Trek ik de stekker eruit?

ik ga door een aantal veranderingen in mijn leven en zou graag advies willen en ervaringen delen.....



Helaas wordt mijn leven op dit moment gekenmerkt door een gevoel van machteloosheid, leegte en wanhoop.

Sinds mijn pubertijd gaat het eigenlijk met vlagen helemaal niet goed met me en steeds blijf ik maar proberen om nou eindelijk een gelukkig te worden....helaas vaak zonder het gewenste resultaat........



Zonder mijn eigen machteloosheid te veel te willen afschuiven, heb ik er vaak over nagedacht waarom het mij toch niet lukt om me prettig te voelen in mn eigen leven. Ik weet dat ik vrij hoog sensitief ben in de zin dat ik me andermans verdriet enorm aantrek, ik zeer gevoelig ben voor wat een ander van me vindt en moeilijk tegen stress kan.

Mijn jeugd werd gekenmerkd door vele problemen in het gezin waar ik steeds tussenin zat en mezelf maar heel klein maakte. Ik probeerde altijd maar mezelf groot te houden en iedereen trots te maken, in een dusdanige mate dat ik nu niet eens meer weet wie mijn ware ik is. Wat er onder mijn 'vrolijke masker' zit. Ik heb hierdoor denk ik ook altijd maar het gevoel dat er niemand voor me is en ik er alleen voor sta, wat ik misschien dus zelf veroorzaak.

Mijn studietijd is voorbij gegaan thuis op mijn kamer. Ik ontrok me vaak van sociale activiteiten en koos er vreemd genoeg voor om thuis te blijven waar er almaar ruzie was.



Toen ik het werkleven inging bleven onzekerheid en leegte me achtervolgen en ben ik hulp gaan zoeken bij de GGZ. Die hebben sociale fobie vastgesteld, wara ik nu al een tijdje aan werk. Toch helpt het niet voldoende en loop ik nu compleet vast in mijn leven. Ik kan me niet concentreren, eet veel te veel, voel me alleen, lusteloos, onaantrekkelijk......Twijfel veel aan mezelf, aan mijn relatie, aan andere mensen. Voel me vaak een outsider en ben in groepen mensen vaak erg op de achtergrond. Mijn partner steunt me wel, maar ook aan hem twijfel ik en denk ik vaak 'misschien moet ik weg gaan'.

Oh jee, voel me een enorme zeur nu ik dit alleen al typ.



Vandaag ben ik naar de dokter geweest en ze denkt dat ik een burnout of drepressie heb. En zegt dat beter even kan stoppen met werken. En denkt dat ik misschien juist te lang doorga. Maar ja, wat nu? Maar de stekker eruit trekken en thuis gaan zitten? Mijn baas moeten inlichten en collega's opzadelen met mijn werk?

Anti depressiva zouden misschien wel kunnen helpen, maar ik denk vaak dat dit slechts een tijdelijke oplossing is en ik gewoon ongelukkige genen heb en ik niet altijd medicijnen kan slikken. Stom misschien maar ik geloof er na al deze jaren haast niet meer in dat ik ooit een fijn leven kan leiden zonder twijfels en diepe dalen.



Herkent iemand mijn verhaal of hebben jullie tips?