moet rust nemen en lief zijn voor jezelf' dan denk je jemig wat stel ik me aan.
Diep van binnen geef ik mezelf de schuld van alles. Een paar automatische gedachten (die helemaal niet logisch zijn als ik er overna denk) maar die er gewoon ingebakken zitten:
- ik kan mijn leven niet aan, het ligt aan mij -> ik ben een zeur
- het is mijn eigen schuld dat mijn vriend me bedrogen heeft een paar jaar geleden want ik ben niet aantrekkelijk genoeg
- ik werd op school gepest omdat ik "sloom overkom"
- mijn collega's vinden me niet aardig
- mijn familie is er niet voor me, ze houden niet van me
- ik kon mijn vader niet van zijn depressie afhelpen en heb het alleen erger gemaakt
- ik kom onzeker en saai over
Als ik het teruglees realiseer ik me ook zelf hoe hard ik tegen mezelf ben. Daarom is het waarschijnlijk ook dat ik het heeeeel moeilijk vind om hulp te accepteren
Ja misschien is het wel een valkuil van lang onzeker en ongelukkig zijn. Je neemt voor waardheid aan dat het allemaal aan dit of dat ligt (meestal jezelf). Als de dokter dan zegt 'je moet rust nemen en lief zijn voor jezelf' dan denk je jemig wat stel ik me aan.
Diep van binnen geef ik mezelf de schuld van alles. Een paar automatische gedachten (die helemaal niet logisch zijn als ik er overna denk) maar die er gewoon ingebakken zitten:
- ik kan mijn leven niet aan, het ligt aan mij -> ik ben een zeur
- het is mijn eigen schuld dat mijn vriend me bedrogen heeft een paar jaar geleden want ik ben niet aantrekkelijk genoeg
- ik werd op school gepest omdat ik "sloom overkom"
- mijn collega's vinden me niet aardig
- mijn familie is er niet voor me, ze houden niet van me
- ik kon mijn vader niet van zijn depressie afhelpen en heb het alleen erger gemaakt
- ik kom onzeker en saai over
Als ik het teruglees realiseer ik me ook zelf hoe hard ik tegen mezelf ben. Daarom is het waarschijnlijk ook dat ik het heeeeel moeilijk vind om hulp te accepteren
vrijdag 27 november 2009 om 17:05
Als ik het teruglees realiseer ik me ook zelf hoe hard ik tegen mezelf ben. Daarom is het waarschijnlijk ook dat ik het heeeeel moeilijk vind om hulp te accepteren
Juist de reden (des te meer) dit wel te gaan doen.
Jij bent namelijk wel mooi, aardig insprirerend en leuk. En je hebt een lieve goede huisarts.
Alleen dat zie je nu niet zo. Als je nu hulp aanpakt , je tanden op elkaar zet , met je billen bloot gaat, en de tijd hiervoor neemt ,komt er wellicht een moment dat je dit zelf ook gaat voelen en zien.
Hoe zou dat voelen denk je?
-Sterretjeszietsterretjes die een goed gevoel heeft over zichzelf ?
-Die in de spiegel kijkt en het leuke wijf ziet staan die de hele wereld al die tijd al heeft gezien?
-Die mag zeuren en janken maar ook mag blij zijn en tevreden?
-Die het niet (meer) belangrijk vind wat anderen van haar vinden omdat zij zichzelf goed voelt?
- Die accepteert dat ze haar vader niet kon helpen omdat alleen haar vader zelf zich had kunnen helpen?
- die besluit het anders te doen dan haar vader , gewoon omdat sterrejeszietsterretjes is en niet haar vader? (en wel zichzelf gaat helpen.)
Ja dat duurt lang misschien.... maar hey vrouw zo is het toch ook niet lekker in jou?
Je kan het , je zeurt niet. Grijp deze mooie kans. Raar misschien geschreven maar dit is echt jouw kans om de rest van je leven anders te maken.
Ps: ik lees vanavond verder...
Juist de reden (des te meer) dit wel te gaan doen.
Jij bent namelijk wel mooi, aardig insprirerend en leuk. En je hebt een lieve goede huisarts.
Alleen dat zie je nu niet zo. Als je nu hulp aanpakt , je tanden op elkaar zet , met je billen bloot gaat, en de tijd hiervoor neemt ,komt er wellicht een moment dat je dit zelf ook gaat voelen en zien.
Hoe zou dat voelen denk je?
-Sterretjeszietsterretjes die een goed gevoel heeft over zichzelf ?
-Die in de spiegel kijkt en het leuke wijf ziet staan die de hele wereld al die tijd al heeft gezien?
-Die mag zeuren en janken maar ook mag blij zijn en tevreden?
-Die het niet (meer) belangrijk vind wat anderen van haar vinden omdat zij zichzelf goed voelt?
- Die accepteert dat ze haar vader niet kon helpen omdat alleen haar vader zelf zich had kunnen helpen?
- die besluit het anders te doen dan haar vader , gewoon omdat sterrejeszietsterretjes is en niet haar vader? (en wel zichzelf gaat helpen.)
Ja dat duurt lang misschien.... maar hey vrouw zo is het toch ook niet lekker in jou?
Je kan het , je zeurt niet. Grijp deze mooie kans. Raar misschien geschreven maar dit is echt jouw kans om de rest van je leven anders te maken.
Ps: ik lees vanavond verder...
vrijdag 27 november 2009 om 22:29
zaterdag 28 november 2009 om 15:37
Sterretje, ik herken ook wat in je verhaal en zou je graag een paar woorden teruggeven, al weet ik op dit moment nog niet precies wat ik tegen je wil zeggen. Als eerste wil ik je meegeven dat je niet zeurt. Je voelt je gewoon zo, en voelen is nog geen zeuren.
Wel goed van je dat je hulp hebt gezocht, het is misschien nog niet helemaal de juiste. Kun je op het GGZ aangeven dat de hulp die je daar krijgt voor die sociale fobie niet voldoende helpt?
Hoe kijk jijzelf tegen (tijdelijk) stoppen met werken aan? Als je zomaar van de een op andere dag stopt voel je je misschien ook nog ellendiger. Toen ik aan het werk was was dat voor mij vaak ook wel een afleiding van dat depressieve. Daarom ben ik destijds wel doorblijven werken. Nu werkte ik niet fulltime, was een bijbaan, maar als ik extra wilde werken kon dat eigenlijk altijd en als het even minder was dan draaide ik gewoon mijn 'standaard' uren, iets van 10 uur per week.
Is het niet iets om eens met je baas te gaan praten en hem of haar te vertellen dat het niet zo lekker gaat? Misschien valt er wel wat te regelen, ik weet het niet.
Antidepressiva betekend niet gelijk dat je die je hele leven moet slikken, ik zeg ook zeker niet dat je ze moet slikken, want ik ben niet degene die zoiets kan bepalen. Maar je kunt het zien als een tijdelijke steun in de rug. Je kunt er altijd een keer een informatief gesprek over hebben. Er zijn misschien ook andere mogelijkheden buiten antidepressiva om.
Heb je wel eens je bloed laten controleren op bijv. je schildklier? Dat was bij mij destijds het eerste wat ze deden toen ik met soortgelijke 'klachten' bij de dokter kwam. Ze wilden eerst lichamelijke klachten kunnen uitsluiten.
Veel sterkte Sterretje, en probeer een beetje lief voor jezelf te zijn.
Wel goed van je dat je hulp hebt gezocht, het is misschien nog niet helemaal de juiste. Kun je op het GGZ aangeven dat de hulp die je daar krijgt voor die sociale fobie niet voldoende helpt?
Hoe kijk jijzelf tegen (tijdelijk) stoppen met werken aan? Als je zomaar van de een op andere dag stopt voel je je misschien ook nog ellendiger. Toen ik aan het werk was was dat voor mij vaak ook wel een afleiding van dat depressieve. Daarom ben ik destijds wel doorblijven werken. Nu werkte ik niet fulltime, was een bijbaan, maar als ik extra wilde werken kon dat eigenlijk altijd en als het even minder was dan draaide ik gewoon mijn 'standaard' uren, iets van 10 uur per week.
Is het niet iets om eens met je baas te gaan praten en hem of haar te vertellen dat het niet zo lekker gaat? Misschien valt er wel wat te regelen, ik weet het niet.
Antidepressiva betekend niet gelijk dat je die je hele leven moet slikken, ik zeg ook zeker niet dat je ze moet slikken, want ik ben niet degene die zoiets kan bepalen. Maar je kunt het zien als een tijdelijke steun in de rug. Je kunt er altijd een keer een informatief gesprek over hebben. Er zijn misschien ook andere mogelijkheden buiten antidepressiva om.
Heb je wel eens je bloed laten controleren op bijv. je schildklier? Dat was bij mij destijds het eerste wat ze deden toen ik met soortgelijke 'klachten' bij de dokter kwam. Ze wilden eerst lichamelijke klachten kunnen uitsluiten.
Veel sterkte Sterretje, en probeer een beetje lief voor jezelf te zijn.
zaterdag 28 november 2009 om 16:35
Ik denk dat je wel zeker een burn out hebt maar dat dat maar 1 kant van het verhaal is, de welbekende druppel. Je geeft aan dat je eigenlijk al vanaf je pubertijd je je niet lekker in je vel voelt. Dit klinkt miss stom maar heb je wel eens aan Pddnos (of aanverwante stoornis ) gedacht? Bij mijn jongste zoon is dit in zijn pubertijd ondekt en jou verhaal doet mij er erg aan zijn problemen denken. Natuurlijk kan ik er totaal naast zitten en wens je heel veel sterkte!
zaterdag 28 november 2009 om 16:48
maar het gevoel dat er niemand voor me is en ik er alleen voor sta,
Mijn studietijd is voorbij gegaan thuis op mijn kamer.
Ik ontrok me vaak van sociale activiteiten
Mijn advies is laat je testen bij een goed bureau, dit wordt vergoed door het ziekenfonds. Iedereen kan gissen en je een fobie of depressie aanpraten omdat veel symptonen overeenkomen. Wij weten sinds een jaar dat hij dit heeft en tuurlijk is het leven nu niet in eens een stuk gemakkelijker, maar wel de opluchting dat ik en hij nu weten wat de ondergrond is van zijn problemen en daar nu aan kunnen werken. Het grootste verschil is de omgeving en familie, nu ze het weten is het opeens wel een leuk joch en anders tegen hem aankijken. En begrip hebben voor mijn burn out na al die jaren worstelen.
Mijn studietijd is voorbij gegaan thuis op mijn kamer.
Ik ontrok me vaak van sociale activiteiten
Mijn advies is laat je testen bij een goed bureau, dit wordt vergoed door het ziekenfonds. Iedereen kan gissen en je een fobie of depressie aanpraten omdat veel symptonen overeenkomen. Wij weten sinds een jaar dat hij dit heeft en tuurlijk is het leven nu niet in eens een stuk gemakkelijker, maar wel de opluchting dat ik en hij nu weten wat de ondergrond is van zijn problemen en daar nu aan kunnen werken. Het grootste verschil is de omgeving en familie, nu ze het weten is het opeens wel een leuk joch en anders tegen hem aankijken. En begrip hebben voor mijn burn out na al die jaren worstelen.
zaterdag 28 november 2009 om 22:25
quote:Sterretjezietsterretjes schreef op 27 november 2009 @ 15:47:
Anti depressiva zouden misschien wel kunnen helpen, maar ik denk vaak dat dit slechts een tijdelijke oplossing is en ik gewoon ongelukkige genen heb en ik niet altijd medicijnen kan slikken. Stom misschien maar ik geloof er na al deze jaren haast niet meer in dat ik ooit een fijn leven kan leiden zonder twijfels en diepe dalen.
Herkent iemand mijn verhaal of hebben jullie tips?Als ik het zo lees klinkt het zeker wel of medicatie je kan helpen. Het hoeft helemaal niet permanent te zijn, soms geeft het je gewoon de mogelijkheid om echt aan dingen te werken terwijl je nu in je negatieve cognities blijft hangen. En ja, soms kan het wel nodig blijken voor lange tijd (of inderdaad zelfs permanent) medicatie te nemen. Ik snap dat dat een vervelend idee is en als je bijwerkingen zou hebben dat het ook echt vervelend is, maar het lijkt mij ook erg naar om op deze manier altijd door te sukkelen. Depressieve klachten hangen samen met een serotonine tekort in je hersenen en antidepressiva zorgen ervoor dat deze stof beter werkzaam is in je hersenen. Als je een insuline tekort zou hebben (diabetes dus), zou het dan ook zo moeilijk zijn om medicijnen te accepteren? En waarom is dat bij en serotonine tekort dan wel zo?
Anti depressiva zouden misschien wel kunnen helpen, maar ik denk vaak dat dit slechts een tijdelijke oplossing is en ik gewoon ongelukkige genen heb en ik niet altijd medicijnen kan slikken. Stom misschien maar ik geloof er na al deze jaren haast niet meer in dat ik ooit een fijn leven kan leiden zonder twijfels en diepe dalen.
Herkent iemand mijn verhaal of hebben jullie tips?Als ik het zo lees klinkt het zeker wel of medicatie je kan helpen. Het hoeft helemaal niet permanent te zijn, soms geeft het je gewoon de mogelijkheid om echt aan dingen te werken terwijl je nu in je negatieve cognities blijft hangen. En ja, soms kan het wel nodig blijken voor lange tijd (of inderdaad zelfs permanent) medicatie te nemen. Ik snap dat dat een vervelend idee is en als je bijwerkingen zou hebben dat het ook echt vervelend is, maar het lijkt mij ook erg naar om op deze manier altijd door te sukkelen. Depressieve klachten hangen samen met een serotonine tekort in je hersenen en antidepressiva zorgen ervoor dat deze stof beter werkzaam is in je hersenen. Als je een insuline tekort zou hebben (diabetes dus), zou het dan ook zo moeilijk zijn om medicijnen te accepteren? En waarom is dat bij en serotonine tekort dan wel zo?
zaterdag 28 november 2009 om 22:31
quote:dosati schreef op 28 november 2009 @ 16:48:
maar het gevoel dat er niemand voor me is en ik er alleen voor sta,
Mijn studietijd is voorbij gegaan thuis op mijn kamer.
Ik ontrok me vaak van sociale activiteiten
Mijn advies is laat je testen bij een goed bureau, dit wordt vergoed door het ziekenfonds. Iedereen kan gissen en je een fobie of depressie aanpraten omdat veel symptonen overeenkomen. Wij weten sinds een jaar dat hij dit heeft en tuurlijk is het leven nu niet in eens een stuk gemakkelijker, maar wel de opluchting dat ik en hij nu weten wat de ondergrond is van zijn problemen en daar nu aan kunnen werken. Het grootste verschil is de omgeving en familie, nu ze het weten is het opeens wel een leuk joch en anders tegen hem aankijken. En begrip hebben voor mijn burn out na al die jaren worstelen.Waarom zouden ze haar een fobie of depressie aanpraten? Een sociale fobie komt regelmatig voor, evenals een depressie, en daar horen wel ook de klachten bij die ze noemt. Bij een ASS horen nog veel meer problemen dan alleen de sociale problemen en die lees ik in ieder geval niet terug in haar posts. Uiteraard kan ik vanaf hier niet beoordelen hoe haar klachten het beste te plaatsen zijn, maar om het oordeel van hulpverleners die haar gezien hebben af te doen met gissen en aanpraten vind ik wel erg kort door de bocht en schept wellicht ook verwarring voor TO. Naar dat het bij jullie zo gegaan is, maar dat betekent niet dat het bij anderen ook altijd zo is!
maar het gevoel dat er niemand voor me is en ik er alleen voor sta,
Mijn studietijd is voorbij gegaan thuis op mijn kamer.
Ik ontrok me vaak van sociale activiteiten
Mijn advies is laat je testen bij een goed bureau, dit wordt vergoed door het ziekenfonds. Iedereen kan gissen en je een fobie of depressie aanpraten omdat veel symptonen overeenkomen. Wij weten sinds een jaar dat hij dit heeft en tuurlijk is het leven nu niet in eens een stuk gemakkelijker, maar wel de opluchting dat ik en hij nu weten wat de ondergrond is van zijn problemen en daar nu aan kunnen werken. Het grootste verschil is de omgeving en familie, nu ze het weten is het opeens wel een leuk joch en anders tegen hem aankijken. En begrip hebben voor mijn burn out na al die jaren worstelen.Waarom zouden ze haar een fobie of depressie aanpraten? Een sociale fobie komt regelmatig voor, evenals een depressie, en daar horen wel ook de klachten bij die ze noemt. Bij een ASS horen nog veel meer problemen dan alleen de sociale problemen en die lees ik in ieder geval niet terug in haar posts. Uiteraard kan ik vanaf hier niet beoordelen hoe haar klachten het beste te plaatsen zijn, maar om het oordeel van hulpverleners die haar gezien hebben af te doen met gissen en aanpraten vind ik wel erg kort door de bocht en schept wellicht ook verwarring voor TO. Naar dat het bij jullie zo gegaan is, maar dat betekent niet dat het bij anderen ook altijd zo is!
zondag 29 november 2009 om 02:55
@Espy: oke, stop talkin' onzin..
Depressieve symptomen hebben écht niet altijd samenhang met een serotonine tekort.
Datsoort onzin heb ik vaak genoeg gehoord & er is nogsteeds geen bewijs dat 'n serotonine "tekort" daadwerkelijk aanwezig is.
Verder inderdaad waar dat PDD-NOS/ASS niet waarschijnlijk is.
@TO/Sterretjezietsterretjes:
Ik herken enkele punten in je verhaal.
Hoewel ik vroeger niet altijd even empatisch reageerde op mijn omgeving ben ik wél gevoelig, kon weinig kritiek hebben. (het hing er vanaf wie & hoe het geleverd werd)
Ook ik bleef thuis 'hangen' terwijl de relatie tussen mij & mijn ouders 'ontspoorden', was ook niet al te sociaal, eet te veel. (kom er 'handig' genoeg niet veel van aan, sterker nog..)
enfin: Nu trek ik me het leed van vele anderen (vrnl. van diegenen waar ik me verbonden tot wil voelen) aan.
Nu lees ik je 2e grote post:
- je bent 'sloom' (als in: af-en-toe afwezig met 'n soort van interne reset?)
- 'je familie houdt niet van je' (gossie meid, herken ik ook)
- 'je hebt (het gevoel?) dat je jouw vader niet uit zijn depressie hebt kunnen halen/houden.'
Ik vraag mij de volgende dingen af:
- ben je ook kritisch naar jezelf dat je zo'n "falend" leven lijd? (deels perfectionistisch, de drive is er, maar op velerlei wijzen mislukken je eigen doelstellingen.)
- Eet je stelselmatig (best) veel? (ook vroeger)
- betrap je jezelf erop dat je vaak snel boos reageert &/of misschien) begint te schelden? (tegen anderen)
maw:
- welke karaktertrekken heb je?
(negatief, snel geraakt, empatisch, zelf-kritisch, voorlopig nóg ongelukkig)
- Welke fysieke verschijnselen blijven opduiken in je medisch dossier? (welke klachten zijn langdurig aanwezig; ben je dun of dik, heb je het vaak koud óf warm, ben je snel duizelig enzovoorts)
Wanneer je bovenstaande punten voor jezelf goed kunt beantwoorden ben je al voor 50% opweg naar 'n juiste aanpak.
Vindt het overigens bewonderenswaardig wat 'Enneaaa' doet, ze neemt de positieve therapeutische kennis mee in haar teksten.
Ze probeert je al op te peppen, worked for me allright (voor heel even dan.)
Prachtige post.
Sterretjezietsterretjes, sterkte meid, je kunt er écht wél wat van, leren omgaan met je klachten kan je tot grote hoogte brengen!
(trust me, ik weet het uit ervaring)
Depressieve symptomen hebben écht niet altijd samenhang met een serotonine tekort.
Datsoort onzin heb ik vaak genoeg gehoord & er is nogsteeds geen bewijs dat 'n serotonine "tekort" daadwerkelijk aanwezig is.
Verder inderdaad waar dat PDD-NOS/ASS niet waarschijnlijk is.
@TO/Sterretjezietsterretjes:
Ik herken enkele punten in je verhaal.
Hoewel ik vroeger niet altijd even empatisch reageerde op mijn omgeving ben ik wél gevoelig, kon weinig kritiek hebben. (het hing er vanaf wie & hoe het geleverd werd)
Ook ik bleef thuis 'hangen' terwijl de relatie tussen mij & mijn ouders 'ontspoorden', was ook niet al te sociaal, eet te veel. (kom er 'handig' genoeg niet veel van aan, sterker nog..)
enfin: Nu trek ik me het leed van vele anderen (vrnl. van diegenen waar ik me verbonden tot wil voelen) aan.
Nu lees ik je 2e grote post:
- je bent 'sloom' (als in: af-en-toe afwezig met 'n soort van interne reset?)
- 'je familie houdt niet van je' (gossie meid, herken ik ook)
- 'je hebt (het gevoel?) dat je jouw vader niet uit zijn depressie hebt kunnen halen/houden.'
Ik vraag mij de volgende dingen af:
- ben je ook kritisch naar jezelf dat je zo'n "falend" leven lijd? (deels perfectionistisch, de drive is er, maar op velerlei wijzen mislukken je eigen doelstellingen.)
- Eet je stelselmatig (best) veel? (ook vroeger)
- betrap je jezelf erop dat je vaak snel boos reageert &/of misschien) begint te schelden? (tegen anderen)
maw:
- welke karaktertrekken heb je?
(negatief, snel geraakt, empatisch, zelf-kritisch, voorlopig nóg ongelukkig)
- Welke fysieke verschijnselen blijven opduiken in je medisch dossier? (welke klachten zijn langdurig aanwezig; ben je dun of dik, heb je het vaak koud óf warm, ben je snel duizelig enzovoorts)
Wanneer je bovenstaande punten voor jezelf goed kunt beantwoorden ben je al voor 50% opweg naar 'n juiste aanpak.
Vindt het overigens bewonderenswaardig wat 'Enneaaa' doet, ze neemt de positieve therapeutische kennis mee in haar teksten.
Ze probeert je al op te peppen, worked for me allright (voor heel even dan.)
Prachtige post.
Sterretjezietsterretjes, sterkte meid, je kunt er écht wél wat van, leren omgaan met je klachten kan je tot grote hoogte brengen!
(trust me, ik weet het uit ervaring)
