Uit elkaar en heel veel spanning in lijf

Sorry dit wordt denk ik nogal een lang verhaal maar ik wil het even van me afschrijven ook.

Al heel lang voel ik me ongelukkig en overbelast. Partner en ik (niet getrouwd) zijn 17 jaar samen en we hebben een meervoudig gehandicapte zoon van 12. Zoon heeft onder andere een verstandelijke beperking, autisme, zwak immuunsysteem, een ernstige hartafwijking, een hoge complete dwarslaesie waardoor hij verlamd is vanaf zijn borst, scoliose en osteoporose waardoor hij al 8x een spontane dijbeenbreuk heeft gehad.

Medisch zeer complex allemaal maar naar omstandigheden gaat het goed met hem. Hij gaat naar school, is afgelopen jaar weinig ziek geweest en de laatste breuk was ook al ruim een jaar geleden. Wel staat hij op de planning voor een scoliose operatie omdat een van de staven in zijn rug is gebroken, heeft hij binnen 1-2 jaar een nieuwe hartklep nodig en krijgt hij een blaasstoma zodat het katheteriseren in de toekomst gemakkelijker wordt.

Ik voel me al heel lang ook ongelukkig in onze relatie. Mijn partner is een hele aardige, gezellige, joviale vent die heel erg lief is voor onze zoon, ook veel doet in de zorg en eigenlijk altijd voor iedereen klaar staat. En toch houd ik al minimaal 6 jaar niet meer van hem zoals je van je geliefde moet houden. Dat komt denk ik deels door de intensieve zorg maar ook doordat ik geen emotionele verbinding krijg met hem. Hij kan gewoon heel slecht bij zijn gevoel. Het is alsof hij een muur om zijn hart heeft gebouwd. Ook het feit dat we al 7,5 jaar een inwonende zorgverlener hebben die altijd bij ons aan tafel zit heeft daarin natuurlijk niet geholpen.

Twee jaar geleden heb ik al eens aangegeven dat ik zeer ongelukkig was en dacht aan uit elkaar gaan. Op mijn verzoek zijn we toen in relatietherapie gegaan. Tijdens die therapie bleek dat hij gewoon niet bij zijn gevoel kon en hij was ook niet bereid om dat te proberen. Na een half jaar heeft de psychologe bij ons aangegeven dat het geen zin had om door te gaan met de therapie. Overigens heb ik ook genoeg tekortkomingen. Dat wil ik wel even gezegd hebben. We hebben allebei evenveel schuld aan het kapot gaan van onze relatie.

Heel lang heb ik tegen mezelf gezegd dat uit elkaar gaan geen optie is. Afgelopen jaren heb ik veel spanningsklachten ervaren die in hevigheid zijn toegenomen sinds we gestopt zijn met de therapie. Veel nek- en schouderklachten, hartkloppingen, chronische hyperventilatie en slaapproblemen. Vaak kan ik niet slapen zonder pammetje. Tijdens mijn laatste alleen vakantie een paar weken geleden verdwenen veel van de klachten vrij snel na aankomst en kwamen ze weer terug binnen 24u nadat ik thuis was. Dat was voor mij een eye-opener en een reden om het gesprek aan te gaan met mijn partner.

Mijn partner heeft er goed op gereageerd. De eerste dag was nog niet gemakkelijk want toen was hij vooral boos, de tweede dag vooral heel verdrietig maar daarna heeft hij zich er snel bij neergelegd en zegt hij het nu ook te zien en er vrede mee te hebben. Nu zijn we definitief uit elkaar. Ik ben in een zomerhuisje van een vriendin getrokken en we hebben nu de afspraak dat ik wel elke dag nog mee eet, bij zoon ben als hij weg moet ’s avonds en in het weekend doet hij 1 dag en ik 1 dag. En als ik kan lees ik ’s avonds een verhaaltje voor en kom ik zoon ’s ochtends uitzwaaien als hij met het busje naar school gebracht wordt.

Het is allemaal nog erg vers en veel onzekerheid. Hoe gaan we het financieel regelen? We zijn niet getrouwd dus volgens mij hoeft hij mij niet financieel te ondersteunen. Ik heb een stukje inkomen vanuit PGB en dat kan nog wat omhoog en ik werk momenteel 2 dagen. Morgen heb ik een gesprek over meer uren en taken op mijn werk. We hebben het er over om een zomerhuisje in de tuin (met eigen achterom en privacy) te bouwen maar het is allemaal nog erg vroeg om afspraken te maken en daarmee onzeker.

Ik kan gewoon letterlijk sinds we uit elkaar zijn niet meer ontspannen. Ik voel heel veel spanning in nek en schouders, een knoop in mijn maag, benauwd/verkeerde ademhaling, overal steken en spierpijntjes, onrustige darmen, onrustige benen, kortom gewoon heel erg veel spanning in mijn hele lijf. Alsof de adrenaline constant door m’n hele lijf in stroomversnelling gaat. Ik kan ook niet huilen en zit vast en het nare gevoel van spanning wordt vooralsnog alleen maar erger. Ik ben ook erg onrustig. Gisteravond heb ik met moeite een jankfilm zitten kijken (Marriage story) maar voelde gewoon helemaal niks geen emotie.

Ik sta echt achter mijn beslissing en partner lijkt dat nu ook te staan. Voor m’n gevoel doe ik er van alles aan om te ontspannen. Ik wandel veel, doe behalve 2 dagen werken en de afgesproken zorgmomenten weinig. Ik zoek afleiding, doe meditatie oefeningen, probeer gezond te eten en op tijd naar bed te gaan. Ik slaap redelijk maar wel met een oxazepam en temazepam (samen). Maar dan word ik vaak alsnog om 5/6u wakker en ga ik gelijk weer ‘aan’. Vrijdag heb ik een afspraak bij de huisarts.

Ik voel me inmiddels heel erg wanhopig op zoek naar die ontspanning en heb voor m’n gevoel al van alles geprobeerd. Ook vooral de onzekerheid over hoe lang dit nare gespannen gevoel nog gaat duren speelt mee. Soms ben ik bang dat ik heel snel afsteven op een burnout zo. Maar ik voel me niet echt moe.

Wie herkent dit? Hoe lang duurde dit bij jou en hoe ben je hier weer uit gekomen? Wie heeft er tips voor me.