Psyche
alle pijlers
twijfels, wisselingen in gevoel en dubbele zaken
zondag 10 augustus 2008 om 12:23
Hallo allemaal,
Wat vind ik het lastig om eenduidig in het leven te staan en beslissingen te nemen. Alles ervaar ik als dubbel, elk voordeel heeft zijn nadeel, etc etc.
Zo ook in mijn relatie. Ik vind sommige dingen heel fijn en ben heel gelukkig met de liefde en genegenheid. Er zijn alleen ook andere dingen mis (geen halsbrekende zaken, maar kleine dingetjes die wel soms invloed hebben op mijn gevoel). Ik wil enerzijds graag samenwonen, gezin, kinderen etc, maar aan de andere kant lijkt het me ook benauwend en heel moeilijk om de vrijheid die ik nu heb op te geven.
Soms heb ik twijfels over mijn relatie, omdat ik dus bepaalde dingen mis en omdat mijn gevoelens van aantrekkingskracht wisselen. Soms zijn die heel sterk aanwezig en soms ontbreken ze. Ik vind het zo gruwelijk ingewikkeld. Mensen zeggen als het om relaties aankomt vaak: 'volg je gevoel'. Kan daar niks mee. Gevoel wisselt namelijk en wordt ook beinvloed door mijn omgeving: hoe reageren anderen op hem? (Vooral mijn gevoel van aantrekkingskracht wordt daardoor beinvloed).
Er zijn ook mensen die geen enkele twijfel uiten over hun relatie. Dat kan me heel onzeker maken. Ik denk dan dat mijn relatie niet goed is, omdat ik wel soms twijfels heb en dingen zie die ik mis. Ik geloof alleen ook echt niet in perfectie. Ik zou in iedere relatie iets missen. Soms denk ik ook wel eens dat de meesten wel dubbele gevoelens hebben in hun relatie, maar dit naar buiten toe als zeker presenteren.
Ik ben heel benieuwd naar meningen van anderen hierover. Hoe denken jullie over ambivalente gevoelens? Zijn ze gezond? Of moet je op zoek gaan naar een volledig zeker gevoel?
Zijn er meer mensen die soms twijfelen over hun relatie, maar die daar iets positiefs uithalen en doorgaan?
Wat vind ik het lastig om eenduidig in het leven te staan en beslissingen te nemen. Alles ervaar ik als dubbel, elk voordeel heeft zijn nadeel, etc etc.
Zo ook in mijn relatie. Ik vind sommige dingen heel fijn en ben heel gelukkig met de liefde en genegenheid. Er zijn alleen ook andere dingen mis (geen halsbrekende zaken, maar kleine dingetjes die wel soms invloed hebben op mijn gevoel). Ik wil enerzijds graag samenwonen, gezin, kinderen etc, maar aan de andere kant lijkt het me ook benauwend en heel moeilijk om de vrijheid die ik nu heb op te geven.
Soms heb ik twijfels over mijn relatie, omdat ik dus bepaalde dingen mis en omdat mijn gevoelens van aantrekkingskracht wisselen. Soms zijn die heel sterk aanwezig en soms ontbreken ze. Ik vind het zo gruwelijk ingewikkeld. Mensen zeggen als het om relaties aankomt vaak: 'volg je gevoel'. Kan daar niks mee. Gevoel wisselt namelijk en wordt ook beinvloed door mijn omgeving: hoe reageren anderen op hem? (Vooral mijn gevoel van aantrekkingskracht wordt daardoor beinvloed).
Er zijn ook mensen die geen enkele twijfel uiten over hun relatie. Dat kan me heel onzeker maken. Ik denk dan dat mijn relatie niet goed is, omdat ik wel soms twijfels heb en dingen zie die ik mis. Ik geloof alleen ook echt niet in perfectie. Ik zou in iedere relatie iets missen. Soms denk ik ook wel eens dat de meesten wel dubbele gevoelens hebben in hun relatie, maar dit naar buiten toe als zeker presenteren.
Ik ben heel benieuwd naar meningen van anderen hierover. Hoe denken jullie over ambivalente gevoelens? Zijn ze gezond? Of moet je op zoek gaan naar een volledig zeker gevoel?
Zijn er meer mensen die soms twijfelen over hun relatie, maar die daar iets positiefs uithalen en doorgaan?
zondag 10 augustus 2008 om 12:26
zondag 10 augustus 2008 om 14:04
You can't have it all. Als je overal bij stil gaat staan wat je mist bij de ene beslissing of bij de andere wordt je gek.
Uiteindelijk eindig je met niets, omdat je zo druk maakt over wat er niet is doe je tekort aan het andere.
Volg je gevoel klopt wel, met een beetje verstand natuurlijk. Eerste ingeving is meestal correct. En ja, stel dat je die volgt, heeft dat gevolgen. evenals de andere kant volgen, of zo blijven denken zoals je nu doet.
En ja, als jij je omgeving laat mee bepalen in hoe jij over je relatie denkt, dan ben je nog verder van huis. Volgens mij dien jij zelf te bepalen wat jij vindt en zijn andere meningen volstrekt onbelangrijk.
Uiteindelijk eindig je met niets, omdat je zo druk maakt over wat er niet is doe je tekort aan het andere.
Volg je gevoel klopt wel, met een beetje verstand natuurlijk. Eerste ingeving is meestal correct. En ja, stel dat je die volgt, heeft dat gevolgen. evenals de andere kant volgen, of zo blijven denken zoals je nu doet.
En ja, als jij je omgeving laat mee bepalen in hoe jij over je relatie denkt, dan ben je nog verder van huis. Volgens mij dien jij zelf te bepalen wat jij vindt en zijn andere meningen volstrekt onbelangrijk.
zondag 10 augustus 2008 om 19:22
Hoi balanszoeker,
Hoe oud ben je?
Om maar even een populaire term te noemen: dit klinkt een beetje als het zogeheten 'dertigersdilemma' waar je tegenwoordig veel over leest. Mensen van tussen de 25 en 35 die op zich vaak alles hebben, maar niet weten of "dat het nu is". Wat het dan "zou moeten zijn", weten ze vaak ook niet.
Ik zou willen dat het niet zo was, maar helaas ken ik dat ook wel. Zou een andere baan / vriend / keuze etc. niet beter / leuker / spannender zijn? Om dan vervolgens weer heel rationeel te beredeneren dat dingen toch niet altijd 100% goed kunnen zijn. Maar ja, dan misschien toch beter dan nu...? Of niet?
Anyway, dat dus.
Of je vriend past gewoon niet voldoende bij je
Hoe oud ben je?
Om maar even een populaire term te noemen: dit klinkt een beetje als het zogeheten 'dertigersdilemma' waar je tegenwoordig veel over leest. Mensen van tussen de 25 en 35 die op zich vaak alles hebben, maar niet weten of "dat het nu is". Wat het dan "zou moeten zijn", weten ze vaak ook niet.
Ik zou willen dat het niet zo was, maar helaas ken ik dat ook wel. Zou een andere baan / vriend / keuze etc. niet beter / leuker / spannender zijn? Om dan vervolgens weer heel rationeel te beredeneren dat dingen toch niet altijd 100% goed kunnen zijn. Maar ja, dan misschien toch beter dan nu...? Of niet?
Anyway, dat dus.
Of je vriend past gewoon niet voldoende bij je
zondag 10 augustus 2008 om 20:14
@Elinjoo: nee, hij pusht me niet tot samenwonen, zou het alleen wel in de toekomst willen. Ik dacht altijd dat ik het wilde, maar merk nu dat ik er dubbel insta. Enerzijds lijkt het me heel fijn, maar ik ben ook bang mijn vrijheid en eigen ruimte te verliezen. Ik ben iemand die heel graag alleen is en eigen ruimte nodig heeft, maar tegelijk ook iemand die graag een relatie heeft. Dat vind ik lastig.
@Naski: wat ik mis is dat we heel goed over de onderwerpen die mij interesseren kunnen praten. Hij is meer technisch georienteerd, ik meer filosofisch/psychologisch. Met vriendinnen praat ik makkelijker, zit ik sneller op 1 lijn. En hoe hij zich gedraagt bij anderen: hij doet niks bijzonders, ik kan dus niet iets specifieks benoemen wat hij bij anderen doet. Misschien soms wat 'stoer' of weinig kwetsbaar, alsof ie een beetje gaat 'blaten' (wil niet onrespectvol overkomen hoor!). Wel merk ik dat twee vrienden van mij hem niet zo leuk vinden (anderen weer wel hoor). Dat raakt me dan, ik voel me dan even minder tot hem aangetrokken. Stom vind ik dat. Ik wou dat ik minder gevoelig was voor reacties van anderen. Iemand tips hoe ik dat kan beinvloeden?
@domnaiefmutsje: je hebt gelijk. Ik weet wel wat ik zelf vind. Ik zie dus wat ik leuk aan hem vind en wat niet, maar op de een of andere manier wordt datgene wat ik niet zo leuk vind even versterkt in situaties waarin anderen dat ook zien. Dat vind ik raar!
@Annebrit79: ik ben 32, dus val qua leeftijd in de categorie! Alleen..ik heb het dertigersdilemma al vanaf mijn 16e volgens mij! Ben nooit helemaal tevreden, zie altijd dat ik iets mis, denk altijd dat ik niet kan kiezen. Vrees dat het grotendeels in mezelf zit en de ideale keuze niet bestaat. In mijn werk mis ik ook dingen, in mijn vrijetijdsbestedingen ook. Ben een tijd echt gaan jobhoppen, om vervolgens in elke baan weer tegen een ontevreden gevoel aan te lopen.
Herkent iemand de dubbelheden in het gevoelsleven en het blijven zoeken naar meer?
En hoe denken jullie over ambivalente gevoelens in relaties/werk etc? Sommige mensen zijn zo stellig tevreden! Kennen die dan helemaal niet dat dubbele in jezelf?
@Naski: wat ik mis is dat we heel goed over de onderwerpen die mij interesseren kunnen praten. Hij is meer technisch georienteerd, ik meer filosofisch/psychologisch. Met vriendinnen praat ik makkelijker, zit ik sneller op 1 lijn. En hoe hij zich gedraagt bij anderen: hij doet niks bijzonders, ik kan dus niet iets specifieks benoemen wat hij bij anderen doet. Misschien soms wat 'stoer' of weinig kwetsbaar, alsof ie een beetje gaat 'blaten' (wil niet onrespectvol overkomen hoor!). Wel merk ik dat twee vrienden van mij hem niet zo leuk vinden (anderen weer wel hoor). Dat raakt me dan, ik voel me dan even minder tot hem aangetrokken. Stom vind ik dat. Ik wou dat ik minder gevoelig was voor reacties van anderen. Iemand tips hoe ik dat kan beinvloeden?
@domnaiefmutsje: je hebt gelijk. Ik weet wel wat ik zelf vind. Ik zie dus wat ik leuk aan hem vind en wat niet, maar op de een of andere manier wordt datgene wat ik niet zo leuk vind even versterkt in situaties waarin anderen dat ook zien. Dat vind ik raar!
@Annebrit79: ik ben 32, dus val qua leeftijd in de categorie! Alleen..ik heb het dertigersdilemma al vanaf mijn 16e volgens mij! Ben nooit helemaal tevreden, zie altijd dat ik iets mis, denk altijd dat ik niet kan kiezen. Vrees dat het grotendeels in mezelf zit en de ideale keuze niet bestaat. In mijn werk mis ik ook dingen, in mijn vrijetijdsbestedingen ook. Ben een tijd echt gaan jobhoppen, om vervolgens in elke baan weer tegen een ontevreden gevoel aan te lopen.
Herkent iemand de dubbelheden in het gevoelsleven en het blijven zoeken naar meer?
En hoe denken jullie over ambivalente gevoelens in relaties/werk etc? Sommige mensen zijn zo stellig tevreden! Kennen die dan helemaal niet dat dubbele in jezelf?
zondag 10 augustus 2008 om 21:04
Hey Balanszoeker,
ik herken je verhaal maar al te goed. Zelf kan ik echt flink twijfelen over bepaalde zaken. Ik heb 2,5 jaar een relatie gehad waarbij ik me niet gelukkig voelde. Ik heb het toen uitgemaakt, maar nu na ruim een half jaar toch weer contact gezocht. We zien elkaar vaak, maar alle twijfels zijn weer keihard terug.
Met werk gaat het net zo. Wil ik dit of wil ik dat... Zit er nu weer aan te denken een opleiding in een heel andere richting te gaan volgen. Maar daar komen gelijk weer de twijfels, is dat het dan wel?? Mijn ex zegt dat ik het gewoon moet doen, juist om mezelf een beetje terug te vinden, mijn eigen ding te doen en zekerder in het leven sta en dus minder pieker en meer geniet.
Dit is nu precies wat me zo dwars zit, dat gepieker continu. Als ik nu een beslissing neem kan ik daar later niet meer achter staan en ga ik weer twijfelen en kom terug op mijn besluit. Heel vervelend. Ik hoop dat we ooit een balans kunnen vinden en volop kunnen genieten van de keuzes die we maken in het leven.
Heb jij er vooral 'last' van met betrekking tot je relatie of ook bij andere (kleinere) dingen?
Liefs
ik herken je verhaal maar al te goed. Zelf kan ik echt flink twijfelen over bepaalde zaken. Ik heb 2,5 jaar een relatie gehad waarbij ik me niet gelukkig voelde. Ik heb het toen uitgemaakt, maar nu na ruim een half jaar toch weer contact gezocht. We zien elkaar vaak, maar alle twijfels zijn weer keihard terug.
Met werk gaat het net zo. Wil ik dit of wil ik dat... Zit er nu weer aan te denken een opleiding in een heel andere richting te gaan volgen. Maar daar komen gelijk weer de twijfels, is dat het dan wel?? Mijn ex zegt dat ik het gewoon moet doen, juist om mezelf een beetje terug te vinden, mijn eigen ding te doen en zekerder in het leven sta en dus minder pieker en meer geniet.
Dit is nu precies wat me zo dwars zit, dat gepieker continu. Als ik nu een beslissing neem kan ik daar later niet meer achter staan en ga ik weer twijfelen en kom terug op mijn besluit. Heel vervelend. Ik hoop dat we ooit een balans kunnen vinden en volop kunnen genieten van de keuzes die we maken in het leven.
Heb jij er vooral 'last' van met betrekking tot je relatie of ook bij andere (kleinere) dingen?
Liefs
maandag 11 augustus 2008 om 16:49
@Miekeanne: lastig he? En dan zitten we ook nog in een maatschappij waarin je zoveel kunt kiezen en de nadruk ligt (tenminste, dat is mijn indruk) op dat we zelf invloed op ons leven moeten uitoefenen en dus ook keuzes moeten durven maken. Misschien hebben we wel te veel keuze. Soms denk ik ook: je moet het maar simpel voor jezelf maken. Gewoon iets kiezen en de eerstkomende tijd de gevolgen daarvan accepteren. Perfect krijg je het toch nooit.
Ben benieuwd naar jou verder: waarom twijfelde je in je relatie? En waarom koos je ervoor het contact te herstellen? En wat mis je in je baan?
Ik heb de twijfels over kleine dingetjes in mijn relatie, maar ook op andere gebieden! Vooral mijn werk: ik heb zo veel 'gejobhopt' dat ik vind dat ik nu even moet blijven. Eerst miste ik vooral inhoudelijk iets, nu ben ik daarover wel tevreden maar mis ik leuke collega's en een goede sfeer in het gebouw waar ik werk.
@AnnBritt79: ja, ik snap het-die ontevredenheid die in onszelf zit is precies wat je bedoelt. Alleen kan ik het dus niet per se met de leeftijd verbinden, ik had het altijd al. Wellicht is het dat we te verwend zijn. Ik geloof wel dat we veel meer keuzes hebben dan de vorige generatie, en dat dat niet per se iets positiefs is. Tuurlijk, je hebt meer vrijheid. Maar als je dan toch iets mist, dan is het je eigen schuld, je kunt immers zelf kiezen. Hoe maakbaar is het leven eigenlijk? Volgens mij valt dat in de praktijk best mee en is onze westerse maatschappij zo sterk gericht op 'controle' en 'eigen invloed' dat we een beetje in een illusie aan het raken zijn. Hoe zie jij dat? En wat voor twijfels heb jij dan?
Ben benieuwd naar jou verder: waarom twijfelde je in je relatie? En waarom koos je ervoor het contact te herstellen? En wat mis je in je baan?
Ik heb de twijfels over kleine dingetjes in mijn relatie, maar ook op andere gebieden! Vooral mijn werk: ik heb zo veel 'gejobhopt' dat ik vind dat ik nu even moet blijven. Eerst miste ik vooral inhoudelijk iets, nu ben ik daarover wel tevreden maar mis ik leuke collega's en een goede sfeer in het gebouw waar ik werk.
@AnnBritt79: ja, ik snap het-die ontevredenheid die in onszelf zit is precies wat je bedoelt. Alleen kan ik het dus niet per se met de leeftijd verbinden, ik had het altijd al. Wellicht is het dat we te verwend zijn. Ik geloof wel dat we veel meer keuzes hebben dan de vorige generatie, en dat dat niet per se iets positiefs is. Tuurlijk, je hebt meer vrijheid. Maar als je dan toch iets mist, dan is het je eigen schuld, je kunt immers zelf kiezen. Hoe maakbaar is het leven eigenlijk? Volgens mij valt dat in de praktijk best mee en is onze westerse maatschappij zo sterk gericht op 'controle' en 'eigen invloed' dat we een beetje in een illusie aan het raken zijn. Hoe zie jij dat? En wat voor twijfels heb jij dan?
maandag 11 augustus 2008 om 17:14
Ik zit met exact hetzelfde. Heb het er gisteren nog met mijn vriend over gehad. Ik woon net, vanaf april dit jaar, samen met hem, maar de twijfel begint al toe te slaan. Terwijl ik met mijn nuchtere verstand wel bedenk dat als ik het met hem niet volhoud, ik het met niemand vol zal houden. Hij is enorm behulpzaam met van alles (ook huishoudelijk), lief, begrijpend, slim etc. In principe hebben wij de perfecte relatie en passen we uitstekend bij elkaar. Dat hoor ik dan ook van mijn vriendinnen. Toch zou ik af en toe wel weer eens alleen in een appartement willen wonen.
Mij helpt het wel om er met mijn vriend over te praten. Dan blijf ik er in elk geval niet mee lopen. Hij zegt overigens dat ik 'gewoon' last heb van bindingsangst, en dat het waarschijnlijk vanzelf overgaat.
Waarom ik deze gedachten heb, ligt bij mij heel erg in de angst om (een deel van) mezelf te verliezen. Het is voor mij de eerste keer dat ik met iemand samenwoon en een echt serieuze relatie heb. Ik heb voor hem mijn vrije en zelfstandige leven opgegeven en dat vond ik wel moeilijk. Nu heb ik nog steeds soms het gevoel dat ik dingen moet opgeven. Rationeel beoordeel ik dit dan als onterecht, want mijn vriend heeft veel meer ingeleverd voor onze relatie dan ik.
Hopelijk is dit een uiting van 'ik-woon-net-samen-en-moet-er-nog-erg-aan-wennen-angst'. Maar soms denk ik wel eens dat ik geen relatie-mens ben. Herkennen mensen dit?
Mij helpt het wel om er met mijn vriend over te praten. Dan blijf ik er in elk geval niet mee lopen. Hij zegt overigens dat ik 'gewoon' last heb van bindingsangst, en dat het waarschijnlijk vanzelf overgaat.
Waarom ik deze gedachten heb, ligt bij mij heel erg in de angst om (een deel van) mezelf te verliezen. Het is voor mij de eerste keer dat ik met iemand samenwoon en een echt serieuze relatie heb. Ik heb voor hem mijn vrije en zelfstandige leven opgegeven en dat vond ik wel moeilijk. Nu heb ik nog steeds soms het gevoel dat ik dingen moet opgeven. Rationeel beoordeel ik dit dan als onterecht, want mijn vriend heeft veel meer ingeleverd voor onze relatie dan ik.
Hopelijk is dit een uiting van 'ik-woon-net-samen-en-moet-er-nog-erg-aan-wennen-angst'. Maar soms denk ik wel eens dat ik geen relatie-mens ben. Herkennen mensen dit?
maandag 11 augustus 2008 om 17:24
@Latina80: heel herkenbaar wat je schrijft over jezelf niet willen verliezen in een relatie! Ik heb dat ook, ben ook voor het eerst echt serieus en heb zo vaak ervaren dat ik mezelf (in vriendschappen en in niet-serieuze relaties) aan de kant heb gezet voor de ander, mezelf als het ware verloor. Ik heb nu ook dat ik het heel belangrijk vind om 'mezelf te ontdekken' , erachter te komen wat ik nu echt leuk vind en wil bereiken in het leven. En soms is dat lastig te combineren met een relatie, waarin je ook rekening moet houden met de behoefte van een ander.
Ik geloof overigens niet dat dat betekent dat je geen 'relatie-mens' bent, wel dat het betekent dat je in een bepaalde fase zit waarin aandacht geven aan jezelf nog even op nummer 1 staat. Volgens mij is dat ook niet om te draaien. Dus als je een relatie hebt, waarin je hier de vrijheid voor mag nemen, dan is het prima. Zo zie ik het dan maar.
Hoe zie jij dat? En herken je dat?
Ik geloof overigens niet dat dat betekent dat je geen 'relatie-mens' bent, wel dat het betekent dat je in een bepaalde fase zit waarin aandacht geven aan jezelf nog even op nummer 1 staat. Volgens mij is dat ook niet om te draaien. Dus als je een relatie hebt, waarin je hier de vrijheid voor mag nemen, dan is het prima. Zo zie ik het dan maar.
Hoe zie jij dat? En herken je dat?
maandag 11 augustus 2008 om 20:04
@Balanszoeker. Dit herken ik inderdaad wel. Ik vind mezelf soms belangrijker dan mijn vriend, en dat bedoel ik niet egoistisch. Is eigenlijk wel zo, maar ik voel het zo, en wil dat eigenlijk niet. Ik ben nu nog zo druk bezig met mezelf, dat iemand anders net te veel is soms. Zeker niet altijd, want dan was ik nooit gaan samenwonen. Mijn vriend laat mij erg vrij en dat heb ik ook wel nodig. Net mn carriere begonnen, veel hobby's en vriendinnen, ik wil altijd overal aan meedoen en het liefst ook nog goed. Perfectionisme en dat ook in mijn relatie. Hmmm. Wel ingewikkeld, want ik wil het beste voor mezelf, maar ook voor mij en mijn vriend. Maar dat lijkt niet altijd samen te gaan.
En alleen zijn vind ik niet leuk, dus ik denk dat ik zeker wel een relatie-mens ben.
Eerder sprak MiekeAnne over alle keuzes die we moeten maken. Dat sprak me ook wel aan. Heb ik ook. Heb ik de juiste studie gekozen? De juiste baan? De juiste vriend... Een luxeprobleem is alleen ook een probleem.
En alleen zijn vind ik niet leuk, dus ik denk dat ik zeker wel een relatie-mens ben.
Eerder sprak MiekeAnne over alle keuzes die we moeten maken. Dat sprak me ook wel aan. Heb ik ook. Heb ik de juiste studie gekozen? De juiste baan? De juiste vriend... Een luxeprobleem is alleen ook een probleem.
maandag 11 augustus 2008 om 20:13
Hey,
ja er zijn idd veel keuzes in deze maatschappij. Ik wil dus qua werk misschien een switch maken maar er zijn zoveel keuzes dat ik het haast niet meer overzie en kan kiezen wat bij me past en wat ik kan. Mijn werk nu is in principe leuk en goed. Heb er alleen de pest over in dat ik onregelmatig werk. Door de weeks zit ik me te vervelen en in het weekend als iedereen vrij is moet ik werken.
En mijn relatie toen ben ik mezelf verloren. Ik was altijd iemand die van allerlei afspraken had en altijd op pad was. Sinds mijn relatie is dat zo veranderd. Ik ben ook verhuisd naar een andere stad en heb daar nooit echt genoeg (naar mijn idee) vriendinnen opgedaan, zodat ik dus nu avonden alleen thuis zit. Mijn vriend toen was heel jaloers en ik mocht ook vrij weinig van hem. Op een gegeven moment is dat omgeslagen en werd ik heel jaloers naar hem toe. En heb hem behoorlijk geclaimd. Ik heb het toen uitgemaakt omdat ik mezelf niet meer kende en niet het leven leidde wat ik wilde. Toch denk ik dat hij mijn vent is en wil ik mijn leven met hem delen. Daarom heb ik weer contact gezocht. Daarnaast heeft hij bepaalde dingen gedaan die ik echt heel verschrikkelijk vind. Dat komt nu ook weer opspelen. Ik kan het verleden niet laten rusten en hij is zoals hij is. Ik dacht als je van elkaar houd kom je er wel, maar daar denk ik nu anders over. Juist in deze maatschappij kunnen we niet overleven. Als we alleen samen zouden zijn zijn we een perfect koppel. Maar in deze wereld kunnen wij heel moeilijk samen leven en verliezen we onszelf in de relatie.
Dat is wat het voor mij nu zo moeilijk maakt ik kan hem niet loslaten maar word ook ongelukkig als ik een relatie met hem heb.
@ Balanszoeker wat voor werk doe je nu en wat waardeer je daarin en wat mis je? Zou een andere baan dat gemis op kunnen vullen zonder andere aspecten te verliezen?
@ Latina80: het is echt vervelend dat je zo twijfelt. Ik hoop dat je je weg kan vinden voor jezelf en in je relatie. Zoals je het beschrijft klinkt het wel alsof je een lieve en begrip volle vriend heb waar je bij terecht kan.
Liefs
ja er zijn idd veel keuzes in deze maatschappij. Ik wil dus qua werk misschien een switch maken maar er zijn zoveel keuzes dat ik het haast niet meer overzie en kan kiezen wat bij me past en wat ik kan. Mijn werk nu is in principe leuk en goed. Heb er alleen de pest over in dat ik onregelmatig werk. Door de weeks zit ik me te vervelen en in het weekend als iedereen vrij is moet ik werken.
En mijn relatie toen ben ik mezelf verloren. Ik was altijd iemand die van allerlei afspraken had en altijd op pad was. Sinds mijn relatie is dat zo veranderd. Ik ben ook verhuisd naar een andere stad en heb daar nooit echt genoeg (naar mijn idee) vriendinnen opgedaan, zodat ik dus nu avonden alleen thuis zit. Mijn vriend toen was heel jaloers en ik mocht ook vrij weinig van hem. Op een gegeven moment is dat omgeslagen en werd ik heel jaloers naar hem toe. En heb hem behoorlijk geclaimd. Ik heb het toen uitgemaakt omdat ik mezelf niet meer kende en niet het leven leidde wat ik wilde. Toch denk ik dat hij mijn vent is en wil ik mijn leven met hem delen. Daarom heb ik weer contact gezocht. Daarnaast heeft hij bepaalde dingen gedaan die ik echt heel verschrikkelijk vind. Dat komt nu ook weer opspelen. Ik kan het verleden niet laten rusten en hij is zoals hij is. Ik dacht als je van elkaar houd kom je er wel, maar daar denk ik nu anders over. Juist in deze maatschappij kunnen we niet overleven. Als we alleen samen zouden zijn zijn we een perfect koppel. Maar in deze wereld kunnen wij heel moeilijk samen leven en verliezen we onszelf in de relatie.
Dat is wat het voor mij nu zo moeilijk maakt ik kan hem niet loslaten maar word ook ongelukkig als ik een relatie met hem heb.
@ Balanszoeker wat voor werk doe je nu en wat waardeer je daarin en wat mis je? Zou een andere baan dat gemis op kunnen vullen zonder andere aspecten te verliezen?
@ Latina80: het is echt vervelend dat je zo twijfelt. Ik hoop dat je je weg kan vinden voor jezelf en in je relatie. Zoals je het beschrijft klinkt het wel alsof je een lieve en begrip volle vriend heb waar je bij terecht kan.
Liefs
maandag 11 augustus 2008 om 20:36
maandag 11 augustus 2008 om 21:21
@Reiger100: heb je dan bijvoorbeeld ook niet dat je wisselt in wat je voor je man voelt? Ik voel bv het ene moment liefde, het andere moment aantrekkingskracht en soms weer ergernis. Dat maakt me in de war. Misschien dat ik meer het gevoel eronder moet leren begrijpen, maar nu snap ik het vaak niet meer omdat ik meega in de emotie die op dat moment op de voorgrond staat. En soms heb ik vrolijke, levenslustige buien, en soms sombere en neerslachtige. In die twee soorten buien zijn ook de gevoelens voor de mensen om me heen totaal anders. Wat is dan echt?
Ik vraag me dus echt af of er mensen zijn die zich steeds constant voelen mbt hun partner. Als dat zo is, maken die dan meer contact met het diepere gevoel van liefde? Ik weet zeker dat liefde iets constants is, kan er zelf alleen niet altijd bij. En of je daar wel of geen contact mee kan maken, zegt dat dan iets over je relatie, je persoon of je bui of de fase in je leven?
Pff, moeilijk.
Ik vraag me dus echt af of er mensen zijn die zich steeds constant voelen mbt hun partner. Als dat zo is, maken die dan meer contact met het diepere gevoel van liefde? Ik weet zeker dat liefde iets constants is, kan er zelf alleen niet altijd bij. En of je daar wel of geen contact mee kan maken, zegt dat dan iets over je relatie, je persoon of je bui of de fase in je leven?
Pff, moeilijk.
maandag 11 augustus 2008 om 21:33
:
@Reiger100: heb je dan bijvoorbeeld ook niet dat je wisselt in wat je voor je man voelt?
Ik voel altijd liefde en enorm veel tederheid, maar uiteraard is de aantrekkingskracht sterker tijdens de intieme momenten dan als we de muren aan het behangen zijnEchte ergenis heb ik echter nooit.
Ik voel bv het ene moment liefde, het andere moment aantrekkingskracht en soms weer ergernis. Dat maakt me in de war. Misschien dat ik meer het gevoel eronder moet leren begrijpen, maar nu snap ik het vaak niet meer omdat ik meega in de emotie die op dat moment op de voorgrond staat.
Ik begrijp niet wat je daarmee bedoelt.
En soms heb ik vrolijke, levenslustige buien, en soms sombere en neerslachtige.
Ja, dat heb ik ook in zekere mate. Maar ik weet intussen dat die stemmingen komen en gaan, en laat me er niet meer door van de wijs brengen.
In die twee soorten buien zijn ook de gevoelens voor de mensen om me heen totaal anders.
Bij mij is dat niet zo.
Wat is dan echt?
Ik vraag me dus echt af of er mensen zijn die zich steeds constant voelen mbt hun partner. Als dat zo is, maken die dan meer contact met het diepere gevoel van liefde? Ik weet zeker dat liefde iets constants is, kan er zelf alleen niet altijd bij. En of je daar wel of geen contact mee kan maken, zegt dat dan iets over je relatie, je persoon of je bui of de fase in je leven?
Ik heb eerlijk gezegd geen idee! Misschien heeft het bij jou wel met je eigen aard/temperament(stemmingswisselingen)/hormonen te maken en weinig met je relatie.
Pff, moeilijk.
dinsdag 12 augustus 2008 om 19:59
De overbekende 30-dip is al genoemd, maar dat kan een duidelijke oorzaak zijn.
En zoals Reiger ook al stelt, het kan ook voor een deel in jezelf zitten. Ik ben ook erg onrustig van aard, wil ook vaak anders maar weet niet hoe. Dus ja, ik denk dat het heel normaal is om wisselende gevoelens te hebben.
Je kunt je ook afvragen hoe belangrijk het is hoe jij je voelt. We hebben allemaal wel eens een rotdag (toch?
) waarin eigenlijk niemand iets goed kan doen en alles klote is. Na een nachtje slapen kan het dan de volgende dag opeens een stuk beter gaan en is die irritante man van gisteravond opeens weer je allergrootste liefde en de leukste man ter wereld.
Bij mij hangt het ook erg van mijn cyclus af hoe ik tegen de wereld aankijk. Misschien is dat bij jou ook zo?
En zoals Reiger ook al stelt, het kan ook voor een deel in jezelf zitten. Ik ben ook erg onrustig van aard, wil ook vaak anders maar weet niet hoe. Dus ja, ik denk dat het heel normaal is om wisselende gevoelens te hebben.
Je kunt je ook afvragen hoe belangrijk het is hoe jij je voelt. We hebben allemaal wel eens een rotdag (toch?
) waarin eigenlijk niemand iets goed kan doen en alles klote is. Na een nachtje slapen kan het dan de volgende dag opeens een stuk beter gaan en is die irritante man van gisteravond opeens weer je allergrootste liefde en de leukste man ter wereld. Bij mij hangt het ook erg van mijn cyclus af hoe ik tegen de wereld aankijk. Misschien is dat bij jou ook zo?
dinsdag 12 augustus 2008 om 20:07
@nummerzoveel: tnx voor je reactie hier 
. Ja idd, cyclus speelt bij mij ook een rol! Fijn te horen dat je denkt dat het normaal is wisselende gevoelens te hebben! Ik vind het soms gewoon zo verwarrend, vooral om dan beslissingen te nemen. Besluiten op basis van gevoel gaat dan niet, want dat gevoel is de volgende dag weer anders. Het werkt wel relativerend om het gevoel dan maar minder belangrijk te vinden.
Ben alleen soms bang dan bepaalde signalen dat het echt niet goed zit (dus dat de baan, man, het huis, de wereld ;) etc echt niet bij me past) te negeren. Snap niet zo waar de grens ligt. Maar dat is misschien ook weer beetje wazig.
. Ja idd, cyclus speelt bij mij ook een rol! Fijn te horen dat je denkt dat het normaal is wisselende gevoelens te hebben! Ik vind het soms gewoon zo verwarrend, vooral om dan beslissingen te nemen. Besluiten op basis van gevoel gaat dan niet, want dat gevoel is de volgende dag weer anders. Het werkt wel relativerend om het gevoel dan maar minder belangrijk te vinden.Ben alleen soms bang dan bepaalde signalen dat het echt niet goed zit (dus dat de baan, man, het huis, de wereld ;) etc echt niet bij me past) te negeren. Snap niet zo waar de grens ligt. Maar dat is misschien ook weer beetje wazig.
dinsdag 12 augustus 2008 om 20:22
Graag gedaan hoor! :-)
Als je last hebt van wisselende stemmingen, dan is het niet verstandig om heel ingrijpende besluiten (toekomst van relatie of carriere e.d.) op stel en sprong te nemen. Gun jezelf daarvoor de tijd. Neem de signalen wel serieus, maar neem ook de tijd om te beoordelen of de signalen een bevlieging waren of dat ze serieus zijn en je er ook daadwerkelijk actie op moet ondernemen. En zo ja, gun jezelf dan ook weer de tijd om te beoordelen welke actie dan het beste zou kunnen zijn.
Je kunt als tussenfase ook kiezen voor korte termijn en lange termijn oplossingen. Als je relatie je niet lekker zit, dan kun je er direct een punt achter zetten maar dat kan natuurlijk onomkeerbaar zijn. Je kunt er echter ook voor kiezen om een weekje alleen op vakantie gaan ofzo om eens te kijken of jij je alleen beter voelt. Als je huis je niet bevalt, dan hoef je niet direct te verhuizen. Je kunt ook proberen om iets te doen aan de punten waar je een probleem mee hebt. Misschien dat een nieuwe bank of een andere indeling van je slaapkamer al een oplossing is.
Voor minder belangrijke dingen, bijvoorbeeld een besluit over hoe je het weekend door zal brengen, moet je gewoon leren om knopen door te hakken. Soms zal dat goed uitpakken, soms wat minder. Maar iets kleins als een verloren weekend is geen ramp. Met dat soort keuzes moet je gewoon het risico nemen en je verlies pakken als dat een keer zo uitkomt. Waarschijnlijk leer je juist daardoor steeds beter keuzes te maken.
Als je last hebt van wisselende stemmingen, dan is het niet verstandig om heel ingrijpende besluiten (toekomst van relatie of carriere e.d.) op stel en sprong te nemen. Gun jezelf daarvoor de tijd. Neem de signalen wel serieus, maar neem ook de tijd om te beoordelen of de signalen een bevlieging waren of dat ze serieus zijn en je er ook daadwerkelijk actie op moet ondernemen. En zo ja, gun jezelf dan ook weer de tijd om te beoordelen welke actie dan het beste zou kunnen zijn.
Je kunt als tussenfase ook kiezen voor korte termijn en lange termijn oplossingen. Als je relatie je niet lekker zit, dan kun je er direct een punt achter zetten maar dat kan natuurlijk onomkeerbaar zijn. Je kunt er echter ook voor kiezen om een weekje alleen op vakantie gaan ofzo om eens te kijken of jij je alleen beter voelt. Als je huis je niet bevalt, dan hoef je niet direct te verhuizen. Je kunt ook proberen om iets te doen aan de punten waar je een probleem mee hebt. Misschien dat een nieuwe bank of een andere indeling van je slaapkamer al een oplossing is.
Voor minder belangrijke dingen, bijvoorbeeld een besluit over hoe je het weekend door zal brengen, moet je gewoon leren om knopen door te hakken. Soms zal dat goed uitpakken, soms wat minder. Maar iets kleins als een verloren weekend is geen ramp. Met dat soort keuzes moet je gewoon het risico nemen en je verlies pakken als dat een keer zo uitkomt. Waarschijnlijk leer je juist daardoor steeds beter keuzes te maken.
dinsdag 12 augustus 2008 om 20:27
@nummerzoveel: met jouw reactie kan ik wel wat! Ik denk vaak te snel dat ik een conclusie moet trekken en kan daarbij nogal rigoureus of zwart-wit denken. Maar er zijn natuurlijk ook tussenwegen die me helpen te kijken wat nu overheerst. Je moet er alleen soms maar opkomen!
En eerst trok ik al snel de conclusie dat er wel iets mis zal zijn met mijn relatie, baan, huis etc, maar begin nu toch meer het idee te krijgen dat het in mezelf zit vaak te twijfelen en rusteloos te zijn.
En eerst trok ik al snel de conclusie dat er wel iets mis zal zijn met mijn relatie, baan, huis etc, maar begin nu toch meer het idee te krijgen dat het in mezelf zit vaak te twijfelen en rusteloos te zijn.
dinsdag 12 augustus 2008 om 20:31
'k Zou 'n lijstje met voor- en nadelen maken.
Alleen wonen/latten:
vrijheid
eigen huis
zelfstandigheid/onafhankelijkheid
behalve emotioneel geen enkele terugval als je relatie stuk loopt
geen gezeik van schoonfamilie omdat je je terug kunt trekken in je eigen huis
je ziet elkaar alleen als je zin hebt in elkaars gezelschap
Samenwonen:
goedkoper
altijd naast je partner in bed (kan ook 'n nadeel zijn trouwens haha)
Enz.
Mijn rijtje voordelen voor eigen huis houden en latten is duidelijk langer dan voor samenwonen. Ik zie daar gewoon niet zoveel voordelen in en omdat ik me financieel goed kan redden heb ik daar ook geen partner voor nodig.
Alleen wonen/latten:
vrijheid
eigen huis
zelfstandigheid/onafhankelijkheid
behalve emotioneel geen enkele terugval als je relatie stuk loopt
geen gezeik van schoonfamilie omdat je je terug kunt trekken in je eigen huis
je ziet elkaar alleen als je zin hebt in elkaars gezelschap
Samenwonen:
goedkoper
altijd naast je partner in bed (kan ook 'n nadeel zijn trouwens haha)
Enz.
Mijn rijtje voordelen voor eigen huis houden en latten is duidelijk langer dan voor samenwonen. Ik zie daar gewoon niet zoveel voordelen in en omdat ik me financieel goed kan redden heb ik daar ook geen partner voor nodig.
dinsdag 12 augustus 2008 om 20:35
Tsja, je zegt het zelf al, dan moet je de balans ook in jezelf zien te vinden. En dat begint er mee dat je van jezelf accepteert dat je bent zoals je bent.
Iedereen heeft karaktertrekken die voor- en nadelen met zich meebrengen. Ik kan erg rusteloos zijn en dat zit me wel eens in de weg. Aan de andere kant is het diezelfde eigenschap die me enorm snel vooruit heeft geholpen in mijn carriere.
Ik heb ook last van stemmingswisselingen. Die dieptepunten zijn echt geen pretje, ik kan heel chagrijnig worden van hele kleine dingen. Aan de andere kant kan ik ook juist heel erg blij worden van hele kleine dingen en dat zou ik voor geen goud willen missen!
Accepteer van jezelf hoe je bent en probeer jezelf wat kunstjes aan te leren om daar op een zo comfortabel mogelijke manier mee om gaan.
Iedereen heeft karaktertrekken die voor- en nadelen met zich meebrengen. Ik kan erg rusteloos zijn en dat zit me wel eens in de weg. Aan de andere kant is het diezelfde eigenschap die me enorm snel vooruit heeft geholpen in mijn carriere.
Ik heb ook last van stemmingswisselingen. Die dieptepunten zijn echt geen pretje, ik kan heel chagrijnig worden van hele kleine dingen. Aan de andere kant kan ik ook juist heel erg blij worden van hele kleine dingen en dat zou ik voor geen goud willen missen!
Accepteer van jezelf hoe je bent en probeer jezelf wat kunstjes aan te leren om daar op een zo comfortabel mogelijke manier mee om gaan.
dinsdag 12 augustus 2008 om 20:37
:
@nummerzoveel: tnx voor je reactie hier
Ben alleen soms bang dan bepaalde signalen dat het echt niet goed zit (dus dat de baan, man, het huis, de wereld ;) etc echt niet bij me past) te negeren. Snap niet zo waar de grens ligt. Maar dat is misschien ook weer beetje wazig.
Wat ik me afvraag is wat jou verwachtingen zijn ?
Ik kan me de tijd nog levendig voorstellen dat ik van het ene gevoel in het andere gevoel rolde, dat ik daar niets van snapte, en dat het leek alsof de hele wereld om mij heen "rustig en stabiel" funcitoneerde, en ik de enige was die "ZO" funcitoneerde.
De beslissing die ik op het ene moment nam, en waar ik op dat moment, op die plaats content mee was, kon ik op het andere moment vervloeken, en twijfelde ik hevig aan mezelf of ik het wel goed had gedaan, en of het nu niet anders had gemoeten.
Het leek ook alsof ik de enige was in mijn omgeving die zo twijfelachtig en wisselend functioneerde. De mensen in mijn omgeving leken allemaal stabiele boegbeelden te zijn die mij allemaal haarscherp konden vertellen hoe zij in een bepaalde situatie zouden reageren, en dat dàt de beste manier van reageren was.
Als gevolg van die verschillende reacties begon ik nog harder te twijfelen aan mijzelf en mijn beoordelingsvermogen, en werd het gevoel dat ik onkundig was alleen nog maar versterkt.
Wordt vervolgd, even terug lezen.
Jojanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
