Psyche
alle pijlers
Twijfels en een terugval
maandag 25 november 2019 om 11:14
Graag zou ik mijn verhaal willen delen. Ik hoop op herkenbaarheid, steun en misschien wel advies.
Ik ben inmiddels een halfjaar van mijn antidepressiva af (venlafaxine). Het heeft me goed geholpen na de geboorte van mijn 3e kindje bij met name angstklachten. In de afgelopen 6 jaar is er heel veel gebeurd. In 2013 is mijn 1e kindje overleden en daarna ben ik in een rollercoaster van emoties beland. De rouw in combinatie met hormonen werden teveel, er werd een depressie geconstateerd en na een lange periode van onrust en antidepressiva ging het uiteindelijk beter. Daarna een gezond kindje mogen krijgen. Heel erg blij maar helaas opnieuw last van hormonen, spanning, depressie en een overweldigend gevoel. Proberen de dagen zo goed mogelijk door te komen, antidepressiva gewisseld en CGT gevolgd. Ik voelde me na een jaar weer mezelf. Antidepressiva afgebouwd en een jaar later een 3e kindje gekregen. Maar weer kwam die postnatale depressie om de hoek. Gelukkig kende ik de symptomen. Omdat ik nu vooral last had van spanning & angst uiteindelijk bij venlafaxine uitgekomen en na enkele maanden ging het beter. Deze gehele periode goede ondersteuning gehad van man, huisarts & poh en familie.
Mijn 3e kindje is inmiddels 2 jaar. Inmiddels dus een halfjaar geen antidepressiva meer. en een goede periode gehad van 1,5 jaar. Maar de afgelopen weken is mijn stress weer enorm opgebouwd. Het is een jaar geleden dat mijn moeder overleden is, ik moet een nieuwe baan zoeken (na 10 jaar bij dezelfde werkgever), mijn oma is overleden, het is 6 jaar geleden dat mijn kindje overleden is. Het begon met twijfels en stress over werk: welke baan, hoeveel uur, ik moet opschieten anders krijg ik geen kinderopvangtoeslag meer (als kinderen van de opvang afgaan heb ik geen tijd meer om een baan te zoeken en ben ik een plek op de opvang kwijt), wil ik iets simpels dichter in de buurt of een uitdagende functie en dan maar iets verder reizen. Wanneer ik eenmaal een nieuwe baan vind zal dit ook weer spannend zijn. En dan de zorg voor 2 kleine kinderen, mijn moeder die er niet meer is en de angst dat het me allemaal niet meer lukt.
Ik merk dat de stress in mijn lichaam langzaam is opgebouwd en het lukt me nu niet zo goed meer om overzicht te krijgen. Ik voel me constant gespannen, veel piekeren, huilerig en heb het gevoel dat ik het allemaal niet zo meer aankan. Dat slaat over op mijn lichaam, minder eetlust, misselijk en spierpijn. Rationeel weet ik dat het vanzelf weer beter zal worden, moeilijke periodes horen er ook bij en ik mag me even minder voelen. Maar wat is het lastig als je je weer net zo rot kan voelen als tijdens die postnatale depressies. Ik dacht uiteindelijk dat mijn depressies echt te maken hadden met hormonen na de bevalling. Dat ik het nu opnieuw niet aankan voelt zo machteloos.
In vergelijking met al die jaren heb ik best veel geleerd. Ik kan redelijk de dag doorkomen, het lukt om voor de kinderen te zorgen en om (kleine) dingetjes te doen. Ik probeer ook te ontspannen. Maar alles bij elkaar weet ik niet zo goed hoe alles nu verder moet. Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts en kan woensdag terecht. Maar geen idee of antidepressiva weer nodig is of dat ik het maar gewoon aan moet kijken ofzo. De reden dat ik destijds gestopt was is omdat het mijn gevoel wel een beetje afvlakte en omdat ik dacht het niet meer nodig te hebben omdat de bevalling al 1,5 jaar geleden was.
Een heel verhaal, een beetje warrig misschien. Het is fijn om het in ieder geval even op te schrijven. Mocht iemand iets herkennen of tips hebben of iets anders, ik hoor het graag
Ik ben inmiddels een halfjaar van mijn antidepressiva af (venlafaxine). Het heeft me goed geholpen na de geboorte van mijn 3e kindje bij met name angstklachten. In de afgelopen 6 jaar is er heel veel gebeurd. In 2013 is mijn 1e kindje overleden en daarna ben ik in een rollercoaster van emoties beland. De rouw in combinatie met hormonen werden teveel, er werd een depressie geconstateerd en na een lange periode van onrust en antidepressiva ging het uiteindelijk beter. Daarna een gezond kindje mogen krijgen. Heel erg blij maar helaas opnieuw last van hormonen, spanning, depressie en een overweldigend gevoel. Proberen de dagen zo goed mogelijk door te komen, antidepressiva gewisseld en CGT gevolgd. Ik voelde me na een jaar weer mezelf. Antidepressiva afgebouwd en een jaar later een 3e kindje gekregen. Maar weer kwam die postnatale depressie om de hoek. Gelukkig kende ik de symptomen. Omdat ik nu vooral last had van spanning & angst uiteindelijk bij venlafaxine uitgekomen en na enkele maanden ging het beter. Deze gehele periode goede ondersteuning gehad van man, huisarts & poh en familie.
Mijn 3e kindje is inmiddels 2 jaar. Inmiddels dus een halfjaar geen antidepressiva meer. en een goede periode gehad van 1,5 jaar. Maar de afgelopen weken is mijn stress weer enorm opgebouwd. Het is een jaar geleden dat mijn moeder overleden is, ik moet een nieuwe baan zoeken (na 10 jaar bij dezelfde werkgever), mijn oma is overleden, het is 6 jaar geleden dat mijn kindje overleden is. Het begon met twijfels en stress over werk: welke baan, hoeveel uur, ik moet opschieten anders krijg ik geen kinderopvangtoeslag meer (als kinderen van de opvang afgaan heb ik geen tijd meer om een baan te zoeken en ben ik een plek op de opvang kwijt), wil ik iets simpels dichter in de buurt of een uitdagende functie en dan maar iets verder reizen. Wanneer ik eenmaal een nieuwe baan vind zal dit ook weer spannend zijn. En dan de zorg voor 2 kleine kinderen, mijn moeder die er niet meer is en de angst dat het me allemaal niet meer lukt.
Ik merk dat de stress in mijn lichaam langzaam is opgebouwd en het lukt me nu niet zo goed meer om overzicht te krijgen. Ik voel me constant gespannen, veel piekeren, huilerig en heb het gevoel dat ik het allemaal niet zo meer aankan. Dat slaat over op mijn lichaam, minder eetlust, misselijk en spierpijn. Rationeel weet ik dat het vanzelf weer beter zal worden, moeilijke periodes horen er ook bij en ik mag me even minder voelen. Maar wat is het lastig als je je weer net zo rot kan voelen als tijdens die postnatale depressies. Ik dacht uiteindelijk dat mijn depressies echt te maken hadden met hormonen na de bevalling. Dat ik het nu opnieuw niet aankan voelt zo machteloos.
In vergelijking met al die jaren heb ik best veel geleerd. Ik kan redelijk de dag doorkomen, het lukt om voor de kinderen te zorgen en om (kleine) dingetjes te doen. Ik probeer ook te ontspannen. Maar alles bij elkaar weet ik niet zo goed hoe alles nu verder moet. Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts en kan woensdag terecht. Maar geen idee of antidepressiva weer nodig is of dat ik het maar gewoon aan moet kijken ofzo. De reden dat ik destijds gestopt was is omdat het mijn gevoel wel een beetje afvlakte en omdat ik dacht het niet meer nodig te hebben omdat de bevalling al 1,5 jaar geleden was.
Een heel verhaal, een beetje warrig misschien. Het is fijn om het in ieder geval even op te schrijven. Mocht iemand iets herkennen of tips hebben of iets anders, ik hoor het graag
maandag 25 november 2019 om 11:30
Ik snap het wel en het is ook herkenbaar voor mij. Ik lees dat je je al veel zorgen maakt over dingen die nu nog niet aan de hand zijn. Het helpt denk ik niet echt om er zo'n druk achter te zetten w.b. kinderopvangtoeslag. Ik herken dat piekeren heel erg, ik ben ook geneigd dat te doen. Maar waar het op neerkomt, is dat ik heel graag zekerheid wil hebben... en die is er gewoon niet.
Mogelijk gebeurt dit alles waarvoor je bang bent, en ja, het is lastiger om een baan te zoeken als je kinderen thuis hebt. Maar het is niet onmogelijk. Er is meer kinderopvang dan de opvang waar ze nu zitten. Je kunt kijken naar gastouders. Probeer te denken in oplossingen i.p.v. doemscenario's. Het kan op dit moment niet allemaal opgelost en dichtgetimmerd worden, want je weet nog niet hoe je toekomst er w.b. werk, uren en opvang uit gaat zien.
Maar vertrouw een beetje op jezelf en je omgeving! Je hebt het gered tot nu toe, onder niet de makkelijkste omstandigheden. Dat gaat je nu ook weer lukken. Práát met je omgeving, leg je zorgen voor, vraag er hulp bij. Dat helpt vaak ook om dingen weer wat in perspectief te zien. Kun je dit kwijt bij je partner en/of vriendinnen?
Daarnaast geeft je lichaam aan dat je rust nodig hebt. Dus probeer dat overal waar mogelijk, te organiseren. Heb je weleens gedacht aan iets als meditatie, yoga en/of mindfulness? Het heeft even geduurd, maar heeft mij als hormonaal stresskip echt geholpen om relaxter met dingen om te gaan.
Mogelijk gebeurt dit alles waarvoor je bang bent, en ja, het is lastiger om een baan te zoeken als je kinderen thuis hebt. Maar het is niet onmogelijk. Er is meer kinderopvang dan de opvang waar ze nu zitten. Je kunt kijken naar gastouders. Probeer te denken in oplossingen i.p.v. doemscenario's. Het kan op dit moment niet allemaal opgelost en dichtgetimmerd worden, want je weet nog niet hoe je toekomst er w.b. werk, uren en opvang uit gaat zien.
Maar vertrouw een beetje op jezelf en je omgeving! Je hebt het gered tot nu toe, onder niet de makkelijkste omstandigheden. Dat gaat je nu ook weer lukken. Práát met je omgeving, leg je zorgen voor, vraag er hulp bij. Dat helpt vaak ook om dingen weer wat in perspectief te zien. Kun je dit kwijt bij je partner en/of vriendinnen?
Daarnaast geeft je lichaam aan dat je rust nodig hebt. Dus probeer dat overal waar mogelijk, te organiseren. Heb je weleens gedacht aan iets als meditatie, yoga en/of mindfulness? Het heeft even geduurd, maar heeft mij als hormonaal stresskip echt geholpen om relaxter met dingen om te gaan.
maandag 25 november 2019 om 12:20
Ik ben inmiddels een half jaar gestopt. Ik zou inderdaad weer kunnen beginnen maar daar twijfel ik dus over. Het voelt een beetje alsof ik bij de eerste tegenslag gelijk weer aan de antidepressiva ga. Zou dat dan voor altijd zijn is mijn twijfel. En het vlakt mijn gevoel een klein beetje af maar helpt wel goed tegen die spanning.
maandag 25 november 2019 om 12:27
Dank voor je uitgebreide reactie Aureel. Ik heb er nog niet heel veel over gepraat, alleen met mijn man tot nu toe. Dus dat helpt hopelijk al iets.
Ergens weet ik dat het piekeren helemaal niet helpt, dat ik heus wel weer een baan vind en dat het dus goed komt. Eerst kon ik dat nog redelijk van me afzetten. Maar die spanning zit inmiddels in mijn lichaam dus nu vind ik het moeilijker om positief te blijven en te ontspannen.
Mindfulness wil ik zeker weer gaan doen en ik probeer ontspanning te zoeken 's avonds en ook met de kinderen. Maar het kwam nu vooral even hard aan dat je zelfs na een hele goede (normale) periode toch weer zo angstig, gespannen en overweldigd kan worden. Ergens had ik niet verwacht dat ik me weer zo zou kunnen voelen. Accepteren is lastig en dan ondertussen wel een beetje doorgaan voor de kinderen en voor mezelf.
Ergens weet ik dat het piekeren helemaal niet helpt, dat ik heus wel weer een baan vind en dat het dus goed komt. Eerst kon ik dat nog redelijk van me afzetten. Maar die spanning zit inmiddels in mijn lichaam dus nu vind ik het moeilijker om positief te blijven en te ontspannen.
Mindfulness wil ik zeker weer gaan doen en ik probeer ontspanning te zoeken 's avonds en ook met de kinderen. Maar het kwam nu vooral even hard aan dat je zelfs na een hele goede (normale) periode toch weer zo angstig, gespannen en overweldigd kan worden. Ergens had ik niet verwacht dat ik me weer zo zou kunnen voelen. Accepteren is lastig en dan ondertussen wel een beetje doorgaan voor de kinderen en voor mezelf.
maandag 25 november 2019 om 13:19
Ik kan me voorstellen dat het je erg tegenvalt nadat het lange tijd goed is gegaan. En snap ook dat je dan niet weer 'meteen' aan de AD wilt. Ik zou het zelf eerlijk gezegd ook nog even een kans geven. Je hebt veel meegemaakt, je omstandigheden zijn lastig, en je geeft óók aan al veel geleerd te hebben, wat je nu toepast. Misschien is het een moeilijk moment dat ook weer voorbij gaat. Aan de AD kan altijd nog.
Ik hoor de laatste tijd goede verhalen over tryptofaan/HTP-5, wat ook je serotonine aanmaak zou stimuleren. Ik weet er het fijne niet van hoor, maar je zou ook nog eens naar dit soort 'natuurlijke' middelen kunnen kijken. Ook St Janskruid, teunisbloemolie, passieflora e.d. staan erom bekend positieve en kalmerende invloed op je gestel te (kunnen) hebben.
Want ik begrijp (en herken wel) dat je zegt, dat de spanning inmiddels in je lijf zit en daar valt dan haast niet meer tegenop te positief-denken of te mindfulnessen. Dus je lichaam, op welke manier dan ook, in de ruststand krijgen is nu van belang.
Mag ik vragen hoe oud je bent? Het kan zijn dat rondom je veertigste ook hormomen een rol gaan spelen bij psychische klachten. Je bent nog niet in de overgang, maar hormonaal gaan veel vrouwen rond die leeftijd al 'rommelen'. Gecombineerd met de zorg voor een gezin met jonge kinderen, gedoe met werk en nog eens het nodige (onverwerkte?) verdriet, is het wellicht niet zo gek dat je niet zo in balans bent.
Ik hoor de laatste tijd goede verhalen over tryptofaan/HTP-5, wat ook je serotonine aanmaak zou stimuleren. Ik weet er het fijne niet van hoor, maar je zou ook nog eens naar dit soort 'natuurlijke' middelen kunnen kijken. Ook St Janskruid, teunisbloemolie, passieflora e.d. staan erom bekend positieve en kalmerende invloed op je gestel te (kunnen) hebben.
Want ik begrijp (en herken wel) dat je zegt, dat de spanning inmiddels in je lijf zit en daar valt dan haast niet meer tegenop te positief-denken of te mindfulnessen. Dus je lichaam, op welke manier dan ook, in de ruststand krijgen is nu van belang.
Mag ik vragen hoe oud je bent? Het kan zijn dat rondom je veertigste ook hormomen een rol gaan spelen bij psychische klachten. Je bent nog niet in de overgang, maar hormonaal gaan veel vrouwen rond die leeftijd al 'rommelen'. Gecombineerd met de zorg voor een gezin met jonge kinderen, gedoe met werk en nog eens het nodige (onverwerkte?) verdriet, is het wellicht niet zo gek dat je niet zo in balans bent.
maandag 25 november 2019 om 15:16
Dank voor alle tips Aureel, fijn iemand die meedenkt. Ik ben 36 en heb inderdaad weleens last van rommelende hormonen dus dat zal zeker ook een rol spelen. Ik vind het ook eigenlijk niet gek dat ik uit balans ben, maar dat paniekerige met hoe ik dan alles ga doen vind ik lastig. Inderdaad die ruststand zoeken, maar soms lijkt het dat juist als ik stil ga zitten de onrust toeneemt. Als ik bezig ben met iets gaat het beter. Terwijl ik juist ook wil ontspannen.
Net gebeld door een baan waarvoor ik op gesprek mag. Dat zou goed nieuws moeten zijn maar nu denk ik alleen maar: kan ik dat nog wel, red ik het wel, oh help dit er ook nog bij :s
Net gebeld door een baan waarvoor ik op gesprek mag. Dat zou goed nieuws moeten zijn maar nu denk ik alleen maar: kan ik dat nog wel, red ik het wel, oh help dit er ook nog bij :s
maandag 25 november 2019 om 17:39
Ik ken dat, dat je veel liever bezig bent omdat met rustig zitten je alleen maar meer onrust lijkt te voelen. Accepteer dat dat nu zo is, en weet ook dat je leven weer in rustiger vaarwater komt. Er is op zich ook niets mis mee om afleiding te zoeken, mogelijk kun je ook dingen zittend of liggen doen maar wel zo dat je hersenen afgeleid worden (lezen, tv, luisterboek, podcasts enz)? En blijf oefenen met mediteren &co, het duurt echt een tijdje voor het effect gaat hebben als je lijf zo 'overspannen' is, maar op de lange termijn gaat het wat doen.
Spannend dat je op gesprek mag! Verwacht nu niet van jezelf dat je dit leuk of goed nieuws moet vinden. Bespreek al je zorgen erover met iemand die je lief is en die kan relativeren. Je twijfels zijn begrijpelijk, maar misschien helemaal niet nodig. Het is al gelukt om op gesprek te worden uitgenodigd, dus blijkbaar heb je een goede brief geschreven en ben jij een interessante kandidaat!
Een gesprek duurt hooguit één uur; je kunt het vast opbrengen om één uur te 'pieken'. Bereid je goed voor, en beloof jezelf iets fijns/leuks na afloop van het gesprek!
Spannend dat je op gesprek mag! Verwacht nu niet van jezelf dat je dit leuk of goed nieuws moet vinden. Bespreek al je zorgen erover met iemand die je lief is en die kan relativeren. Je twijfels zijn begrijpelijk, maar misschien helemaal niet nodig. Het is al gelukt om op gesprek te worden uitgenodigd, dus blijkbaar heb je een goede brief geschreven en ben jij een interessante kandidaat!
Een gesprek duurt hooguit één uur; je kunt het vast opbrengen om één uur te 'pieken'. Bereid je goed voor, en beloof jezelf iets fijns/leuks na afloop van het gesprek!
maandag 25 november 2019 om 20:42
Hallo starshine,
Allereerst ontzettend fijn dat andere mensen (Aureel) te tijd nemen om met iemand anders mee te denken.
Ik zat te twijfelen of ik een bericht wilde plaatsen tot ik jouw bericht tegenkwam. Ik slik venlafaxine na een ernstige depressie vorig jaar. Eerlijk gezegd heb ik me ook doodongelukkig gevoeld na de geboorte van mijn oudste dochter 14 jaar geleden. Maar op een of ander manier krabbelde ik weer op. Met alles eigenlijk, met alle tegenslagen.Tot 3 jaar terug. Ik volg nu nog steeds therapie. Ik merk dat ik geregeld nog een terugval heb en de ene keer wat erger dan de andere keer. Zo ook nu, er komt ook weer wat teveel op mijn bord en ik ben dan zo bang om weer terug te vallen. Ik weet ook nu dat ik me best rot mag voelen. Niemand voelt zich altijd gelukkig. Maar desondanks is het zo moeilijk. Mijn lichaam reageert er dan ook meteen op. Strakke spieren, misselijk, hoofdpijn etc. Ik probeer ook tegen mezelf te zeggen dat niet al mijn gedachten waar zijn.
Ik denk dat je er goed aan doet om naar je huisarts te gaan. Het is nu allemaal even teveel voor je.
Deze dagen vind ik trouwens ook extra lastig.
Ik wens je veel kracht toe en je mag trots op jezelf zijn dat je om hulp vraagt
Groetjes Myléne
Allereerst ontzettend fijn dat andere mensen (Aureel) te tijd nemen om met iemand anders mee te denken.
Ik zat te twijfelen of ik een bericht wilde plaatsen tot ik jouw bericht tegenkwam. Ik slik venlafaxine na een ernstige depressie vorig jaar. Eerlijk gezegd heb ik me ook doodongelukkig gevoeld na de geboorte van mijn oudste dochter 14 jaar geleden. Maar op een of ander manier krabbelde ik weer op. Met alles eigenlijk, met alle tegenslagen.Tot 3 jaar terug. Ik volg nu nog steeds therapie. Ik merk dat ik geregeld nog een terugval heb en de ene keer wat erger dan de andere keer. Zo ook nu, er komt ook weer wat teveel op mijn bord en ik ben dan zo bang om weer terug te vallen. Ik weet ook nu dat ik me best rot mag voelen. Niemand voelt zich altijd gelukkig. Maar desondanks is het zo moeilijk. Mijn lichaam reageert er dan ook meteen op. Strakke spieren, misselijk, hoofdpijn etc. Ik probeer ook tegen mezelf te zeggen dat niet al mijn gedachten waar zijn.
Ik denk dat je er goed aan doet om naar je huisarts te gaan. Het is nu allemaal even teveel voor je.
Deze dagen vind ik trouwens ook extra lastig.
Ik wens je veel kracht toe en je mag trots op jezelf zijn dat je om hulp vraagt
Groetjes Myléne
maandag 25 november 2019 om 22:28
@Aureel: mijn acceptatie is nog even zoek, maar ik doe mijn best. 's avonds lukt het me redelijk om ondanks de spanning rustig te zitten. Een gesprek moet inderdaad denk ik wel lukken, vaak kan ik mijn emoties wel even opzij zetten. Het is waarschijnlijk pas over 2 weken dus heb ook nog even tijd.
@Myléne: dank voor je bericht en fijn dat je dit wilde plaatsen! Ook al weet je het wel, dat gedachten maar gedachten zijn en dat angst er mag zijn, toch blijft het inderdaad moeilijk. Ook die terugval gaat weer voorbij, maar je moet er wel weer doorheen. Helpt venlafaxine voor jou? En wat voor therapie helpt jou? Het voelt inderdaad goed om sowieso met de huisarts te overleggen woensdag. Ik had 4 jaar geleden ontzettend veel ellende met wachtlijsten en het vinden van een psycholoog. Eigenlijk kon ik pas na een half jaar terecht toen het gelukkig al wat beter ging. Toen heb ik cgt gedaan, omdat ik me daarna goed voelde was het klaar. Na mijn laatste bevalling was ik met behulp van venlafaxine en gesprekken met de poh erdoorheen gekomen. Voor jou ook veel kracht gewenst.
Het gekke is dat ik me op goede momenten niet kan voorstellen dat ik me zo ellendig gespannen en bang kan voelen. Terwijl het dus toch weer terug kan komen ook na een langere goede periode. Ik had mijn eerdere depressie en spanning achteraf heel erg gerelateerd aan het ontzwangeren, maar ik moet denk ik accepteren dat ik er sowieso gevoelig voor ben.
@Myléne: dank voor je bericht en fijn dat je dit wilde plaatsen! Ook al weet je het wel, dat gedachten maar gedachten zijn en dat angst er mag zijn, toch blijft het inderdaad moeilijk. Ook die terugval gaat weer voorbij, maar je moet er wel weer doorheen. Helpt venlafaxine voor jou? En wat voor therapie helpt jou? Het voelt inderdaad goed om sowieso met de huisarts te overleggen woensdag. Ik had 4 jaar geleden ontzettend veel ellende met wachtlijsten en het vinden van een psycholoog. Eigenlijk kon ik pas na een half jaar terecht toen het gelukkig al wat beter ging. Toen heb ik cgt gedaan, omdat ik me daarna goed voelde was het klaar. Na mijn laatste bevalling was ik met behulp van venlafaxine en gesprekken met de poh erdoorheen gekomen. Voor jou ook veel kracht gewenst.
Het gekke is dat ik me op goede momenten niet kan voorstellen dat ik me zo ellendig gespannen en bang kan voelen. Terwijl het dus toch weer terug kan komen ook na een langere goede periode. Ik had mijn eerdere depressie en spanning achteraf heel erg gerelateerd aan het ontzwangeren, maar ik moet denk ik accepteren dat ik er sowieso gevoelig voor ben.
maandag 25 november 2019 om 22:35
Let er wel op dat ook natuurlijke middelen niet altijd onschuldig zijn en onbedoelde wisselwerking met andere medicijnen kunnen geven. Zo staat Sint-janskruid erom bekend dat het de werking van je anticonceptiepil vermindert. Ik kan me zo voorstellen dat je na al die hormonale schommelingen niet op een ongeplande zwangerschap zit te wachten.
dinsdag 26 november 2019 om 13:17
Dank Griebus voor de info. Maar ik neig toch naar weer starten met antidepressiva. De stress van afgelopen periode lijkt me gewoon teveel geworden en ik ben teveel gewoon maar door gegaan. Goed voor mezelf zorgen, rustmomentjes pakken. Maar ergens wil ik ook blijven functioneren (in ieder geval voor mijn kindjes zorgen) en daar kan ik denk ik wel wat hulp bij gebruiken en daar heeft antidepressiva eerder bij geholpen.
dinsdag 26 november 2019 om 14:03
Dat kan ik me goed voorstellen. Sterkte en blijf goed voor jezelf zorgen.starshine31 schreef: ↑26-11-2019 13:17Dank Griebus voor de info. Maar ik neig toch naar weer starten met antidepressiva. De stress van afgelopen periode lijkt me gewoon teveel geworden en ik ben teveel gewoon maar door gegaan. Goed voor mezelf zorgen, rustmomentjes pakken. Maar ergens wil ik ook blijven functioneren (in ieder geval voor mijn kindjes zorgen) en daar kan ik denk ik wel wat hulp bij gebruiken en daar heeft antidepressiva eerder bij geholpen.
woensdag 27 november 2019 om 11:43
Klopt Aureel, voor de kindjes wil ik zo goed mogelijk blijven zorgen.
Daarom vanochtend in overleg met de huisarts gestart met een lage dosis antidepressiva en gesprek met de poh gepland. Ik herken nu de vroege signalen van mijn eerdere depressies & angstklachten. Nu voelt het alsof ik nog niet zo diep zit maar in het verleden is het bij mij soms best snel achteruit gegaan omdat ik in een negatieve spiraal kom te zitten. Gelukkig heb ik in de tussentijd veel geleerd en kan ik er wel iets beter mee omgaan.
Maar omdat stress nu niet echt helemaal te voorkomen is met kleine kinderen en de zoektocht naar een nieuwe baan, hoop ik dat antidepressiva weer kunnen helpen om een beetje rust te geven. En inderdaad kan ik altijd weer afbouwen al is dat misschien pas over langere periode.
Daarom vanochtend in overleg met de huisarts gestart met een lage dosis antidepressiva en gesprek met de poh gepland. Ik herken nu de vroege signalen van mijn eerdere depressies & angstklachten. Nu voelt het alsof ik nog niet zo diep zit maar in het verleden is het bij mij soms best snel achteruit gegaan omdat ik in een negatieve spiraal kom te zitten. Gelukkig heb ik in de tussentijd veel geleerd en kan ik er wel iets beter mee omgaan.
Maar omdat stress nu niet echt helemaal te voorkomen is met kleine kinderen en de zoektocht naar een nieuwe baan, hoop ik dat antidepressiva weer kunnen helpen om een beetje rust te geven. En inderdaad kan ik altijd weer afbouwen al is dat misschien pas over langere periode.
